او حضرت مهدى عجل الله فرجه الشريف را چنين تصويف مى کند:

آن حضرت، وارث قوّت مرتضوى، مکارم حسنى، عزيمت هاى حسينى، عبادت امام زين العابدين، علوم امام باقر، امامت امام صادق، اخلاق امام کاظم، معارف امام رضا، کرامت هاى امام محمّد تقى، مقامامت امام نقى، وارث لشکرهاى امام حسن عسکرى (عليه السّلام) است. او، کسى است که بر مردم، از روى کرامت وبزرگى وفضائل فائق وغالب شده است. امامى که دل ها، اورا دوست مى دارد واو، مظهر موعود است که حضرت رسول وعده فرموده که آن حضرت ظاهر خواهد شد وعالم را به انوار عدالت منوّر خواهد ساخت. کُنيت او، مانند پيغمبر، (ابو القاسم) ولقبش، حضرت (مهدى) است؛ زيرا، راه يافته به اسرار حقايق الهى است. (عبد صالح) نيز از القاب آن حضرت است. از جمله القابش، حجّت قائم ومنتظر زمان ظهور است.

ابن روز بهان، پس از بيان حکايت شفا يافتن اسماعيل هرقلى، به دست امام زمان (عليه السّلام) مى نويسد:

واين فقير را از شوق آن جمال، هنگام کتابت اين حکايت، اين غزل روى نمود:

البته اين، تنها کار ادبى ايشان در مورد امامان دوازده گانه نيست، بلکه قصيده ديگرى به شرح زير، در توسل به دوازده امام دارد:

مولانا خالد نقشبندى شهرزورى

ايشان، از اکابر واعاظم علماى کرد اهل سنّت واز مشايخ نامدار طريقه ى نقشبنديه است. او، شافعى مذهب است.

ايشان، شيفته ى نبى اکرم اسلام واهل بيت گرامى اوصلوات الله عليهم بود.

وى، در سال 1197 وفات کردودر کنار کوه قاسيون در دمشق دفن شد.

او، از کسانى است که درباره ى دوازده امام، شعر سروده وبه حضرت مهدى، عجّل الله فرجه الشريف، اشاره کرده است وآن قصيده که اساساً در مدح حضرت رضا (عليه السّلام) سروده است، چنين است:

ايشان، در قصيده ى کوتاه ديگرى، اشاره به امامان دوازده گانه دارد، واز حضرت بقية الله الاعظم (عجل الله فرجه) نيز نام مى برد:

ما موستا حاج محمود طالبانى قادرى (معروف به حکاک)

ايشان، کُرد است واز فضلاى اهل سنّت به شمار مى رود. وى، شافعى است که به فارسى، قصيده ى زيبايى درباره ى ائمه عليهم السلام سروده وبه حضرت بقية الله الاعظم (عجل الله فرجه) نيز اشاره دارد:

قصيده اى از شاعرى از اهل سنت

اين قصيده که سراينده آن احتمالاً، از قرن دوازدهم هجرى است درباره ى ائمه ى هدى وامام زمان (عليهم السّلام) است. شاعر، بعد از ذکر خلفاى ثلاثه به آن امامان معصوم (عليهم السّلام) پرداخته است.

ما موستا حاج ميرزا عبد الله خادم

وى، از علماى فاضل ونامدار کُرد اهل سنّت است که در سال 1895 ميلادى در شهر (کويه) از استان سليمانيه به دنيا آمد. در سرودن قصيده دست توانايى داشته است. بديع ترين مضامين را در کوتاه ترين مصراع ها، گنجانده است. در بخشى از قصيده ى نخست ديوان وى که اين جا تقديم مى شود، مشاهده مى فرماييد که چه گونه توانسته است حقّ مطلب را ادا کند.