نقش انسان در پيروزى بر شيطان
|
38 - وَ عـَنْ ذَلِكَ مـَا حـَرَسَ
اللَّهُ عـِبَادَهُ الْمُؤْمِنِينَ بِالصَّلَوَاتِ وَ
الزَّكَوَاتِ وَ مُجَاهَدَةِ الصِّيَامِ فـِي الْأَيَّامِ
الْمـَفـْرُوضـَاتِ تـَسـْكـِيـنـاً لِأَطـْرَافـِهـِمْ وَ
تـَخـْشـِيـعاً لِأَبْصَارِهِمْ وَ تَذْلِيلًا
لِنـُفـُوسـِهـِمْ وَ تـَخْفِيضاً لِقُلُوبِهِمْ وَ إِذْهَاباً
لِلْخُيَلَاءِ عَنْهُمْ وَ لِمَا فِي ذَلِكَ مِنْ تَعْفِيرِ
عـِتـَاقِ الْوُجـُوهِ بـِالتُّرَابِ تـَوَاضـُعـاً وَ
الْتـِصـَاقِ كَرَائِمِ الْجَوَارِحِ بِالْأَرْضِ تَصَاغُراً
وَ لُحـُوقِ الْبُطُونِ بِالْمُتُونِ مِنَ الصِّيَامِ
تَذَلُّلًا مَعَ مَا فِي الزَّكَاةِ مِنْ صَرْفِ ثَمَرَاتِ
الْأَرْضِ وَ غَيْرِ ذَلِكَ إِلَى أَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَ
الْفَقْرِ
و از اينجاست كه خدا بندگان مؤ من خود را با ((نماز))
و ((زكات)) و
سختكوشى ايـام روزه دارى ، حـفظ مى فرمايد تا اندامشان از گناه
بيمه گردد و چشمانشان فروتنى آموزد و جانشان خاكسارى گيرد و
دلهايشان فروهشتگى پذيرد و خودپسندى از آن به كلى رخـت
بـربندد. چرا كه در نماز چهره هاى كريم از روى فروتنى بر خاك
سائيده گردد و سـر و روئى كـه هـميشه بر بلنداى انسان سرورى
دارد از سر خاكسارى و كوچك شمارى در برابر خداوند بر زمين
نهاده شود و از سر فروتنى در روزه ، پروارى و شكمبارگى فراموش
گردد و به بركت زكات ، بهره هاى زمين و جز اين در راه
مستمندان مصرف شود.
|
39 - انْظُرُوا إِلَى مَا فِي
هَذِهِ الْأَفْعَالِ مِنْ قَمْعِ نَوَاجِمِ الْفَخْرِ وَ
قَدْعِ طَوَالِعِ الْكِبْرِ
بـه اسـرار آنـچـه در ايـن كـارهـاى ((پـرسـتـش
سـو)) اسـت با همه وجود بنگريد: از
سركوبى جوانه هاى نازيدن و ريشه كن كردن درختان كبر ورزيدن .
|
40 - وَ لَقَدْ نَظَرْتُ فَمَا
وَجَدْتُ أَحَداً مِنَ الْعَالَمِينَ يَتَعَصَّبُ لِشَيْءٍ
مِنَ الْأَشْيَاءِ إِلَّا عَنْ عِلَّةٍ تـَحـْتـَمِلُ
تَمْوِيهَ الْجُهَلَاءِ أَوْ حُجَّةٍ تَلِيطُ بِعُقُولِ
السُّفَهَاءِ غَيْرَكُمْ فَإِنَّكُمْ تَتَعَصَّبُونَ لِأَمـْرٍ
مـَا يـُعـْرَفُ لَهُ سـَبَبٌ وَ لَا عِلَّةٌ أَمَّا إِبْلِيسُ
فَتَعَصَّبَ عَلَى آدَمَ لِأَصْلِهِ وَ طَعَنَ عَلَيْهِ فـِي
خـِلْقـَتـِهِ فـَقَالَ أَنَا نَارِيٌّ وَ أَنْتَ طِينِيٌّ وَ
أَمَّا الْأَغْنِيَاءُ مِنْ مُتْرَفَةِ الْأُمَمِ
فَتَعَصَّبُوا لِآثـَارِ مـَوَاقـِعِ النِّعـَمِ فَ ق الُوا
نـَحـْنُ أَكـْثـَرُ أَمـْو الًا وَ أَوْل اداً وَ م ا نَحْنُ
بِمُعَذَّبِينَ
هر چه نگريستم ، آدمى نيافتم كه به چيزى تعصب ورزد مگر آنكه از
روى انگيزه و علتى بـوده اسـت ، نـظـيـر آنـچـه در چـشـم
نـادانـان آب و رنـگـى دارد، يـا دليـلى كـه لايـق عـقـل
بـيـخردان و سفيهان است ، جز شما كه در چيزى تعصب داريد كه
براى آن سببى نمى تـوان يـافـت ، امـا شـيطان : بر آدم به خاطر
اصل و طينت او تعصب ورزيد و خلقتش را به مـسـخـره گـرفت و به
او گفت : من از آتشم و تو از خاك و ديگر ثروتمندان زر اندوز
ناز پـرورده از هـر امـت : ايـنـان بـه آثـار فراوانى نعمتها
تعصب مى ورزيدند و مى گفتند: ما دارايى و فرزندانمان بيشتر است
و هرگز عقاب و عذاب نخواهيم ديد.
|
41 - فـَإِنْ كـَانَ لَا بـُدَّ
مـِنَ الْعـَصـَبـِيَّةِ فـَلْيـَكـُنْ تـَعـَصُّبُكُمْ
لِمَكَارِمِ الْخِصَالِ وَ مَحَامِدِ الْأَفْعَالِ وَ
مَحَاسِنِ الْأُمُورِ الَّتِي تَفَاضَلَتْ فِيهَا الْمُجَدَاءُ
وَ النُّجَدَاءُ مِنْ بُيُوتَاتِ الْعَرَبِ وَ يـَعَاسِيبِ
القَبَائِلِ بِالْأَخْلَاقِ الرَّغِيبَةِ وَ الْأَحْلَامِ
الْعَظِيمَةِ وَ الْأَخْطَارِ الْجَلِيلَةِ وَ الْآثَارِ
الْمَحْمُودَةِ
بـارى ، اگـر ايـنـطـور كه بايد حتما تعصبى داشت ، پس شمايان
بايد تعصبتان براى خصلت هاى والا و كردارهاى ستوده و امور نيكو
و پسنديده يى باشد كه انسانهاى شريف و بـزرگـوار و دلاوران
خـانـدان هـاى عـرب و پـيـشـاهـنـگـان و بـزرگـان قـبـايـل بـه
وسـيـله آنـهـا در خوى هاى دلپسند و انديشه هاى سترگ و مراتب
بلند و آثار پسنديده بر يكديگر برترى مى جويند.
|
42 - فـَتـَعَصَّبُوا لِخِلَالِ
الْحَمْدِ مِنَ الْحِفْظِ لِلْجِوَارِ وَ الْوَفَاءِ
بِالذِّمَامِ وَ الطَّاعَةِ لِلْبِرِّ وَ الْمَعْصِيَةِ
لِلْكِبْرِ وَ الْأَخْذِ بِالْفَضْلِ وَ الْكَفِّ عَنِ
الْبَغْيِ وَ الْإِعْظَامِ لِلْقَتْلِ وَ الْإِنْصَافِ
لِلْخَلْقِ وَ الْكَظْمِ لِلْغَيْظِ وَ اجْتِنَابِ الْفَسَادِ
فِي الْأَرْضِ
پس براى خصلت هاى پسنديده تعصب داشته باشيد مانند: نگهداشت حق
همسايه ، وفا به پـيـمـان ، فـرمانبردارى از نيكوكاران و
نافرمانى گردنكشان ، احسان به هنگام چيرگى تـان ، خـوددارى از
سـتـم و گـردنكشى ، مهم شمردن خونريزى و انصاف نسبت به مردم و
فرونشاندن خشم و دورى جستن از فساد در زمين .
|
43 - وَ احـْذَرُوا مـَا نـَزَلَ
بـِالْأُمـَمِ قـَبـْلَكـُمْ مـِنَ الْمـَثـُلَاتِ بـِسـُوءِ
الْأَفْعَالِ وَ ذَمِيمِ الْأَعْمَالِ فَتَذَكَّرُوا فِي
الْخَيْرِ وَ الشَّرِّ أَحْوَالَهُمْ وَ احْذَرُوا أَنْ
تَكُونُوا أَمْثَالَهُمْ
تـاريـخ ، آينه گذشتگان است ، در اين آينه عبرت نيك بنگريد و
از آنچه بر سر امت هاى پـيـشـيـن آمـده بـهـراسـيـد: از
عـذابهايى كه نتيجه بد رفتارى و زشتكارى آنها بود. و در
هـنـگـامـه خـوبـى هـا و بـدى هـا، يـعـنـى : در قـوس صـعـود
و نزول ، حالاتشان را به ياد آوريد تا در سراشيبى سقوط
درنغلطيد.
|
بدان كارها تاسى كنيد كه ره آورد
عزت باشد
|
44 - فـَإِذَا تـَفـَكَّرْتـُمْ
فـِي تـَفـَاوُتِ حـَالَيْهِمْ فَالْزَمُوا كُلَّ أَمْرٍ
لَزِمَتِ الْعِزَّةُ بِهِ شَأْنَهُمْ وَ زَاحـَتِ
الْأَعـْدَاءُ لَهُ عـَنـْهـُمْ وَ مـُدَّتِ الْعـَافـِيَةُ
بِهِ عَلَيْهِمْ وَ انْقَادَتِ النِّعْمَةُ لَهُ مَعَهُمْ وَ
وَصَلَتِ الْكـَرَامـَةُ عـَلَيـْهِ حـَبـْلَهـُمْ مـِنَ
الِاجْتِنَابِ لِلْفُرْقَةِ وَ اللُّزُومِ لِلْأُلْفَةِ وَ
التَّحَاضِّ عَلَيْهَا وَ التَّوَاصِي بِهَا وَ اجْتَنِبُوا
كُلَّ أَمْرٍ كَسَرَ فِقْرَتَهُمْ وَ أَوْهَنَ مُنَّتَهُمْ
مِنْ تَضَاغُنِ الْقُلُوبِ وَ تَشَاحُنِ الصُّدُورِ وَ
تَدَابُرِ النُّفُوسِ وَ تَخَاذُلِ الْأَيْدِي
پـس ، آنـگـاه كـه در آيـنـه تـاريـخ نـگـريستيد و سرگذشت
ناهمگون پيشينيان را از نظر گـذرانـديـد و بازتاب كردار زشت و
زيبايشان را به تماشا نشستيد، البته بدان كارها تـاسـى كنيد كه
ره آورد عزتشان و نابودى و ذلت دشمنشان بود و موجب دوام و
رستگارى آنـان گـرديـد و بـه بـركـت آن ، درهـاى نـعـمـت بـه
رويـشـان بـاز شـد و رشـتـه اسـتوار بـزرگـوارى و ارجـمـنـدى ،
آنـان را از جدايى دور داشت و به يكديگر پيوند داد و فرهنگ
الفـت و تربيت يكدلى را سفارش كرد و از هر چيز كه پابر جايى
و سرفرازى آنها را شكست و توانشان را در سايه شوم كينه ورزى
،دشمنخويى ناهماهنگى و كارشكنى گسست دورى كنيد.
|
45 - وَ تـَدَبَّرُوا أَحـْوَالَ
الْمَاضِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ قَبْلَكُمْ كَيْفَ كَانُوا
فِي حَالِ التَّمْحِيصِ وَ الْبَلَاءِ أَ لَمْ يَكُونُوا
أَثْقَلَ الْخَلَائِقِ أَعْبَاءً وَ أَجْهَدَ الْعِبَادِ
بَلَاءً وَ أَضْيَقَ أَهْلِ الدُّنْيَا حَالًا
اتَّخـَذَتـْهـُمُ الْفـَرَاعِنَةُ عَبِيداً فَسَامُوهُمْ
سُوءَ الْعَذَابِ وَ جَرَّعُوهُمُ الْمُرَارَ فَلَمْ تَبْرَحِ
الْحَالُ بِهِمْ فِي ذُلِّ الْهَلَكَةِ وَ قَهْرِ الْغَلَبَةِ
لَا يَجِدُونَ حِيلَةً فِي امْتِنَاعٍ وَ لَا سَبِيلًا إِلَى
دِفَاعٍ
و در احوال گـذشـتـگـان مـومـن خود انديشه كنيد كه در رنج
آزمون چگونه بودند؟ آيا از همه مـردم پـرمـسئوليت تر و
گرانبارتر و در بوته آزمايش سختكوش تر نبودند؟ و از همه
جـهانيان بيشتر در تنگنا قرار نمى گرفتند؟ فرعون ها آنان را به
بردگى گرفتند و داغ شـكـنـجـه هـاى سـخـت بـرايـشـان نـهـادنـد
و زهـر تـلخ سـختى را جرعه جرعه به آنها نـوشـانـدنـد
چـنـانـكـه هـمواره ابر شوم و مرگ آفرين و استيلاء ظالمانه بر
آنان سايه افكنده بود، همه درهاى اعتراض و مخالفت به رويشان
بسته و همه راههاى دفاع و نجات قطع و مسدود بود؟
|
46 - حـَتَّى إِذَا رَأَى اللَّهُ
سـُبـْحـَانَهُ جِدَّ الصَّبْرِ مِنْهُمْ عَلَى الْأَذَى فِي
مَحَبَّتِهِ وَ الِاحْتِمَالَ لِلْمـَكـْرُوهِ مِنْ خَوْفِهِ
جَعَلَ لَهُمْ مِنْ مَضَايِقِ الْبَلَاءِ فَرَجاً
فَأَبْدَلَهُمُ الْعِزَّ مَكَانَ الذُّلِّ وَ الْأَمْنَ
مـَكـَانَ الْخـَوْفِ فـَصـَارُوا مُلُوكاً حُكَّاماً وَ
أَئِمَّةً أَعْلَاماً وَ قَدْ بَلَغَتِ الْكَرَامَةُ مِنَ
اللَّهِ لَهُمْ مَا لَمْ تَذْهَبِ الْآمَالُ إِلَيْهِ بِهِمْ
تـا آنـگـاه كـه خداى متعال نهايت شكيبايى و پايدارى آنان را
در برابر آزارها، به پاس مـحبت خويش ، ديد و نيز شاهد تحمل
ناملايمات جانكاه آنان به خاطر ترس الهى بود، به يـكـبـاره
ابـرهاى تيره ستم را پراكنده و از تنگناهاى رنج ، راهى گشود و
خوارى شان را بـه عزت و ترسشان را به امنيت و آرامش بدل كرد و
آنان فرمانروايان و پيشوايان بنام شدند و كرامت خداوندى ،
فراسوى آرزو، بدانان رسيد.
|
47 - فـَانـْظـُرُوا كـَيـْفَ
كـَانُوا حَيْثُ كَانَتِ الْأَمْلَاءُ مُجْتَمِعَةً وَ
الْأَهْوَاءُ مُؤْتَلِفَةً وَ الْقُلُوبُ مـُعـْتَدِلَةً وَ
الْأَيْدِي مُتَرَادِفَةً وَ السُّيُوفُ مُتَنَاصِرَةً وَ
الْبَصَائِرُ نَافِذَةً وَ الْعَزَائِمُ وَاحِدَةً أَ لَمْ
يَكُونُوا أَرْبَاباً فِي أَقْطَارِ الْأَرَضِينَ وَ مُلُوكاً
عَلَى رِقَابِ الْعَالَمِينَ
ايـنـك بـنـگـريـد كـه چـگـونـه بـودنـد هـنـگـامـى كـه گـروه
هـا هـمـدل و خـواستها همگون و دلها همراه و دستها همسو و
شمشيرها در يارى يكديگر و بينش ها ژرف و اراده ها يگانه بود.
آيا سروران همه سوى زمين و فرمانروايان مردم جهان نبودند؟
|
48 - فـَانـْظـُرُوا إِلَى مـَا
صـَارُوا إِلَيـْهِ فـِي آخـِرِ أُمـُورِهِمْ حِينَ وَقَعَتِ
الْفُرْقَةُ وَ تَشَتَّتَتِ الْأُلْفـَةُ وَ اخـْتـَلَفَتِ
الْكَلِمَةُ وَ الْأَفْئِدَةُ وَ تَشَعَّبُوا مُخْتَلِفِينَ وَ
تَفَرَّقُوا مُتَحَارِبِينَ وَ قـَدْ خـَلَعَ اللَّهُ
عـَنـْهـُمْ لِبـَاسَ كـَرَامَتِهِ وَ سَلَبَهُمْ غَضَارَةَ
نِعْمَتِهِ وَ بَقِيَ قَصَصُ أَخْبَارِهِمْ فِيكُمْ عِبَراً
لِلْمُعْتَبِرِينَ مِنْكُمْ
و بـنـگـريـد كـه سـرانـجام بر سرشان چه آمد؟! وقتى كه بين
آنها جدايى افتاد و رشته الفتشان گسيخت و يگانگى زبان و دلشان
از ميان رفت و با اختلاف شاخه شاخه شدند و در جـنـگ بـاهـم
پـراكـنـدنـد، خـداونـد خـلع لبـاس بـزرگـوارى از ايشان نمود و
فراوانى نعمت خود را از آنان ستاند و تنها داستان سر گذشت آنان
در ميان شما باز ماند تا عبرتى براى پند آموزان شما باشد.
|
سرنوشت پراكندگى در دودمانهاى اصيل
|
49 - فَاعْتَبِرُوا بِحَالِ وَلَدِ
إِسْمَاعِيلَ وَ بَنِي إِسْحَاقَ وَ بَنِي إِسْرَائِيلَ ع
فَمَا أَشَدَّ اعْتِدَالَ الْأَحـْوَالِ وَ أَقـْرَبَ
اشـْتـِبَاهَ الْأَمْثَالِ تَأَمَّلُوا أَمْرَهُمْ فِي حَالِ
تَشَتُّتِهِمْ وَ تَفَرُّقِهِمْ لَيَالِيَ كـَانـَتِ
الْأَكَاسِرَةُ وَ الْقَيَاصِرَةُ أَرْبَاباً لَهُمْ
يَحْتَازُونَهُمْ عَنْ رِيفِ الْآفَاقِ وَ بَحْرِ الْعِرَاقِ
وَ خُضْرَةِ الدُّنْيَا إِلَى مَنَابِتِ الشِّيحِ وَ مَهَافِي
الرِّيحِ وَ نَكَدِ الْمَعَاشِ
و از سـرگـذشـت دودمـان پيامبران عاليمقدار: اسماعيل اسحق و
يعقوب - درود بـر آنـان - پـند گيريد، چقدر سرگذشتها همگون و
همانندى داستانها نزديك است . اينك سرنوشت پراكندگى و جدايى
آنان را به تماشا بنشينيد در روزگاران تيره اى كـه كـسـرى هـا
و قـيـصـرهـا سـرور آنـان بـودنـد: پـايـشـان را از همه
كشتزارهاى سرسبز و از دجله و فرات بريدند و آنها را از سبزه
زار جهان بيرون راندند: به سوى سرزمين هاى علفهاى خودرو و
گذرگاه بادهاى سخت و تنگناى معاش .
|
50 - فـَتـَرَكـُوهـُمْ عَالَةً
مَسَاكِينَ إِخْوَانَ دَبَرٍ وَ وَبَرٍ أَذَلَّ الْأُمَمِ
دَاراً وَ أَجْدَبَهُمْ قَرَاراً لَا يَأْوُونَ إِلَى
جـَنـَاحِ دَعـْوَةٍ نـهـج البـلاغـة ص : 298يَعْتَصِمُونَ
بِهَا وَ لَا إِلَى ظِلِّ أُلْفَةٍ يَعْتَمِدُونَ عَلَى
عِزِّهَا
آنـهـا را درويـش و مـستمند به شتر چرانى و زندگى مشقت بار وا
گذاشتند، در پست ترين خـانـه هـاى روى زمـيـن و خـشـك تـريـن و
بـى آب تـريـن جـاى هـا. آنـان نـه زيـر بال قانون و دعوتى جمع
مى شدند تا چنگ آويز نجاتى شوند و نه به سايه مهربانى و همدلى
پناه مى بردند تابه شوكت آن پشت گرم و عزيز باشند.
|
51 - فَالْأَحْوَالُ مُضْطَرِبَةٌ
وَ الْأَيْدِي مُخْتَلِفَةٌ وَ الْكَثْرَةُ مُتَفَرِّقَةٌ فِي
بَلَاءِ أَزْلٍ وَ أَطْبَاقِ جَهْلٍ مِنْ بَنَاتٍ مَوْءُودَةٍ
وَ أَصْنَامٍ مَعْبُودَةٍ وَ أَرْحَامٍ مَقْطُوعَةٍ وَ
غَارَاتٍ مَشْنُونَةٍ
پـريـشـانـى و نـگـرانـى ، سـيـمـاى آنـان ، دستها تنها و بى
صدا، انبوه ها پراكنده و در بـلائى سـخـت و زيـر لايـه هـاى
گـرانـبـار جـهل - چون زنده به گور كردن دختران و بت پرستى و
گسستن پيوند خويشاوندى و از هر سو در چنبر غارت - به سر مى
بردند.
|
پيامبر رحمت و جامعه ى برين
|
52 - فـَانـْظـُرُوا إِلَى
مـَوَاقـِعِ نـِعـَمِ اللَّهِ عـَلَيـْهـِمْ حـِينَ بَعَثَ
إِلَيْهِمْ رَسُولًا فَعَقَدَ بِمِلَّتِهِ طَاعَتَهُمْ وَ
جَمَعَ عَلَى دَعْوَتِهِ أُلْفَتَهُمْ
ايـنـك فـراز آيـيد و از بلنداى تفكر بنگريد كه نعمت هاى الهى
چسان چون باران بيكران بـر آنـان فـرو بـاريـد بـه هـنـگـامـى
كـه خـدا پـيـامـبـرى بـه سـويـشـان گـسـيـل داشـت و آن وجـود
مـبـارك در زيـر سـايـه آيـيـن نـورانى اسلام ، جامعه برين
يعنى فرمانبر الهى را پديد آورد و با پيام آسمانى خويش ، الفت
آنان را فراهم ساخت .
|
53 - كـَيـْفَ نَشَرَتِ النِّعْمَةُ
عَلَيْهِمْ جَنَاحَ كَرَامَتِهَا وَ أَسَالَتْ لَهُمْ
جَدَاوِلَ نَعِيمِهَا وَ الْتَفَّتِ الْمـِلَّةُ بـِهـِمْ فـِي
عـَوَائِدِ بـَرَكـَتِهَا فَأَصْبَحُوا فِي نِعْمَتِهَا
غَرِقِينَ وَ فِي خُضْرَةِ عَيْشِهَا فَكِهِينَ قَدْ
تَرَبَّعَتِ الْأُمُورُ بِهِمْ فِي ظِلِّ سُلْطَانٍ قَاهِرٍ وَ
آوَتْهُمُ الْحَالُ إِلَى كَنَفِ عِزٍّ غَالِبٍ وَ
تـَعـَطَّفـَتِ الْأُمـُورُ عـَلَيـْهـِمْ فِي ذُرَى مُلْكٍ
ثَابِتٍ فَهُمْ حُكَّامٌ عَلَى الْعَالَمِينَ وَ مُلُوكٌ فِي
أَطـْرَافِ الْأَرَضـِيـنَ يَمْلِكُونَ الْأُمُورَ عَلَى مَنْ
كَانَ يَمْلِكُهَا عَلَيْهِمْ وَ يُمْضُونَ الْأَحْكَامَ
فِيمَنْ كَانَ يُمْضِيهَا فِيهِمْ لَا تُغْمَزُ لَهُمْ قَنَاةٌ
وَ لَا تُقْرَعُ لَهُمْ صَفَاةٌ
بينديشيد كه چگونه كاميابى ها، شهبال كرامت برايشان بگسترد و
جويبار ناز و نعمت بر سـرزمـيـن وجـودشـان جـارى سـاخـت و
شريعت پاك محمدى (صلى الله عليه وآله ) به آنان زنـدگـى سـود
آور و پـر بـركـت ارزانـى فـرمـود و نـسـيـم جـامـعـه ايـده ال
الهـى وزيـدن گـرفت و چنين شد كه درياى پر نعمت دين ، ايشان را
فراگرفت و چهره زيـبا و پر طراوت زندگى به آنان لبخند زد و در
پرتو حكومت فراگير پيامبر، كارها بـه سـامـان رسـيـد و مردم در
پناهگاه عزت و پيروزى مستقر شدند و در راستاى دستيابى به ستيغ
بلند سرورى كارها روى خوش نشان دادند و همه بر وفق مراد شدند و
در نتيجه مـسلمانان بر جهانيان حكومت يافتند و در سراسر گيتى
حكمروا شدند، بدانسان كه اختيار پـادشـاهـان و سـرنوشت آنان در
دست مسلمين قرار گرفت و دستورات و احكام از سوى آنان به امضاء
مى رسيد، ديگر از هيچ سو آماج نيزه و سنگ كسى نبودند و آزارى
نمى ديدند.
|
پاسدار با روى بلند الهى باشيد
|
54 - أَلَا وَ إِنَّكـُمْ قـَدْ
نـَفَضْتُمْ أَيْدِيَكُمْ مِنْ حَبْلِ الطَّاعَةِ وَ
ثَلَمْتُمْ حِصْنَ اللَّهِ الْمَضْرُوبَ عـَلَيـْكـُمْ
بـِأَحـْكـَامِ الْجـَاهـِلِيَّةِ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ
قَدِ امْتَنَّ عَلَى جَمَاعَةِ هَذِهِ الْأُمَّةِ فِيمَا
عَقَدَ بـَيـْنـَهُمْ مِنْ حَبْلِ هَذِهِ الْأُلْفَةِ الَّتِي
يَنْتَقِلُونَ فِي ظِلِّهَا وَ يَأْوُونَ إِلَى كَنَفِهَا
بِنِعْمَةٍ لَا يَعْرِفُ أَحَدٌ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ لَهَا
قِيمَةً لِأَنَّهَا أَرْجَحُ مِنْ كُلِّ ثَمَنٍ وَ أَجَلُّ
مِنْ كُلِّ خَطَرٍ
ايـنـك شـمـا - پـس از عـروج مـلكـوتـى پـيـامبر - با قضاوتهاى
جاهلانه ، دست از ريسمان فـرمـانـبـرى خـدا رهـا كرديد و در
باروى بلند الهى كه شما را از شر خطرها در مهد امنيت قـرار مـى
داده ، شـكـاف ايـجـاد كرديد، در حالى كه خدا - منزه است نام
وى - بر اين امت با پيوند اين همدلى منت نهاده بود، همان همدلى
و الفتى كه در سايه آن مى خراميده و در پناه آن مـى
آرامـيـدنـد، وه چـه نـعمت گرانسنگ و سترگى كه هيچ آفريده يى
توان شناخت آنرا نمى داشت ، چون برتر از هر بهاء و گرانقدرتر
از هر پر بهاء بود.
|
55 - وَ اعـْلَمـُوا أَنَّكـُمْ
صِرْتُمْ بَعْدَ الْهِجْرَةِ أَعْرَاباً وَ بَعْدَ
الْمُوَالَاةِ أَحْزَاباً مَا تَتَعَلَّقُونَ مِنَ
الْإِسْلَامِ إِلَّا بِاسْمِهِ وَ لَا تَعْرِفُونَ مِنَ
الْإِيمَانِ إِلَّا رَسْمَهُ
و بدانيد كه پس از هجرت از ذلت كفر، و تماشاى فروغ ايمان ،
دوباره به جاهليت سياه و نـكـبـت بـار بـاز گـشـتـيـد و بـعـد
از ورود در سـايـه سـار نـخـل وحدت و دوستى ، گروه گروه شديد،
تنها نام اسلام را يدك مى كشيد و ديگر هيچ و از ايمان جز مراسم
خشك و بى محتوا نمى دانيد.
|
56 - تَقُولُونَ النَّارَ وَ لَا
الْعَارَ كَأَنَّكُمْ تُرِيدُونَ أَنْ تُكْفِئُوا الْإِسْلَامَ
عَلَى وَجْهِهِ انْتِهَاكاً لِحَرِيمِهِ وَ نَقْضاً
لِمِيثَاقِهِ الَّذِي وَضَعَهُ اللَّهُ لَكُمْ حَرَماً فِي
أَرْضِهِ وَ أَمْناً بَيْنَ خَلْقِهِ
اطـاعـت از امام و پذيرش حق را ننگ مى دانيد و ميگوئيد در آتش
مى رويم اما تن به ننگ نمى دهـيم ، گويى ميخواهيد اسلام را در
آينه افكار عمومى وارونه جلوه دهيد تا حرمت و عظمت آن
شـكـسـتـه و پـيـمـان الهـى اسـلام كـه حـرم امن عدالت و تربيت
و پناهگاه مردمى است در هم كوبيده شود.
|
مسلمان در سايه اسلام ، و اسلام در
سايه ولايت
|
57 - وَ إِنَّكـُمْ إِنْ لَجَأْتُمْ
إِلَى غَيْرِهِ حَارَبَكُمْ أَهْلُ الْكُفْرِ ثُمَّ لَا
جَبْرَائِيلُ وَ لَا مِيكَائِيلُ وَ لَا مُهَاجِرُونَ وَ لَا
أَنْصَارٌ يَنْصُرُونَكُمْ إِلَّا الْمُقَارَعَةَ بِالسَّيْفِ
حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَكُمْ
بـه هـوش بـاشـيـد كه عزت مسلمان و پيروزى حكومت اسلامى ، در
سايه اسلام و امـدادهـاى غـيـبـى اسـت كـه فـرشـتـگـان الهـى
چـون جـبـرئيـل و مـيـكـائيـل ، حـامـل آنـنـد و مـسـلمـانـان
مخلص و مبارز، ياور آن و اگر شما پرچم پر افتخار ولايـت را از
سـر بـرگـيـريـد و اطـاعـت امـام را وانـهيد و با او بستيزيد،
كـافران بر شما يورش برند و آنگاه ديگر نه از امدادهاى غيبى
خبرى است و نه از ايثار و جهاد مهاجر و انصار، تنها شما مى
مانيد و شمشيرهايتان كه بر يكديگر فرود آريد، تا خدا چه حكم
كند و چه مقرر دارد.
|
58 - وَ إِنَّ عـِنـْدَكـُمُ
الْأَمـْثـَالَ مـِنْ بَأْسِ اللَّهِ وَ قَوَارِعِهِ وَ
أَيَّامِهِ وَ وَقَائِعِهِ فَلَا تَسْتَبْطِئُوا وَعـِيـدَهُ
جـَهـْلًا بـِأَخـْذِهِ وَ تـَهـَاوُناً بِبَطْشِهِ وَ يَأْساً
مِنْ بَأْسِهِ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ يَلْعَنِ
الْقـَرْنَ الْمـَاضـِيَ بَيْنَ أَيْدِيكُمْ إِلَّا
لِتَرْكِهِمُ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيَ عَنِ
الْمُنْكَرِ فَلَعَنَ اللَّهُ السُّفَهَاءَ لِرُكُوبِ
الْمَعَاصِي وَ الْحُلَمَاءَ لِتَرْكِ التَّنَاهِي
شـمـايـان نـمـونه هايى از خشم خدا و بلاهاى كوبنده او و
روزهاى پر نشيب و فراز و پر حـادثـه را پـيـش چـشـم داريـد،
پـس چـرا از روى نـادانـى نـسـبـت بـه مـواخـذه الهـى و بـا
سـهـل انـگـارى غـضـب وى و بـى اعـتـنـايـى بـه شـدت خـشم او
كيفر الهى را دير و دور مى پـنـداريد؟! خداوند - كه منزه باد
نام وى - گذشتگان نزديك شما را از رحمت محروم نفرمود مگر به
خاطر وا نهادن امر به معروف و نهى از منكر پس ، نفرين خدا بر
بيخردان ، به انجام گناه و بر تماشاگران بى تفاوت ، به جرم باز
نداشتن از گناه .
|
جهاد با ناكثين و قاسطين و مارقين
|
59 - أَلَا وَ قـَدْ قـَطـَعـْتـُمْ
قَيْدَ الْإِسْلَامِ وَ عَطَّلْتُمْ حُدُودَهُ وَ أَمَتُّمْ
أَحْكَامَهُ أَلَا وَ قَدْ أَمَرَنِيَ اللَّهُ بـِقِتَالِ
أَهْلِ الْبَغْيِ وَ النَّكْثِ وَ الْفَسَادِ فِي الْأَرْضِ
فَأَمَّا النَّاكِثُونَ فَقَدْ قَاتَلْتُ وَ أَمَّا
الْقـَاسـِطـُونَ فـَقـَدْ جـَاهـَدْتُ وَ أَمَّا
الْمـَارِقـَةُ فـَقـَدْ دَوَّخـْتُ وَ أَمَّا شـَيْطَانُ
الرَّدْهَةِ فَقَدْ كُفِيتُهُ بِصَعْقَةٍ سُمِعَتْ لَهَا
وَجْبَةُ قَلْبِهِ وَ رَجَّةُ صَدْرِهِ
بـدانـيـد كـه شـمـا رشـتـه اسـلام را گـسـيـخـتـيـد و آن
فـضـاى نـورانـى و جـامـه ايـده آل انـسـانـى را در هـم
كـوبـيـديـد و دسـتـورات قـضـايـى آنـرا تـعـطـيـل كـرديـد و
احـكـام آنـرا مـيـرانـديـد و بـدانيد كه خدا به من فرمان داده
است كه با سـركشان و پيمان شكنان و مفسدان زمين بجنگم ، پس با
پيمان شـكـنـان (نـاكثين ) جنگيدم و با آنانكه دست از حق
برداشتند (قاسطين ) جهاد كردم و كسانى كـه از ديـن خـدا
بـيـرون رفـتـنـد (مـارقـيـن ) زبـون و ذليل ساختم و اما
(شيطان ردهه )(6)
را تنها به نعره يى بسنده كردم و با همان نعره ، تپش مرگ
آلود دل و لرزه سينه اش را شنيدم .
|
60 - وَ بَقِيَتْ بَقِيَّةٌ مِنْ
أَهْلِ الْبَغْيِ وَ لَئِنْ أَذِنَ اللَّهُ فِي الْكَرَّةِ
عَلَيْهِمْ لَأُدِيلَنَّ مِنْهُمْ إِلَّا مَا يَتَشَذَّرُ فِي
أَطْرَافِ الْبِلَادِ تَشَذُّراً
و تـتـمـه يـى از سركشان باقى ماندند،(7)
كه اگر خداوند حمله بر ايشان را رخصت فـرمـايـد، دولت و
يـارايـى را از آنـهـا گـرفته و بر كرسى حق خواهم نشاند و
تباهشان خواهم ساخت مگر اندكى از آنان كه در اطراف شهرها
پراكنده شوند.
|
61 - أَنـَا وَضَعْتُ فِي الصِّغَرِ
بِكَلَاكِلِ الْعَرَبِ وَ كَسَرْتُ نَوَاجِمَ قُرُونِ
رَبِيعَةَ وَ مُضَرَ وَ قـَدْ عـَلِمـْتـُمْ مـَوْضـِعـِي
مـِنْ رَسـُولِ اللَّهِ ص بـِالْقـَرَابـَةِ الْقـَرِيبَةِ وَ
الْمَنْزِلَةِ الْخَصِيصَةِ وَضـَعـَنـِي فـِي حِجْرِهِ وَ
أَنَا وَلَدٌ يَضُمُّنِي إِلَى صَدْرِهِ وَ يَكْنُفُنِي فِي
فِرَاشِهِ وَ يُمِسُّنِي جـَسَدَهُ وَ يُشِمُّنِي عَرْفَهُ وَ
كَانَ يَمْضَغُ الشَّيْءَ ثُمَّ يُلْقِمُنِيهِ وَ مَا وَجَدَ
لِي كَذْبَةً فِي قَوْلٍ وَ لَا خـَطـْلَةً فـِي فـِعـْلٍ وَ
لَقـَدْ قـَرَنَ اللَّهُ بـِهِ ص مـِنْ لَدُنْ أَنْ كـَانَ
فـَطـِيـماً أَعْظَمَ مَلَكٍ مِنْ مَلَائِكَتِهِ يَسْلُكُ بِهِ
طَرِيقَ الْمَكَارِمِ وَ مَحَاسِنَ أَخْلَاقِ الْعَالَمِ
لَيْلَهُ وَ نَهَارَهُ
من در نوجوانى پشت قهرمانان عرب را به خاك افكندم و شاخ هاى نو
دميده ربيعه و مـضـر را شـكـسـتـم و سـركـردگـان آنـهـا را بـه
هـلاكـت رسـانـدم و شـما موقعيت خويشاوندى نزديك و منزلت ويژه
مرا نزد پيامبر مى دانيد: از همان اوان شير خوارگى مرا بـه
دامـن مـى گـرفـت و بـه سينه اش مى چسبانيد و در بستر خويش
در پناه مى گرفت و بدنش را به بدنم مى ساييد و بوى دلاويزش را
در مشام جانم ميريخت ، لقمه را مى جويد و آنـگـاه بـه دهـانـم
مـى نهاد. آن پيامبر عزيز از سوى من ، نه دروغى در گفتار ديد و
نه خـطـايـى در كـردار. و خـداوند از همان آغاز شيرخوارگى بر
آن بزرگوار، سترگ ترين فـرشـتـگـان خـويـش را گـمـارده بـود
تـا شـب و روز او را بـه راه فضيلت ها و نيكى هاى اخلاقى جهان
، رهنمون باشند.
|
پيامبر (ص ) در جبهه تربيت ،
فرمانده ام بود
|
62 - وَ لَقـَدْ كـُنـْتُ
أَتَّبـِعـُهُ اتِّبَاعَ الْفَصِيلِ أَثَرَ أُمِّهِ يَرْفَعُ
لِي فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ يَأْمُرُنِي
بِالِاقْتِدَاءِ بِهِ
من نيز از او پيروى مى كردم ، درست مانند نوباوه يى كه پا به
پاى مادر ره مى سپارد و او در جبهه تربيت ، فرمانده ام بود و
من نيز براى او چون لشگرى ، لذا هر روز پرچمى بر مى افراخت و
به من فرمان مى داد از آن پيروى كنم .
|
63 - وَ لَقـَدْ كـَانَ يـُجـَاوِرُ
فـِي كـُلِّ سَنَةٍ بِحِرَاءَ فَأَرَاهُ وَ لَا يَرَاهُ
غَيْرِي وَ لَمْ يَجْمَعْ بَيْتٌ وَاحِدٌ يَوْمَئِذٍ فِي
الْإِسْلَامِ غَيْرَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ خَدِيجَةَ وَ أَنَا
ثَالِثُهُمَا
پيامبر هر سال در غار حرا مدتى به خلوت مى نشست و تنها من او
را مى ديدم و جز مـن ديـگـرى بـه ديـدار او تـوفـيـق نـمـى
يـافـت . هـنـوز اسـلام در هـيـچ خـانـواده يـى شكل نيافته بود
مگر آنجا كه رسول خدا بود و خديجه و من سومين آنان بودم .
|
64 - أَرَى نـُورَ الْوَحـْيِ وَ
الرِّسـَالَةِ وَ أَشـُمُّ رِيحَ النُّبُوَّةِ وَ لَقَدْ
سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّيْطَانِ حِينَ نَزَلَ الْوَحْيُ
عَلَيْهِ ص فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا هَذِهِ
الرَّنَّةُ فَقَالَ هَذَا الشَّيْطَانُ قَدْ أَيِسَ مِنْ
عـِبَادَتِهِ إِنَّكَ تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَ تَرَى مَا
أَرَى إِلَّا أَنَّكَ لَسْتَ بِنَبِيٍّ وَ لَكِنَّكَ لَوَزِيرٌ
وَ إِنَّكَ لَعَلَى خَيْرٍ
نـور وحـى و رسـالت را مـى ديـدم و شميم پيامبرى را مى شنودم ،
آواز اندوهناك شيطان را بـه هـنـگـام رسـيـدن وحـى بـر
پـيـامبر - درود خدا بر او و خاندانش - شنيدم و پرسيدم يا
رسـول الله ايـن چـه آوايى است ؟ فرمود: اين شيطان است كه از
پيروى شدن به نوميدى رسيده است ، تو! محرم آستان ملكوتى و آنچه
من مى شنوم مى شنوى و چشمهاى حق بين تو نيز ملكوت را شاهد است
و آنچه مى بينم تو نيز مى بينى جز آنكه تو پيامبر نيستى ، اما
تو وزيرى و خير با تو باد.
|
على (ع ) شاهد صادق معجزات پيامبر
(ص )
|
65 - وَ لَقـَدْ كـُنـْتُ مـَعـَهُ
ص لَمَّا أَتـَاهُ الْمـَلَأُ مِنْ قُرَيْشٍ فَقَالُوا لَهُ
يَا مُحَمَّدُ إِنَّكَ قَدِ ادَّعَيْتَ عـَظـِيـمـاً لَمْ
يـَدَّعـِهِ آبـَاؤُكَ وَ لَا أَحَدٌ مِنْ بَيْتِكَ وَ نَحْنُ
نَسْأَلُكَ أَمْراً إِنْ أَنْتَ أَجَبْتَنَا إِلَيْهِ وَ
أَرَيْتَنَاهُ عَلِمْنَا أَنَّكَ نَبِيٌّ وَ رَسُولٌ وَ إِنْ
لَمْ تَفْعَلْ عَلِمْنَا أَنَّكَ سَاحِرٌ كَذَّابٌ فَقَالَ ص
وَ مَا تـَسـْأَلُونَ قـَالُوا تـَدْعـُو لَنـَا هـَذِهِ
الشَّجـَرَةَ حَتَّى تَنْقَلِعَ بِعُرُوقِهَا وَ تَقِفَ بَيْنَ
يَدَيْكَ فـَقـَالَ ص إِنَّ اللّ هَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
فَإِنْ فَعَلَ اللَّهُ لَكُمْ ذَلِكَ أَ تُؤْمِنُونَ وَ
تَشْهَدُونَ بـِالْحـَقِّ قـَالُوا نَعَمْ قَالَ فَإِنِّي
سَأُرِيكُمْ مَا تَطْلُبُونَ وَ إِنِّي لَأَعْلَمُ أَنَّكُمْ
لَا تَفِيئُونَ إِلَى خـَيـْرٍ وَ إِنَّ فـِيـكـُمْ مـَنْ
يـُطـْرَحُ فـِي الْقـَلِيـبِ وَ مـَنْ يُحَزِّبُ الْأَحْزَابَ
ثُمَّ قَالَ ص يَا أَيَّتُهَا الشَّجـَرَةُ إِنْ كـُنـْتِ
تـُؤْمِنِينَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ تَعْلَمِينَ
أَنِّي رَسُولُ اللَّهِ فَانْقَلِعِي بـِعـُرُوقـِكِ حـَتَّى
تـَقـِفـِي بـَيـْنَ يـَدَيَّ بـِإِذْنِ اللَّهِ فـَوَالَّذِي
بـَعـَثَهُ بِالْحَقِّ لَانْقَلَعَتْ بـِعـُرُوقـِهَا وَ
جَاءَتْ وَ لَهَا دَوِيٌّ شَدِيدٌ وَ قَصْفٌ كَقَصْفِ
أَجْنِحَةِ الطَّيْرِ حَتَّى وَقَفَتْ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ
اللَّهِ ص مُرَفْرِفَةً وَ أَلْقَتْ بِغُصْنِهَا الْأَعْلَى
عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ بِبَعْضِ أَغـْصـَانـِهـَا عـَلَى
مـَنْكِبِي وَ كُنْتُ عَنْ يَمِينِهِ ص فَلَمَّا نَظَرَ
الْقَوْمُ إِلَى ذَلِكَ قَالُوا عُلُوّاً وَ اسـْتـِكـْبـَاراً
فـَمـُرْهـَا فَلْيَأْتِكَ نِصْفُهَا وَ يَبْقَى نِصْفُهَا
فَأَمَرَهَا بِذَلِكَ فَأَقْبَلَ إِلَيْهِ نـِصـْفُهَا
كَأَعْجَبِ إِقْبَالٍ وَ أَشَدِّهِ دَوِيّاً فَكَادَتْ
تَلْتَفُّ بِرَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالُوا كُفْراً وَ عُتُوّاً
فَمُرْ هَذَا النِّصْفَ فَلْيَرْجِعْ إِلَى نِصْفِهِ كَمَا
كَانَ فَأَمَرَهُ ص فَرَجَعَ
و من با پيامبر بودم آنگاه كه جمعى از بزرگان قريش نزد من
آمدند و گفتند: اى محمد! تو دعـويـدار امـر عظيمى شده اى كه نه
پدران تو و نه هيچيك از تبار تو به خود اجازه چنين بـلنـد
پـروازى را نـداده انـد و ايـنك ما براى آزمايش تو آمده ايم
تا معجزه يى بنمايى ، اگـر بـدانـچه مى خواهيم ، پاسخ مثبت
دادى و خواسته ما را در معرض نمايش ما نهادى ، مى دانيم كه
همانا تو رسول خدايى و گرنه خواهيم دانست كه جادوگر و بسيار
دروغگويى . پـيـامـبـر فـرمـود: چه ميخواهيد؟ گفتند: اين درخت
را فراخوان تا از ريشه كنده شود و پيش روى تـو ايـسـتـد،
پـيـامـبـر - درود خـدا بـر او و خاندان وى - فرمود: خداوند بر
هر كارى تـوانـاسـت ، امـا اگـر خـدا ايـن كـار را بـراى شما
انجام داد آيا ايمان خواهيد آورد و به حق شـهـادت خـواهـيـد
داد؟ گـفـتـنـد: آرى .
فـرمـود: پـس مـن هـم اكـنـون آنـچـه مـى خـواهـيد جامه عمل
مى پوشانم ، اما شما اهل گرايش به حق نيستيد و در ميان شما
كسى است كه در چاه بـدر(8)
افـكـنـده خـواهـد شد، و نيز كسى(9)
كه گروههاي مخالف را راه خواهد انـداخـت .
- سپس فرمود: اى درخت ! اگر به خدا و روز واپسين ايمان دارى و
مى دانى كه من پـيـامـبـر خـدا هستم ، به اذن پروردگار از ريشه
بر كنده شو و پيش من بايست ! سوگند بـه آنـكـه پـيامبر را به
حق برانگيخت ، درخت از ريشه بر آمد و آمد و صدايى مهيب داشت و
صـفـيـرى چـون آواى بـال پـرنـدگـان تـا آنـكـه پـيـش روى
رسول خدا - درود خدا بر او و بر خاندان وى - پرزنان ايستاد و
شاخه فرازين خود را بر سر پيامبر و برخى را بر شانه من گسترد و
من در سوى راست پيامبر ايستاده بودم . آنها چـون چـنـيـن ديدند
از روى برترى جويى و كبر ورزى گفتند: فرمان بده نيمى از آن به
سوى تو بيايد و نيمى ديگر بماند، پيامبر فرمان داد و نيمى از
درخت با حركتى شگفت و بـا آوايـى سـهـمـگـيـن تـر پـيـش دويـد،
چـنـانـكـه نـزديـك بـود بـه رسـول خدا (صلى الله عليه وآله )
بپيچد، آنها از سر ناسپاسى و ستيزه گفتند: به اين نـيـمـه
فـرمان بده به جاى خود باز گردد تا درخت همان شود كه بود،
پيامبر - درود خدا بر او و خاندان وى - فرمان داد و درخت باز
گشت .
|
66 - فـَقـُلْتُ أَنـَا لَا إِلَهَ
إِلَّا اللَّهُ إِنِّي أَوَّلُ مـُؤْمـِنٍ بـِكَ يـَا رَسـُولَ
اللَّهِ وَ أَوَّلُ مـَنْ أَقـَرَّ بِأَنَّ الشَّجـَرَةَ
فـَعـَلَتْ مـَا فـَعـَلَتْ بـِأَمْرِ اللَّهِ تَعَالَى
تَصْدِيقاً بِنُبُوَّتِكَ وَ إِجْلَالًا لِكَلِمَتِكَ
فـَقـَالَ الْقَوْمُ كُلُّهُمْ بَلْ س احِرٌ كَذّ ابٌ عَجِيبُ
السِّحْرِ خَفِيفٌ فِيهِ وَ هَلْ يُصَدِّقُكَ فِي أَمْرِكَ
إِلَّا مِثْلُ هَذَا يَعْنُونَنِي
مـن پـس از مـشـاهـده ايـن هـمـه اعـجـاز فـريـاد بـر آوردم :
لا اله الا الله ، اى رسول خدا من نخستين گرونده به تو هستم و
نخستين كسى كه اقرار دارد اين درخت آنچه را كه به امر خدا در
تصديق پيامبر و بزرگداشت سخن تو بود، انجام دادم . آن جمع همه
با هـم گـفـتـنـد: نـه ، او جـادوگـرى سـخت درغگوست ، جادوگرى
شگرف و تردست و چابك و گفتند: مگر چنين كودكى ترا در كارت
تصديق كند!!(مقصودشان من بودم ).
|
على (ع ) پاك و از تبار پاكان
|
67 - وَ إِنِّي لَمـِنْ قـَوْمٍ لَا
تـَأْخـُذُهُمْ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ سِيمَاهُمْ
سِيمَا الصِّدِّيقِينَ وَ كَلَامُهُمْ كـَلَامُ الْأَبْرَارِ
عُمَّارُ اللَّيْلِ وَ مَنَارُ النَّهَارِ مُتَمَسِّكُونَ
بِحَبْلِ الْقُرْآنِ يُحْيُونَ سُنَنَ اللَّهِ وَ سـُنـَنَ
رَسـُولِهِ لَا يـَسـْتـَكْبِرُونَ وَ لَا يَعْلُونَ وَ لَا
يَغُلُّونَ وَ لَا يُفْسِدُونَ قُلُوبُهُمْ فِي الْجِنَانِ وَ
أَجْسَادُهُمْ فِي الْعَمَلِ
مـن از تـبـار كـسـانـى هستم كه در راه خدا سرزنش هيچ سرزنشگرى
در آنها در نمى گيرد، چـهـره هـايـشـان چـهـره راسـتـگـويـان
اسـت و سـخنانشان سخن نيكان ، شب زنده داران و روز پيشوايان ،
به رشته محكم قرآن با همه وجود چنگ انداخته اند، سنت هاى خدا و
پيامبرش را زنـده مـى كـنند، نه كبر مى ورزند و نه برترى مى
جويند، و نه فريبكارى و تباهى مى نمايند، دلهاشان به بهشت ، و
بدنهاشان وقف كار خير است .
|
