 |
|
درس زندگى سيد رضا حسينى - ۱ -
فهرست مطالب
نگاهى به زندگى علامه طباطبائى نگاهى به زندگى علامه جعفرى :
درسى آموزنده علامه محمد تقى جعفرى نقل كرده اند: در يكى از سالهاى اخير به قم مشرف شده بودم به قصد ديدار ايشان علامه طباطبايى به منزلشان رفتم در خانه را زدم ، پيرمردى در را باز كرد. گفتم : آقا تشريف دارند؟ گفتند: بله گفتم به ايشان عرض كنيد اگر حالشان مساعد باشد به خدمتشان برسم ، آن شخص رفت و برگشت و در يك اتاق را باز كرد، من وارد شدم ، اتاق فرش نداشت ، همانجا نشستم مرحوم علامه آمدند و پس از سلام و احوالپرسى گفتند: چون در حال تشرف به آستان قدس رضوى هستم لذا فرشهاى اتاق را جمع كرده ايم اين مطلب را گفتند و سپس فرمودند: بروم يك قاليچه بياورم و بيندازم كف اتاق تا بنشينيم و خواستند بروند كه من با نرمى دستشان را گرفتم و گفتم : هيچ احتياجى به قاليچه نيست و عبا را از دوش برداشتم و پهن كردم و گفتم : بفرماييد روى عبا هم مى توانيم بنشينيم . اين انسان وارسته با يك قيافه ملكوتى كه هرگز از ياد نمى برم فرمود: در اين موقع عمرم درس آمزموده اى به من تعليم دادى . من عرض كردم اين جمله هشدار دهنده جنابعالى بسيار آموزنده تر و سازنده تر از آن بود كه عرض كردم و سپس نشستيم و لحظاتى به گفتگو پرداختيم كه هرگز عظمت آن لحظات را فراموش نخواهم كرد. پس از آن ملاقات ديگر به ديدار ايشان نائل نشدم . رحمة الله عليه . (20) احترام به جوانان اولين بار در دانشكده فنى تهرانى بود كه از نزديك ديدمش آگهى زده بودند سلسله مباحث انسان شناسى سر ساعت توى تالار شهيد چمران بودم چه قدر قشنگ حرف مى زد ساده و بى تكلف . بعد از جلسه رفتم جلو براى عرض ارادت داشت جواب يكى ديگر را مى داد، صبر كردم ، حرفش كه تمام شد رو به من كرد: بله بفرماييد. سلام دادم و دستش را بوسيدم گفت : چرا اين كار را كردى ؟ بايد دست اينها را بوسيد به جوان ويلچر نشينى اشاره كرد: گفتم : آقا به ما دستور رسيده كه علما را احترام كنيم . بلافاصله خم شد و دست مرا... با خنده گفت : به ما هم دستور رسيده تواضع كنيم نمى دانستم از خجالت چه كار كنم پرسيد از اولاد على هستى ؟ جواب دادم : از محبتان على هستم . دوباره خم شد: دست محب على را بايد دو بار بوسيد اين را گفت و رفت كارش زمين دهن باز كرده بود. خودم را مقيد كرده بودم به شركت در جلسات استاد، اما شرمندگى آن روز ديگر اجازه نداد كه نزديكش بروم . عاشوراى سال پيش بود كه علامه خودش روضه حضرت عباس عليه السلام مى خواند و از شدت گريه شانه هايش تكان مى خورد. پارسال برايش كنگره نكو داشت گرفته بودند كيف كردم يكى يكى آمدند پشت تريبون از علامه گفتند و او تمام مدت سرش پايين بود و بعد خودش صحبت كرد و گفت من امروز در خودم هيچ چيز بيشتر از روزى كه مى خواستم ياد بگيرم ضرب ماضى است يا مضارع نمى بينم . من شايسته يك هزارم اين حرفها نيستم . تنها من نه كه همه لذت بردند از آن همه تواضع ؟ آخر برنامه كه داشتم بر مى گشتم ديدم استاد و همراهانش هم از پشت سر مى آيند ايستادم . دور و بر علامه حسابى شلوغ بود اما او در همان شلوغى مرا كه از دور ديد بلند صدا كرد كه چه طورى محب على ؟ رفتم جلو سلام كردم و عرض ادب گفت : مى بينى آخر الزمان شده است براى ما بزرگ داشت گرفته اند و خنديد دستش را دراز كرد براى خداحافظى دستم را جلو بردم كه يك دفعه ... باز هم در مقابل عمل انجام شده قرار گرفته بودم . داشت گريه ام مى گرفت . درسى براى دزد: روزى علامه محمد تقى جعفرى به منزلش در خيابان خراسان مى رفت كه متوجه شد دزدى قالى منزل ايشان را برداشته و مى برد. دزد را تعقيب كرد و در سراى بوعلى بازار تهران ديد كه آنجا در حال مظنه كردن قالى است . لحظه اى كه در مقابل حجره اى قصد معامله آن را داشت ، استاد پيش رفته و با پيشنهاد منفعت به طرفين صاحب حجره و دزد قالى را مى خرد. ولى شرط مى كند كه خود فروشنده ، آن را تا منزل برايش حمل كند وقتى دزد به درب منزل استاد مى رسد پى به اصل قضيه مى برد، دزد از استاد معذرت مى خواهد، استاد بدون آنكه به رويش بياورد او را از اين عمل منع مى كند و مى گويد من كه نديدم تو از خانه من فرش را دزديده باشى .... من فقط قالى را از تو خريده ام و به اين صورت او را به راه صواب رهنمون مى سازد. (21) در جمع جوانان : حجة السلام على دوانى نقل مى كنند: در فروردين 1349 همراه استاد شهيد مطهرى براى شركت در كنگره هزاره شيخ طوسى به مشهد مقدس رفتم كه در دانشگاه فردوسى مشهد برگزار مى شد. استاد محمد تقى جعفرى از چهره هاى سرشناس مدعوين بود. كنگره بسيار مهم و پربار بود. حدود 200 نفر از دانشمندان خاصه و عامه و خارجى كه از كشورهاى اسلامى و اروپايى آمده بودند شركت داشتند خيلى ها مى گفتند تا كنون كنگره اى به اين خوبى و پربارى نديده ايم من نويسنده اولين بار بود كه در كنگره اى شركت مى كردم نوبت سخن كه به استاد جعفرى رسيد 20 دقيقه با آن لحن شيرين و دلنشين پيرامون قاعده لطف از نظر شيخ طوسى صحبت كرد. سخنانش طبق معمول با تعبيه ابياتى از مثنوى جلال الدين بلخى بود از جمله اين ابيات كه همه را مجذوب كرد:
در پايان كنگره دانشجويان را مى ديدم كه استاد جعفرى را در ميان گرفته اند و با او سر بحث دارند او هم در ميان آنها فرو رفته بود و با لحنن گرم و نرم خود به سوالات آنها پاسخ مى داد. حتى در خيابان هم مى ديدم كه استاد جعفرى با جمعى از دانشجويان كه دورش را گرفته بودند با سرعتى كه در راه رفتن داشت از پياده رو مى گذرد و با صداى رسا جواب پرسشهاى آنها را مى دهد يا سوالات آنها را اصلاح مى كند. آن ارتباط دانشجويان و جوانان با او را كسى ديگر از اعضاى كنگره نداشت با اينكه حاضران همه اهل فكر و قلم و استادان سرشناس حوزه و دانشگاه بودند. دو روز گرسنه : علامه محمد تقى جعفرى نقل مى كنند: در دوران تحصيل در حوزه علميه قم دو شبانه روز بود كه براز غذا چيزى نداشتيم بالاخره احساس وظيفه شرعى كردم كه بروم از همان بقال كه دائما از او مواد غذايى مى خريديم مقدارى برنج و روغن و خرما بگيرم . روز سوم رفتم به همان بقال گفتم : يك كيلو برنج و يك سير روغن و هفت سير خرما بده بقال آنها را كشيد و به دست من داد گفتم : وجه اينها را دو سه روز ديگر مى آورم بقال گفت من نسيه نمى دهم و آنها را از من گرفت و برگرداند سر جاى خود من برگشتم و طرف عصر آن روز كه در رختخواب بودم در حجره همسايه من طلبه اى بود كتاب معالم را آورد و صفحه اى را باز كرد كه من در اينجا اشكالى دارم . من گفتم فعلا حالم مقتضى نيست ، گفت من ناهار نخورده ام و كته پخته ام برويم حجره من با هم ناهار بخوريم و اشكال مراهم حل كن با هم رفتيم و ايشان كته را پخته و خرما را خورشت كرده بود و با هم ناهار را خورديم به هر حال از اين نمونه ها در دوران تحصيل طلبگى بسيار زياد بود. (22)
|
