|
تفسير نمونه جلد ۸
جمعي از فضلا
- ۱۲ -
مى دارند و روز را - مخصوصا صبحگاهان نشاطانگيز را - در خواب فرو مى روند و به همين
دليل همواره اعصابى نامتعادل و ناراحت دارند.
2 - با توجه به اينكه ماده (ابصار)
به معنى (بينائى
) است ، مفهوم جمله
(والنهار مبصرا)
اين مى شود كه خدا روز را بينا قرار داد در حالى كه روز بينا كننده است نه بينا،
اين يك تشبيه و مجاز زيبا از قبيل توصيف سبب به اوصاف مسبب است همانگونه كه در مورد
شب نيز مى گويند (ليل نائم
) يعنى (شبى كه به خواب رفته
) در حالى كه شب به خواب نمى رود بلكه شب سبب مى شود كه مردمان به خواب
روند.
3 - آيات فوق يكبار ديگر ظن و گمان را محكوم كرده و مردود شناخته ، ولى با توجه به
اينكه سخن از پندارهاى خرافى و بى پايه بت پرستان است ،
(ظن ) در اينجا به معنى
گمانهاى حساب شده عقلائى نيست كه در بعضى از موارد - مانند شهادت شهود و ظاهر الفاظ
و اقرارها و مكاتبه ها - حجت است ، بنابراين آيات فوق دليلى بر عدم حجيت ظن نمى
تواند باشد.
آيه و ترجمه
|
قالوا اتخذ الله ولدا سبحنه هو الغنى له ما فى السماوات و ما فى الارض ان عندكم من
سلطان بهذا اءتقولون على الله ما لا تعلمون
(68)
قل ان الذين يفترون على الله الكذب لا يفلحون
(69)
متع فى الدنيا ثم الينا مرجعهم ثم نذيقهم العذاب الشديد بما كانوا يكفرون
(70)
|
ترجمه :
68 - گفتند خداوند فرزندى براى خود انتخاب كرده ، منزه است (از هر عيب و نقص و
احتياجى ) او بى نياز است ، از آن او است آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است ، شما
هيچگونه دليلى بر اين ادعا نداريد، آيا بخدا نسبتى مى دهيد كه نمى دانيد؟!
69 - بگو آنها كه به خدا دروغ مى بندند (هرگز) رستگار نمى شوند.
70 - (حداكثر) بهره اى از دنيا دارند سپس بازگشتشان به سوى ماست و بعد، مجازات شديد
در برابر كفرشان به آنها مى چشانيم !.
تفسير:
اين آيات نيز همچنان بحث با مشركان را ادامه داده يكى از دروغها و تهمتهاى آنها را
نسبت به ساحت مقدس خداوند بازگو، نخست مى گويد:
(آنها گفتند خداوند براى خود فرزندى
اختيار كرده است )! (قالوا اتخذ الله
ولدا).
اين سخن را در درجه اول مسيحيان در مورد حضرت مسيح ، سپس بت پرستان عصر جاهلى در
مورد فرشتگان كه آنها را دختران خدا مى پنداشتند، و يهود در مورد
(عزير) گفتند.
قرآن از دو راه به آنها پاسخ مى گويد:
نخست اينكه (خداوند از هر عيب و نقص منزه
است ، و از همه چيز بى نياز است ) (سبحانه
هو الغنى ).
اشاره به اينكه نياز به فرزند يا به خاطر احتياج جسمانى به نيرو، و كمك او است ، و
يا به خاطر نياز روحى و عاطفى ، و از آنجا كه خداوند از هر عيب و نقصى و از هر
كمبود وضعى منزه است و ذات پاكش يك پارچه غنا و بى نيازى است ممكن نيست براى خود
فرزندى انتخاب كند.
(او مالك همه موجوداتى است كه در آسمانها
و زمين است ) (له ما فى السموات و ما فى
الارض ).
و با اينحال چه معنى دارد كه او فرزندى براى خود انتخاب كند تا او را آرامش ببخشد و
يا به او كمك كند؟!
جالب اينكه در اينجا تعبير به (اتخذ)
(انتخاب و اختيار كرد) شده است و اين نشان مى دهد كه آنها معتقد بودند فرزندى از
خداوند متولد نشده بلكه مى گفتند خدا موجوداتى را به فرزندى خود برگزيده است ، درست
همانند كسانى كه از آنها فرزند نمى شود و كودكى را از پرورشگاه و مانند آن براى خود
انتخاب مى كنند، به هر حال اين جاهلان كوته بين گرفتار اشتباه مقايسه خالق و مخلوق
بودند، و ذات بى نياز خدا را به وجود محدود و نيازمند خويش مقايسه مى كردند.
دومين پاسخى را كه قرآن به آنها مى گويد اين است كه : هر كس ادعائى دارد بايد دليلى
بر مدعاى خود اقامه كند (آيا شما بر اين
سخن دليلى داريد؟ نه ، هيچ دليلى نزد شما براى اين ادعا وجود ندارد)
(ان عندكم من سلطان بهذا).
با اينحال (آيا به خدا نسبتى مى دهيد كه
حداقل از آن آگاهى نداريد) (اتقولون على
الله ما لا تعلمون ).
يعنى به فرض كه دليل روشن نخست را نپذيريد، بالاخره اين حقيقت را نمى توانيد انكار
كنيد كه گفتار شما يك تهمت و قول به غير علم است .
در آيه بعد سرانجام شوم افترا و تهمت بر خدا را بازگو مى كند:
روى سخن را متوجه پيامبرش كرده مى گويد: (به
آنها بگو: كسانى كه بر خدا افترا مى بندند و دروغ مى گويند هرگز روى رستگارى را
نخواهند ديد)
(قل ان الذين يفترون على الله الكذب لا يفلحون ).
فرضا كه آنها بتوانند با دروغها و افتراهاى خود چند صباحى به مال و منال دنيا برسند
(اين تنها يك متاع زودگذر اين جهان است ، سپس به سوى ما باز - مى گردند
و ما عذاب شديد را در مقابل كفرشان به آنها مى چشانيم
) (متاع فى الدنيا ثم الينا مرجعهم ثم نذيقهم العذاب الشديد بما كانوا
يكفرون ).
در واقع اين آيه و آيه قبل دو نوع مجازات براى اين دروغگويان كه به خدا نسبت نارواى
اختيار فرزند مى دهند بيان مى كند يكى اينكه هيچگاه اين دروغ و تهمت مايه فلاح و
رستگارى آنها نيست ، و هرگز آنان را به هدفشان نمى رساند، بلكه در بيراهه ها
سرگردان مى شوند و بدبختى و شكست دامنشان را مى گيرد.
ديگر اينكه فرضا كه با اين حرفها چند روزى مردم را اغفال كنند و از آئين بت پرستى
به نوائى برسند، ولى اين تمتع و بهره گيرى دوام و بقائى ندارد و عذاب جاودان الهى
در انتظار آنها است .
نكته ها
در آيات فوق به مفهوم چند كلمه بايد درست توجه كرد:
1 - كلمه (سلطان
) در اينجا به معنى دليل است ، اين كلمه از كلمه دليل هم
پرمعنى تر و هم رساتر است ، زيرا دليل به معنى راهنما است اما سلطان به معنى چيزى
است كه انسان را برطرف مقابل مسلط مى سازد و متناسب موارد بحث و مجادله و گفتگو است
، و اشاره به دليل كوبنده است .
2 - (متاع )
به معنى چيزى است كه انسان از آن بهره مى گيرد، و مفهوم آن بسيار وسيع است و تمام
وسائل زندگى و مواهب مادى را شامل مى شود، راغب در كتاب
(مفردات ) مى گويد:
(كلما ينتفع به على وجه ما، فهو متاع و متعة
): هر چيزى كه به نحوى انسان از آن بهره مى گيرد به آن متاع يا متعه
گفته مى شود.
3 - تعبير به (نذيقهم
) (به آنها مى چشانيم ) كه در مورد عذاب الهى به كار رفته اشاره به اين
است كه اين مجازات چنان به آنها مى رسد كه گوئى با زبان و دهان خويش آن را مى چشند،
اين تعبير بسيار رساتر از مشاهده و حتى لمس كردن عذاب است .
آيه و ترجمه
|
و اتل عليهم نبا نوح اذ قال لقومه يقوم ان كان كبر عليكم مقامى و تذكيرى بايت الله
فعلى الله توكلت فاءجمعوا اءمركم و شركاءكم ثم لايكن اءمركم عليكم غمة ثم اقضوا الى
و لا تنظرون
(71)
فان توليتم فما ساءلتكم من اءجر ان اءجرى الا على الله و اءمرت اءن اءكون من
المسلمين(72)
فكذبوه فنجينه و من معه فى الفلك و جعلنهم خلائف و اءغرقنا الذين كذبوا بايتنا
فانظر كيف كان عقبة المنذرين
(73)
|
ترجمه :
71 - بخوان بر آنها سرگذشت نوح را، آن هنگام كه به قوم خود گفت اى قوم من اگر
موقعيت و يادآورى من نسبت به آيات الهى بر شما سنگين (و غير قابل تحمل ) است (هر
كار از دستتان ساخته است بكنيد) من بر خدا توكل كرده ام فكر خود و قدرت معبودهايتان
را جمع كنيد و هيچ چيز بر شما مستور نماند سپس به حيات من پايان دهيد (و لحظه اى )
مهلتم ندهيد! (اما توانائى نداريد).
72 - و اگر از قبول دعوتم روى بگردانيد (كار نادرستى كرده ايد چه اينكه ) من از شما
مزدى نمى خواهم مزد من تنها بر خدا است و من ماءمورم كه از مسلمين (تسليم شدگان در
برابر فرمان خدا) باشم .
73 - اما آنها او را تكذيب كردند و ما او و كسانى را كه با او در كشتى بودند نجات
داديم ، آنها را جانشين (و وارث كافران ) قرار داديم و كسانى را كه آيات ما را
تكذيب كردند غرق نموديم پس ببين عاقبت كار آنها كه انذار شدند (و به انذار الهى
اهميت ندادند) چگونه بود؟!
تفسير :
گوشه اى از مبارزات نوح
آيات فوق آغازى است براى شرح قسمتى از تاريخ انبياء و سرگذشت اقوام پيشين براى
بيدارى مشركان و گروههاى مخالف ، خداوند به پيامبرش دستور مى دهد گفتارى را كه با
مشركان داشت با شرح تاريخ عبرت انگيز پيشينيان تكميل كند.
نخست سرگذشت (نوح
) را عنوان كرده مى گويد:
(سرگذشت نوح را بر آنها تلاوت كن ، هنگامى
كه به قومش گفت : اى قوم من اگر توقفم در ميان شما و يادآورى كردن آيات الهى
برايتان سخت و غير قابل تحمل است ، هر كار از دستتان ساخته است انجام دهيد و كوتاهى
نكنيد) (و اتل عليهم نبا نوح اذ قال لقومه
يا قوم ان كان كبر عليكم مقامى و تذكيرى بايات الله )
(چرا كه من بر خدا تكيه كرده ام
) و به همين دليل از غير او نمى ترسم و نمى هراسم ! (فعلى الله توكلت ).
سپس تاكيد مى كند (اكنون كه چنين است فكر
خود را جمع كنيد و از بتهاى خود نيز دعوت به عمل آوريد تا در تصميم گيرى به شما كمك
كنند) (فاجمعوا امركم و شركائكم ).
(آنچنان كه هيچ چيز بر شما مكتوم نماند و
غم و اندوهى از اين نظر بر خاطر شما نباشد، بلكه با نهايت روشنى تصميم خود را
درباره من بگيريد (ثم لا يكن امركم عليكم غمة ).
(غمة )
از ماده غم به معنى پوشاندن چيزى است و اينكه به اندوه نيز غم
گفته مى شود، به خاطر آنست كه قلب انسان را مى پوشاند.
سپس مى گويد: اگر مى توانيد (برخيزيد، و
به زندگى من پايان دهيد، و لحظه اى مرا مهلت ندهيد)
(ثم اقضوا الى و لا تنظرون ).
نوح فرستاده بزرگ پروردگار با قاطعيتى كه ويژه پيامبران اولواالعزم است ، در نهايت
شجاعت و شهامت با نفرات كم و محدودى كه داشت در مقابل دشمنان نيرومند و سرسخت
ايستادگى مى كند و قدرت آنها را به باد مسخره مى گيرد، و بى اعتنائى خويش را به
نقشه ها و افكار و بتهاى آنها نشان مى دهد و به اين وسيله يك ضربه محكم روانى بر
افكارشان وارد مى سازد.
با توجه به اينكه اين آيات در مكه نازل شده در آن زمانى كه پيامبر (صلى اللّه عليه
و آله و سلّم ) نيز در شرائطى مشابه نوح زندگى مى كرد و مؤ منان در اقليت بودند،
قرآن مى خواهد به پيامبر نيز همين دستور را بدهد كه بايد به قدرت دشمن اهميت ندهد،
بلكه با قاطعيت و شهامت پيش برود، چرا كه تكيه گاهش خدا است و هيچ نيروئى تاب
مقاومت در برابر قدرت او ندارد.
گر چه بعضى از مفسران اين تعبير نوح و يا شبيه آن را در تاريخ ساير انبياء يك نوع
اعجاز گرفته اند چرا كه آنها با نبودن امكانات ظاهرى دشمن را تهديد به شكست كرده و
از پيروزى نهائى خود خبر داده اند، و اين جز از طريق اعجاز
امكانپذير نيست ، ولى به هر حال اين يك درس است براى همه رهبران اسلامى كه در برابر
انبوه دشمنان هرگز نهراسند، بلكه با اتكاء و توكل بر پروردگار و با قاطعيت هر چه
بيشتر آنها را به ميدان فراخوانند، و قدرتشان را تحقير كنند كه اين عامل مهمى براى
تقويت روحى پيروان و شكست روحيه دشمنان خواهد بود.
در آيه بعد بيان ديگرى از نوح براى اثبات حقانيت خويش نقل شده ، آنجا كه مى گويد
(اگر شما از دعوت من سرپيچى كنيد، من زيانى نمى برم چرا كه من از شما
اجر و پاداشى نخواستم ) (فان توليتم فما
سئلتكم من اجر).
(چرا كه اجر و پاداش من تنها بر خدا است
) (ان اجرى الا على الله ).
براى او كار مى كنم و تنها از او پاداش مى خواهم .
(و من ماءمورم كه فقط تسليم فرمان خدا
باشم ) (و امرت ان اكون من المسلمين ).
اينكه نوح مى گويد: من هيچ پاداشى از شما نمى خواهم درس ديگرى است براى رهبران الهى
كه در دعوت و تبليغ خود، هيچگونه انتظار پاداش مادى و معنوى از مردم نداشته باشند،
زيرا اينگونه انتظارها يكنوع وابستگى ايجاد مى كند كه جلو تبليغات صريح و فعاليتهاى
آزادانه آنها را سد خواهد كرد، و طبعا تبليغات و دعوتشان كم اثر خواهد شد، به همين
دليل راه صحيح دعوت به سوى اسلام و تبليغ آن نيز اين است كه مبلغان اسلامى تنها
براى امرار معاش خود متكى به بيت المال باشند، نه نيازمند به مردم !.
در آخرين آيه مورد بحث سرانجام كار دشمنان نوح و صدق پيشگوئيش را
به اين صورت بيان مى كند:
(آنها نوح را تكذيب كردند ولى ما، او و
تمام كسانى را كه با او در كشتى بودند نجات داديم )
(فكذبوه فنجيناه و من معه فى الفلك ).
نه فقط آنها را نجات داديم بلكه ، آنها را جانشين قوم ستمگر ساختيم (و جعلناهم
خلائف ).
(و كسانى را كه آيات ما را انكار كرده
بودند غرق نموديم ) (و اغرقنا الذين كذبوا
باياتنا).
و در پايان روى سخن را به پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) كرده مى گويد
(اكنون بنگر عاقبت آن گروهى كه انذار شدند
ولى تهديدهاى الهى را به چيزى نگرفتند به كجا كشيد)
(فانظر كيف كان عاقبة المنذرين ).
آيه و ترجمه
|
ثم بعثنا من بعده رسلا الى قومهم فجاءوهم بالبينت فما كانوا ليؤ منوا بما كذبوا به
من قبل كذلك نطبع على قلوب المعتدين
(74)
|
ترجمه :
74 - سپس بعد از نوح رسولانى به سوى قومشان فرستاديم آنها با دلايل روشن به سراغ
آنها رفتند، اما آنان به چيزى كه پيش از آن تكذيب كرده بودند ايمان نياوردند
اينچنين بر دلهاى تجاوزكاران مهر مى نهيم (تا چيزى را درك نكنند!)
تفسير :
رسولان بعد از نوح
پس از پايان بحث اجمالى پيرامون سرگذشت نوح ، اشاره به پيامبران
ديگرى كه بعد از نوح و قبل از موسى (مانند ابراهيم و هود و صالح و لوط و يوسف )
براى هدايت مردم آمدند كرده مى گويد:
(سپس بعد از نوح رسولانى به سوى قوم و
جمعيتشان فرستاديم ) (ثم بعثنا من بعده
رسلا الى قومهم ).
(آنها با دلائل روشن و آشكار به سوى
قومشان آمدند) و مانند نوح با سلاح منطق و
اعجاز و برنامه هاى سازنده مجهز بودند (فجائوهم بالبينات ).
(ولى آنها كه راه عناد و لجاج را مى
پوئيدند و در گذشته به تكذيب پيامبران پيشين برخاسته بودند، اين پيامبران را نيز
تكذيب كردند و به آنها ايمان نياوردند) (و
فما كانوا ليؤ منوا بما كذبوا به من قبل ).
اين به خاطر آن بود كه بر اثر عصيان و گناه و دشمنى با حق پرده بر دلهاى آنها
افتاده بود آرى اين چنين بر دلهاى متجاوزان مهر مى زنيم (كذلك نطبع على قلوب
المعتدين ).
نكته ها
در اينجا به دو نكته بايد توجه كرد:
1 - جمله (فما كانوا ليؤ منوا بما كذبوا
به من قبل ) اشاره به اين مى كند كه گروهى
در ميان امتها بوده اند كه در برابر دعوت هيچ پيامبر و مصلحى سر تسليم فرود نمى
آوردند، و همچنان بر سر حرف خود ايستاده بودند، و تكرار دعوت انبياء در آنها كمترين
اثرى نمى گذاشت ، بنابراين جمله مزبور اشاره به گروهى مى كند كه در دو زمان در
برابر دعوت پيامبران مختلف قرار گرفتند، (زيرا ظاهر جمله اين است كه مرجع همه ضمائر
يكى است ).
اين احتمال نيز در معنى آيه داده شده است كه اشاره به دو گروه مختلف مى كند گروهى
در زمان نوح بودند و دعوت او را تكذيب كردند و گروهى كه بعد از آنها به وجود آمدند
با انكار و تكذيب پيامبران راه آنان را پيمودند،
بنابراين معنى جمله چنين مى شود: (تجاوز
كاران اقوام ديگر، از ايمان آوردن به چيزى كه اقوام پيشين ، خود دارى كرده بودند
سرباز زدند) البته با توجه به اينكه
مخالفان دعوت نوح در طى طوفان از ميان رفتند، اين احتمال در تفسير آيه قوت پيدا مى
كند، ولى به هر حال لازمه آن اين است كه در ميان مرجع ضميرهاى جمله (واو جمع در
كانوا، و ليؤ منوا، و كذبوا) تفكيك قائل شويم .
2 - روشن است كه جمله (كذلك نطبع على قلوب
المعتدين )
دليل بر جبر نيست و تفسير آن در خودش نهفته است زيرا مى گويد ما بر دلهاى
(تجاوزكاران
) مهر مى نهيم تا چيزى را درك نكنند، بنابراين قبلا تجاوزهاى پى در پى
به حريم احكام الهى و حق و حقيقت از آنها صادر مى شود، و تدريجا بر دلهاى آنها اثر
مى گذارد و قدرت تشخيص حق را از آنان مى گيرد و كارشان به جائى مى رسد كه سركشى و
عصيان و گناه براى آنها خوى و طبيعت ثانوى مى شود، چنانكه در مقابل هيچ حقيقتى
تسليم نمى شوند.
آيه و ترجمه
|
ثم بعثنا من بعدهم موسى و هارون الى فرعون و ملايه بايتنا فاستكبروا و كانوا قوما
مجرمين
(75)
فلما جاءهم الحق من عندنا قالوا ان هذا لسحر مبين
(76)
قال موسى اءتقولون للحق لما جاءكم اءسحر هذا و لا يفلح السحرون
(77)
قالوا اءجئتنا لتلفتنا عما وجدنا عليه ءاباءنا و تكون لكما الكبرياء فى الا رض و ما
نحن لكما بمؤ منين
(78)
|
ترجمه :
75 - بعد از آنها موسى و هارون را با آيات خود به سوى فرعون و اطرافيانش فرستاديم ،
اما آنها تكبر كردند (و زير بار حق نرفتند چرا كه ) آنها گروهى مجرم بودند.
76 - و هنگامى كه حق از نزد ما به سراغ آنها آمد گفتند اين سحر آشكارى است !
77 - (اما) موسى گفت آيا حق را كه به سوى شما آمده سحر مى شمريد؟ اين سحر است ؟ در
حالى كه ساحران رستگار (و پيروز) نمى شوند؟.
78 - گفتند آيا آمده اى كه ما را از آنچه پدرانمان را بر آن يافتيم منصرف سازى ، و
بزرگى (و رياست ) در روى زمين از آن شما باشد؟ ما به شما ايمان نمى آوريم !.
تفسير :
بخشى از مبارزات موسى و هارون
در ذكر داستانهاى انبياء و امتهاى پيشين به عنوان الگوها و نمونه هاى زنده نخست سخن
از نوح ، و سپس پيامبران بعد از نوح ، به ميان آمد، اكنون در اين آيات نوبت موسى و
هارون و مبارزات پيگيرشان با فرعون و فرعونيان است .
در نخستين آيه مى گويد: (سپس بعد از
رسولان پيشين ، موسى و هارون را به سوى فرعون و ملا او همراه با آيات و معجزات
فرستاديم ) (ثم بعثنا من بعدهم موسى و
هارون الى فرعون و ملائه باياتنا).
(ملا)
همانگونه كه سابقا هم اشاره كرده ايم به اشراف پر زرق و برق گفته مى شود كه ظاهرشان
چشم پر كن و حضورشان در اجتماع در همه جا ديده مى شود، و معمولا در آياتى از قبيل
آيات مورد بحث به معنى دار و دسته و اطرافيان و مشاوران مى آيد.
و اگر مى بينيم تنها سخن از بعثت موسى به سوى فرعون و ملا به ميان آمده در حالى كه
موسى مبعوث به همه فرعونيان و بنى اسرائيل بود، به خاطر آن است كه نبض جامعه ها در
دست هيئتهاى حاكمه و دارو دسته آنها است ، بنابراين هر برنامه اصلاحى و انقلابى اول
بايد آنها را هدف گيرى كند، چنانكه آيه 12 سوره توبه نيز مى گويد فقاتلوا ائمة
الكفر: (با سردمداران كفر پيكار كنيد).
اما فرعون و فرعونيان از پذيرش دعوت موسى و هارون سرباز زدند، و از اينكه در برابر
حق سر تسليم فرود آورند، تكبر ورزيدند)
(فاستكبروا).
آنها به خاطر كبر و خود برتربينى و نداشتن روح تواضع ، واقعيتهاى روشن را در دعوت
موسى ناديده گرفتند و به همين دليل اين قوم مجرم و گنهكار همچنان به جرم و گناهشان
ادامه دادند (و كانوا قوما مجرمين ).
آيات بعد، از مبارزات چند مرحله اى فرعونيان با موسى و برادرش هارون سخن مى گويد كه
مرحله نخستين آن انكار و تكذيب و افترا و متهم ساختن آنان به سوء نيت و به هم ريختن
سنت نياكان و اخلال در نظام اجتماعى بوده است ، چنانكه
قرآن مى گويد:
(هنگامى كه حق از نزد ما به سوى آنها آمد
(با اينكه آنرا از چهره اش شناختند) گفتند اين سحر آشكارى است
)! (فلما جائهم الحق من عندنا قالوا ان هذا لسحر مبين ).
جاذبه و كشش فوق العاده دعوت موسى از يك طرف و معجزات چشمگيرش از طرف ديگر، و نفوذ
روز افزون و خيره كننده اش از طرف سوم ، سبب شد كه فرعونيان به فكر چاره بيفتند و
وصله اى بهتر از اين پيدا نكردند كه او را ساحر و عملش را سحر بخوانند، و اين تهمت
چيزى است كه در سرتاسر تاريخ انبياء مخصوصا پيامبر اسلام (صلى اللّه عليه و آله و
سلّم ) ديده مى شود.
اما (موسى )
(عليه السلام ) در مقام دفاع از خويش برآمد، با بيان دو دليل پرده ها را كنار زده و
دروغ و تهمت آنها را آشكار ساخت .
نخست (به آنها گفت آيا شما نسبت سحر به حق
مى دهيد؟ آيا اين سحر است و هيچ شباهتى با سحر دارد)
(قال موسى اتقولون للحق لما جائكم اسحر هذا).
يعنى درست است كه (سحر)
و (معجزه )
هر دو نفوذ دارند اين (حق
) و
(باطل )
هر دو ممكن است مردم را تحت تاءثير قرار دهند ولى چهره سحر كه امر باطلى است با
چهره معجزه كه حق است كاملا از هم متمايز مى باشد، نفوذ پيامبران با نفوذ ساحران
قابل مقايسه نيست ، اعمال ساحران كارهائى بى هدف ، محدود و كم ارزش است ، ولى
معجزات پيامبران هدفهاى روشن اصلاحى و انقلابى و تربيتى دارد و در شكلى گسترده و نا
محدود، عرضه مى شود.
به علاوه (ساحران هرگز رستگار نمى شوند)
(و لا يفلح الساحرون ).
اين تعبير در واقع دليل ديگرى بر تمايز كار انبياء از سحر است ، در دليل سابق از
تفاوت سحر و معجزه و چهره و هدف اين دو، جدائيشان از يكديگر اثبات شده ، اما در
اينجا از تفاوت حالات و صفات آورندگان سحر و آورندگان معجزه براى اثبات مطلب
استمداد مى شود.
ساحران به حكم كار و فنشان كه جنبه انحرافى و اغفالگرانه دارد، افرادى سود جو،
منحرف ، اغفالگر و متقلبند كه آنها را از خلال اعمالشان مى توان شناخت اما پيامبران
مردانى حق طلب ، دلسوز، پاكدل ، باهدف و پارسا و بى اعتنا به امور مادى هستند.
ساحران هرگز روى رستگارى را نمى بينند و جز براى پول و ثروت و مقام و منافع شخصى
كار نمى كنند، در حالى كه هدف انبياء هدايت و منافع خلق خدا و اصلاح جامعه انسانى
در تمام جنبه هاى معنوى و مادى است .
سپس سيل تهمت خود را به سوى موسى ادامه دادند، و صريحا به او گفتند:
(آيا تو مى خواهى ما را از راه و رسم پدران و نياكانمان منصرف سازى
)؟ (قالوا اجئتنا لتلفتنا عما وجدنا عليه آبائنا).
در واقع بت (سنتهاى نياكان و عظمت خيالى و
افسانه اى آنها را پيش كشيدند تا افكار عامه را نسبت به موسى و هارون بدبين كنند كه
آنها مى خواهند با مقدسات جامعه و كشور شما بازى كنند.
سپس ادامه دادند دعوت شما به دين و آئين خدا دروغى بيش نيست ، اينها همه دام است ،
و نقشه هاى خائنانه (براى اينكه در اين
سرزمين حكومت كنيد) (و تكون لكما الكبرياء
فى الارض ).
در حقيقت آنها چون خودشان هر تلاش و كوششى داشتند براى حكومت
ظالمانه بر مردم بود، ديگران را نيز چنين مى پنداشتند و تلاشهاى مصلحان و پيامبران
را همينگونه تفسير مى كردند.
اما بدانيد (ما به شما دو نفر هرگز ايمان
نمى آوريم ) زيرا دست شما را خوانده ايم و
از نقشه هاى تخريبيتان آگاهيم (و ما نحن لكما بمؤ منين ).
و اين نخستين مرحله مبارزه آنها با موسى بود.
آيه و ترجمه
|
و قال فرعون ائتونى بكل سحر عليم
(79)
فلما جاء السحرة قال لهم موسى اءلقوا ما اءنتم ملقون
(80)
فلما اءلقوا قال موسى ما جئتم به السحر ان الله سيبطله ان الله لا يصلح عمل
المفسدين(81)
و يحق الله الحق بكلمته و لو كره المجرمون
(82)
|
ترجمه :
79 - فرعون گفت هر جادوگر (و ساحر) آگاهى را نزد من آوريد.
80 - هنگامى كه ساحران آمدند موسى به آنها گفت آنچه (از وسايل سحر) مى توانيد
بيفكنيد، بيفكنيد!
81 - هنگامى كه افكندند موسى گفت آنچه شما آورديد سحر است ، كه خداوند به زودى آنرا
ابطال مى كند، چرا كه خداوند عمل مفسدان را اصلاح نمى كند.
82 - و حق را به وعده خويش تحقق مى بخشد هر چند مجرمان اكراه داشته باشند.
تفسير :
مرحله دوم مبارزه با موسى
اين آيات مرحله ديگر مبارزه را تشريح مى كند و سخن از اقدامات عملى
فرعون بر ضد موسى و برادرش هارون مى گويد.
هنگامى كه فرعون قسمتى از معجزات موسى مانند يد بيضاء و حمله مار عظيم را ملاحظه
كرد و ديد ادعاى موسى بدون دليل هم نيست و اين دليل كم و بيش در جمع اطرافيان او و
يا ديگران اثر خواهد گذاشت ، به فكر پاسخگوئى عملى افتاد، چنانكه قرآن مى گويد:
فرعون صدا زد، تمام ساحران آگاه و دانشمند را نزد من آوريد، تا بوسيله آنها زحمت
موسى را از خود دفع كنم (و قال فرعون ائتونى بكل ساحر عليم ).
او مى دانست هر كارى را بايد از طريقش وارد شد و از كارشناسان آن فن بايد كمك گرفت
.
آيا براستى فرعون در حقانيت دعوت موسى شك داشت و مى خواست از اين طريق او را
بيازمايد؟ و يا مى دانست او از سوى خدا است ولى فكر مى كرد، بوسيله غوغاى ساحران مى
تواند مردم را آرام سازد، و موقتا از خطر نفوذ موسى در افكار عمومى جلوگيرى كند، به
مردم بگويد اگر او كار خارق عادتى انجام مى دهد، ما نيز از انجام مثل آن نا توان
نيستيم ! و اگر اراده ملوكانه ما تعلق گيرد، چنين چيزى براى ما سهل و آسان است .
احتمال دوم به نظر نزديكتر مى رسد و ساير آيات مربوط به داستان موسى كه در سوره طه
و امثال آن است اين نظر را تاءييد مى كند، كه او آگاهانه به مبارزه با موسى برخاست
.
به هر حال (هنگامى كه ساحران در روزى كه
براى اين مبارزه تاريخى تعيين شده بود و دعوت عمومى نيز از مردم به عمل آمده بود،
گرد آمدند، موسى رو به آنها كرد و گفت : نخست شما آنچه مى توانيد به ميدان آوريد)
(فلما جاء السحرة قال لهم موسى القوا ما انتم ملقون ).
جمله (القوا ما انتم ملقون
) معنى اصليش اين است كه آنچه شما مى توانيد بيفكنيد، بيفكنيد، و اين
اشاره به طنابها و عصاه اى مخصوصى است كه درون آنها خالى بود، و مواد شيميائى
مخصوصى در آن ريخته بودند كه در مقابل تابش آفتاب موجب حركت و جنب و جوش آنها مى
شد.
شاهد اين گفتار آياتى است كه در سوره اعراف و شعراء آمده است ، در آيه 43 و 44 سوره
شعراء مى خوانيم قال لهم موسى القوا ما انتم ملقون فالقوا حبالهم و عصيهم و قالوا
بعزة فرعون انا لنحن الغالبون : (موسى به
آنها گفت آنچه مى توانيد بيفكنيد بيفكنيد و سپس آنها طنابها و عصاه اى خود را
افكندند و گفتند به عزت فرعون ما پيروزيم .
ولى البته اين معنى را نيز در درون دارد كه هر چه در قدرت داريد به ميدان بياوريد.
به هر حال آنها آنچه را در توان داشتند بسيج كردند و همه وسائلى را كه با خود آورده
بود به وسط ميدان افكندند، (در اين هنگام
موسى به آنها گفت : آنچه را شما در اين ميان آورده ايد سحر است و خداوند بزودى آنرا
ابطال مى كند) (فلما القوا قال موسى ما
جئتم به السحر ان الله سيبطله )
شما افرادى فاسد و مفسديد چرا كه در خدمت يك دستگاه جبار و ظالم و طاغى هستيد و علم
و دانش خود را براى تقويت پايه هاى اين حكومت خودكامه ، فروخته ايد، و اين خود
بهترين دليل بر مفسد بودن شما است ، (و
خداوند عمل مفسدان را اصلاح نمى كند) (ان
الله لا يصلح عمل المفسدين ).
در واقع هر كس در آنجا عقل و هوش و دانشى داشت ، حتى پيش از غلبه موسى بر ساحران مى
توانست اين حقيقت را دريابد كه عمل ساحران عمل بى اساسى است ، به دليل اينكه در راه
تقويت پايه هاى ظلم و ستم قرار گرفته بود، چه كسى
نمى دانست كه فرعون غاصب و غارتگر و ظالم و مفسد است ، آيا خدمتگزاران چنين دستگاهى
شريك در ظلم و فساد او نبودند؟ و آيا ممكن بود عمل آنها يك عمل صحيح و الهى باشد؟
هرگز نه ، بنابراين پيدا بود كه خداوند اين تلاش مفسدانه را باطل خواهد كرد.
آيا تعبير به (سيبطله
) (خداوند بزودى آنرا باطل مى كند) دليل بر اين است كه سحر واقعيت دارد
اما خدا مى تواند آنرا ابطال كند؟ و يا اينكه منظور از اين جمله آن است كه خداوند
باطل بودن آن را آشكار مى سازد؟
آيه 116 سوره اعراف مى گويد سحر ساحران در چشمهاى مردم اثر گذاشت و آنها را به وحشت
افكند (فلما القوا سحروا اعين الناس و استرهبوهم ) ولى اين تعبير منافات با آن
ندارد كه آنها با يك سلسله وسائل مرموز آنچنان كه در مفهوم و معنى لغوى
(سحر)
افتاده است ، مخصوصا با استفاده از خواص فيزيكى و شيميائى اجسام مختلف ، يك رشته
حركات واقعى در آن طنابها و عصاها ايجاد كرده باشند، ولى مطمئنا اين طنابها و عصاها
موجودات زنده اى آنچنان كه در چشم ظاهر بينان جلوه مى كرد نبودند، چنانكه قرآن در
سوره طه آيه 66 مى گويد: فاذا حبالهم و عصيهم يخيل اليه من سحرهم انها تسعى :
(در آن هنگام طنابها و عصاهاى جادوگران بر اثر سحر خيال مى شد كه
موجودات زنده اى است و مى دود)!
بنابراين بخشى از تاءثير سحر واقعيت دارد و بخشى وهم و خيال است .
و در آخرين آيه مى فرمايد: موسى به آنها گفت در اين درگيرى و مبارزه مطمئنا پيروزى
با ما است ، چرا كه (خداوند وعده داده است
كه حق را آشكار سازد و بوسيله منطق كوبنده و معجزات قاهره پيامبرانش ، مفسدان و
باطلگرايان را رسوا كند، هر چند مجرمانى همچون فرعون و ملاش اكراه داشته باشند)
(و يحق الله الحق بكلماته و لو كره المجرمون ).
منظور از بكلماته يا وعده خدا در زمينه پيروزى رسولان بر حق است و يا معجزات قاهره
و نيرومند او است .
آيه و ترجمه
|
فما ءامن لموسى إ لا ذرية من قومه على خوف من فرعون و ملايهم اءن يفتنهم و إ ن
فرعون لعال فى الا رض و إ نه لمن المسرفين
(83)
و قال موسى يقوم إ ن كنتم ءامنتم بالله فعليه توكلوا إ ن كنتم مسلمين
(84)
فقالوا على الله توكلنا ربنا لا تجعلنا فتنة للقوم الظلمين
(85)
و نجنا برحمتك من القوم الكفرين
(86)
|
ترجمه :
83 - (در آغاز) هيچكس به موسى ايمان نياورد مگر گروهى از فرزندان قوم او، (آن هم )
با ترس از فرعون و اطرافيانش مبادا آنها را (با فشار و يا تبليغات گمراه كننده ) از
آئينشان منحرف سازند، فرعون برترى جوئى (و طغيان ) در زمين داشت ، و او از
اسرافكاران بود.
84 - موسى گفت : اى قوم من ! اگر شما ايمان به خدا آورده ايد بر او توكل كنيد اگر
تسليم فرمان او هستيد.
85 - گفتند تنها بر خدا توكل داريم پروردگارا ما را تحت تاءثير گروه ستمگر قرار مده
.
86 - و ما را به رحمتت از (دست ) گروه كافران رهائى بخش .
تفسير:
سومين مرحله مبارزه موسى با طاغوت مصر
در اين آيات مرحله ديگرى از داستان مبارزات انقلابى موسى و فرعون منعكس شده است .
در آغاز وضع نخستين گروه ايمان آورندگان به موسى را بيان مى كند و مى گويد
(بعد از اين ماجرا تنها گروهى كه به موسى
ايمان آوردند، فرزندانى از قوم او بودند)
(فما آمن لموسى الا ذرية من قومه ).
اين گروه كوچك و اندك كه به مقتضاى ظاهر كلمه ذريه ، بيشتر از جوانان و نوجوانان
تشكيل مى شدند، تحت فشار شديدى از ناحيه فرعون و اطرافيانش قرار داشتند، و هر زمان
(از اين بيم داشتند كه دستگاه فرعونى با فشارهاى شديدى كه روى مؤ منان
وارد مى كرد، آنان را وادار به ترك آئين و مذهب موسى كند)
(على خوف من فرعون و ملائهم ان يفتنهم ).
چرا كه (فرعون مردى بود كه در آن سرزمين
برترى جوئى داشت ) (و ان فرعون لعال فى
الارض ).
(و اسرافكار و تجاوز كار بود و هيچ حد و
مرزى را به رسميت نمى شناخت ) (و انه لمن
المسرفين ).
در اينكه اين ذريه كه به موسى ايمان آوردند چه گروهى بودند و ضمير من قومه به چه
كسى (به موسى يا به فرعون ) بازگشت مى كند، در ميان مفسران گفتگو است .
بعضى خواسته اند بگويند اين گروه نفرات اندكى از قوم فرعون و قبطيان بودند، مانند
مؤ من آل فرعون ، و همسر فرعون و مشاطه او و كنيزش ، و ظاهرا
دليل انتخاب اين نظر آن است كه بنى اسرائيل ، بيشتر نفراتشان ايمان آوردند، و اين
متناسب با تعبير (ذريه من قومه
) نيست ، زيرا اين گروه كوچكى را مى رساند.
ولى بعضى ديگر معتقدند كه اين گروه از بنى اسرائيل بودند، و ضمير به موسى بر مى
گردد، چرا كه قبل از آن نام موسى ذكر شده ، و طبق قواعد ادبى ضمير بايد به او باز
گردد.
شك نيست كه معنى دوم با ظاهر آيه موافقتر است ، شاهد ديگرى كه آن را تاءييد مى كند
آيه بعد است كه مى گويد: و قال موسى يا قوم ... (موسى به گروه مؤ منان گفت اى قوم
من ...) يعنى مؤ منان را به عنوان قوم من خطاب مى كند.
تنها ايرادى كه ممكن است بر اين تفسير بماند، اين است كه تمام بنى اسرائيل به موسى
ايمان آوردند نه گروه كوچكى .
ولى با توجه به يك نكته اين ايراد قابل دفع است ، چرا كه مى دانيم در هر انقلابى
نخستين گروهى كه به آن جذب مى شوند، جوانان هستند، گذشته از اينكه قلبهائى پاكتر و
افكارى دست نخورده دارند، شور و جوشش انقلابى در آنها بيشتر است ، به علاوه
وابستگيهاى مادى كه بزرگسالان را به محافظه كارى و ملاحظات مختلف دعوت مى كند در
آنها نيست ، نه مال و ثروتى دارند كه از ضايع شدن آن بترسند، و نه پست و مقامى ، كه
از به خطر افتادنش وحشت كنند!
بنابراين طبيعى است كه اين گروه بسيار زود جلب و جذب به موسى بشوند، و تعبير
(ذريه )
بسيار با اين معنى متناسب است .
به علاوه بزرگسالانى هم بعدا به اين گروه ملحق شدند به خاطر اينكه نقشى در جامعه آن
روز نداشتند و ضعيف و نا توان بودند، اين تعبير - چنانكه از ابن عباس نقل شده - در
مورد آنان چندان بعيد نيست ، درست مثل اين است
كه وقتى افراد عادى و معمولى از دوستان خود را دعوت مى كنيم ، مى گوئيم برو بچه ها
دعوت داشتند، هر چند بزرگسال بوده باشند! و اگر اين تعبير را بعيد بدانيم احتمال
اول به قوت خود باقى است .
علاوه بر اين ذريه گر چه معمولا به فرزندان اطلاق مى شود ولى از نظر ريشه لغوى -
چنانكه (راغب
) در كتاب مفردات گفته : صغير و كبير هر دو را شامل مى گردد.
نكته ديگرى كه در اينجا بايد به آن توجه كرد اين است كه منظور از
(فتنه ) كه از جمله ان يفتنهم
استفاده مى شود، منحرف ساختن از دين و آئين موسى بر اثر تهديد و ارعاب و شكنجه بوده
است و يا به معنى هر گونه توليد ناراحتى و درد سر اعم از دينى و غير دينى .
به هر حال موسى براى آرامش فكر و روح آنها با لحنى محبت آميز به آنان گفت :
(اى قوم من اگر شما به خدا ايمان آورده ايد، و در گفتار خود و ايمان و
اسلام خود صادقيد، بايد بر او توكل و تكيه كنيد)
از امواج و طوفان بلا نهراسيد، چرا كه ايمان از توكل جدا نيست (و قال موسى يا قوم
ان كنتم آمنتم بالله فعليه توكلوا ان كنتم مسلمين ).
حقيقت
(توكل )
واگذارى كار به ديگرى و انتخاب او به وكالت است .
مفهوم توكل اين نيست كه انسان دست از تلاش و كوشش بردارد، و به گوشه انزوا بخزد و
بگويد تكيه گاه من خدا است ، بلكه مفهوم آن اين است كه هرگاه نهايت تلاش و كوشش خود
را به كار زد و نتوانست مشكل را حل كند و موانع را از سر راه خود كنار زند، وحشتى
به خود راه ندهد، و با اتكاء به لطف پروردگار و استمداد از ذات پاك و قدرت بى پايان
او، ايستادگى به خرج دهد، و به جهاد پيگير خود همچنان ادامه دهد، حتى در جائى كه
توانائى دارد نيز
خود را بى نياز از لطف خدا نداند، چرا كه هر قدرتى هست بالاخره از ناحيه او است .
اين است مفهوم توكل كه از ايمان و اسلام نمى تواند جدا باشد، چرا كه يك فرد مؤ من و
تسليم در برابر فرمان پروردگار، او را بر هر چيز قادر و توانا، و هر مشكلى را در
برابر اراده او سهل و آسان مى داند، و به وعده هاى پيروزى او اعتقاد دارد.
اين مؤ منان راستين دعوت موسى را به توكل اجابت كردند،
(و گفتند ما تنها بر خدا توكل داريم )
(فقالوا على الله توكلنا).
سپس از ساحت مقدس خدا تقاضا كردند كه از شر دشمنان و وسوسه ها و فشارهاى آنان در
امان باشند، و عرضه داشتند (پروردگارا ما
را وسيله فتنه و تحت تاءثير و نفوذ ظالمان و ستمگران قرار مده
) (ربنا لا تجعلنا فتنة للقوم الظالمين ).
(پروردگارا ما را به رحمت خود از قوم بى
ايمان رهائى بخش ) (و نجنا برحمتك من
القوم الكافرين ).
جالب اينكه فرعون در آيه نخست از (مسرفين
) و در سومين آيه او و اطرافيانش به عنوان
(ظالمين ) و در آخرين آيه به
عنوان (كافرين
) توصيف شده اند.
اين تفاوت تعبيرها شايد به خاطر اين باشد كه انسان در مسير گناه و خطا نخست از
(اسراف )
يعنى تجاوز از حدود و مرزها شروع مى كند، بعد بناى ستمكارى مى گذارد و سرانجام كارش
به كفر و انكار منتهى مى گردد!
آيه و ترجمه
|
و اءوحينا إ لى موسى و اءخيه اءن تبوءا لقومكما بمصر بيوتا و اجعلوا بيوتكم قبلة و
اءقيموا الصلوة و بشر المؤ منين
(87)
و قال موسى ربنا إ نك ءاتيت فرعون و ملا ه زينة و اءمولا فى الحيوة الدنيا ربنا
ليضلوا عن سبيلك ربنا اطمس على اءمولهم و اشدد على قلوبهم فلا يؤ منوا حتى يروا
العذاب الا ليم
(88)
قال قد أ جيبت دعوتكما فاستقيما و لا تتبعان سبيل الذين لا يعلمون
(89)
|
ترجمه :
87 - و به موسى و برادرش وحى كرديم كه براى قوم خود خانه هائى در سرزمين مصر انتخاب
كنيد، و خانه هايتان را مقابل يكديگر (و متمركز) قرار دهيد، و نماز را بر پا داريد،
و به مؤ منان بشارت ده (كه سرانجام پيروز مى شوند).
88 - موسى گفت پروردگارا تو فرعون و اطرافيانش را زينت و اموالى (سرشار) در زندگى
دنيا داده اى و نتيجه اش اين شده كه (بندگانت را) از راه تو گمراه مى سازند،
پروردگارا! اموالشان را نابود كن و دلهايشان را سخت (و سنگين ) ساز، تا عذاب دردناك
را نبينند ايمان نياورند.
89 - فرمود: دعاى شما پذيرفته شد، استقامت بخرج دهيد و از راه (و رسم ) كسانى كه
نمى دانند تبعيت نكنيد
تفسير:
مرحله چهارم دوران سازندگى براى انقلاب
در اين آيات مرحله ديگرى از قيام و انقلاب بنى اسرائيل بر ضد فراعنه تشريح شد
نخست اينكه خداوند مى فرمايد: (ما به موسى
و برادرش وحى فرستاديم كه براى قوم خود خانه هائى در سرزمين مصر انتخاب كنيد)
(و اوحينا الى موسى و اخيه ان تبوآ لقومكما بمصر بيوتا).
و مخصوصا (اين خانه ها را نزديك به يكديگر
و مقابل هم بسازيد) (و اجعلوا بيوتكم قبلة
).
سپس به خود سازى معنوى و روحانى بپردازيد (و
نماز را بر پا داريد) و از اين طريق روان
خود را پاك و قوى نمائيد (و اقيموا الصلوة ).
و براى اينكه آثار ترس و وحشت از دل آنها بيرون رود، و قدرت روحى و انقلابى را
بازيابند (به مؤ منان بشارت ده بشارت به
پيروزى و لطف و رحمت خدا) (و بشر المؤ
منين ).
از مجموع اين آيه استفاده مى شود كه بنى اسرائيل در آن زمان به صورت گروهى پراكنده
، شكست خورده ، وابسته و طفيلى ، و آلوده و ترسان بودند، نه خانه اى از خود داشتند
و نه اجتماع و تمركزى ، نه برنامه سازنده معنوى داشتند و نه شهامت و شجاعت لازم
براى يك انقلاب كوبنده !
لذا موسى و برادرش هارون ماموريت يافتند كه براى بازسازى اجتماع بنى اسرائيل مخصوصا
از نظر روحى برنامه اى را در چند ماده پياده كنند:
1 - نخست به امر خانه سازى و جدا كردن مسكن خويش از فرعونيان همت بگمارند، اين كار
چند فايده داشت :
يكى اينكه آنها با مالك شدن مسكن در سرزمين مصر علاقه بيشترى به دفاع از خود و از
آن آب و خاك پيدا مى كردند.
ديگر اينكه از زندگى طفيلى گرا در خانه هاى قبطيان به يك زندگى مستقل ، منتقل مى
شدند.
و ديگر اينكه اسرار كارها و نقشه هاى آنها به دست دشمنانشان نمى افتاد.
2 - خانه هايشان را مقابل يكديگر و نزديك به هم بسازند، زيرا قبله در اصل به معنى
حالت تقابل مى باشد، و اطلاق كلمه قبله بر آنچه امروز معروف است در حقيقت معنى
ثانوى براى اين كلمه است .
اين كار كمك مؤ ثرى به تمركز و اجتماع بنى اسرائيل مى كرد، و مى توانستند مسائل
اجتماعى را بطور عمومى مورد بررسى قرار دهند، و به عنوان انجام مراسم مذهبى دور هم
جمع شوند و براى آزادى خويش نقشه هاى لازم را طرح نمايند.
3 - توجه به عبادت و مخصوصا نماز كه انسان را از بندگى بندگان جدا، و به خالق همه
قدرتها پيوند مى دهد، قلب و روح او را از آلودگى گناه مى شويد و حس اتكاى به نفس را
در آنان زنده مى كند و با تكيه بر قدرت پروردگار، روح تازه اى به كالبد انسان مى
دمد.
4 - به موسى به عنوان يك رهبر دستور مى دهد كه دست در درون زواياى روح بنى اسرائيل
بيفكند و زباله هاى ترس و وحشت را كه يادگار ساليان دراز بردگى و ذلت بوده است
بيرون بكشد، و از طريق (بشارت دادن به مؤ
منان ) به فتح و پيروزى نهائى و لطف و
رحمت پروردگار اراده آنها را قوى و شهامت و شجاعت را در آنها پرورش دهد.
جالب اينكه بنى اسرائيل از فرزندان يعقوبند و گروهى از آنها طبعا از فرزندان يوسفند
كه او و برادرانش ساليان دراز بر مصر حكومت داشتند و در آبادى و عمران اين سرزمين
كوشيدند، اما بر اثر نافرمانى خدا و بى خبرى و اختلافات داخلى روزگارشان به چنين
وضع رقت بارى رسيده بود، اين جامعه
فرسوده مصيبت زده بايد نوسازى شود، و نقاط منفى خود را پاك كند، و به جاى آن خصائل
روحى سازنده بنشاند تا عظمت گذشته را باز يابد.
سپس به يكى از علل طغيان فرعون و فرعونيان اشاره كرده و از زبان موسى چنين مى گويد:
(پروردگارا تو فرعون و اطرافيانش را زينت و اموال در زندگى دنيا بخشيده
اى ) (و قال موسى ربنا انك آتيت فرعون و
ملاه زينة و اموالا فى الحيوة الدنيا).
(اما سرانجام اين ثروت و تجملات و عاقبت
كارش اين شده كه آنها بندگانت را از راه تو منحرف و گمراه مى سازند)
(ربنا ليضلوا عن سبيلك ).
(لام )
در (ليضلوا)
به اصطلاح (لام عاقبت
) است ، يعنى يك جمعيت ثروتمند اشرافى تجمل پرست ، براى گمراه ساختن
مردم از راه خدا خواه ناخواه كوشش خواهند كرد و پايان كارشان چيزى جز اين نخواهد
بود، چرا كه دعوت پيامبران و برنامه هاى الهى مردم را بيدار و هشيار و متحد و متشكل
مى سازد، و با اين حال مجال بر غارتگران و چپاولگران تنگ خواهد شد و روزگار بر آنها
سياه ، آنها نيز از خود واكنش نشان مى دهند و به مخالفت با پيامبران بر مى خيزند.
سپس موسى (عليهالسلام ) از پيشگاه خدا تقاضا مى كند و مى گويد:
(پروردگارا! اموال آنها را محو و بى اثر ساز)
تا نتوانند از آن بهره گيرند (ربنا اطمس على اموالهم ).
(طمس )
در لغت به معنى محو كردن و بى خاصيت نمودن چيزى است ، و جالب اينكه در بعضى از
روايات وارد شده كه پس از اين نفرين ، اموال فرعونيان به صورت سفال و سنگ در آمد،
شايد كنايه از اين باشد كه آنچنان بحران اقتصادى دامانشان را گرفت كه ارزش
ثروتهايشان به كلى سقوط كرد، و همچون سفال
بى قيمت شد!
بعد اضافه كرد:
(پروردگارا علاوه بر اين ، قدرت تفكر و
انديشه را نيز از آنان بگير) (و اشدد على
قلوبهم ).
چه اينكه با از دست دادن اين دو سرمايه ، آماده زوال و نيستى خواهند شد و راه ما به
سوى انقلاب و وارد كردن ضربه نهائى بر آنان باز مى گردد.
خداوندا! اگر من از تو درباره فرعونيان چنين مى خواهم نه به خاطر روح انتقام جوئى و
كينه توزى است ، بلكه به خاطر اين است كه آنها ديگر هيچگونه آمادگى براى ايمان
ندارند (و تا عذاب اليم تو فرا نرسد ايمان
نياورند) (فلا يؤ منوا حتى يروا العذاب
الاليم ).
البته پيداست كه ايمان بعد از مشاهده عذاب - چنانكه بزودى خواهد آمد - نيز براى
آنها سودى نخواهد داشت .
خداوند به موسى و برادرش خطاب كرد كه اكنون كه شما آماده تربيت و سازندگى جمعيت بنى
اسرائيل شده ايد، (دعايتان نسبت به
دشمنانتان اجابت شد)
(قال قد اجيبت دعوتكما).
(پس محكم در راه خود بايستيد و استقامت به
خرج دهيد) و از انبوه مشكلات نهراسيد و در
كار خود قاطع باشيد (فاستقيما).
و هرگز در برابر پيشنهادهاى افراد نادان و بى خبر تسليم نشويد
(و از راه جاهلان نرويد) بلكه
كاملا آگاهانه برنامه هاى انقلابى خود را ادامه دهيد (و لا تتبعان سبيل الذين لا
يعلمون ).
آيه و ترجمه
|
و جوزنا ببنى إ سرءيل البحر فأ تبعهم فرعون و جنوده بغيا و عدوا حتى إ ذا اءدركه
الغرق قال ءامنت اءنه لا إ له إ لا الذى ءامنت به بنوا إ سرءيل و اءنا من المسلمين
(90)
ءالن و قد عصيت قبل و كنت من المفسدين
(91)
فاليوم ننجيك ببدنك لتكون لمن خلفك ءاية و إ ن كثيرا من الناس عن ءايتنا لغفلون
(92)
و لقد بواءنا بنى إ سرءيل مبواء صدق و رزقنهم من الطيبت فما اختلفوا حتى جاءهم
العلم إ ن ربك يقضى بينهم يوم القيمة فيما كانوا فيه يختلفون
(93)
|
ترجمه :
90 - بنى اسرائيل را از دريا (رود عظيم نيل ) عبور داديم ، و فرعون و لشكرش از سر
ظلم و تجاوز بدنبال آنها رفتند، تا هنگامى كه غرقاب دامن او را گرفت گفت ايمان
آوردم كه هيچ معبودى جز كسى كه بنى اسرائيل به او ايمان آورده اند وجود ندارد، و من
از مسلمين هستم !
91 - (اما به او خطاب شد) الان ؟! در حالى كه قبلا عصيان كردى و از مفسدان بودى ؟!
92 - ولى امروز بدنت را (از آب نجات مى دهيم تا عبرتى براى آيندگان باشى ، و بسيارى
از مردم از آيات ما غافلند.
93 - ما بنى اسرائيل را در جايگاه صدق (و راستى منزل داديم و از روزيهاى پاكيزه به
آنها عطا كرديم ، (اما آنها به نزاع و اختلاف برخاستند) و اختلاف نكردند مگر بعد از
آن كه علم و آگاهى يافتند، پروردگار تو در روز قيامت ميان آنها در آنچه اختلاف
كردند داورى خواهد كرد.
تفسير:
آخرين فصل مبارزه با ستمگران
در اين آيات آخرين مرحله مبارزه بنى اسرائيل با فرعونيان و سرنوشت آنها، در عباراتى
كوتاه اما دقيق و روشن ، ترسيم شده است ، و آنچنانكه روش قرآن است ، مطالب اضافى را
كه از جمله هاى قبل و بعد فهميده مى شود، ترك نموده .
نخست مى گويد: (ما بنى اسرائيل را به
هنگام مقابله با فرعونيان در حالى كه تحت فشار و تعقيب آنها قرار گرفته بودند از
دريا (شط عظيم نيل كه به خاطر عظمتش كلمه (بحر)
بر آن اطلاق شده ) عبور داديم ) (و جاوزنا
ببنى اسرائيل البحر).
(فرعون و لشگرش براى كوبيدن بنى اسرائيل و
ظلم و ستم و تجاوز بر آنان به تعقيب آنها پرداختند، اما بزودى همگى در ميان امواج
نيل غرق شدند) (فاتبعهم فرعون و جنوده
بغيا و عدوا).
(بغى )
به معنى ستم و (عدو)
به معنى تجاوز است ، يعنى آنها به خاطر ستم و تجاوز به بنى اسرائيل به تعقيبشان
پرداختند.
جمله فاتبعهم نشان مى دهد كه فرعون و لشكرش به اختيار خود به تعقيب بنى اسرائيل
پرداختند، بعضى از روايات نيز اين معنى را تاءييد مى كند و پاره اى ديگر چندان با
آن سازگار نيست ، ولى به هر حال آنچه از ظاهر آيه استفاده مى شود براى ما مدرك است
.
اما اينكه چگونه بنى اسرائيل از دريا گذشتند و چه اعجازى در اين موقع به وقوع پيوست
شرح آن بخواست خدا در ذيل آيه 63 سوره شعراء خواهد آمد.
به هر حال اين جريان ادامه يافت (تا اينكه
غرقاب دامن فرعون را فرو
گرفت ، و او همچون پر كاهى بر روى امواج عظيم نيل مى غلطيد، در اين هنگام پرده هاى
غرور و بى خبرى از مقابل چشمان او كنار رفت ، و نور توحيد فطرى درخشيدن گرفت ،
فرياد زد: من ايمان آوردم كه معبودى جز آنكس كه بنى اسرائيل به او ايمان آورده اند،
وجود ندارد) (حتى اذا ادركه الغرق قال
آمنت انه لا اله الا الذى آمنت به بنو اسرائيل ).
نه تنها با قلب خود ايمان آوردم بلكه عملا هم (در
برابر چنين پروردگار توانائى تسليم ) (و
انا من المسلمين ).
در واقع هنگامى كه پيشگوئيهاى موسى يكى پس از ديگرى بوقوع پيوست و فرعون بيش از پيش
از صدق گفتار اين پيامبر بزرگ آگاه شد، و قدرتنمائى او را مشاهده كرد، ناچار اظهار
ايمان نمود، به اميد اينكه همانگونه كه (خداى
بنى اسرائيل ) آنها را از اين امواج كوه
پيكر رهائى بخشيد، او را نيز رهائى بخشد، لذا مى گويد: به همان خداى بنى اسرائيل
ايمان آوردم !.
ولى بديهى است چنين ايمانى كه به هنگام نزول بلا و گرفتار شدن در چنگال مرگ اظهار
مى شود، در واقع يكنوع ايمان اضطرارى است ، كه هر جانى و مجرم و گنهكارى دم از آن
مى زند، بى آنكه ارزشى داشته باشد و يا دليل بر تكامل و حسن نيت و صدق گفتار او
گردد.
| 
