 |
|
عطر باران ناصر صبا - ۵ - جلوه عشق بخت با شاهد مقصود هم آغوشم کرد *** در شب غم زمي وصل قدح نوشم کرد خواب بودم من و آمد پدرم در خوابم *** آنکه در ماتم او، دهر سيه پوشم کرد خويش در دامنش افکندم و در گريه شدم *** او هم از لطف و کرم، سخت در آغوشم کرد گله آغاز نمودم من و آن محرم راز *** گوش بر درد و غم اين دل پر جوشم کرد ديد از آتش غم لاله صفت مي سوزم *** شبنم از اشک به جانم زد و مدهوشم کرد با وي از سيلي شمر و رخ نيلي گفتم *** دست چون بر سرو رخسار و بناگوشم کرد گفتم از کعب ني و تاب رسن گشته کبود *** نظر آن گاه که به بازو و بر دوشم کرد ساخت اين مرثيه و گفت مؤيد که قضا *** حلقه خدمت اجداد تو در گوشم کرد سيد رضا مؤيد درّ ناياب پدر را عمه جان در خواب ديدم *** هلال ماه نو در آب ديدم من از ديدار او بي تاب بودم *** پدر را هم چو خود بي تاب ديدم يتيمانه چو اشک ديده ام ريخت *** به چشم او هم اشک ناب ديدم به چشمش موج مي زد سيل اشکش *** دلم را غرق آن سيلاب ديدم مرا بگرفت در آغوش گرمش *** نوازشها بسي از باب ديدم بود محراب سجّاد اين خرابه *** پدر را من در اين محراب ديدم دلم غوّاص شد در بحر وصلش *** صدف جُستم، دُر ناياب ديدم در اين غم خون ببار از ديده «فاخر» *** که من خون خدا در خواب ديدم فاخر ـ مشهد ريحان آرزو آنکه در اين مزار شريف آرميده است *** امّ البکاء رقيّه محنت کشيده است اين قبر کوچک است از آن طفل خردسال *** کز دشمنان دون بسي رنج ديده است اينجا زتاب غم، دل زينب شده است آب *** بس ناله يتيم برادر شنيده است اينجا زمرگ دختر مظلومه حسين *** کلثوم زار جامه طاقت دريده است اينجا زداغ نوگل گلزار شاه دين *** از چشم اهل بيت نبي خون چکيده است اينجا زپا فتاده و او را ربوده خواب *** طفلي که روي خار مغيلان دويده است اينجاست کز رقيّه دلخسته مرغ روح *** برشاخسار روضه رضوان پريده است يا رب، به جز رقيه کدامين يتيم را *** تسکين به ديدن سر از تن بريده است گر بنگري به ديده دل بر مزار او *** ريحان آرزو گل حسرت دميده است نازم به آنکه هستي خود داده و زخداي *** روز ازل متاع شفاعت خريده است در امر صبر، طاقت زينب عجيب نيست *** حق، صبر را زطاقت وي آفريده است از جدّ و باب و مام و برادر غم بلا *** ارث مسلّمي است که بر او رسيده است بر چيدنش محال بود تا ابد صغير *** شاه شهيد طرفه بساطي که چيده است صغير اصفهاني سايه دولت اي پدر، تا گشتم از آغوش پر مهرت جدا *** با طرب بيگانه ام با درد و محنت آشنا تا نهان از ديده من شد گل رخسار تو *** روز و شب چون بلبلي کارم بود شور و نوا شد تن رنجور من دور از تو مشتي استخوان *** سايه دولت چرا از من گرفتي چون هما تا تو را سازد خبر از درد هستي سوز من *** رازها هر شب زسوز سينه گفتم با صبا از دل و جان گشته ام شرمنده احسان او *** زآنکه کرد آگه زحالم پيک مشتاقان تو را از جفاي دشمن دون عقده ها دارم به دل *** گوش بگشا بر حديثم تا بگويم ماجرا گوشه ويرانه شد مأوا مرا از جور دهر *** خاک تيره بسترم گرديد و خشتم متکا تا شدي دور از برم گشتم اسير درد و غم *** آمدي اکنون شدم از محنت هجران رها تا تو رفتي از برم، بر خوان من از بهر قوت *** اشک گلگون است آب و پاره هاي دل غذا آمدي افروختي کاشانه ام را همچو شمع *** من برآنم تا کنم پروانه آسا جان فدا محمد شاهرخي آفتاب عشق اي پدر جان، در کجا داري مقام *** تا ببيني طعنه اطفال شام با چنين اندوه و آه و زاريم *** چهره ننمايي تو در بيداريم مي روم در خواب تا در خواب من *** دل شود روشن زروي باب من خفت اودر خواب و روي باب ديد *** آفتاب عشق را در خواب ديد ناله زد کي عمه بابايم زمهر *** زد گل بوسه مرا اکنون به چهر ديد از من صورت نيلي شده *** نيلگون رخسار از سيلي شده ز اهل بيت پادشاه عالمين *** بر فلک شد شور بانگ يا حسين در چنين هنگامه سوز و گداز *** بُد يزيد بي حيا در خواب ناز چون زکار طفل و سرآگاه شد *** حيله انديشيد و چون روباه شد او يقين مي کرد کو جان مي دهد *** گر سر پر خون بابا بنگرد مردها را جمله با شمشير کشت *** کودکان را نيز با تزوير کشت تا کُشند آن بلبل بي بال و سر *** داد فرمان تا برند يک عدّه سر در خرابه چون سر پر خون رسيد *** ناله زينب سوي گردون رسيد گفت عمّه من نمي خواهم طعام *** غير ماه خود نمي خواهم به شام گفت زينب يک طرف سرپوش گير *** جان تو اينجاست در آغوش گير طفل چون سرپوش از سر برگرفت *** سرگرفت و ناله ها از سر گرفت گفت بابا، خير مقدم، آمدي *** شمع جمع اهل ماتم آمدي گو کدامين ظالم شوم لئيم *** کرد در طفلي مرا از کين يتيم آنقدر از پرده دل زد صدا *** تا سر و جان از تن او شد جدا يعني يکسو طفل، يکسو سرفتاد *** برسماء جان، برزمين پيکر فتاد عصمت الله ناگهان آن صحنه ديد *** رنگ از رخسار تابانش پريد ناله مي زد کي يگانه گوهرم *** اي رقيّه اي گل نيلوفرم شد تنت آسوده از آزار شام *** از ني واز سنگ در بازار شام چونکه از غمها حکايت مي کني *** در بر بابا شکايت مي کني شکوه زينب بر بابا مکن *** لب براي شکوه من وامکن علي اکبر طلوعي گيلاني غم هجر آمدي گوشه ويران چه عجب! *** زده اي سر به يتيمان چه عجب! تو مپندار که مهمان مني *** به خدا خوبتر از جان مني بس که از جور فلک دلگيرم *** اول عمر ز عمرم سيرم دل دختر به پدر خوش باشد *** مهرباني زدو سر خوش باشد تو بهين باب سرافراز مني *** تو خريدار من و ناز مني بعد از اين ناز براي که کنم *** جا به دامان وفاي که کنم اشک چشم من اگر بگذارد *** درد دلهام شنيدن دارد گرچه در دامن زينب بودم *** تا سحر ياد تو هر شب بودم گر نمي کرد به جان امدادم *** از غم هجر تو جان مي دادم آنقدر ضعف به پيکر دارم *** که سرت را نتوان بردارم امشب از روي تو مهمان خجلم *** از پذيرايي خود منفعلم مژده عمّه که پدر آمده است *** رفته با پا و به سر آمده است ديدني گوشه ويرانه شده *** جمع شمع و گل و پروانه شده آخر اي کشته راه ايزد *** پدرت سر به يتيمان مي زد تو هم آخر پسر آن پدري *** تو پور آن نخل امامت ثمري که به پيشاني تو سنگ زده؟ *** که زخون بررخ تو رنگ زده؟ اي پدر کاش به جاي سر تو *** مي بريدند سر دختر تو علي انساني سر خونين من آن دُر دانه ويران نشينم *** رقيه دختر سلطان دينم سه ساله دختري افسرده ام من *** زدست خصم سيلي خورده ام من محيط شام را غمخانه کردم *** بناي ظلم را ويرانه کردم به دست کوچک و بخت بلندم *** درخت ظلم از در ريشه کندم در اين ويرانسرا دادم زکف جان *** که با ظالم نبندم عهد و پيمان فدا گشتم به راه حيّ داور *** ندادم دست بر دست ستمگر پدر مي خواستم، دشمن زبيداد *** سر خونين او بهرم فرستاد چو ديدم روي او از پا فتادم *** سرش را روي دامانم نهادم زمژگان گوهر ياقوت سُفتم *** يکايک دردهاي خويش گفتم به او گفتم خبر داري تو يا نه *** سيه شد پيکرم از تازيانه ببين بابا که شد ويرانه جايم *** شده از رنج ره مجروح پايم ببين بابا رخم گرديده نيلي *** به من زد شمر دون بعد از توسيلي پدر داني چه محنتها کشيدم *** روي خار مغيلان ها دويدم زبس نزد پدر ناليدم از درد *** مرا با خويش بُرد و راحتم کرد نبودم چون پذيرايي فراهم *** نثارش جان خود کردم در آندم چنان شوق پدر بُرد از سرم هوش *** که خود رايک جهت کردم فراموش به عالم گر حقيقت مي پذيريد *** زقبر کوچک من پند گيريد دهان زورگويان را منم مشت *** حقيقت را نشايد با ستم کشت محمد آزادگان زهراي سه ساله اينجا محيط سوز و اشک و آه و ناله است *** اينجا زيارتگاه زهراي سه ساله است اينجا دمشقي ها گلي پژمرده دارند *** در زير گل مهمان سيلي خورده دارند اينجا دل شب کودکي هجران کشيده *** گلبوسه بگرفته زرگهاي بريده اينجا بهشت دسته گلهاي مدينه است *** اينجا عبادتگاه کلثوم وسکينه است اينجا زيارتگاه جبريل امين است *** اينجا عبادتگاه زين العابدين است اينجا زچشم خود گلاب افشانده زينب *** اينجا نماز شب نشسته خوانده زينب اينجا به خاکش هر وجب دردي نهفته *** اينجا سه ساله دختري بي شام خفته اينجا نخفته چشم بيدار رقيه *** اينجا حسين آمد به ديدار رقيه اينجا قضا بر دفتر هجران ورق زد *** اينجا رقيه پرده يکسو از طبق زد اينجا هُماي فاطمه پرواز کرده *** اينجا کبوتر از قفس پرواز کرده اينجا شرار از دامن افلاک مي ريخت *** زينب بر اندام رقيه خاک مي ريخت اي دوستان، زهراي ديگر خفته اينجا *** يک زينب کبراي ديگر خفته اينجا در گوشه ويرانه باغ گل که ديده؟ *** در خوابگاه جغدها بلبل که ديده؟ غلامرضا سازگار باغ لاله شب در خرابه ياد پدر کرد و ناله کرد *** خون بر دل صغير و کبير، آن سه ساله کرد چون ناله اش رسيد به گوش يزيد شوم *** بار دگر شراب ستم در پياله کرد بنهاد در طبق سر نوراني حسين *** سوي وي از حوالي دشمن حواله کرد چشمش فتاد چون به سر انور حسين *** گيسو پريش بر رخ مه همچو هاله کرد گفت اي پدر کجا سرت از تن بريد خصم *** و آغشته در ميانه خونت کلاله کرد اين خنجر که بود که از خون حنجرت *** صحراي کربلاي تو را باغ لاله کرد اين گفت و اوفتاد چو بلبل خموش گشت *** وز اين مقال برهمه غمگين مقاله کرد حدّاد شرح مرثيه اش را نوشت و گفت *** شايد به روز حشر قبول اين قباله کرد عباس حدّاد کاشاني زبان حال دختر سه ساله امام حسين(عليه السلام) در خرابه شام فلک، چند نالم زدردِ فراق *** دلم خون شد از دوري اشتياق الهي نباشد به دار فنا *** به درد يتيمي کسي مبتلا که گيرد مرا از وفا در کنار؟ *** کند پاک از گيسوانم غبار بگويم به او شرح غمهاي خويش *** نمايم به او زخم پاهاي خويش بگويم ببين صورتم را که چون *** زسيليّ دشمن شده نيلگون از اين درد و غم «ذاکر» خسته جان *** کشد هر دم از سينه آه و فغان عباس حسيني جوهري ـ ذاکر نوحه دختر سه ساله امام حسين(عليه السلام)در خرابه شام رقيّه با سرشاه شهيدان *** چنين مي گفت با صد آه و افغان پدر جان، من به قربان سرِ تو *** بگو کي سر بُريد از پيکر تو مرا کي در صغيري بي پدر کرد *** به راه شام و کوفه در بدر کرد پدر با آن همه مهرِ نهاني *** چرا امشب به من نامهرباني چرا خاموشي اي باب کبارم *** نمي پرسي چرا از حال زارم زکوفه تا به اين ويران رسيدم *** پياده در بيابانها دويدم مرا شمر لعين بر پشت و شانه *** گهي زد نيزه گاهي تازيانه ببين نيلي شده روي نکويم *** زبس سيلي زده خولي به رويم اگرچه درد و غم از حد فزون است *** دلم از دست کوفي غرق خون است ولي اي خسرو ملک ولايت *** زدست شاميان دارم شکايت زنان کوفه از بهر تماشا *** بما دادند نان و جوز و خرما ولي زنهاي شام از راه عدوان *** همه کردند ما را سنگ باران به هم گفتند از بالاي هر بام *** که اينها خارجند از دين اسلام زجور شاميان خون شد دل من *** خرابه گشت آخر منزل من از اين غمها همه اندر فغانم *** ولي يک غم زده آتش به جانم چرا لعلِ لبت چون ارغوانست *** گمانم جاي چوب خيزرانست سرِ از تن جدا گو پيکرت کو *** علمدار و سپاه و لشکرت کو بگو کو اکبر رعنا جوانت *** عليّ اصغرِ شيرين زبانت پس از تو اندرين دنياي فاني *** نمي خواهم دگر من زندگاني تو را اي «ذاکر» اين خدمت قبول است *** جزايت روز محشر با رسول است عباس حسيني جوهري ـ ذاکر خرابه شام لاله سان غنچه سرخ چمن جانِ مني *** به چمن زار دلم مرغ خوش الحان مني نقش رويت نرود جان پدر از نظرم *** همچنان اشک تو در ديده گريان مني خرّم آن روز سرم زينت دامان تو بود *** امشب از چيست پدر زينت دامان مني شد سپهر دلم از نور جمالت روشن *** اي که تابنده مه شام غريبان مني غير خوناب جگر نيست به ويرانه مرا *** مي کشم خجلت از آن روي که مهمان مني عمّه ام زينب غمديده پرستار منست *** گرچه اي کرده سفر، خويش تو درمان مني هجرت کرد مرا بي سروسامان به جهان *** در برم باز بيا چون سر و سامان مني اي سه ساله که بود جاي تو در شام خراب *** گويد عنقا تو همان روضه رضوان مني عباس عنفا غصّه عمّه ندارد غم، هر آنکس دل ندارد *** که غم جز دل، دگر منزل ندارد دلم از غصّه، عمّه، غرق خون شد *** مگر درياي غم ساحل ندارد سرِ ني اين گل بشکفته کيست *** نظيرش هيج آب و گل ندارد مبادا عمّه جان، چشم تو گريان *** که تاب غصّه ات، اين دل ندارد حسانا شمع جمع ما حسين است *** از اين بهتر کسي محفل ندارد حسان در مدح حضرت رقيه(عليها السلام) بلبلي امشب به ويران نغمه خواني مي کند *** تلخ کامي ديده و شيرين زباني مي کند رفته او بزم يزيد و دعوت آورده بجا *** از وفاي عهد و پيمان ميزباني مي کند آب و جارو کرده اشک و موي او ويرانه را *** تا به پاي جان مهمان ميزباني مي کند گرچه طفل است و زمان جست و خيز او ليک *** شکوه چون پيران زضعف و ناتواني مي کند ديده اختر شمارش بر پدر روشن شده است *** ماه روي سينه و اختر فشاني مي کند سوگنامه اهل بيت(عليهم السلام) رقيه دختر امام حسين(عليه السلام) تا که جا در گوشه ويرانه آن دُردانه کرد *** گوشه ويرانه را با آه خود غمخانه کرد نازم آن ويران نشيني را که بر فرق يزيد *** کاخ استبداد را با آه خود ويرانه کرد در طبق تا ديد آن دختر سر پاک پدر *** با نگاهش عقل را در هر سري ديوانه کرد اشک چشمش لاله باغ شفق را آب داد *** دست او زلف پريشان پدر را شانه کرد بلبل آسا از غم گل ناله زد از سوز دل *** گرد شمع آفرينش خويش را پروانه کرد غنچه لب را گشود و با پدر آهسته گفت *** گو کدامين ظالمي اين ظلم بي رحمانه کرد؟ تا تو رفتي از برم شمر ستمگر از ستم *** صورتم را نيلگون با سيلي خصمانه کرد جاي تو ناز مرا خار بيابان مي کشيد *** تازيانه دلنوازي از من دُردانه کرد پاي مجروح و نشان تازيانه شاهديست *** برستمهائي که بر من زاده مرجانه کرد اين سخن را گفت ولب را بر لب بابا نهاد *** جان به نقد بوسه اي تقدير آن جانانه کرد ژوليده نيشابوري زير ضرب تازيانه اي گل گلزار پيغمبر کجا افتاده اي *** از گلستانت چه شد کاين سان جدا افتاده اي آمد از گلزار يثرب شاخه اي در کربلا *** در دمشق از شاخسار کربلا افتاده اي از مدينه بر سر دوش پدر تا نينوا *** در بيابانهاي شام از ناقه ها افتاده اي بر سرت هر دم شبيخون زد نهيب ساربان *** زير ضرب تازيانه از جفا افتاده اي عمه معصومه ات شيون کنان دنبال تو *** بارها بر خارها، ديدت زپا افتاده اي يک زمان در قحط آب و يک زمان در منع نان *** وز اسيري در هزاران ماجرا افتاده اي خواب در چشمت نمي رفت از جفاي ظالمان *** نيمه شب در خواب خوش امشب چرا افتاده اي ناله ها کردي زهجران گل اي مرغ بهشت *** تا که گفتي شهر شام اندر عزا افتاده اي کاخ مي لرزيد و مي لرزيد آن جبار مست *** گفت در دل طفل را آن، سر دوا افتاده اي با نوايت هم نوا بود آسمانها و زمين *** ناگهان ديدند آوخ از نوا افتاده اي از فغان زينب معصومه اندر مرگ تو *** ناله هاي آتشين در هر فضا افتاده اي حاج شيخ عباس «شيخ الرئيس» کرماني ره پيماي کوچک تويي آن دختر زيباي کوچک *** به دنبال پدر، با پاي کوچک به دشت کربلا، با گوش خونين *** تو هستي لاله حمراي کوچک تو با اين کوچکي، روحت بزرگ است *** نباشد جايت اين دنياي کوچک نواي نينوا شد از تو پرشور *** چو کردي ناله با آن ناي کوچک تو را با اين شکيبايي توان گفت *** که هستي زينب کبراي کوچک بيابان گرديت، زيباترت کرد *** که ديده چون تو ره پيماي کوچک به جان شمع ها آتش فکندي *** تو اي پروانه زيباي کوچک شهادت نامه عشق و وفا را *** تويي آن خاتم و امضاي کوچک که زد سيلي که شد روي تو نيلي؟ *** شوم قربانت اي زهراي کوچک به درگاهت غلامي جان نثار است *** «حسان» در جمع نوکرهاي کوچک حبيب چايچيان (حسان) بلبل شيرين زبان داشت در ويرانسرايي آشيانه بلبلي *** بهر دلجويي ان بلبل شبي آمد گلي آمد آن گل تا که بلبل را شود آرام جان *** آنچنان آرام شد بلبل که افتاد از زبان بلبل افسرده دل لب از ترنّم تا ببست *** در کنارش با دو چشم خونفشان زينب نشست گفت اي بلبل اگر تو عاشق روي گلي *** کي توان آرام گيرد از ترنّم بلبلي بلبل شيرين زبانم سر بر آر از خواب ناز *** با پدر از سوز دل ابراز کن راز و نياز ديده را بگشا و بنگر ماه تابان آمده *** دربرت امشب زراه دور مهمان آمده آنکه همچون شمع هر شب از غمش مي سوختي *** وزفراقش آتش هجران به دل افروختي آنکه دائم گرد غم از چهره تو مي زدود *** عقده قلب تو را، چو عقد گوهر مي گشود تا لب لعل تو هنگام سخن دُر مي فشاند *** روي دامانش تو را با مهرباني مي نشاند مژده کامشب در برت آن محرم راز آمده *** آن عزيز دلنوازت از سفر باز آمده چشم بگشا و ببين که امشب خرابه روشن است *** واشده خونين گلي کز آن جهاني گلشن است از چه بستي لب تو از گفتار اي شيرين سخن *** هر غمي داري بگو همراز هستم با تو من رفته بود آن بلبل افسرده خاطر چون به خواب *** بر نيامد هرچه زينب گفت زآن عاشق جواب کرد چون زينب نظر ديد عندليب دل فکار *** کرده جان خويش را بر مقدم جانان نثار روي جانان را چو ديد آن مرغ خوش خوان، ديده بست *** بال بگشود و به روي شاخه طوبي نشست اي «شريفي» ديد هر کس جلوه رخسار دوست *** مرغ جانش آشيان بگرفت در گلزار دوست عبدالحسين شريفي حضرت زينب سلام الله عليها دوبيتي ها از بهرِ ياد بود از اين نهضت بزرگ *** در شهر شام دخترکي را گذاشتيم تا دودمان دشمن ظالم فنا شود *** آنجا رقيه را به حراست گماشتيم «پدر جان» بيا بابم بده نوشم که دل آزرده از نيشم *** مرا باخود ببر امشب که من بيگانه از خويشم به جان مادرت زهرا پدر جان از تو ممنونم *** که من بابا ترا خواندم، تو با سر آمدي پيشم ژوليده نيشابوري آن بلبلم که سوخته شد آشيانه ام *** صياد سنگدل زده آتش به خانه ام اي گُل زجاي خيز که بلبل زره رسيد *** بشنو صداي نغمه و بانگ ترانه ام آرام جان چو پروانه که سوزد در کنار شمع بي آواز *** کنار رأس آن آرام جان، آرام جان مي داد نهاني با پدر مي گفت، راز و درد دل مي کرد *** گمانم روي سيلي خورده خود را نشان مي داد عباس ويجوبي (دلجو) چراغ دل اي داغ غمت لاله به باغ دل ما *** نام تو رقيّه جان، چراغ دل ما دلسوختگان غم خود را درياب *** بگذار تو مرهمي به داغ دل ما سيد رضا مؤيد «نور حسين» عجب چراغ شگفت آوريست نور حسين(عليه السلام) *** که هرچه باد وزد مي شود فروزانتر براي زينب کبري از آن همه غم و درد *** زداغ مرگ رقيه نبود سوزانتر سيد رضا مؤيد «آتش هجر» سوختم زآتش هجر تو پدر تب کردم *** روز خود را به چه روزي بنگر شب کردم تازيانه چو عدو بر سر و رويم مي زد *** نا اميد از همه کس روي به زينب کردم حبيب الله چايچيان «دختران شام» بيا اي عمه جان، کامشب ز مرگ خود خبر دارم *** هواي ديدن رخسار زهرا را به سر دارم خبر کن دختران شام را از بهر ديدارم *** که تا ثابت کنم من هم در اين عالم پدر دارم ژوليده نيشابوري «طفل سه ساله» گرچه آن طفل سه ساله تاب در پيکر نداشت *** تاب سيلي داشت تاب ديدن آن سر نداشت تا سرخونين بابا را در آغوشش گرفت *** بر لب او لب نهاد و از لبش لب برنداشت ژوليده نيشابوري
|
