پيشگفتار

قبل از انقلاب شكوهمند اسلامى و برقرارى حكومت دينى در ايران، انحراف‏ملموس و خطرناكى در تفكر و عقايد امت مسلمان پديد آمده بود كه باعث دورى آنان‏از اسلام راستين و نيز عقب ماندگى ايشان از مسائل اجتماعى و سياسى گشته بود، و آن، چيزى نبود جز محدود كردن اسلام در پاره‏اى از دستورهاى اخلاقى وعبادات فردى، كه با لطف و عنايت‏خاص پروردگار و همت والاى روشنگرقرن، حضرت آية الله العظمى امام خمينى-قدس سره-انحراف ياد شده از دامان‏جامعه اسلامى رخت‏بربست و اسلام از زندان تاريك اوهام و زواياى خانه‏هاآزاد گشت و به ميدان سياست و حكومت گام نهاد-لله الحمد و له المنة.

اكنون كه ساليانى از پيروزى و تحقق انقلاب اسلامى مى‏گذرد، كم كم‏انحراف ديگرى در حال شكل گيرى و رخ نمودن است كه اگر در مقابل آن اقدامى‏جدى و همه جانبه صورت نگيرد مى‏رود تا اسلام را به زندان ديگرى بكشاند به‏مراتب وحشت‏ناك‏تر از سابق، و اين انحراف، محصور كردن اسلام در پاره‏اى‏از مسائل شعارگونه سياسى و برخى قوانين و مقررات خشك اجتماعى است كه، نتيجه آن دورى مردم از مسائل مهم اخلاقى و ارزش‏هاى والاى معنوى است‏و متاسفانه روز به روز در حال قوت گرفتن است.

بى‏شك همان گونه كه طرز تفكر نخست، انحراف از اسلام راستين و محكوم‏به تفريط بود، اين طرز تفكر نيز انحراف و محكوم به افراط است، زيرا دين مبين‏اسلام دينى است جامع و كامل، داراى ابعاد مختلف فردى، اجتماعى، سياسى، اخلاقى، عبادى، علمى و عملى، و انسان هنگامى مى‏تواند ادعا كند به اسلام‏تمسك كرده است كه در تمام ابعاد زندگى، دستورهاى اسلام را نصب العين خويش‏قرار داده و به تك تك آنها-چه در صحنه سياست و امور اجتماعى و چه در بعداخلاق و امور معنوى-عملا ملتزم باشد.

بنابر اين، اين كه اكنون در بعضى از موارد ديده مى‏شود زشتى برخى از گناهان‏از ميان رفته و بسيارى از مردم در برابر مسائل اخلاقى و ارزش‏هاى معنوى‏حساسيت‏خود را از دست داده‏اند و در عين حال، خود را مسلمان دو آتشه‏مى‏پندارند، انحراف بزرگى است كه بايد از عواقب وخيم آن به خدا پناه برد.

به هر حال، كتاب حاضر حركتى هر چند ضعيف، در مسير احيا و ابقاى روح‏تقوا و پرهيزكارى و دور سازى مردم از گناهان و مفاسد اخلاقى است.

به اميد آن كه اين خدمت ناچيز مقبول درگاه حضرت حق واقع شود و جامعه‏اسلامى را در رسيدن به اهداف اسلامى و كسب ارزش‏هاى الهى و تقوا يارى كند.

و ما ذلك على الله بعزيز. ⁽¹⁾

قم-حسن رمضانى

15 دى ماه 1374/13 شعبان 1416

پى‏نوشتها:

1. ابراهيم(14)آيه 20.