شفاى فلج

عالم و ثقة الاسلام شيخ حسن نواده صاحب جواهر از حاج مينشد كه مورد وثوق و شاهد كرامت بوده نقل مى كند:
مردى بنام مخيلف به فلج مبتلا و سه سال مرضش طول كشيد، به مجالس ‍ عزاى امام حسين (ع ) در مُحْمَرِه حاضر مى شد و به كمك مردم نشيمنگاه خود را روى دستها قرار مى داد و به سختى جلوس مى كرد و از همسرى و اولاد ناتوان بود.
ماه محرم در حسينيه عزادارى حسينى بر پا بود روز هفتم محرم مرسوم بود كه مصيبت آقا اباالفضل را مى خواندند مخيلف چون پاى خود را دراز مى كرد زير منبر به آن حال نشسته بود.
رسم بود وقتى كه ذاكر بخواندن شهادت مى رسيد اهل مجلس از زن و مرد قيام مى كردند و با نوحه و زارى بلهجه هاى مختلف و آهنگ عزاء لطمه به صورت و سينه مى زدند همين كه به جوش و خروش آمدند و فرياد وا عباسا بلند مى شد در و ديوار مجلس هم گويا با عزاداران هم ناله بودند.
يك مرتبه ديدند مخيلف در ميان آنها ايستاده و به سر و سينه مى زند و نوحه مى خواند انا مخيلف قيمنى العباس .. دانستند توجه اباالفضل (ع ) به عزادارانش معطوف شده و اين فضيلت و كرامت كه شفاى مرد افليج است به ظهور رسيده .
عزاداران هجوم آوردند و لباس مخيلف را براى تبرك پاره كردند و دست و صورت او را مى بوسيدند آن روز در محمره بزرگتر از روز عاشوراء عزادارى شد و در گريه و زارى و نوحه مردان هلهله و صراح و لطمه زنان .
هر روز عاشورا اطعام مى شد آن روز از گريه و عويل انقلاب احوال تا سه ى بعد از ظهر آرامش حاصل نكرد.
پس از اينكه جوش حسينى به حال عادى برگشت و غذا صرف و رفع خستگى شد از مخيلف جريان كرامت و مشاهداتش را پرسيدند؟
گفت در حينى كه اهل مجلس قيام و براى مصائب حضرت عباس (ع ) بسر و صورت مى زدند و مى گريستند در زير منبر مرا حالتى ما بين خواب و بيدارى فرا گرفت ديدم مرد زيبا چهره نورانى و بلند قامت بر اسب سفيد بلند بالائى سوار و در مجلس حاضر شد و فرمود: يا مخيلف لم لا تلطم على العباس مع الناس يعنى اى مخيلف تو چرا به همراه مردم براى عباس به سر و صورت و سينه نمى زنى ؟
عرض كردم اى آقاجان به اين امر توانائى ندارم ، باز به من فرمود:
قم و الطلم على العباس يعنى بلند شو تو هم بر سَر و صورت و سينه براى عباس بزن ، شرح ناتوانى خود را تكرار كردم فرمود:
قم و الطم قلت له يا مولاى اعطنى يدك لاقوم يعنى فرمود: بلند شو و بر سر و سينه بزن گفتم آقاجان مولاى من دستت را بده تا بلند شوم .
فقال انا ما عندى يدين فرمود: برخيز و سينه بزن گفتم اى آقا جان دستت را مرحمت فرما تا بگيرم بلند شوم ، فرمود: دست در بدن ندارم گفتم : پس چگونه بايستم ؟ قال الزم ركاب الفرس و قم فرمود بگير ركاب اسب را و بلندشو.حسب الامر به ركاب اسب چسبيدم و از زير منبر بيرون آمدم از نظرم غائب شد و خود را صحيح و تندرست يافتم .⁽⁷⁵⁾

اباالفضل انى جئتك اليوم سائلاً

لتيسير ما ارجوفانت اخوا الشبل

فلا غروان اسعفت مثلى بائسا

لانك للحاجات تدعى ابوالفضل

مشكل گشاى عالمى و دست كبريا

عباس آن يگانه علمدار كربلا

گوئى كه دست او نبود دست ايزدى

پس از چه اوست قاضى حاجات ما سوى

داد عاشقانه در ره جانان چو دست خود

دستى كه داد در ره حق شد گره گشا

نور و ضياء مهر و مه آل هاشم است

خورشيد و ماه ذره اى زين نور در سماء

پشت و پناه و مير سپاه شه وجود

آن يكه تاز عرصه رزم مظهر فتى

همت نگر ز آب گذشت و نخورد آب

بوده است چه ياد تشنه لب شاه كربلا

چون شد جدا دست يدالهيش ز تن

گفتا به آن گروه عنود دشمن خدا

گر دستم از تنم بره حق جداى گشت

كى باك باشدم ز شما قوم اشقياء

سوگند به حق ، حمايت آئين حق كنم

يارى دهم تا به ابد دين مصطفى

من حاميم به دين خدا و امام حق

آن زاده رسول خدا نور كبريا

پروانه اى به شمع وجود عزيز حق

جان داد بر نثار شه دشت نينوا

درد چشم بر طرف شد

حضرت آية اللّه بروجردى رضوان اللّه عليه علاقه زيادى به سوگوارى حضرت ائمه معصومين (عليهم السلام ) خصوصا حضرت سيدالشهداء (ع ) داشت و از اين رو پس از مراجعت از نجف اشرف به بروجرد برگشت و تا آخر عمر تمام ايام شهادت ائمه معصومين (عليهم السلام ) و بزرگان دين و ايّام عاشوراء و ده روز آخر صفر را در منزل اقامه عزا مى نمود.
علاوه بر ساير كمكهائى كه براى مجالس عزا و روضه خوانى به تكايا مى دادند و از كثرت علاقمندى معظم له به اين مجالس وصيت فرمودند كه : ثلث ما ترك او وقف باشد و به مصرف روضه خوانى حضرت سيدالشهداء و ساير ائمه هدى عليهم صلوات اللّه برسد و باكثرت مشغله اى كه داشتند حتى الامكان در مجلس روضه خوانى شركت مى كرد و از واردين قدر دانى مى نمود و مقيد به اين بودند كه مجالس متعلق به خودشان از هر جهت مرتب باشد و مشغول ذكر مصيبت مى شدند ايشان متوجه منبر بودند و زود منقلب مى شدند و اشك مى ريختند و براى وعّاظ و روضه خوانها مقام ارجمندى را قائل بودند و از آنها بسيار عملاً و قولاً تشويق مى فرمودند.
بلكه هر كس كوچك ترين ارتباطى به مجلس روضه خوانى داشت او را احترام مى كردند و از دستجاتى كه به منزل معظم له وارد مى شدند بسيار تقدير مى نمود و مى فرمودند به مقدارى كه حضرت امام حسين (ع ) بزرگ است منسوبين به آن حضرت هم لازم احترام مى باشند.
معظم له فرمودند: من در بروجرد كه بودم مبتلا به چشم درد سختى شدم و هر چه معالجه نمودم درد چشم ساكت نمى شد و حتى اطباء آنجا مرا از چشم ماءيوس نمودند.
تا اينكه روزى در ايام عاشوراء كه معمولاً دستجات عزادارى براى تسليت به منزل ما مى آمدند نشسته بودم (مرسوم عزادارى بروجرد در عاشوراء چنين بود كه خود را به گل آلوده مى كنند و اين خود موجب تاءثر و ابكاء است ) و در حاليكه به هيئت عزا نگاه مى كردم اشك مى ريختم و از جهت درد چشم هم ناراحت بودم .
در همان حال كاءنّه ملهم شدم كه قدرى از آن گلهايى كه به سر و صورت اهل عزا ماليده شده به چشم خود بكشم و لذا مقدارى از گلهاى سر شانه يك نفر از اهل عزا به نحوى كه كسى متوجه نشد گرفتم و به چشم ماليدم فوراً در چشم احساس تخفيف درد كردم و به اين نحو چشم من رو به بهبودى گذاشت . تا اينكه به كلى كسالت آن رفع شد و بعداً هم در چشم خود نور و جلائى ديدم كه خط بسيار ريز را مى ديدم و ابداً محتاج به عينك نگشتم و در چشم معظم له در سن هشتادو نه سالگى ابدا اثر ضعف ديده نمى شد و اطباء حاذق چشم اظهار تعجب نمودند كه ممكن نيست چشم شخصى كه مادام العمر ازچشم خود به اين اندازه استفاده خواندن و نوشتن برده باشد باز در سن هشتاد و نه سالگى محتاج به عينك نباشد.⁽⁷⁶⁾

من كه از كودكى عاشق رويت شدم

كن قبولم كه من زنده به بويت شدم

چون شدم ريز خوار خوان احسان تو

زان جهت من سگ حلقه به گوشت شدم

حاصل عمر من جمله حسين جان توئى

از همان كودكى خادم كويت شدم

شير با اشك چشم مادرم خورده ام

تا به پيرى چنين تشنه جويت شدم

دستگيرى نما پير غلام تواءم

مادح مجلس سوگ و عزايت شدم

جان آن پهلوى شكسته مادرت

بين محبّت تو و صحن و سرايت شدم

تو مرانى مرا ز درگهت اى شها

از ادب جان نثار خاك پايت شدم

از محبّت نما ز راه احسان قبول

رو سياهم ولى عاشق خويت شدم

توسل به حضرت سيدالشهداء (ع )

مرحوم آيه اللّه العظمى حاج شيخ عبدالكريم حائرى رضوان اللّه عليه نقل مى كنند:
در موقعى كه سرپرستى حوزه علميه اراك رابه عهده داشتند براى حضرت آية اللّه حاج مصطفى اراكى نقل فرموده بودند.
هنگامى كه من در كربلا بودم شبى كه شب سه شنبه بود در خواب ديدم شخصى به من گفت : شيخ عبدالكريم كارهايت را انجام بده سه روز ديگر خواهى مرد. من از خواب بيدار شدم و متحير بودم گفتم : البته خواب است و ممكن است تعبير نداشته باشد.
روز سه شنبه و چهارشنبه مشغول درس و بحث بودم تا خواب از خاطرم رفت روز پنج شنبه كه تعطيل بود با بعضى از رفقاء به طرف باغ مرحوم سيد جواد رفتيم در آنجا قدرى گردش و مباحثه علمى نموديم تا ظهر شد ناهار را همانجا صرف كرديم پس از ناهار ساعتى خوابيديم .
در همين موقع لرزه شديدى مرا گرفت رفقاء آنچه عبا و روانداز داشتم روى من انداختند ولى همچنان بدنم لرزه داشت و در ميان آتش تب افتاده بودم حس كردم كه حالم بسيار وخيم است به رفقا گفتم مرا به منزلم برسانيد آنها وسيله اى فراهم كرده و زود مرا به شهر كربلا آوردند و به منزلم رساندند
در منزل بى حال و بى حس افتاده بودم بسيار حالم دگر گون شد در اين ميان به ياد خواب سه شب پيش افتادم علائم مرگ را مشاهده كردم با در نظر گرفتن خواب احساس آخر عمر كردم .
ناگهان ديدم دو نفر ظاهر شدند و در طرف راست و چپ من نشستند وبه همديگر نگاه مى كردند و گفتند: اجل اين مرد رسيده مشغول قبض روحش ‍ شويم .
در همين حال با توجه عميق قلبى به ساحت مقدس حضرت اباعبداللّه (ع ) متوسل شدم و عرض كردم : اى حسين عزيز دستم خالى است كارى نكردم و زادى تهيه ننموده ام شما را به حق مادرتان زهرا (عليهاالسلام ) از من شفاعت كنيد كه خدا مرگ مرا تاءخير اندازد تا فكرى به حال خود نمايم .
بلافاصه پس از توسل ديدم شخصى نزد آن دو نفر كه مى خواستند مرا قبض ‍ روح كنند آمد و گفت : حضرت سيدالشهداء (ع ) فرمودند: شيخ عبدالكريم به ما توسل كرده و ما هم در پيشگاه خدا از او شفاعت كرديم كه عمرش را تاءخير اندازد.
خداوند اجابت فرموده بنابر اين شما روح او را قبض نكنيد در اين موقع آن دو نفر به هم نگاه كردند و به آن شخص گفتند: سَمْعا وَ طاعَةً سپس ديدم آن دو نفر و فرستاده امام حسين (ع ) (سه نفرى ) صعود كردند و رفتند.
در اين موقع احساس سلامتى كردم صداى گريه و زارى شنيدم كه بستگانم به سر و صورت مى زدند آهسته دستم را حركت دادم و چشمم را گشودم ديدم چشمم را بسته اند و به رويم چيزى كشيده اند خواستم پايم راجمع كنم ملتفت شدم كه شستم (انگشت بزرگ پايم ) را بسته اند.
دستم را براى برداشتن چيزى بلند كردم شنيدم مى گويند ساكت شويد گريه نكنيد كه بدن حركت دارد آرام شدند رواندازى كه بر روى من انداخته بودند برداشتند و چشمم را گشودند و پايم را فورى باز كردند، با دست اشاره به دهانم كردم كه به من آب بدهند آب به دهانم ريختند كم كم از جا برخاستم و نشستم .
تا پانزده روز ضعف و كسالت داشتم و به حمداللّه از آن حالت به كلى خوب شدم اين موهبت به بركت مولايم آقا سيدالشهداء(ع ) بود آرى به خدا.⁽⁷⁷⁾

اى حسين جان عاشق روى تواءم

اى حسين جان زنده با بوى تواءم

ريزه خوار خوان احسانت شدم

اى حسين جان تشنه جوى تواءم

استخونى گر دهى بر من رواست

اى حسين جان من سگ كوى تواءم

روز و شب چشمم به راه كربلاست

اى حسين جان ديده بر سوى تواءم

خصم ظالم بودن از آئين تست

اى حسين جان عاشق خوى تواءم

تو محبّت را نرانى از درت

چونكه مداحّ سركوى تواءم

بى احترامى به تربت

موسى بن عبدالعزيز نقل نمود:
در بغداد يوحناى نصرانى مرا ديد و گفت : تو را به حق دين و پيغمبرت قسم مى دهم كه اين شخصى كه در كربلا است و مردم او را زيارت مى كنند كيست ؟
گفتم : پسر على بن ابى طالب (ع ) است و دختر زاده رسول آخر زمان محمّد (ص ) مى باشد و اسمش حضرت سيدالشهداء (ع ) است چطور شده كه اين سئوال را از من مى كنى ؟
گفت : قضيه عجيبى دارم گفتم : بگو گفت : خادم هارون الرشيد نصف شبى بود آمد درب خانه و مرا با عجله برد تا به خانه موسى بن عيسى هاشمى .
گفت : امر خليفه است كه اين مرد را كه قوم و خويش من است علاج كنى وقتى كه نشستم و معاينه كردم ديدم بى خود است وفايده ندارد.
پرسيدم چه مرضى دارد و چطور شد كه اين طور گرديد؟ ديدم طشتى حاضر كردند و هر آنچه درون شكمش بود در طشت خالى گرديده گفتم چه واقع شده گفتند: ساعتى پيش از اين نشسته بود و با خانواده خود صحبت مى كرد و الحال به اين حال افتاده سبب را پرسيدم گفتند: شخصى قبل از اين در مجلس بود كه از بنى هاشم بود و صحبت از حسين بن على (ع ) و خاك قبر او در ميان آمد.
موسى بن عيسى گفت : شيعه ها در باب حسين بن على تا حدى غلو دارند كه خاك قبر او را براى مداوا استفاده مى كنند.
آن شخص گفت اين بر من واقع شد مرا فلان مرض بود اما با تربت امام حسين (ع ) آن درد به كلى از من زايل شد و حق تعالى مرا بوسيله آن تربت نفع كلى بخشيد.
موسى بن عيسى گفت از آن تربت نزد تو چيزى هست گفت : بلى گفت : بياور آن شخص رفت و بعد از چند لحظه آمد و اندكى از آن تربت را آورده و به موسى بن عيسى داد. موسى هم آن را برداشت و از روى استهزاء و تمسخر به آن شخص ، تربت را در ميان دبر خود گذاشت و لحظه بر نيامده كه فرياد فغانش بر آمد النار النار الطشت الطشت و تا طشت آوردند از اندرون او اينها كه مى بينى بيرون آمد.
فرستاده هارون گفت : هيچ علاجى در آن مى بينى ؟
من چوبى را برداشتم و دل و جگر او را نشانش دادم و گفتم : مگر عيسى پيغمبر كه مُرْده ها را زنده مى كرده اين مرض را علاج كند.
از خانه بيرون آمدم و آن بدبخت بد عاقبت را در آن حال واگذاردم چون سحر گرديد صداى نوحه و شيون و زارى از آن خانه بلند گرديد يوحنا به اين سبب مسلمان گرديد و اسلام را بر خود قبول كرد و مكرّر زيارت حضرت سيدالشهداء مى رفت و طلب آمرزش گناهان خود را در آن بقعه شريف مى نمود اين سزاى كسى است كه تربت امام حسين (ع ) را مسخره نمايد.⁽⁷⁸⁾

يك دانه تسبيح او را خوب كرد

شيخ طوسى قدس اللّه سره نقل فرموده كه : حسين بن محمّدعبداللّه از پدرش نقل نموده :
گفت : در مسجد جامع مدينه نماز مى خواندم مردان غريبى را ديدم كه به يك طرف نشسته با هم صحبت مى كردند.
يكى به ديگرى مى گفت : هيچ مى دانى كه بر من چه واقع شده گفت : نه گفت : مرا مرض داخلى بود كه هيچ دكترى تشخيص آن مرض را نتوانست بدهد تا ديگر نا اميد شدم .
روزى پيرزنى به نام سلمه كه همسايه ما بود به خانه من آمد مرا مضطرب و ناراحت ديد گفت : اگر من تو را مداوا كنم چه مى گوئى ؟ گفتم : به غير از اين آرزوئى ندارم .
به خانه خود رفته پياله اى از آب پر كرد و آورد و گفت اين را بخور تا شفاء يابى من آن آب را خوردم بعد از چند لحظه خود را صحيح و سالم يافتم و از آن درد و مرض در من وجود نداشت تا چند ماه از آن قضيه گذشت و مطلقا اثرى از آن مرض در من نبود.
روزى همان عجوزه به خانه من آمد به او گفتم اى سلمه بگو ببينم آن شربت چه بود كه به من دادى و مرا خوب كردى و از آن روز تا به حال دردى احساس نمى كنم و آن مرض برطرف گرديد.
گفت : يك دانه از تسبيح كه در دست دارم پرسيدم : كه اين چه تسبيحى بود گفت : تسبيح از تربت امام حسين (ع ) بوده است كه يك دانه از اين تسبيح تربت در آن آب كرده بتو دادم .
من به او پرخاش كردم و گفتم : اى رافضه (اى شيعه )مرا به خاك قبر حسين مداوا كرده بودى ديدم غضبناك شد و از خانه بيرون رفت و هنوز او به خانه خود نرسيده بود كه آن مرض بر من برگشت والحال به آن مرض گرفتار و هيچ طبيبى آنرا علاج نمى تواند بكند و من بر خود ايمن نيستم و نمى دانم كه حال من چه خواهد شد.
در اين سخن بودند كه مؤ ذن اذان گفت ما به نماز مشغول شديم و بعد از آن نمى دانم كه حال آن مرد به كجا است و چه به حال او رسيده .⁽⁷⁹⁾

اى مهد پناه بى كسان درگاهت

اى شهد شفاء محبّت دلخواهت

اى تربت پاك كربلاى تو حسين

درد همه را دواى درمانگاهت

مرثيه بخوان تا چشمت خوب شود

ميرزا محمّد شفيع شيرازى متخلص به وصال متوفى 1262 قمرى در شيراز از بزرگان و شعراء و ادباء و عرفاى عصر فتحعلى شاه قاجار است علاوه بر مراتب علميه ظاهريه و باطنيه در تمام خطوط هفتگانه نسخ و نستعليق و ثلث ورقاع و ريحان و تعليق و شكسته مهارتى به سزا داشته و كتابهائى كه با خطوط مختلف نوشته بسيار است .
در ريحان الادب به نقل از گلشن وصال آورده كه وصال 67 قرآن به خط زيباى خود نوشته .
در كشكول شمس آمده كه زمانى چشم ايشان آب آورد به دكتر مراجعه كرد دكتر گفت : من چشمت را خوب مى كنم به شرطى كه دگر با او نخوانى ننويسى پس او معالجه شد و چشمش خوب گرديد.
مجددا شروع به خواندن و نوشتن كرد تا اينكه به كلى نابينا شد و در راه رفتن دستش را به ديوار مى گرفت آخر الامر متوسل شد به محمّد و آل محمّد صلوات اللّه عليهم اجمعين .
شبى در عالم رؤ يا پيغمبر اكرم را در خواب ديد حضرت به او فرمود:
چرا در مصائب حسين مرثيه نمى گوئى بگو تا خداى متعال چشمت را شفادهد.
در همان وقت حضرت فاطمه زهراء سلام اللّه عليها حاضر گرديد و فرمود وصال اگر شعر مصيبت گفتى شرطش آن است كه اول از حسنم شروع كنى زيرا فرزندم حسن خيلى مظلوم است .
صبح كه شد وصال شروع كرد دور خانه قدم زدن و دست به ديوار گرفتن و اين شعر را گفت :

در تاب رفت و طشت ببر خواند و ناله كرد

آن طشت را از خون جگر باغ لاله كرد

نيم دوم شعر را كه گفت چشمانش روشن و بينا شدند سپس گفت :

خونى كه خورد در همه عمر از گلو بريخت

دل را تهى ز خون دل چند ساله كرد

زينب كشيد معجر و آه از جگر كشيد

كلثوم زد به سينه و از درد ناله كرد(80)

برزخ زوار حسين (ع )

شيخ احمد معرفت واعظ متقى اهل بيت عصمت (عليهم السلام ) نقل نمود.
يكى از مراجع تقليد نقل كرد يكى از علماء نجف اشرف كه يك شخصيت علميست ايشان مقيد بود هر هفته حركت مى كرده و به كربلا مى رفته روزهاى پنجشنبه كه حوزه تعطيل مى شد صبح كه نماز مى خواند پياده از راه خانه كه يك راه كويرى بود تقريبا سيزده فرسخ هست مى آمد كربلا براى زيارت حضرت سيدالشهداء (ع ) و بعد بر مى گشت .
به او گفتند: آقا شما ديگر پير شده ايد ناتوان گرديده ايد سرما گرما حركت مى كنيد مى رويد كربلا آخر آن هم پياده پس سواره برويد زيرا براى شما زحمت است .
ايشان فرمودند: واقعش آن وقتى كه چيزى نديده بودم مى رفتم حالا كه چيز ها هم ديدم نروم گفتند: چه ديدى ؟ فرمود: يك سال تابستان هوا خيلى گرم بود نماز صبح را خواندم رسم اين بود يك مقدار غذا يك كوزه آب يك عصا آن هم آن غذا را مى بستم توى بسته اى با كوزه آب مى گذاشتم سر عصا و عصا را مى انداختم سر شاند و راه مى افتادم .
قدرى كه از نجف بيرون آمدم در آن هواى قلب الاثر تشنه شدم گفتم : از اين آبها بخورم اما حيفم آمد ديدم يك كوزه آب بيشتر نيست به راه افتادم هوا خيلى گرم بود يك مقدار ديگر راه آمدم كم كم آفتاب بالاى سرم آمد ديدم ديگر نمى توانم تحمل كنم گفتم : مقدارى از اين آبها بخورم عصا را برگرداندم كوزه را برداشتم نگاه كردم ديدم تمام آبها بخار شده رفته هوا يك قطره آب توى كوزه نيست واى من تشنه وسط بيابان ، ديگر نفهميدم چه شد چشمهايم سياهى رفت خوردم زمين از هوش رفتم .
در چه حالى بودم نمى دانم يك وقت ديدم نسيم خنكى به صورتم خورد چشمهايم را باز كردم ديدم باغ و گلستان درختها نهرهاى جارى به چقدر عالى اينجا كجاست اين درختها چيه اين نهرهاى جارى چيه اين آدمهاى خوشرو وزيبا و تو دل بُرو كيا هستند.
از جاى خودم بلند شدم كوزه هم دستم بود ولى خشك و آب داخل آن نبود آمدم به اين آقايانى كه تشريف داشتند گفتم : آقا اينجا كجاست من بين نجف و كربلا اين تشكيلات را نديده بودم ؟
گفتند: حالا آب را بخور چون تشنه هستى كوزه ات را هم پركن چون به دردت مى خورد بعد ما به شما مى گوئيم كجا هستى وقتى از آب خوردم ديدم عجب آبى اين چه آبى است !؟ چقدر لذيذ چقدر عالى كوزه ام را پر كردم سر حال شده آمدم جلو.
گفتم : خوب آقايان اينجا كجاست گفتند: اينجا عالم برزخ زوار قبر آقا امام حسين (ع ) است يعنى آنهائى كه حساب با امام حسين (ع ) باز كردند عالم برزخ ايشان اينجاست . يك وقت ديدم باد گرم به صورتم مى خورد چشمهايم را باز كردم ديدم همان وسط صحراى نجف است هيچ اثرى از آن درختها و باغها نيست و فقط آنچه كه هست كوزه پر از آب است اما از آن آبها.
گفت : حالا منى كه به چشمم اين چيزها را ديده حالا ديگر زيارت آقايم امام حسين (ع ) را ترك كنم . اى كسانى كه با امام حسين (ع ) حساب باز كرديد خيلى قدر خودتان را بدانيد.⁽⁸¹⁾

خوشا جانى كه جانانش حسين است

خوشا دردى كه درمانش حسين است

بود فرمانرواى كشور دل

خوشا ملكى كه سلطانش حسين است

به چرخ دين نجوم بيشماريست

ولى ماه درخشانش حسين است

نگردد محفل اسلام تاريك

بلى شمع شبستانش حسين است

به نامش دفتر توحيد مفتوح

خوش آن دفتر كه عنوانش حسين است

حسن جان عزيز مصطفى بود

ولى آرامش جانانش حسين است

به راه عشق پايان نيست ليكن

يقين دارم كه پايانش حسين است

على را بر خليل اللّه فخريست

بلى چون ذبح عطشانش حسين است

چه صحرائى است يا رب وادى عشق

كه تنها مرد ميدانش حسين است

زمين نينوا هر دم بهار است

چمن پيراى بستانش حسين است

گرش خون خدا خوانم عجب نيست

خدا را اصل قربانش حسين است

بگو اهريمنان كرببلا را

كه اين صحرا سليمانش حسين است

مؤ يد را چه غم باشد ز محشر

كه پوزش خواه عصيانش حسين است

مجلسى ، روضه وداع بخوان

مرحوم ثقة الاسلام حاج شيخ عباس قمى (رضوان اللّه عليه ) در منتهى الامال نوشته است .
ميرزا يحيى ابهريست در عالم رؤ يا علامه مجلسى رضوان اللّه تعالى عليه را در صحن مطهر حضرت سيدالشهداء (ع ) در طرف پائين پاى حضرت در اطاق روضة الصفّا نشسته و مشغول تدريس است سپس مشغول موعظه شد و چون خواست شروع در مصيبت كند.
يك وقت كسى آمد و گفت : حضرت صديقه طاهره سلام اللّه عليها فرمودند:
اذكر المصائب المشتملة على وداع ولدى الشهيد يعنى ذكر كن مصائبى را كه مشتمل بر وداع فرزند شهيدم باشد.
مرحوم مجلسى نيز مصيبت وداع را ذكر كرد و خلق زيادى جمع بودند و گريه شديدى نمودند كه مثل آن روز در عمرم نديده بودم .⁽⁸²⁾

اين اشك كه بر عزايت پيداست

در روز جزا مشترى او زهراست

دُرى است گران بها حقيرش مشمار

يك قطره او به حشر دريا درياست

اى دوست

سيّد عطاء اللّه شمس دولت آبادى نقل فرمود:
تقريبا شصت سال قبل كه اينجا طفلى بودم و با مرحوم پدرم به عزم زيارت كربلا مشرف شده بوديم چون در آن عصر هواپيما و ماشين مسافر برى نبود و سائلى جز اسب و كجاوه نبود و با اين وسيله به زيارت مى رفتند.
آن زمان مرسوم اين بود كه از شهرى قافله دسته جمعى به راه مى افتاد و در كربلا شبهاى جمعه كه زوار واهل هر شهر مى رسيد براى خود جدا جدا هيئتى تشكيل مى داد و به سينه زنى و عزادارى مشغول مى شد.
هر نقطه اى از حرم و رواق و ايوان اختصاص به يكى از شهرستانها داشت ، ولى چون اهل كرمانشاه خيلى به كربلا نزديكتر بودند و اغلب آنها با اهالى كربلا مربوط، و رفت و آمد داشتند به اين مناسبت بهترين محل يعنى در حرم مطهر و اطراف آن را مخصوص اهل كرمانشاه معين كرده بودند لذا از ساعت دوازده ، نصف شب به بعد سينه زدن و عزادارى كردن در حرم مطهر مخصوص زوار كرمانشاهى بود.
در يكى از شبهاى جمعه و در حدود دو ساعت بعد از نصف شب جمعى از اهالى كرمانشاه كه اتفاقا عده زيادى آن سال از رجال متدينين به زيارت مشرف شده بودند در حرم جمع گرديده و مشغول عزادارى شدند.
به غير اين عده احدى در حرم مطهر رفت و آمد نمى كرد وضع عجيبى بود رجال و متدينين و بزرگان اطراف حرم نشسته و در وسط يعنى دو ضريح مقدس عده اى مشغول سينه زدن بودند و سيد پيرمرد بزرگوارى هم كه خيلى مورد توجه مردم بود و صاحب نفس هم بود و مرشد آن دسته سينه زنى بود.
در آن زمان مرسوم اين طور بود كه فعلاً هم به اين طريق سينه مى زنند گاهى مرشد سكوت مى نمود و از سينه زنان فقط صداى زدن دستها به سينه شنيده مى شد در همان حال كه سكوت محض حرم مطهر را فرا گرفته بود.
ناگهان از ضريح مطهر صدائى حزين شنيده شد و گفت : يا خليل يعنى اى دوست ، جمعيت يك مرتبه دستهايشان سست شده و نفسها در سينه ها قطع گرديد و زمزمه يكبار متوقف شد و همگى متوجه شدند اين صدا از كجا بلند گرديد.
بار ديگر همين جمله كه يا خليل شنيده شد همگى فهميدند كه بدون ترديد اين صدا از ضريح مطهر آقا سيدالشهداء (ع ) است گويا بدون استثناء همه انتظار داشتند بار ديگر اين صدا را كه به منزله معجزه اى بود در حرم بشنوند.
ناگهان براى مرتبه سوم آن صدا از ضريح مطهر شنيده شد كه جمعيت از هر سو خود را به طرف ضريح پرتاب نمودند در همين بين بود كه سرپائى به شدت به پهلوى من رسيده و فورا غش كردم .
يك وقت كه به هوش آمدم خود را روى دست پدرم مشاهده كردم كه با چشم هاى گريان به من مى نگريست تا ديد من به هوش آمدم و سالم هستم صدا زد عزيزم بگو ببينم تو چه ديدى ؟ چرا به اين حال افتادى گفتم : من در حرم متوجه سينه زدن جمعيت و زمزمه گوشه و كنار حرم بودم نا گاه صدائى از ميان ضريح شنيدم كه گفت : يا خليل بار دوم كه اين جمله را شنيدم ديدم تمام اين جمعيت متوجه ضريح مطهر گرديدند.
امام مرتبه سوم كه آن صدا از ضريح مطهر بلند شد يك مرتبه ديدم جمعيت از جاى كنده شد و خود را به ضريح پرتاب نمودند ولى ناگهان لگدى به پهلوى من خورده و ديگر چيزى نفهميدم .
مرحوم ابويم گفت : عزيزم مى دانى گوينده آن جمله و صدا چه كسى بود؟ گفتم : نه . گفت : او خود آقا ابا عبداللّه بود كه چون وضع اخلاص و عزادارى بى رياى آن جمع را به طور مخصوصى احساس كرد ناگهان از شدت شوق سه بار فرمود: اى دوست و خود اين بيان اظهار تشكرى بود.⁽⁸³⁾

يا حسين دلم خون شد در هواى كوى تو

دمبدم حسين گويم قاصدم به سوى تو

هر كسى به سر دارد آرزوى دنيا را

در دلم نمى باشد، غير آرزوى تو

يا حسين اگر پستم و خوارم و تهى دستم

دل ز هر جهت بستم تا رسم به كوى تو

خسرو كريمانى ، پادشاه ايمانى

سرور شهيدانى ، عاشقم به روى تو

تشنه جان سپردى تو،تشنه فراتم من

كى شود كنم ماءوى ، در كنار جوى تو

يا حسين گرفتارم ، از غم تو بيمارم

جان من به لب آمد، زنده ام به بوى تو

تو شفيع يزدانى ، ما گداى سبحانى

آبروى ما نبود، جز به آبروى تو

شيون و نوا دارند، جمله آرزومندان

اى خوش آن زمان آيد مژده اى ز سوى تو

ذاكرين تو گويند هر شبى ز سوز دل

كى شود به بَرگيريم ، مَرقد نكوى تو

شد مقدم ار خسته كنج عزلتى جسته

ديده از جهان بسته جز ز گفتگوى تو

اولين سفر به شام

متقى صالح حضرت آية اللّه حاج سيد حسن ابطحى ادام اللّه ظله فرمود:
در سفرى كه به شام مى رفتم و با ماشين شخصى با خانواده ام هم سفر بوديم ، حدود دويست كيلومتر كه به شام مانده بود عيبى در موتور ماشين پيدا شد كه به هيچ وجه روشن نمى شد در اين بين آقا مهدى در بيابان با ماشين بنزش پيدا شد و باكمال محبت ماشين ما را بكسل كرد و به شهر شام آورد ولى از اين وضع من خيلى ناراحت بودم و به حضرت زينب (عليهاالسلام ) عرض كردم : كه چرا ما با اين وضع در سفر اول وارد شام شديم .
شب در عالم رؤ يا خدمت حضرت زينب سلام اللّه عليها رسيدم آن حضرت در جواب من فرمودند: آيا نمى خواهى شباهتى به ما داشته باشى ؟ مگر نمى دانى كه ما در سفر اولى كه به شام آمديم اسير بوديم (چه سختى ها كشيديم ) تو هم چون از ما هستى (منظورشان اين بود كه چون تو سيد و از ذُريّه ما هستى ) بايد در اولين سفرى كه به شام وارد مى شوى اسير وار وارد شوى .
گفتم : قربانتان گردم قبول كردم و با اين توجيه همه خستگى سفر از تنم بر طرف شد.⁽⁸⁴⁾

مرغ دلم پر مى زند اندر هوايت يا حسين

دارد دل بشكسته ام شوق لقايت ياحسين

من عاشق دل خسته ام بر مهر تو دل بسته ام

از قيد دنيا رسته ام گريم برايت ياحسين

طى شد بهار عمر من در آرزوى كوى تو

خواهم ز حق گيرم مكان در كربلايت ياحسين

هر گه كنم ياد غمت گريم براى ماتمت

دارم به سر شور و نوا در ماجرايت يا حسين

زان حالت جانسوز تو آتش زده بر جان من

آه و فغان زان تشنگى جانم فدايت يا حسين

اكنون ز پا افتاده ام بيمار و زار و خسته ام

يك دم قدم نه بر سرم دارم هوايت يا حسين

آن دم كه جان گردد روان از پيكر اى آرام جان

گويد مقدّم با فغان دارم عزايت يا حسين

تربت بهشت

در زمان شاه صفوى سفيرى (كه در علوم رياضيه و نجوم مهارتى تمام داشت و گه گاهى هم از ضماير و اسرار و اخبار غيبيه مى گفت ). از طرف دولت استعمارگر فرنگ به ايران آمد در آن زمان پايتخت ايران اصفهان بود وارد اصفهان شد تا كه تحقيقى درباره ملت و اسلام كند و دليلى براى آن پيدا نمايد
سلطان وقتى او را ديد و از خيالاتش آگاهى پيدا كرد تمام علماى شهر اصفهان را براى ساكت كردن و محكوم كردن آن شخص خارجى دعوت نمود كه از جمله آنها مرحوم آخوند ملا محسن فيض كاشانى رضوان اللّه تعالى عليه كه معروف بفيض كاشى بود حضور پيدا كرد. حضرت آخوند كاشى روبه آن سفير فرنگى نمود و فرمود قانون پادشاهان آنستكه از براى سفارت مردان بزرگ و حكيم و دانا و فهميده و باسواد را اختيار مى كنند. چطور شده كه پادشاه فرنگ آدمى مثل تو را انتخاب كرده ؟!
سفير فرنگى خيلى ناراحت شده و بر آشفت و گفت : من خودم داراى علوم و سرآمد تمام علمها مى باشم آنوقت تو بمن ميگوئى من حكيم و دانا نيستم ؟!
مرحوم فيض كاشى فرمود: اگر خود را آدم دانا و فهميده و تحصيل كرده مى دانى بگو ببينم در دست من چيست ؟
سفير مسيحى بفكر فرو رفت و پس از چند دقيقه اى رنگ صورتش زرد شد و عرق انفعال بر جبينش پيدا شد.
مرحوم كاشى لبخندى زد و فرمود: اين بود كمالات تو كه از اين امر جزئى عاجز شدى ؟ تو كه مى گفتى ازنهان و اسرار انسانها خبر مى دهم چه شد؟
سفير گفت : قسم به مسيح بن مريم كه من متوجه شده ام كه در دست تو چيست و آن تربتى از تربتهاى بهشت است لكن در حيرتم كه تربت بهشت را از كجا بدست آورده اى ؟!
مرحوم آخوند فيض كاشى فرمود: شايد در محاسباتت اشتباه كرده اى و قواعدى را كه در استكشافات اين امور بكار برده اى ناقص بوده سفير مسيحى گفت خير اينطور نيست لكن تو بگو تربت بهشت را از كجا آورده اى . مرحوم فيض فرمود: آيا اگر بگويم اقرار بحقيقت دين اسلام ميكنى ؟! آنچه در دست من هست تربت پاك آقا حضرت سيد الشهداء (ع ) است سپس دست خود را باز كرد و تسبيحى را كه از تربت كربلا بود به سفير نشان داد و فرمود: پيغمبر ما (ص ) فرموده كربلا قطعه اى از بهشت است . و تصديق سخن توست ؟! تو خود اقرار كردى و گفتى قواعد و علوم اين حديث من خطا نمى كند و حديث پيغمبر را هم در صدق گفتارش اعتراف كردى و پسر پيغمبر ما در اين تربت كه قطعه اى از بهشت است ، مدفونست اگر غير اين بود در بهشت و تربت آن مدفون نمى شد، سفير چون قاطعيت و برهان و دليل را مشاهده نمود مسلمان شد.⁽⁸⁵⁾

بوى گلهاى بهشتى زفضا مى آيد

عطر فردوس هم آغوش صبامى آيد

دل بصحراى جنون سرنهد ازبوى نسيم

مگر از سلسله اى عقده گشا مى آيد

هاتفم گفت كه اين بوى حسين است امروز

زين جهت بوى بهشت از همه جا مى آيد

سرگل مصطفوى ، زينت باغ علوى

مظهر پنج تن آل عبا مى آيد