امام على النّقى(عليه السلام)
پرتوى از سيره و سيماى امام علىالنّقى(عليه السلام)
حضرت امام على النّقى، ملقّب به هادى، فرزند امام جواد(عليه السلام) در 15 ذىحجّه
سال 212 هجرى در مدينه به دنيا آمد.
نام مادر بزرگوارش، سمانه، معروف به سيّده است.
آن حضرت و در سوم رجب سال 254 در 42 سالگى در شهر «سامرّا» بر اثر زهرى كه به دسيسه
«معتزّ»، خليفه عبّاسى، توسط «معتمد» عبّاسى، به آن حضرت خوراندند به شهادت رسيد.
امام هادى پس از شهادت پدر بزرگوارش در محيط پر از خفقان و وحشتى كه متوكّل عبّاسى
به وجود آورده بود به سختى مىزيست.
خليفه غاصب با حمله به ياران امام(عليه السلام)و ويران ساختن قبر حضرت امام
حسين(عليه السلام)، شيعيان را بيش از پيش، دچار رعب و وحشت كرد و امام را از آنان
دور ساخت و دستور داد تا آن بزرگوار را به سامرّا آوردند.
متوكّل به وسيله يحيى بن هرثمه، يكى از فرماندهان ارتش خود، نامهاى براى امام
فرستاد و سپاهى را با يحيى همراه كرد تا به مدينه روند و خانه امام هادى را بازرسى
كنند، بلكه مدركى بجويند تا آن حضرت را محكوم به توطئه و اقدام عليه دولت كند.
هرثمه گويد: سراى امام را بازرسى كردم و در آن جز قرآن و دعا و كتب علمى چيزى
نيافتم.
هدف متوكّل از احضار امام(عليه السلام) به سامرّا نزد خود و يارانش، محو كردن او در
حاشيه دربار خلافت بود تا آن حضرت را زير نظر گيرد.
امام(عليه السلام) توجّه داشت كه سياست ستمگرانه آنان به او، روز به روز، تندتر و
بيشتر مىشود، تا جايى كه متوكّل در پايان حكومت خود، به علّت سعايتها و خبرچينيها
بر ضدّ امام(عليه السلام)، او را زندانى كرد.
يحيى بن اكثم به متوكّل گفت: دوست ندارم پس از پرسشهاى من از اين مرد چيزى پرسيده
شود، زيرا وقتى آشكار گردد كه او دانشمند است رافضيان تقويت مىگردند.
امام(عليه السلام) با كوشش خستگىناپذير و فراوان، پايگاههاى مردمى خود را تا سر حدّ
امكان تقويت مىكرد تا در برابر مشكلات، نيرويى پايدار به دست آورد و مجهّز و آماده
باشد.
براى امام هادى(عليه السلام) از راههاى پنهانى و آشكار، مبالغى از بابت خمس و زكات
و خراج مىرسيد كه آنها را در مصالح عمومى اسلام به مصرف مىرسانيد تا جنبش فرو
ننشيند.
قيامهاى علويان
يكى از نگرانيهاى فرمانروايان عبّاسى در آن روز، شورش علويان بود، كه عبّاسيان در
برابر آن موضعى قاطعانه مىگرفتند تا پيش از رشد و گسترش، آن را در نطفه خفّه كنند
وبقاياى آن را تعقيب نموده و از بين ببرند.
در آن هنگام، دولت عبّاسيان به علّت سياست ظالمانه خود، دچار ناتوانى و گسيختگى شده
بود و از اندك جنبش علويان به هراس مىافتاد.
از اين روى، مقابل آنان روشى خشن پيش مىگرفتند و شورشيان را با بدترين شكنجهها آزار
مىدادند.
شورشيان علوى اگر در خود احساس قدرتى مىكردند و پيروانى فراهم مىآوردند، درمىيافتند
كه بايد برنامهاى تهيّه كنند و نقشهاى طرح نمايند تا بر ضدِّ حكمرانان فاسد و
منحرف، قيام كنند.
در بيشتر شورشها با شعار رضا از آل محمّد مردم را فرا مىخواندند و منظورشان از آن
شعار، بهترين شخص از آل محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم) بود و به اعتقاد آنان در آن
زمان كسى بهتر از حضرت امام هادى(عليه السلام) وجود نداشت.
موضع امام هادى درباره غاليان
تمامى ائمّه(عليه السلام) و شيعيان آنها، برخوردى روشن و در عين حال قاطع با افراط
و تفريطها داشته و از كسانى كه در باره اهل بيت غلوّ مىكرده و آنها را به مقام
خدايى مىرساندند، به شدّت بيزارى مىجستند.
امام هادى فرموده است: كفر بر چهار بنياد استوار يافته است: فسق، غلوّ، شكّ و شبهه.
ائمه(عليهم السلام) همواره پافشارى داشتند كه هيچ گونه رابطه و پيوند ميان ايشان و
سران غُلات وجود ندارد و اِعلام مىداشتند كه اين سران، بر ايشان دروغ مىبندند.
غاليان، احاديث را خود وضع مىكردند و آنها را در ميان گفتههاى امامان وارد مىكردند.
جعل حديث و نسبت دادن آن به ائمّه، از يك سو باعث فراهم آمدن ياران و پيروانى براى
آنها مىشد و از سوى ديگر كمكشان مىكرد تا در ويران كردن شرع و مشوّه كردن آن
موفّقتر باشند و همين ويژگى در تبليغات غاليان، از همه نمايانتر بود.
براى همين بود كه ائمّه(عليهم السلام) همواره سعى مىكردند اين جنبهها را افشا كرده
و نظر خود را در باره اهل غلوّ پخش كنند و روايات خويش را بشناسانند.
بر اثر برخورد حضرت امام صادق(عليه السلام) با غاليان، مدتّى فعّاليّت آنها فروكش
كرد، ولى آنان در زمان امام هادى(عليه السلام) دوباره پا گرفتند.
به نظر مىرسد كه آنان، محيط را در دوره امام هادى براى از سرگيرى و علنى ساختن
تلاشهاى خود مناسب ديدند و اين دعوت آنها، در ميان دشمنان اسلام با استقبال روبه رو
شد.
از جمله غاليان حسن بن محمّد معروف به ابن بابا و محمّد بن نُصَيْر و فارس بن حاتم
قزوينى است كه امام هادى آنها را لعنت كرد و ياران خود و مسلمانان را از توطئهها و
نيرنگهايشان برحذر داشت.
محمّد بن نصير قائل به تناسخ و غلوّ دربارهآن حضرت گرديد و خود به عنوان فرستاده
او، حرامها را حلال مىنمود! امام هادى(عليه السلام) نيز طىّ نوشتهاى به ياران خود،
مسلمانان را از وى برحذر داشتند.
آن حضرت پس از شهادت پدر، بيش از بيست سال در مدينه باقى ماند.
مردم به او علاقه فراوان نشان مىدادند و به دورش گرد مىآمدند و علما و دانشطلبان در
محضر ايشان جمع مىشدند.
بريحه عبّاسى يكى از ياران متوكّل به او نوشت: اگر مىخواهى حرمين را از دست ندهى،
على بن محمّد (امام هادى) را از آنجا بيرون كن، چرا كه او مردم را به خود فرا
مىخواند و خلق بسيارى از او پيروى مىكنند.
مسعودى در مروج الذّهب مىنويسد: گروهى از درباريان متوكّل به سعايت امام هادى(عليه
السلام) نزد متوكّل پرداخته و به او گفتند كه در خانهاش اموال و سلاح و نامههايى از
شيعيان اوست كه وى را به قيام، دعوت كردهاند و او نيز در تدارك اين كار است.
متوكّل نيز عدّهاى ترك و غير ترك را به سراغ حضرت فرستاد كه در دل شب به خانهاش
يورش بردند، او را تنها در خانه يافتند، قبايى بافته از موى بز بر تن داشت و در
خانهاش چيزى از اثاث و فرش يافت نمىشد، ملافهاى پشمى بر سر داشت و آيات قرآنى مربوط
به وعد و وعيد الهى را زير لب تلاوت مىكرد.
حضرت را به همان سان كه ديده بودند نزد متوكّل بردند و او در حالى به حضور متوكّل
رسيد كه خليفه مشغول ميگسارى بود و جام مى به دست داشت.
وقتى متوكّل حضرت را ديد گرامىاش داشت و كنار خود نشاند.
در خانه امام هادى(عليه السلام)چيزى از آنچه به او گفته بودند يافت نشده بود و هيچ
بهانهاى هم نمىشد از امام گرفت.
متوكّل جامى را كه در دست داشت به حضرت داد! حضرت فرمود: اى اميرالمؤمنين! تو را به
خدا! گوشت و خون من هرگز با مى آلوده نشده است، مرا از آن معاف دار.
متوكّل ايشان را معاف داشت.
آن گاه گفت: برايم شعر بخوان.
حضرت فرمود:
إِنّى قَليلُ الرِّوايَةِ لِلشِّعْرِ; من چندان گوينده شعر نيستم.
متوكّل گفت: چارهاى جز اين نيست.
حضرت چون چنين ديد اين اشعار را كه مشتمل بر ناپايدارى دنيا، مرگ سلاطين و ذلّت
آنان در عالم برزخ است، در آن مجلس خواندند:1 ـ باتُوا عَلى قُلَلِ
اَلاَْجْبالِتَحْرِسُهُمْغُلْبُ الرِّجالِ فَلَمْ تَنْفَعْهُمُ الْقُلَلُ2 ـ
وَاسْتُنْزِلُوا بَعْدَ عِزٍّ مِنْ معاقِلِهِمْوَأُسْكِنُوا حُفَرًا يا بِئْسَما
نَزَلُوا3 ـ ناداهُمُ صارِخٌ مِنْ بَعْدِ دَفْنِهِمُأَيْنَ الاَْساوِرُ وَالتّيجانُ
وَالْحُلَلُ 4 ـ أَيْنَ الْوُجُوهُ الَّتى كانَتْ مُنَعَّمَةًمِنْ دُونِها تُضْرَبُ
الاَْسْتارُ وَالْكُلَلُ5 ـ فَأَفْصَحُ الْقَبْرُ عَنْهُمْ حينَ سائَلَهُمْتِلْكَ
الْوُجُوهُ عَلَيْها الدُّودُ تَنْتَقِلُ6 ـ قَدْطالَ ما أَكَلُوا دَهْرًا وَقَدْ
شَرِبُواوَأَصْبَحُوا الْيَوْمَ بَعْدَ الاَْكْلِ قَدْ أُكِلُواترجمه روانِ اين
اشعار چنين است:1 ـ بر قلّههاى كوهسار شب را به روز آوردند و مردان نيرومند از آنان
پاسدارى كردند، ولى قلّهها سودى به آنان نرساندند.
2 ـ پس از عزّت، از جايگاههايى امن پايين كشيده شدند، و در گودالهاى گور جايشان
دادند، وه! چه منزلگاه ناپسندى!3 ـ پس از آن كه به خاك سپرده شدند، فريادگرى فرياد
برآورد: كجاست آن دستبندها و تاجها و لباسهاى فاخر؟!4 ـ كجاست آن چهرههاى به ناز و
نعمت پرورده، كه به احترامشان پردهها مىآويختند؟!5 ـ گور، به جاى ايشان پاسخ داد:
بر آن چهرهها، هم اكنون كرمها راه مىروند!6 ـ روزگارى دراز، خوردند و نوشيدند! ولى
اكنون خود، طعمه ]جانوران قبر [شدهاند!تأثير كلام امام(عليه السلام) چندان بود كه
متوكّل به سختى گريست، چندان كه ريشش خيس شد و ديگر مجلسيان نيز گريستند! متوكّل
دستور داد بساط شراب را جمع كنند و امام را با احترام به منزل باز گردانند.
اين گونه برخوردها نمونهاى از صدها نوع آزارى است كه خليفه غاصب عبّاسى درباره امام
هادى(عليه السلام) روا مىداشت.
در كتاب «اعيان الشّيعه» به نقل از ابن بابويه آمده كه معتمد عبّاسى، حضرت
هادى(عليه السلام)را مسموم ساخت.
از آن حضرت فرزندانى چون امام حسن عسكرى(عليه السلام) و حسين و محمّد و جعفر و
دخترى به نام عايشه بر جاى ماند.
سخنان گهربار حضرت هادى(عليه السلام) مشتمل بر نكات تربيتى فراوان است.
از ميان آن كلمات نورانى، چهل حديث را برگزيدم كه، هر كدام در موضوع خود، مىتواند
راهگشاى مشكلات و درسى حياتبخش براى انسانهاى هدفدار و كمالجو باشد.
اميد است كه اين مجموعه، مورد استفاده شيفتگان مكتب حضرتش قرار گيرد.
* * *
قالَ الاِْمامُ الْهادى(عليه السلام): 1 جبران نقص
لِبَعْضِ مَواليهِ: عاتِبْ فُلانًا وَ قُلْ لَهُ: إِنَّ اللّهَ إِذا أَرادَ بِعَبْد
خَيْرًا إِذا عُوتِبَ قَبِلَ.
امام على النّقى(عليه السلام) به يكى از دوستانش فرمود:فلانى را توبيخ كن و به او
بگو: خداوند چون خير بندهاى خواهد، هر گاه توبيخ شود، بپذيرد.
]و در صدد جبران نقص خود برآيد[.
2 جايگاه اجابت دعا
إِنَّ لِلّهِ بِقاعًا يُحِبُّ أَنْ يُدْعى فيها فَيَسْتَجيبَ لِمَنْ دَعاهُ وَ
الْحَيْرُ مِنْها.
همانا براى خداوند بقعههايى است كه دوست دارد در آنها به درگاه او دعا شود و دعاى
دعاكننده را به اجابت رساند، و حائر حسين(عليه السلام)يكى از آنهاست.
3 خداترسى
مَنِ اتَّقَى اللّهَ يُتَّقى، وَ مَنْ أَطاعَ اللّهَ يُطاعُ، وَ مَنْ أَطاعَ
الْخالِقَ لَمْ يُبالِ سَخَطَ الَمخْلُوقينَ.
وَ مَنْ أَسْخَطَ الْخالِقَ فَلْيَيْقَنَ أَنْ يَحِلَّ بِهِ سَخَطُ الَْمخْلُوقينَ.
هر كس از خدا بترسد، مردم از او بترسند، و هر كه خدا را اطاعت كند، از او اطاعت
كنند، و هر كه مطيع آفريدگار باشد، باكى از خشم آفريدگان ندارد، و هر كه خالق را به
خشم آورد، بايد يقين كند كه به خشم مخلوق دچار مىشود.
4 اطاعت خيرخواه
مَنْ جَمَعَ لَكَ وُدَّهُ وَ رَأْيَهُ فَاجْمَعْ لَهُ طاعَتَكَ.
هر كه دوستى و نظر نهايىاش را براى تو همه جانبه گرداند، طاعتت را براى او همه
جانبه گردان.
5 اوصاف پروردگار
إِنَّ اللّهَ لا يُوصَفُ إِلاّ بِما وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ، وَ أَنّى يُوصَفُ الَّذى
تَعْجِزُ الْحَواسُّ أَنْ تُدْرِكَهُ وَ الاَْوْهامُ أَنْ تَنالَهُ وَ الْخَطَراتُ
أَنْ تَحُدَّهُ وَ الاَْبْصارُ عَنِ الاِْحاطَةِ بِهِ.
نَأى فى قُرْبِهِ وَ قَرُبَ فى نَأْيِهِ، كَيَّفَ الْكَيْفَ بِغَيْرِ أَنْ يُقالَ:
كَيْفَ، وَ أَيَّنَ الاَْيْنَ بِلا أَنْ يُقالَ: أَيْنَ، هُوَ مُنْقَطِعُ
الْكَيْفِيَّةِ وَ الاَْيْنِيَّةِ، أَلْواحِدُ الاَْحَدُ، جَلَّ جَلالُهُ وَ
تَقَدَّسَتْ أَسْماؤُهُ.
به راستى كه خدا، جز بدانچه خودش را وصف كرده، وصف نشود.
كجا وصف شود آن كه حواس از دركش عاجز است، و تصورّات به كُنه او پى نبرند، و در
ديدهها نگنجد؟ او با همه نزديكىاش دور است و با همه دورىاش نزديك.
كيفيّت و چگونگى را پديد كرده، بدون اين كه خود كيفيّت و چگونگى داشته باشد.
مكان را آفريده بدون اين كه خود مكانى داشته باشد.
او از چگونگى و مكان بر كنار است.
يكتاى يكتاست، شكوهش بزرگ و نامهايش پاكيزه است.
6 اثر بخش خداست، نه روزگار
لا تَعْدُ وَ لا تَجْعَلْ لِلاَْيّامِ صُنْعًا فى حُكْمِاللّهِ.
از حدّ خود تجاوز نكن و براى روزگار هيچ اثرى در حكم خدا قرار نده.
7 نتيجه بى اعتنايى به مكر خدا
مَنْ أَمِنَ مَكْرَ اللّهِ وَ أَليمَ أَخْذِهِ، تَكَبَّرَ حَتّى يَحِلَّ بِهِ
قَضاؤُهُ وَ نافِذُ أَمْرِهِ، وَ مَنْ كانَ عَلى بَيِّنَة مِنْ رَبِّهِ هانَتْ
عَلَيْهِ مَصائِبُ الدُّنْيا وَ لَوْ قُرِضَ وَ نُشِرَ.
هر كه از مكر خدا و مؤاخذه دردناكش آسوده زِيَد، تكبّر پيشه كند تا قضاى خدا و امر
نافذش او را فراگيرد، و هر كه بر طريق خداپرستى، محكم و استوار باشد، مصائب دنيا بر
وى سبك آيد و اگر چه مقراض شود و ريز ريز گردد.
8 تقيّه
لَوْ قُلْتُ إِنَّ تارِكَ التَّقِيَّةِ كَتارِكِ الصَّلوةِ لَكُنْتُ صادِقًا.
اگر بگويم كسى كه تقيّه را ترك كند مانند كسى است كه نماز را ترك كرده، هر آينه
راست گفتهام.
9 شكر و شاكر
الشّاكِرُ أَسْعَدُ بِالشُّكْرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ الَّتى أَوْجَبَتِ الشُّكْرَ
لاَِنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ وَ الشُّكْرُ نِعَمٌ وَ عُقْبى.
شخص شكرگزار، به سبب شكر، سعادتمندتر است تا به سبب نعمتى كه باعث شكر شده است.
زيرا نعمت، كالاى دنياست و شكرگزارى، نعمتِ دنيا و آخرت است.
10 دنيا جايگاه آزمايش
إِنَّ اللّهَ جَعَلَ الدُّنْيا دارَ بَلْوى وَ الاْخِرَةَ دارَ عُقبى وَ جَعَلَ
بَلْوَى الدُّنْيا لِثَوابِ الاْخِرَةِ سَبَبًا وَ ثَوابَ الاْخِرَةِ مِنْ بَلْوَى
الدُّنْيا عِوَضًا.
همانا كه خداوند دنيا را سراى امتحان و آزمايش ساخته و آخرت را سراى رسيدگى قرار
داده است، و بلاى دنيا را وسيله ثواب آخرت، و ثواب آخرت را عوض بلاى دنيا قرار داده
است.
11 ستمكار بردبار
إِنَّ الظّالِمَ الْحالِمَ يَكادُ أَنْ يُعْفى عَلَيْهِ بِحِلْمِهِ.
وَ إِنَّ الُْمحِقَّ السَّفيهَ يَكادُ أَنْ يُطْفِىءَ نُورَ حَقِّهِ بِسَفْهِهِ.
به راستى ستمكار بردبار، بسا كه به وسيله حلم و بردبارى خود از ستمش گذشت شود و
حقدار نابخرد، بسا كه به سفاهت خود، نور حقِّ خويش را خاموش كند.
12 آدم بى شخصيّت
مَنْ هانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ فَلا تَأْمَنْ شَرَّهُ.
كسى كه خود را پست شمارد، از شرّ او در امان مباش.
13 دنيا جايگاه سود و زيان
أَلدُّنْيا سُوقٌ رَبِحَ فيها قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ.
دنيا بازارى است كه گروهى در آن سود برند و دستهاى زيان ببينند.
14 حسد و خودخواهى
أَلْحَسَدُ ماحِقُ الْحَسَناتِ، وَ الزَّهْوُ جالِبُ الْمَقْتِ، وَ الْعُجْبُ
صارِفٌ عَنْ طَلَبِ الْعِلْمِ داع إِلَى الْغَمْطِ وَ الْجَهْلِ، وَ الْبُخْلُ
أَذَمُّ الاَْخْلاقِ وَ الطَّمَعُ سَجِيَّةٌ سَيِّئَةٌ.
حسد نيكوييها را نابود سازد، و دروغ، دشمنى آوَرَد، و خودپسندى مانع از طلب دانش و
خواهنده خوارى و جهل گردد، و بخل ناپسنديدهترين خُلق و خوى است، و طمع خصلتى ناروا
و ناشايست است.
15 پرهيز از تملّق
قالَ أَبُوالْحَسَنِالثّالِثِ(عليه السلام) لِرَجُل وَ قَدْ أَكْثَرَ مِنْ إِفْراطِ
الثَّناءِ عَلَيْهِ: أَقْبِلْ عَلى شَأْنِكَ، فَإِنَّ كَثْرَةَ المَلَقِ يهْجُمُ
عَلَى الظِّنَّةِ وَ إِذا حَلَلْتَ مِنْ أَخيكَ فى مَحَلِّ الثِّقَةِ، فَاعْدِلْ
عَنِ الْمَلَقِ إِلى حُسْنِ النِّيَّةِ.
امام هادى(عليه السلام) به كسى كه در ستايش از ايشان افراط كرده بود فرمودند:از اين
كار خوددارى كن كه تملّقِ بسيار، بدگمانى به بار مىآورد و اگر اعتماد برادر مؤمنت
از تو سلب شد از تملّق او دست بردار و حسن نيّت نشان ده.
16 جايگاه حُسنِ ظنّ و سوءظنّ
إِذا كانَ زَمانُ الْعَدْلِ فيهِ أَغْلَبَ مِنَ الْجَوْرِ فَحَرامٌ أَنْ يَظُنَّ
بِأَحَد سُوءً حَتّى يَعْلَمَ ذلِكَ مِنْهُ، وَ إِذا كانَ الْجَوْرُ أَغْلَبَ فيهِ
مِنَ الْعَدْلِ فَلَيْسَ لاَِحَد أَنْ يَظُنَّ بِأَحَد خَيْرًا ما لَمْ يَعْلَمْ
ذلِكَ مِنْهُ.
هر گاه در زمانهاى عدل بيش از ظلم رايج باشد، بدگمانى به ديگرى حرام است، مگر آن كه
] آدمى [بدى از كسى ببيند.
و هر گاه در زمانهاى ظلم بيش از عدل باشد، تا وقتى كه ]آدمى[ خيرى از كسى نبيند،
نبايد به او خوشبين باشد.
17 بهتر از نيكى و زيباتر از زيبايى
خَيْرٌ مِنَ الخَيْرِ فاعِلُهُ، وَ أَجْمَلُ مِنَ الْجَميلِ قائِلُهُ، وَ أَرْجَحُ
مِنَ الْعِلْمِ حامِلُهُ، وَ شَرٌّ مِنَ الشَّرِّ جالِبُهُ، وَ أَهْوَلُ مِنَ
الْهَوْلِ راكِبُهُ.
بهتر از نيكى، نيكوكار است، و زيباتر از زيبايى، گوينده آن است، و برتر از علم،
حامل آن است، و بدتر از بدى، عامل آن است، و وحشتناكتر از وحشت، آورنده آن است.
18 توقّع بيجا
لا تَطْلُبِ الصَّفا مِمَّنْ كَدَرْتَ عَلَيْهِ، وَ لاَالْوَفاءَ لِمَنْ غَدَرْتَ
بِهِ، وَ لاَ النُّصْحَ مِمَّنْ صَرَفْتَ سُوءَ ظَنِّكَ إِلَيْهِ، فَإِنَّما قَلْبُ
غَيْرِكَ كَقَلْبِكَ لَهُ.
از كسى كه براو خشم گرفتهاى، صفا و صميميّت مخواه و از كسى كه به وى خيانت كردهاى،
وفا مطلب و از كسى كه به او بدبين شدهاى، انتظار خيرخواهى نداشته باش، كه دل ديگران
براى تو همچون دل تو براى آنهاست.
19 برداشت نيكو از نعمتها
أَلْقُوا النِّعَمَ بِحُسْنِ مُجاوَرَتِها وَ الَْتمِسُوا الزِّيادَةَ فيها
بِالشُّكْرِ عَلَيْها، وَ اعْلَمُوا أَنَّ النَّفْسَ أَقْبَلُ شَىْء لِما
أَعْطَيْتَ وَ أَمْنَعُ شَىْء لِما مَنَعْتَ.
نعمتها را با برداشت خوب از آنها به ديگران ارائه دهيد و با شكرگزارى افزون كنيد، و
بدانيد كه نفس آدمى رو آورندهترين چيز است به آنچه به او بدهى و بازدارندهترين چيز
است از آنچه كه از او بازدارى.
20 خشم به زيردستان
أَلْغَضَبُ عَلى مَنْ تَمْلِكُ لُؤْمٌ.
خشم بر زيردستان از پستى است.
21 عاقّ والدين
أَلْعُقوقُ ثَكْلُ مَنْ لَمْ يَثْكَلْ.
نافرمانى فرزند از پدر و مادر، داغِ داغ ناديدگان است.
22 تأثير صله رحم در ازياد عمر
إِنَّ الرَّجُلَ لَيَكُونَ قَدْ بَقِىَ مِنْ أَجَلِهِ ثَلاثُونَ سَنَةً فَيَكُونُ
وُصُولاً لِقَرابَتِهِ وُصُولاً لِرَحِمِهِ، فَيَجْعَلُهَا اللّهُ ثَلاثَةً وَ
ثَلاثينَ سَنَةً، وَ إِنَّهُ لَيَكُونَ قَدْ بَقِىَ مِنْ أَجَلِهِ ثَلاثٌ وَ
ثَلاثُونَ سَنَةً فَيَكُونُ عاقًّا لِقَرابَتِهِ قاطِعًا لِرَحِمِهِ، فَيَجْعَلُهَا
اللّهُ ثَلاثَ سِنينَ.
چه بسا شخصى كه مدّت عمرش مثلاً سى سال مقدّر شده باشد به خاطر صله رحم و پيوند با
خويشاوندانش، خداوند عمرش را به 33 سال برساند.
و چه بسا كسى كه مدّت عمرش 33 سال مقدّر شده باشد، به خاطر آزردن خويشاوندان و قطع
رحمش، خداوند عمرش را به سه سال برساند.
23 نتيجه عاقّ والدين
أَلْعُقُوقُ يُعَقِّبُ الْقِلَّةَ وَ يُؤَدّى إِلَى الذِّلَّةِ.
نارضايتى پدر و مادر، كمىِ روزى را به دنبال دارد و آدمى را به ذلّت مىكشاند.
24 بىطاقتى در مصيبت
أَلْمُصيبَةُ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ وَ لِلْجازِعِ إِثْنانِ.
مصيبت براى صابر يكى است و براى كسى كه بىطاقتى مىكند دوتاست.
25 همراهان دنيا و آخرت
أَلنّاسُ فِى الدُّنْيا بِالاَْمْوالِ وَ فِى الاْخِرَةِ بالاَْعْمالِ.
مردم در دنيا با اموالشان و در آخرت با اعمالشان هستند.
26 شوخى بيهوده
أَلْهَزْلُ فَكاهَةُ السُّفَهاءِ وَ صَناعَةُ الْجُهّالِ.
مسخرگى، تفريح سفيهان و كار جاهلان است.
27 زمان جان دادن
أُذْكُرْ مَصْرَعَكَ بَيْنَ يَدَىْ أَهْلِكَ، وَ لا طَبيبٌ يَمْنَعُكَ وَ لاحَبيبٌ
يَنْفَعُكَ.
وقت جان دادنت نزد خانوادهات را به ياد آر كه در آن هنگام طبيبى جلوگير مرگت و
دوستى نفع رسانت نباشد.
28 نتيجه جدال
أَلْمِراءُ يُفْسِدُ الْصِّداقَةَ القَديمَةَ وَ يُحَلِّلُ الْعُقْدَةَ الْوَثيقَةَ
وَ أَقَلُّ ما فيهِ أَنْ تَكُونَ فيهِالْمُغالَبَةُ وَ الْمُغالَبَةُ أُسُّ
أَسْبابِ الْقَطيعَةِ.
جدال، دوستى قديمى را تباه مىكند و پيوندِ اعتماد را مىگشايد و كمترين چيزى كه در
آن است غلبه بر ديگرى است، كه آن هم سبب جدايى مىشود.
29 حكمت ناپذيرى دل فاسد
أَلْحِكْمَةُ لا تَنْجَعُ فِى الطِّباعِ الْفاسِدَةِ.
حكمت، اثرى در دلهاى فاسد نمىگذارد.
30 درك لذّت در قِلَّت
أَلسَّهَرُ أَلَذُّ لِلْمَنامِ وَ الْجُوعُ يَزيدُ فى طيبِ الطَّعامِ.
شب بيدارى، سبب لذّتبخشى خواب، و گرسنگى سبب خوش خوراكى در طعام ناب است.
31 اسير زبان
راكِبُ الْحَرُونِ أَسيرُ نَفْسِهِ، وَ الْجاهِلُ أَسيرُ لِسانِهِ.
كسى كه بر اسب سركش، سوار است، اسير هواى نفس خويش، و نادان، اسير زبان خويش است.
32 تصميم قاطع
أُذْكُرْ حَسَراتِ التَّفْريطِ بِأَخْذِ تَقْديمِ الْحَزْمِ.
افسوسِ كوتاهى در انجام كار را با گرفتن تصميم قاطع جبران كن.
33 خشم و كينهتوزى
أَلْعِتابُ مِفْتاحُ الثِّقالِ، وَ الْعِتابُ خَيْرٌ مِنَ الْحِقْدِ.
خشم و تندى، كليدِ گرانبارى است و خشم، بهتر از كينهتوزى است.
34 ظهور مقدَّرات
أَلْمَقاديرُ تَريكَ ما لا يَخْطُرُ بِبالِكَ.
مقدَّرات چيزهايى را بر تو نمايان مىسازد كه به فكرت خطور نكرده است.
35 خود خواهان مغضوب
مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْسِهِ كَثُرَ السّاخِطُونَ عَلَيْهِ.
هر كه از خود راضى باشد، خشمگيران بر او زياد خواهند بود.
36 تباهى فقر
أَلْفَقْرُ شَرَهُ النَّفْسِ وَ شِدَّةُ الْقُنُوطِ.
فقر، مايه آزمندىِ نفس و سببِ نااميدى زياد است.
37 راه پرستش
لَوْ سَلَكَ النّاسُ وادِيًا شُعَبًا لَسَلَكْتُ وادِىَ رَجُل عَبَدَاللّهَ
وَحْدَهُ خالِصًا.
اگر مردم به راههاى گوناگونى روند، من به راه كسى كه تنها خدا را خالصانه مىپرستد
خواهم رفت.
38 آثار گوشتخوارى
مَنْ تَرَكَ اللَّحْمَ أَرْبَعينَ صَباحًا ساءَ خُلْقُهُ وَ مَنْ أَكَلَ اللَّحْمَ
أَرْبَعينَ صَباحًا ساءَ خُلْقُهُ.
كسى كه چهل روز گوشت نخورد بد خُلقى پيدا كند، و كسى كه چهل روز پى در پى نيز گوشت
خورد اخلاقش بد شود.
39 يگانگى خدا
لَمْ يَزَلِ اللّهُ وَحْدَهُ لا شَىءَ مَعَهُ، ثُمَّ خَلَقَ الاَْشْياءَ بَديعًا وَ
اخْتارَ لِنَفْسِهِ أَحْسَنَ الاَْسْماءِ.
خداوند از ازل تنها بود و چيزى با او نبود، سپس اشياء را به صورت نوظهور آفريد و
براى خودش بهترين نامها را برگزيد.
40 فروتنى
أَلتَّواضُعُ أَنْ تُعْطِىَ النّاسَ ما تُحِبُّ أَنْ تُعْطاهُ.
فروتنى آن است كه با مردم چنان كنى كه دوست دارى با تو چنان باشند.
