قرآن .

((نه به آرزوهاى شماست و نه به آروزهاى اهل كتاب هر كس كه مرتكب كار بدى شود, جزايش را ببيند و جز خدا براى خويش دوست و ياورى نيابد هر مؤمنى , مرد يازن , كار شايسته كند, به بهشت روند و به قدر آن گودى كه بر پشت هسته خرماست به آنان ستم نشود.
ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) : هـمـان گـونـه كـه از بـوتـه خـار انگور چيده نمى شود, بدكاران نيز در منازل نيكوكاران فرود نمى آيند اينها دو راه است هركدام رادرپيش گيريد به آن مى رسيد.
ـ همچنان كه از بوته خار انگور چيده نمى شود, بدكاران نيز به جايگاه نيكوكاران نمى روندپس هر راهى را كه مى خواهيد بپيماييد, زيرا هر راهى راكه بپوييد به اهل آن وارد شويد.
ـ امام على (ع ) : ميوه كار نيك , همانند ريشه آن است .

ـ ميوه كار بد, همانند ريشه آن است .

تفسير:.
عـلامـه طـبـاطـبـائى در الـمـيـزان در تـوضـيـح رابـطـه كـار و پـاداش مـى نـويـسد: در بحث گـذشـتـه ديـديـم كـه امرونهى هاى عقلايى ـ قوانينى كه در ميان عقلا حكمفرماست ـ چنانچه به كاربسته شوند,پيامدهاى خوب و زيبايى دارند كه همان ثواب و پاداش است و چنانچه از آنهانافرمانى و تـمـرد شود, پيامدهاى بد و ناگوارى دارند كه به نام كيفر خوانده مى شوند اين پاداش و كيفر به مـثـابه راه چاره اى است كه براى به كار بستن اوامر ونواهى انديشيده مى شوند پاداش خوب درقبال امـتـثـال اوامـر ونـواهـى بـراى ايـن اسـت كـه افراد به كارتشويق شوند و كيفر و سزاى بد در برابر مخالفت وسرپيچى براى اين است كه شخص از تمرد وسرپيچى ترسان و برحذر باشد.
از ايـن جـا مـعـلـوم مـى شـودكـه رابـطـه مـيـان كـار وـ ى اربـ ى چـيـپـرسـوت فـلـاخـمــاوال اـثـتـما پاداش ,يك رابطه جعلى وقراردادى است كه ازسوى جامعه يا زمامدار وضع مى شود و عاملى كه آنها را بـه وضـع ايـن رابـطـه واداشـتـه نـيـازشـديـدآنها به كاروبه كاربستن قوانين است تا با استفاده از آن نـيـازشان را برطرف و مشكلشان راحل كنند از همين روست كه مى بينيم وقتى بى نياز شدند و نيازشان به كار برطرف شد, در عملى ساختن پاداش و كيفر كه به انجام آن متعهد شده اند سستى نشان مى دهند.
نـيـز از هـمـيـن روسـت كـه مـى بـيـنـيـم كـمـى و زيـادى و شدت و ضعف پاداش وكيفر, بسته بـه ايـن كه نيازبه كارچقدرباشد,تفاوت مى كند هر چه نياز بيشتر باشد, مزد و پاداش افزايش مى يابد وهـر چـه نـيـاز كـمـتـر بـاشـد, مـزد و پـاداش كـمـتـر اسـت , زيـرا فـرمـانـده و فـرمـانـبـرـ وتكليف دهنده وفردمكلف ,به منزله فروشنده و خريدارهستند هريك از آنها چيزى مى دهد و درقبال آن چيزى مى گيرد و پاداش و مزد به منزله بهايى است كه پرداخت مى شود و كيفر به منزله تاوانى اسـت كـه كـسـى كـه چيزى را از بين برده در برابر بهاى آن ضامن است و به گردن اوست وبايد بپردازد.
بـه طـور كـلـى ايـن عمل يك امر قراردادى و اعتبارى است مانند ديگر عناوين واحكام ومعيارهاى اجتماعى كه چرخه اجتماع انسانى بر محور آنها مى گردد, همچون رياست ومرئوسيت و امر و نهى و فـرمـانـبردارى و نافرمانى و بايد و نبايد و مالكيت و ثروت و خريد وفروش و غيره اما حقايق , آن مـوجـودات خـارجى وحوادثى است كه آنهارادر ميان گرفته اند ـوتوانگرى وتهيدستى و عزت وذلت وسـتـايـش ونـكوهش درحال و وضعيت آنها تاثيرى ندارد ـمانند زمين و آنچه از زمين مى رويد و مرگ و زندگى و تندرستى وبيمارى وگرسنگى وسيرى وتشنگى وسيرابى .

ايـن چـيـزى اسـت كه در ميان عقلاى جامعه وجود دارد خداوند سبحان نيز در سخنان خود باما هـمـان شـيـوه اى را در پـيـش گـرفته كه ما با يكديگر در پيش گرفته ايم و خوشبختى ما را كه ازطريق دين خود به سوى آن رهنمونمان مى شود, در قالب سنتها و قوانين اجتماعى ريخته است , امر و نهى كرده , تشويق كرده و بر حذر داشته , بشارت داده و بيم داده است , وعده پاداش داده و از كـيـفـر تـرسانده است لذا با همان سادگى كه سنتها و قوانين اجتماعى را پذيرفته ايم , دين را نيز دريـافـت مى كنيم خداى تعالى فرموده است : ((اگر فضل و رحمت خدا شامل حال شمانمى شد هيچ يك از شما هرگز روى پاكى را نمى ديد)).
خـداونـدسـبـحـان كارآموزش نفوس مستعد ادراك حقايق را فرو نگذاشت در آياتى از قرآن اشاره فرموده كه فرا سوى اين معارف دينى كه ظواهر كتاب و سنت شامل آنهاست , موضوع بسيار بزرگتر و رازى گـرانـبهاتر و ارزشمندتر وجود دارد مى فرمايد : ((اين زندگى دنيا چيزى جزسرگرمى و بازى نيست و سراى آخرت آن زندگى (واقعى ) است )).
زنـدگـى دنـيا را بازيى قلمداد كرده كه اساس وپايه اى جزخيال نداردوكارونقشى جز اين نداردكه انـسان را از هدف اصليش كه همان سراى آخرت و سعادت جاويدان آدمى است و حقيقت زندگى مـى بـاشـد, بـاز دارد مـراد از زنـدگـى دنيا اگر همان چيزى باشد كه ما آن رازندگى مى ناميم ـ نـه شـؤون ولـوازم زنـدگـى از قـبـيـل مال و مقام و دارايى و قدرت وشوكت وامثال اينهاـ بازى و سرگرمى بودن آن , با وجود حقايقى كه در آن هست , مستلزم اين است كه شؤون و لوازم زندگى بـه طـريق اولى سرگرمى و بازيچه باشد و اگر مراد زندگى دنيا و همه ملحقات آن باشد, در آن صورت مطلب روشنتر است .

بـنـابـرايـن ,ايـن قوانين اجتماعى و اهدافى كه به وسيله آنها تعقيب مى شود از قبيل قدرت و مقام و ثـروت و غـيـره و افـزون بـر ايـنـها موضوعات و اهدافى كه آموزشهاى دينى آنها را در بر مى گيرد وخـداونـد نـخـسـت از طـريـق فـطـرت و سـپـس از طـريـق ارسـال رسـل مـا را بـه سوى آنها رهـنـمون شده است ,در حكم بازيى است كه سرپرست و مربى خردمند كودك خردسال كه صلاح و فسادوخوب و بد خود را تشخيص نمى دهدوضع مى كند و در اين بازى بااو همراه و شريك مى شودتا بـدن و ذهـن او راپـرورش دهـدوبـراى نـظـام كـارومـوفق شدن در آن آماده اش سازد سر زدن اين كـاربـازيـگـرانـه از كـودك صـرفـا يـك بـازى زيـباست كه او را به مرز كار هدايت مى كند, اما از جانب سرپرست او يك اقدام حكيمانه و كار جدى است كه به هيچ وجه جنبه بازى ندارد.
خداوند مى فرمايد : ((ما آسمانها و زمين و آنچه را ميان آن دو است از روى بازى نيافريديم آن دو را جز به حق نيافريديم اما بيشتر آنان نمى دانند)) مضمون اين آيه نزديك به آيه پيش است .

خـداونـدسپس نحوه منجر شدن اين تربيت ظاهرى به اهداف و مقاصد معنوى را در يك مثل كلى و عـمـومـى كـه بـراى مـردم زده اسـت شـرح مـى دهـدومـى فـرمـايـد : ((ازآسـمـان آبـى فـرستادو هـررودخـانـه بـه انـدازه خـويـش جـارى شـد و آب روان كـف بـر سـر آورد و از آنـچـه بـرـفى م دنوادخ آتـش مـى گـذارندتازيورومتاعى سازندنيزكفى بر سر آيد خدا براى حق و باطل چنين مثل زند اما كف به كنارى رود و نابود شود و آنچه براى مردم سودمند است در زمين پايدار ماند)).
از بـيـان خداى تعالى روشن مى شود كه ميان كار و پاداش و راى رابطه قراردادى و اعتبارى كه از نـظـر افـراد جـامـعه ميان اين دو وجود دارد و ظاهر آموزشها و تعاليم خداوند نيز بر همان منوال مى باشد, يك رابطه حقيقى وجود دارد.

كار دوستى است كه از انسان جدا نمى شود.