1 - سوره بقره، آيه 30.
2 - سوره بقره، 31.
3 - سوره نجم، آيه‏9.
4 - سوره اعراف، آيه 179.
5 - سوره توبه، آيه 120.
6 -نجم، آيه‏ى 8 و.
7 - مجمع البيان، ج 4،ص 503.
8 - اعراف، آيه‏ى 180.
9 - توحيد صدوق، باب اسماى لله تعالى،ص 194 و 195،ح 8؛ الخصال، ج 2، باب 80 به بعد؛ص 593 و 594،ح 4؛ بحارالانوار، ج 4،ص 186 و 187،ح 1.
10 - عدة الداعى، خاتمه كتاب،ص 298؛ عامه اين روايت را با الفظ و سندهاى مختلف نقل كرده‏اند. ر. ك: بخارى، ج 8، ص 109؛ مسلم، ج 4،ص 2062، ترمذى، ج 5، ص 530.
11 - مصدر مى‏باشد و در استجاب له توحيد آمده است.
12 - اصول كافى، ج 1، باب حدوث الاسماء، ج 1،ص 113،ح 3، بحار، ج 4،ص 159،ح 3.
13 - قاموس المحيط، ج 4،ص 318، باب الحصى.
14 - اصول كافى، ج 1،ص 113،ح 4؛ توحيد، صدوق، ج 1،ص 192، باب اسماى لله تعالى،ح 6، در آن فروقى است كه درباره لفظ مى‏باشد.
15 - مصدر متوحد.
16 - مصدر (((خالق اشياء))).
17 - دعاى معروف كميل كه حضرت آن را به كميل بن زياد آموخت.
18 - در دعاى جوشن كبير آمده و كفعمى آن را در مصباح فصل 28،ص 247؛ بحارالانوار، ج 94،ص 382 - 397 آورده است.
19 - عوالى اللئالى، ج 4،ص 106،ح 157. از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم روايت شده كه چهار هزار اسم براى خداوند است، هزار تاى آن را جز خدا نمى‏داند، هزار تاى ديگر را جز خدا و ملائكه نمى‏دانند و هزارتاى آن را جز خدا، ملائكه و انبيا نمى‏دانند و هزار تاى چهارم را مؤمنان مى‏دانند.
20 - اصول كافى، ج 1،ص 112؛ توحيد، صدوق، باب حدوث اسما،ص 12،ح 1.
21 - همان.
22 - همان. .
23 - اصول كافى، روضه،ص 18،ح 4.
24 - اصول كافى، كتاب توحيد، ج 1، باب جوامع توحيد، ج 1،ص 138، و 139،ح 4؛ بحارالانوار، ج 4،ص 304،ح 34.
25 - اقتباس از خطبه اميرمؤمنان على عليه‏السلام كه در فراز سابق به آن اشاره شد.
26 - از مكتوب امام كاظم عليه‏السلام در جواب كسى كه از توحيد پرسيده بود اقتباس شده است. اصول كافى، ج 1،ص 140، كتاب توحيد، باب جوامع توحيد،ح 6.
27 - اصول كافى، ج 1، باب صفات ذات، ص 107، ح 1؛ توحيد، صدوق، باب صفات ذات و صفات افعال، ص 139، ح 1، بحارالانوار، ج 4، ص 71، ح 18، و ج 57، ص 161، و ح 96.
28 - توحيد، صدوق، باب توحيد و نفى تشبيه،ص 57،ح 14؛ بحارالانوار، ج 4،ص 285،ح 17 و ج 57،ص 161،ح 96.
29 - اصول كافى، ج 1،ص 140، كتاب توحيد، باب جوامع توحيد،ح 4.
30 - همان،ح 6.
31 - ادامه روايت سابق: لم يزل الله تعالى ربنا و العلم ذاته و لا معلوم....
32 - عنكبوت، آيه 3.
33 - زمر، آيه 11.
34 - صافات، آيه 180.
35 -دعايى كه اميرمؤمنين عليه‏السلام به نوف بكالى آموخت. بحارالانوار، ج 94،ص 99،ح 12، كه از كتاب عتيق غروى نقل شده است.
36 - دعاى معروف كميل كه اميرالمؤمنين عليه‏السلام به كميل بن زياد نخعى آموخت.
37 - اعراف، آيه 180.
38 - اسراء، آيه 110.
39 - اقبال الاعمال،ص 325 - 327، اعمال شب عرفه.
40 - بقره، آيه 257.
41 - اعراف، آيه 27.
42 - نحل، آيه 98 - 100.
43 - اعراف، آيه 180.
44 - اصول كافى، روضه، خطبه وسيله، 18،ح 4، همراه اختلاف كمى در لفظ؛ توحيد صدوق. باب توحيد و نفى تشبيه،ص 74،ح 25؛ بحارالانوار، ج 4،ص 221؛ صدوق،ص 399؛ مجلس،ص 52، ح‏9.
45 - اصول كافى، ج 1، باب صفات ذات،ص 109،ح 2. در آن اختلافات لفظى است و نيز باب اطلاق قول به اين كه آن شى‏ء است، ج 1،ص 83،ح 6؛ توحيد صدوق،ح 10، و در باب رد على ثنويت و الزنادقه،ص 245، ح 1.
46 - دعاى 28 صحيفه سجاديه كه هزار تحيت و ثنا بر منشأاش باد.
47 - دعاى 32 صحيفه سجاديه.
48 - اصول كافى، ج 1، كتاب توحيد، باب اطلاق قول به اين كه آن شى‏ء است،ص 82 و 83.
49 - آل عمران، آيه 101.
50 - اصول كافى، ج 1، باب معبود،ص 87، ح 2، و باب معانى اسما و اشتقاق اسما،ص 114، ح 2.
51 - مصباح، فصل 31، در روايتى كه اسم اعظم ذكر شده است،ص 306.
52 - اصول كافى، ج 1،كتاب حجة، باب ما اعطى الائمة عليه‏السلام من اسم الله الاعظم،ص 230.
53 - روايت از كتاب كافى قبلا نقل شد. .
54 - كافى، ج 1، كتاب حجةُ باب ما اعطى الله الاعظم،ص 230.
55 - تفسير قمى، 2 / 319، سوره فتح، تفسير آيه اول، ج 2،ص 319؛ بحارالانوار، ج 20،ص 352، ح 4؛ كافى، روضه،ص 326، ح 503.
56 - مصباح: 311، فصل 31، گفتار 57.
57 - عيون اخبار الرضا عليه‏السلام، ج 2، باب 30؛ آن چه كه از اخبار امام رضا عليه‏السلام از اخبار منثوره آمده است.ص 5، ح 11؛ بحارالانوار، ج 92،ص 233، ح 15.
58 - تفسير برهان، ج 4،ص 524، سوره اخلاص به نقل از صدوق؛ توحيد، صدوق،ص 89، باب تفسير قل هو الله احد؛ بحارالانوار، ج 3،ص 222، ح 12.
59 - اصول كافى، ج 1، كتاب توحيد، باب جوامع توحيد،ص 140، ح 6.
60 -اصول كافى، ج 1، كتاب توحيد، باب جوامع توحيد، ص 138.
61 - فرهنگ لغت، ج 3،ص 328، ازل.
62 -همان.
63 - توحيد، صدوق،ص 89، باب تفسير قل هو الله احد، ذيل حديث دوم و از آن چه كه از سخن صدوق - رحمه الله - نقل شده روشن مى‏شود كه پس از رويتى از امام باقر عليه‏السلام آن را وارد كرده است كه مضمونش اين مى‏باشد: امام باقر عليه‏السلام فرمود: الله معناه المعبود اَلّذِى اله الخلق عن درك ماهيته و الاحاطة بكيفيته،
الله يعنى معبودى كه آفريدگان از درك چيستى و احاطه به چگونگى‏اش ناتوان بماند.
و عرب مى‏فرمايد: مرد هنگامى كه در چيزى متحير مى‏شود و به آن دانش و احاطه نداشته است، ناتوان مى‏گردد و هنگامى كه از چيزى مى‏نالد از آن دورى مى‏كند و مى‏ترسد. او از حواس آفريدگان پوشيده است. امام باقر عليه‏السلام فرمود: الاحد الفرد المنفرد، يكتا و تنهايى كه بى نظير است .
از روايت بر مى‏آيد، آن جا كه فرمود: .... بكيفيته و دنباله سخن صدوق - گفته بعدى او را تاييد مى‏كند كه امام باقر عليه‏السلام فرمود: يكتا.....
64 - همان منبع.
65 - كافى، روضه،ص 18، ح 4.
66 - منهج الدعوات،ص 365؛ بحارالانوار، ج 95،ص 168.
67 - دعاى 47 صحيفه سجاديه،، بر پديدآورنده‏اش و پدرانش و فرزندان معصومش هزاران درود و سلام باد.
68 - اصول كافى، ج 2، كتاب دعا، بخش دعا براى ناخوشى‏ها و بيمارى‏ها،ص 566، ح 11 (((و در هنگامى كه در حال سجده‏اى بگو: يا الله يا رحمان يا رحيم يا رب الارباب و اله الآلهة...، اى الله، اى رحمان، اى رحيم، اى پروردگار پروردگاران، و اله الآلهه... .))) همچنين، ج 3، كتاب نماز، باب سجده كردن و تسبيح گفتن،ص 323، ح 7.
69 - اشاره به روايت نقل شده در نام اله.
70 - توحيد، صدوق،ص 90، مطلب را از امام باقر عليه‏السلام گرفته است و خود روايت نيست.
71 - اصول كافى، ج 1، باب معبود،ص 87، ح 2، و باب معانى اسما و اشتقاق آن‏ها،ص 114، ح 2.
72 - همان.
73 - مصباح، ج 2، فصل 32،ص 315، و در آن اختلافات لفظى وجود دارد. قواعد و فوائد،ص 166، قاعده 211.
74 -مضمون نقل شده درنامه‏اى كه امام كاظم عليه‏السلام آن را به برخى از كسانى كه از او در مورد توحيد پرسيدند، نوشته است و در آن چيزى از اميرمؤمنان پيدا نمى‏كنيد. وليكن در خطبه‏هاى سرور توحيد پيشگان نزديك به اين مضمون وجود دارد. كافى، ج 1، باب جوامع توحيد،ص 140، ح 6.
75 - اصول كافى، بخش معبود،ص 87، ح 1. و با فرق لفظى كه در توحيد وجود دارد: بخش نام‏هاى خداوند بلندمرتبه،ص 220، ح 12؛ بحارالانوار، ج 4،ص 165 و 166، ح 7؛ وافى، ج 1،ص 345 و 268.
76 - فرهنگ لغت، ج 3،ص 330.
77 - علل الشرايع، ج 1،ص 43، باب 39، ح 1.
78 - فرهنگ لغت، ج 1،ص 37، اوب.
79 - حديد، آيه 30.
80 - يس، آيه 83.
81 - فرهنگ لغت، ج 1،ص 275.
82 - انعام، آيه 59. .
83 - رعد، آيه‏39.
84 - رعد آيه 38.
85 - اصول كافى، ج 1، باب فى انه لا يكون شى فى السماء و الارض الا بسبعه،ص 149.
86 - رعد، آيه 39.
87 -اصول كافى، كتاب زكاة، باب 4، اءنّ الصدقة تدفع البلاء،ص 5، ح 3.
88 - قرب الاسناد،ص 353، ح 1266 قال ابوعبدالله و ابوجعفر و على بن الحسين و الحسين بن على و الحسن بن على، و على بن ابى‏طالب عليه‏السلام و الله لولا... ..
89 -رعد، آيه 39.
90 - اصول كافى، كتاب توحيد، ج 1،ص 147، ح 6، بحارالانوار، عن المحاسن و العياشى، ج 4،ص 113، ح 36.
91 -اصول كافى، كتاب حجة، ج 1، باب فيه ذكر الصحيفة و الجفر....،ص 240، ح 1.
92 - بقره، آيه 117.
93 - فرهنگ لغت، ج 3،ص 3، البديع.
94 - بقره، آيه 28.
95 - رحمان، آيه 29.
96 - اصول كافى، ج 1، كتاب توحيد، باب جوامع توحيد،ص 135، ح 1.
97 - اصول كافى، ج 1، كتاب حجة، باب نادر فيه ذكر الغيب،ص 256، ح 2.
98 - هود، آيه 7.
99 - فرقان، آيه 70.
100 - عيون اخبار الرضا عليه‏السلام، ج 2، باب 31،ص 33، ح 57؛ بحارالانوار، ج 7،ص 287، ح 2.
101 - فرهنگ لغت، ج 1،ص 257، البذخ.
102 - فرهنگ لغت، ج 3،ص 333، البذل.
103 - توبه، آيه 3.
104 - حشر، آيه 24. .
105 - حديد، آيه 22.
106 - خداوند مى‏فرمايد: هو الله الخالق البارى‏ء المصور له الاسماء الحسنى....؛ او خداى آفريننده عالم امكان و پديد آورنده بى‏سابقه و صورت‏بندى كنننده نام‏هاى نيكوتر .
حديد، آيه 24.
107 - اصول كافى، 2/ 75، كتاب التوحيد، باب حدوث العالم و اثبات المحدث، ح 2.
108 - توحيد، صدوق، باب صفات ذات و صفات الافعال،ص 139، ح 1؛ اصول كافى، ج 1، باب صات ذات،ص 107، ح 1؛ بحارالانوار، ج 4،ص 71، ح 18، و ج 57،ص 161 و ح 96.
109 - اصول كافى، ج 1، كتاب توحيد، باب جوامع التوحيد،ص 140، ح 5.
110 - دعاى معروف به صباح، كه از امير مؤمنين عليه‏السلام، روايت شده است. بحارالانوار، ج 78،ص 339.
111 - اقبال الاعمال،ص 59.
112 - دعاى معروف به سحر كه از امام باقر عليه‏السلام روايت شده است و در شب‏هاى ماه مبارك رمضان خوانده مى‏شود. اقبال الاعمال،ص 77.
113 - دعايى كه در شب‏هاى عرفه و شب جمعه خوانده مى‏شود. اقبال الاعمال،ص 325.
114 - مهج الدعوات،ص 102، از دعاهاى مجرب مى‏باشد كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم روايت شده است، بحارالانوار، ج 94،ص 403، ح 5.
115 - اصول كافى، 135، كتاب توحيد، ج 1، باب جوامع توحيد، ج 1،ص 135، ح 1.
116 -اقبال الاعمال،ص 59، دعاى افتتاح.
117 - اصول كافى، كتاب توحيد، ج 1، باب جوامع توحيد،ص 134، ح 1.
118 - اطلاع به نص آن پيدا نكردم اما مضمونش در برخى كلمات ائمه عليهم السلام وارد شده است، از جمله در حديث ذعلب در اصول كافى، ج 1،ص 138، التوحيد 305، آمده و همچنين در كافى، ج 1،ص 134، التوحيد 42 آمده.
119 - فرقان، آيه 39. .
120 - قاموس المحيط: 1 / 379.
121 - نساء، آيه 16 - 18.
122 - شورى، آيه 25.
123 - بقره، آيه 257.
124 - اقبال الاعمال،ص 70، دعاى ابوحمزه ثمالى اللهم تب على حتى لا اعصيك..
125 - توبه، آيه 118.
126 - اسراء، آيه 18 - 20.
127 - بقره، آيه 256 - 257.
128 - تفسير قمى، ج 1،ص 49، مقدمه مولف؛ بحارالانوار، ج 8،ص 123، ح 19.
129 - فجر، آيه 23.
130 - فرهنگ لغت، ج 3،ص 348. الجزل.
131 - بحارالانوار، ج 87،ص 339، از دعاى معروف به دعاى صباح.
132 - اقبال الاعمال،ص 69.
133 - كافى، ج 2،ص 561، كتاب دعاء، بخش دعا براى سختى و گرفتارى... ح 17: دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در شب احزاب اين بود: يا صريخ المكروبين و يا مجيب دعوة المضطرين... اى فريادرس گرفتاران و اى پاسخ دهنده درخواست درماندگان.....
134 - انبياء، آيه 47.
135 - تفسير قمى، ج 2،ص 214، سوره يس: 12، بحار: ج 35،ص 427، ح 1.
136 - همان منبع.
137 - معانى الاخبار: 95، بخش معنى پيشواى آشكار، ح 1،ص از او بحار: 35 / 427، ح 2.
138 - در احتجاج (1/ 144) ضمن خطبه رسول خدا در غدير خم اى مردم! هيچ علمى نيست مگر آن كه خداوند آنها را در من مشخص از يكديگر قرار داده است، و هر دانشى را كه آموختم، آن را جدا از يكديگر و مشخص در پيشواى تقوا پيشگان قرار دادم، و هيچ دانشى نيست جز آن كه آن را به على عليه‏السلام آموختم و او پيشواى آشكار است.
139 - مجادله، آيه 7.
140 - كافى ج 1،ص 125، كتاب توحيد، باب حركت و انتقال، ح 3.
141 - فرهنگ لغت المحيط: ج 1،ص 221، حق.
142 - آل عمران، آيه 6.
143 - بقره، آيه 257.
144 - اقبال الاعمال:ص 705.
145 - دعاى معروفى كه اميرالمؤمنين عليه‏السلام به كميل ابن زياد آموخت كه به دعاى كميل معروف است.
146 -بحار، ج 100،ص 184، ح 11، نقل از مصباح الزائر و مزار الشهيد.
147 - خصال:ص 583، بخشهاى هفتاد و جلوتر، ح 7، امالى صدوق:ص 756.
148 - طلاق، آيه 12.
149 -كافى، ج 1،ص 135، كتاب توحيد، بخش جوامع التوحيد، ح 1.
150 - كافى، ج 1،ص 135، كتاب توحيد، بخش جوامع التوحيد، ح 1.
151 - كافى، ج 1،ص 105، كتاب توحيد، بخش نهى از جسم و صورت.
152 - فرهنگ لغت محيط: ج 2،ص 22، جفر.
153 - ابراهيم، آيه 34.
154 - مؤمنون / 14 - 12.
155 - دعاى عديله كه در نزد محتضر قرائت مى‏شود. ميرزاى نورى - ره - در حاشيه مستدرك الوسائل، ج 1،ص 95، از چاپ قديمى‏اش فرمود: دعاى عديله معروف، از مولفات بعضى از اهل دانش مى‏باشد، كه روايت شده و موجود در كتاب‏هاى حاملان احاديث و آن هايى كه احاديث را نقد مى‏نمايند، نمى‏باشد.
156 - كافى، ج 1،ص 138، كتاب توحيد، بخش جوامع التوحيد، ح 4.
157 - ياسين، آيه 82.
158 - فرهنگ لغت محيط، ج 4،ص 327، دحو.
159 - اقبال الاعمال، ص 481، از دعاهاى روز غدير، بحار، ج 98، ص 308، ح 3، و ج 89، ص 335.
160 -شورى، آيه 52.
161 - شورى، آيه 52.
162 - قصص، آيات 29 - 30.
163 - انعام، آيه 125.
164 - كافى، ج 2،ص 214، كتاب ايمان و كفر، ح 6.
165 - از دعاى معروف به دعاى صباح، بحار: ج 84،ص 339، ح 19.
166 - كافى، ج 1،ص 113.
167 - كافى، ج 1،ص 85، كتاب توحيد، باب شى‏ء شناخته نمى‏شود مگر با خودش.
168 - از دعاى ابوحمزه ثمالى از امام سجاد عليه‏السلام روايت مى‏كند كه، در سحرهاى ماه رمضان قرائتش مى‏كنند. اقبال الاعمال: 67.
169 - انفال، آيه 53.
170 - اقبال الاعمال، 349.
171 - كافى، ج 1،ص 114، كتاب توحيد، بخش حدوث نام‏ها، ح 4، توحيد:ص 92، بخش نام‏هاى خداوند بلندمرتبه، ح 6، از بحار، ج 4،ص 160، ح 6.
172 - اسراء، آيه 16.
173 - فرهنگ لغت محيط: ج 2،ص 30، دمور.
174 - فرهنگ لغت محيط: ج 2،ص 113.
175 - شمس، آيه 13 - 14.
176 - تفسير قمى، ج 2،ص 456.
177 - بحار، ج 89،ص 234، ح 67، از مصباح المتهجد: 269.
178 - مؤمنون، آيه 79.
179 - اعراف، آيه 179.
180 - انفال، آيه 42.
181 - بقره، آيه 152.
182 - مزمل، آيه 8.
183 - انسان، آيه 25.
184 - يس، آيه 83.
185 - اقبال الاعمال، 349.
186 - تفسير منسوب به امام حسن عسكرى عليه‏السلام: 621. همراه بعضى اختلاف لفظى. بحار، ج 22،ص 338، و ج 70،ص 217.
187 - ايرادى به روايت نيست كه مسند به نص باشد و لكن مضمون آن در عده‏اى از روايات آمده است از آن‏ها خصال: 614، حديث 400.
188 - عيون اخبار الرضا عليه‏السلام، ج 1،ص 282، باب 28، ح 30، تفسير سوره حمد منسوب به امام حسن عسكرى عليه‏السلام.
189 -كافى، الروضه، ج 98، ح 7، مع اختلافات سيرة لفظيه.
190 - انبياء، آيه‏30. .
191 - انبياء، آيه 107.
192 - رعد، آيه 21.
193 - رعد، آيه 25.
194 - اعراف، آيه 156.
195 - طه، آيه 5.
196 - توحيد صدوق،ص 315، باب الرحمان.
197 -- مجمع البيان، ج 1،ص 21، مصباح كفعمى، 317، كه در آن اسم خاص به صفة عامه آمده.
198 - در تفسير منسوب به امام حسن عسكرى با كمى تغيير آمده (ص 34، سوره فاتحه 4).
199 - احزاب، آيه 43.
200 - مجمع البيان، ج 1،ص 21، مصباح كفعمى: 317، كه در آن اسم عام به صفت خاص آمده.
201 - فجر، آيه 14.
202 - بينه، آيه 8.
203 - كافى، ج 2،ص 118 - 120، كتاب الايمان و الكفر، باب الرفق، ح 3،9، 14.
204 - كافى، ج 1،ص 135، كتاب التوحيد، باب جوامع التوحيد، ح 1.
205 - فرهنگ لغت محيط، ج 1،ص 224، الروح.
206 - نهج البلاغه: خطبه 179.
207 - حج، آيه 46.
208 - كافى، الروضه، ج 18، ح 4.
209 - كافى، ج 1، ص 138، در امر هفتم گذشت.
210 -كافى، ج 1،ص 183.
211 - گرفته شده از آن چه كه امام كاظم عليه‏السلام نوشته به كسى كه از توحيد سؤال كرد، كافى، ج 1،ص 140، كتاب التوحيد باب جوامع التوحيد، ح 6.
212 - نهج البلاغه، خطبه 186.
213 - فرهنگ لغت محيط، ج 3،ص 107.
214 - شيخ بهايى در كتاب مفتاح الفلاح روايت كرده:ص 443، توضيح بعد از فصل در نافله نماز عصر و آن چه كه در آن مستحب است آمده.
215 - انسان، آيه 1.
216 - كافى، كتاب التوحيد، باب جوامع التوحيد، ح 4.
217 - فرهنگ لغت محيط: ج 3،ص 247.
218 - فرهنگ لغت المحيط: ج 4،ص 49.
219 - در شرح اسم سيد گذشت.
220 - فرهنگ لغت المحيط، ج 4،ص 286.
221 - فرهنگ لغت المحيط: يعنى اين كه از ماده شره نيست و ايراد آن همراه اين ماده در غير جايش ذكر شده است.
222 - زمر، آيه 44.
223 - سبأ، آيه 23.
224 - بقره، آيه 255.
225 - همان.
226 - حديد، آيه 12.
227 - كافى، روضه 267، ح 392.
228 - اسراء، آيه 3.
229 - اقبال الاعمال،ص 73، دعاى معروف به ابوحمزه.
230 - دعاى 37 از صحيفه سجاديه.
231 - فرهنگ لغت المحيط: ج 1،ص 262، شمخ.
232 - بقره، آيه 143.
233 - كافى، الروضه، 267، ح 392.
234 - ملك، آيه 27.
235 - كافى، ج 1،ص 138، كتاب التوحيد، باب جوامع التوحيد، ح 4.
236 - مائده، آيه 19.
237 - حجر، آيه 85.
238 - مصباح،ص 329، فصل 32.
239 - توحيد، آيات 3 - 4.
240 - توحيد، آيات 3 و 4.
241 - فرهنگ لغت محيط: ج 3،ص 52.
242 - اعراف، آيه 27.
243 - زخرف، آيه 36.
244 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص‏9.
245 - احزاب، آيه 33.
246 - اسراء، آيه 23.
247 - نساء، آيه 59.
248 - كافى، ج 1،ص 134، باب جوامع التوحيد، ج 1.
249 - صافات، آيه 180.
250 - فرهنگ لغت المحيط: ج 4،ص 364، العطو.
251 - كافى: الروضه، 94، ح 67، و كافى، ج 1،ص 133، كتاب توحيد، ح 7.
252 - آل عمران، آيه 142.
253 - نحل، آيه 18.
254 - كافى، ج 1،ص 139، كتاب توحيد، جوامع التوحيد، ح 4.
255 - ذاريات، آيه 49.
256 - مجادله، آيه 7.
257 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 31، فضل.
258 - اقبال الاعمال، 624، اعمال ماه رجب؛ بحار: 98 / 390.
259 - فرهنگ لغت محيط: ج 2،ص 110.
260 - بحار، ج 87،ص 317، ح 13، ج 91،ص 339، ح 24.
261 - انعام، آيه 95.
262 - فرهنگ لغت محيط ج 3،ص 277، فلق.
263 - فرهنگ لغت محيط ج 1،ص 325، فاد.
264 - بقره، آيه 245.
265 - فرهنگ لغت محيط: ج 2،ص 239.
266 - قاف، آيه 16.
267 - زخرف، آيه 32.
268 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 165.
269 - اقبال الاعمال: 59، اعمال ماه رمضان، دعاى افتتاح.
270 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 381.
271 - فرهنگ لغت محيط: ج 1،ص 155، القوت..
272 - دعاى عديله كه در مفاتيح الجنان ذكر شده است.
273 - فرهنگ لغت محيط: ج 2،ص 123، القهر.
274 - دعاى معروف صباح. بحار: ج 87،ص 341.
275 - رعد، آيه 33.
276 - كافى، ج 1،ص 120، باب عرش و كرسى، ح 1.
277 - فاطر، آيه 41.
278 - كافى: باب معانى اسماء، ج 1،ص 117، ح 8؛ توحيد: باب معنى الله اكبر؛ 312، ح 1؛ معانى الاخبار؛ نفس الباب؛ 11؛ بحار: ج 93،ص 219، ح 2.
279 -كافى: باب قبلى، 118؛ توحيد: باب قبلى: 313.
280 - يوسف، آيه 31.
281 - الخصال: 207، باب الاربعة، ح 27، معانى الاخبار: 189، باب معنى‏المدينة الحصينة. البحار: ج 2،ص 183.
282 -شعراء، آيه 7.
283 -دخان، آيه 17. .
284 - نمل، آيه 29.
285 - دخان، آيه 26.
286 - واقعه، آيه 77.
287 - حديد، آيه 11.
288 - توبه، آيه 46.
289 - فرهنگ لغت محيط: 2 / 126، كسر.
290 - توحيد: 264، و بحار: 92 / 107، ح 2.
291 - كافى، 1 / 90، كتاب توحيد، باب الكون و المكان، ح 6.
292 - بحارالانوار، ج 95،ص 185، ح 6؛ ج 91،ص 189.
293 - يس، آيه 93.
294 - طارق، آيات 11 - 16.
295 - فرهنگ لغت محيط: ج 3،ص 195، لطف.
296 - فرهنگ لغت محيط: ج 1،ص 358، اللوذ.
297 - فرهنگ لغت محيط: ج 1،ص 336، المجد.
298 -اقبال الاعمال: 80، و بحار: ج 98،ص 98.
299 - فرهنگ لغت المحيط: ج 2،ص 317.
300 - آل عمران، آيات 154.
301 - آل عمران، آيات 140 - 141.
302 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 270، محن.
303 - الخصال: 207، باب الاربعة: ح 27، معانى الاخبار، 189، باب معنى المدينة الحصيند، البحار: ج 2،ص 183.
304 - رعد، آيه 39.
305 - انفال، آيه 30.
306 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 272، المكن.
307 - فرهنگ لغت محيط: ج 3،ص 320.
308 - انبياء، آيه 23.
309 - آل عمران، آيه 187.
310 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 391، مل.
311 - الكافى، الروضة، 18، ح 4.
312 - الكافى: الروضة، 18، ح 4.
313 - آل عمران، آيه 162.
314 - حجرات، آيه 17.
315 - معانى الاخبار: 290، باب معنى مرگ، ح 10. از بحار: ج 67،ص 92، ح 11.
316 - بقره، آيه 28.
317 - تحف العقول: 117، ح از بحار: ج 10،ص 116.
318 - فرهنگ لغت محيط: ج 4،ص 54، النبل.
319 - فرهنگ لغت محيط: ج 1،ص 130.
320 - از دعاى معروف: دعاى ابوحمزه، اقبال الاعمال: 68.
321 - فرهنگ لغت محيط: ج 30،ص 285، نطق.
322 - يونس، آيه 14.
323 - قاموس المحيط: 1/ 253، نفح.
324 - كافى: 1 / 110، كتاب توحيد، باب اراده، ح 4.
325 - قاموس المحيط: 4 / 61، نوال و نال و نائل: عطاء.
326 - حمد، آيه 6.
327 - شورا، آيه 52.
328 - اسراء، آيه‏9.
329 - قصص، آيه 56.
330 - كافى: 1 / 135، كتاب توحيد، باب جوامع التوحيد، ح 1.
331 - زمر، آيه 16.
332 - بحار: 94 / 245، دعاء الصباح.
333 - حشر، آيه 23.
334 - اقبال الاعمال: 73، دعاى معروف ابوحمزه ثمالى.
335 - قاموس المحيط: 1 / 343، الوجد.
336 - كافى: 1 / 139، باب جوامع التوحيد، ح 4.
337 - كافى: 1 / 139، كتاب توحيد، باب جوامع التوحيد، ح 4.
338 - كافى: الروضة، 18، ح 4..
339 - قاموس المحيط: 1 / 344، ود، وداد.
340 - ممتحنه، آيه 2.
341 - بقره، آيه 109.
342 - آل عمران، آيه 69.
343 - آل عمران، آيه 118.
344 - حجر، آيه 2.
345 - معارج، آيه 11 و 12.
346 - بقره، آيه 96.
347 - بقره، آيه 105.
348 - قاموس المحيط: 1 / 176، ورث.
349 - البحار: 86 / 52، ح 57.
350 - توبه، آيه 111.
351 - قاموس المحيط: 1 / 401، وفى.
352 - نجم، آيه 40 - 41.
353 - قاموس المحيط: 4 / 401، وفى.
354 - آل عمران، آيه 55.
355 - زمر، آيه 42.
356 - بقره، آيه 201.
357 - انسان، آيه 11.
358 -بقره، آيه 257.
359 - مائده، آيه 55.
360 - تفسير البرهان: 4 / 534، سوره اخلاص، ح 9.
361 - رعد، آيه 33.
362 - كافى: 1 / 135، كتاب توحيد، باب جوامع التوحيد، ح 1.
363 - المصباح: 362.
364 - كافى: 1 / 78، كتاب توحيد، باب حدوث العالم، ح 3.
365 - كافى: 1 / 125، كتاب توحيد، باب الحركة و الانتقال، ح 3.
366 - كافى، 1 / 138، كتاب التوحيد، باب جوامع التوحيد، ح 4.
367 - كافى، 1 / 140، كتاب التوحيد، باب جوامع الخطب، ح 5.
368 - كافى، 1 / 130، كتاب التوحيد، باب العرش و الكرسى، ح 1.
369 - مجادله، آيه 7.
370 - لقمان، آيه 27.
371 - كهف، 109.
372 - تكوير، آيه 23.
373 - نجم، آيات 7 - 8.
374 - خصال: 582، بخش‏هاى هفتادم، ح 5، معانى الاخبار: 228، بخش معنى افق مبين، ح 1، از او بحار: 58 / 29 - 48.
375 - فرهنگ لغت محيط: 3 / 209، افق، 2 / 124، نظر.
376 - مصباح: 535، اقبال الاعمال: 679، و در آن: اللهم انى اسألك بالنجل الاعظم....
377 - در كافى (3 / 484، كتاب دعا، باب الثناء قبل الدعاء، ج 2) امام صادق عليه‏السلام مى‏فرمايد: يا من هو اقرب اليه من حبل الوريد، يا فعالا لما يريد، يا من يحول بين المرء و قلبه. اى كسى كه او به من از رگ گردن، نزديك‏تر مى‏باشد، اى كسى كه هر آن چه را بخواهد، انجام مى‏دهد، اى كسى كه ميان آدمى و قلبش حايل مى‏شود.
378 - انفال، آيه 24.
379 - تفسير قمى، 1 / 298.
380 - توحيد، 358، باب سعادة و شقاوة، ح 6. تفسير عياشى: 2 / 52، سوره انفال، ح 36.
381 - فرهنگ لغت محيط: 1 / 103، عزب و 2 / 34، ذر.
382 - توحيد صدوق، 90 - 91، باب معنى قل هو الله احد، بحار: 3 / 223.
383 -توحيد، آيات 1 - 2.
384 - توحيد، آيات 3 - 4.
385 - توحيد، آيات 2 - 3.
386 - توحيد، آيات 2 - 3.
387 - توحيد، آيه 4.
388 - زمر، آيه 67.
389 - توحيد: 161 - 162، بخش تفسير فرموده خداوند بلندمرتبه: و الارض جميعا...، ح 2.
390 - در منبع: المبين اليد و اليد القدرة و القوة، يقول عز و جل: و السماوات مطويات بقدرته و قوته....، يمين، يد است و يد، توانايى و نيرو مى‏باشد، خداوند منزه و بلندمرتبه مى‏فرمايد: و آسمان‏ها در پيچيده به توانايى و نيرويش مى‏باشد....
391 - فرهنگ لغت محيط: 4 / 358، طوى.
392 - اعراف، آيه 54.
393 - كافى، 1 / 127، كتاب توحيد، باب الحركة و الانتقال، ح 6 - 8.
394 - همان، منبع، ح 7.
395 - فرهنگ لغت محيط: 3 / 320، ملكه.
396 - انعام، آيه 59.
397 - عيون اخبار الرضا عليه‏السلام، 1 / 173، بخش 12، بيان مجلس امام رضا عليه‏السلام، توحيد 436، بخش بيان مجلس امام رضا عليه‏السلام. از او بحار: 10 / 314، ح 1.
398 - نهج البلاغه، خطبه 186.
399 - همان منبع.
400 - نهج البلاغه، خطبه: 179، و در كافى 1 / 139، كتاب توحيد، بخش جوامع التوحيد، ح 4.
401 - توحيد: 147، بخش صفات ذات و صفات افعال، ح 17، كافى: 1 / 109، كتاب توحيد، بخش اراده، ح 3.
402 - اسراء، آيه 111.
403 - مدثر، آيات 55 - 56.
404 - توحيد، 20، بخش پاداش موحدين، ح‏9. از او بحار: 3 / 4، ح 8.
405 - دعاى سى و نهم از صحيفه سجاديه، (بر پديد آورنده‏اش هزاران مدح و سلام باد).
406 - تفسير عياشى، 1 / 137، سوره بقره، ح 425، از او بحار: 75 / 469.
407 - بقره، آيه 255.
408 -اعلى، آيه 87.
409 - انسان، آيه 25.
410 - مزمل، آيه 8.
411 - اسراء آيه 110.
412 - كافى: 1 / 113، كتاب توحيد، بخش حدوث نام‏ها، ح 2، معانى الاخبار: 2، بخش معنى اسم، ح 2. توحيد: 119، بخش اسماء خداوند بلندمرتبه، ح 4. از آن دو بحار: 4 / 88، ح 26. عيون اخبار الرضا عليه‏السلام، 1 / 129، بخش 11، ح 24.
413 - كافى، 1 / 87، كتاب توحيد، بخش معبود، ح 1.
414 - همان منبع.
415 - كافى: 1 /87 كتاب توحيد، بخش معبود، ح 2. هم چنين درباره آن مراجعه كن: 1 / 114، بخش معانى اسماء و اين كه چه چيزى مشتق شده‏اند، ح 2. .
416 - مائده، آيه 55.
417 -نساء، آيه 59.
418 - بقره، آيه 61.
419 - آل عمران، آيه 4.
420 -آل عمران، آيه 21.
421 -يونس، آيه 95.
422 -مؤمنون، آيه 58.
423 -كافى: 1 / 206 - 207، كتاب حجت، بخش اين كه ائمه عليهم السلام نشانه‏ها هستند...، ح 1.
424 - نحل، آيه 16.
425 - كافى: 1 / 207، كتاب حجت، بخش اين كه نشانه‏هايى كه خداوند بزرگوار و بلندمرتبه در كتابش ياد كرده است، آن‏ها ائمه عليهم السلام مى‏باشند، ح 1.
426 - يونس، آيه 101.
427 - همان منبع، ح 2.
428 - قمر، آيه 42.
429 - همان منبع، ح 3.
430 -نبأ، آيه 2.
431 - كافى: 1 / 190 - 191، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام گواهان خدا بر آفريدگانش مى‏باشند.
432 - كافى: 1 / 191 - 192، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام هدايت كنندگان هستند.
433 - كافى: 1 / 192، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام عهده‏داران فرمان خداوند و گنجينه دانش او هستند.
434 -كافى: 1 / 193، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام جانشينان خداوند در زمين و درهاى او كه به وسيله آن‏ها مى‏بخشد.
435 - كافى: 1 / 190 - 191، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام گواهان خدا بر آفريدگانش مى‏باشند.
436 -كافى: 1 / 196، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام اركان زمين هستند.
437 -كافى: 1 / 207 - 208، كتاب حجت، بخش در اين كه ائمه عليهم السلام علامتها هستند... و بخش اين كه نشانه هايى كه خداوند در كتابش ياد كرده، ائمه عليهم السلام هستند.
438 -كافى: 1 / 212 - 213، كتاب حجت، بخش اينكه دانش ائمه عليهم السلام داده شده و در سينه‏هايشان استوار گرديده است.
439 - كافى: 1 / 213 - 214، كتاب حجت، بخش اينكه دانش ائمه عليهم السلام داده شده و در سينه‏هاى آنها استوار گرديده است.
440 -كافى: 1 / 217، كتاب حجت، بخش اين كه نعمتى كه خداوند بلندمرتبه در كتابش ياد كرده، ائمه عليهم السلام هستند.
441 - كافى: 1 / 144، كتاب توحيد، بخش چيزهاى استثنايى، ح 4.
442 -آيات در ابتداى خاتمه ياد شد.
443 - فصلت، آيه 53.
444 - كافى، 1 / 87، كتاب توحيد، باب معبود، ح 1.
445 - اعراف، آيه 180.
446 - اعراف، آيات 70 - 71.
447 - يوسف، آيه‏40. .
448 - نجم، آيه 23.