كعبه در هماره تاريخ، جلوه يكتا پرستى بوده است. بدان روزگاران كه پيامبر خدا فرمان بعثت يافت و براى هدايت امّت برانگيخته شد، جاهليان از سرِ جهل و كژانديشى اين خانه توحيد را از بت‏هاى گوناگون آكنده بودند و بدين سان، مركز توحيد را با اين عمل نابخردانه، به شرك، آلوده بودند.
پيامبرصلى الله عليه وآله به زدودن اين همه زشتى و ناهنجارى همّت ورزيد و على‏عليه السلام را براى زدودن جلوه‏هاى شرك از خانه توحيد، همراه برد. مولا بر دوش پيامبر خدا برآمد و بُت بزرگِ قريشيان - و به نقلى بت خزاعه - را از فراز خانه توحيد به زمين افكند.
اين فضيلت عظيم (بت شكنى بر دوش پيامبر خدا) را در گستره تاريخ، فقط على‏عليه السلام دارد؛ موهبتى كه هيچ‏كس با آن بزرگوار در آن، شريك نيست.

113.امام على‏عليه السلام: همان شبى كه پيامبر خدا به من فرمان داد كه در بسترش بخوابم و از مكّه هجرت كرد، مرا با خود، نزد بت‏ها برد و فرمود: «بنشين!». پس من كنار كعبه نشستم. سپس پيامبر خدا از شانه‏هاى من بالا رفت و فرمود: «برخيز!». من او را بلند كردم و چون ضعفم را در زير خود ديد، فرمود: «بنشين!». پس نشستم و او را پايين آوردم .
پيامبر خدا براى من نشست و به من فرمود: «اى على! تو از شانه‏هاى من بالا برو» و من هم بالا رفتم. سپس پيامبر خدا مرا بلند كرد و چنان پنداشتم كه اگر بخواهم، به آسمان دست مى‏يابم.
روى كعبه رفتم و پيامبر خدا كنار رفت تا من، بت بزرگ آنان (قريش) را كه از مس بود و با ميخ‏هاى آهنين به سقف كعبه محكم شده بود، بيندازم. پس پيامبر خدا به من فرمود: «چاره‏اى برايش بينديش» و من دست به كار شدم و در كارِ آن بودم و پيامبر خدا مى‏فرمود: «دوباره! دوباره!».
پس من پيوسته در كار آن بودم تا موفّق شدم. پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «آن را در هم بكوب» و من آن را درهم كوبيده، شكستم و پايين آمدم. (1)

114.المستدرك على‏الصحيحين - به نقل از ابومريم از امام على‏عليه السلام - : پيامبر خدا، مرا با خود برد تا به كعبه رساند و به من فرمود: «بنشين!». پس من كنار كعبه نشستم و پيامبر خدا از شانه‏هاى من بالا رفت و به من فرمود: «برخيز!». پس برخاستم و چون ضعفم را در زير خود ديد فرمود: «بنشين!». پس پايين آمدم و نشستم.
سپس به من فرمود: «اى على! از شانه‏هاى من بالا برو». پس من از شانه‏هاى ايشان بالا رفتم و پيامبر خدا مرا بلند كرد. چون مرا بالا برد، چنان پنداشتم كه اگر بخواهم، به كرانه آسمان دست مى‏يابم.
پس بر بالاى كعبه رفتم و پيامبر خدا كنار رفت و به من فرمود: «بت بزرگ آنان (بت قريش) را بينداز» و بت از مس بود و با ميخ‏هاى آهنين به سقف كعبه محكم شده بود. پس پيامبر خدا به من فرمود: «چاره‏اى برايش بينديش» و پيوسته به من مى‏گفت: «زود باش! زود باش! "جَآءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا ؛ (2)حق آمد و باطل رفت كه باطل، رفتنى است"».
پس من پيوسته در كارِ آن بودم تا موفّق شدم . پس فرمود: «پَرتابش كن!». من پرتابش كردم و شكست و از بالاى كعبه به پايين پريدم و با پيامبرصلى الله عليه وآله به سرعت بازگشتيم و بيم آن داشتيم كه كسى از قريش يا غير آنان، ما را ببيند.
و [آن بت]، ديگر بالاى كعبه نرفت. (3)

115.امام على‏عليه السلام - خطاب به ابوبكر - : «به خدا سوگندت مى‏دهم، آن كه پيامبر خدا او را براى انداختن و شكستن بت كعبه بر دوشش گرفت تا آن‏جا كه اگر مى‏خواست به كرانه آسمان دست يابد، دست مى‏يافت، تو بودى يا من؟». ابوبكر گفت: بلكه تو بودى. (4)

تحقيق و بررسى

پى‏نوشتها:‌