هزار حسنه

((اءبى الصّامت ))، مى گويد: از حضرت ابى عبداللّه (ع ) شنيدم كه مى فرمودند: كسى كه پياده به زيارت قبر حضرت امام حسين (ع ) برود، خداوند متعال به هر قدمى كه بر مى دارد، هزار حسنه برايش ثبت و هزار گناه از وى محو مى فرمايد، و هزار درجه مرتبه اش را بالا مى برد، سپس فرمودند: وقتى به فرات وارد شدى ابتداء غسل كن و كفش هايت را آويزان نما و پاى برهنه راه برو و مانند بنده ذليل راه برو و وقتى به درب حائر رسيدى چهار مرتبه تكبير بگو، سپس اندكى حركت كن باز چهار بار تكبير گفته بعد به طرف بالاى سر حضرت برو و در آنجا بايست و سپس چهار مرتبه تكبير بگو و نزد قبر نماز بخوان و از خداوند متعال حاجت خود را بخواه .(25)

هزار گناه محو

((عبداللّه بن مُسكان ))، از حضرت ابى عبداللّه (ع )، نقل كرد كه : آن حضرت فرمودند: كسى كه از شيعيان ما بوده و حسين (ع ) را زيارت كند، از زيارت برنگشته مگر آنكه تمام گناهانش آمرزيده مى شود و براى هر قدمى كه برمى دارد و هر دستى كه بالا مى رود و اسبش را حركت داده و مى راند هزار حسنه ثبت شده و هزار گناه محو گشته و هزار درجه مرتبه اش بالا مى رود.(26) بسر دارم هواى تو شده دل مبتلاى تو بلب دارم ثناىِ تو بياد كربلاىِ تو پناه عالمين حسين جانم حسين گل باغ هدائى تو شهيد كربلائى تو بحكم حق رضائى تو ذبيحً بالقفائى تو

كرامت حق

شنيدم از امام (ع ) كه مى فرمودند: احدى نيست كه در روز قيامت مگر آنكه آرزو مى كند از زوّار امام حسين (ع ) باشد، زيرا مشاهده مى كند با ايشان چه معامله اى شده و چه كرامتى حق تبارك و تعالى درباره آنها منظور مى فرمايد. و نيز آن حضرت فرمودند: كسى كه دوست دارد در روز قيامت بر سفره هاى نور بنشيند، پس بايد از زوّار حضرت حسين بن على (ع ) باشد.(27) سلام ما بر حُسين كشته راه خُدا درود بر روح آن تشنه لب نينوا سلام بر قاسم و اكبر و هم اصغرش به امّ كلثوم و برزينب غم پرورش

فرشته ها ملازم زوار

((مفضّل بن عمر)) نقل كرده كه : حضرت ابو عبداللّه (ع ) فرمودند: گويا مى بينم كه فرشتگان با مؤ منين بر سر قبر حضرت حسين بن على (ع ) ازدحام كرده اند. راوى مى گويد: عرضه داشتم : آيا مؤ منين فرشته را مى بينند؟ حضرت فرمودند: هرگز، هرگز، آنها به خدا قسم ملازم و همراه مؤ منين بودند، حتّى با دست هايشان به صورت هاى آنها مسح مى كشند. سپس امام (ع ) فرمودند: خداوند منّان هر صبح و شام از طعام بهشت بر زوّار امام حسين (ع ) نازل مى فرمايد و خدمتكاران ايشان فرشتگانند. هيچ بنده اى از بندگان خداوند حاجتى از حوائج دنيا و آخرت را از خداوند متعال درخواست نمى كنند، مگر آنكه خدا به او عطاء مى فرمايد. راوى مى گويد: عرض كردم : به خدا قسم اين كرامت مى باشد. امام (ع ) به من فرمودند: اى مفضّل : برايت بيشتر بگويم ؟ عرضه كردم ، بلى سرور من . حضرت فرمودند: گويا مى بينم تختى از نور را كه گذارده اند و بر روى آن قبّه اى از ياقوت سرخ زده شده كه با جواهرات آن را زينت نموده اند و حضرت امام حسين (ع ) بر روى آن تخت نشسته اند و اطراف آن حضرت نود هزار قبه سبز زده اند و مؤ منين آن حضرت را زيارت كرده و بر آن جناب سلام مى دهند. پس خداوند متعال به ايشان مى فرمايد: اى دوستانم از من سؤ ال كنيد و بخواهيد، پس زياد اذيّت شديد و خوار و مقهور گرديديد، امروز روزى است كه حاجتى از حاجات دنيا و آخرتتان را از من درخواست نكرده ، مگر آنرا روا نمايم . پس خوردن و آشاميدنشان در بهشت مى باشد، پس به خدا قسم كرامت و احسانى كه زوال نداشته و انتهاء آن را نمى توان درك كرد همين است .(28)

جزء عمر حساب نشود

((حضرت ابى الحسن الرضا(ع ))) نقل نموده و آن جناب از پدر بزرگوارشان حكايت كرده اند كه ابو عبداللّه جعفربن محمّد الصادق (ع ) فرمودند: ايّام زيارت حضرت امام حسين (ع ) جزء عمر زائر شمرده نشده و از اجلشان محسوب نمى گردد.(29) امام صادق (ع ) فرمود: كسى كه مى خواهد در همسايگى رسول خدا(ص ) و حضرت على و فاطمه (عليهاالسلام ) باشد، زيارت حسين بن على (ع ) را ترك نكند.(30) اى برق عشقت بر دلم يادِ تو شمع محفلم باَبى اَنت يا ثاراللّه يا مولا يا اباعبداللّه

زيارت مظلوم

((ابى بصير،)) مى گويد: از حضرت ابا عبداللّه (ع ) يا ابا جعفر(ع ) شنيدم كه مى فرمودند: كسى كه دوست دارد محل سكنا و منزلش بهشت باشد پس زيارت مظلوم (كربلاء) را ترك نكند. عرض كردم : مظلوم كيست ؟ حضرت فرمودند: مظلوم حسين بن على (ع ) كه صاحب كربلاء است مى باشد، كسى كه بخاطر شوق به آن حضرت و محبّت به رسول خدا(ص ) و فاطمه (عليهاالسلام ) و حبّ به اميرالمؤ منين صلوات اللّه و سلامه عليهم اجمعين حضرتش را زيارت كند، خداوند او را بر سر سفره هاى بهشتى نشانده كه با آن سروران هم غذا باشد، در حالى كه مردم در حساب مى باشند. (31)

حساب قيامت

((عبداللّه بن زراره ،)) مى گويد: از حضرت ابو عبداللّه (ع ) شنيدم كه مى فرمودند: در روز قيامت براى زوّار حسين بن على (ع ) بر ساير مردم فضيلت و برترى مى باشد. عرض كردم ، فضيلتشان چيست ؟ حضرت فرمودند: پيش از ديگران و چهل سال قبل از آنها به بهشت داخل مى شوند در حالى كه مردم در حساب و موقف مى باشند.(32) دل تنگم سفر كربلا مى خواهد آستان بوسى شاه شهدا مى خواهد روز و شب در غم دورى حسين بيمار است جرم بيمار چه باشد كه دوامى خواهد(33)

عرفان و شناخت

حضرت ((عبد صالح (ع ))) مى گويد: بر آن حضرت داخل شده و سلام كرده و محضرش عرض كردم : فدايت شوم : همه گروه از مردم حضرت حسين (ع ) را زيارت مى كنند، چه كسانى كه به اين امر عرفان و شناخت دارند (امر ولايت را) و چه آنانكه منكر آن مى باشند و نيز زنان سوار مراكب شده و به زيارت آن حضرت مى روند و اين زيارت ها در حالى واقع مى شود كه زيارت كنندگان مشهور و مشخص شده اند كه از دوستان اين خاندان هستند و من چون اين شهرت را در خارج حسّ كرده و لمس نمودم از رفتن به زيارت خوددارى نمودم ، وظيفه در اينجا چيست ؟ راوى مى گويد: امام (ع ) مكث طولانى نموده و جواب من را ندادند سپس روى مبارك به من نموده و فرمودند: اى عراقى اگر آنها خود را آشكار و مشهور نمودند تو خود را مشهور نساز به خدا قسم هيچ كسى به زيارت حضرت امام حسين (ع ) نمى آيد، در حالى كه عارف به حق آن جناب باشد، مگر آنكه حق تعالى گناهان گذشته و آينده اش را مى آمرزد.(34) حضرت اءبو عبداللّه فرمودند: كسى كه به زيارت قبر امام حسين (ع ) برود و به حق آن حضرت عرفان و آگاهى داشته باشد، مانند كسى است كه سه حج با رسول خدا(ص ) انجام داده باشد.(35) عمرى است هواى كربلا دارد دل زين پرده بسى شور و نوا دارد دل تا باز شود مگر ره كوى حسين هر شب بخدا دست دعا دارد دل (36)

كنار نهرها

((محمّد بن ابى جرير قمّى )) گفت : از حضرت اباالحسن الرضا(ع ) شنيدم كه به پدرم مى فرمودند: كسى كه حضرت حسين بن على (ع ) را زيارت كند در حالى كه به حق آن حضرت عارف و آگاه باشد از هم صحبت هاى حق تعالى بالاى عرش ‍ مى باشد، سپس اين آيه را قرائت فرمودند: انّ المتّقين فى جنّات و نهر، فى مقعد صدق عند مليك مقتدر. (همانا اهل تقوى در باغ ها و كنار نهرها منزل گزينند، در منزل گاه صدق و حقيقت نزد خداوند عزّت و سلطنت جاودانى متنعّم مى باشند).(37) عمرى است هواى سر كويت دارم دل قبله آرزو بسويت دارم روزى كه ز من روى بتابند همه اميد نظاره اى به رويت دارم (38)

طلب رحمت

حضرت ابو عبداللّه (ع )، فرمودند: هنگامى كه روز قيامت شود منادى نداء مى كند: زوّار حسين بن على (ع ) كجا هستند؟ گردن هاى تعدادى از مردم كشيده مى شود كه عدد آنها را غير از خداوند متعال كس ديگرى نمى داند، پس به ايشان گفته مى شود قصد شما از زيارت قبر حضرت حسين بن على (عليه السلام ) چه بود؟ مى گويند: پروردگارا آن حضرت را زيارت كرديم بجهت محبّتى كه به رسول خدا(ص ) و حضرت على و فاطمه (عليهاالسلام ) داشته و به منظور طلب رحمت براى صاحب قبر به ازاء آنچه از آن حضرت صادر گرديد. پس به آنها گفته مى شود: ايشان محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين سلام اللّه عليهم هستند، به آنها ملحق شويد. شما با ايشان و در درجه و مرتبه آنها هستيد، به لواء و پرچم رسول خدا(ص ) ملحق گرديد، پس بطرف لواء آن حضرت رهسپار شده و در سايه آن قرار مى گيرند، در حالى كه لواء به دست اميرالمؤ منين على (ع ) مى باشد و بدين ترتيب به بهشت وارد مى شوند، ايشان جلو پرچم و سمت راست و جانب چپ و پشت آن بوده و چهار طرف لواء را گرفته اند.(39) شناخت هر كه تو را جز خدا بجويد نه بغير راه تو راهى دگر بپويد نه اسير عشق تو آزاديش در اين بند است شكسته از غم تو موميا بجويد نه نسيم مهر تو در بوستان اگر ندمد گل از گياه و گياه از زمين برويد نه اگر كه عطرت را از بهشت برگيرند دگر محب تو يك گل از آن ببويد نه بغير بارش اشك غمت دگر چيزى سياه نامه ما را توان بشويد نه كه مژده داد سروشم كه آن تجلّى لطف بود محال كه بر نوكرش بگويد نه (40)

از روى شوق

حضرت ابى جعفر(ع )، آن حضرت فرمودند: اگر مردم مى دانستند كه در زيارت قبر حضرت حسين بن على (ع ) چه فضل و ثوابى است حتما از شوق و ذوق قالب تهى مى كردند و بخاطر حسرت ها نفس هايشان به شماره افتاده و قطع خواهد شد. راوى مى گويد: عرض كردم : در زيارت آن حضرت چه اجر و ثوابى مى باشد. حضرت فرمودند: كسى كه از روى شوق و ذوق به زيارت آن حضرت رود خداود متعال هزار حجّ و هزار عمره قبول شده برايش مى نويسد و اجر و ثواب هزار شهيد از شهداء بدر و اجر هزار روزه دار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب آزاد نمودن هزار بنده كه در راه خدا آزاد شده باشند برايش منظور مى شود و پيوسته در طول ايام سال از هر آفتى كه كمترين آن شيطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته كريمى را بر او موكّل كرده كه وى را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زير قدم نگهدارش باشد و اگر در اثناء سال فوت كرد فرشتگان رحمت الهى بسويش حاضر شده و او را غسل داده و كفن نموده و برايش استغفار و طلب آمرزش كرده و تا قبرش مشايعتش ‍ نموده و به مقدار طول شعاع چشم در قبرش وسعت و گشايش ايجاد كرده و از فشار قبر در امانش قرار داده و از خوف و ترس دو فرشته منكر و نكير بر حذرش مى دارند و برايش دربى به بهشت مى گشايند و كتابش را به دست راستش مى دهند و در روز قيامت نورى به وى اعطاء مى شود كه بين مغرب و مشرق از پرتو آن روشن مى گردد و منادى نداء مى كند: اين كسى است كه از روى شوق و ذوق حضرت امام حسين (ع ) را زيارت كرده و پس از اين نداء احدى در قيامت باقى نمى ماند مگر آنكه تمنّا و آرزو مى كند كه كاش از زوّار حضرت اباعبداللّه الحسين (ع ) مى بود.(41) من گدايم ، گداى حسينم مستحق عطاى حسينم عشق او مايه سوز و سازم روى او قبله گاه نيازم

بندگان مكرم

((محمّد بن مسلم ))، مى گويد: محضر مبارك ابى عبداللّه (ع ) عرض كردم : چه اجر و ثوابى هست براى كسى كه حسين (ع ) را زيارت كند؟ حضرت فرمودند: كسى كه از روى شوق و ذوق به زيارت حضرت امام حسين (ع ) رود از بندگان مكرّم خداوند منّان محسوب مى شود و در روز قيامت زير لواء و پرچم حضرت حسين بن على (ع ) بوده تا وقتى كه اين دو بزرگوار داخل بهشت شوند.(42) من يا حسين بر در اين آستان سگم گر بنده ات نخوانيم اما بخوان سگم داراى صاحبى است بود هر كجا سگى تو صاحب منى و منت همچنان سگم

محبت

((ذريح محاربى ))، وى مى گويد: محضر مبارك حضرت ابى عبداللّه (ع ) عرض كردم : از خويشاوندان و فرزندانم كسى را ملاقات نكردم مگر وقتى به آنها خبر دادم به اجر و ثوابى كه در زيارت قبر حضرت امام حسين (ع ) هست ، من را تكذيب نموده و گفتند: تو بر حضرت جعفر بن محمّد(عليه السلام ) دروغ بسته و اين خبر را از پيش خودت مى گوئى ! حضرت فرمودند: اى ذريح مردم را رها كن هر كجا كه مى خواهند بروند، بخدا قسم حق تعالى به زائرين امام حسين (ع ) مباهات كرده و افتخار مى نمايد و مسافر و زائر را فرشتگان مقرّب خدا و حاملين عرش رهبرى مى كنند حتى حق تعالى به فرشتگان مى فرمايد: آيا زوّار حسين بن على (عليه السلام ) را مى بينيد كه از روى شوق و محبّت به آن حضرت و علاقه به حضرت فاطمه (عليهاالسلام ) دخت رسول اللّه (ص ) به زيارت آمده اند؟ به عزّت و جلال و عظمت خود قسم كرامت خويش را بر ايشان واجب كرده ام و ايشان را حتما به بهشتى كه براى دوستانم و براى انبياء و رسل و فرستادگانم آماده كرده ام داخل مى كنم . اى فرشتگان من ! ايشان زوّار قبر حسين حبيب محمّد رسول من بوده و محمّد(ص ) حبيب من است و كسى كه من را دوست داشته باشد حبيب من را نيز دوست مى دارد و كسى كه حبيب من را دوست داشته باشد دوست دار حبيبم را نيز دوست دارد و كسى كه نسبت به حبيب من بغض ‍ ورزد، كسى است كه به من بغض مى ورزد و بر من واجب است كه به اشد عذاب ، عذابش نموده و به آتش دوزخم او را بسوزانم و جهنم را مسكن و مكانش قرار داده و وى را چنان عذابى كنم كه احدى از اهل عالم را آن طور عذاب نكرده باشم .(43) بر سر كوى تو با راز و نياز به نياز آمدام اى همه ناز بارها گفته و مى گويم باز ياحسين ابن على ادركنى زجهان غم عشق تو بس است بى رضايت دو جهان قفس است اين بيان است مرا تا نفس است ياحسين ابن على ادركنى خونشد از غم دل زارم چكنم گره افتاده بكارم چكنم سوى تو روى نيارم چكنم ياحسين ابن على ادركنى

ثواب عمره

حضرت امام صادق (ع ) فرمودند: كسى كه به اميد ثواب و اجر به زيارت حضرت امام حسين (ع ) برود نه از روى تكبّر و نخوت و نه رياء و سمعه گناهانش پاك شده همانطور كه جامه با آب پاك و طاهر مى گردد، بنابراين هيچ آلودگى و لغزش بر او باقى نمى ماند و بهر قدمى كه برداشته ثواب يك حج به او داده و هرگاه گام و قدمش را از روى زمين بلند مى كند ثواب يك عمره دارد(44) شود آيا كه ره كربلا بگشايند در رحمت به رخ اهل ولا بگشايند شود آيا كه دگر قافله ها، طايفه ها بار در باديه كرببلا بگشايند

بدون تكبر

((عبداللّه بن ميمون قداح ))، از حضرت ابى عبداللّه (ع ) مى گويد: محضر مبارك امام (ع ) عرض كردم : كسى كه به زيارت قبر حضرت حسين بن على (عليه السلام ) برود در حالى كه عارف به حق آن جناب بوده و زيارتش ‍ بدون تكبر و نخوت باشد ثوابش چيست ؟ حضرت فرمودند: هزار حج مقبول و هزار عمره پذيرفته شده برايش مى نويسند و اگر شخص ‍ شقى باشد او را سعيد قلمداد مى نمايند و پيوسته در رحمت خداوند عزّوجلّ غوطه مى خورد.(45) ما كه از عشقت گفتگو داريم اى حسين جانم - اى حسين جانم كربلايت را آرزو داريم اى حسين جانم - اى حسين جانم

طلب آمرزش

((عبداللّه بن مسكان ))، مى گويد: محضر مبارك حضرت ابا عبداللّه (ع ) بودم در حالى كه گروهى از اهل خراسان محضرش مشرف بودند، آنان راجع به زيارت قبر حسين بن على (عليه السلام ) و فضل و ثواب آن از حضرت سؤ ال كردند؟ حضرت فرمود: پدرم از جدّم نقل فرمود كه آن بزرگوار مى فرمودند: كسى كه امام حسين (ع ) را زيارت كند و نيّتش فقط خدا باشد حق تعالى گناهانش را محو نموده و او را از ذنوب بيرون آورده همانند مولودى كه مادرش او را زائيده باشد و فرشتگان او را در سير و سفرش مشايعت مى كنند، يعنى : بالاى سرش بال زده و گاهى بالهايش را بر سرش پهن نموده بدون اينكه حركت دهند و بهمين كيفيّت او را مشايعت نموده تا وى به منزل و اهلش برسد. فرشتگان از پروردگار متعال براى او طلب آمرزش نموده و از اطراف و اكناف آسمان رحمت او را احاطه كرده و فرشتگان او را نداء داده و مى گويند: پاكى و پاك است آن كسى كه تو زيارتش نمودى (يا: خوشا بر تو و خوشا بر كسى كه زيارتش نموده اى ) و او را در ميان اهل و عيالش حفظ و نگهدارى مى كنند.(46) سلام ما به تو اى سومين امام حسين كه در حضور تو مهدى كند سلام حسين سلام بر تو كه در زير تيغ با لب خشك براى شيعه فرستاده اى پيام حسين سلام بر تو و آن قطره هاى خون سرت كه ريخت روى زمين در مسير شام حسين سلام بر تو و آن لحظه اى كه قاتل تو نهاد تيغ بر آن لعل تشنه كام حسين سلام بر تو و آن دم كه زينبت مى گفت بيا گلوى تو بوسم بجاى مام حسين سلام بر تو و بر اصغرت كه تير جفا بريخت شهد شهادت را بكام حسين

حاجت دنيا و آخرت

حضرت ابو عبداللّه (ع ) فرمودند: كسى كه قبر حضرت امام حسين (ع ) را قربة الى اللّه و براى خدا زيارت كند، حقتعالى او را از آتش جهنم آزاد نموده و روز فزع اكبر او را در امان قرار مى دهد و حاجتى از حوائج دنيا و آخرت را از خداوند نخواسته مگر آنكه بارى تعالى به وى اعطاء مى فرمايد.(47) خرم دل آنكه رفت به بستان كربلا بهر طواف قبر شهيدان كربلا از بهر عاشقان خدا در ره وصال جولانگهى است عرصه جولان كربلا خوش گلشنيست گلشن كرببلا كه هست رنگين و خون پاك جوانان كربلا از خط سبز و سرخ جوانان گلعذار خوش جلوه گاه گشته گلستان كربلا

محبوبترين اعمال

حضرت ابى عبداللّه (ع ) فرمودند: محبوب ترين اعمال نزد حق تعالى زيارت قبر حضرت حسين (ع ) بوده و برترين اعمال نزد او جلّ و على ادخال سرور و شادى بر مؤ من است و نزديك ترين بنده به خدا، بنده اى است كه در حال سجود بدرگاه الهى گريان باشد.(48) السّلام ،السّلام ،بر تو اى كربلا اى كه پاينده شد، از تو دين خدا از كعبه شد جدا، سيدالشّهداء به قربانگاه عشق ، مى رود از منا حسين فاطمه ، عزيز مصطفى نور چشم على ، همتاى مجتبى السّلام ،السّلام ، بر تو اى كربلا اى كه پاينده شد از تو دين خدا

زيارت قبر مطهر

((محمّد بن سنان )) از بشير دهّان برايم نقل كرد و گفت : در هر سال به حجّ مشرّف مى شدم ، يكسال تنبلى كرده و آنرا ترك كردم و سال بعد كه به حج رفته و محضر حضرت ابى عبداللّه (ع ) رسيدم به من فرمودند: اى بشير چه چيز تو را در سال گذشته از حج سست و تنبل كرده ؟ عرض كردم : فدايت شوم مالى داشتم كه از مردم مى خواستم و خوف داشتم تلف شود. لذا به حج نيامده ولى در عوض روز عرفه به زيارت قبر مطهّر حضرت امام حسين (ع ) رفتم . حضرت به من فرمودند: آنچه نصيب اهل موقف (حاجى ها) شد، از تو فوت نگرديد، اى بشير كسى كه قبر حسين (ع ) را زيارت كند، در حالى كه به حق آن حضرت عارف و آگاه باشد، مانند: كسى است كه خدا را در عرش زيارت نموده .(49) عاشقم عاشق كربلاى حسين عاشقم عاشق نينواى حسين اى خدا آرزو دارم من در نهان بوسه باران كنم قبر آن سروران قبر شش گوشه اش را بگيرم ز بر درد دلها كنم اى خدا تا سحر پرسم از اصغر و اكبر نوجوان داغ اكبر چه شد گشته اى ناتوان اى حسين نور چشم پيمبر سلام از همه دوستان آورده ام من پيام از چه زوار نخواهى تو شاها ديگر از فراقت عزيز گشته ايم خون جگر يك شب جمعه كن يا حسين تو نظر چشم گريان اين دوستان را نگر كربلا را حسين راهنما شو دگر دوستان را امير كاروان شود دگر دوستان مردند از حسرت كربلا اى خدا باز كن اين ره كربلا ياحسين ياحسين ياحسين ياحسين (50)

رزق و عمر طولانى و در زمره سعدا

((عبدالملك خثعمى ))، از حضرت ابى عبداللّه (ع )، گفت : حضرت به من فرمودند: اى عبدالملك زيارت حسين بن على (ع ) را ترك مكن و ياران و اصحابت را به آن امر فرما، و شيعيان ما را امر كنيد به زيارت آن حضرت ، زيرا حق تعالى بواسطه آن عمر تو را طولانى كرده و روزى و رزقت را واسع مى فرمايد و امورى كه بدى و شر را جلب مى كند دفع مى نمايد. در حال حيات سعيد و سعادتمند نموده و نخواهى مرد مگر سعيد و تو را در زمره سعداء مى نويسد.(51) و زيارت آن حضرت بر هر مؤ منى كه اقرار به امامت حضرتش از طرف خدا دارد واجب است .

حاجت روا

((بشير دهّان ))، از ابى عبداللّه (ع )، حضرت درباره كسى كه به زيارت قبر امام حسين (ع ) مى رود فرمودند: وى هنگامى كه از اهلش جدا مى شود به هر قدمى كه بر مى دارد گناهانش ‍ آمرزيده مى شود و سپس پيوسته به هر قدمى تقديس و تنزيه شده تا به قبر مطهر مى رسد وقتى به آنجا رسد خداوند متعال او را خوانده و مى فرمايد: بنده من از من سؤ ال كن تا به تو اعطاء كنم ، من را بخوان تا اجابتت نمايم ، از من طلب نما تا به تو بدهم ، حاجتت را از من بخواه تا برآورده نمايم . راوى گفت : امام (ع ) فرمودند: و حق است بر خدا كه آنچه بذل نموده را اعطاء فرمايد.(52)

مسافرين خدا

حضرت ابى عبداللّه (ع ) حضرت فرمودند: خداوند متعال فرشتگانى دارد كه موكّل قبر مطهّر حضرت حسين بن على (عليه السلام ) مى باشند، هنگامى كه شخص قصد زيارت آن حضرت را مى نمايد خداوند گناهان او را به اين فرشتگان اعطاء نموده و در اختيار آنها مى گذارد وقتى وى قدم گذارد فرشتگان گناهان را محو مى كنند سپس وقتى قدم بعدى را برداشت حسنات او را مضاعف مى نمايند و پيوسته حسنات او را مضاعف كرده تا جائى كه بهشت را براى وى واجب مى گردانند سپس ‍ اطرافش را گرفته و تقديس و تنزيهش مى نمايند و سپس فرشتگان آسمان را نداء مى دهند كه زوّار حبيب حبيب خدا را تقديس و تنزيه نمائيد و وقتى زوّار غسل زيارت نمودند حضرت محمّد(ص ) ايشان را نداء داده و مى فرمايد: اى مسافرين خدا بشارت باد شما را كه با من در بهشت همراه خواهيد بود. سپس اميرالمؤ منين (ع ) ايشان را نداء داده و مى فرمايد: من ضامنم كه حوائج شما را برآورده و در دنيا و آخرت بلاء و محنت را از شما دور نمايم . پس از آن فرشتگان دور ايشان حلقه زده و از راست و چپ آنان را در بر گرفته تا به اهل و خويشاوندان خود بازگردند.(53) تا جان بتن مراست هواىِ تو در سر است بر سر مرا هواى تو از لطف داور است در دل مرا زيارت قبر تو آرزوست قبر توام زخُلد برين با صفاتر است اى افتخار خلق جهان ، خون پاك تو پيروز در مصاف بشمشير و خنجر است باشد هميشه پرچم گلگون تو بپا تا بانگ روح پرور اللّه اكبر است هر بلبلى بباغ خزان تو در فغان بر غنچه هاى نورس و گلهاى پرپر است

كرامت خداوند

((عبد اللّه بن يحيى الكاهلى ))، از حضرت ابى عبداللّه (ع ) فرمودند: كسى كه مى خواهد روز قيامت در كرامت خداوند متعال باشد و شفاعت حضرت محمّد صلوات اللّه عليه و آله شاملش گردد پس بايد حسين (ع ) را زيارت كند چه آنكه بالاترين كرامت حقتعالى به وى رسيده و ثواب و اجر نيك به او داده مى شود و گناهانى كه در زندگانى دنيا مرتكب شده وى را مورد سؤ ال و باز خواست قرار نمى دهند، اگر چه گناهانش به تعداد ريگ هاى بيابان وبه بزرگى كوره هاى تهامه و به مقدار روى درياها باشد، حسين بن على سلام اللّه عليهما در حالى كشته شد كه : اوّلاً: مظلوم بود. ثانياً: نفس و جسمش مقهور و مورد ستم قرار گرفته بود. ثالثاً: خود و اهل بيت و اصحابش تشنه بودند.(54) سلام ما بر حسين كشته راه خدا درود بر روح آن تشنه لب كربلا سلام ما بر قاسم و اكبر و هم اصغرش به امّ كلثوم و بر زينب غم پرورش به حامى كودكان و ساقى لشكرش كه در ره دين شده دو دستش از تن جدا به آخرين وداع و سوز دل زينبش به آخرين نماز و زمزمه ياربش به آخرين كلامى كه بود ورد لبش كه گفت يا رب منم بر آنچه خواهى رضا آنكه براه خدا هستى خود را بداد بهر نجات بشر جان بكف خود نهاد داد به خلق جهان درس قيام و جهاد بر همه مسلمين داد به خونش بها قبله دلها بود كرببلاى حسين وعده گه عاشقان صحن و سراى حسين مى طپد اين قلب ما فقط براى حسين خدا خدا كى شود نصيب ما كربلا(55)

عملت را از سر بگير

((حسن بن راشد))، از ((حضرت ابى ابراهيم (ع )))،كه آن حضرت فرمودند: كسى كه از خانه اش خارج شده و قصدش زيارت قبر مطّهر حضرت ابا عبداللّه الحسين بن علىّ سلام اللّه عليهما باشد، خداوند متعال فرشته اى را بر او مى گمارد پس آن فرشته انگشتش را در پشت او قرار داده و پيوسته آنچه از دهان اين شخص خارج شود مى نويسد تا به حائر وارد گردد و وقتى از درب حائر خارج شد كف دستش را وسط پشتش نهاده سپس به او مى گويد: آنچه گذشت تمام مورد غفران و آمرزش واقع شد اينك از ابتداء به عمل بپرداز.(56)

رحمت واسعه

((عبداللّه بن مسكان ))، مى گويد: حضور مبارك حضرت اباعبداللّه (ع ) رسيدم در حالى كه گروهى از اهل خراسان خدمت آن جناب مشرّف شده بودند، ايشان از آن جناب راجع به زيارت قبر حضرت حسين بن على (ع ) و ثوابى كه در آن است سؤ ال نمودند؟ حضرت فرمودند: پدرم از جدّم نقل كردند كه مى فرمودند: كسيكه آن حضرت را صرفاً براى خدا و به قصد قربت زيارت كند خداوند متعال از گناهان رهايش نموده و او را همچون نوزادى كه مادر زائيده قرار مى دهد و در طول سفرش فرشتگان مشايعتش كرده و بالاى سرش بال هاى خود را گشوده و با اين حال او را همراهى كرده تا به اهلش باز گردد و نيز فرشتگان از خداوند مى خواهند كه او را بيامرزد و از اطراف و اكناف آسمان رحمت واسعه الهى او را فرا گرفته و فرشتگان نداء كرده و به وى مى گويند: پاك هستى و آن كس كه زيارتش نمودى نيز پاك و مطهّر است و پيوسته وى را بين اهل و خويشانش حفظش مى نمايند.(57) بهر طواف تربت گلهاى چيده غسل زيارت مى كنم با آب ديده كو حسين من نور عين من من زينب بر گشته از شام ويرانم در اربعين بر باغ خون تازه مهمانم كو حسين من نور عين من بوى محبّت آيد از اين خاك صحرا اينجابخاك و خون طپيده گلهاى زهرا كو حسين من نور عين من من شاهد جان دادن خود بودم اينجا ديدم حسينم زير تيغ يكّه و تنها كو حسين من نور عين من من روضه خوان ماتم خون خدايم شاهد پرپر گشتن اين لاله هايم كو حسين من نور عين من

ثواب ده حج و عمره

((هارون بن خارجه ))، گفت : مردى از حضرت اباعبداللّه (ع ) سؤ ال كرد و من نيز آنجا حاضر بودم ، سائل پرسيد: چه اجر و ثوابى است براى كسى كه حضرت امام حسين (ع ) را زيارت كند؟ حضرت فرمودند: خداوند متعال چهار هزار فرشته را به آن حضرت موكّل كرده كه جملگى ژوليده و غبار آلوده بوده و تا روز قيامت براى آن حضرت گريه مى كنند. عرض كردم : پدر و مادرم فدايت شوند، از پدر بزرگوارتان نقل شده كه فرموده اند: ثواب زيارت امام حسين (ع ) معادل حج و عمره است ؟ حضرت فرمودند: بلى ، حجّ و عمره بعد تعداد حجّ و عمره را شمرد تا به ده حجّ و عمره رسيد.(58)

سى حج مقبول

((موسى بن قاسم حضرمى )) مى گويد: ((حضرت ابو عبداللّه (ع ))) در ابتداء حكومت ((ابو جعفر عباسى )) (منصور دوانيقى ) وارد عراق شده و در نجف نزول اجلال فرمودند، به من فرمودند: اى موسى ، برو كنار جاده بزرگ بايست و منتظر باش كه عنقريب مردى از طرف ((قادسيّه )) خواهد آمد، هر گاه نزديك تو شد به وى بگو: يكى از فرزندان رسول خدا(ص ) تو را مى خواند، او بزودى با تو خواهد آمد. موسى مى گويد: من به طرف جاده مزبور رفته و به آنجا رسيدم و كنار آن ايستاده و هوا بسيار گرم بود، پيوسته در آنجا ايستاده بودم بحدّى كه نزديك بود مخالفت كرده و بر گشته و ملاقات با او را ترك كنم ، در اين هنگام چشمم به چيزى خورد كه به جلو مى آيد و شبيه مردى است كه روى شترى نشسته ، پس چشم به آن دوخته تا نزديك به من شد، به او گفتم : اى مرد در اينجا يكى از فرزندان رسول خدا(ص ) شما را مى خواند ايشان شما را به من معرفى كرده و پيام برايت فرستاده اند. مرد گفت : با هم به خدمتش برويم . موسى مى گويد: او را بردم تا نزديك خيمه رسيديم ، وى شترش را خواباند و درب خيمه ايستاد منتظر اذن دخول بود، پس حضرت از درون خيمه او را خواندند، اعرابى داخل خيمه شد و من نيز نزديك شده تا درب خيمه رسيده و سخن ايشان را مى شنيدم ولى آنها را نمى ديدم . حضرت ابو عبداللّه (ع ) به وى فرمودند، از كجا آمدى ؟ او گفت : از دورترين نواحى يمن . حضرت فرمودند: تو از فلان و فلان مكان هستى ؟ او عرض كرد: بلى من از فلان موضع مى باشم . حضرت فرمودند: براى چه به اين صوب و طرف آمدى ؟ عرض كرد: به قصد زيارت حضرت اباعبداللّه الحسين (ع ) آمدم . حضرت فرمودند: تنها براى زيارت آمده اى و هيچ حاجت ديگرى نداشتى ؟ عرض كرد: هيچ حاجتى نداشتم مگر آنكه به سر قبر مطهّر آن حضرت رفته و نماز خوانده و جنابش را زيارت كرده و سپس از حضرتش خداحافظى كرده و به اهل و خويشانم برگردم . حضرت فرمودند: در زيارت آن حضرت چه مى بينيد؟ عرض كرد: در زيارتش بركت در عمر خود و اهل و اولاد و اموال و معايشمان بوده و حوائج و خواسته هايمان بر آورده شده و گرفتاريمان بر طرف مى گردد. موسى مى گويد: امام (ع ) به وى فرمودند: اى برادر يمنى آيا از فضيلت زيارت آن حضرت بيشتر از اين برايت نگويم ؟ آن مرد عرض كرد: از پسر رسول خدا زيادتر بفرمائيد: حضرت فرمودند: زيارت امام حسين (ع ) معادل يك حجّ مقبول و پاكيزه اى است كه با رسول خدا(ص ) انجام شود. آن مرد از اين گفتار تعجب كرد. حضرت فرمودند: آرى ، به خدا سوگند معادل دو حجّ مقبول و پاكيزه اى است كه با رسول خدا(ص ) انجام شود. آن مرد بر تعجبش افزوده شد پس بدين ترتيب امام (ع ) بر تعداد حج هاى مقبول مى افزودند تا اينكه در آخر فرمودند: زيارت آن حضرت معادل با سى حجّ مقبول و پاكيزه اى است كه با رسول خدا(ص ) انجام گيرد.(59)

غريب و شهيد

((يزيد بن عبدالملك )) مى گويد: محضر مبارك حضرت ابى عبداللّه (ع ) بودم پس گروهى كه بر درازگوش ها سوار بودند بر ما گذشتند. حضرت به من فرمودند: اينها قصد كجا را دارند؟ عرض كردم : به زيارت قبور شهداء مى روند. فرمودند، چه چيز ايشان را از زيارت غريب شهيد باز داشت ؟!! مردى از اهل عراق محضر مباركش عرض كرد: آيا زيارت آن حضرت (امام حسين (ع )) واجب است ؟ حضرت فرمودند: زيارت آن جناب از يك حجّ عمره و يك عمره و يك حجّ بهتر است . سپس حضرت تعداد حجّ و عمره ها را زياد كرده تا بيست حجّ و بيست عمره شمردند و بعد فرمودند: البتّه تمام آنها مقبول و مبرور باشند. راوى مى گويد: به خدا سوگند از محضرش مرخّص نشده بودم كه مردى آمد و حضورش رسيد و عرض كرد: من نوزده حجّ انجام داده ام ، از خداوند بخواهيد كه يك حجّ ديگر نصيبم شده و بدين ترتيب تا عدد بيست كامل گردد. حضرت فرمودند: آيا قبر امام حسين (ع ) را زيارت كرده اى ؟ آن مرد عرض ‍ كرد: خير. حضرت فرمودند: زيارت آن حضرت از بيست حجّ بهتر مى باشد.(60) اِذا شِئتَ النِّجاتَ فَزُر حسيناً لِكَىِ تَلقَى الالهَ قَريرَ عَينى فَاِنّ النّارَ لَيسَ تَمُسُّ جِسمًا عَلَيه غُبارُ زُوارِ الحُسَين اگر خواهى رهى از آتش قهر زيارت كن غريب كربلا را نميسوزد به آتش آنكه از شوق زيارت كرد شاه نينوا را(61)

پنجاه حج

((مسعدة بن صدقه ))، وى مى گويد: محضر مبارك حضرت ابى عبداللّه عرض كردم ، براى كسى كه قبر حضرت امام حسين (ع ) را زيارت كند چه اجر و ثوابى است ؟ حضرت فرمودند: ثواب يك حجّى كه با رسول خدا بجا آورند مى باشد. راوى مى گويد: محضرش عرضه داشتم : فدايت شوم ، ثواب يك حجّ با رسول خدا(ص ) ؟!! حضرت فرمودند: بلى بلكه ثواب دو حجّ . راوى مى گويد: عرض كردم : فدايت شوم ، ثواب دو حجّ؟ امام (ع ) فرمودند: بلى بلكه ثواب سه حجّ و پيوسته تعداد حجّها را حضرت اضافه مى كردند تا به ده حجّ رسيدند. عرض كردم : فدايت شوم ، ثواب ده حجّ با رسول خدا(ص ) ؟!! امام (ع ) فرمودند: بلى بلكه ثواب بيست حجّ. عرض كردم : فدايت شوم ، ثواب بيست حجّ ؟! پس پيوسته عدد حجّها را بالا مى بردند تا به پنجاه تا رسيد و ديگر سكوت اختيار فرمودند.(62) ايخدا عاشق كربلايم از فراق حسين در نوايم روز و شب سوزم از اين مصيبت از كرم چاره ئى كن برايم بوده از كودكى آرزويم كربلاى حسين جستجويم هر شبى ياد او گفتگويم من در اينراه حق جان فدايم عاشق خيمه هاى حسينم ذاكر سرور عالمينم در عزايش بصد شور و شينم اى خدا عازم نى نوايم از مزار حسين دل غمينم آرزو دارم آن را به بينم رفته در قتلگاهش نشينم نالم از ماتم آن شهيدان گريم از سوز آه اسيران زائر اكبر سر جدايم پير گشتم نديدم نجف را مسجد كوفه و آن شرف را روز و شب ميخورم اين اسفرا كربلا گشته ورد و ثنايم تشنه شربتى از فراتم دل شكسته بحال مماتم رحمتى كن ز آب حياتم تا كه از بار محنت در آيم گرچه قرب و لياقت ندارم در عزاى حسين غمگسارم راضيم در رهش جان سپارم من چه سازم فقير و گدايم كن نصيبم خدا كربلا را عمره و حج و شام بلا را

هزار حج و هزار عمره

((عبداللّه بن نيمون قدّاح ))، از حضرت ابى عبداللّه ، مى گويد: محضرش ‍ عرض كردم : براى كسى كه به زيارت امام حسين (ع ) رود در حالى كه به حق آن حضرت عارف و آگاه بوده و هيچ استكبار و استنكافى از زيارتش نداشته باشد چه اجر و ثوابى مى باشد؟ حضرت فرمودند: براى او ثواب هزار حجّ و هزار عمره مقبول مى نويسند و اگر شقى بوده سعيد محسوبش مى كنند و پيوسته در رحمت خدا غوطه ور است .(63) هركه دارد به دلش مهر شه كرببلا بشتابد به زيارت كه ديگر آزادست عازم كوى حسينم عزيزان به نوا زائر كوى حسين روز جزا دلشادست (64)

بنده آزاد كردن

((ابو سعيد مدائنى ))،مى گويد: محضر حضرت ابو عبداللّه (ع ) عرض كردم : فدايت شوم ، آيا به زيارت قبر فرزند رسول خدا(ص ) بروم ؟ حضرت فرمودند: بلى ، اى اباسعيد و زيارت قبر فرزند رسول خدا(ص ) كه پاكيزه ترين پاكيزه گان و نيكوكارترين نيكوكاران هست برو و وقتى آن حضرت را زيارت كردى خداوند متعال براى تو ثواب آزاد كردن بيست و پنج بنده را مى نويسد.(65) يا حسين خون شد دلم در هواى كوى تو دمبدم حسين گويم قاصدم بسوى تو هر كسى به سر دارد آرزوى دنيا را در دلم نمى باشد، غير آرزوى تو

شافع قيامت

((سيف تمّار))، از حضرت ابى عبداللّه (ع ) ، وى گفت : زائر امام حسين (ع ) در روز قيامت صد نفر كه همگى اهل دوزخ بوده و در دنيا از مسرفين بودند را شفاعت مى كند.(66) ((وشّاء)) نقل كرد: شنيدم از ((امام رضا(ع ))) كه فرمودند: هر امامى در گردن دوستان و شيعيانش عهدى دارد و زيارت قبورشان از مصاديق وفاء به عهد و حسن اداء وظيفه محسوب مى شود، لذا كسى كه از روى رغبت و ميل به زيارتشان رود ايشان در روز قيامت شفيع او خواهند بود.(67)

شفاعت

((عبداللّه بن شعيب تيمى ))، از حضرت ابا عبداللّه (ع ) نقل مى كند كه حضرت فرمودند: روز قيامت منادى ندا مى كند: شيعيان آل محمّد در كجا هستند؟! پس از ميان مردم گردنهائى كشيده شده و افرادى بپا مى خيزند كه عدد آنها را غير از حقتعالى كس ديگر نمى داند. ايشان در قسمتى از مردم بپا خاسته اند، سپس منادى ندا مى كند: زوّاز قبر حضرت امام حسين (ع ) در كجا هستند؟! خلق بسيارى به پا مى خيزند. پس به ايشان گفته مى شود: دست هر كسى را كه دوست داريد بگيريد و آنها را به بهشت ببريد، پس شخصى كه جزء زائرين است هر كسى را كه بخواهد گرفته و به بهشت مى برد، حتى بعضى از مردم به برخى ديگر مى گويند: اى فلانى من را مى شناسى ؟ من كسى هستم كه در فلان روز و در فلان مجلس ‍ براى تو ايستاده و احترام از او نمودم پس من را نيز درياب ، زائر او را نيز گرفته و به بهشت داخل نموده بدون اينكه دافع و مانعى در بين باشد.(68) اين دل تنگم عقده دارد گوئيا ميل كربلا دارد اى حسين جانم اى دل مهجور مانده در غربت ميل ديدارِ آشنا دارد اى حسين جانم بلبل جان عاشق مُضطر ميل گلزار نينوا دارد اى حسين جانم كربلا قربانگاه عُشّاقست هر وجب خاكش قصّه ها دارد اى حسين جانم هر كجا بر پا شد عزاى او همچو مهدى صاحب عزا دارد(69)

ملائكه گريان

((ابى الصباح كنانى ))، مى گويد: از حضرت امام صادق (ع ) شنيدم كه مى فرمود: در طرف شما قبرى است كه هيچ مكروب و اندوهگينى به زيارت آن نمى رود، مگر آنكه خداوند متعال اندوهش را بر طرف كرده و حاجتش را روا مى سازد و از روزى كه آن حضرت شهيد شدند چهار هزار فرشته كه جملگى ژوليده و غبار آلود و گرفته هستند اطراف قبر مطهّرش بوده و تا روز قيامت بر آن جناب مى گريند و كسى كه او را زيارت كند فرشتگان تا وطن و ماءوايش ‍ مشايعتش كرده و اگر مريض و بيمار شود عيادتش كنند و اگر بميرد جنازه اش را تشييع نمايند.(70)