196 - تسبيح و سجده براى خدا در شب
و من الليل فاسجد له و سبحه ليلا طويلا
و در شبانگاه براى او سجده كن ، و مقدارى طولانى از شب او را تسبيح گوى . (سوره دهر، آيه 26).
احاديث :

 1847 - قال الصادق - عليه السلام -
السجود منتهى العبادة من بنى آدم
سجده ، نهايت عبادت فرزندان آدم است . (بحارالانوار، ج 85، ص 164).

 1848 - سجده در خلوت
قال الصادق - عليه السلام -
ان العبد اذا اطال السجود حيث لايراه احد، ثال الشيطان : واويلاه اطاعوا و عصيت و سجدوا و ابيت
چون بنده اى در جايى كه كسى او را نبيند، سجده خود را طولانى كند، شيطان مى گويد: واى بر من ! زيرا اينان فرمان حق بردند و من عصيان ورزيدم ، و اينها سر بر سجده نهاده و من سرپيچى كردم . (بحارالانوار، ج 85، ص 163).

 1849 - نورانيت به وسيله سجده
قال الصادق - عليه السلام -
وجدت النور فى البكاء و السجدة
نورانيت (دل و صورت ) را در گريه و سجده (براى خدا)يافتم . (اسرار الصلوة ، ص 429، چاپ بيروت ).

 1850 - تفسير سجود
سئل اميرالمؤ منين - عليه السلام - عن معنى السجود، فقال :
معناه منها خلقتنى يعنى من التراب ، و رفع راءسك من السجود معناه : منها اخرجتنى و السجدة الثانية : و اليها تعيدنى ، ورفع راءسك من السجدة الثانية : و منها تخرجنى تارة اخرى و معنى قوله سبحانه ربى الاعلى فسبحان انفة لله ربى و خالقى ، والاعلى اى علا و ارتفع فى سماواته حتى صار العباد كلهم دونه وقهرهم بعزته و من عنده التدبير و اليه تعرج المعارج
از اميرالمؤ منين (ع ) معنى و تفسير سجود را پرسيدند، حضرت فرمود: معناى سجود اين است كه خدايا! مرا از خاك آفريدى و چون سر از سجده بردارى ، بدين معنا است كه مرا از بين برانگيختى و چون مجددا سر به سجده نهى ، يعنى اين كه دوباره مرا به زمين باز خواهى گرداند و سر برداشتن از سجده دوم يعن ياين كه مرا مجددا از زمين برمى انگيزى و معناى ((سبحان ربى الاعلى )) چنين است : خداوند خالق و پروردگار من منزه است از صفات ناپسند و او در ملكوت خود علو و رفعت دارد، تاجايى كه بندگان همگى تحت امر و مقهور عزت اويند و اوست كه تدبير امور بندگان ، آسمان و زمين مى كند و همه به سوى او عروج و پرواز مى كنند.(بحارالانوار، ج 85، ص 133، و 139).

 1851 - طولانى كردن سجده
قال على - عليه السلام -
اطيلوا السجود فما من عمل اشد على ابلى من ان يرى ابن ادم ساجدا لانه امر بالسجود فعصى
سجده را طولانى كنيد كه هيچ عملى بر ابليس گرانتر از اين نيست كه انسان را در حال سجده ببينيد، زيرا خداوند او را امر به سجده كرد و او سر برتافت . (بحارالانوار، ج 85، ص ‍ 161).

 1852 - سنت توابين
قال الصادق - عليه السلام -
عليك بطول السجود فان ذلك من سنن الاوابين
سجده راطولانى كن ، زيرا طولانى كردن سجده سنت اوابين (بسيار توبه كنندگان ) است .
(بحارالانوار، ج 85، ص 162).

 1853 - ضمانت بهشت
ان قوما اتورسول الله -صلى الله عليه وآله - فقالوا:
يا رسول الله ! اضنم لنا على ربك الجنة ، قال فقال : على ان تعينونى بطول السجود
گروهى نزد پيامبر خدا (ص ) آمدند و عرضه داشتند: يا رسول الله ! بهشت را براى ما ضمانت كن . حضرت فرمود: شما با سجده هاى طولانى مرا در اين كار يارى كنيد. (بحارالانوار، ج 85، ص 164).

 1854 - قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
اذا اردت ان يحشرك الله - عزوجل - معى فاطل السجود بين يدى الله الواحد القهار
چون خواهى كه خداوند تو را بامن محشور گرداند، در پيشگاه حق تعالى سجده هايت را طولانى كن . (بحارالانوار، ج 85، ص 164).

 1855 - پاداش هر سجده
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
اعلم انك لاتسجدوا لله سجدة الا رفع الله لك بها درجة وحط عنك بها خطيئة
بدان كه هرگاه خدا را يك بار سجده كنى ، خداوند براى آن سجده يك درجه بر مقامت بيفزايد وگناهى از تو بيامرزد. (كنزالعمال ، ج 7، ص 285، ح 18899).

 1856 - بالا رفتن مقام در بهشت
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
اكثروا من السجود فانه ليس من مسلم يسجد لله تعالى سجدة الا رفعه الله بها درجة فى الجنة ، و حط عنه بها خطيئة
بسيار سجده كن كه هرگاه مسلمانى خداى بزرگ را سجده كند، خداوند به پاداش ان سجده مقامش را در بهشت بالا مى برد و يك گناهش را مى آمرزد. (كنزالعمال ، ج 7، ص 286، ص ‍ 18903).

 1875 - اثر سجده بر پيشانى
قال على - عليه السلام -
انى لاكره للرجل ان ترى جبهته جلحاء ليس فيها شى ء من اثر السجود
من دوست ندارم براى مردى كه پيشانى اش صاف باشد و اثر سجود(حالت برآمدگى كه از كثرت سجود ظاهر مى شود) بر آن نديده نمى شود. (بحارالانوار، ج 71، ص ‍ 345).

 1858 - ريزش گناهان
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
ان العبد اذا قام يصلى اتى بذنوبه كلها، فوضعت على راءسه و عاتقه فكلما ركع او سجد تساقطعت عنه
هرگاه بنده اى به نماز مى ايستد، گناهانش بر سر و گردنش نهاده مى شوند و هر بار كه او ركوع و سجود كند به همان اندازه از گناهانش كاسته مى شود. (كنز العمال ، ج 7، ص 287، ح 18908).

 1859 - حرام بودن آتش بر جايگاه سجده
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
تاءكل النار ابن آدم الا اثر السجود، حرم الله - عزوجل - على النار، ان تاءكل اثر السجود
آتش (دوزخ ) تمام اعضاى فرزند آدم را مى خورند، مگر جايگاه سجده ها را كه خداوند - تبارك و تعالى - بزرگ آن را بر آتش حرام كرده است . (كنزالعمال ت ج 7، ص 287، ح 18911).

 1860 - محبوب ترين حالات نزد خدا
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
ما من حالة يكون عليها العبد احب الى الله تعالى من ان يراه ساجدا يعفر وجهه فى التراب
هيچ حالتى از بنده ، نزد خداى تعالى ، محبوب تر از اين نيست كه بنده رادر حال سجده (و در حالى كه صورتش را بر خاك گذاشته است ) ببيند. (كنزالعمالت ج 7، ص 290، ص ‍ 18928).

 1861 - اعطاى درجه و آمرزش گناهان
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
ما من عبد يسجد الله سجدة الا رفعة الله تعالى له بها درجة ، و حط عنه بها خطيئة
هرگاه بنده اى خدا را سجده كند، خداوند به پاداش آن سجده درجه اى به او عطا كرده و گناهى از او مى آمرزد.

 1862 - پالايندگى سجده
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
اذا سجد العبد طهر سجوده ما تحت جبهته الى سبع ارضين
آنگاه كه بنه به سجده مى رود سجده اش از زير پيشانى تا هفت طبقه از زمين را پاك مى گرداند. (اين مطلب اشاره به عظمت نماز و پالايندگى آن دارد). (كنزالعمال ، ج 7، ص 291، ح 18934).

 1863 - بر سجده خود بيفيزاييد
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
ما من عبد يسجد لله سجدة الا كتب الله له بها حسنة و حط عنه بها سيئة و رفع له بها درجة فاستكثروا من السجود
هيچ بنده اى نيست كه براى خدا سجده كند، مگر اين كه خداوند به واسطه آن حسنه اى برايش مى نويسد و گناهى از او محو مى كند و درجه اى بر مقام او مى افزايد پس برسجده خود بيفزاييد. (كنزالعمال ، ج 7، ص 293، ح 18940).

 1864 - سجده طولانى و وعده بهشت
مر بالنبى -صلى الله عليه وآله - رجل و هو يعالج بعض حجراته فقال : يا رسولا الله ! الا اكفيك ؟ فقال : شاءنك فلما فرغ قال له رسول الله -صلى الله عليه وآله -: حاجتك ؟ قال : الجنة فاطرق رسول الله -صلى الله عليه وآله - ثم قال : نعم ، فلما ولى قال له : يا عبدالله ! اعنا بطول السجود
رسول خدا -صلى الله عليه وآله - مشغول تعمير يكى از اتاقهايش بود. رهگذرى بر اوگذشت و عرض كرد: يا رسول الله -صلى الله عليه وآله - اجازه مى دهيد شما رادر اين كار يارى كنم ؟ پيامبر (ص ) فرمود: اختيار با خودت هست و آن مرد به كمك پيامبر (ص ) شتافت هنگامى كه از كار دست مكثى كرد وسپس به او قول بهشت داد وچون مرد به راه افتاد فرمود: اى بنده خدا! ما رادر تحقق اين وعده ، با سجده هاى طولانى ات كمك كن . (المحجة البيضاء، ج 1، ص 345).

 1865 - نزديكى به خدا با سجده هاى پنهان
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
ما تقرب العبد الى الله بشى ء افضل من سجود خفى
هيچ بنده اى به خدايش به چيزى بهتر از سجده پنهانى نزديك نشده است . (المحجُة البيضاء، ج 1، ص 345).

 1866 - مدت سجده امام كاظم (ع )
كام موسى بن جعفر - عليه السلام - يسجد بعد ما يصلى فلا يرفع راءسه حتى يتعالى النهار
امام موسى كاظم (ع ) بعد از نماز صبح به سر سجده مى گذارد و تا برآمدن خورشيد در ميان آسمان سر از سجده برنمى داشت . (المحجة البيضاء، ج 1، ص 345).

 1867 - سجده شكر براى هر نعمت
قال الصادق - عليه السلام -
ان رسول الله -صلى الله عليه وآله - كان فى سفر يسير على ناقة له اذ نزل فسجد خمس سجدات فلما ركب قالوا: يارسول الله ! انا راءينا صنعت شيئا لم تصنعه فقال صلى الله عليه وآله -: نعم ، استقبلنى جبرئيل فبشرنى ببشارت من الله فسجدت لله شكرا لكل بشرى سجدة
در سفر رسول خدا (ص ) سوار شترى بود كه ناگهان پياده شد و پنج سجده به جاى آورد و سپس سوار مركب شد اصحاب علت اين كار را پرسيدند آن حضرت فرمود: جبرئيل بر من نازل شد و مرا پنج بشارت داد و من به شكرانه هر بشارتى سجده اى به جا آوردم . (المحجة البيضاء، ج 1، ص 346).

 1868 - سجده با علاقه
قال الباقر - عليه السلام -
اما من يسجد من اهل السموات طوعا فالملائكة يسجدون لله طوعا و من يسجد من اهل الارض فمن ولد فى الاسلام فهو يسجد له طوعا امام من يسجد له كرها فمن جبرعلى الاسلام ، و اما من لم يسجد فظله يسجد بالغداة و العشى
اما كسانى از اهل آسمانها با رغبت سجده مى كنند فرشتگانند كه خدا را با رغبت سجده مى كنند و از اهل زمين كسانى هستند كه در اسلام متولد شده اند و با علاقه سجده مى كنند و اما كسانى كه به طور اكراه واجبار سجده مى كنند، كسانى هستند كه مجبور به پذيرش اسلام شده اند و اما كسانى كه سجده نمى كنند، سايه آن صبح و شام خداوند را سجده ميكند. (بحارالانوار، ج 85، ص 124).

 1869 - سجده براى نعمتهاى الهى
عن هشام بن احمر قال :
كنت اسير مع ابى الحسن - عليه السلام - فى بعض اطراف المدينة اذ ثنى رجله عن دابته فخر ساجدا فاطال ثم رفع راءسه و ركب دابته فقلت : جعلت فداك قد اطلت السجود؟ فقال : انى ذكرت نعمة انعم الله بها على فاحببت ان اشكر ربى
هشام بن احمر يم گويد: در اطراف مدينه و در محضر امام كاظم (ع ) بوديم كه ناگهان امام از مركب پياده شده و سجده اى طولانى گزارد. چون سر برداشت و سوار شد، از علت اين سجده جويا شديم ، حضرت فرمود: يكى از نعمت هاى خدا را در حق خود به ياد آوردم و خواستم پروردگارم را شكر نمايم . (محجة البيضاء، ج 1، ص 346).

 1870 - ريزش گناهان با سجده فراوان
جاء رجل الى رسول الله -صلى الله عليه وآله - فقال : يا رسول الله ! كثرت ذنوبى وضعف عملى . فقال رسول الله -صلى الله عليه وآله -: اكثر السجود فانه يحط الذنوب كما تحط الريح ورق الشجر
مردى خدمت رسول خدا -صلى الله عليه وآله - رسيد و از زيادى گناه و كمى عمل صالح شكايت كرد آن حضرت فرمود: زياد سجده به جاى آور، زيرا سجده گناهان را مى ريزيد، همچنان كه باد برگ درختان را. (وسائل الشيعه ، ج 3، ص 76).

 1871 - اعضاى بدن هنگام سجده
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
السجود على سبعة اعضاء،: الوجه ، و اليدين ، و الركبتين ، و الرجلين
سجده با هفت عضو صورت مى گيرد، صورت ، دو دست ، دو زانو، و دو پا. (بحارالانوار، ج 85، ص 128).

 1872 - سجده بعد از نماز مغرب
قال الصادق - عليه السلام -
يستجب الدعاء فى اربعة مواطن : فى الوتر و بعد الفجر، و بعد الظهر، و بعد المغرب ، و فى رواية يسجد بعد المغرب و يدعو، فى سجوده
دعا در چهار جامستحب است : در نماز وتر، بعد از فجر، بعد از نماز ظهر و مغرب . در روايتى آمده كه پس از نماز مغرب ، انسان به سجده رود و در سجده اش دعا بخواند. (بحارالانوار، ج 85، ص 324).

 1873 - دعا بسيار در سجده
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
فاما الركوع فعظموا الله فيه ، و اما السجود فاءكثروا فيها الدعاء و انه قمن ان يستجاب لكم
من از خواندن قرآن در ركوع و سجود نهى شده ام ، پس در ركوع ، خدا را با عظمت ذكر كنيد، و اما در سجده ، بسيار دعا كنيد، زيرا سزاوار است كه دعايتان مستجاب شود. (بحارالانوار، ج 85، ص 106).

 1874 - جايگاه سجده
قال الصادق - عليه السلام -
لايسجد الا على الارض او ما انبتت الارض الا الماءكول و القطن والكتان
سجده درست نيست ، مگر بر زمين يا بر چيزهايى كه از زمين مى رويد، جز خوردنى ها و پنبه و كتان . (بحارالانوار، ج 85، ص 85).

 1875 - علت چهار سجده
عن على بن ابى حمزه ، عن ابى بصير قال :
قلت لابى عبدالله - عليه السلام -: لم صارت الصلاة ركعتين و اربع سجدات ؟ قال : لاءن ركعة من قيام بركعتين من جلوس
ابوبصير مى گويد: كه از امام صادق (ع ) سؤ ال كردم : چرا نماز (دو ركعتى ) چهار سجده دارد؟ فرمود: چون يك ركعت درحال ايستاده با دو ركعت در حال نشسته برابر است . (بحارالانوار، ج 85، ص 118).

 1876 - تاءثير سجده در قيامت
عن الصادق - عن ابيه - عليهما السلام - قال :
اذا سجد احدكم فليباشر بكفيه الارض لعل الله يصرف عنه الغل يوم القيامة
امام صادق (ع ) از پدرش فرمود: هنگامى كه يكى از شما سجده مى كند، دو كف دست را بر زمين قرار دهد، شايد خدا در قيامت غل و زنجير را از او باز دارد. (بحارالانوار، ج 85، ص ‍ 132).

 1877 - سه باز ذكر سجده
قال الصادق - عليه السلام -
وقل فى السجود: ((سبحان ربى الاعلى )) ثلاث مرات
در سجده سه بار بگو: ((سبحان ربى الاعلى و بحمده )). (بحارالانوار، ج 85، ص 138).

 1878 - چگونگى سجده هنگام زخم در پيشانى
سئل ابوعبدالله - عليه السلام - عمن بجهته علة لايقدر على السجود عليها؟ قال : يضع ذقنه على الارض ان الله تعالى يقول : ((و يخرون للاذقان سجدا
شخصى از امام صادق (ع ) پرسيد: كسى كه زخمى در پيشانى دارد و نمى تواند سجده كند، تكليف او چيست ؟ فرمود: چانه را بر زمين بگذارد، خداوند مى فرمايد: ((چانه هاى خود را براى سجده بر زمين مى گذارند)). (بحارالانوار، ج 85، ص 125).

 1879 - سجده بر ريگها
عن على بن جعفر عن موسى بن جعفر - عليه السلام - قال :
ساءلته عن الرجل يسجد على الحصاة فلايمكن جبهته من الارض ، قال : يحرك جبهته حتى يمكن و ينحى الحصاة عن جبهته ولايريفع راءسه
كسى بر ريگها سجده مى كند و پيشانى او بر زمين قرار نمى گيرد حكمش چيست ؟ فرمود: آن قدر پيشانى را حركت دهد تا بر زمين جاى گيرد و ريگها را از پيشانى كنار زند و (در عين حال ) سرش را از زمين برندارد. (بحارالانوار، ج 85، ص 129).

 1880 - هفت موضع سجده
عن الصادق عن ابيه - عليهما السلام - قال :
يسجد ابن ادم على سبعة اعظم : يديه و رجليه و ركبتيه و جبهته
امام صادق (ع ) از پدرش نقل مى فرمايد: فرزند آدم ، با هفت استخوان (موضع ) سجده مى كند: دو دست ، دو پا، دو زانو، پيشانى اش . (بحارالانوار، ج 85، ص 134).

 1881 - سجده زن
عن على بن جعفر عن اخيه - عليه السلام -
ساءلته عن المراءة اذا سجدت يقع بعض جبهتها على الارض و بعضها يغطيه الشعر هل يجوز؟ قال : لا حتى تضع جبهتها على الارض
زنى به سجده مى رود و قسمتى از پيشانى اش روى زمين (خاك يا هرچه سجده بر آن صحيح است ) قرار مى گيرد و قسمتى را موى سر مانع مى شود آيا درست است ؟ فرمود: نه تا آنگاه كه پيشانى را بر زمين بگذارد. (بحارالانوار، ج 85، ص 130).

 1882 - سجده بر پشت دست
عن عبدالله بن جماد، عن ابى بصير قال :
قلت لابى عبدالله - عليه السلام -: جعلت فداك ، الرجل يكون فى السفر فيقطع عليه الطريق فيبقى عريانا فى سراويل و لايجد ما يسجد عليه و يخاف ان سجد على الرمضاء احترقت وجهه قال : يسجد على ظهر كفه فانها احد المساجد
ابوبصير گويد: از امام صادق - عليه السلام - پرسيدم : فدايت شوم ، شخصى در سفر است و دزد مال او را مى برد و با يك شلوار و برهنه مى ماند و چيزى نمى يابد كه بر آن سجده كند و مى ترسد كه اگر بر ريگها سجده كند، صورتش بسوزد. (تكليف او چيست ؟) فرمود: بر پشت دستش سجده مى كند؛ زيرا پشت دست ، يكى از سجده گاهها است . (بحارالانوار، ج 85، ص 132).

 1883 - سجده امام باقر (ع )
عن ابى عبيدة قال سمعت ابا جعفر - عليه السلام - يقول و هو ساجد:
اساءلك بحق حبيبك محمد -صلى الله عليه وآله - الا بدلت سيئاتى حسنات و حاسبتنى حسابا يسيرا ثم قال فى الثانية : ((اساءلك بحق حبيبك محمد الا كفيتنى مونة الدنيا و كل هون دون الجنة )) و قال فى الثالثة : ((اساءلك بحق حبيبك محمدلما غفرت لى الكثير من الذنوب و القليل و قبلت منى عملى اليسره )) ثم قال فى الرابعة : ((اساءلك بحق حبييك محمد لما ادخلتنى الجنة ، و جعلتنى من سكانها و لما نجيتنى من سفعات النار برحمتك و صلى الله على محمد وآله ؛
ابوعبيده گويد: از امام باقر (ع ) شنيدم كه در حال سجده مى گفت : خدايا! به حق حبيبت محمد (ص ) از تو مى خواهم كه بديهايم را به خوبيها تبديل كنى ، و در حساب بر من آسان گيرى و در سجده دوم گفت : به حق محمد (ص ) از تو مى خواهم كه هزينه زندگى دنيا و هرچيزى كه مانع رفتن به بهشت است كفايت كنى ، و در سجده سوم فرمود: به حق حبيبت محمد (ص ) از تو مى خواهم كه گناه بسيار و اندك مرا ببخشى و عمل مرا بپذيرى و در سجده چهارم : به حق حبيبت محمد (ص ) از تو مى خواهم كه مرا به بهشت ببرى و به رحمتت از ساكنانش قرار دهى و از شعله هاى آتش نجاتم دهى و درود خدا بر محمد وآلش . (بحارالانوار، ج 85، ص 131).

 1884 - امام سجاد (ع ) و سجده فراوان
قال الباقر - عليه السلام -
ان ابى على بن الحسين ما ذكر لله - عزوجل - نعمة عليه الا سجد، ولا قراء آية من كتاب الله - عزوجل - فيها السجود الا سجد، ولا دفع الله - عزوجل - عه سوء يخشاه او كيد كائد الا سجد، ولافرغ من صلاة مفروضة الا سجد، و لاوفق لاءصلاح بين اثنين ، الا سجد، و كان اثر السجود فى جميع مواضع سوده فسمى السجاد لذلك
امام باقر - عليه السلام - فرمود: پدرم هرگاه نعمتى را كه خداوند بر او ارزانى داشته به ياد مى آورد سجده مى كرد و چون آياتى كه فرمان سجده - چه واجب چه مستحب - داشت مى خواند به سجده مى رفت و هرگاه خداوند متعال بلايى را از او دور مى كرد به سجده مى رفت و از هر نماز واجب فراغت مى يافت ، سر به سجده مى گذارد و زمانى كه كدورت ميان دو نفر را از بين مى برد و دوستى ميان آنان برقرار مى كرد سر به سجده مى نهاد، از اين رو اثر سجود بر تمامى مواضع سجود او ديده مى شد و سجاد (زياد سجده كننده ) خوانده شد. (بحارالانوار، ج 46، ص 6).

 1885 - جايگاه سجده بلند نباشد
عن ابى بصير، عن ابى جعفر - عليه السلام - قال :
ساءلته عن الرجل يرفع موضع جبهته فى المسجد، فقال انى احب ان اضع وجهى فى مثل قدمى ، و اكره ان يضعه الرجل (على مرتفع )
ابوبصير گويد كه از اما باقر (ع ) پرسيدم : كسى كه در سجده جاى پيشانى اش را بلندتر قرار مى دهد، آيا درست است ؟ فرمود: من دوست دارم كه پيشانى ام را مانند پاهايم (بر زمين ) بگذارم وكراهت دارم كه آن كس (پيشان را) بر جاى بلند بگذارد. (بحارالانوار، ج 85، ص 131).

 1886 - حالت گذاشتن دستها در سجده
قال الصادق - عليه السلام -
اذا تصويت للسجود فقدم يديك الى الارض قبل ركبتيك بشى ء
هنگامى كه براى سجده خم شدى ، كمى پيش از اين كه زانوهايت به زمين برسد، دستها را بر زمين بگذار. (بحارالانوار، ج 85، ص 138).

 1887 - مشمول شفاعت و همنشين پيامبر (ص )
روى ان رجلا قال لرسول الله -صلى الله عليه وآله -
ادع الله ان يجعلنى من اهل شفاعتك و يرزقنى مرافقتك فى الجنة . قال -صلى الله عليه وآله -: اعنى بكثرة السجود
مردى به پيامبر (ص ) عرض كرد: يا رسول الله ! از خدا بخواه كه مرا مشمول شفاعت تو قرار دهد و از همنشينان تو در بهشت باشم . (رسول خدا (ص ) فرمود: من از خدا مى خواهم ولى تو هم مرا با زيادى سجده كمك كن . (المحجة البيضاء، ج 1، ص 345).

 1888 - تعبير مساجد الله
((و ان السماجد لله فلاتدعوا مع الله احدا)) قال : المساجد السبعة التى يسجد عليها: الكفان و الركبتان و الابهامان و الجبهة
((و اين كه مساجد از آن خدا است . (پس هيچ كس را با خدا مخوانيد)) مساجد همان هفت موضعى هستند كه بر آن سجده كنند (يعنى ): كف دستان و دو زانو و دو انگشت ابهام (پا) و پيشانى . (بحارالانوار، ج 85، ص 133).

 1889 - سجده ناقص
عن على بن جعفر عن موسى ابن جعفر - عليهماالسلام - قال :
ساءلته عن الرجل يسدج ثم لا يرفع من الارض حتى يسجد الثانية هل يصلح له ذلك ؟ قال : ذلك نقص فى الصلاة
على بن جعفر گويد: از موسى بن جعفر (ع ) پرسيدم : اگر كسى سجده كند و سر از سجده بردارد، ولى دستها را همچنان تا سجده دوم بر زمين نگاه دارد؟ آيا نمازش درست است ، فرمود: اين كار نقصى در نماز است . (بحارالانوار، ج 85، ص 134).

 1890 - مواضع سجده
قال الباقر - عليه السلام -
السجود على سبعة اعظم : الجبهة والكفين و الركبتين و الابهامين و ترغم باءنفك ، اما المفترض فهذه السبعة و اما الارغام فسنة
سجده بر هفت موضع است : پيشانى كف دستها، زانوها و دو انگشت ابهام (پا) و بينى را بر زمين مى گذارى ، ليكن واجب همان هفت موضع است و گذاشتن بينى مستحب است . (بحارالانوار، ج 85، ص 134).

 1891 - حقيقت سجده :
قال الصادق - عليه السلام -:
ما خسر و الله من اتى بحقيقة السجود، و لو كان فى العمر مرة واحدة ، و ما افلح من خلا بربه فى مثل ذلك الحال شبيها بمخادع لنفسه غافل لاه عما اعد الله للساجدين من انس ‍ العاجل ، و راحة الاجل ، ولا بعد ابدا عن الله من احسن تقربه فى السجود، ولا قرب اليه ابدا من اساء ادبه و ضيع حرمته بتعليق قلبه بسواه فى حال سجوده ، فاسجد سجود متواضع ذليل علم انه خلق من تراب يطاءه الخلق و انه ركب من نطفة يستقذرها كل احد و كون و لم يكن و قد جعل الله معنى السجود سبب التقرب اليه بالقلب و السر و الروح ، فمن قرب منه بعد من غيره ، الا يرى فى الظاهر انه لايستوى حال السجود الا بالتوارى عن جميع الاشياء و الاحتجاب عن كل ما تراه العيون ، كذلك اراد الله تعالى امر الباطن فمن كان قلبه متعلقا فى صلاته بشى ء دون الله ، فهو قريب من ذلك الشى ء بعيد من حقيقة ما اراد الله منه فى صلاته ، قال الله - عزوجل -: ((ما جعل الله لرجل من قلبين فى جوفه )) و قال رسول الله صلى الله عليه وآله -: قال الله - عزوجل - لا اطلع على قلب عبد فاعلم منه حب الاخلاص لطاعتى لوجهى ، و ابتغاء مرضاتى الا توليت تقويمه و سياسته و من اشتغل فى صلاته بغيرى فهو من المستهزئين بنفسصه و مكتوب اسمه فى ديوان الخاسرين
به خدا قسم ! كسى كه حقيقت سجود را به جاى آورد، زيان نكند، اگر چه در تمام عمرش تنها يك بار چنى كند و رستگار نشود كسى كه در چنين حالتى مانند كسى كه خود را فريب مى دهد با خدايش خلوت كند و از آنچه كه براى ساجدان آماده كرده غافل باشد (يعنى ) انسى دنيوى و آسايشى اخروى و آنكس كه به واسطه تعلق قلب خويش به جز خدا در شخص ‍ حال سجود ادبش را نگاه ندارد و حرمتش را ضايع كند او را قربى نباشد پس چون شخص متواضع و ذليلى سجده كن كه مى داند او را از خاكى كه مردمان بر آن پاى مى نهند بيافريده اند و او در نطفه اى بوده كه همه از بويش متنفرند و قبلا نبوده و بعدا موجود شده است و خداوند حقيقت سجود را وسيله اى قرار داد تا انسان به قلب و باطن و روحش بدو تقرب جويد پس هر كسى كه بدو نزديك شود، از غير او دور گردد آيا نمى بينى كه ظاهر سجده درست نيايد جز با مخفى شدن از جميع اشياء و مستور گشتن از هرآنچه چشمها مى بينند؛ همين طور خداوند نيز امر باطن را خواهان است پس كسى كه قلبش در نماز به چيزى جز خداوند تعلق يابد، از آنچه كه خدا در نماز از او خواسته دور و به آن چيز كه بدان تعلق يافته نزديك است خداوند - عزوجل - مى فرمايد: ((خداوند در سينه كسى دو قلب ننهاده است )) و پيامبر خدا (ص ) فرمود: خداوند مى فرمايد: ((قلب هيچ بنده اى را نبينم كه در آن حب اخلاص ‍ براى عبادتم و طلب رضايم باشد، مگر آن كه قوام و اداره امورش را عهده دار شوم و آنكس كه در نمازش به كسى جز من مشغول شود از كسانى باشد كه خودرا به استهزاء گرفته اند، و نامش در ديوان زيانكاران نوشته شود)). (بحارالانوار، ج 85، ص 136).

 1892 - دميدن در جايگاه سجده
قال ابوعبدالله - عليه السلام -
يكره النفخ فى الرقى و الطعام و موضع السجود
دميدن در لقمه غذا و خود غذا و جايگاه سجده كراهت دارد. (بحارالانوار، ج 85، ص 135).

 1893 - سجده امام سجاد (ع )
قال الصادق - عليه السلام -
كان على بن الحسين - عليه السلام - اذا قام الى الصلاة تغير لونه ، فاذا سجد لم يرفع راءسه يرفض عرقا ثم يرفع راءسه من السجدة الاولى و يقول : اللهم اعف عنى و اغفرلى و ارحمنى و اجبرنى واهدنى انى لما انزلت الى من خير فقير
على بن الحسين - عليه السلام - هرگاه به نماز مى ايستاد، رنگش مى پريد و چون به سجده مى رفت سرش را برنمى داشت تا عرقى مى ريخت . سپس سرش را از سجده نخستين برميداشت و مى گفت : بار پروردگارا! مرا ببخش و بيامرز و بر من ترحم كن و پناهم ده و ارشادم نما زيرا من نسبت به خيراتى كه به من داده اى فقيرم و (بحارالانوار، ج 85، ص ‍ 137).

 1894 - شنيدن آيه سجده در نماز
قال الصادق - عليه السلام -
من قراء السجدة او سمعها من قارى ء يقرؤ ها و كان يستمع قراءته فليسجد، فان سمعها و هو فى صلاة فريضة من غير امام او ما براءسه و انا قراها و هو فى الصلاد سجد و سجد معه من خلفه ان كان اماما و لا ينبغى للامام ان يتعمد قراءة سورة فيها سجدة فى صلاة فريضة
كسى كه ايه سجده بخواند و يا از قارى بشنود كه به او گوش فرا مى داد بايد سجده كند، و اگر آن در حالى بشنود كه نماز واجب را ادا مى كند با سر اشاره (به سجد) كند و اگر خودش در نماز واجب آن را خوانده بايد خود و ماءمومين سجده نمايند و سزاوار نيست كه امام در نماز واجب سوره اى بخواند كه سجده دارد. (بحارالانوار، ج 85، ص 175).

 1895 - اعضاى سجده
عن موسى بن جعفر، عن ابائه ، عليهم السلام قال :
قال على - عليه السلام - فى قوله تعالى : ((و ان المساجد لله )) ماسجدت به من جوار حك لل تعالى ((فلاتدعوا مع الله احدا))
موسى بن جعفر (ع ) از پدرانش نقل مى كند: على (ع ) درباره آيه ((و ان المساجد لله )) گفت : يعنى اعضايت كه از تو براى خدا سجده مى كند ((پس كسى را با خدا مخوان )). (بحارالانوار، ج 85، ص 138).

 1896 - سجده بر زمين
عن يعقوب بن يزيد رفعه الى ابى عبدالله - عليه السلام - قال :
السجود على الارض فريضة
سجده بر زمين فريضه است . (بحارالانوار، ج 85، ص 165).

 1897 - دليل دوبار سجده در نماز
و قالوا ايضا فى علة السجود مرتين : ان رسول الله -صلى الله عليه وآله - لمااسرى به الى السماء وراءى عظمة ربه سجد، فلما رفع راءسه راءى من عظمته ما راءى فسجد ايضا فصار سجدتين
در علت اين كه چرا سجده دوبار است ، گفته اند: هنگامى كه پيامبر (ص ) را به معراج بردند و عظمت خداوند را ديد، به سجد رفت پس از آن كه سر از سجده بلند نمود، عظمتهاى بيشترى ديد و دوباره سجده كرد. اين است كه سجده دوبار انجام گرفت . (بحارالانوار، ج 85، ص 139).

 1898 - سجده امام صادق (ع )
عن سماعة بن مهران قال :
راءيت ابا عبدالله - عليه السلام - اذا سجد بسط يديه على الارض بحذاء وجهه و فرج بين اصابع يديه ، ويقول : انما يسجدان كما يسجد الوجه
سماعة بن مهران گويد: امام صادق (ع ) را ديدم كه در سجده اش دستها را بر روى زمين در موازى صورتش باز كرده و انگشتانش را گشوده است و فرمود: هر دو آنها (دستها) همانند صورت سجده مى كنند. (بحارالانوار، ج 85، ص 140).

 1899 - صورت به خاك ماليدن
قال الصادق - عليه السلام -
ينبغى للمصلى ان يباشر بجبهته الارض ويعفر وجهه فى التراب لانه من التذلل لله
سزاوار است نمازگزار پيشانى خود را بر زمين بگذارد و صورتش را در خاك بمالد كه اين نشانه خوارى در پيش خداوند است . (بحارالانوار، ج 85، ص 156).

 1900 - ظاهر ساختن دستها در سجده
عن جعفر بن محمد - عليه السلام -
انه نهى عن السجود على الكم و امر بابرار اليدين و بسطهما على الارض او على ما يصلى عليه عند السجود
جعفر بن محمد (ع ) از سجده بر آستين نهى كرد و دستور داد كه در حال سجده ، دستها را ظاهر سازند و بر زمين بگسترانند و يا بر چيزى كه بر آن نماز مى خوانند. (بحارالانوار، ج 85، ص 157).

 1901 - سجده بر تربت امام حسين (ع )
روى معاوية بن عمار قال :
كان لاءبى عبدالله - عليه السلام - خريطة ديباج صفراء فيها تربة ابى عبدالله - عليه السلام - فكان اذا حضرت الصلاة صبه على سجادته و سجد عليه ، ثم قال - عليه السلام -: السجود على تربة الحسين - عليه السلام - يخرق الحجب السبع
ابن عمار گويد: امام صادق (ع ) پارچه ديباج زردى داشت كه تربت اباعبدالله (ع ) در آن بود و هنگامى كه وقت نماز مى رسيد آن را بر سجاده اش مى ريخت و بر آن سجده مى كرد، سپس مى فرمود: سجده بر خاك حسين (ع ) حجابهاى هفتگانه را مى درد. (بحارالانوار، ج 85، ص 153).

 1902 - حضرت ابراهيم (ع ) و سجده فراوان
قلت لابى عبدالله - عليه السلام -
لم اتخذالله تعالى ابراهيم خليلا؟ قال : لكثرة سجوده على الارض
شخصى از امام صادق (ع ) پرسيد: چرا خداوند ابراهيم را دوست خود گرفت ؟ فرمود: چون بسيار بر زمين سجده مى كرد. (بحارالانوار، ج 85، ص 163) .

 1903 - اثر يك سجده
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله -
من سجد سجدة حط بها خطيئة ، و رفع له بها درجة
هركس سجده اى كند، گناهى از او از بين مى رود و درجه اى به او داد مى شود. (بحارالانوار، ج 85، ص 163).

 1904 - نهى از سجده بر پيراهن
روى عن ابيه عن ابائه عن رسول الله -صلى الله عليه وآله -
انه نهى ان يسجد المصلى على ثوبه او على كمه او على كور عمامته
امام صادق (ع ) از پدرانش از رسول خدا (ص ) نقل مى كند كه آن حضرت نهى مى كرد نمازگزار بر پيراهن و عمامه اش سجده كند. (بحارالانوار، ج 85، ص 1657).

 1905 - سجده امام صادق بر تربت امام حسين (ع )
ارشاد القلوب للديلمى قال :
كان الصادق - عليه السلام - لايسجد الا على تربة الحسين - عليه السلام - تذللا لله و استكانة اليه
امام صادق (ع ) جز بر تربت حسين (ع ) سجده نمى كرد تا در پيشگاه خد اظهار خوارى و فروتنى كند. (بحارالانوار، ج 85، ص 158).

 1906 - سجده را طولانى كنيد
قال اميرالمؤ منين - عليه السلام -
اطيلوالسجود، فمامن عمل اشد على ابليس من ان يرى ابن آدم ساجدا لانه امر بالسجود، فعصى و هذا امر بالسجود فاءطاع و نجا
سجده راطولانى كنيد كه هيچ كارى بر ابليس سنگين تر از اين نيست كه فرزند آدم را در حال سجده ببيند، چون به او دستور سجده داده شد، ولى عصيان ورزيد، در حالى كه فرزند آدم ماءمور به سجده شد و اطاعت كرد و نجات يافت . (بحارالانوار، ج 85، ص 161).

 1907 - آثار سجده بر پيشانى
قال الباقر - عليه السلام -
كان لابى - عليه السلام - فى موضع سجوده اثار ناتئة و كان يقطعها فى السنة مرتين فى كل مرة ثفنات فسمى ذاالثفنات لذلك
پدرم درجايگاه سجودش آثارى برآمده داشت و درسال دوبار آنها را مى بريد و در هر بار پنج پينه داشت ، لذا به نام ذاالثفنات (داراى پينه ها) ناميده شد. (بحارالانوار، ج 85، ص ‍ 161).

 1908 - خواب رفتن در حال سجده
عن الرضا - عليه السلام - قال :
اذا نام العبد و هو ساجد، قال الله - عزوجل - للملائكة : انظروا الى عبدى قبضت روحه و هو فى طاعتى
چون بنده در حال سجده به خواب رود، خداوند - عزوجل - به فرشتگان گويد: بنده ام را ببينيد روحش را در حال اطاعتم قبضه كردم . (بحارالانوار، ج 85، ص 162).

 1909 - سجده امام رضا - عليه السلام - در توفان
جاءت ريح و انا سجد، و جعل كل انسان يطلب موضعا و اناساجدملح فى الدعاء على ربى - عزوجل - حتى سكنت
در سجده بودم كه باد (سختى ) وزيد وهر كس به دنبال پناهگاهى مى گشت و من همچنان در سجده بر خدايم مى ناليدم تا هوا آرام شد. (بحارالانوار، ج 85، ص 162)

 1910 - سيره پيشوايان
فيما كتب الرضا - عليه السلام - للماءمون بالسند المتقدم قال :
و من دين الائمة - عليهم السلام - الورع و العفة و الصدق و الصلاح و طول السجود
امام رضا (ع ) ضمن نامه اى به ماءمون چنين نوشت : از سيره پيشوايان ، ورع و عفت و راستگويى و صلاح و طول سجده است . (بحارالانوار، ج 85، ص 162).

 1911 - نزديكترين حالت بنده به خدا
قال الصادق - عليه السلام -
اقرب مايكون العبد الى الله و هو ساجد
نزديكترين حالت بنده به خدا، زمانى است كه در سجده است . (بحارالانوار، ج 85، ص 163).

 1912 - ريزش گناهان با سجده زياد
قال الصادق - عليه السلام -
جاء رجل الى رسول الله -صلى الله عليه وآله - فقال : يا رسول الله ! كثرت ذنوبى وضعف عملى فقال رسول الله -صلى الله عليه وآله -: اكثر السجود فانه يحط الذنوب كما تحط الريح ورق الشجر
مردى خدمت رسول خدا (ص ) رسيد و گفت : اى پيامبر خدا! گناهانم زياد و عملم كم است ؟ فرمود: سجده ات را زياد كن ؛ زيرا گناهان را مى ريزد همان گونه كه باد، برگها را. (بحارالانوار، ج 85، ص 162).

 1913 - سجده فراوان و ضمانت بهشت
قال الصادق - عليه السلام -
جاء رجل و دخل الى النبى -صلى الله عليه وآله - فقال : يا رسول الله -صلى الله عليه وآله - انى اريد ان اساءلك فقال له رسول الله -صلى الله عليه وآله - سل ما شئت : قال : تحمل لى على ربك الجنة قال : تحملت لك ، ولكن اعنى على ذلك بكثرة السجود
مردى بر پيامبر (ص ) وارد شد و گفت : اى پيامبر خدا! از تو پرسشى دارم ؟ فرمود: بپرس هرچه مى خواهى گفت : بهشت را نزد خدا برايم ضمانت كن فرمود: ضمانت كردم ، اما مرا بر اين كار با كثرت سجده يارى كن . (بحارالانوار، ج 85، ص 164).

 1914 - سجده به سمت قبله
قال الباقر - عليه السلام -
اذا قراءت السجدة و انت جالس فاسجد متوجها القبلة ، و اذا قراءتها و انت راكب فاسجد حيث توجهت فان رسول الله -صلى الله عليه وآله - كان يصلى على راحلته و هو متوجه الى المدينة بعد انصرافه من مكة يعنى النافلة قال : و فى ذلك قول الله : ((فاينما تولوا فثم وجه الله ))
هنگامى كه در حال نشسته آيه سجده مى خواندى ، روبه قبله سجده را به جاى آر و هنگامى كه سوار بر مركب آيه را مى خوانى ، به هر سويى كه راه مى رويى سجده كن ، زيرا رسول خدا (ص ) سوار بر شتر هنگامى كه از مكه به سوى مدينه مى رفت ، نماز گزارد - يعنى نماز نافله و امام فرمود: آيه ((فاينما تولو فثم وجه الله )) در اين باره نازل گشت . (بحارالانوار، ج 85، ص 175).

 1915 - سجده فراوان امام كاظم (ع )
دخلت على ابى الحسن موسى - عليه السلام - فاذا انا بغلام اسود بيده مقص ياءخذ اللحم من جبينه و عرنين انفه من كثرة سجوده
شخصى بر امام كاظم (ع ) وارد شد و ديد غلام سياهى با قيچى گوشتها را از پيشانى و از روى بينى اش مى گيرد، چون زياد سجده مى كرد. (بحارالانوار، ج 85، ص 166).

 1916 - سوره هاى داراى سجده
عن ابى عبدالله - عليه السلام -
العزائم ((الم تنزيل )) و حم السجدة ، و النجم اذا هوى ، و اقراء باسم ربك )) و ما عداها فى جميع القرآن مسنون ، و ليس بمفروض
عزائم عبارتند از سوره هاى : الم تنزيل ، سجده ، نجم ، علق ، و غير اينها، در همه قرآن (سجده ) سنت است ، واجب نيست . (بحارالانوار، ج 85، ص 169).

 1917 - آداب سجده امام كاظم (ع )
عن ابى الحسن موسى - عليه السلام -
انه كان اذا رفع راءسه صلاته من السجدة الاخيرة جلس جلسة ثم نهض للقيام و بادر بركبتيه من الارض قبل يديه ، و اذا سجد بادر بهما الارض قبل ركبتيه
امام كاظم (ع ) هنگامى كه سر از سجده دوم برمى داشت ، كمى مى نشست و سپس قيام مى كرد و (يكسره از سجده قيام نميكرد) و پيش ازدستها، زانوها را بر زمين برمى داشت و هنگامى كه به سجده مى رفت ، دستها را پيش زانوها بر زمين مى گذاشت . (بحارالانوار، ج 85، ص 162).

 1918 - حسرت ابليس
قال على - عليه السلام -
ان العبد اذا سجد نادى ابليس : يا ويله اطاع وعصيت و سجد و ابيت
وقتى بنده سجده كرد، ابليس فرياد يم زند: واى بر من ! و اطاعت كرد، ولى من معصيت كردم ، او سجده كرد و من از اين عمل سرباز زدم . (بحارالانوار، ج 82، ص 233).

 1919 - كراهت دميدن در جايگاه سجده
عن ليث قال :
قلت لابى عبدالله - عليه السلام - الرجل يصلى فينفخ فى موضع جبهته قال : ليس به باءس ، انما يكره ذلك ان يؤ ذى من الى جانبه
راوى مى گويد از امام صادق (ع ) پرسيدم اگر كسى در حال نماز به جاى پيشانى اش فوت كند (چگونه است )؟ فرمود: اشكالى ندارد و كراهت آن براى اين است كه كسى در كنار او (از بوى بدن آن ) اذيت نشود. (بحارالانوار، ج 85، ص 135).

 1920 - دعا درهنگام سجده
عن سعيد بن يسار قال :
قلت لابى عبدالله - عليه السلام - ادعوا و انا راكع او ساجد؟ قال : فقال : نعم ادع و انت ساجد فان اقرب ما يكون العبد الى الله و هو ساجد، ادع الله لدنياك و آخرتك
به امام صادق (ع ) عرض كردم : در حالى كه درركوع يا سجده هستم دعا كنم ؟ حضرت فرمود: آرى در حال سجده كن ، زيرا انسان در حال سجده كمترين فاصله را با خدا دارد، پس ‍ براى دنيا و آخرتت دعا كن . (بحارالانوار، ج 85، ص 132).

 1921 - سجده امام سجاد (ع ) در صحرا
قال الباقر - عليه السلام -
على بن الحسين - عليه السلام - انه ابرز الى الصحراء فتبعه مولى له فوجده ساجدا على حجارة خشنة ، فاحصى عليه الف مرة ((لا اله الا الله )) حقا حقا، لااله الا الله تعبدا، و رقا، لااله الاالله ايمانا و صدقا)) ثم رفع راءسه
امام باقر (ع ) فرمود: امام سجاد (ع ) رو به صحرا نهاد و يكى از غلاماتش در پى او روان شد. چون به حضرت رسيد او را بر روى سنگى ناهموار در حال سجده ديد. گوش فرا داد و شنيد كه حضرت در سجده مى فرمايد: ((لااله الاالله حقا حقا، لا اله الاالله تعبدا و رقا، لااله الاالله ايمانا و صدقا)) و آن را هزار مرتبه تكرار مى كرد، سپس سر از سجده برداشت . (بحارالانوار، ج 85، ص 166).

 1922 - سجده رياكارانه
قال على - عليه السلام -
ان رسول الله -صلى الله عليه وآله - ابصر رجلا دبرت جبهته ، فقال رسول الله -صلى الله عليه وآله -: من يغالب الله يغلبه و من يخدع الله يخدعه فهلا تجافيت بجهتك عن الارض و لم تسوه خلقك ؟!
رسول گرامى اسلام (ص ) مردى را ديد كه پيشانى اش (بر اثر سجده اى كه شايد رياكارانه بود) زخمى شده است به او فرمود: هركس با خدا از در نيرنگ و خدعه درآيد، خداوند نيز به او مى فرمايد: چرا پيشانى ات را از زمين جدا نمى كنى تا اين چنين چهره ات را مشوه و زشت نكنى ؟! (بحارالانوار، ج 71، ص 344).

 1923 - سجده و رحمت الهى
قال على - عليه السلام -
لو يعلم المصلى ما يغشاه من الرحمة لما رفع راءسه من السجود
اگر نمازگزار بداند كه چقدر از رحمت (خداوند تعالى ) او را فراگرفته است ، سرش را از سجده برنميدارد. (غررالحكم ، ص 261).

 1924 - سجده شكر به پاس توفيق الهى
قال الصادق - عليه السلام -
انما يسجد المصلى سجدة بعد الفريضة ليشكر الله تعايل فيها على ما من به عليه من اداء فرضه و ادنى ما يجزى ء فيها شكرالله مرات
سزاوار است كه نمازگزاز به پاس توفيق خدايى در به جاى آوردن نماز واجب ، سجده شكر به جاى آورد و حداقل ذكر سجده ، گفتن سه بار ((شكرالله )) است . (المحجة البيضاء، ج 1، ص 348).

 1925 - ثواب سجده شكر
قال الصادق - عليه السلام -
ايما مؤ من سجد لله سجدة لشكر نعمة فى غير صلاة ، كتب الله به بها عشر حسنات و محا عنه عشر سيئات و رفع له عشر درجات فى الجنان
هر مؤ منى در غير از حال نماز سجده شكرى جهت نعمتى به جاى آورد، خداوند به آن خاطر ده حسنه براى او بنويسد و ده گناه از نامه عملش پاك كند و ده درجه براى او در بهشت بالا ببرد. (ثواب الاعمال ، ص 83).