 |
|
دوره كامل قصه هاى قرآن از آغاز خلقت تا رحلت خاتم انبياء(ع ) سيد محمد صوفى - ۱۰ -
يهود بنى قريظه
هرچه را فراموش كنم اين حادثه را فراموش نمى كنم كه آن دو نفر (ابوبكر و عمر) فرمانده سپاه اسلام شدند و فراموش نمى كنم فرار آنها را، در حاليكه مى دانستند فرار از ميدان جنگ ، گناه بزرگى است . پرچم مقدس اسلام را به ميدان بردند، ولى لباس ذلت و بدنامى بر آن پوشاندند. يكى از پهلوانان يهود كه شمشيرى بلند در دست داشت و بر اسبى نجيب نشسته بود، بر آنها حمله كرد. از شمشير و نيزه اش مرگ مى باريد و آتش زبانه مى كشيد. ولى من عذر شما را در مورد فرارتان مى پذيرم . زيرا مرگ ناگوار و مبغوض است و هر كسى ميل دارد زنده بماند وبكام مرگ نرود. رسول اكرم (ص ) از اين حوادث رنج مى برد و انتظار فرمان آسمانى را داشت و در آن حال فرمان الهى رسيد كه كار جنگ را يكسره كند، به همين جهت فرمود: لاعطين الراية غدا رجلا كرارا غير فرار يحب الله و رسوله و يحبه الله و رسوله . اين پرچم را فردا به مردى خواهم سپرد كه پى در پى حمله كند و هرگز از ميدان جنگ قدمى به عقب برندارد. خدا و رسول را دوست دارد و خدا و رسول هم او را دوست دارند. در آن روزها على (ع ) به درد چشم مبتلا و از شركت در جنگ محروم مانده بود. لذا كسى باور نمى كرد كه اين كرار غير فرار، على (ع ) باشد. روز بعد همه چشم ها به دهان رسول الله (ص ) دوخته شده بود و همه آرزو داشتند كه پرچم بدآنهاسپرده شود تا اين افتخار نصيب آنان گردد. انتظار مردم زياد طول نكشيد. زيرا رسول اكرم (ص )، على (ع ) را به حضور طلبيد و نفسى جان بخش به چشمان او دميد و پرچم اسلام را به وى سپرد. على (ع ) به پاى قلعه خيبر شتافت . مرحب كه در دو قسمت اول جنگ برنده شده بود، سر راه را بر او بست و رجزى به اين مضمون خواند: خيبرنشينان مى دانند كه نام من مرحب است . مرحب مسلح ، مرحب پهلوان ، مرحب آزموده . على (ع ) دست به شمشير برد و فرمود: منم آنكه مادرم مرا حيدر نام گذارده است . مانند شير بيشه ها هستم و ديدارم وحشت آور است . مرحب چنان خود را آماده و مجهز كرده بود كه از فرود آمدن شمشيرها خاطرى آسوده داشت . زيرا علاوه بر كلاه خود پولادين و دو عمامه كه بر سر بسته بود، يك قطعه سنگ كه در وسطش سوراخى بود و شباهت به سنگ آسياى دستى داشت ، روى كلاه خود گذاشته و ميله كلاه خود را از سوراخ آن گذرانيده ، و در حقيقت باور كردنى نبود كه شمشيرى از آنها بگذرد و بر او لطمه اى وارد سازد. ولى شمشير على (ع ) با چنان نيروئى فرود آمد كه سنگ و كلاه خود و مغز پرغرور او را شكافت و از سينه زره پوشيده او نيز گذشت و به زندگانيش خاتمه داد. با مرگ مرحب قلعه قموص سقوط كرد و يهوديان به قلعه گريختند و در را بستند. على (ع ) خود را به در رسانيد و با سر انگشت خود آن را از جاى بركند و مانند پلى بر روى خندقى كه دور تا دور قلعه بود، انداخت . پسى از مرحب هفت يهودى ديگر به نامهاى : عنتره ، حارث ، ربيع بن ابى اسحاق ، مرة بن مروان ، ياسه ، ضحيج و داود بن قابوس كه همه از دلاوران و جنگجويان بودند، به ميدان شتافتند و يكى پس از ديگرى به دست على (ع ) از پاى درآمدند. بدين ترتيب مهمترين پايگاه يهوديان به دست مسلمين افتاد و خطرى كه همواره اسلام و مسلمين را تهديد مى كرد، بر طرف گرديد. ماجراى فدك و ما افاء الله على رسوله منهم فما اوجفتم عليه من خيل و لا ركاب ولكن الله يسلط رسله على من يشاء و الله على كل شى ء قدير. (سوره حشر: 6) فدك دهكده سبز و خرمى بود كه در نزديكى هاى خيبر قرار داشت . از نظر باغها و نخلستان ها قريه اى غنى و آباد محسوب مى شد. ساكنين فدك كه مالكين آن بودند، عموما يهودى بودند. وقتى قلعه هاى عظيم خيبر كه تكيه گاه كليه يهوديان بود، سقوط كرد و رهبر آنان مرحب ، بدست تواناى على (ع ) به خاك و خون غلطيد، سايرين فهميدند كه مبارزه با اسلام به قيمت نابودى آنها تمام خواهد شد. بدين جهت بدون جنگ و خونريزى تسليم شدند و كليد قلعه هاى خود را بدست پيامبر اسلام سپردند. رسول اكرم (ص ) نيز با نهايت بزرگوارى با آنها رفتار كرد. مجددا زمين ها را مطابق درخواست آنها به خودشان اجاره داد. به اين شرط كه هر گاه اراده كرد، از فدك رفع يد كنند و بروند. بديهى است كه اگر آنان آئين اسلام را مى پذيرفتند، املاك و اموال آنها به خودشان تعلق داشت و هيچ گونه زيانى متوجه ايشان نمى شد. مطابق مقررات اسلام ، آنچه به وسيله جنگ و لشكركشى به عنوان غنائم جنگى بدست مى آمد، همه سربازان مسلمان در آن سهيم بودند و بين آنان تقسيم مى شد. ولى در مورد فدك ، جنگى در كار نبود و خداوند بدون لشگركشى ، سرزمين هاى فدك را به پيغمبرش ارزانى داشت و بدين جهت مطابق نص قرآن كريم ، املاك فدك متعلق به شخص رسول اكرم (ص ) بود. قرآن كريم در اين باره چنين مى گويد: و ما افاء الله على رسوله منهم فما اوجفتم عليه من خيل و لاركاب و لكن الله يسلط رسله على من يشاء و الله على كل شى ء قدير. ما افاء الله على رسوله من اهل القرى فلله و للرسول و لذى القربى و اليتامى و المساكين و ابن السبيل كى لايكون دولة بين الاغنياء منكم و ما آتيكم الرسول فخذور و ما نهيكم عنه فانتهوا و اتقوا الله ان الله شديد العقاب . (سوره حشر: آيه 7 - 6) يعنى : -((و آنچه از املاك كفار را خداوند به پيغمبرش واگذارده ، پس شما در تحصيل آن ، رنج لشگر كشى و جنگ تحمل نكرده ايد، ولى خداوند پيامبرانش را بر آنچه مشيت او تعلق گرفته ، مسلط خواهد كرد و خداوند بر همه چيز قادر و توانا است . آنچه خداوند از غنائم كفار ده نشين به رسولش واگذاشته ، مخصوص خدا و رسول و خويشاوندان رسول و يتيمان و مسكينان و از راه واماندگان است . تا اين غنيمت ها به چنگ ثروتمندان نيفتد. آنچه پيغمبر به شما دستور داده ، قبول كنيد و از آنچه نهى كرده بپرهيزيد و نسبت به خداوند با تقوا باشيد. همانا عذاب او شديد است . در تفسير كلمه ((ذى القربى )) نه تنها مفسرين و دانشمندان شيعه ، بلكه سنى ها نيز نام على و فاطمه و فرزندان فاطمه (ع ) را ذكر مى كنند و بر طبق فرمان خداوند، رسول اكرم (ص ) اراضى فدك را به دخترش فاطمه (ع ) بخشيد و سندى هم نوشته شد كه به امضاء على (ع ) و ام ايمن و يكى از غلامان پيغمبر رسيد. از آن روز تا پايان زندگانى رسول الله (ص ) فدك در تصرف فاطمه (ع ) بود امير المومنين عليه السلام در نامه اى كه به عثمان بن حنيف نوشته از آن دوران چنين ياد مى كند: بلى كانت فى ايدينا فدك من كل ما اظلته السماء فشحت عليها نفوس قوم و سخت عنها نفوس قوم آخرين . آرى زير اين آسمان ، تنها فدك در دست ما بود كه گروهى (ابوبكر و عمر ياران آنها) بر آن بخل ورزيدند (و از تصرف ما به ظلم خارج ساختند) ديگران (خود آن حضرت و اهل بيتش ) بخشش نموده و از آن چشم پوشيدند و خداوند بهترين حاكم است . رسول اكرم (ص ) كه چشم از جهان پوشيد، غوغاى خلافت بر پا شد و با توطئه ها و نقشه هاى قبلى ، سقيفه بنى ساعده تشكيل گرديد و عجب اينجا است كه جسد پاك پيغمبر هنوز به خاك سپرده نشده بود كه ابى بكر و عمر براى ربودن خلافت ، سخت و به تكاپو و فعاليت افتادند و با اينكه رسول خدا(ص ) در روز غدير، با كمال صراحت على (ع ) را به جانشينى خود تعيين فرموده و از همه آنها بيعت گرفته بود، همه را ناديده گرفته و با حيله و نيرنگ بر مسند خلافت تكيه زدند. براى اينكه خلافت آنها محكم و بنيان حكومت بى اساسشان نيرومند شود، دور هم نشستند و به تبادل نظر و مشورت پرداختند. در پايان جلسه تصميم گرفته شد كه فدك را از تصرف على و فاطمه (ع ) بيرون آورند تا براى على (ع ) قدرت مبارزه با دستگاه خلافت باقى نماند. زيرا كارگرترين وسيله براى هر مبارزه ، پول است و وقتى دست على (ع ) از پول خالى شد، مردم كه بندگان پول هستند، او را كمك و مساعدت نخواهند كرد. فداك از فاطمه (ع ) گرفته شد و در اختيار كارگردانان دولت ابوبكر درآمد. فاطمه (ع ) براى احقاق حق و اثبات مالكيت خود، شهودش را معرفى كرد. ولى رد كردند. از طريق قوانين ارث جلو آمد. ابى بكر گفت : من از رسول خدا(ص ) شنيدم كه فرمود: نحن معاشر الانبياء لانورث . يعنى :((ما پيغمبران ، پس از خود ارث باقى نمى گذاريم .)) فاضل مى نويسد:((ابن ابى الحديد كه از نامش بارها ياد شده و به حق و استحقاق در صف فحول علماى عامه قرار دارد، معتقد است كه ابوبكر خيلى زياد دل خوشى از فاطمه زهرا - صلوات الله عليها - نداشت . سهل است كه محرمانه نسبت به دختر پيغمبر(ص ) كينه اى در سينه مى پرورانيد و تا رسول اكرم (ص ) در قيد حيات بود، مجالى نداشت كه اين كينه نهفته را ابراز بدارد. كسى كه تخم اين كينه را در سنيه ابوبكر كاشته و پرورش داده بود، هم دخترش عايشه بود. عايشه نخستين زنى بود كه پس از رحلت خديجه به عقد رسول اكرم (ص ) در آمده بود و تقريبا بى درنگ جاى خديجه را گرفته بود. ميان او و فاطمه زهرا كه بيش و كم همسن و همسال بودند، هميشه اختلاف بر قرار بود. اما رسول اكرم (ص ) كه دخترش فاطمه زهرا(ع ) را تا درجه بزرگترين و شريفترين زنان جهان بالا مى برد و او را يك زن فوق زنان دينا مى شمرد، محال بود به گله گذارى هاى زنانه عايشه گوش بدهد. عايشه هم جرات نمى كرد اسم فاطمه (ع ) را با دشمنى در حضور رسالت به زبان بياورد و از طرفى هم نمى توانست شكايتها و حكايتهاى خود را ناگفته بگذارد. به ناچار هر روز يكبار پيش پدرش مى رفت و تا مى توانست از دست زهرا(ع ) شكايت مى كرد. ابوبكر هم طبعا مردى بود كه خوى زنانه داشت . اهل درد دل گفتن و درد دل شنيدن و اشگ ريختن و نفرين و ناله كردن بود. ولى علاوه بر آنكه مى نشست و به درد دل دخترش گوش مى داد، علاوه بر آنكه وى را به مبارزه زهرا(ع ) محرمانه چپ چپ مى نگريست و پى فرصت مى گشت كه اين زهرهاى جوشان و خروشان را از سينه اش بريزد و در اين هنگام كه به پيام فاطمه زهر(ع ) جواب مى داد، احساس كرد روز انتقام فرارسيده و فرصت خوبى به چنگ آمده كه سينه داغدارش را به آزردن دختر رسول اكرم (ص ) شفا بدهد. حديث مجعول : نحن معاشر الانبياء لانورث درهما و لادينارا حديثى است كه به اجماع علماى اسلام جز ابوبكر راوى ديگرى ندارد. علماى عامه هم اين خبر را خبر واحد مى دانند. آرى ابوبكر يعنى پدر عايشه ، يعنى مردى كه خلافت را از دست اهل بيت روبده بود، يعنى مردى كه به خاطر دخترش نسبت به دختر شوهر وى با ديده عداوت و بغض نگاه مى كرد، روايت كرده كه رسول اكرم (ص ) فرمود: ما پيامبران درهم و دينارى به ميراث نمى گذاريم . علاوه بر آنكه اين حديث ((خبر واحد)) است و حجيتش بسيار ضعيف است ، با كلام الله معارضه مى كند. در قرآن كريم آيات ارث بى هيچ گونه استثنا نزول يافته و در آنجا پروردگار متعال به رسولش (ص ) مى فرمايد: يوصيكم الله فى اولادكم للذكر مثل حظ الانثيين (سوره نساء: 11) و مى فرمايد: و اولوا الارحام بعضهم اولى ببعض فى كتاب الله (سوره انفال : 75) و مى فرمايد: ان ترك خيرا الوصية للوالدين و الاقربين بالمعروف حقا على المتقين . (سوره بقره ، آيه 180) و علاوه بر عموم اين آيات كه بى استثنا در مورد ارث ، حكومت و قضاوت دارد و به عموم مسلمانان درباره ميراث ، آموزش و راهنمائى مى كند، در همين قرآن مجيد از ميراث گذارى انبياء ياد مى شود. در آنجا كه از قول زكريا در سوره مريم ، آيه 6، سخن مى گويد: رب هب لى من لدنك وليا يرثنى و يرث من آل يعقوب و اجعله رب رضيا خدايا به من يك ((ولى ))، يعنى فرزند، يعنى وارث ببخش تا از من و از آل يعقوب ميراث ببرد. باز هم در سوره نمل ، آيه 16، درباره داود و سليمان مى گويد: و ورث سليمان داود و قال يا ايها الناس علمنا منطق الطير و اوتينا من كل شى ء. به نص اين آيات بينات ، پيامبران الهى همچون زكريا و داود از خود ميراث گذاشته بودند و يحيى و سليمان كه دو پيغمبر خدا بودند از پدران خود ميراث بردند. در عين حال ، فاطمه (ع ) تمام كوشش خود را بكار برد. در مسجد مدينه نطق مفصلى ايراد كرد و حقايق را بى پرده ، از پشت پرده گفت . اما متاسفانه عوام فريبى هاى رئيس دولت و دنيا پرستى مردم ، مانع از آن شد كه زهرا(ع ) بتواند حق خود را بگيرد و فدك را از دست غاصبين خارج كند. بدين جهت با دلى افسرده و خاطرى آزرده در خانه نشست و قسم ياد كرد كه ديگر با ابوبكر سخن نگويد و بر او نفرين كرد. بخارى كه از علماء بزرگ عامه است ، در صحييح خود، از عايشه نقل مى كند كه : پس از آن روز فاطمه (ع ) خشمگين شد و از ابى بكر به حال خشم دورى گزيد و همچنان نسبت به ابوبكر غضبناك بود تا از دنيا رفت . فدك به همان ترتيب در دست ابوبكر و خلفاى بعد از او باقى ماند و بنى اميه نيز آن را ميان خود دست به دست مى گرداندند تا نوبت خلافت به عمر بن عبدالعزيز رسيد. وى آن را به اولاد فاطمه (ع ) برگردانيد. پس از مرگ عمر بن عبدالعزيز، خلفاى اموى ، ديگر باره فدك را از دست فرزندان فاطمه (ع ) خارج ساختند. تا در دوران خلفاء بنى عباس ، ابوالعباس سفاح آن را برگردانيد. منصور عباسى پس گرفت . پسرش مهدى برگردانيد. دو پسرش موسى وهارون پس گرفتند. مامون برگردانيد. متوكل عباسى پس گرفت و سود آن را به عبدالله بن عمر بازيار، واگذار كرد. اين بود فشرده اى از ماجراى فدك كه تاريخ اسلام تمام جزئيات آن را نقل كرده و در معرض قضاوت روشندلان و بى نظران قرار داده است . نداى جهانى قال يا ايها الناس انى رسول الله اليكم جميعا الذى له ملك السماوات و الارض لا اله الا هو يحيى و يميت ... (سوره اعراف : 158) وقت آن رسيده كه نداى اسلام بگوش جهانيان برسد. زيرا اسلام دين جهانى است و براى سعادت و سيادت ملتها، از طرف ايزد متعال نازل گشته است . بايد سلاطين و روساى كشورها از اين دعوت آسمانى مطلع شوند و از اين برنامه هاى مترقى و آزادى بخش استفاده كنند. به اين منظور رسول اكرم (ص ) مطابق معمول ، با اصحاب خود به مشورت پرداخت و تصميم گرفته شد كه بوسيله نامه هائى سران ممالك را به اسلام دعوت كنند. مورخين نامه هاى بسيارى درج كرده اند كه از جانب رسول اكرم (ص ) به زمامداران كشورها نوشته شد و عمده آنها به قرار زير است . نامه اى به : 1. نجاشى اول پادشاه كشور حبشه . 2. نجاشى دوم كه پس از مرگ نجاشى اول به سلطنت رسيد. 3. خسرو پرويز شاهنشاه ايران . 4. هرقل امپراطور روم . 5. ضغاطر (پاپ اعظم ) كشور روم . 6. مقوقس پادشاه كشور مصر. 7. حارث بن ابى شمر غسانى زمامدار اردن . 8. هوذة بن على زمامدار يمامه . 9. منذربن ساوى زمامدار بحرين . 10. زمامداران نجران . 11. نامه هاى متعددى ديگر كه به سران قبايل حمير و بزرگان يمن و حضرموت و غير آنها ارسال شد. اولين نامه به نام نجاشى پادشاه حبشه ارسال شد، و مضمون آن چنين بود: ((بسم الله الرحمن الرحيم من محمد رسول الله الى النجاشى ملك الحبشة اما بعد فانى احمد اليك الله الذى لا اله الا هو الملك القدوس السلام المومن المهيمن اشهد ان عيسى بن مريم روح الله و كلمته القيها الى مريم البتول الطيبة الحصينة فحملت بعيسى فخلقه من روحه و نفخه كما خلق آدم بيده و انى ادعوك الى الله وحده لاشريك له و الموالاة على طاعته ، و ان تتبعنى و تؤ من بالذى جائنى فانى رسول الله و قد بعث اليك ابن عمى جعفرا و معه نفر من المسلمين فاذا جائك فاقرهم و دع التجبر و انى ادعوك و جنودك الى الله تعالى و قد بلغت و نصحت . فاقبلوا نصيحتى و السلام على من اتبع الهدى محمد رسول الله ترجمه نامه : ((بنام خداوند بخشنده مهربان . نامه ايست از محمد پيامبر خدا، بسوى نجاشى پادشاه حبشه . اما بعد. من حمد و ثناى خداوند را به حضورت مى فرستم . خداوندى كه پادشاه بر حق و بى نياز مطلق ، پاك و منزه از تمام عيوب و نقائص ، داناى بر آشكار و نهان مردم است و گواهى مى دهم كه عيسى بن مريم مخلوق و كلمه خدا است كه آن را به مريم عفيف و پارسا القا فرمود. همانطور كه آدم را بى حاجت به پدر و مادر خلق كرد، وى را نيز بى حاجت پدر در رحم مادر پرورش داد و بوجود آورد. اى پادشاه حبشه ! من تو را به سوى خداوند يگانه و بى شريك مى خوانم و از تو همى خواهم كه با طاعت و عبادت وى برخيزى و مرا پيروى كنى و به دينى كه بر من نازل گشته ، ايمان آورى . همانا من فرستاده خداوندم . عموزاده ام جعفر و چند تن از مسلمانان را به كشور تو و به حضور تو فرستاده ام . چون نزد تو آيند، آنان را پذيرائى كن و سركشى را فروگذار و من تو را و سپاه تو را به سوى خداوند متعال دعوت مى كنم . من به موجب اين نامه رسالت خود را ابلاغ و حق نصيحت ادا كرده ام . نصيحت مرا بپذيريد و درود و تحيت بر آنكس كه حقيقت جو و هدايت طلب است .)) نامه به مهر رسول اكرم (ص ) كه بر نگين آن ، جمله :((محمد رسول الله )) نقش شده بود، توشيح شد و بوسيله عمر و بن اميه به دربار نجاشى ارسال گرديد. عمرو خود را به دربار نجاشى رسانيد و تقاضاى ملاقات كرد. درباريان به او گفتند: از مراسم تشرف به حضور شاه اين است كه بايد او را سجده كنى . وى نپذيرفت و اظهار داشت كه : مطابق عقيده و آئين ما، سجده مخصوص ذات لايزال الهى است و براى كسى جز واو روا نيست و اگر در اين كار مجاز بوديم ، در درجه اول پيامبر عظيم الشاءن خود را سجده مى كرديم . چون اصرار درباريان به جائى نرسيد، او را به حضور شاه بردند. ولى با كمال آزادى و رشادت به حضور ملوكانه رسيد و در همانجا نطق مختصرى به اين شرح ايراد كرد: اعليحضرتا ! مرا وظيفه اى است . بايد انجام دهم و آنچه را ماءمورم ابلاغ كنم . تو را نيز وظيفه اى است كه سخنان مرا گوش كنى و به مطالب من توجه نمائى . تو از نظر عواطفى كه نسبت به ما مسلمانان داشته و دارى ، در حقيقت از خود ما هستى و ما هم از نظر اعتماد و وثوقى كه به تو داريم ، در حقيقت از تو هستيم . زيرا گذشته نشان داده است كه هر نيكى از تو انتظار داشته ايم ، به آن رسيده ايم و در هر ناملايمى اميد عنايت مى برده ايم ، از آن محفوظ مانده ايم و پيش از اين هم سندى براى رسالت پيامبر خود نزد تو داريم . اينكه انجيل كتاب آسمانى شما، گواهى غير قابل انكار و داورى حقيقت گو است كه بر پيامبر ى پيغمبر اسلام شهادت مى دهد و اين فرصتى است براى تو كه از اين فضل الهى بهره اى بردارى و از موقعيت استفاده كنى و در صورتيكه اين دعوت حق را رد كنى ، همانند يهوديانى خواهى بود كه دعوت عيسى بن مريم را رد كردند. پيامبر بزرگوار اسلام (ص ) نه تنها تو بلكه ساير سلاطين و عموم مردم را به سوى حق دعوت كرده و فرستادگانش را به كشورهاى جهان فرستاده است ، ولى به تو چندان اميدوار است كه به ديگران نيست و از تو چنان مطمئن است كه از سايرين نه . زيرا نكوئى هائى كه در گذشته به مهاجرين مسلمان كرده اى اين اميد را بوجود آورده است . سخنان متين و عاقلانه عمرو كه با كمال فصاحت ادا شد، اثرى عظيم در حاضرين گذاشت . به طوريكه سراسر مجلس را سكوت مطلق فراگرفت . وى پس از پايان سخنانش ، به سوى پادشاه رفت تا نامه را تسليم كند. شاه باحترام آن گرامى نامه از تخت پائين آمد، نامه را گرفت و بر سر روى خود كشيد. آنگاه روى زمين نشست و فرمان داد فورا نامه را به زبان حبشى ترجمه كردند. چون متن نامه را از نظر گذرانيد.، نورانيت اسلام قلبش را احاطه كرد و اظهار داشت : اگر مى توانستم بار سفر مى بستم و به سوى محمد(ص ) مى رفتم . سپس در خلوت عمروبن اميه را به حضور طلبيد و گفت : من گواهى مى هم كه پيامبر شما: همان پيغمبرى است كه مسيحيان و يهوديان انتظار او را دارند و خبرى كه موسى بن عمران راجع به آمدن عيسى داده درست مانند بشارتى است كه عيسى بن مريم راجع به آمدن پيغمبر داده است . بيانات تو روشن تر از خبر دادن عيسى نيست ولى ياران من در اين كشور، انگشت شمارند. مهلتى ده افرادى فراهم سازم و دلهائى براى پذيرش اين دعوت آسمانى نرم كنم . آنگاه پاسخ نامه رسول اكرم (ص ) را نوشت :
|
