حضرت امام حسين (عليه السلام)
1- قالَ الاْمامُ سيد الشهداء أبُوعَبْدِ اللّهِ الْحُسَيْن(عَلَيْه السلام) : إنَّ
قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَغْبَهً فَتِلْكَ عِبادَهُ التُّجارِ، وَ إنَّ قَوْماً
عَبَدُوا اللهَ رَهْبَهً فَتِلْكَ عِبادَهُ الْعَبْيدِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا
اللهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبادَهٌ الْأحْرارِ، وَ هِيَ أفْضَلُ الْعِبادَهِ.(1)
حضرت امام حسين (عليه السلام) فرمود: همانا عدّه اى خداوند متعال را به جهت طمع و
آرزوى بهشت عبادت مى كنند كه آن يك معامله و تجارت خواهد بود و عدّه اى ديگر از روى
ترس خداوند را عبادت و ستايش مى كنند كه همانند عبادت و اطاعت نوكر از ارباب باشد و
طائفه اى هم به عنوان شكر و سپاس از روى معرفت، خداوند متعال را عبادت و ستايش مى
نمايند; و اين نوع، عبادت آزادگان است كه بهترين عبادات مى باشد.
2- قالَ(عليه السلام): إنَّ أجْوَدَ النّاسِ مَنْ أعْطى مَنْ لا يَرْجُوهُ، وَ إنَّ
أعْفَى النّاسِ مَنْ عَفى عَنْ قُدْرَه، وَ إنَّ أَوْصَلَ النّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ
قَطَعَهُ.(2)
فرمود: همانا سخاوتمندترين مردم آن كسى است كه كمك نمايد به كسى
كه اميدى به وى نداشته است. و بخشنده ترين افراد آن شخصى است كه ـ نسبت به ظلم
ديگرى با آن كه توان انتقام دارد ـ گذشت نمايد. صله رحم كننده ترين مردم و ديد و
بازديد كننده نسبت به خويشان، آن كسى ست كه صله رحم نمايد با كسى كه با او قطع
رابطه كرده است.
3- قيلَ: مَا الْفَضْلُ؟ قالَ (عليه السلام): مُلْكُ اللِّسانِ، وَ بَذْلُ
الاْحْسانِ، قيلَ: فَمَا النَّقْصُ؟ قالَ: التَّكَلُّفُ لِما لا يُعنيكَ.(3)
از
حضرت سؤال شد كرامت و فضيلت انسان در چيست؟ در پاسخ فرمود: كنترل و در اختيار داشتن
زبان و سخاوت داشتن، سؤال شد نقص انسان در چيست؟ فرمود: خود را وا داشتن بر آنچه كه
مفيد و سودمند نباشد.
4- قالَ(عليه السلام): النّاسُ عَبيدُالدُّنْيا، وَ الدّينُ لَعِبٌ عَلى
ألْسِنَتِهِمْ، يَحُوطُونَهُ ما دارَتْ بِهِ مَعائِشَهُمْ، فَإذا مُحِصُّوا
بِالْبَلاء قَلَّ الدَّيّانُونَ.(4)
فرمود: افراد جامعه بنده و تابع دنيا هستند
و مذهب، بازيچه زبانشان گرديده است و براى إمرار معاش خود، دين را محور قرار داده
اند ـ و سنگ اسلام را به سينه مى زنند ـ . پس اگر بلائى همانند خطر ـ مقام و رياست،
جان، مال، فرزند و موقعيّت، ... ـ انسان را تهديد كند، خواهى ديد كه دين داران
واقعى كمياب خواهند شد.
5- قالَ(عليه السلام): إنَّ الْمُؤْمِنَ لا يُسىءُ وَ لا يَعْتَذِرُ، وَ
الْمُنافِقُ كُلَّ يَوْم يُسىءُ وَ يَعْتَذِرُ.(5)
ضمن فرمايشى فرمود: همانا
شخص مؤمن خلاف و كار زشت انجام نمى دهد و عذرخواهى هم نمى كند. ولى فرد منافق هر
روز مرتكب خلاف و كارهاى زشت مى گردد و هميشه عذرخواهى مى نمايد.
6- قالَ(عليه السلام): إعْمَلْ عَمَلَ رَجُل يَعْلَمُ أنّه مأخُوذٌ بِالاْجْرامِ،
مُجْزى بِالاْحْسانِ.(6)
فرمود: كارها و أمور خود را همانند كسى تنظيم كن و
انجام ده كه مى داند و مطمئن است كه در صورت خلاف تحت تعقيب قرار مى گيرد و مجازات
خواهد شد. و در صورتى كه كارهايش صحيح باشد پاداش خواهد گرفت.
7- قالَ(عليه السلام): عِباداللهِ! لا تَشْتَغِلُوا بِالدُّنْيا، فَإنَّ الْقَبْرَ
بَيْتُ الْعَمَلِ، فَاعْمَلُوا وَ لا تَغْعُلُوا.(7)
فرمود: اى بندگان خدا، خود
را مشغول و سرگرم دنيا ـ و تجمّلات آن ـ قرار ندهيد كه همانا قبر، خانه اى است كه
تنها عمل ـ صالح ـ در آن مفيد و نجات بخش مى باشد، پس مواظب باشيد كه غفلت نكنيد.
8- قالَ(عليه السلام): لا تَقُولَنَّ فى أخيكَ الْمُؤمِنِ إذا تَوارى عَنْكَ إلاّ
مِثْلَ ماتُحِبُّ أنْ يَقُولَ فيكَ إذا تَوارَيْتَ عَنْهُ.(8)
فرمود: سخنى ـ كه
ناراحت كننده باشد ـ پشت سر دوست و برادر خود مگو، مگر آن كه دوست داشته باشى كه
همان سخن پشت سر خودت گفته شود.
9- قالَ(عليه السلام): يا بُنَىَّ! إيّاكَ وَظُلْمَ مَنْ لايَجِدُ عَلَيْكَ ناصِراً
إلاّ اللهَ.(9)
فرمود: بپرهيز از ظلم و آزار رساندن نسبت به كسى كه ياورى غير
از خداوند متعال نمى يابد.
10- قالَ(عليه السلام): إنّي لا أري الْمَوْتَ إلاّ سَعادَه، وَ لاَ الْحَياهَ مَعَ
الظّالِمينَ إلاّ بَرَماً.(10)
فرمود: به درستى كه من از مرگ نمى هراسم و آن را
جز سعادت نمى بينم; و زندگى با ستمگران و ظالمان را عار و ننگ مى شناسم.
11- قالَ(عليه السلام): مَنْ لَبِسَ ثَوْباً يُشْهِرُهُ كَساهُ اللهُ يَوْمَ
الْقِيامَهِ ثَوْباً مِنَ النّارِ.(11)
فرمود: هركس لباس شهرت - و انگشت نما از
هر جهت - بپوشد، خداوند او را در روز قيامت لباسى از آتش مى پوشاند.
12- قالَ(عليه السلام): أنَا قَتيلُ الْعَبَرَهِ، لايَذْكُرُنى مُؤْمِنٌ إلاّ
اِسْتَعْبَرَ.(12)
فرمود: من كشته گريه ها و اشك ها هستم، هيچ مؤمنى مرا ياد
نمى كند مگر آن كه عبرت گرفته و اشك هايش جارى خواهد شد.
13- قالَ(عليه السلام): لَوْ شَتَمَنى رَجُلٌ فى هذِهِ الاُْذُنِ، وَ أَوْمى إلىَ
الْيُمْنى، وَ اعْتَذَرَ لى فىِ الاُْخْرى لَقَبِلْتُ ذلِكَ مِنْهُ، وَ ذلِكَ أَنَّ
أَميرَ الْمُؤْمِنينَ (عليه السلام) حَدَّثَنى أَنَّهُ سَمِعَ جَدّى رَسُولَ اللهِ
(صلى الله عليه وآله)يَقُولُ: لا يَرِدُ الْحَوْضَ مَنْ لَمْ يَقْبَلِ الْعُذرَ
مِنْ مُحِقٍّ أَوْ مُبْطِل.(13)
فرمود: چنانچه با گوش خود بشنوم كه شخصى مرا
دشنام مى دهد و سپس معذرت خواهى او را بفهمم، از او مى پذيرم و گذشت مى نمايم، چون
كه پدرم اميرالمؤمنين علىّ (عليه السلام) از جدّم رسول خدا (صلى الله عليه وآله
وسلم) روايت نمود:
كسى كه پوزش و عذرخواهى ديگران را نپذيرد، بر حوض كوثر وارد
نخواهد شد.
14- قيلَ لِلْحُسَيْنِ بن علىّ(عليه السلام): مَنْ أعْظَمُ النّاسِ قَدْراً؟ قالَ:
مَنْ لَمْ يُبالِ الدُّنْيا فى يَدَيْ مَنْ كانَتْ.(14) از حضرت سؤال شد: با شخصيّت
ترين افراد چه كسى است؟ در جواب فرمود: آن كسى است كه اهميّت ندهد كه دنيا در دست
چه كسى مى باشد.
15- قالَ(عليه السلام): مَنْ عَبَدَاللهَ حَقَّ عِبادَتِهِ، آتاهُ اللهُ فَوْقَ
أمانيهِ وَ كِفايَتِهِ.(15)
فرمود: هركس خداوند متعال را با صداقت و خلوص،
عبادت و پرستش نمايد; خداى متعال او را به بهترين آرزوهايش مى رساند و امور زندگيش
را تأمين مى نمايد.
16- قالَ(عليه السلام): احْذَرُوا كَثْرَهَ الْحَلْفِ، فِإنَّهُ يَحْلِفُ الرَّجُلُ
لِعَلَل أرَبَعَ: إمّا لِمَهانَه يَجِدُها في نَفْسِهِ، تَحُثُّهُ عَلى الضَّراعَهِ
إلى تَصْديقِ النّاسِ إيّاهُ. وَ إمّا لِعَىّ في الْمَنْطِقِ، فَيَتَّخِذُ
الاْيْمانَ حَشْواً وَصِلَهً لِكَلامِهِ. وَ إمّا لِتُهْمَه عَرَفَها مِنَ النّاسِ
لَهُ، فَيَرى أَنَّهُمْ لايَقْبَلُونَ قَوْلَهُ إلاّ بِالْيَمينِ. وَ إمّا
لاِرْسالِهِ لِسانَهُ مِنْ غَيْرِ تَثْبيت.(16)
فرمود: خود را از قسم و سوگند
برهانيد كه همانا انسان به جهت يكى از چهار علّت سوگند ياد مى كند: در خود احساس
سستى و كمبود دارد، به طورى كه مردم به او بى اعتماد شده اند، پس براى جلب توجّه
مردم كه او را تصديق و تأييد كنند، سوگند مى خورد. و يا آن كه گفتارش معيوب و به
دور از حقيقت است، و مى خواهد با سوگند، سخن خود را تقويت و جبران كند. و يا در بين
مردم متّهم است ـ به دروغ و بى اعتمادى ـ پس مى خواهد با سوگند و قسم خوردن جبران
ضعف نمايد. و يا آن كه سخنان و گفتارش متزلزل است ـ هر زمان به نوعى سخن مى گويد ـ
و زبانش به سوگند عادت كرده است.
17- قالَ(عليه السلام): أيُّما إثْنَيْنِ جَرى بَيْنَهُما كَلامٌ، فَطَلِبَ
أَحَدُهُما رِضَى الاْخَرِ، كانَ سابِقَهُ إلىَ الْجَنّهِ.(17)
فرمود: چنانچه
دو نفر با يكديگر نزاع و اختلاف نمايند و يكى از آن دو نفر، در صلح و آشتى پيشقدم
شود، همان شخص سبقت گيرنده، جلوتر از ديگرى به بهشت وارد مى شود.
18- قالَ(عليه السلام): وَ اعْلَمُوا إنَّ حَوائِجَ النّاسِ إلَيْكُمْ مِنْ نِعَمِ
الله عَلَيْكُمْ، فَلا تَميلُوا النِّعَمَ فَتَحَوَّلَ نَقِماً.(18)
فرمود:
توجّه داشته باشيد كه احتياج و مراجعه مردم به شما از نعمت هاى الهى است، پس نسبت
به نعمت ها روى، بر نگردانيد; وگرنه به نقمت و بلا گرفتار خواهد شد.
19- قالَ(عليه السلام): يَا ابْنَ آدَم! اُذْكُرْ مَصْرَعَكَ وَ مَضْجَعَكَ بَيْنَ
يَدَي اللهِ، تَشْهَدُ جَوارِحُكَ عَلَيْكَ يَوْمَ تَزِلُّ فيهِ الْأقْدام.(19)
فرمود: اى فرزند آدم، بياد آور لحظات مرگ و خواب گاه خود را در قبر، همچنين بياد
آور كه در پيشگاه خداوند قرار خواهى گرفت و اعضاء و جوارحت بر عليه تو شهادت خواهند
داد، در آن روزى كه قدم ها لرزان و لغزان مى باشد.
20- قالَ(عليه السلام): مُجالَسَهُ أهْلِ الدِّناءَهِ شَرٌّ، وَ مُجالَسَهُ أهْلِ
الْفِسْقِ ريبَهٌ.(20)
فرمود: همنشينى با اشخاص پست و رذل سبب شرّ و بد يختى
خواهد گشت; و همنشينى و مجالست با معصيت كاران موجب شكّ و بدبينى خواهد شد.
21- قالَ(عليه السلام): إنَّ اللهَ خَلَقَ الدُّنْيا لِلْبَلاءِ، وَ خَلَقَ أهْلَها
لِلْفَناءِ.(21)
فرمود: به درستى كه خداوند متعال دنيا ـ و اموال آن ـ را براى
آزمايش افراد آفريده است. و همچنين موجودات دنيا را جهت فناء ـ و انتقال از اين
دنيا به جهانى ديگر ـ آفريده است.
22- قالَ(عليه السلام): لا يَأمَنُ يوم الْقِيامَهِ إلاّ مَنْ قَدْ خافَ اللهَ في
الدُّنْيا.(22)
فرمود: كسى در روز قيامت از شدائد و أحوال آن در أمان نمى باشد،
مگر آن كه در دنيا از خداوند متعال ترس داشته باشد ـ و اهل گناه و معصيت نگردد ـ .
23- قالَ(عليه السلام): لِكُلِّ داء دَواءٌ، وَ دَواءُ الذُّنُوبِ
الإسْتِغْفارِ.(23)
فرمود: براى هر غم و دردى درمان و دوائى است و جبران و
درمان گناه، طلب مغفرت و آمرزش از درگاه خداوند مى باشد.
24- قالَ(عليه السلام): مَنْ قَرَءَ آيَهً مِنْ كِتابِ الله عَزَّ وَ جَلَّ فى
صَلاتِهِ قائِماً، يُكْتَبُ لَهُ بِكُلِّ حَرْف مِأهُ حَسَنَه.(24)
فرمود: هركس
آيه اى از قرآن را در نمازش تلاوت نمايد، خداوند متعال در مقابل هر حرفى از آن يكصد
حسنه در نامه اعمالش ثبت مى نمايد.
25- قالَ(عليه السلام): سَبْعَهُ أشْياء لَمْ تُخْلَقْ فى رَحِم: فَأوّلُها
آدَمُ((عليه السلام))، ثُمَّ حَوّاء، وَ الْغُرابُ، وَ كَبْشُ إبْراهيم((عليه
السلام))، وَ ناقَهُ اللهِ، وَ عَصا مُوسى ((عليه السلام))، وَ الطَّيْرُالَّذى
خَلَقَهُ عيسىَبْنُ مَرْيَم (عليهما السلام).(25)
ضمن جواب سؤال هاى پادشاه
روم، فرمود: آن هفت موجودى كه بدون خلقت در رحم مادر، آفريده شده اند، عبارتند از:
حضرت آدم (عليه السلام) و همسرش حوّاء. و كلاغى كه براى راهنمائى دفن هابيل آمد. و
گوسفندى كه براى قربانى، به جاى حضرت اسماعيل(عليه السلام) آمد. و شترى كه خداوند
براى پيامبرش، حضرت صالح فرستاد. و عصاى حضرت موسى (عليه السلام). و هفتمين موجود
آن پرنده اى بود كه توسّط حضرت عيسى (عليه السلام)آفريده شد.
26- قالَ(عليه السلام): إنَّ اَعْمالَ هذِهِ الاُْمَّهِ ما مِنْ صَباح إلاّ و
تُعْرَضُ عَلَى اللهِ تَعالى.(26)
فرمود: همانا ـ نامه كردار و ـ أعمال اين
امّت، در هر صبحگاه بر خداوند متعال عرضه مى گردد.
27- قالَ(عليه السلام): إجْتَنِبُوا الْغِشْيانَ في اللَّيْلَهِ الَّتى تُريدُون
فيها السَّفَرَ، فإنَّ مَنْ فَعَلَ ذلِكَ، ثُمَّ رُزِقَ وَلَدٌ كانَ جَوّالَهً.(27)
فرمود: در آن شبى كه قصد مسافرت داريد، با همسر خود زناشوئى نكنيد، كه چنانچه عمل
زناشوئى انجام گردد و در آن زمان فرزندى منعقد شود، بسيار متحرّك و افكارش مغشوش مى
باشد.
28- قالَ(عليه السلام): الرّكْنُ الْيَماني بابٌ مِنْ أبْوابِ الْجَنَّهِ، لَمْ
يَمْنَعْهُ مُنْذُ فَتَحَهُ، وَ إنَّ ما بَيْنَ الرُّكْنَيْنِ ـ الأسْوَد وَ
الْيَماني ـ مَلَكٌ يُدْعى هُجَيْرٌ، يُؤَمِّنُ عَلى دُعاءِالْمُؤْمِنينَ.(28)
فرمود: رُكن يَمانىِ كعبه الهى، دربى از درب هاى بهشت است و مابين ركن يمانى و
حجرالأسود ملك و فرشته اى است كه براى استجابت دعاى مؤمنين آمّين مى گويد.
29- قالَ(عليه السلام): إنَّ الْغِنى وَ اْلِعزَّ خَرَجا يَجُولانِ، فَلَقيا
التَّوَكُلَّ فَاسْتَوْطَنا.(29)
فرمود: عزّت و بى نيازى ـ هر دو ـ شتاب زده به
دنبال پناهگاهى مى دويدند، چون به توكّل برخورد كردند، آرامش پيدا نموده و آن را
پناهگاه خود قرار دادند.
30- قالَ(عليه السلام): مَنْ نَفَّسَ كُرْبَهَ مُؤْمِن، فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ
كَرْبَ الدُّنْيا وَالاْخِرَهِ.(30)
فرمود: هركس گره اى از مشكلات مؤمنى باز
كند و مشكلش را برطرف نمايد، خداوند متعال مشكلات دنيا و آخرت او را اصلاح مى
نمايد.
31- قالَ(عليه السلام): مَنْ والانا فَلِجَدّى (صلى الله عليه وآله وسلم) والى، وَ
مَنْ عادانا فَلِجَدّى عادى.(31)
فرمود: هر كه ما را دوست بدارد و پيرو ما
باشد، پس دوستى و محبّتش به جهت جدّم رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)مى باشد. و
هركس با ما دشمن و كينه توز باشد، پس دشمنى و مخالفت او به جهت جدّم رسول خدا (صلى
الله عليه وآله وسلم) خواهد بود.
32- قالَ(عليه السلام): يَا ابْنَ آدَمَ! أُذْكُرْ مَصارِعَ آبائِكَ وَ أبْنائِكَ،
كَيْفَ كانُوا، وَ حَيْثُ حَلّوُا، وَ كَأَنَّكَ عَنْ قَليل قَدْ حَلَلْتَ
مَحَلَّهُمْ.(32)
فرمود: اى فرزند آدم، بياد آور آن لحظاتى را كه پدران و
فرزندان ـ و دوستان ـ تو چگونه در چنگال مرگ قرار گرفتند، آن ها در چه وضعيّت و
موقعيّتى بودند و سرانجام به كجا منتهى شدند و كجا رفتند. و بينديش كه تو نيز
همانند آن ها به ايشان خواهى پيوست ـ پس مواظب اعمال و رفتار خود باش ـ .
33- قالَ(عليه السلام): يَا ابْنَ آدَمَ، إنَّما أنْتَ أيّامٌ، كُلَّما مَضى يَوْمٌ
ذَهَبَ بَعْضُكَ.(33)
فرمود: اى فرزند آدم، بدرستى كه تو مجموعه اى از زمان ها
و روزگار هستى، هر آنچه از آن بگذرد، زمانى از تو فانى و سپرى گشته است ـ بنابراين
لحظات عمرت را غنيمت شمار كه جبران ناپذير است ـ .
34- قالَ(عليه السلام): مَنْ حاوَلَ أمْراً بِمَعْصِيَهِ اللهِ كانَ أفْوَتُ لِما
يَرْجُو وَ أسْرَعُ لِمَجيىءِ ما يَحْذَرُ.(34)
فرمود: هركس از روى نافرمانى و
معصيتِ خداوند، كارى را انجام دهد، آنچه را آرزو دارد سريع تر از دست مى دهد و به
آنچه هراسناك و بيمناك مى باشد مبتلا مى گردد.
35- قالَ(عليه السلام): الْبُكاءُ مِنْ خَشْيَهِ الله نَجاتٌ مِنَ الّنارِ وَ قالَ:
بُكاءُ الْعُيُونِ، وَ خَشْيَهُ الْقُلُوبِ مِنْ رَحْمَهِ اللهِ.(35)
فرمود:
گريان بودن به جهت ترس از ـ عذاب ـ خداوند، سبب نجات از آتش دوزخ خواهد بود; و
فرمود: گريان بودن چشم و خشيت داشتن دل ها يكى از نشانه هاى رحمت الهى ـ براى بنده
ـ است.
36- قالَ(عليه السلام): لا يَكْمِلُ الْعَقْلُ إلاّ بِاتّباعِ الْحَقِّ.(36)
فرمود: بينش و عقل و درك انسان تكميل نمى گردد مگر آن كه ـ أهل حقّ و صداقت باشد و
ـ از حقايق، تبعيّت و پيروى كند.
37- قالَ(عليه السلام): أَهْلَكَ النّاسَ إثْنانِ: خَوْفُ الْفَقْرِ، وَ طَلَبُ
الْفَخْرِ.(37)
فرمود: دو چيز مردم را هلاك و بيچاره گردانده است: يكى ترس از
اين كه مبادا در آينده فقير و نيازمند ديگران گردند. و ديگرى فخر كردن ـ در مسائل
مختلف ـ و مباهات بر ديگران است.
38- قالَ(عليه السلام): مَنْ عَرَفَ حَقَّ أَبَوَيْهِ الاْفْضَلَيْنِ مُحَمَّد وَ
عَلىّ، و أطاعَهُما، قيلَ لَهُ: تَبَحْبَحْ فى أيِّ الْجِنانِ شِئْتَ.(38)
فرمود: هر شخصى كه حقّ والدينش محمّد (صلى الله عليه وآله وسلم) ، و علىّ (عليه
السلام) را كه با شرافت و با فضيلت ترين انسان ها هستند، بشناسد و ـ در تمام امور
زندگى ـ از ايشان تبعيّت و اطاعت كند; در قيامت به او خطاب مى شود: هر قسمتى از
بهشت را كه خواستار باشى، مى توانى انتخاب كنى و در آن وارد شوى.
39- قالَ(عليه السلام): مَنْ طَلَبَ رِضَى اللهِ بِسَخَطِ النّاسِ كَفاهُ الله
اُمُورَ النّاسِ، وَ مَنْ طَلَبَ رِضَى النّاسِ بِسَخَطِ اللهِ وَ كَّلَهُ اللهُ
إلَى النّاسِ.(39)
فرمود: هركس رضايت و خوشنودى خداوند را ـ در أمور زندگى ـ
طلب نمايد گرچه همه افراد از او رنجيده شوند، خداوند مهمّات و مشكلات او را كفايت
خواهد نمود. و كسى كه رضايت و خوشنودى مردم را طالب گردد گرچه مورد خشم و غضب
پروردگار باشد، خداوند أمور اين شخص را به مردم واگذار مى كند.
40- قالَ(عليه السلام): إنَّ شيعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلُوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ
وَ غِلّ وَ دَغَل.(40)
فرمود: شيعيان و پيروان ما ـ اهل بيت عصمت و طهارت
(عليهم السلام) ـ آن كسانى هستند كه أفكار و درون آن ها از هر گونه حيله و نيرنگ و
عوام فريبى سلامت و تهى باشد.
پاورقى:
1 - تحف العقول: ص 177، بحارالأنوار: ج 75، ص 117، ح 5.
2 - نهج الشّهاده: ص 39، بحارالأنوار: ج 75، ص 121، ح 4.
3 - مستدرك الوسائل: ج 9، ص 24، ح 10099 به نقل از مجموعه شهيد.
4 - محجّه البيضاء: ج 4، ص 228، بحارالأنوار: ج 75، ص 116، ح 2.
5 - تحف العقول: ص 179، بحارالأنوار: ج 75، ص 119، ح 2.
6 - بحارالأنوار: ج 2، ص 130، ح 15 و ج 75، ص 127، ح 10.
7 - نهج الشّهاده: ص 47.
8 - بحارالأنوار: ج 75، ص 127، ح 10.
9 - وسائل الشّيعه: ج 11، ص 339، بحارالأنوار: ج 46، ص 153، ح 16.
10 - بحار الأنوار: ج 44، ص 192، ضمن ح 4، و ص 381، ضمن ح 2.
11 - كافى: ج 6، ص 445، ح 4.
12 - أمالى شيخ صدوق: ص 118، بحارالأنوار: ج 44، ص 284، ح 19.
13 - إحقاق الحقّ: ج 11، ص 431.
14 - تنبيه الخواطر، معروف به مجموعه ورّام: ص 348، س 11.
15 - تنبيه الخواطر: ص 427، س 14، بحارالأنوار: ج 68، ص 183، ح 44.
16 - تنبيه الخواطر، معروف به مجموعه ورّام: ص 429، س 6.
17 - محجّه البيضاء: ج 4، ص 228.
18 - نهج الشّهاده: ص 38.
19 - نهج الشّهاده: ص 59.
20 - نهج الشّهاده: ص 47، بحارالأنوار: ج 78، ص 122، ح 5.
21 - نهج الشّهاده: ص 196.
22 - بلاغه الحسين(عليه السلام): ص 285، بحار الأنوار: ج 44، ص 192، ح 5.
23 - وسائل الشّيعه: ج 16، ص 65، ح 20993، كافى: ج 2، ص 439، ح 8.
24 - اصول كافى: ج 2، ص 611، بحارالأنوار: ج 89، ص 200، ح 17.
25 - تحف العقول: ص 174، و بحارالأنوار: ج 10، ص 137، ح 4.
26 - بحارالأنوار: ج 70، ص 353، ح 54، به نقل از عيون الأخبارالرّضا(عليه السلام).
27 - وسائل الشّيعه: ح 20، ج 3، ص 243، بحارالأنوار: ج 100، ص 292، ح 39.
28 - مستدرك الوسائل: ج 9، ص 391، ج 1، بحارالأنوار: ج 69، ص 354، ح 11.
29 - مستدرك الوسائل: ج 11، ص 218، ح 15، بحارالأنوار: ج 75، ص 257، ح 108.
30 - مستدرك الوسائل: ج 12، ص 416، ح 13، بحارالأنوار: ج 75، ص 121، ح 4.
31 - ينابيع المودّه: ج 2، ص 37، ح 58.
32 - نهج الشّهاده: ص 60.
33 - نهج الشّهاده: ص 346.
34 - اصول كافى: ج 2، ص 373، ح 3، بحارالأنوار: ج 75، ص 120، س 6، وسائل الشّيعه: ج
16، ص 153، ح 3.
35 - نهج الشّهاده: ص 370، مستدرك الوسائل: ج 11، ص 245، ح 12881.
36 - نهج الشّهاده: ص 356، بحارالأنوار: ج 75، ص 127، ح 11.
37 - بحارالأنوار: ج 75، ص 54، ح 96.
38 - نهج الشّهاده: ص 293، تفسيرالامام العسكرى (عليه السلام): ص 330، بحار: ج 23،
ص 260، ح 8.
39 - أمالى شيخ صدوق: ص 167، مستدرك الوسائل: ج 12، ص 209، ح 13902.
40 - تفسيرالإمام العسكرى(عليه السلام): ص 309، ح 154، بحارالأنوار: ج 65، ص 156، ح
11.
