ـ حـمـاد بن حبيب عطار كوفى : ما به قصدحج بيرون رفتيم و شبانه از زباله   ((7)) كوچ كرديم در راه باد سياه و تاريكى وزيدن گرفت كه بر اثرآن كاروان از هم پاشيد و من در آن صحراها وبيابان ها سـرگـردان شدم و رفتم تا به واديى خشك و بى آب و علف رسيدم چون شب فرارسيد به درختى كـهـنـسال پناه بردم چون تاريكى همه جا را فرا گرفت , ناگاه جوانى را ديدم كه مى آيد جامه هاى سفيدى برتن داشت و بوى مشك از او در فضا پراكنده مى شد با خودم گفتم : اين جوان از اوليا اللّه است اگر حس كندمن اين جا هستم ممكن است برمد و باعث شوم كه از انجام بسيارى كارهايش كـه مى خواهد انجام دهد منصرف شود لذا تا جايى كه توانستم خودم را پنهان كردم او نزديك شد و خـود را بـراى نمازآماده كرد و آن گاه از جا برجست و ايستاد وچنين گفت : اى آن كه ملكوتش هـمـه را بـه حـيرت افكنده و جبروتش هر چيزى را مقهورخود كرده است ! شادمانى و لذت روى كردن به خود را در دلم وارد كن و مرا به ميدان فرمانبردارانت درآور.
حماد مى گويد : او سپس به نماز ايستاد ووقتى ديدم اعضاى بدن و حركاتش كاملا آرام گرفت , به طرف محلى كه در آن جا براى نمازآماده شد, رفتم , ناگاه چشمم به چشمه اى افتاد كه از آن آبى سـفـيـد مـى جـوشـيد من هم خودم را براى نماز آماده كردم و سپس پشت سر او ايستادم يكدفعه مـحـرابـى ديـدم كه گويى در آن جا براى اوساخته شده بود! ديدم به هر آيه اى كه در آن وعده و وعـيد داده شده است , مى گذرد آن را باناله هاى سوزناك تكرار مى كند چون تاريكى شب برطرف شد, برپا خاست و گفت : اى كسى كه جويندگان آهنگ او مى كنند و با راهنمايى اوبدو مى رسند و بيمناكان به درگاهش روى مى آورند و از فضل و بخشش او بهره مندمى شوند و عابدان به او پناه مى برند و پر داد ودهشش مى يابند من ترسيدم كه او را از دست بدهم و پى اش را گم كنم لذا به او چـسـبـيدم وگفتم : تو را به آن كسى كه رنج خستگى را از توزدود و چنين شوق و اشتياقى به تو بـخـشيد,سوگندت مى دهم كه مرا در زير بال رحمت وسايه مهر خود در آورى , زيرا كه من گم شده ام ومن ديدم كه چه كردى و شنيدم كه چه گفتى اوگفت : اگر براستى توكل داشتى هيچ گـاه گم نمى شدى حالا پى من را بگير و دنبالم بيا وقتى زير آن درخت رسيد دستم را گرفت به نـظـرم رسيد كه زمين زير پايم حركت مى كند سپيده صبح كه سرزد, به من گفت : بشارت باد تو رااين مكه است حماد مى گويد : من هياهو راشنيدم و جاده را ديدم به او گفتم : تو را به آن كسى كه در رستاخيز و روز تهيدستى اميدت بدوست , سوگند مى دهم كه بگو كيستى ؟
گفت :حال كه سوگندم دادى , من على بن الحسين بن على بن ابى طالب , صلوات اللّه عليهم , هستم .

ـ امـام سـجاد(ع ) ـ در بخشى از مناجات خود معروف به مناجات صغير ـ : بار خدايا, برمحمد و آل مـحـمـد درود فـرسـت و مـا را از كسانى قرار ده كه از جام صفا و خلوص نوشيدند و درنتيجه , بر بلاهاى طولانى شيكبا گشتند و ازچشمه اى كه يافتند ديدگانشان روشن ودل هايشان خرم شد, تـا آن كـه دل هـايـشـان درملكوت از خود بى خود گشت و از ميان پرده هاى جبروت گذشتند و جان هايشان درسايه خنكاى مشتاقان , در باغ هاى آسايش و كان عزت و عرصه هاى جاودانان آرميد.
ـ امـام سـجـاد(ع ) بـه پـرده هـاى كـعـبـه چـنـگ زده بـود و مـى گـفـت : چـشم ها خفته اند و سـتـارگـان برآمده اند و تو پادشاه زنده و قيومى پادشاهان درهاى (كاخ ‌هاى ) خود را بسته اند و بر آن هانگهبانان گماشته اند, اما در (بارگاه ) تو به روى سائلان باز است و من آمده ام تا با (نگاه ) مهر ورحـمـت خـود, اى مهربانترين مهربانان , به من بنگرى حضرت سپس شروع به خواندن اين ابيات كرد.
اى آن كه دعاى بيچاره را در دل تاريكى هااجابت مى كنى ,.
اى بر طرف كننده هر گزند و بلا و بيمارى ,.
همه ميهمانان تو پيرامون كعبه خفته اند.
و تنها تويى , اى قيوم , كه نخفته اى .

پروردگارا, تو را به دعايى مى خوانم كه بدان فرمان داده اى ,.
به حرمت اين خانه و حرم بر گريه من رحمت آر.
اگر گنهكار به عفو تو اميد نداشته باشد,.
پس چه كسى بر گنهكاران جود و بخشش كند   ((8)) .

ـ طاووس فقيه : ديدمش [امام سجاد را]كه از هنگام نماز عشا تا سحر مشغول طواف وعبادت بود و وقـتـى ديـد ديـگـر كـسـى آن جـانـيست , نگاهى به آسمان انداخت و گفت : الهى ,ستارگان آسـمـان هـاى تـو غـروب كرده اند وچشمان آفريدگانت خفته اند و درهاى (ى رحمت ) تو به روى سـائلان گـشـوده است آمده ام تا مرا بيامرزى و به من رحم كنى و رخسار جدم محمد(ص ) را در عـرصـه هاى قيامت به من نشان دهى حضرت سپس گريست و گفت : به عزت و جلالت سوگند كـه قصدم از گناه كردن مخالفت با تو نبود و آن گاه كه نافرمانيت كردم درباره توشك نداشتم و از كـيـفر و عذاب تو بى خبر نبودم ونخواستم خود را در معرض عقوبت تو قرار دهم ,بلكه نفس من گـنـاهـان را در نـظرم آراست و پرده پوشى تو هم در اين راه به كمكم آمد اينك ,كيست كه مرا از عـذاب تـو برهاند؟
اگر ريسمان تو از دستم كنده شود, به ريسمان چه كسى چنگ زنم ؟
اى واى از فردا كه در برابر تو بايستم آن گاه كه به سبكباران گفته شود : بگذريد و به گرانباران گفته شود : بـار افكنيد, آيا با سبكباران خواهم گذشت ؟
يا با گرانباران بار خواهم افكند؟
واى بر من ! هرچه بر عـمرم افزوده شد, گناهانم فزونترگشت و توبه نكردم آيا وقت آن نرسيده است كه از پروردگارم شرم كنم ؟
حضرت سپس گريست و شروع به خواندن اين ابيات كرد.
اى غايت آرزوها, آيا مرا به آتش مى سوزانى .

پس اميد من و محبت من (به تو) چه مى شود.
من اعمال زشت و پستى آورده ام ,.
در ميان مردمان گنهكارى چون من يافت نمى شود.
دوبـاره گـريـست و گفت : سبحانك ! تو چنان نافرمانى مى شوى كه انگار ديده نمى شوى وچنان بـردبـارى نـشان مى دهى كه گويى نافرمانى نمى شوى با نيكوكارى به بندگانت اظهاردوستى و محبت مى كنى چندان كه گويى تو به آنان نياز دارى , در حالى كه تو اى آقاى من , ازآنان بى نيازى حضرت سپس به سجده افتاد.
طـاووس مـى گـويـد : بـه حـضرت نزديك شدم وسرش را بلند كردم و روى زانوهايم گذاشتم وچندان گريستم كه اشك هايم روى گونه اش سرازير شد حضرت برخاست و نشست وفرمود : اين كـيست كه مرا از ياد پروردگارم بازداشته است ؟
عرض كردم : يابن رسول اللّه , من طاووس هستم اين جزع و فزع براى چيست ؟
ماگنهكاران و نافرمانان بايد چنين كارهايى بكنيم ,نه شما كه پدرت حسين بن على است و مادرت فاطمه زهرا و جدت رسول خدا(ص )!.
طـاووس مـى گويد : حضرت رو به من كرد وفرمود : هيهات , هيهات , اى طاووس , سخن ازپدر و مـادر و جـدم براى من مگو خداوند بهشت را براى كسى آفريده كه اطاعتش كند و كار نيك انجام دهـد, هر چند غلامى حبشى باشد و دوزخ ‌را براى كسى خلق كرده كه او را نافرمانى كند, هرچند زاده اى قرشى باشد مگر نشنيده اى كه خداى متعال مى فرمايد : ((آن گاه كه در صوردميده شود آن روز ميانشان نسبت خويشاوندى نباشد و از حال يكديگر نپرسند)) به خدا قسم كه فرداى قيامت هيچ چيز به كار تو نيايد, مگر كارشايسته اى كه پيشاپيش مى فرستى .

ـ طاووس يمانى : مردى را ديدم كه درمسجد الحرام , زير ناودان , نماز مى خواند و دعامى كند و در حـال دعـا مـى گـريد وقتى نمازش تمام شد, پيش او رفتم ديدم على بن الحسين (ع )است عرض كردم : يابن رسول اللّه , تو را به چنان حال ديدم , در صورتى كه شما سه امتيازداريد كه به نظر من با وجـود آن ها ديگر جاى ترس (از عذاب الهى ) نيست اول اين كه شمافرزند رسول خدا هستى دوم : شفاعت جدت وسوم : رحمت خدا فرمود : اى طاووس , اما اين كه من فرزند رسول خدا هستم , اين مـرا در امان نمى دارد, زيرا خداى متعال مى فرمايد : ((آن روز ميانشان نسبت خويشاوندى نباشد و از حـال يـكـديـگـر نپرسند)) و اما شفاعت جدم , اين نيز مراايمن نمى گرداند, چون خداى متعال مـى فـرمـايـد :((و شـفاعت نكنند مگر براى كسى كه خدارضايت دهد)) و اما رحمت خدا, خداى متعال مى فرمايد : ((و آن به نيكوكاران نزديك است ))و من نمى دانم كه نيكوكار هستم يا نه .

ـ از حـجـر عـبور مى كردم كه ديدم شخصى در حال ركوع و سجود است دقت كردم ديدم على بن الحسين (ع ) است ايستادم به نگاه كردن تا آن كه نمازش را تمام كرد و كف دست هايش را به طرف آسـمـان بـالا بـرد و گفت :آقاى من , آقاى من , اين دو دست پر از گناه را به سوى تو كشيده ام و چشم اميد به تو دوخته ام .

ـ امـام سجاد(ع ) اين دعا را مى خواند :الهى , به عزت و جلال و بزرگيت سوگند كه اگراز همان آغاز روزگار كه فطرت مرا سرشتى تازمانى كه ربوبيت جاودان تو برجاست با هرمويى در هر آنى با سپاس و ستايش همه خلايق تا ابد الاباد تو را مى پرستيدم , باز از عهده شكركمترين نعمت تو به من بـر نـمـى آمـدم و اگر همه معدن هاى آهن دنيا را با دندان هايم بكاوم وزمين هاى آن را با مژگان چشمم شيار كنم و ازترس تو مانند درياها و آسمان ها خون و چركابه بگريم , اين همه در برابر حقوق فراوانى كه تو برگردنم دارى اندك است .

ـ اى مـعـبـود و آقـا و مـولاى مـا, اگـر چـنـدان بـگرييم كه مژگانمان بيفتد و چندان زار زنيم كـه صـداهـايـمـان بـريده شود و چندان به نماز ايستيم كه پاهايمان بخشكد و چندان ركوع كنيم كـه بـندهاى بدنمان بگسلد و چندان سجده كنيم كه تخم چشم هايمان از كاسه بيفتد و در سراسر عـمـرخـود خـاك زمـيـن را بـخـوريم و چندان نام تو گوييم كه زبان هايمان از كار بيفتد, با اين همه مستوجب آن نيستيم كه گناهى از گناهان ما پاك شود.
ـ مـعـبـودا, اگـر به درگاه تو چندان بگريم كه پلك هاى دو چشم من بيفتد و چندان زار زنم كه صـدايـم بـريـده شـود و چـنـدان در برابر تو بايستم كه پاهايم ورم كند و چندان برايت ركوع كنم كـه اسـتـخـوان پـشتم از هم بگسلد و چندان برايت سجده كنم كه تخم چشمانم از كاسه بيفتد و درهمه عمرم خاك زمين را بخورم و تا پايان زندگانيم آب تيره بنوشم و در اين ميان چندان به ياد تو گويا باشم كه زبانم از كار بيفتد و آن گاه ازشرم تو گوشه چشمم را به اطراف آسمان نيندازم , با اين همه سزاوار آن نباشم كه گناهى ازگناهان من پاك شود و اگر مستوجب آمرزش تو شوم و تـو مـرا بـيـامـرزى و مـسـتحق بخشش توشوم و تو مرا ببخشايى , اين آمرزش و بخشايش از روى استحقاق من لازم نگشته است .

ـ اى آن كـه بـه نـالـه دردمـند رحم مى كنى و اى آن كه به آن چه در دل شخص نالان نهفته است دانايى , مرا از كسانى قرار ده كه در حصارتو سالم به سر مى برند و دشمنان را به آن حصاردسترسى نيست .

رهايى .

عوامل رهايى بخش .

قرآن :.
((اى كـسـانى كه ايمان آورده ايد, آيا شما را به تجارتى راهنمايى كنم كه شما را از عذابى دردناك مـى رهـاند؟
به خدا و فرستاده او بگرويد و در راه خدا با دارايى ها وجان هايتان جهاد كنيد, كه اين , اگـر بـدانـيـد, براى شما بهتراست تا گناهانتان را بر شما ببخشايد و شما را درباغ هايى كه از زير (درخـتـان ) آن جـويبارها روان است و(در) سراهايى خوش , در بهشت هايى هميشگى در آورداين اسـت كـامـيـابى بزرگ و (رحمتى ) ديگر كه آن را دوست داريد : يارى و پيروزى نزديكى از جانب خداست ومؤمنان را (بدان ) بشارت ده )).
((و كسانى را كه ايمان آوردند و پرهيزگار بودند,نجات داديم )).
ـ امـام عـلـى (ع ) : خـدا رحـمـت كند انسانى (بنده اى ) را كه سخن حكيمانه اى را شنيد و آن رابه گـوش گـرفـت و بـه راه راست خوانده شد و بدان نزديك گشت و كمربند راهنمايى را گرفت ونجات يافت .