 |
|
الغدير جلد ۷ علامه شیخ عبدالحسین احمد
امينى نجفی (ره) - ۳۳ - - هر چند از مقابله و دفاع ناتوان ماندم، بدون باخت، از معركه جان بدر بردم. - با شتاب، در سياهى شب روى نهان كردم، آنگاه كه بيابان لخت و عريان شد از دد و دام. - گويند گفت- و سوز دل، اشك بر رخسارم مى باريد: - آرام گير و درد را بر خود هموار كن- براى اندوه و غم وقت بسيار است. - گفتم: هيهات پندت نه بموقع است، غم واندوه جز در روز عاشورا به دلم راه نگيرد. - روزى كه بر پسر فاطمه، آواى رحيل بركشيد، ناوك تيرى دو پهلو و تيز. - به خاك در غلطيد، بى پرستار وغمخوار، پرستارش سم ستوران، غمخوارش تيغ ساربان. - با لب تشنه، نيزه جان ستان در دلش جا گرفت، سوز تشنگى و آرزوى آب گوارا از خاطرش برد. - گوياشمشيرهاى تيز و بران كه در پيكرش جا مى گرفت، آتشى بود كه بر خرمنى از نور در مى گرفت.
- خدا را.بر ريگزار تفتيده كربلا، پيكرى نگون است كه از نيش هيولاى مرگ پاره پاره غرق در خون است. - تپه ها با سايه خود بر پيكر چاك چاكش رحمت آرد و گردباد، جسم عريانش را با دامن محبت مستور دارد. - وحش بيابان حرمت قربانگاهش شناخت، با آنكه سه روز بر خاك افتاده بود، گامى پيش نگذاشت. - بسا درياى آرام، كه گرداب اجل در پيش دارد و امواج مرگبارش بدنبال است. - بسا قهرمانى كه بر روزگار مى باليد و چرخ زمانه به كام مرگش در افكند. - زاده زياد را ناپاكى حسب بر حسين بياشوفت، تلاش او در استحكام قدرت يزيد تحسين و سپاسى برنينگيخت. - خواست جنايت ننگين خود را جبران كند، ولى شكست، قابل ترميم نبود. - دختران رسول را به اسارت بردند، با آنكه نهال دين سرسبز و خرم بود. - اگر غول مرگ نجيب زاده از خاندان ما در ربود،اين هيولا، چنگ و دندانش هماره به خون رنگين است. - اينك با صفحه جبين نيزه دشمن را بجان مى خرد، كه از خاك و خون خضاب بسته. - بعد از آنكه، با قلبى آرام و انديشه استوار، ناوك سنان را از جبين خود بر مى تافت. - غبار ميدان، دامن كشان مى گذرد، گريبان در ماتم خورشيد چاك زده. - برگروهى كه شميرشان در گلو شكسته، گويابرقى بود كه بر فراز تپه ها درخشيد.
- اى پسران اميه تيغ دلاورانى كه عزيزانشان در اقصى نقاط زمين بخوط طپيدند، بخواب نخواهد رفت. - شمشير در نيام بخود مى پيچد،سمند تيزگام در ميدان تمرين بى قرار است. - و من به انتظار روزى نشسته ام كه بى پروا درآيد و لرزه بر اندام اين فريب خوردگان افكند. - تيغها، هر چندبخواهد بر گردن دشمنان فرود آيد و شراب خون بياشامد. - رواست كه هر روزاز خاندان مصطفى، با ضرب تيغ و سنان ماهى بر زمين افتد؟ - و هر روز چشمه زلال آنان با حوادث روزگار، تيره و تار گردد؟ - غار تبر قوم كه ديو مرگ از چنگالش مى گريخت، اينك در پنجه غارتگران اسير است. - سپيد چهره ايكه با كبر و ناز مى گذشت، در روز عاشورا ديده از جهان بربست. - چيست كه از چهره غمين و ديدگان فرو رفته در شگفتى؟ جراحت قلبم عميق گشته التيام نگيرد. - با كدام چشم سوى معالى ارجمندى بنگرم كه ديدگانم خشك شده چاره پذير نباشد. - با روزگار، بازخمى جانكاه روبرو شوم، تا عمر باقى است، و هم قلبى كه خرم و شادان نيست. - يا جداه غم جانكاه و سوز درونم در اختيار نباشد.خواهم آبى از ديدگان برآتش دل بيفشانم. - ديده بيخوابم خيانت كرده از ريزش اشك دريغ دارد، همچون كمان سخت كه از اطاعت كماندار سر پيچد. - تسلاى خاطرى بر دل من حرام است، با آنكه بر هيچ دلى حرام نباشد. و در عاشوراى سال 387 باز هم سيد الشهدا را چنين در سوك و ماتم نشسته:
- از اين سراكوچ خواهى كرد، روزگار هم نخواهد ماند.دير زيستن درد بى درمانى است. -نه دلاورى بجا ماند كه با شمشير هم آغوش گردد، نه آرزوئى و نه آرزومندى. - پايان زندگى - در اين جهان - نابودى است، بوستان سبز و خرم روزى افسرده خواهد گشت. - آدميزاده طعمه مرگ است، اسب تازى هم كه پرورش جنگى يابد، عاقبت هدف تير و نيزه خواهد بود. - زندگى در شكم مادر، با خواب نوشين شروع شود، بعد از آن درد و رنجى است طولانى تا در خاك تيره به خواب ابد آرام گيرد. -زندگى چون ابر است كه باد جنوبش، در روزى آكنده از مه، گرد آورد، و باد صبايش پراكنده سازد. - شيوه روزگار است: دوستان راه سفر گيرند و بازماندگان بر آنها بگريند. - گذشت روزان و شبان، فراق و جدائى را تسريع كند، چونانكه گياه، هر چند بيش قد بر افرازد، طراوت خود را از دست بدهد. -بسا جوانمردى كه از روزگار خود خرم وشادان است، و دگرى در تب و تاب - دنياست.اگر با آن سر وصل دارد، با اين تخم جفا كارد، چون زيبارويان بى وفا. - اينك بر فراق عزيزش عزادار و گريان است، فرداست بر او بگريند و بعزايش نشينند. - آرزوها مايه حسرت و رنج است، نه دلگرمى و اميد. -غول مرگ را چه باك است كه كدامين عزيز را در ربايد، بعد از آنكه پسر فاطمه را در ربود. - كدامين روز، بخاطر حادثه هولناك و فاجعه دردناك، ديده ها اشكبار است؟ - روز عاشوراى حسين، كه نه دوست وفا كرد، نه ميزبان پناه داد. - اى پسر فاطمه عهد كردند و عهد خود شكستند، وفاداران چه اندك اند. - سفارش رسول را در حق تو زير پانهادند و به خونخواهى جاهليت برخاستند. - به رويت شمشير كشيدند، ومقدرات الهى را بهانه كردند، عذرى بدتر از گناه. - عذر خواستند و پشيمان گشتند، بعد از آنكه سپاه خود را بسيج كردند اين نه هنگام معذرت و پشيمانى است؟ - كارى كه جز با ضرب شمشير سرانجام نگيرد، فرجامش تلخكامى و نابودى است.
- اى شمشير بران كه سرها شكستى و عاقبت باتيغ كين سرت را شكستند. - اى جوانمردى كه با سمند تيزگام به درياى خون تاختى، بازگشتى و گلويت گلگون است. - ساق ستوران از خون رنگ شقايق گرفت، روزى كه طعن نيزه آشكار است و سپيدى ساقها در خون پنهان. - روزى كه سمند تيز تك در لاى و لجن گرفتار ماند.ضعف و سستى بالا گرفت شيهه ستوران جانب پستى. - پندارى صورت خود را نهان سازم، با آنكه با خيل ستور، بر سر و صورت او تاختند؟ - پندارى شربت آب گوارا باشدم و هنوز سينه دشمن از خون او سيراب نگشته؟ قبلته الرماح و انتضلت فيه المنايا و عانقته النصول - نيزه ها سينه اش را بوسه زدند، تيرها از شوق رخش بپرواز آمدند، ناوك سنانها در آغوشش نشستند. - اسيرانش بر شتران سوار گشته، گريبانها تا به دامن چاك زده اند. - بخاطر آن دلها كه ديده عشق بديدارشان خونچكان و بخاطر آن اشكها كه بر رخسارشان روان است. - نقاب از چهره چون آفتابشان كشيدند، تابش آفتاب هم خود نقاب است. - با سرانگشت چهره ماهشان را پنهان نمودند، اشك رخسار هم چون حجاب است. - شكوه بردند، اما با گريه و زارى، فرياد زدند، ولى با نوحه و شيون. - ساربان بدخيم كنارى نگيرد.و ناله يتيمان آرام نپذيرد.
- اى آواره شهر و ديار صبر و قرارم نماند.اى كشته دشمنان خواب برمن حرام است. - دل بى قرارم به سويت پر مى كشد، با عشق و شعف، با ناله و شور. - كاش در كنارت به خاك مى رفتم،يا تربتت را در چشم مى انباشتم. - همواره مزارت بموسم باران سيراب باد. - بارانى نرم و هموار، همراه بادى لطيف و نسمى خنك و سايه بر دوام. - اى زادگان احمد تا چند امروزفردا كنم و سنان نيزه ام از طعن و ضرب محروم. - خيل تيزگامم در زير زين، اشتران باد پيمايم در كمين، تازه وارد از آمادگيم در انديشه و بيم. - تا چند؟ باز هم تا چند، سركشان و جانيان گردن افرازند؟ و تا چند فرومايگان دون بر والا گهران ارجمند فرمانروا باشند؟
- آتش درون تار و پود قلبم را بسوخت، عجبى نيست كه دل سوخته در پى درمان برآيد. - كاش زنده مانم و روزى با دوستان برجهم، در كفم شمشيرى برنده و آخته. - به خونخواهى قربانيان " طف " پيكرشان رابا نوك سنان بر خاك كشم.گروه گروه بهم پيونديم. - تار و پود قلبم با مهرش زيور بسته چونان موى سپيد و سپيدى مو، جز با مرگ درمان نيابد. - من رعيتى سر بفرمانم، گرچه از خاندان شمايم: پدرم حيدر است و مادرم زهراى بتول. - هر گاه ديگران با مجد و جمال به ميدان مفاخرت آيند، گوى سبقت آنراست كه گويد: جدم رسول. - همگان از ديدارم خرم و شاداند، چون به فضل و برتريم شناسند.دگران را هركه بينم زائد و فضول. - جمعى با شور و نوا چكامه دلربايم را در بزم ادب بخوانند، برخى دگر به خطابه و سخن پردازيم گوش سپارند. - كاش مى دانستم نكوهشگرم كيست؟ با آنكه انديشمندان حقشناس بر سخنم خرده نگيرند. -با هدف و خواسته ام وداع گويم كه گمنامى بملامتم برخاست؟ با آنكه جهانيان معذورم شناسند؟ - آرى آرزويم همين است - اگر خداوندم با بخت فيروز قرين سعادت سازد - پايگاه برتر، آرزوى خردمندان هوشيار است.
|
