قرآن .

((سـزاى كـسـانـى كه با خدا و رسول او جنگ مى كنند و درزمين به فساد مى كوشند آن است كه كـشـتـه شـونـد يـا بـردار گردند يا دستها و پاهايشان يكى از چپ و يكى از راست بريده شود يا از سرزمين خود تبعيد شوند)).
((هـر كس كس ديگر را نه به قصاص قتل كسى يا ارتكاب فسادى بر روى زمين بكشد, چنان است كه همه مردم را كشته باشد)).
ـ امـام عـلـى (ع ) : دزد محارب (دزدى كه مسلحانه دست به دزدى زند) را بكش و نگران نباش , خونش به گردن من .

ـ امام باقر (ع ) : اگر مردى به خانه ات وارد شد و قصد تجاوز به زن و اموالت را داشت اگرتوانستى , در ضـربـه زدن بـه او پـيشدستى كن , زيرا چنين دزدى محارب با خدا و پيامبر اوست ,پس او را بكش و اگر پيامدى برايت داشت به عهده من .

ـ هركس شبانه با خود سلاح حمل كند محارب است مگر آن كه كسى باشد كه نتوان به اومشكوك شد.
ـ پيامبر خدا (ص ) : هركس (عليه ديگران ) شمشير بركشد خونش هدر است .

ـ امـام عـلى (ع ) درباره مردى كه خانه قومى را به آتش كشيده و بر اثر آن , خانه و اثاث آن سوخته بود چنين داورى كرد كه : تاوان خانه واثاث آن را بپردازد وسپس كشته شود.
ـ امـام باقر (ع ) : هر كه در يكى ا ز شهرها شمشير بر كشد و كسى را زخمى كند بايد قصاص شودو از آن شهر تبعيد گردد اما اگر كسى در جاى ديگرى غير از شهر سلاح بركشد و دست به ضرب و جرح و ربودن اموال زند ولى كسى را به قتل نرساند, محارب است و كيفرش كيفرمحارب و اختيار با امام است كه اگر خواست او را بكشد و به دار آويزد و يا دست و پايش راقطع كند و فرمود : اگر بجنگد و بكشد و اموال را غارت كند امام بايد به كيفر سرقتى كه كرده دست راست او را قطع كند وسپس او را تحويل اولياى مقتول دهد كه مال (مسروقه ) را از اوبگيرند و سپس وى را بكشند.
ابـو عبيده به امام عرض كرد : خدايت نيكو گرداند ! اگر اولياى مقتول او را بخشيدند چه حكمى دارد ؟
امـام باقر (ع ) فرمود : اگر آنها گذشت كنند امام بايد او را بكشد زيرا محارب است و دست به قتل و دزدى زده است .

ابـو عـبـيده عرض كرد : اگر اولياى مقتول بخواهند از او ديه بگيرند و آزادش كنند آيا حق چنين كارى را دارند ؟
فرمود : نه , بايد كشته شود.
ـ سورة بن كليب از امام صادق (ع )پرسيد مردى از منزل خود به قصد مسجد يا كار ديگرى بيرون مـى آيـد ومـردى از روبـه رو ياپشت سر مى آيد و او را مى زند و لباسهايش را مى گيرد (چه حكمى دارد ؟
) حـضـرت فرمود :علماى ناحيه شما در اين باره چه مى گويند ؟
عرض كردم : مى گويند ايـن يـك اخـتـلاس آشـكـاراسـت و (چنين كسى محارب نيست بلكه ) محارب كسى است كه در سـرزمـينهاى مشرك نشين باشد حضرت فرمود : حرمت و احترام كدام يك بيشتر است : سرزمين اسـلام يـا سـرزمـين شرك ؟
عرض كردم : سرزمين اسلام فرمود : اينها مصداق اين آيه هستند كه مى فرمايد : ((همانا سزاى كسانى كه با خدا و پيامبر او مى جنگند )).
ـ از اهـل بـيـت (ع ) روايـت شده است كه محارب كسى است كه سلاح بر كشد و راه را نا امن كند ,خواه در شهر باشد يا بيرون از شهر.
ـ در جاده جلولا عده اى راهزن به حاجيان و ديگر رهگذران حمله كردند و سپس گريختندخبر به مـعـتصم رسيد , به كارگزار خود در جلولا نوشت : اينچنين امنيت راهها را برقرار مى كنى ؟
كنار گـوش امـيـر الـمـؤمنين راهزنى مى شود و راهزنان مى گريزند ؟
! آنها را تعقيب و دستگيركن و گرنه دستور مى دهم هزار تازيانه به تو بزنند و سپس در همان جا كه راهزنى شده به دارت آويزند.
كـارگزار در تعقيب راهزنان بر آمد و آنها را دستگير كرد و به بند كشيد سپس موضوع را به اطلاع مـعـتصم رساند معتصم فقيهان و ابن ابى داود را جمع كرده درباره حكم راهزنان از آنهاپرسيد ابو جـعـفـر مـحـمـدبن على الرضا (امام جواد) (ع ) نيز حضور داشت آنها در جواب معتصم گفتند : خـداونـد قـبلا درباره آنها حكم كرده است آن جا كه مى فرمايد : ((همانا سزاى كسانى كه باخدا و مى جنگد)).
معتصم رو به ابو جعفر كرده پرسيد : درباره پاسخى كه اينها دادند چه مى گوييد؟
حضرت فرمود : امير المؤمنين شنيد كه اين فقيهان و قاضى چه گفتند معتصم گفت : شما هم نظرتان رابگوييد حضرت فرمود : اينها در فتوايى كه دادند بيراهه رفتند امير المؤمنين بايد ببيند كه راهزنان مرتكب چـه كـارى شده اند اگر فقط راه را نا امن كرده اند و كسى را نكشته ومالى رانبرده اند دستور دهد آنـها را به زندان افكنند اين است معناى تبعيد كردن آنان به علت ايجاد ناامنى در راه و اگر جاده را نا امن كرده وكسى را نيز كشته اند دستور به قتل آنها بايد داد و اگر درجاده نا امنى ايجاد كرده وكـسـى را كـشـته اند و مالى را برده اند بايد دستور داد دست و پاى آنها رااز چپ و راست ببرند و سپس به دارشان آويزند.
ـ امـام بـاقـر (ع ) : جـنـگ دو حـكم دارد :اگر هنوز آتش جنگ شعله ور است و سلاحها بر زمين گـذاشـته نشده و جنگجويان سرگرم پيكارند , هر اسيرى كه در اين حال گرفته شود تصميم با امام است كه او را گردن زند يا دست وپايش را يكى از چپ و يكى از راست ببرد.
امـا اگـر جـنـگ تـمـام شـده و رزمـنـدگـان از پيكار دست شسته اند , اسيرانى كه در اين حال گـرفته شوند تصميم با امام است كه اگر خواست بر آنان منت نهاده آزادشان كند , يا فديه بگيرد ورهايشان سازد و يا آنان را به بندگى گيرد.
ـ جـمـيـل بـن دراج از امـام صادق (ع )پرسيد كدام يك از كيفرهاى نامبرده در آيه ((همانا سزاى كـسـانى كه با خدا و پيامبر او مى جنگند)) در حق اين محاربان بايد اعمال شود ؟
حضرت فرمود : تـصـمـيـم بـا امـام است اگر خواست كيفرقطع را به كار مى گيرد , يا دار زدن را , يا كشتن را و ياتبعيد كردن را.
ـ امام صادق (ع ) : در پاسخ به سؤال مردى از آيه ((همانا سزاى كسانى كه )) فرمود : تصميم باامام است كه كدام كيفر را انتخاب كند عرض كردم : پس امام در انتخاب هريك از كيفرها اختيار كامل دارد ؟
فرمود : نه , بلكه با در نظر گرفتن نوع جنايت تصميم مى گيرد.
ابـن عباس درباره آيه ((همانا سزاى كسانى كه با خدا وپيامبرش مى جنگند )) گفته است : هركه در قـلـمرو اسلام سلاح بركشد و راه را ناامن كند وآن را در اختيار بگيرد امام و پيشواى مسلمانان مـخـير است كه او را بكشد , يا به دارش آويزد , يادست وپايش را ببرد او درباره ((يا اززمين تبعيد شوند)) گفته است : يا از سرزمين اسلام به دار الحرب (سرزمين كافران ) بيرون رانده شوند.

دار زدن .