شفاى پادرد و تقدير از عزادارى اهل بيت (عليهم السلام) :

حضرت آية الله حاج شيخ مرتضى حائرى نقل فرمودند كه : « شخصى بود به نام آقا جمال ، معروف به « هژبر » ، دچار پادرد سختى شده بود به طورى كه براى شركت در مجالس ، بايستى كسى او را به دوش مى گرفت و كمك مى كرد ، عصر تاسوعا آقاى هژبر به روضه اى كه در مدرسه فيضيه از طرف آية الله حائرى تشكيل شده بود ، آمد . آقا سيد على سيف ( خدمتگزار مرحوم آية الله حائرى ) كه نگاهش به او افتاد به او پرخاش كرد كه : سيّد اين چه بساطى است كه درآورده اى ، مزاحم مردم مى شوى ، اگر واقعاً سيّدى برو از بى بى شفا بگير . آقا هژبر تحت تأثير قرار گرفت و در پايان مجلس به همراه خود گفت : مرا به حرم مطهّر ببر ، پس از زيارت و عرض ادب با دل شكسته حال توجّه و توسّلى پيدا كرد و سيّد را خواب ربود . در خواب ديد كسى به او مى گويد : بلند شو . گفت : نمى توانم . گفته شد : مى توانى بلند شو و عمارتى را به او نشان داده و گفت : اين بنا از حاج سيّد حسين آقاست كه براى ما روضه خوانى مى كند ، اين نامه را هم به او بده . آقاى هژبر ناگهان خود را ايستاده ديد كه نامه اى در دست دارد و نامه را به صاحبش رساند و مى گفت : ترسيدم اگر نامه را نرسانم دردپا برگردد و كسى از مضمون نامه مطّلع نشد حتّى آية الله حائرى ، ايشان فرمودند : كه از آن به بعد آقاى هژبر عوض شد گوئى از جهان ديگريست و غالباً در حال سكوت و يا ذكر خدا بود » .(1)

نجات گمشده و عنايت به زائرين :

خادم و كليددار حرم و مكبّر مرحوم آقاى روحانى ( كه از علماى قم و امام جماعت مسجد امام حسن عسكرى(عليه السلام)بوده اند ) مى گويد : « شبى از شبهاى سرد زمستان در خواب حضرت معصومه(عليها السلام) را ديدم كه فرمود : بلند شو و بر سر مناره ها چراغ روشن كن . من از خواب بيدار شدم ولى توجّهى نكردم . مرتبه دوّم همان خواب تكرار شد و من بى توجهى كردم در مرتبه سوّم حضرت فرمود : مگر نمى گويم بلند شو و بر سر مناره چراغ روشن كن ! من هم از خواب بلند شده بدون آنكه علّت آنرا بدانم در نيمه شب بالاى مناره رفته و چراغ را روشن كردم و برگشته خوابيدم .
صبح بلند شدم و درب هاى حرم را باز كردم و بعد از طلوع آفتاب از حرم بيرون آمدم با رفقايم كنار ديوار و زير آفتاب زمستانى نشسته ، صحبت مى كرديم كه متوجّه صحبت چند نفر زائر شدم كه به يكديگر مى گفتند : معجزه و كرامت اين خانم را ديديد ؟ ! اگر ديشب در اين هواى سرد و با اين برف زياد ، چراغ مناره حرم اين خانم روشن نمى شد ما هرگز راه را نمى يافتيم و در بيابان هلاك مى شديم .
خادم مى گويد : من نزد خود متوجّه كرامت و معجزه حضرت و نهايت محبّت و لطف او به زائرينش شدم » .(2)

مبتلاى به جنون :

آقاى ميرسيّد على برقعى فرمودند : « مردى اظهار مى داشت كه من در ايّامى كه سفير ايران در عراق بودم ، عيالم مبتلا به جنون شد به طورى كه كُند به پاهايش زديم ; روزى از سفارتخانه به منزل آمدم حال او را بسيار منقلب و آشفته ديدم ، داخل اطاق مخصوص خود شدم و از همانجا متوسّل شدم به مولا اميرالمؤمنين(عليه السلام) و عرض كردم يا على چند سال است كه در خدمت شما هستم و غريب و تنهايم شفاى همسرم را از شما مى خواهم . همين طور در حال تحيّر بودم كه خدايا چه بكنم ؟ ! كه يك مرتبه خادمه منزل دويد و گفت : آقا بياييد ، گفتم همسرم فوت كرد ؟ گفت : خير بهتر شد . من با عجله نزد عيالم رفتم ، ديدم با حال طبيعى نشسته ، عيالم به من گفت : اين چه وضع است ، چرا به پاهاى من كُند زديد ؟ ! براى او توضيح دادم بعد گفتم چه شد كه شما يكمرتبه بهتر شديد ؟ گفت : در همين ساعات خانم مجلّله اى داخل اطاق شد گفتم : شما كيستيد؟ فرمود : من معصومه دختر موسى بن جعفر(عليه السلام)هستم . جدّم اميرالمؤمنين على(عليه السلام)امر فرمودند من شما را شفا بدهم و شما خوب شديد . . . » .(3)

ضعف چشم :

حاج آقا مهدى صاحب مقبره اعلم السّلطنه ( بين صحن جديد و عتيق ) نقل كرده كه : « من چندى قبل به ضعف چشم مبتلا شدم ; بعد از مراجعه به اطبّاء ، اظهار داشتند كه چشم شما آب آورده بايد برسد تا آن را عمل كنيم . او مى گويد : بعد از آن هر وقت كه به حرم مشرّف مى شدم مختصرى از گرد و غبار ضريح را بچشمانم مى كشيدم و اين عمل باعث شد كه ضعف چشم من برطرف شود به طورى كه الآن بدون عينك ، قرآن و مفاتيح مى خوانم » .(4)

دختر لال :

حجة الاسلام آقاى حاج آقا حسن امامى چنين نوشته اند كه : « روز پنجشنبه دهم رجب 1385هـ . ق دخترى 13 ساله از اهالى « آب روشن آستارا » به اتفاق پدر و مادرش به قم آمدند در حالى كه دختر در اثر مرضى دچار عارضه لالى شده بود و قوّه گويايى خود را از دست داده بود و با مراجعه به اطباء هم معالجه نشده بود ، در حالى كه از دكترها مأيوس بودند به كنار قبر مطهّر فاطمه معصومه(عليها السلام) پناهنده شدند .
به مدّت دو شب در كنار ضريح مبارك نشسته گاهى در حال گريه و گاهى با زبان بى زبانى مشغول راز و نياز بود كه يك مرتبه همه چراغ هاى حرم خاموش گرديد . در همان حال دختر مذكور مورد عنايت بى منتهاى حضرت قرار گرفت و صيحه عجيبى كشيد كه خدّام و زائرين شنيدند . جمعيت هجوم آوردند تا مقدارى از لباس او را به عنوان تبرّك بگيرند . خدّام دختر را به كشيك خانه بردند تا جمعيت متفرّق شدند . دختر گفت : در همان وقت خاموشى چراغهاى حرم ، چنان روشنايى و نورى ديدم كه در تمام عمرم مثل آن را نديده بودم و حضرت را ديدم كه فرمود : خوب شدى و ديگر مى توانى سخن بگويى و حرف بزنى ; من فرياد زدم ، ديدم زبانم باز شده است . . . » .(5)

مبتلا به سِل :

حاج آقا مهدى صاحب مقبره اعلم السّلطنه مى گويد : « مردى از دهات خلجستان قم دچار مرض سِل مى شود . به اطباء قم مراجعه مى كند ولى نتيجه اى نمى گيرد . به طهران مى رود و مشغول معالجه مى شود تا وقتى كه تمام داراييش را خرج مى كند امّا به نتيجه اى نمى رسد ، مأيوس و تهيدست به وطن برمى گردد . در آنجا هم اهالى به او مى گويند : تو كه در اينجا چيزى ندارى ، مرضى هم كه به آن مبتلا هستى مرضى است مُسرى ، ماندن تو در اينجا باعث گرفتارى ساير اهالى مى شود ، پس از اينجا برو .
به ناچار از وطن آواره و با دستى تهى و بدنى رنجور وارد قم مى شود و در صحن جديد در ايوان يكى از مقبره هاى حرم مطهّر در حالى كه دل از همه جا بريده و دل به عنايات فاطمه معصومه(عليها السلام)بسته بود خوابش مى برد ، در اثر عنايات بى بى وقتى از خواب بيدار مى شود هيچگونه اثرى از بيمارى در خود نمى بيند » .(6)

اداء دين و گشايش در زندگى :

حاج آقا تقى كمالى ، از خدّام آستانه مقدّسه مى گويد : « در سال 1302هـ . ق . در آستانه مقدّسه متحصن شده و پناهنده به آن بانوى معظّمه بودم و در يكى از حجرات صحن نو منزل داشتم ; روزگارم به تلخى و سختى سپرى مى شد و كاملاً تحت فشار بى پولى و ندارى قرار گرفته بودم ; زندگانى را با قرض از كسبه اطراف حرم مى گذراندم تا اينكه يك روز بعد از اداى فريضه صبح خدمت بى بى مشرّف شده و وضع خود را به عرض رساندم ; در اين حال ديدم كيسه پولى روى دامنم افتاد ; مدّتى صبر كردم به خيال اين كه شايد اين كيسه پول مال زوّار محترم باشد تا به صاحبش ردّ نمايم ; ديدم خبرى نشد فهميدم كه مرحمتى خانم است ، به حجره خود برگشتم وقتى كيسه را باز كردم مبلغ 4 تومان در آن بود . ابتدا بدهى هايم را پرداختم و به مدّت چهارده ماه خرج مى كردم و تمام نمى شد تا آنكه روزى « حضرت حجة الاسلام و المسلمين آقاى حسين حرم پناهى » تشريف آوردند و از وضع زندگى من جويا شدند ، من موضوع را اظهار نمودم در همان ايّام به آن عطيّه خاتمه داده شد » .(7)

شفاى يكى از خدّام حرم :

اين كرامت كه به حدّ تواتُر رسيده از اين قرار است كه : « يكى از خدّام آن حضرت به نام « ميرزا اسدالله » به سبب ابتلاى به مرضى انگشتان پايش سياه شده بود ; جرّاحان اتفاق نظر داشتند كه بايد پاى او بريده شود تا مرض به بالاتر از آن سرايت نكند ، قرار شد كه فرداى آن روز پاى او را جرّاحى نمايند . ميرزا اسدالله گفت : حال كه چنين است امشب مرا ببريد حرم مطهّر دختر موسى بن جعفر(عليه السلام) . او را به حرم بردند ، شب هنگام خدّام در حرم را بستند و او پاى ضريح از دردپا مى ناليد تا نزديك صبح ، ناگهان خدّام صداى ميرزا را شنيدند كه مى گويد : در حرم را باز كنيد حضرت مرا شفا داده ، در را باز كردند ديدند او خوشحال و خندان است . او گفت : در عالم خواب ديدم خانمى مجلّله آمد به نزد من و گفت : تو را چه مى شود ؟ عرض كردم كه : اين مرض مرا عاجز نموده و از خدا شفاى دردم يا مرگ را مى خواهم ، آن مجلّله گوشه مقنعه خود را چند دفعه بر روى پاى من كشيد و فرمود : تو را شفا داديم . عرض كردم شما كيستيد ؟ فرمود : مرا نمى شناسى ؟ ! و حال آنكه نوكرى مرا مى كنى ، من فاطمه دختر موسى بن جعفرم .
ميرزا اسد الله بعد از بيدار شدن ، قدرى پنبه در آنجا مى بيند و آن را بر مى دارد ; و به هر مريضى كه ذرّه اى از آن را مى دهد و به محل درد مى كشد ، شفا پيدا مى كند . او مى گويد : آن پنبه در خانه ما بود تا آن وقتى كه سيلابى آمد و خانه ما را خراب كرد و آن پنبه از بين رفت و ديگر پيدا نشد » .(8)

شفاى چشم دختر ده ساله :

آقاى حيدرى كاشانى ( واعظ ) نقل مى كند كه : « يكى از رفقاى روحانى ايشان در محضر آية الله بهاءالدّينى « دام ظلّه » نقل مى كرد : كه روزى ديديم بر روى مردمك چشم دختر ده ساله ما دانه كوچكى پيدا شده ، وقتى به دكتر متخصّص مراجعه كرديم ; بعد از معاينه ، ايشان اظهار نمودند كه بايد عمل شود ولى عمل خطر دارد .
دختر ، وقتى اين را شنيد بنا كرد ناراحتى كردن و اينكه من عمل نمى خواهم و مى گفت : مرا به حرم حضرت معصومه(عليها السلام)ببريد . اين را گفت و با سرعت به طرف حرم دويد ، ما هم به دنبال او آمديم تا رسيد به حرم ، شروع كرد به گريه كردن و خطاب به بى بى گفت : « يا حضرت معصومه(عليها السلام)من عمل نمى خواهم » و چشم خود را به ضريح حضرت مى ماليد و حال عجيبى داشت ، ما هم از ديدن اين منظره منقلب شديم ، بعد از اين حالت توسّل ، او را بغل كردم و دلدارى دادم و به او گفتم : خوب خواهى شد ، او را داخل صحن حرم مطهّر بردم ، ناگهان نگاهم بچشم او افتاد ديدم هيچ گونه اثرى از آن دانه خطرناك وجود ندارد » .

عطاى مخارج ميهمانى :

آقاى حيدرى كاشانى مى فرمايد : « روزى كه ما در منزل چيزى براى پذيرايى نداشتيم عدّه اى از كسانى كه در شهرستان محلّ تبعيد ما ( بيرجند ) با ما آشنا بودند ، به منزل ما آمدند ، من متحيّر بودم كه چكنم ؟ آمدم حرم و همان داخل صحن عرض كردم : بى بى جان ! خودتان وضع ما را مى دانيد ، اين را كه گفتم در حالى كه وسط حرم در حال حركت بودم صداى خانمى را ـ كه مرا صدا مى كرد ـ شنيدم ، ايستادم ، او مبلغى پول به من داد و گفت : اين مال شماست . من به حركت خود ادامه دادم ، مجدّداً آن خانم مرا صدا زد و مبلغ ديگرى پول بمن داد و گفت : اينهم مال شماست . اينجا بود كه رو كردم به گنبد حضرت و عرض كردم : بى بى جان ! بسيار متشكّرم . برگشتم به خانه و با آن مبلغ وسايل پذيرايى لازم را فراهم نمودم . خانم ما ( كه از بى پولى ما مطّلع بود ) گفت : اينها را از كجا تهيّه كردى ؟ گفتم : فاطمه معصومه(عليها السلام)عنايت فرمود » .

حضرت رضا (عليه السلام) مريض را به حرم خواهر مى فرستد :

آقاى حيدرى كاشانى مى گويد : « بعد از يك دهه سخنرانى در مسجد گوهرشاد ، خانمى پيش من آمد و گفت : پسر جوان مريضى داشتم كه شبى حضرت رضا(عليه السلام) را در خواب ديدم ، حضرت فرمود : يكى از دو مريضى جوانت را شفا دادم ، مريضى دوّم ( او را خواهرم در قم شفا خواهد داد ) به نزد خواهرم در قم برو . حال كه شما عازم قم هستيد اين شصت تومان را داخل ضريح حضرت بينداز ; من چند روز ديگر به قم خواهم آمد . من به او گفتم : شما موقع آمدنتان به مشهد به قم نرفتيد ؟ گفت : نه .
گفتم : اين فرمايش حضرت گلايه اى بوده از شما كه چرا در طول راه مسافرت به مشهد ، به زيارت خواهر ايشان نرفته ايد ؟ » .(9)

نزول رحمت الهى :

بار ديگر شبانگاهان دست فيّاض الهى از آستين كريمه اهل بيت به در آمد و چراغى به روشنى خورشيد ولايت فراروى عاشقان دلسوخته برافروخت : سخن از گذشته هاى دور نمى باشد بلكه حقيقتى است محقّق در جمعه شب 23/2/73 آرى بار ديگر در آن شب شاهد گشوده شدن خزائن غيب گشتيم و نزول رحمت الهى : « آن كه مورد عنايت قرار گرفت مسافرى بود از راه دور ، دخترى چهارده ساله از اهالى « شوط » ماكو ، از شهرهاى آذربايجان كه خود با ما چنين سخن مى گويد : رقيه امان الله پور هستم از اهالى « شوط » ماكو ، چهار ماه پيش بر اثر يك نوع سرماخوردگى از هر دو پا فلج شدم ; خانواده ام مرا به بيمارستانهاى مختلف در شهرهاى ماكو ، خوى و تبريز بردند ، ولى همه پزشكان پس از عكسبردارى و انجام آزمايش مكرّر ، از درمانم عاجز شدند و من ديگر نمى توانستم پاهايم را حركت دهم تا اين كه چهارشنبه شب ( 21/2/73 ) در عالم رؤيا ديدم كه خانمى سفيدپوش سوار بر اسبى سفيد به طرف من آمدند و فرمودند : « چرا از همان ابتداى بيمارى پيش من نيامدى تا شفايت دهم ؟ » با اضطراب از خواب پريدم و جريان خواب را با عمو و عمّه ام در ميان گذاشتم و آنها نيز بلافاصله مقدّمات سفر به قم را فراهم آوردند .
لذا روز جمعه ( 23/2/73 ) ساعت 30/7 دقيقه بعد از ظهر به حرم مطهّر مشرّف شديم . پس از نماز ، مشغول خواندن زيارتنامه شدم كه ناگهان صداى همان خانمى كه در خواب ديده بودم به گوشم رسيد كه فرمود : « بلند شو ، راه
برو ، كه شفايت دادم » . من ابتدا توجهى نكردم و باز مجدّداً همان صدا با همان الفاظ تكرار شد ; اين بار به خود حركتى دادم و مشاهده كردم كه قادر به حركت مى باشم و مورد لطف آن بى بى دو عالم قرار گرفته ام » .(10)

نسيم رحمت :

خواهر پروين محمّدى اهل باختران در سال سوّم دبيرستان مبتلا به تشنج اعصاب شدند و پس از بى اثر بودن معالجات مكرر و نااميدى از همه جا همراه خانواده عازم مشهد مقدس مى شوند به اميد شفا از امام رضا(عليه السلام) .
مادر ايشان اين كرامت را اينگونه بيان مى كند :
« وقتى به قم رسيديم با خود گفتم خوبست اوّل به زيارت خواهر امام رضا(عليه السلام) برويم اگر جواب نداد به مشهد مى رويم ; ساعت 2 بعد از نيمه شب بود كه به قم رسيديم ; ساعت 9 صبح به حرم مشرّف شديم و دخترم را كه به سختى خوابش مى برد و در اثر تشنج اعصاب دچار مشكلاتى مى شد با حال توجه و توسل به حضرت معصومه(عليها السلام) ، به نزديك ضريح بردم و براحتى خوابيد .
پس از مدّتى كه از نماز ظهر و عصر گذشت بوى عطر عجيبى حرم را گرفت و ديدم دست راست دخترم سه مرتبه به صورتش كشيده شد و رنگ او برافروخته شد و گوشه چادر او را كه به ضريح بسته بودم باز شد ; در همين حال دخترم براحتى از خواب بيدار شد و گفت مادر كجايى ؟
گفتم : حرم حضرت معصومه(عليها السلام) . گفت : مادر ، گرسنه ام ! من كه ماهها بود حسرت شنيدن اين كلمه را از او داشتم ، گفتم :برويم بيرون حرم ; با هم داخل صحن حرم شديم از او پرسيدم ; احساس ناراحتى نمى كنى ؟ گفت : نه ، الحمدلله خوب هستم . و من احساس كردم كه حالت او طبيعى شده و شفا يافته است و از حضرت معصومه تشكر نمودم » .(11)

شربت شفابخش :

1. زندگانى حضرت معصومه ، سيّد مهدى صحفى ، ص45 .
2. وديعه آل محمّد ، محمّد صادق انصارى ، ص14 .
3. بشاره المؤمنين ، آ شيخ قوام اسلامى جاسبى ، ص43 .
4. بشارة المؤمنين ، آ شيخ قوام اسلامى چاسبى ، ص43 .
5. همان ، ص49 .
6. همان ، ص51 .
7. بشاره المؤمنين ، آ شيخ قوام اسلامى ، ص52 .
8. انوار المشعشعين ، حاج شيخ محمدعلى قمى ، ص216 .
9. كرامات نقل شده از آقاى حيدرى كاشانى ضبط صوتى و تصويرى شده و در واحد سمعى ، بصرى آستانه مقدّسه موجود است .
10. اين كرامت از زبان فرد شفا يافته با صدا و تصوير توسط سمعى ، بصرى آستانه مقدّسه ضبط شده است .
11. اين كرامت توسّط سمعى ، بصرى آستانه مقدّسه ضبط شده است .
12. اين كرامت ضبط صوتى ، تصويرى شده و در سمعى ، بصرى آستانه موجود است .