 |
|
شيطان در كمين گاه نعمت الله صالحى حاجى آبادى - ۱۳ -
آن حضرت فرمود: اى غلام ! مگر صداى مرا نمى شنيدى كه جواب نمى دادى ؟ غلام عرض كرد: چرا. فرمود: چرا جواب نمى دادى ؟ عرض كرد: يا على ! مى خواستم تو را به غضب آورم ؟! حضرت على فرمود: من هم كسى را كه به تو دستور داد مرا به غضب آورى ، به خشم مى آورم . من شيطانى را كه به نام ((ابيض )) است و تو را وسوسه كرد تا جوابم را ندهى و من هم از سر خشم تو را مجازات كنم به غضب مى آورم . سپس فرمود: ((انت حر لوحه الله )) من تو را آزاد كردم ، تو را براى رضايت خداوند متعال در راه او آزاد نمودم .(548) شيطان نه اين كه نتوانست آن حضرت را به غضب آورد بلكه ايشان شيطان را به غضب آورد و بر آن ملعون مسلط شد.
آنها گفتند: آيا تو درباره او چنين مى گويى ؟ شيطان گفت : اى جمعيت ! كلام مرا بشنويد. من در ميان طايفه جن دوازده هزار سال خدا را عبادت كردم . وقتى خداوند جنيان را هلاك كرد. من از تنهايى به خدا شكايت كردم . مرا به سوى آسمان دنيا بالا بردند. من در ميان ملائكه دوازده هزار سال ديگر خدا را عبادت كردم ؛ در حالى كه خدا را تسبيح و تقديس مى نمودم . ناگهان نورى كه همه جا را روشن كرده بود بر ما تابيد. در اثر اين نور همه ملائكه به سجده افتادند و گفتند: پاك و منزه است خدا. اين ، يا نور ملك مقرب است يا نور نبى مرسل . ناگهان ندايى از جانب خداوند آمد كه : اين نور نه از ملك مقرب است نه از پيامبر مرسل ؛ بلكه اين نور پاك از على ابن ابى طالب عليه السلام است .(550) درباره علاقه شيطان به حضرت على عليه السلام رواياتى وارد شده : روزى آن حضرت به شيطان گفت : اى ابو الحارث ! آيا براى قيامت خود چيزى ذخيره كرده اى ؟ گفت : يا على محبت و دوستى تو را.(551) بلى شيطان هم ، حضرت على عليه السلام را مى شناسد و پى به مقام و مرتبه او برده است . در قيامت هم چشم اميد به شفاعت او دارد.
مردم براى درمان ديوانه ها و مريضهاى خود به او مراجعه مى كردند و او هم بيماران آنها را درمان مى كرد. روزى از روزها دخترى ديوانه شد. برادران او آن دختر را پيش عابد آوردند تا دعا كند و او شفا يابد. آن دختر از خانواده اشراف بود. او پيش عابد رفت و مدتى ماند تا مداوا شود. شيطان ، عابد را وسوسه كرد كه اى عابد! اين دختر زيبا در دستان تو است و كسى غير از تو و او در اين جا نيست . اين قدر او را وسوسه كرد تا عابد را به زنا وادار است . آن دختر از عابد آبستن شد. وقتى شكم دختر بزرگ و گناه عابد آشكار شد. شيطان به او پيشنهاد كرد: اى عابد! اگر برادران دختر بفهمند، آبروى تو را مى برند و تو را خواهند كشت . اگر مى خواهى از آن رهايى يابى ، دختر را بكش و او را دفن كن . عابد هم ، همين عمل را انجام داد. آن ملعون بعد از اين قضيه رفت و به برادران دختر گفت : چرا نشسته ايد! عابد با خواهر شما زنا كرده و بعد از آن كه آبستن شد او را كشت و دفن كرد. جاى قبر او را هم نشان داد. اين خبر پخش شد تا به گوش پادشاه رسيد. مردم و پادشاه آمدند پيش عابد، او هم اقرار به گناه خود كرد. عابد را دست گير كردند و به دار زدند. وقتى او را بالاى دار كشيدند، شيطان در برابر او نمايان شد و گفت : اى ((برصيصا))! من اين بلا را بر سر تو آورم . اگر مى خواهى از اين معركه خلاصى يابى ، بايد به آن چه مى گويم ، به فرمان من باشى ! آيا حاضرى قبول كنى ؟ عابد گفت : بلى قبول مى كنم بگو: شيطان گفت : به من سجده كن ، عابد گفت : من كه بالاى دارم ، چگونه تو را سجده كنم ؟ گفت : با اشاره هم اگر سجده كنى من قبول دارم . عابد بدبخت با اشاره سجده كرد و به خدا كافر شد. در همان حال هم از دنيا رفت .(552) قرآن كريم در اين باره مى فرمايد: كمثل الشيطان اذ قال للانسان الكفر، فلما كفر، قال : انى برى ء منك ، انى اخاف الله رب العالمين (اين منافقان ) در مثل ((مانند شيطان اند كه به انسان (همان برصيصاى عابد) گفت : به خدا كافر شو. پس از آن كه به دستور آن ملعون كافر شد، به او گفت : من از تو بيزارم . من از عذاب پروردگار عالميان مى ترسم !))(553) بلى آن ملعون ، از آن حقد و كينه اى كه از آدم و اولاد او دارد، آنان را به گناه مى كشاند سپس بيزارى خود را از ايشان اعلام مى دارد.
آن مرد بى چاره از القاى شيطان ، افسرده گشت و دعا را رها كرد. او در خواب ((خصر)) را در باغى سبز و خرم ديد. خضر به او گفت : چه شد؟ چرا ديگر ((الله الله )) نمى گويى ؟ در جواب گفت : من هر چه خدا را بيشتر مى خوانم جوابم را نمى دهد. حضرت خضر گفت : خداوند، به من فرمود: به تو بگويم : مگر بايد جواب خدا را از در و ديوار بشنوى ؟ همين كه ((الله ، الله )) مى گويى ، جذبه خدايى تو را به سوى خود مى خواند و همين ، لبيك گفتن خدا به تو است . نيز گفت : اى بنده خدا! خداوند متعال به فرعون جاه و جلال داد تا او دست به دعا بر ندارد و خداوند ناله او را نشنود. پس از عزيز و اى مؤمن ! بدان كه همان سوز و گداز تو، دليل بر راه يابى و پذيرش توبه تو است .(554) مولانا اين داستان را چه زيبا سروده :
وقتى شب شد و تاريكى همه جا را فرا گرفت ، فرعون همه درها را بست و گفت : هيچ كس نبايد داخل شود. از اين درخواست مرد حيران بود كه چه كند؟ شيطان به كاخ او رفت و در زد. فرعون گفت : چه كسى در مى زند؟ شيطان در جواب گفت : فلانم به ريش آن خدايى كه نمى داند چه كسى بر در سراى تو است . تو اگر خدا بودى هر آينه مى دانستى چه كسى پشت در است . فرعون - از اين جسارت و بى باكى - او را شناخت .
گفت : او را به من بده ، تا مشكل تو را حل كنم . انگور را از او گرفت و اسم اعظم را بر او خواند. همان طورى كه آن مرد خواسته بود، بهترين لؤ لؤ و جواهر شد.آن گاه شيطان گفت : اى رفيق عزيز! خودت انصاف بده من با اين همه علم و كمال و قدرت كه دارم مى خواستم بنده اى از بندگان خدا باشم ؛ ولى مرا به عنوان بنده ، قبول نكردند و از درگاه سلطان حقيقى بيرونم كردند. اما تو با اين نادانى و حماقت كه دارى ، ادعاى خدايى مى كنى و مرتبه بزرگى را مى خواهى . فرعون گفت : اى شيطان ! چرا بر حضرت آدم سجده نكردى ؟ - كه تو را از بهشت بيرون كنند و ملعون شوى ؟ جواب داد: اى فرعون ! چه مى دانستم ، طينت خبيثى مانند تو در صلب او قرار دارد، از اين رو به او سجده نكردم .(558)
روزى فرعون - همان كسى كه مدت ها ادعاى خدايى كرد و مردم هم خدايى او را پذيرا گشتند و از پيروانشان شدند. در حالى كه خوشه انگورى را به دست گرفته و آن را مى خورد، شيطان به صورت مرد ناشناس داخل مجلس شد و گوشه اى نشست . فرعون رو به جمعيت كرد و گفت : آيا كسى هست كه خوشه انگور را مرواريد كند؟ شيطان گفت : بلى ، خوشه انگور را گرفت و اسمى ((از اسماءالله )) را بر آن خواند، فورا مرواريد شد. آن را به دست او داد. فرعون هم آن را گرفت ، نگاهى كرد و از روى تعجب گفت : عجب استاد ماهر و زبردست هستى ! آيا تو ابليس نيستى ؟ گفت : چرا. بعد گفت : اى فرعون ! از اين عجيب تر آن كه ، با اين علم و كمال و استادى و مهارتى كه من دارم ، نه خدا و نه بندگان او، مرا حتى به بندگى قبول ندارند. - هميشه به من ناسزا مى گويند - ولى همين مردم تو را با اين خريت و بى وجدانى ، به خدايى گرفته و از تو پيروى مى نمايند. اين حرف را گفت و از ميان جمعيت ناپديد شد(559)
در همان خيال خواب و بيدارى ، به نظرش آمد كه شخصى ناگهان وارد اطاق او شده و آهسته ، آهسته رو به تخت خواب او مى آيد. بى اختيار از رخت خواب پريد و آن شخص هم مانند سايه اى از مقابل چشمانش ناپديد شد. معاويه با عجله لحاف ابريشمى را از روى خود كنار زد و با چشمان خواب آلود و مضطربش نگاهى به گوشه و كنار اطاقش انداخت ولى كسى را نديد. به رخت خواب برگشت و با بدن لرزان ، دراز كشيد. طولى نكشيد كه گويى سايه آن شخص دوباره به سراغش آمد. بار ديگر از خواب پريد و با ترس و نگرانى و آهستگى گفت : كيستى ؟ آن شبح گفت : منم اى معاويه ! گفت : تو كيستى ؟ نامت چيست ؟ اينجا چه كار مى كنى ؟ او صدايش را بلند كرد و گفت : اگر مى خواهى نام مرا بدانى ، به گفته شما بنى نوع آدم ابليس هستم ! معاويه گفت : ابليس لعين ؟ جواب داد: بلى ، ولى آن ابليسى كه بايد به تو و فرزندان انسانى چون تو، لعنت و نفرين بفرستد. نه اينكه به او لعنت فرستند سپس زمزمه كنان گفت : اين انسان بود كه ميان من و خداى من جدايى انداخت . معاويه گفت : اينجا آمدى چه كنى ؟ براى چه در اين هنگام مرا از خواب خوش بيدار كردى ؟ گفت : بيدارت كردم كه به سجده روى ، نماز جماعت گزارى ، چون هنگام نماز است . مگر ((عجلوا بالصلوة قبل الفوت )) را از حضرت محمد مصطفى صلى الله عليه و آله نشنيده اى ؟ هنگامى كه او از وحدت الله سخن مى گفت . معاويه با تعجب گفت : تو از گفته پيامبر صلى الله عليه و آله و وحدت سخن مى رانى ؟! ابليس گفت : آرى ، من بودم كه مى خواستم بجز خدا به كس ديگرى سجده نكنم . معاويه گفت : تو مرا بيدار مى كنى تا نماز گزارم ؟ چگونه باور كنم كه مرا به خير مى خوانى ؟ دزدى كه مخفيانه در سراى ديگرى در آيد مگر پاسبانى مى كند؟ به خصوص دزدى مانند تو ((قطاع الطريق )) چگونه گفته هاى تو را باور كنم ؟ تو كسى هستى كه همه را فريب مى دهى ، يقينا مرا براى نماز بيدار نكردى ، مقصود حقيقى ات را بگو! ابليس جواب داد: اى معاويه ! غرض من خير خواهى است ، من اول از فرشتگان بودم ، خدا را با جان و دل عبادت مى كردم ، محرم اسرار الهى و با ساكنان عرش ، هم دم و همنشين بودم . نظر لطف و رحمت الهى ، همواره با ما و بر ما بود. آن عرق خداشناسى هنوز در وجود من هست . سجده نكردن من اگر هم از روى حسد و تكبر باشد، باز هم اين كار از عشق من به خدا سرچشمه مى گيرد و از سر آن علاقه اى كه به خدا داشتم ، مى خواستم غير از خدا سجده نشود.
اگر از طرف من بوده و طبيعت آنان بد و خراب و فاسد نبود، آيا توانستم يكى را ستمگر و ظالم و يكى را خيان كار، يكى را فريب كار و افسونگر و يكى را قاتل و خونريز بار آوردم ؟ چرا خوبان و نيكان را نتوانستم بفريبم و از راه راست به در برم ؟ چرا نتوانستم آنها را هم مانند تو تحويل دنيا بدهم ؟ تو و كسانى مانند تو هستند كه گناه مى كنند، عذر و بهانه خرابكارى هاى خود را به من نسبت مى دهند و اين طور وانمود مى كنند كه شما را فريفتم و به گناه كشاندم . ولى همان خدايى كه من مى شناسم و در شناسايى تو ترديد دارم ، مى داند و خوب هم مى داند كه تو مانند تو گناه كار و بد سرشت هستند. نمى توانيد گناه خود را به گردن ديگرى بار كنيد. اى معاويه ! راستى ، گمان مى كنى با اين بار گناه و حيله و مكر و شيطنت ، خليفه مسلمانان هستى ؟ كارهاى زشت و پليد خود را در كشتن پرهيزكارترين افراد دنيا و مسموم كردن آنان را مى خواهى به گردن چه كسى بگذارى ؟ اى معاويه فريبكار و پر حيله ! به هوش باش كه لعنت ابدى بعد از من نصيب تو خواهد بود! صداى نيرومند ابليس لرزه شديدى بر سر تا پاى معاويه افكند. خواست سر خود را زير لحاف كند، باز صداى او را شنيد كه مى گويد: من كى مى توانم قلب مرد را سياه كنم ؟ من خدا نيستم كه بتوانم در قلب هاى مردم تصرف كنم ؟ چگونه مى توانم خوب را بد كنم و بد را خوب نمايم ؟ عمل من مانند آينه هست كه خوب را خوب نشان مى دهد و بدرا بد. من افراد پست و نيك را راهنمايى مى كنم . اما پيشواى زشت كاران و بد سيرتان هستم . مثل من مثل باغبان است كه شاخه هاى تر را پرورش مى دهد و شاخه هاى خشك را مى زند. خدا خير و شر را خلق كرده ، و انبيا را فرستاده كه شيوه بندگى را بر مردم عرضه كنند، گناه شهوات را عرضه نمايند، آن كه سرشتش پاك باشد دنبال انبيا مى رود، آن كه سيرتش ناپاك باشد دنبال شهوات ! گناه من چيست ؟ من هيچ كاره ام ! چرا مردم را لعنت مى كنند و خود را بى گناه جلوه مى دهند؟ معاويه كه خود را در پيش خداوند و هم شيطان باخته و نگرانى شديدى كه تمام وجودش را گرفته بود. چنين گفت : اى ملعون ! تو براى راه زنى و فريب كارى خود دليل و حجت مى آورى ؟ خود را تبرئه مى نمايى ؟ حالا از من راه چاه مى جويى ؟ درست است كه من تاجر اين دنيا هستم ، همه كس و همه چيز را به ديده تجارت و سود بردن مى نگرم ، ولى خريدار هر كالا و لباسى نيستم . آن را مى خرم كه بتوانم در ميان مردم و خلق خدا به مصرف برسانم . اما با همه اين گفته ها نسبت به تو مشكوكم . پس از آن ، همان طور كه روى تخت خواب نشسته بود، دست خود را به سوى آسمان بلند كرد و گفت : خدايا! داد ما را از اين دشمن قديمى بگير! خدايا! من در برابر دليل و حجت او عاجزم و نمى توانم او را محكوم كنم . گفت و گو كردن او هم براى من رنج آور مى باشد. اگر دستم را نگيرى روزگارم سياه و تباه است . او حديث مى گويد: ولى حديث او پر از فتنه و و شر است ! با آن ، تمام مردان و زنان را افسون مى كند. در همين حال گفت : اى ابليس ملعون فتنه جو! راست بگو، چرا مرا از خواب بيدار كردى ؟ ابليس گفت : اى معاويه ! تو بى خود جسارت مى كنى و دست به درگاه حق بلند كرده اى و از او كمك مى خواهى ، تو از او يارى مى خواهى تا مرا دور دارد كه راه را بر تو نبندم ؟ تو را فريب ندهم و به گمراهى نكشانم ؟ تو كه تار و پود وجود و روانت را دسيسه و فريب كارى و گمراهى خلق فراگرفته ، دارى پيش خدا از من شكوه مى كنى ؟ در حالى كه بايد از دست نفس سركش خود بنالى ، بى دليل مرا لعنت مى كنى ؟ خودت از من نابه كارترى . گناه مى كنى و مرا بد مى گويى ؟ اى معاويه ! من از بد بيزارم ، يك بدى كردم هنوز از آن پشيمان و نالانم ، انتظار دارم خدا مرا ببخشد!! براى همين يك گناه در ميان خلق بد نام شدم . تمام مرد و زن گناه خود را به گردن من مى اندازند. معاغويه كه از يان رك گويى ، و افشاى انديشه هاى باطنش كه از زبان شيطان بر آمده بود، بيچاره و ناتوان گشته و براى آن كه به اين گفت و گوها پايان دهد، باز به سؤال اول برگشت و گفت : اى ملعون ! بگو چرا مرا از خواب بيدار كردى ؟ تو همه را خواب مى كنى و به مستى فرو مى برى ، علت بيدار كردن مرا بگو؟ ابليس پاسخ داد: حالا كه تو براى اولين بار در عمرت ، به دنبال يك سخن راست برخاسته اى ، مى گويم : من از آن جهت بيدارت كردم كه نماز گزارى ! چون آه دل پشيمانى اينكه آفتاب بر آمده و نماز از دست تو رفته ، به درگاه خدايى كه ناظر دل ها است برترى دارد، اى آه دل را روانه درگاه معبود سازى ، اى معاويه فريب كار! تو هنوز نمى دانى كه خداوند آفريننده زمين و آسمان ها، در همه آفرينش يك گوهر درخشان در نهاد آفرينش قرار داده كه نامش دل است ! و اين دل جاى خدا و نور خدا و عرش رحمان است .(561) و اين جهان جاى ديگران . آهى كه از دل برخيزد، چون نور خ دايى دارد روشن و پاكيزه و جاودانى مى ماند، براى همين است كه خدا مى گويد: از آه دل ها حذر كنيد و با خواسته هاى دل بى نوايان و مظلومان ، هم داستان شويد! آه دل راستگو است . پشيمانى آن كه چرا به وقت نماز نرسيده ، بر صد نماز سروقت خوانده شده و لقلقه هاى زبان بى دل برترى دارد. من مى خواستم تو با اين پليدى كه روانت را در نورديده ، به فيض الهى ؛ يعنى پشيمانى دل نايل نشوى و آه دل و پشيمانى روان پيدا نكنى ! در اين هنگام معاويه ديد كه در باز شد و سايه اى به شكل خودش كه همان قباى زربفت و عمامه سبز مانند خودش را بر سر داشت . آهسته آهسته وارد اطاق شد! و به سوى تخت معاويه پيش آمد. معاويه وحشت زده خود را به عقب كشيد و نعره بلندى برآورد و بى هوش افتاد.(562)
شيطان گفت : اى عمر! احترام پيران را داشته باش ! من در هفت آسمان خدا را عبادت كرده ام ، در هر آسمان صد هزار سال بالا رفتم و پنداشتم آن بالا رفتن از براى من سعادت و كرامتى است . چون نيك انديشيدم ، در يافتم هر چه بالاتر روم عروج نمايم ، وقتى بيفتم سخت تر به زمين مى خورم و استخوانم خوردتر خواهد شد. اى عمر! تو عبادت هزار ساله مرا نديدى ولى من تو را پيش بت در سجده ديده ام . عمر خجالت كشيد و دست از وى بداشتن و او را رها كرد.(563) شيطان مى خواهد به عمر بگويد: به مسلمانى خودت مغرور نشو، تو مدتى از عمر خود را بت پرست بودى . (حدود 28 يا 35 سال ) ولى من يك لحظه بت نپرستيدم . اگر تو مدتى است كه ظاهرا عبادت مى كنى ، ولى من صدها هزار سال خدا را واقعا عبادت كردم ، ولى با يك خودپسندى و خود بينى و با يك تكبر همه چيز را از دست دادم . شيطان به يحيى مى گويد: اى يحيى ! من وقتى در ميان ملائكه بودم ، يك سجده من چهار هزار سال طول كشيد.(564) حضرت امير عليه السلام مى فرمايد: ابليس شش هزار سال خدا را بندگى كرد معلوم نيست از سالهاى دنيا يا از سالهاى آخرت است .(565)
و الذين اذا فعلوا فاحشه او ظلموا انفسهم ذكرو الله فاستغفروا لذنوبهم و من يغفر الذنوب الا الله ؛ ((نيكوكاران كسانى هستند كه هرگاه كار ناشايسته اى انجام دهند يا ظلمى به نفس خويش كنند خدا را به ياد آورند و از گناهان خود به درگاه خدا توبه مى كنند - و مى دانند - جز خدا هيچ كس نمى تواند گناهان خلق را بيامرزد)).(566) شيطان بالاى كوهى در مكه رفت كه آن را ((ثور)) مى نامند، و با صداى بلند فرزندان خود را صدا كرد. همه آنها دورش جمع شدند و گفتند: اى بزرگ ما! براى چه ما را صدا زدى ؟ جواب داد: اين آيه نازل شده چه بايد كرد؟ يكى از آنها گفت : من چنين و چنان مى كنم . گفت : خير، تو اهل آن نيستى ، ديگرى بلند شد و گفت : من چنان مى كنم . شيطان گفت : تو هم اهلش نيستى . ((وسواس الخناس )) بلند شد و گفت : من اهل آن هستم . گفت : با چه وسيله ؟ جواب داد: به وسيله وعده ! فرزندان را وعده مى دهم تا آنها را به خطا و گناه وادار كنم . وقتى آنها به گناه افتادند، توبه كردن را از ياد آنها مى برم و نمى گذارم استغفار كنند. شيطان گفت : تو سزاوار چنين كارى هستى و او را مؤ كل بر اولاد آدم نمود تا روز قيامت .(567)
اول : كسى كه در همه كارهايش بر خدا توكل كند و به ريسمان الهى چنگ زند. دوم : آن كه شب و روز مشغول ذكر خدا باشد و تسبيح گويد. سوم : بنده اى كه در همه جا آن چه براى خود مى پسندد، براى برادر مؤمن خود هم همان را بخواهد. چهارم : آن كه وقتى مصيبت و بلايى بر سر آن آيد جزع و فزع نكند. پنجم : كسى كه راضى به قسمت و قدر الهى باشد و اندوه روزى نخورد.(568)
آن شخص بر روى دو پاى خود بلند شد و عرض كرد: يابن رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم ! اين فقط مخصوص مردم قم است ؟ فرمود: بلى مخصوص اهل قم و كسانى كه حرف آنها را مى زنند - و از آنها تبعيت مى كنند. بعد فرمود: آيا مى خواهى از اين بيشتر بگويم ؟ عرض كرد: بلى . فرمود: از جدم پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم به من رسيده كه آن حضرت فرمود: - در شب معراج از بالا نگاه كردم - چشمم به زمينى افتاد سبز و خرم ، رنگ آن رنگ زعفرانى و بوى آن مانند بوى مشك و عنبر بود. پيرمردى كه كلاهى بر سر داشت ، و چهار زانو در وسط آن زمين نشسته بود. گفتم : اى حبيب من جبرئيل ! اين كدام بقعه از زمين است ؟ گفت : در اين سرزمين دوست داران وصى تو على ابن ابى طالب هستند. گفتم : پير مردى كه چهار زانو نشسته است ؟ جواب داد: آن شيطان لعين است . گفتم : براى چه آن جا نشسته ؟ جبرئيل گفت : مى خواهد آنها را از ولايت على منحرف كرده و به سوى فسق و فجور بكشاند. گفتم : اى جبرئيل ! مرا به سوى او ببر. جبرئيل آن حضرت را در يك چشم به هم زدنى پيش ابليس برد. فرمود: ((قم ))(569) اى ملعون ! از اين سرزمين برخيز و برو. در كار زنان و فرزندان مرجئه كن . (مرجئه طايفه منحرفى هستند) چون اهل قم پيروان و دوستان من و وصى من ، على ابن ابى طالب هستند - مشكل است بتوانى آنها را گول بزنى .(570) معراج
از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام نقل شده : روزى حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم نشسته بودند. ناگهان مردى بلند قامت و چهار شانه مانند نخل خرما وارد شد و سلام كرد. آن حضرت جوابش را داد و فرمود: اى بنده خدا! قيافه و صحبت تو مانند جن است ، چه كسى هستى ؟ گفت : من ((هام )) پسر ((هيم )) كه او پسر ((لاقيس )) پسر ابليس است هستم . حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم به او فرمود: پس از تو تا ابليس دو پدر بيشتر فاصله نيست ؟ جواب داد: بلى يا رسول الله . فرمود: چه قدر از عمر تو گذشته است ؟ گفت : من در زمانى كه قابيل برادر خود هابيل را كشت ، پسر بچه اى بودم كه حرف ها را متوجه مى شدم و مردم را از وحدت و يك پارچگى باز مى داشتم . دور نيزارها مى گشتم و مردم را به قطع رحم و جدايى مى خواندم و طعام را فاسد مى كردم . حضرت فرمود: چه قدرروش تو بد بوده و چه پسر بدى بودى . گفت : يا رسول الله ! از اين حرف ها بگذر؛ چون من توبه كردم و تو به من به دست حضرت نوح انجام شد. در كشتى با او بودم . او را به خاطر نفرين امت خود سرزنش كردم ، تا جايى كه نوح گريه كرد و مراهم گريانيد. از آن روز تاكنون بر توبه خود هستم و پناه به خدا مى برم از اين كه توبه خود را بشكنم و از جاهلان باشم . بعد از آن ، با حضرت ابراهيم عليه السلام بودم . وقتى كه او را به آتش انداختند و خداوند آتش را بر او سر گردانيد! سپس با حضرت هود عليه السلام بودم . در مسجدى كه مردم به او ايمان آوردند، و زمانى كه قوم خود را نفرين كرد، او را سرزنش نمودم ، تا آن جا كه هود گريه كرد و مرا گرياند. آن گاه با حضرت يوسف عليه السلام بودم . وقتى كه برادرانش بر او رشك بردند و او را در چاه انداختند، جلوتر به چاه رفته و او را گرفتم و به آرامى در ته چاه گذاشتم ، در زندان با او هم نشين بودم ، تا اين كه او را از زندان آزاد كردند، با حضرت صالح عليه السلام بودم ، وقتى قوم خود را نفرين كرد او را نكوهش كردم . از همراهان زمان حضرت موسى عليه السلام بودم ، بخشى از تورات را به من آموخت و فرمود: اگر حضرت عيسى را درك نمودى از طرف من به او سلام برسان ، من هم وقتى حضرت عيسى را درك كردم ، از طرف موسى عليه السلام به او سلام رسانيدم . حضرت عيسى عليه السلام هم بخشى از انجيل را به من آموخت و فرمود: اگر حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم را درك كردى ، از جانب من به ايشان سلام برسان ، و اينكه سلام عيسى عليه السلام را به شما مى رسانم . حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: و بر عيسى روح الله و جميع انبياى خدا و رسولان الهى ، تا زمانى كه آسمان ها و زمين بر قرار است سلام و تحيت باد و بر تو هم اى ((هام )) سلام باد كه سلام عيسى عليه السلام را به من رسانيدى . ((هام )) گفت : يا رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم من همه كتاب هاى آسمانى را خوانده ام . همگى بشارت آمدن تو را مى دادند و انبيا همه به تو سلام رساندند و گفتند: تو از همه آنان برتر و بالاترى . آن حضرت فرمود: حاجات خود را بخواه . گفت : اولين حاجت من اين است كه خدا شما را براى امتتان باقى و سالم بدارد و امت تو را اصلاح كند. اطاعت و فرمان بردارى از خليفه و وصى بعد از تو از نصيبت آنان بگرداند؛ زيرا امتان پيش از نابود شدند به علت مخالفت را اوصيا بود. حاجت من اين كه قرآن را به من ياد دهى . حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم به امير المومنين عليه السلام فرمود: يا على ! قرآن را به ((هام )) بياموز و با او مدارا كن . ((هام )) از جاى خود بلند شد و گفت : يا رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم ! اين شخص كيست كه مى فرمايى قرآن را به من بياموزد؟ (ما جمعيت جن ماءمور هستيم كه به غير پيامبر و وصى او از كسى اطاعت نكنيم . حضرت فرمود: شما در كتاب ها چه را وصى آدم يافتيد؟ شش پسر آدم را. فرمود: چه كسى را وصى نوح يافتيد؟ گفت : ((سام )) پسر نوح را. فرمود: وصى هود چه كسى بود؟ گفت : ((يوخا)) پسر عموى هود - يا فانغ فرزند خود هود. پرسيد: وصى ابراهيم كه بود؟ گفت : اسحاق فرزند او. بعد پرسيد: وصى موسى كدام است ؟ گفت : يوسع بن نون . فرمود: وصى عيسى كيست ؟ گفت : شمعون پسر ((حمون الصفا)) پسر عموى مريم . بعد از آن فرمود: در كتاب ها چه كسى را وصى محمد صلى الله عليه و آله و سلم يافتيد؟ ((هام )) گفت : در تورات نام او را ((اليا)) ذكر كرده . حضرت فرمود: اين همان ((اليا)) است كه اسم او على و وصى من مى باشد ((هام )) عرض كرد: يا رسول الله ! آيا اسم ديگرى هم دارد؟ گفت : بلى . او حيدر است . چرا اين سوال را كردى ؟ جواب داد: چون در انجيل او را ((هيدارا)) يافتم . فرمود: اين همان است . بعد از اين سوال و جواب ها، حضرت على عليه السلام چند سوره از قرآن به او آموخت . ((هام )) گفت : يا على ! همين قدر كافى است . فرمود: بلى چون كم قرآن زياد است . ((هام )) با حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم وداع كرد: و تا آن حضرت زنده بود، ديگر نيامد. وقتى كه جنگ صفين شروع شد در ((ليله الحرير)) پيش حضرت على آمد.(571)
بعد از آن كه از نماز فارغ شد: دانست كه شيطان است . او را لعن كرد و فرمود: اى ملعون ! از اين جا دور شو و باز متوجه عبادت و نماز شد، ناگهان صدايى شنيد كه هاتفى مى گفت : ((انت زين العابدين )) تويى زينت عبادت كنندگان . و اين جمله سه مرتبه گفته شد. از اين حيث آن حضرت ملقب شد به ((زين العابدين )) و اين لقب در ميان مردم مشهور گشت . ابى بصير از امام محمد باقر عليه السلام نقل مى كند: على ابن ابى طالب فرمود: شيطان را در خواب ديدم ، از جاى خود برخاستم و با مشت بر بينى او زدم و بينى او را شكستم . صبح كه از خواب برخاستم در لباسم خون را ديدم .(572)
در همان ايام هم ، ((آيه الله خمينى )) دست به افشاگرى جنايات آمريكا زده بود، در سخنرانى هايش جنايات او را ياد آور مى شدند. وقتى شايع شد كه آمريكا قصد دارد ((ناوشكن )) خود را به خليج فارس بياورد و جلوى صدور انقلاب را بگيرد ايشان قاطعانه فرمودند: ((آمريكا هيچ غلطى نمى تواند بكند.)) اين جمله به تمام در و ديوار كشور نقش بست ، در سخنرانى ها بر سر زبان ها افتاد و همه آن را تكرار مى كردند. در زمان رياست جمهورى كارتر، ((امام خمينى ))، در يكى از سخنرانى هاى خود راجع به آمريكا و كارتر فرمودند: شيطان بزرگ آمريكا است و لقب شيطان بزرگ را به او دادند، اين لقب در تاريخ به اسم آمريكا ثبت شد. همه محرومان دنيا از اين نام گذارى خوشحال شدند. مگر دو طايفه ، يكى خود آمريكا و ديگرى شيطان پرستان . در كتاب واژه هاى قرآن آمده كه يكى از دوستان نقل مى كرد: پس از آن كه ((امام خمينى )) در يكى از سخنرانى هايش به آمريكا و كارتر لقب شيطان بزرگ داده بودند، افرادى در سر پل ذهاب كه گويا از شيطان پرستان بوده اند با شنيدن اين گفتار ناراحت شده و گفتند: چرا به معبود ما اهانت شده و كارتر به معبود ما تشبيه گرديده است .(573) بد نيست اين را هم بدانيم كه جنايت ها و خيانت هاى آمريكا به حدى است كه حتى شيطان پرستان ننگ دارند كه نام شيطان بر آمريكا و سرانش گذاشته شود و مى گويند: به خداى تو توهين شده است . لعنت خداوند بر شيطان بزرگ و همه شيطان صفتان و هم بر خود شياطين باد.
همه پيش او آمده و مى گويند: اى بزرگ و رهبر ما! چه خبر شده كه اين طور آشفته اى ؟ جواب مى دهد كه يكى از اولياء الله متولد شده است . مى گويند: تولد او چه كار به تو دارد؟ مى گويد: اگر او بزرگ شود و به كمال برسد عده زيادى را هدايت مى كند. پيروان او مى گويند: اجازه مى دهى او را بكشيم ؟ مى گويد: خير، براى اين كه بقا و زندگانى ما به وسيله آنها است . اگر يكى از اولياء الله روى زمين نباشد و زمين از آنها خالى باشد، قيامت بر پا شده و ما را به آتش مى برند. ما تعجيل نداريم كه داخل آتش شويم .(574) اين چيزى بود كه از اين قلم براى نماياندن بخشى از فرهنگ اسلام و قرآن تراويد و هشدارى است براى شناخت بهتر و درست زندگى و آن چه بايد از آن پرهيز كرد و يا بدان روى آورد تا خشنودى خدا را در پى داشته باشد. و بايد تلاش كنيم كه دچار وسوسه هاى پنهانى دشمنان دين خدا نشده و هم چنان بر دين مقدس اسلام باشيم . دانستن اين اخبار اگر همه تنبه نباشد، هشدارى است تا در هر گام سنجيده و با چشم باز راه خويش را برگزيده و گرفتار گمراهى ها نشويم . اميد كه ، دوست داران دين خدا و فرستان واپسين حضرت حق و خاندان پاكش كه بيگمان دست گير همه صالحان در روز رستاخيز خواهند بود، از اين نوشته توشه اى بر گيرند تا ماندگار بوده و سفره دلشان به نورانيت مهر خداوندى و اوليايش رنگين گشته و همواره پاس دار ارزش هاى خوب اسلامى باشند. اميد آن روز كه با اين تمهيد به پيشواز گام هاى پر بار و مبارك حضرت حجت (عج ) برويم . آمين . مورخه 7/4/1377 كه مصادف است با 3 ربيع الاول 1419 نعمت اله صالحى حاجى آبادى
|
