فصل سوم: محبت
محبت
یکی دیگر از شاخصه های مهم خانوادۀ قرآنی وجود محبت در کانون
خانواده است. در مرحلۀ اول این محبت را خداوند ایجاد می نماید:
« وَجَعلَ بَینَکُم مَوَدَّهَ وَ رَحمَهً»
ایجاد محبت میان زن و شوهر امری الهی است. مانند محبت مادر نسبت
به فرزندش که نعمتی خدادادی است. همان طور که قلب مادر کانون محبت است. قلب پدر نیز
مرکز مهر و عطوفت است.
درمرحلۀ بعد میان والدین و فرزندانشان ایجاد محبت می شود و بعد
هم در بین فرزندان، وظیفۀ همۀ اعضای خانواده حفظ و نگهداری از این هدیۀ الهی است.
یکی از عوامل مؤثر برای حفظ و افزایش محبت در کانون بیان و ابراز
محبت است. باید توجه داشت ابراز محبت نه تنها از شخصیت فرد نمی کاهد بلکه باعث
افزایش محبوبیت او می شود. سه عامل دیگر نیز در حدیث زیر بیان گردیده است.
حضرت (علی) فرمود:
«ثَلاثُ یُوجِبنَ اَلمَحَبَّهَ : حُسنُ الخُلقِ وَ حُسنُ
الرِّفقِ وَ التَّواضُعُ»
سه چیز باعث ایجاد محبت می شود: حسن خلق، حسن رفتار و تواضع.
اول چیزی که باعث محبت می شود حسن خلق است. به طور طبیعی همۀ
مردم افراد خوش خلق را دوست دارند. در برخی از خانواده ها دیده می شود که پدر با
این که شخصیتی اجتماعی دارد به علت برخوردهای سرد و عاری از محبت در خانواده جایی
ندارد.
دوم حسن رفتار و رفاقت است. وقتی والدین با فرزندان رفیق باشند
بهتر می توانند آنها را از خطرات اجتماع حفظ کنند و آموزشهای لازم را به آنها
بدهند. رفق و مدارا با همگان اثربخش است و از کرامات اخلاقی است. سوم تواضع است.
متواضع بودن باعث محبوب شدن فرد می شود.
پیامبر اکرم (ص) فرمود: تواضع و فروتنی جز بر عزت و ارجمندی آدمی
نمی افزاید. پس فروتن باشید تا خداوند بزرگتان دارد.
روایات بسیباری در زمینۀ محبت خصوصاً نسبت به همسر وجود دارد و
تعالیم اسلامی نسبت به محبت و ابراز آن تأکیدات فراوانی کرده است. توجه به این نکته
ضروری است که ما با انسانها زندگی می کنیم نه با ملائکه یعنی همۀ انسانها عیوبی
دارند و هیچ کس بدون عیب و نقص نمی باشد. پس باید به داشته ها راضی بود و یکدیگر را
دوست داشت و مراقب بود نقطه ضعف طرف موجب نگردد جهات مثبت او نادیده گرفته شود و از
محبت نسبت به او دریغ کرد.
عوامل افزایش محبت
الف: متعادل کردن انتظارات
انتظارات نامعقول از طرف مقابل محبت میان افراد را کم خواهد کرد.
از آن جا که هر انسان فوتها و ضعف های دارد باید تلاش شود بدیها نادیده گرفته شود و
نقاط قوت مدنظر قرار گیرد. ماه اول زندگی مشترک را ماه عمل می خوانند. اما سؤال این
جاست که چرا فقط ماه اول زندگی باید ماه عسل باشد؟ علت آن است که بعد از مدتی
همسران متوجه می شوند که نمی توانند انتظارات یکدیگر را برآورده سازند. راه برطرف
شدن این مشکل آن است که انتظارات پایین آورده شود.
ب : اظهار محبت
باید محبت، این نعمت خدادادی، به زبان آورده شود. مرد باید محبت
خود را به زبان بیاورد. اگر همسری از ناحیۀ شوهرش احساس کمبود محبت نماید برای محبت
کردن به فرزندانش و حتی انجام امور منزل انگیزه ای نخواهد داشت. با سخنی محبت آمیز
می توان کانون خانواده را گرم کرد.
امام صادق (ع) از پیامبر اکرم (ص) نقل کرده اند که ایشان فرمود:
«قَولُ المَرءِ لِأِمرَأتِهِ إِنّی أحِبُّکِ لایَذهَبُ مِن
قَلبِها أَبَداً»
اگر مرد به همسرش بگوید تو را دوست دارم، اثر این کلام محبت آمیز
هیچ گاه از قلب او بیرون نمی رود.
ج: هدیه دادن
کارهایی که به نوعی بیان محبت به شمار می رود در تقویت محبت آثار
بسیاری دارد. از جمله این کارها
می توان به هدیه دادن اشاره کرد.
در دستورات اسلامی است که مرد به هنگام ورود به منزل و به ویژه
در هنگام بازگشت از سفر هدیه ای به خانه ببرد و خانم هم در منزل خود را برای شوهرش
آماده و حتی آرایش کند.
د: حسن خلق
حسن خلق در خانواده باعث می شود که کانون خانواده گرمتر شود و به
همین میزان سوء خلق باعث سردی کانون خانواده می گردد و افراد خانواده مجبور می
گردند فرد بداخلاق را تحمل کنند و کانون خانواده بهترین مکان برای خوش رفتاری و
بروز حسن خلق است وگرنه در خارج از منزل فرد به علت شؤون اجتماعی مجبور است رفتاری
اخلاقی داشته باشد نکتۀ مهم آن است که پایه گذاری حسن خلق در منزل باید از طرف پدر
خانواده باشد؛ چرا که بار مسؤولیت در آغاز بر دوش اوست و سپس دیگران.
فصل چهارم: تفاهم
تفاهم و اهمیت آن
«تفاهم» مصدر باب تفاعل است و در دستور زبان عربی باب تفاعل
بیانگر مفهومی طرفینی می باشد بنابراین تفاهم به معنای درک متقابل و به فهم
مشترک رسیدن است. دو نفر ممکن است در ابتدای امر دو نوع تفکر
صد درصد متفاوت نسبت به یک موضوع داشته باشند اما پس از شنیدن
دلایل یکدیگر به تفاهم می رسند.
با این حال باید توجه داشت رسیدن به تفاهم صددرصد نه عملی است و
نه رسیدن به آن ضروری بلکه رسیدن به تفاهمی نسبی کفایت می کند. در زندگی خانوادگی
هم چنین است، همسران در خانواده با بیان نوع رفتارها و با شیوه های عملی در بیشتر
مسائل زندگی به فهم مشترک می رسند و در تفکر و اندیشه به مشترکات زیادی دست می
یابند.
بعد از ورود فرزند به کانون خانواده تا سنین بلوغ آموزشها یک
سویه است و در ضمن این آموزشها اگر پدر و مادر در نوع آن توافق داشته باشند، آرام
آرام فرزندان به تفاهم با والدین می رسند و به تدریج مانند آنها
می اندیشند بعد از سنین بلوغ که سن بازتاب و گاه تهاجم است کمی
استقلال رأی در فرزندان پیدا می شود و ممکن است نوع تفکرات فرزندان با پدر و مادر
متفاوت نماید. در این میان هنر والدین آن است که این دو نوع تفکر را به هم نزدیک
کنند و زمینۀ تفاهم را فراهم آورند. گام اول در این زمینه را باید والدین بردارند و
بپذیرند که فرزندان آنها با نوعی از ادراکات جدید مواجه شده اند و اصرار بر این که
تمام آنچه را که ما می فهمیم درست است و شما هم باید آن را بفهمید. معمولاً به
نتیجۀ مطلوب نمی رسد درک موقعیت جدید فرزندان باعث
می شود والدین بتوانند با فرزندان خود سازگار شوند. بدین ترتیب
بخشی از ادراکات، استدلالات و مبانی فکری و عملی به یکدیگر نزدیک خواهد شد. از آن
جا که مسؤولیت فرزندان رعایت حسن خلق و برخورد احترام آمیز والدین است. آنها وظیفه
دارند به اعتقادات و دیدگاههای والدین خود احترام بگذارند و در این راستا همسران
باید بکوشند برای ایجاد تفاهم میان خود و فرزندانشان راهکارهایی جدی را پیش گیرند.
شاید بتوان از تفاهم به «وجه مشترک» تعبیر کرد. گاهی دونفر در حدود هشتاد درصد فهم
و تفکری یکسان دارند و در حدود بیست درصد هم اختلاف نظر وجود دارد. نمی توان گفت به
خاطر این اختلاف اندک
دو نفر با هم نمی توانند زندگی کنند. هر
انسانی دنیایی بزرگ را در خود نهفته است و این که دو نفر همانند هم باشند، شدنی
نیست.
در زندگی خانوادگی توجه به این نکته ضروری است که اگر انتظارات
همسران متعادل گردد به طور طبیعی تفاهمی نسبی بین همۀ اعضای خانواده به وجود می
آید.
آثار تفاهم
الف: پدیدار شدن آرامش
قرآن کریم بیان می دارد که کانون خانواده باید همراه با مودت و
رحمت باشد. چنان که بیان شد رحمت و مودت در زندگی مشترک هدیه ای الهی است و این مرد
و زن خواهند بود که باید از آرامش موجود استفاده کند و برای رسیدن به تفاهم بکوشند،
نه این که در جهت کدورت حرکت کنند؛ زیرا پیامد کدورتها، ناراحتی و درگیری است.
با وجود تفاوتهایی که میان مرد و زن وجود
دارد آنچه م ربوط به زندگی آنهاست، وجوه مشترکی می نماید که هر دوی آنان می خواهند
بر پایۀ این وجوه مشترک زندگی ای همراه با رفاه و آرامش داشته باشند و فرزندانشان
را به خوبی تربیت کنند. آنان برای رسیدن به این امر باید تلاش کنند. و ملاکهایی را
بپذیرند و اگر اختلاف نظری وجود دارد، حد متوسطی را تعیین کنند و هر دو نسبت به آن
متعهد شوند. در این صورت است که تفاهم رخ
می نماید و درگیریها تا حدود زیادی کم خواهد شد. بنابراین اولین
ارمغان تفاهم آرامش است.
ب: موفقیت اعضای خانواده
وقتی روح تفاهم در خانواده حاکم باشد همۀ اعضای خانواده می
توانند به خوبی و در آرامش کامل با یکدیگر زندگی کنند و وظایف خود را به نحو
احسن انجام دهند و در کار خود به موفقیتهای زیادی دست یابند.
در داستانها نقل است که تلاش و موفقیت کارگری فعال احساس رقابت
را درمیان دیگران برمی انگیخت، روزی یکی از رقبای او به دیگران گفت: کاری می کنم که
دست از این تلاش پرثمر بردارد. وی اخباری دروغ را به خانم آن کارگر گفت و در نتیجه
خانم او بنای بدرفتاری گذاشت. روزهای بعد دیده شد که آن کارگر نمونه حتی به طور
معمول هم نمی تواند کار کند چه رسد به تلاشی فوق العاده!
تأثیر خانواده و فضای آن در روحیات افراد خانواده و بخصوص
فرزندان امری انکار ناپذیر است تا آن جا که حتی در امور درسی آنان نیز اثر روشن
دارد.
راههای ایجاد تفاهم
برای ایجاد تفاهم راههای بسیاری را ذکر کرده اند اما در چند راه
همگان اتفاق نظر دارند:
ـ دقت در انتخاب همسر
ـ تقویت مودت و رحمت
ـ انصاف دادن
ـ توجه به ساختارهای متفاوت وجودی زن و مرد
ـ متعادل کردن انتظارات
دقت در انتخاب همسر
برای ایجاد تفاهم انتخاب درست همسر شرط نخست است. همه می خواهند
بهترین و کاملترین همسر را برای خود برگزینند اما چنین امری شدنی نیست. در انتخاب
کُفویت شرط است و باید در تمام شؤون زندگی لحاظ گردد. اگرچه امروز کفویت را فقط در
مسائل ظاهری در نظر می آورند؛ مثلاً میزان برخورداری از امکانات رفاهی و مادی، و در
این میان گاهی ایمان این املاک مهم و سرنوشت ساز فراموشی گردد.
قرآن کریم می فرماید:
«وَالَّطِّیباتُ لِلطَّیِّبینَ وَ الَّیِّیبون لِلطَّیِّبات»
و زنان پاک برای مردان پاکند و مردان پاک برای زنان پاک
در آیات قرآن مسألۀ کفویت به طور جدی مطرح شده و آشکارا آمده است
که زنان پاکیزه را مردان آلوده به همسری نگیرند و مردان پاکیزه زنان آلوده را.
مهمترین جنبه در کفویت هم فکری است، به ویژه در مبادی اعتقادی.
اگر دو نفر با دو اعتقاد متفاوت وارد زندگی شوند مشکل است که به راحتی بتوانند
روزگار بگذرانند. این دو هر روز کلامی و سخنی ساز می کنند که باعث نگرانی طرف مقابل
می شود و مشکلاتی را پدید خواهد آورد. گاهی گفته می شود بعد از ورود به زندگی تفاهم
ایجاد خواهد شد. اگرچه ممکن است تا حدی این مسأله حاصل گردد، تضمینی در این زمینه
وجود ندارد. زندگی تجربه ای تکرار ناپذیر است و تعویض شدنی نیست لذا باید به هنگام
انتخاب معیارهای الهی لحاظ گردد.
اگر کسی تفکری متعبدانه دارد باید با فردی همفکر خود ازدواج
نماید وگرنه برای ادامۀ زندگی با مشکلات جدی رو به رو خواهد شد. در روایات تأکیدات
فراوانی داریم که به هنگام انتخاب همسر معیارتان معیاری الهی و خدایی باشد.
پیامبر (ص) فرمود:
« مَن نَکَحَ امرَأَهَ لِمالِها وَ جَمالِها حُرِّمَ مالِها وَ
جَمالِها وَ مَن نَکَحِمها لدِینِها رَزَقَه اللهُ مالَها و جَمالَها»
اگر کسی به خاطر ایمان و جهات خدایی همسری را برگزیند، خداوند
جهات ظاهری را هم به او عنایت خواهد کرد اما اگر معیارش فقط ظاهری و جمال باشد آن
را هم از او دریغ خواهد کرد.
چه بسا دیده می شود که با وجود امکانات مالی و ظاهری زیبا باز هم
درگیری در خانواده وجود دارد، در حالی که از ابتدا تصور می کردند مسائلی مانند ثروت
مشکل گشا خواهد بود. اگرچه امکانات مادی هم نعمت الهی است و برخی از مشکلات را حل
می کند، امّا همه چیز نیست، همفکری، ایمان و پارسایی در ایجاد تفاهم بسیار مهم تر
است تا مسائل ظاهری.
توجه به کفویت بدان معنا نیست که طرفین صد در صد مثل هم باشند،
چنین چیزی تقریباً امکان ندارد. در کفویت باید به دو جنبه دقت شود؛ اول کفویت از
نظر ایمانی و اعتقادی و دوم کفویت در نحوۀ ارتباطات اخلاقی. در خصوص مسائل اعتقادی
و ایمانی مطالبی بیان گردد اما در مورد نحوۀ ارتباطات اخلاقی ذکر چند نکته لازم به
نظر می رسد:
گاهی دیده می شود که هر دو خانواده، خانواده های خوبی هستند اما
نحوۀ سلوک اخلاقی آنها با هم تفاوت دارد و مدتی طول می کشد که طرفین به یک تطبیق
پذیرفتنی دست یابند، پس لازم است با حفظ جانب احتیاط منشهای
اخلاقی و نحوۀ برخوردهای اجتماعی هر دو خانواده بررسی و دقت شود حفظ جانب احتیاط از
این نظر است که مبادا افراط گردد، بلکه بررسی باید در حد متعادل عقلانی که عرفاً
پذیرفته شده است باشد، البته باید توجه داشت که این بررسی و دقت حالت تصنعی به خود
نگیرد؛ انسانها مجموعه ای اند از نور و ظلمت و خداوند آنان را مجموعه ای از خوبیها
و بدیها آفریده است تا آنها را اهل انتخاب قرار دهد تا به خاطر جنبه های منفی خود
را کنترل کنند و بر امیال نفسانی پیروز شوند و به رشد و تعالی دست یابند؛ زیرا وجود
بدیها در سرشت آدمی برای آموزش و آزمایش است.
قرآن کریم می فرماید:
« وَ مَن یُوقَ شُحَّ نَفسِهِ فَاُولئکِ هُم المُفلِحونَ»
و کسانی که از خسّت نفس خویش مصون مانند، آنان رستگارانند.
بخل را خداوند در وجود انسان قرار داده است و می فرماید که آن را
کنترل کنید؛ چرا که دوگانگی در وجود انسان به خاطر امتحان و آزمون است . برای رسیدن
به ایمان می باید امتحان شد:
«أحَسِبَ النّاسُ أن یُترَکُوا أن یَقُولُوا آمَنّا وَ هُم
لایُفَتَنُونَ»
آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم، رها می شوند و
آزمایش نمی گردند.
بنابراین باید توجه شود که هیچ انسانی از عیوب و نقایص مبرا نیست
و برای رسیدن به تفاهیم باید به حد لازم از مشترکات در افکار و سایر جهات بسنده
گردد.
تقویت مودت و رحمت
در تقویت مودت و رحمت، باید کوشا بود و دقت کرد محبت به هیچ
قسمتی از بین نرود؛ زیرا محبت خود عامل مهمی برای ایجاد تفاهم است. از این روست که
اگر از کسی خشمناک باشیم تمام خوبیهای او نادیده گرفته می¬شود اما اگر نسبت به کسی
محبت وجود داشته باشد حتی تمام بدیهای او را خوب خواهند دید و زمانی که عیوب نادیده
گرفته شود، تفاهم بیشتری جلوه می کند.
انصاف دادن
در قضاوت میان خود و طرف مقابل باید اهل انصاف بود و خود را جای
طرف مقابل گذاشت. اگر چنین حالتی وجود نداشته باشد و هیچ یک از طرفین هل انصاف
نباشند، رسیدن به تفاهم مشکل به نظر می رسد.
پیامبر (ص) فرمود:
« یا عَلی سَیِّیدُ الاَعمالِ ثَلاثُ خِصالٍ:
اِنصافکَ مِن نَفسِکَ وَ مُواساهٌ الأخ فی اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَ
ذِکرُکَ اللهِ تَبارَکَ وَ تَعالی عَلی کُلِّ حالٍ»
ای علی بهترین اعمال سه چیز است:
انصاف تو در مقابل خودت و دیگران، دوستی و همدردی با برادرت برای
خداوند عزوجل و ذکر و یاد خدا در همه حال.
آنچه در حدیث فوق با بحث ما مرتبط است، عبارت آغازین آن است:
اولین گام آن است که تو با مردم منصفانه برخورد کنی، انصافی خود
جوش نه این که تو را وادار به انصاف نمایند یا به خاطر قوانین رایج در جامعه مجبور
به رعایت انصاف بشوی، انصاف آن است که اگر قرار شود انسان دربارۀ فردی نظری بدهد،
یا سخنی بگوید یا موضعی بگیرد، خود را جای وی بگذارد و بعد تصمیم بگیرد. در این
صورت چه بسا نظر فرد کاملاً عوض شود و حق را به طرف مقابل می دهد. به همین ترتیب
نسبت به اعتقادات و نگرش دیگران هم باید منصف بود؛ مثلاً اگر کسی در انجام کاری
کوتاهی کرده و وظیفه ای را به خوبی انجام نداده است و دیگران از او گلایه مند شده
اند، اولاً حق گلایه مندی را به آنها بدهد و ثانیاً قبل از اعتراض طرف مقابل رضایت
او را جلب کند در ین صورت مشکلی را که ممکن است رخ دهد، پیشگیری نموده است در نتیجه
بسیاری از اختلافات پیش خواهد آمد و دستیابی به تفاهم آسان تر می گردد.
توجه به ساختارهای متفاوت وجودی
توجه به ساختارهای متفاوت در خلقت زن و مرد در رسیدن به تفاهم
مشکل گشا می باشد. مردها به گونه ای خلق شده اند و زنان به
گونه ای دیگر.
نویسنده ای غربی با توجه به این اصل بنیادی چنین تمثیل زده است
که زنان در سیارۀ ونوس زندگی می کردند و مردها که در سیارۀ مریخ زندگی می کردند،
آنها را رصد کردند و به سراغشان و هر دو با هم به زمین آمدند اما در زمین فراموش
کردند که دو موجود با ساختارهای متفاوتند ؛ مثلاً این که مردها کم حرف ترند و زیاد
صحبت کردن را دوست ندارند اما خانمها اهل سخن گفتن و ایجاد ارتباط بیشترند.
بنابراین انتظار خانم آن است که همسرش به سخن او گوش کند و با او
همکلام شود و برعکس مرد می خواهد همسرش کاری به او نداشته باشد تا به اموری که
تنظیم کرده است، برسد. این دوگانگی باعث گلایه مندی هر یک از طرفین می شود و گلایه
مندی باعث ایجاد کدورت و کدورت مانعی است برای رسیدن به تفاهم.
اگر هر یک از دوطرف به این ساختار توجه کنند بهتر و راحت تر می
توانند با هم هماهنگ شوند و گر نه همیشه از هم دور خواهند بود و کمتر می توانند
شیرینی تفاهم را بچشند. در روایات اسلامی در این زمینه نکات جالبی وجود دارد. در
روایتی است که اگر مرد برای همسر و فرزندانش وقت بگذارد و تلاش کند مثل کسی است که
در راه خدا جهاد می کند.
اگر مردی نتوانست این گونه عمل کند باید به نوع دیگری جبران
نماید و لااقل تصمیم بگیرد چنین عمل کند و بداند در این باره کوتاهی از اوست.
متعادل کردن انتظارات
با توجه به متفاوت بودن ساختارهای وجودی باید در متعادل کردن
انتظارات تلاش نمود. وقتی انتظارات متعادل باشد گلایه ها کم و همفکری پدیدار می شود
و در نتیجه طرفین به تفاهمی نسبی و پذیرفتنی دست خواهد یافت.
نقش فرزندان در
ایجاد تفاهم
نقش فرزندان در ایجاد تفاهم درمحیط خانواده بسیار مهم است.
در سخنان حکمت آمیز منسوب به حضرت علی (ع)
آمده است که :
فرزندانتان را مانند تربیت خودتان تربیت
نکنید و نخواهید که آنها دقیقاً عین شما باشند.
در مقابل فرزندان هم نباید توقع داشته باشند که پدر و مادر مانند
آنها باشند و مانند آنها فکر کنند. در ضمن آموزشها به فرزندان تفهیم شود که از
والدین خود انتظاراتی متعادل داشته باشند. آنها باید بیاموزند که همیشه همه چیز
مطابق میل آنها نخواهد بود و اگر چیزی مطابق میل آنها نبود الزاماً حق اعتراض
ندارند.
طرح یک سؤال
در صورت نرسیدن به تفاهم، چه باید کرد؟
در این مجال طرح یک سؤال و پاسخ به آن ضروری به نظر می
رسد و آن این که اگر بعد از رعایت تمام آنچه بیان گردید بازهم تفاهم ایجاد
نشود، چه باید کرد؟
گاهی دیده می شود که میان زن و شوهر تفاهمی دیده نمی شود، هم مرد
ناراضی است و هم زن رضایت ندارد. در این صورت وظیفۀ طرفین آن است که اولاً از
درگیری اجتناب نمایند و ثانیاً برخورد بزرگوارانه را برگزینند؛ زیرا مطرح شدن
اختلافات در زندگی آن هم به صورت امری دائمی باعث می شود که کانون زندگی به یک
پایگاه جنگ و جدال تبدیل شود، و در نهایت خانواده که باید محل سکون و آرامش باشد به
محل فرسایش تبدیل می شود.
باید توجه داشت که مشکلات زندگی در همه جا وجود دارد و در کنار
نعمتهای بی پایان الهی، مشکلاتی هم هست. این مشکلات در کلاس درس دنیا از واحدهای
درسی به حساب می آید. در زندگی دنیا سه نوع واحد درسی وجود دارد: عبادات، ترک
معاصی، صبر بر ناملایمات، هر یک از همسران چه زن و چه مرد مزایا و معایبی دارند.
اگر انسان بخواهد فقط کمبودها را ببیند همیشه ناراضی است اما اگر کمبودها را به
حساب ذخیرۀ آخرت بگذارد همیشه راضی و خوشحال است.
اگر به خاطر عدم تفاهم دو انسان از هم جدا شوند هر یک از طرفین
باید بدانند که وقتی با همسر دیگری ازدواج کنند اگرچه ممکن است عیبهای فعلی وجود
نداشته باشد، بی گمان عیبهای دیگری وجود دارد؛ زیرا هیچ کسی بی عیب نیست، آنچه مهم
است این که در زندگی قناعت پیشه گردد و همسران به آنچه خدا عطا کرده است راضی و
قانع باشند.
با وجود این باید توجه داشت که صرف رضایت و قناعت زمینه ساز
تفاهم کامل نیست بلکه بایستی همسران مهارت تفکر منطقی و گفتگوی سازنده را بیاموزند.
اگر در چنین حالتی تفاهم رخ نداد در موارد اختلاف روابط کمتر شود در موارد مشترک
بیشتر.
اگر تصور شود زندگی همواره همه چیز را به دلخواه ما پیش خواهد
آورد، اشتباه خواهد بود. اگر چنین چیزی پیش آمد اتفاقی نیکوست اما اگر پیش نیامد
باید راضی بود
در صورت عدم تفاهم باید نهایت سعی و تلاش به کار
برده شود تا تفاهم لازم ایجاد گردد و در غیر این صورت باید به عدم مفاهمه تن داد.
انسان با کنار آمدن مقابل مشکلات و برخورد منطقی با ان آسوده می شود.
حضرت علی (ع) می فرماید:
« وَ اعلَم اَنَّ المَخرَجَ فی أمرَینِ : ما کان فیه حیلَهُ
فَالِأحتیاطُ وَ ما لَم تَکُن فیهِ حیلَهُ فَالاصطِبارُ»
بدان که یک کار از دو حال خارج نیست یا چاره و حیله ای می توان
برای آن به کار برد پس باید چاره اندیشی کرد و اگر چاره ای ندارد باید در مقابل آن
صبر پیشه ساخت.
فصل پنجم(حسن خلق)
حسن خلق و اهمیت آن
بهترین و آسان ترین راه برای انجام تعهداتی که در خانواده وجود دارد،
ایجاد بستری مناسب در فضایی اخلاقی و الهی است. بالاترین معیار برای ارتباط
انسانی حسن خلق و خوش رفتاری است. در تاریخ و روایات بسیار
می بینیم که پیامبر اکرم (ص) و ائمه هدی سلام الله در برخوردهایی که با غیرمسلمان
داشتند، چنان ملاطفت آمیز و همراه با عفو و گذشت برخورد می کردند که بسیاری از مردم
از همین رهگذر اسلام آوردند.
مشهور است که مهمترین رسول (ص) یاد می کند:
« وَ اِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ»
در عباراتی دیگر می فرماید:
«فَبِما رَحمهِ مِنَ اللهِ لِنتَ لَهُم وَ لَو کُنتَ فَظّاً غَلیشَ القَلبِ
لَانفَضُّوا مِن حَولِک»
پس به [برکت] رحمت الهی با آنان نرمخو [پرمهر] شدی و اگر تندخو و سختدل بودی قطعاً
از پیرامون تو پراکنده می شدند.
بر اساس این آیه نرمخویی پیامبر رحمتی الهی دانسته شده و این نکته را یادآورده است
که عامل مهم در مردمداری نیک خویی و رفتار خوش است و گرنه همگان از آدمی رویگردان
خواهند شد.
بخشی از دستورات جنبۀ عام دارد؛ مثل حسن خلق و حسن کلام. قرآن کریم به عامۀ مردم
نیکو سخن گفتن با یکدیگر را دستور می دهد.
دستور به نیکو سخن گفتن فقط مخصوص مسلمانان با یکدیگر نیست بلکه آنان وظیفه داردند
با غیرمسلمان نیز به نیک سخن بگویند. به خوبی سخن گفتن مانند سایر اموراخلاقی در
ارتباط با بستگان و اقوام جدی تر
می شود و به همین نسبت در ارتباط با اعضای خانواده رنگ و بوی جدی تری به خود می
گیرد. توجه به این نکته لازم و ضروری است که چه مقدار از رفتارهای خوب در طول روز
برای خدا انجام می شود؟ بسیاری از رفتارهای نیک در جامعه برای حفظ شؤون اجتماعی
است. در بسیاری از موارد اگر آداب اجتماعی رعایت نشود. جایگاه فرد در جامعه به خطر
خواهد افتاد لذا باید توجه کرد که حسن خلق، حسن گفتار و حسن رفتار در راستای رضای
خدا باشد. لازمۀ حسن خلق و معاشرت صبر است. اگر انسان بخواهد زود عکس العمل نشان
دهد، راحت ترین راه را انتخاب کرده است. زیرا طبع انسان این است که زود آشفته شود
ولی باید کظم غیظ داشت و خویشتندار بود و با آرامش مشکلات را حل نمود. بدیها را می
تواند با نیکی و حسن خلق دفع نمود. از نظر قرآن کریم خوبی و بدی یکسان
نیست باید بدیها را با خوبی دفع کرد.
نتیجۀ چنین برخوردی تبدیل شدن عداوتهای دیرین به دوستیهای صمیمانه است. همچنان که
دشمنان رسول خدا (ص) به دوستانی مخلص تبدیل شدند. گاهی حسن خلق قلب یک انسان را به
طور کلی تغییر می دهد. البته این گونه برخورد نیازمند صبری طولانی است و باید برای
اصلاح خانواده وقت و سرمایه گذاشته شود و حسن خلق و صبر از جمله این سرمایه
گذاریهاست. این نوع برخورد آثار ویژه ای دارد. طبیعی است اگر کسی بخواهد خانواده¬ای
تشکیل دهد و آن را در مسیر هدایت کمک نماید باید طرح اخلاق اسلامی را به اجرا
برساند تا در نهایت به خانواده ای موفق و قرآنی دست یابد.
احترام متقابل
از معیارهای مهم در حسن خلق حسن گفتار است؛ یعنی در معاشرت عبارات و الفاظ به گونه
ای برگزیده شود که شخصیت طرف مقابل حفظ گردد. گاهی جمله ای نسنجیده زحمات فرد را به
کلی به یاد می دهد. معیارهای برای حفظ احترام متقابل و تفاهم در زندگی وجود دارد که
از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
1ـ به کار بردن زیبا
2ـ عیب جویی نکردن و پرهیز از گلایه نمودن
3ـ تعریف کردن از خوبیها و شایستگیها
4ـ راز نگهداری نسبت به همسر
5ـ عدم توجه به بدگویی دیگران
6 ـ احترام گذاشتن به نظر طرف مقابل
7ـ نادیده گرفتن خطاها
8ـ توجه کردن به احساسها
9ـ همکاری در امور
10ـ ایجاد تنوع در زندگی
چند روایت
در مورد حسن کلام و دقت در نوع عبارات و الفاظ به ذکر چند روایت از ائمه معصومین
سلام الله بسنده می کنیم:
پیامبر اکرم (ص) فرمود:
«لَو عَلِمَ الرَّجُلُ مالَهُ فی حُسنِ لَعَلمَ لَاَنَّهُ اِلی لَمُحتاجُ حُسنِ
الخُلق»
اگر فرد بداند که چه چیزی برای او در حسن خلق نهفته است، باور می کند که به آن
محتاج است.
امام رضا (ع) فرمود:
«خَیرُکُم مَن أطابَ الکَلامِ وَأطعَمَ الطَّعامَ وَ صَلّی بِالَّیلِ وَالنّاسُ
یَنامُ»
بهترین شما کسی است که کلام را نیکو کند و به فقرا طعام دهد و شب را در حالی که
مردم در خوابند به نماز بگذرانند.
رسول اکرم (ص) فرمود:
«أفادَ الرَّجُلُ بَعدَ الایمانِ مِنِ امرَاَهِ ذات دینِ وَ جَمالٍ تَسُرُّهُ اِذا
نَظَرَ اِلَیها وَ تُطیعُهُ اَمَرَها وَ تَخفُظُهُ فی نَفسِها وَ مالِهِ اِذا غابَ
عَنها»
هیچ مرد مسلمانی بعد از اسلام بهره نبرده است بهتر از همسری که دیندار و زیبا باشد،
که چون به او بنگرد شاد شود. و هرگاه به او امری کند اطاعت نماید و از خود و مال
شوهرش در غیاب او محافظت کند.
چنان که بیان شد مهمترین و بارزترین مصادیق حسن خلق، کلام نیکوست، خوب سخن گفتن
هنری بزرگ است اما در عین حال صریح گویی با حفظ حدود پسندیده است درصد بالایی از
اختلافات خانوادگی منشأ در بذربانی دارد.
نکتۀ بعدی در حسن خلق بعد از حسن کلام، حسن رفتار است. از خصوصیات همسر آن است که
خوش برخورد باشد. چهرۀ باز و حسن برخورد همسر با شوهرش از نعمتهای الهی شمرده شده
است. برخی از افراد بسیار گله می کنند. این گلایه ها در وهلۀ نخست زندگی را بر خود
فرد تلخ می کند و در درجۀ دوم برای سایر افراد خانواده و بخصوص همسر عذاب آور خواهد
ساخت. همۀ افراد در هر شرایطی خوبیها و بدیهایی دارند. باید آموخت شکرگزار خوبیها
بود و مشکلات را به حساب ذخیرۀ آخرت گذاشت. در این صورت دیگر جایی برای گلایه باقی
نمی ماند. به زبان آوردن کمبودها و گلایه کردن از آن، محبت را کم می کند و نشاط
زندگی را از بین
می برد. گاهی تذکر برای برطرف کردن مشکلات خوب است اما تکرار آن نتیجه ای به عکس
خواهد داشت.
آنچه مهم است حسن گفتار و پس از آن حسن رفتار است که زن و شوهر را به یکدیگر نزدیک
می سازد و در تشکیل خانواده ای قرآنی نقش بسیاری دارد.
