قرآن :.
((و نـيـك مى دانيم كه آنان مى گويند : جز اين نيست كه بشرى به او مى آموزد (نه , چنين نيست , زيرا) زبان كسى كه (اين ) نسبت را به او مى دهند غير عربى است و اين (قرآن ) به زبان عربى روشن است در حقيقت كسانى كه به آيات خدا ايمان ندارند, خدا آنان را هدايت نمى كند وبرايشان عذابى دردناك است )).
((پس , از او روى برتافتند و گفتند : تعليم يافته اى ديوانه است )).
((پـس , انـدرز ده كه تو به لطف پروردگارت نه كاهنى و نه ديوانه يا مى گويند : شاعرى است كه انتظار مرگش را مى بريم (و چشم به راه بد زمانه بر اوييم ) بگو : منتظرباشيد كه من نيز با شما از منتظرانم آيا پندارهايشان ,آنان را به اين (موضعگيرى ) وا مى دارد يا (نه ) آن هامردمى سركشند؟
يا مـى گـويـنـد : آن را بر بافته است ؟
(نه )بلكه باور ندارند پس اگر راست مى گويند, سخنى مثل آن بياورند)).
(((قـرآن ) قـطعا گفتار فرستاده اى بزرگوار است و آن گفتار شاعرى نيست (كه ) كمتر (به آن ) ايـمان داريد و نه گفتار كاهنى كمتر پند مى گيريد (پيام ) فرود آمده اى است از جانب پروردگار جهانيان و اگر (او) پاره اى گفته ها برما بسته بود, دست راستش را سخت مى گرفتيم سپس رگ قلبش را پاره مى كرديم و هيچ يك از شما مانع از(عذاب ) او نمى شد)).
((و گفتند : اى كسى كه قرآن بر او نازل شده است , به يقين تو ديوانه اى اگر راست مى گويى چرا فـرشته ها راپيش ما نمى آورى ؟
فرشتگان را جز به حق فرونمى فرستيم و در آن هنگام ديگر مهلت نيابند)).
((و مى گفتند : آيا ما براى شاعرى ديوانه , دست ازخدايانمان برداريم ؟
ولى نه ! او حقيقت را آورده وفرستادگان را تصديق كرده است )).
((و هـنـگـامـى كـه عيسى پسر مريم گفت : اى فرزندان اسرائيل , من فرستاده خدا به سوى شما هـسـتم تورات راكه پيش از من بوده تصديق مى كنم و به فرستاده اى كه پس از من مى آيد و نام او احمد است بشارتگرم پس وقتى براى آنان دلايل روشن آورد, گفتند : اين سحرى آشكاراست )).
((نـزديك شد قيامت و شكافته شد ماه و هرگاه نشانه اى ببينند روى بگردانند و گويند : سحرى دائم است )).
((آن گاه پشت گردانيد و تكبر ورزيد و گفت : اين (قرآن ) جز سحرى كه (به برخى ) آموخته اند, نيست )).
((بـديـن سان بر كسانى كه پيش از آن ها بودند, هيچ پيامبرى نيامد جز اين كه گفتند : ساحرى يا ديوانه اى است )).
تفسير:.
ابن عباس مى گويد : قريش گفتند : اين قرآن ازنزد خدا نيست , بلكه بلعام آن را تعليم مى دهد و بلعام آهنگرى بود مسيحى و اهل روم كه در مكه به سرمى برد ضحاك مى گويد : مقصود قريش از آن شخص , سلمان بود مجاهد مى گويد : مقصود بنده اى از بنى حضرمى است به نام يعيش با وارد شـدن اين اتهام از سوى قريش , اين آيه نازل شد : ((و ما نيك مى دانيم كه آنان مى گويند : جز اين نيست كه آن رابشرى تعليم مى دهد )).
علامه طباطبائى در تفسير اين آيه مى گويد.
آيه ((و لقد نعلم انهم يقولون انما يعلمه بشر))افتراى ديگرى است از طرف مشركان به پيامبر(ص ) آن ها مى گفتند : ((جز اين نيست كه آن را بشرى تعليم مى دهد)) چنان كه از سياق اعتراض آنان و جـوابى كه به آن ها داده شده است برمى آيد, مردى غيرعرب و بى بهره از فصاحت درگفتار وجود داشته است كه درباره اديان و موضوع پيامبرى و سرگذشت انبيا اطلاعاتى داشته و گاهى اوقات پـيامبر(ص ) با او ديدار مى كرده است بنابراين , پيامبر را متهم كردند كه آن چه را ادعامى كند وحى اسـت كـه از آن مـرد مـى گيرد و همين مرد است كه او را تعليم مى دهد و او همان كسى است كه خداى متعال به نقل از مشركان مى فرمايد :((جز اين نيست كه آن را بشرى تعليم مى دهد))تقدير ايـن جـمـلـه مـوجـز و خـلاصه شده چنين است :جز اين نيست كه آن را بشرى تعليم مى دهد و اومطالبى را كه از وى تعليم مى گيرد به دروغ به خدانسبت مى دهد.
پيداست كه صرف اين جواب كه زبان آن مردغير عربى است در حالى كه زبان قرآن عربى روشن (و فـصـيـح ) مـى بـاشـد, نـمـى تواند شبهه مشركان را ازبيخ و بن بركند, زيرا مى توان گفت كه آن مـردمـطـالـب را با همان زبان غير عربى خود به پيامبرتعليم مى داده و سپس پيامبر با بلاغتى كه داشـتـه آن مـطالب را در قالب عربى فصيح مى ريخته است اين نكته اى است كه از جمله ((جز اين نـيـسـت كـه آن رابشرى تعليم مى دهد)) پيش از هر مطلب ديگرى به ذهن مى رسد, چرا كه آنان تعبير تعليم را آورده اند نه تلقين و ديكته كردن را و واژه تعليم به معانى نزديكتر است تا به الفاظ و واژگان .

بـديـن تـرتيب معلوم مى شود كه جمله ((لسان الذى يلحدون اليه مبين )) به تنهايى جواب شبهه آنان نيست , بلكه دنباله آن تا پايان آيه دوم , جواب كامل شبهه مى باشد خلاصه جواب , كه از مجموع سـه آيـه گـرفـتـه مى شود, اين است كه تهمتى كه شما به اومى زنيد و مى گوييد يك نفر انسان مـطـالـب قـرآن رابه پيامبر تعليم مى دهد و سپس او به دروغ آن ها را به خدا نسبت مى دهد, اگر مـنـظورتان اين است كه آن مرد الفاظ و عبارات قرآن را به او تلقين و آموزش مى دهد و قرآن كلام آن مرد است نه كلام خدا,جوابش اين است كه آن مرد زبانش غير عربى است در حالى كه اين قرآن عـربـى روشن (و فصيح ) است و اگر مقصودتان اين است كه آن مرد معانى قرآن رابه پيامبر تعليم مـى دهـد ـ و الـفـاظ و عـبـارات از خـودپيامبر(ص ) مى باشد ـ و او به دروغ آن ها را به خدانسبت مـى دهـد, جـوابـش ايـن اسـت كـه آن چه در قرآن آمده , معارف حقه اى است كه هيچ خردمندى درحـقانيت آن ها شك نمى كند و خردها ناچار آن ها رامى پذيرند و خداوند پيامبر را به آن ها هدايت كرده است بنابراين , او به آيات خدا ايمان دارد, زيرا اگرايمان نداشت خداوند او را هدايت نمى كرد و خـداكسى را كه به آياتش ايمان نداشته باشد, هدايت نمى فرمايد و چون پيامبر به آيات خدا ايمان دارد,بـنابراين به خداوند دروغ نمى بندد چه آن كه فقطكسى به خدا دروغ مى بندد كه به آيات او ايـمان نداردپس , اين قرآن نه دروغ و افتراست و نه از بشرى گرفته و به دروغ به خدا نسبت داده شده است .

بـنـابـرايـن , جـمـلـه ((لـسان الذى يلحدون اليه اعجمى و هذا لسان عربى مبين )) پاسخ قسمت اول شبهه است و آن اين كه قرآن با الفاظ و عباراتش ازطريق تلقين از يك بشر گرفته شده است .

و مـعـنـاى آيـه ايـن اسـت كـه زبـان آن مـردى كه مورد نظر مشركان است و مى گويند : ((انما يعلمه بشر)) اعجمى , يعنى ناشيوا و مبهم است , در حالى كه اين قرآنى كه بر شما تلاوت مى شود به زبـانى عربى روشن مى باشد و چگونه ممكن است يك زبان وبيان عربى بليغ و شيوا از يك مرد غير عربى زبان صادر شود.
جـمـلـه ((ان الـذيـن لا يـؤمـنـون )) تا آخر دو آيه ,پاسخ بخش دوم شبهه مى باشد, يعنى اين كه پيامبرمعانى را از آن مرد فرا مى گيرد و سپس به دروغ آن ها را به خدا نسبت مى دهد.
مـعـنـاى آيـات ايـن اسـت : كسانى كه به آيات خداايمان ندارند و به آن ها كافرند, خداوند آن ها را بـه قـرآن و مـعارف آشكار ان , هدايت نمى كند و عذابى دردناك در انتظارشان مى باشد و پيامبر به آيات خدا ايمان دارد, چون رهيافته به هدايت و راهنمايى خدا مى باشد تنها كسانى دروغ مى بافند و آن را بـه خـدا نـسـبت مى دهند كه به آيات خدا ايمان ندارند واينان همان دروغگويانى هستند كه دائمـا دروغ مـى گـويند اما شخصى چون پيامبر(ص ) كه به آيات خدا مؤمن است دروغ نمى بافد و دروغ نـمى گويدبنابراين , دو آيه مذكور كنايه از اين هستند كه پيامبر(ص ) هدايت شده به هدايت خداست و به آيات او ايمان دارد و چنين كسى افترا نمى بندد ودروغ نمى گويد.
مـفـسـران دو آيـه يـاد شـده را از آيـه اول جـداكـرده انـد و هـمـان آيـه نـخست را جواب كامل شبهه دانسته اند, در حالى كه گفتيم اين آيه پاسخگوى كامل شبهه مشركان نمى باشد.
مـفسران سپس جمله ((و هذا لسان عربى مبين ))راحمل بر تحدى به اعجاز بلاغى قرآن كرده اند, درحـالى كه شما مى دانيد در لفظ آيه نه خبرى از اين است كه قرآن به لحاظ بلاغت معجزه است و نـه اثـرى از تـحدى به چشم مى خورد تنها چيزى كه درآن هست اين است كه قرآن به زبان عربى آشكار(و فصيح ) مى باشد و امكان ندارد يك نفر غير عرب آن را با اين فصاحت بيان كند.
مـفـسـران دو آيـه بـعـد را حـمـل بر تهديد آن كسانى كرده اند كه به آيات خدا كافرند و به پيامبر تـهـمـت دروغ بـسـتـن بـه خدا مى زنند و آنان را به عذابى دردناك وعده مى دهد و افترا بستن و دروغگويى رابه خود آنان بر مى گرداند و مى فرمايد كه اينان به افترا زدن و دروغگويى سزاوارترند, چرا كه به آيات خدا ايمان ندارند بنابراين خدا هدايتشان نكرده است .

مـفـسـران بـر اسـاس ايـن بـرداشـت خـود, مفردات وواژه هاى دو آيه را طورى معنا كرده اند كه باعث دورتر شدن هر چه بيشتر از حقيقت معنا مى شود.
و مـا گـفـتـيـم كـه ايـن گـونـه تـفـسـير از آيات موردبحث منجر به ناكافى بودن جواب براى ريشه كن كردن اشكال مى شود.
عـلامـه طـبـاطـبـائى در مبحث اثبات معجزه بودن قرآن از طريق تحدى به كسى كه قرآن بر او نازل شده است , مى نويسد : قرآن به پيامبر مكتب نرفته ودرس ناخوانده اى كه قرآن را كه در لفظ و معنامعجزه است , آورد بدون آن كه نزد معلم و مربيى تعليم و تربيت يافته باشد, تحدى كرده است ومـى فـرمـايـد : ((بـگـو : اگـر خدا مى خواست من اين قرآن را بر شما نمى خواندم و شما را از آن آگـاه نـمـى سـاخـت مـن پـيـش از (آوردن ) آن روزگـارى رادر ميان شما به سر برده ام آيا فكر نـمـى كـنـيد؟
))پيامبر(ص ) مدت چهل سال , يعنى دو سوم عمرخود را, در ميان مردم به سر برد, بـدون آن كـه برترى محسوسى از نظر اطلاعات بر ديگران داشته باشد يااز علم و دانشى سخن به مـيـان آورده باشد و حتى كمترين شعر يا نثرى از ايشان شنيده نشد اما ناگهان كلمات و حقايقى آورد كـه افـراد بـرجسته آنان ازآوردن چنان مطالبى عاجز ماندند و زبان سخنورانشان در برابر آن لال شد و چيزى نگذشت كه پيامبر آن مطالب را در همه جا منتشر ساخت وهيچ دانشمند و فرزانه و خردمند و هوشمندى جرات عرض اندام در برابر آن ها را به خود نداد.
بـالاتـريـن ايـرادى كه به پيامبر گرفتند اين بودكه : او براى تجارت به شام رفت و اين داستان ها وسرگذشت ها را از راهبان آن سرزمين فرا گرفت درحالى كه پيامبر يك مرتبه پيش از سن بلوغ با عموى خود ابوطالب به شام سفر كرد و يك بار هم باميسره , غلام خديجه , كه در آن وقت حضرت بـيـسـت و پنج سال داشت و در اين سفر نيز شب و روز باهمسفران خود بوده و از آن ها جدا نشده اسـت بـه فـرض مـحـال هـم كه چنين باشد (و پيامبر در اين سفرهاى خود داستان هاى قرآن را از راهـبان شامى فرا گرفته باشد) اين معارف و علوم و اين حكمت هاو حقايق را از كجا آورده ؟
و اين بـلاغـت در بـيـان وسـخـن را كه گردن ها در برابر آن فرود آمده وزبان هاى فصيح و سخنور در مقابلش لال شده است ,از چه كسى گرفته شده است .

ايـراد ديـگـرى كـه بـه پـيامبر گرفتند اين است كه گفتند آن حضرت پيش آهنگرى در مكه كه اهـل روم بـود و شـمـشير مى ساخت و مى فروخت , رفت وآمد مى كرده است و خداوند سبحان در هـمـيـن باره اين آيه را فرو فرستاد : (( وما مى دانيم كه مى گويند :جز اين نيست كه آن را بشرى تـعليم مى دهد (حال آن كه ) زبان كسى كه (اين كار را) به او نسبت مى دهند غير عربى است و اين قرآن به زبان عربى روشن است )).
تـهـمـت ديـگـرى كـه بـه پيامبر زدند اين بود كه وى پاره اى مطالب خود را از سلمان فارسى فرا مـى گـيرد,زيرا سلمان از دانشمندان ايران بود و نسبت به مذاهب و اديان آگاهى داشت در حالى كه سلمان درمدينه به پيامبر ايمان آورد و بيشتر قرآن در مكه نازل شد و كليه معارف و قصصى كه در سـوره هاى مدنى وجود دارد و بلكه بيشتر از آن در سوره هاى مكى نيز هست بنابراين , سلمان و ديگر اصحاب چه مطلب تازه اى را آوردند.
وانـگـهـى , كـسـى كـه عهدين (تورات و انجيل ) رامطالعه و در آن ها دقت كند و سپس به آن چه ازسـرگـذشت پيامبران گذشته و امت هاى آنان كه قرآن بازگو كرده است مراجعه نمايد, خواهد ديد كه ميان سرگذشت هاى پيامبران و داستان هاى تورات وانجيل با آن چه در اين زمينه در قرآن آمده است تفاوت بسيارى وجود دارد, زيرا در كتب عهدين گناهان و لغزش هايى به پيامبران پاك و درسـتـكـارخدا نسبت داده شده است كه فطرت هيچ انسانى اجازه نمى دهد آن ها را حتى به افراد پـاك و خردمندمعمولى نسبت دهد (چه رسد به پيامبران وفرستادگان الهى ), اما قرآن آن مردان الـهى را از اين نسبت ها مبرا دانسته است به علاوه , درباره آنان مطالب ديگرى را آورده اند كه هيچ گونه معرفت حقيقى و فضيلت اخلاقى در پى ندارند, در صورتى كه قرآن از سر گذشت پيامبران تـنها نكاتى را بازگوكرده كه در راه معرفت و اخلاق مردم سودمندند وبقيه آن ها را كه بيشتر هم هستند, رها كرده است .

ـ امـام بـاقـر(ع ) : ابـو جـهـل بن هشام به همراه عده اى از قريش پيش ابو طالب رفتندو گفتند : بـرادرزاده تـو مـا و خـدايانمان رامى آزارد او را بخواه و به او بگو از خدايان مادست بردارد تا ما هم كـارى بـه خـداى اونـداشته باشيم ابوطالب در پى رسول خدا(ص )فرستاد و او را فرا خواند وقتى داخـل شـد ديـد دراتـاق به غير از مشركان كسى نيست لذا فرمود :سلام بر كسى كه از راه راست پـيروى كند آن گاه نشست ابوطالب به آن حضرت اطلاع داد كه اين افراد به چه منظورى پيش او آمده اند پيامبرفرمود : آيا اينان حاضرند كلمه اى بگويند كه برايشان بهتر از اين پيشنهاد آن هاست و بـه وسـيـلـه آن سـالار عـرب هـا شوند و گردن هايشان راخاضع كنند؟
ابو جهل گفت : آرى , آن كـلـمه چيست ؟
پيامبر فرمود : بگوييد : خدايى جز اللّه نيست امام باقر فرمود : آنان دست هايشان را درگـوش هـاى خود كردند و سراسيمه بيرون رفتند ومى گفتند : ما در آيين اخير (عيسوى ) هم چـنـيـن چيزى نشنيده ايم اين برساختن است اين جا بودكه خداوند درباره سخن ايشان اين آيه را نازل فرمود : ((ص والقرآن ذى الذكر ـ تا جمله ـ الااختلاق )).
ـ در تـفـسـير قمى آمده است : آيه ((وعجبواان جاهم منذر منهم )) در مكه نازل شد وقتى رسول خـدا(ص ) دعـوت خـود را در مكه آشكارساخت , قريش نزد ابوطالب رفتند و گفتند اى ابوطالب , بـرادرزاده تـو مـا را نـابـخـرد مى خواند وبه خدايانمان بد مى گويد و جوانانمان را فاسد وگمراه مـى سازد و اتحاد ما را از هم مى پاشد اگرنادارى او را وا مى دارد كه چنين سخنانى رامطرح كند, مـا حـاضـريم برايش پولى جمع كنيم به طورى كه ثروتمندترين مرد قريش شود و او رافرمانرواى خـود قـرار مى دهيم ابوطالب اين سخن قريش را به اطلاع پيامبر(ص ) رسانيد,ايشان فرمود : اگر خـورشـيد را در دست راست من بگذارند و ماه را در دست چپم , چنين چيزى را نمى خواهم , بلكه يك كلمه به من بدهند تا به وسيله آن بر عرب ها پادشاهى كنند و غيرعرب ها در برابرشان سر فرود آورنـد وشـهـريـاران بـهـشـت باشند ابوطالب اين سخن را به اطلاع قريش رسانيد آن ها گفتند : حـاضـريـم ده كـلمه به او بگوييم رسول خدا(ص ) به آنان فرمود : گواهى دهيد كه خدايى جز اللّه نـيـسـت ومـن فـرستاده خدا هستم آنان گفتند : ما سيصد وشصت خدا را بگذاريم و يك خدا را بـپـرسـتـيم ؟
!در اين هنگام خداوند سبحان اين آيه را فروفرستاد : ((وعجبوا ان جاهم منذر وقال الكفارهذا ساحر كذاب ـ تا آيه ـ الا اختلاق )), اختلاق به معناى هذيان گويى است .

ـ در قـصص الانبيا آمده است : پيامبرخدا(ص ) از خرده گيرى بر خدايان مشركان بازنمى ايستاد و قـرآن را بر آنان مى خواند وليد بن مغيره از داوران عرب بود و عرب ها براى داورى در كارهاى خود به او مراجعه مى كردند اوده غلام داشت كه به هر غلامى هزار دينار داده بود تا برايش تجارت كنند او ثـروت زيـادى داشـت و عـمـوى ابـوجـهـل بود مشركان به اوگفتند : اى عبد شمس , اين چه حـرف هـايى است كه محمد مى گويد؟
شعر است يا پيشگويى ياخطابه ؟
او گفت : مهلتى دهيد تا سـخـنـان او رابـشـنـوم پـس نـزديك رسول خدا(ص ) كه درحجر نشسته بود رفت و گفت : اى مـحـمـد,شـعـرت را برايم بخوان پيامبر فرمود : اين ها شعرنيست , بلكه سخن خداوندى است كه پيامبران ورسولان خود را مى فرستد وليد گفت : تلاوت كن پيامبر چنين خواند : بسم اللّه الرحمن الرحيم وليد چون كلمه رحمان را شنيد با تمسخر گفت :تو به سوى مردى در يمامه به نام رحمان دعـوت مـى كـنـى ؟
پـيـامبر فرمود : نه , بلكه به سوى خدادعوت مى كنم و اوست رحمان و رحيم سـپـس سـوره حـم سـجـده را از آغـاز شـروع بـه تـلاوت كـردتا رسيد به آيه ((فان اعرضوا فقل انـذرتـكـم صـاعـقة مثل صاعقة عاد و ثمود)) وليد با شنيدن آن پوست بدنش به لرزه افتاد و مو بر بدنش راست شد و برخاست و به خانه اش رفت و نزد قريش برنگشت قريش غمگين شدندصبح روز بعد, ابوجهل پيش او رفت و گفت :رسوايمان كردى , عموجان وليد گفت : اى پسربرادرم , طورى نشده است من همچنان بر دين وآيين قوم خود هستم اما سخن دشوارى شنيدم كه پوست انسان از شـنـيدن آن به لرزه مى افتدابوجهل گفت : سخنانش شعر است ؟
وليد گفت :شعر نيست پرسيد : خـطـابـه اسـت ؟
گفت : نه ,خطابه سخنى پيوسته است اما سخنان او نثرى است كه اجزاى آن به يـكـديـگـر شباهت ندارند واز زيبايى خاصى برخوردار است پرسيد : پس پيشگويى و كهانت است ؟
گـفت : نه پرسيد :پس چيست ؟
وليد گفت : اجازه بده درباره آن بينديشم فردا كه شد, گفتند : اى عـبـد شمس , چه مى گويى ؟
گفت : بگوييد : اين سحر و جادوست ,زيرا دل هاى مردم را تصرف مـى كـند پس خداى متعال اين آيه را درباره او فرو فرستاد : ((ذرنى ومن خلقت وحيدا وجعلت له مالا ممدودا و بنين شهودا ـ تا آيه ـ عليها تسعة عشر)).
در حـديـث حمادبن زيد از ايوب از عكرمه آمده است كه وليد بن مغيره نزد رسول خدا(ص ) آمد و گـفـت : بـرايم بخوان پيامبرگفت : ((ان اللّه يامر بالعدل و الاحسان و ايتا ذى القربى و ينهى عن الـفحشا و المنكر و البغى يعظكم لعلكم تذكرون )) وليد گفت : تكرارش كن حضرت دوباره خواند ولـيـد گـفـت : بـه خداقسم كه از حلاوت و زيبايى خاصى برخورداراست , بالايش پرميوه است و پايينش پر نعمت و اين سخن بشر نيست .

ـ ابـن عـبـاس : ولـيـد بـن مغيره نزد قريش رفت و گفت : مردم , فردا در موسم جمع مى شوند و موضوع اين مرد هم در همه جاپيچيده است و آن ها درباره او از شما سؤال خواهند كرد چه خواهيد گـفـت ؟
ابوجهل گفت :من مى گويم : او جن زده است ابولهب گفت :من مى گويم : او كاهن است وليد گفت : اما من خواهم گفت : او جادوگر است , ميان زن وشوهر و برادر با برادر و پسر و پدر جدايى مى افكند پس خداوند فرو فرستاد : ((ن و القلم )) و ((ما هو بقول شاعر )).
در بـحـار الانوار به نقل از مناقب ابن شهرآشوب آمده است : از اين كه قريش گفتند : اوجادوگر اسـت مى فهميم كه پيامبر چيزهايى به آنان نشان داده كه آنان نظير آن را نتوانستندانجام دهند و ايـن كه گفتند : ديوانه است , به خاطر آن بود كه آن حضرت كارهايى مى كرد وبه عاقبت كار خود از دسـت آنـان نـمى انديشيد واين كه گفتند : كاهن است , بدان سبب بود كه آنان را از امور غيبى خبر مى داد و اين كه گفتند :او تعليم يافته و دست آموز است , بدان سبب بودكه ايشان را از اسرار نـهفته شان آگاه مى ساخت بنابراين , با همان چيزهايى كه قريش قصدداشتند دروغگويى پيامبر را اثبات كنند,راستگويى و صدق دعوى او ثابت مى شود.

بحثى درباره تعداد همسران پيامبر:.