 |
|
آنچه در كربلا گذشت آيت الله محمد على عالمى - ۷ -
سخنان
بزرگان مكه با امام و پاسخ آنحضرت
(( و هرچه مى خواهى بخوانى آواز بخوان .(129) )) منازل بين راه مكه تا كربلا مورخين منازل بين راه مكه تا كربلا را كه حسين عليه السلام در اين سفر پيموده است سى و هفـت منزل بحساب آورده اند، و منازلى كه در تاريخ از آن ياد شده همه آنها منازلى نيست كه حسين عليه السلام شب يا نيمه روز در آنجا متوقف شده باشد بلكه جاهائى كه سر راه مـسافرين چاهى حفر شده كه مسافران مى توانستند وقتى را در آنجا بگذرانند و استراحت كنند چـه شب يا روز مـنزل بحساب آمـده ، و فـواصل اين مـنازل هم مـتـفـاوت است از فـاصله يك مـيل (دو كيلومـتـر) شروع شده تـا سى و چـهار ميل كه 68 كيلومتر مى شود. و در بعـضى از مـنازل حوادثى رخ داده و ملاقاتهائى انجام گرفته است كه در لابلاى كتاب مى خوانيد. خـطيب عـلى بن الحسين الهاشمـى نجفـى مـنظومـه اى سروده كه در آن مـنازل بين راه مـكه و عـراق را بنظم كشيده كه حقـا بسيار جالب و در عـين حال كوتـاه و در حدود 56 بيت است و چـون براى اهل ذوق و ادب از دوستان و شيعيان سرور آزادگان حسين بن على عليه السلام تحفه اى است گرانبها لذا به نقل آن مى پردازيم . اين مـنظومـه مـقـصوره و شرح آن كتـاب (( الحسين فـى طريقة الى الشهادة )) را تشكيل مى دهد و اينك مقصوره را شروع مى كنيم :
امـام عليه السلام وقتى از مكه خارج شد امير الحاج عمروبن سعيدبن عاص انديشيد كه با خـروج حسين از مـكه اجراى دستور يزيد در رابطه با ترور حسين عليه السلام خنثى مى گـردد و زمينه منتفى مى شود از اينرو برادرش يحيى بن سعيد را با سپاهيانى به تعقيب امـام فـرستـاد كه حضرت را به مكه باز گرداند و چون دو گروه به يكديگر تلاقى نمودند ماءمورين يحيى سعى در بازگرداندن امام و ياران آن حضرت داشتند و امام و ياران او از بازگـشتـن به مـكه امـتـناع نمودند و برخورد شديدى بين دو گروه با تازيانه صورت گـرفـت ليك هيچ يك دست به شمشير و سلاح نبردند، و به امام عليه السلام گفتند: از خدا بترس و خروج مكن و بين امت اختلاف و تفرقه مينداز. امـام عـليه السلام فـرمـود: لى عـمـلى و لكم عـمـلكم ، انتـم بريئون مـمـّا اعمل و اءنا برى ء ممّا تعملون يعنى عمل و كار مرا از من مؤ اخذه مى كنند و كار شما را از شما، شما از كار من بيزاريد و من هم از عمل شما بيزارم . و چون درگيرى با حسين عليه السلام با وجود حجاج و زوار زياد خانه خدا آسان نبود، لذا فرستادگان بيش از اين سختگيرى نكردند و مراجعت نمودند.(130) مصادره هداياى يمن امـام حسين عـليه السلام هنگـامـى كه به تـنعـيم رسيد شتـران چـندى ديد كه حامـل هدايائى از سوى بجير بن ريسان حمـيرى عـامـل يمـن براى يزيد بن مـعـاويه مـى باشد، امـام عـليه السلام آن امـوال را تـصرف نمـود زيرا تـعـلق به مـسلمـانان داشت و بيت المال مسلمين بود و امام پيشواى راستين مسلمانان و مرجع امور آنها است نه يزيد بن معاويه كه بناحق مـقـام خـلافـت را غـصب كرده و اگر اموال بدست يزيد مى رسيد مصرف قمار و شراب مـى شد، امـا پـس از تصرف اموال به حاملين هدايا و شتربانان فرمود: هر يك از شما كه مايل است با ما باشد همراه ما به عراق بيايد تمام كرايه را به او خواهم پرداخت و هركس ميل به همراهى ندارد و مى خواهد برگردد كرايه تا اينجا را دريافت نمايد، پس بعـضى مـوافـقـت كردند و با امـام بطرف عـراق حركت نمـودند و برخـى كه ميل به بازگشت داشتند كرايه خود را دريافت و مراجعت نمودند.(131) گفتگوى فرزدق شاعر با امام عليه السلام امـام حسين عـليه السلام در صفـاح با فرزدق شاعر معروف برخورد نمود فرزدق مى گـويد: در سال 60 مادرم را به حج مى بردم موقعى كه وارد حرم شدم ديدم قافله اى از حرم خـارج مـى شود پـرسيدم اين قافله كيست ؟ گفتند از حسين بن على عليه السلام است پـيش رفـتم و بر او سلام كردم و گفتم خدا به درخواست و آرزويت آنچنان كه دوست دارى جامـه عـمـل بپـوشاند پـدر و مـادرم به فـدايت اى پـسر رسول خدا چرا با اين سرعت از حج برگشتى ؟ فرمود: اگر شتاب نمى كردم مرا دستگير مى كردند، از كجا مى آئى ؟ گفتم : از كوفه فرمود: از مردم كوفه چه خبر؟ گـفـتـم : عـلى الخـبير سقـطت قـلوب النّاس مـعـك و اسيافـهم عـليك و القـضاء ينزل من السّماء و اللّه يفعل ما يشاء. (( از شخص مطلعى پرسش فرموديد، دلهاى مردم با تو است اما شمشيرهايشان عليه تو و مقدرات الهى از آسمان نازل مى گردد و خدا هرچه بخواهد مى كند. )) فـرمـود: راست گـفـتـى كار دست خـداست چـه قـبل و چـه بعـد و هر روز قـضا نازل مـى شود اگـر مـقـدرات الهى موافق خواسته ما بود او را سپاس مى گوئيم و اگر برخلاف خواسته ما شد به آنكه نيت او حق است و تقوى پيشه كند ضرر نمى رساند. سپـس درباره نذورات و مناسك حج مسائلى را از امام پرسيدم و مرا آگاه ساخت و مركبش را به حركت درآورد و خداحافظى نمود.(132) حسين و بشربن غالب امـام عـليه السلام به راه خـود ادامـه داد تـا به وادى عـقـيق رسيد و در ذات عـرق نزول اجلال فرمود، مردى از قبيله بنى اسد بنام بشر بن غالب كه از عراق مى آمد بخدمت امام شرفياب شد، امام از مردم خبر گرفت . بشر گفت : خلّفت القلوب معك و السّيوف مع بنى اميّة . (( آنها را پـشت سر گذاشتم در حاليكه دلهايشان با تو بود و شمشيرهايشان با بنى اميه . )) امـام فـرمـود: راست گفتى برادر اسدى خدا هر چه بخواهد مى كند و به آنچه كه اراده اش تعلق پذيرد حكم مى كند.(133) قيس بن مسهر صيداوى السّلام على قيس بن مسهر الصّيداوى قيس فرزند مسهر فرزند خالد صيداوى تيره اى از قبيله بنى اسد است ، او مردى شجاع و از مـخـلصين دوستـان اهل بيت و رسول خدا است ، او دومين قاصدى بود كه نامه هاى مردم كوفـه را در مـكه به حسين عليه السلام رسانيد. گفته شده كه متجاوز از پنجاه نامه از مردم كوفه را به حسين عليه السلام رسانيد. قيس يكى از كسانى است كه حسين عليه السلام او را همراه مسلم به كوفه اعزام فرمود، و همـچـنين پـس از آنكه راه را گـم كردند و راهنمـايانشان كشتـه شدند مـسلم بن عـقـيل نامـه استـعـفـاء را توسط قيس براى امام حسين عليه السلام فرستاد، و حسين عليه السلام نيز جواب رد و عدم قبول آنرا بوسيله قيس براى مسلم فرستاد و هم چنين نامه مسلم به حسين و اخـبار از بيعـت هيجده هزار نفرى او دعوت به كوفه را قيس خدمت حضرت برد.(134) نامه امام حسين عليه السلام به مردم كوفه امـام حسين عليه السلام در مسير كوفه به حاجر از بطن الرمه نامه اى به شيعيان كوفه نوشت و بوسيله قيس بن مسهر ارسال داشت مضمون نامه چنين است : بنام خداوند بخشنده و مهربان از حسين بن على به برادران مؤ من و مسلمان ، سلام بر شما و سپاس خدائى را كه جز او خدائى نيست اما بعد نامه مسلم بن عقيل كه حاكى از اتحاد و اتفاق و اجتماع راءى شما بر يارى ما و گرفتن حق ما بود به من رسيد از خدا براى شما پاداش بزرگ مسئلت مى نمـائيم ، من روز هشتم ذيحجه از مكه خارج و به سوى شما مى آيم با رسيدن فرستاده ام نزد شما كار خود را پنهان داريد و در پيشرفت آن سرعت و جديت نمائيد كه انشاءالله همين روزها به شما ملحق مى شوم ، سلام و رحمت و بركت خدا بر شما باد. امام عليه السلام قبل از آگاهى از شهادت مسلم اين نامه را نوشته بود و مسلم نيز 27 روز قـبل از شهادتش به امام حسين عليه السلام نامه نگاشته و از اتحاد و اتفاق مردم كوفه و بيعت آنان سخن گفته بود.(135) كياست قيس بن مسهر صيداوى قـيس با عـجله و شتاب بسوى كوفه حركت كرد و شب و روز راه مى رفت تا به قادسيه رسيد چون ابن زياد از حركت امام حسين عليه السلام بسوى عراق باخبر شد به حصين بن نمـير رئيس پليس دستور داد تا راه را بر حسين عليه السلام ببندد و حصين با نگهبانان بسيار در قـادسيه فـرود آمد و كليه راهها را مسدود كرد، وقتى قيس به قادسيه رسيد، حصين در صدد بازرسى بدنى او برآمد و قيس نامه امام را پاره كرد تا بدست دشمن نيفتد لذا او را دستگير نموده و دست بسته نزد ابن زياد بردند. ابن زياد: كيستى ؟ ـ من از شيعيان اميرالمؤ منين حسين بن على مى باشم . ـ چرا نامه را پاره كردى ؟ ـ براى آنكه از مضمون آن اطلاع پيدا نكنى . ـ نامه از كى بود و براى چه كسانى نوشته شده بود؟ ـ نامه از امام حسين بود و براى گروهى از اهل كوفه نوشته بود كه اسامى آنها را نمى دانم ابن زياد خشمگين شد و گفت : بخدا قسم ترا رها نمى كنم تا كسانى را كه نامه بنام آنها است مـعـرفـى كنى يا به منبر بروى و حسين بن على و پدرش و برادرش را دشنام گوئى در غير اين صورت ترا قطعه قطعه خواهم كرد! ـ تـرا از نامـهاى آنها مطلع نخواهم ساخت ولى در مورد سب حسين و پدر و برادرش آنچه گفتى خواهم كرد. ابن زياد اعـلان كرد مـردم در مـسجد اجتـماع كنند تا گفتار قيس را عليه حسين و خاندانش بشنوند.(136) شهامت و شهادت قيس مـردم در مـسجد اجتماع كردند و قيس بر فراز منبر شد و پس از حمد و ثناى پروردگار و درود بر پيامبر اسلام از على و حسن و حسين عليهم السلام تعريف و تمجيد فراوان نمود و بر ابن زياد و پدرش و طواغيت بنى اميه لعنت فرستاد سپس گفت : ايها النّاس انّ هذا الحسين بن عـلىّ خـير خـلق اللّه ابن فـاطمـة بنت رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله اءنا رسوله اليكم و قد خلّفته بالحاجر فاجيبوه . (( مـردم اين حسين پـسر عـلى بهتـرين مـخـلوق خـدا و پـسر فـاطمـه دخـتـر رسول اللّه است كه مرا بسوى شما فرستاده و در حاجر از او جدا شده ام پس او را اجابت كنيد. )) ابن زياد دستـور داد قـيس را گـرفتند و بالاى قصر حكومتى بردند از پشت بام بزير انداختند و شهيدش كردند.(137) وقـتـى خـبر شهادت قيس به امام عليه السلام رسيد آن چنان اندوهناك شد كه نتوانست جلو ريزش اشك چشمانش را بگيرد و پس از استرجاع آيه شريفه : فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدّلوا تبديلا. را تلاوت كرد و فرمود: اللّهم اجعل لنا و لشيعتنا منزلا كريما عندك و اجمع بيننا و ايّاهم مستقرّ رحمتك انّك على كلّ شى ء قدير.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
