آستان رضا

شهى كه درگه او سجــده‌گاه مــرد و زن است

امــان خلــق، اميــن خــدا ابوالـــحسن است

امـام ثــامن و ضـــامن جـــهان عــزّ و جلال

كـه ملــجأ همــگان در نــوائب و محن است

سپهــر علــم و عمـل پاک از خــطا و خطــل

سرشته از كـرم و جود و حجّت ز مـــن اسـت

ز نور طلعــت او پرتـــوى بـــود خورشيـــد

ز بـــوى تـــربت او ذرّه نـــافة ختـــن اسـت

طـــواف مرقـــد او سيــر در بـــهشت لـــقا

زيــــارت حـــرم او بهشــت را ثـــمن است

مرا بس است همــين افتخار و عزّت و شــــأن

كه از ازل ز ولايـــش بگــــردنم رســن است

هـــزار سـال ســـرايد مديحــــش ار «لطفى»

هنوز حـــرف نخستين و مطلـــع ســخن است

شكــــوه عيـــد غــدير اندر آســـتان رضـــا

نويـــد بـــخش نـجات از شـدايـد و فتن است

به هر كجا كه روم جشن و شادى است و سرور

به هر كه مى‌نگرم ماه صورت و حــسن است

براى خويـــش گزيده است هـر كــسى وطنـى

مرا جــوار ولى مرتـــضى علــى وطــن اسـت

هــر آن‌ كه رفـــت به زير لواى احمــد و آل

رهـــا ز غــصّة دنيا و فــــكر ما و من اسـت

عيد سعيد غدير 1409 هـ .ق/ مشهد مقدس

سلطان دين

بر آن ســـرم كه كـنم پاره مانـع ديدار

برون جـهم ز حصـار طبيعـت و پنـدار

به آب توبـه بشــــويم صحيــفة اعمال

به اشك چشم كنم پاك فطرت از زنگار

بر آن سرم كه شوم آشــناى عالم قـدس

برون كنم ز دلـم دوستـــىّ ايــن مـردار

بگيــرم عبرت از اوضاع اين سراى سپنج

كه بهــر كس نبود انــدر آن مجال قرار

چه اعتــماد بر اين روزگار پر آشـوب؟

چه اعتــماد بـر احـوال گنبــــد دوّار؟

سزاست آنــكه نمايــم تدارك مافـات

به سوز حــال نــدامت به آه استــغفار

به مدح حضـــرت سلطان دين امام رضا

به افتــخار نــمايم ولاى خود اظــــهار

اميـــن قادر سبــحان، امــان خلق زمان

سپـهر مجد و كرامت، مكان عزّ و وقار

ولىّ ثـــامن و ضامـن خدايــگان شرف

بــزرگ ظـلّ خداونــد قــادر جبّـــار

امــام مشـــرق و مغـرب علىّ بن موسى

سليل ختــم رســـولان محمّـــد مختار

غيــاث عالمــيان حجّت خــداى جهان

قوام ملّت و ديــن، نجل حيــدر كــرّار

طــواف مرقــد او هست منتــهى الامال

نگاه رحـمت او هست مقصـد ابــــرار

غبــار خاك درش توتيـاى چشم ملك

ضيــــاى قبّة او شمـــع محفــل احرار

فضــائلش بود افزون ز قطــره‌ي امطـار

مناقــبش بود افزون ز موجــهاى بحـار

ز آب جــوى حريمــش نـمونه‌اى زمزم

ز بــوى عطر رواقـش نشانه مشك تتار

به درگهـش به تذلّل نمايـــم استشــفاع

ز روضه‌اش به ضراعــت نمايم استنصار

ز حق به مشهد او باد رحمت و صلوات

ز مـا درود و تحـيّات بى‌حــد و بسيـار

سؤال «لطفى صافى» ز حضرتش اين است

كه در شـدايد و اهـوال باشـدش او يـار

شوال 1411 هـ . ق/ ارديبهشت 1369

شرح اشتياق

الا بـــاد صبــــا اى پيـــك عشّــاق

پيــــامى بــــر از اين مهجور مشتاق

به ســـوى خــطّة قــدس خراســـان

به پــور طـور مــوسى قـطب امكـان

به سـوى مقصـــد پاكـــان و خاصان

به ســوى قبـــلة اربــــاب عـــرفان

به ســوى كـــعبة اصـحاب حـاجات

به دار معــــجزات و خــرق عـادات

مـــكان عـــلم و تـــوحيد و فضيلت

مقــــرّ پيــكر پــــاك حقيــــقت

به درگاه رضـــــا سبــــط پيمبــــر

غيــــاث خلــــق عــالم، غوث اكبر

رواقش رشــك فردوس بـــرين است

هوايـــش مشــك بيز و عنبرين است

رضـــا شاهنشـــه ملــك فضــــايل

ستـــوده سيـــــرت و نيـكو خصايل

جهـــان مـــكرمت، مصبـــاح بينش

سپــــهر مرحمــــت، دريــاى دانش

امـام مشــرق و مغـــرب شه ديــــن

مكــان عـــزّت و اجـــلال و تمكين

فـــروزان مهـــر پر نـــور ولايـــت

درخــشان درّ دريــــاى امــــامــت

جمــــال الله و وجــــه‌الله اعظــــم

ولــــــىّ الله و ســــــرّ الله اقــــوم

ســـــلامم را نــــما تقـــديم كويش

مشــــام جان معطّـــر كن ز بويــش

بگـــو «لطفى» غمين و دل فكار است

جدا از روضه‌ات محـزون و زار است

ز هجرم آن چنان انـدر تب و تـــاب

كه ماهـى آن چنــان در خارج از آب

الا اى مظــــهر الطـــــاف بـــــارى

ز درگــاه تو خواهـــم رستــــگارى

خجـــسته درگهـت باب نجات است

و ز آن خلق جهان را بس صلات است

خوشا حـــال نكــــوى خادمانـــش

خوشا حـــال حضــــور زائرانــــش

خوشا آنـــان كه آنجــا در نـــمازند

خـوشا آنــان كه در راز و نيــــازند

الا اى معـــدن لطــــف و عنايـــات

الا اى مركــز جــــود و كــــرامات

از ايـــن بار غـــم و اين نــار هجران

خلاصـــى ده مـــرا اى ركـــن ايمان

قبــــولم كن كه ســر تا پا خـــطايم

گــداى كـــوى احــسان شــــــمايم

دوم شوال 1410 هـ . ق

خاكسار دوست

باز آمــــدم به طــوس به شهـر و ديار دوست

شهر شهــــادت و حــــرم مشــــكبار دوست

شهــرى كه هســـت قبــــلة عشــاق و عارفان

شهرى كه هست مشتهـــر از اشتـــهار دوسـت

شهـــر وفـــا و طــور لــــقا مشهـــد رضـــا

دارد شرافـــت از شـــــرف و اعتبـــار دوست

ز آن طـــوس گشتــه شهـــرة آفــاق كاندر آن

گرديـده دفــــن، پيــكر پر افتـــخار دوســت

مي‌ســــوختم ز آتــش ســـوزان هــــــجر او

شــــكر آن كه باز، كــرد نصيبم جـوار دوست

آب حيــــات و عمــر ابــــد كــى برابر است

با دولــت حضــــور دمى در كنـــار دوســـت

امــــر جهــان و نظـــم امـــــور جهــــانيان

ز امــــر خــــدا است در كف با اقتدار دوست

صـــف بســته‌اند خيـــل ملائــك به احتـرام

در روضــــة مقـــدس گردون مدار دوســــت

ما را سخن ز بيش و كم و هست و نيست، نيست

بگـــزيده‌ايم خــــطّ و ره اختـــيار دوســـت

من كيـستم كه در ره او جــــان فــــدا كنــم؟

جانــم فـــداى آن كه بــود جــان نثار دوست

جــود و گـــذشت و مــــردى و ذرّه پــرورى

رحـم و وفــا و مهر و كــرم هست كار دوست

تنــها نــه خاكـــسار در دوســت گشتـــــه‌ام

من خاكســـارم آن كه بـــود خاكـسار دوست

در كفشـــــدارى حــرم شـــاه ديـــن رضـــا

من كفشــــدار آن كه بــود كفشــــدار دوست

صفر المظفر 1410 هـ . ق

شادباش

ز ما به حضرت سلطان دين امام رضا

هزار تهنيـت و شادباش و مدح و ثنـا

بزرگ حجّت حق هشتمين امام بحق

ظهور عـزّت يزدان، شفيــع روز جزا

امام مشرق و مغرب علىِّ بِن موســى

جهان دانش و بينش سپهر جود و سخا

عطا نمود خدايش يگانه فرزنــــدى

كه آسمان و زمين را ز بود او است بقا

قدم گذارد به عالـم خجستـه نوزادى

كه زنده گشت ز يُمن قــدوم او دنيا

فرشتگان همــه اندر مسرّت و شادى

پر از شعار نشاط است عالـــــم بالا

جهان ز نور جواد الائِمه روشن گشت

گشوده شد در ديگر به سوى طور لقا

هزار سال بگويد مديحـش ار «لطفى»

هنوز شمّه‌اى از مــدح او نـكرده ادا