2- الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بـْنِ سـِنـَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ أَبِي ع يَقُولُ خَمْسُ دَعَوَاتٍ لَا يُحْجَبْنَ عَنِ الرَّبِّ تـَبـَارَكَ وَ تـَعـَالَى دَعـْوَةُ الْإِمـَامِ الْمـُقـْسـِطِ وَ دَعـْوَةُ الْمـَظـْلُومِ يـَقـُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَأَنـْتـَقـِمـَنَّ لَكَ وَ لَوْ بـَعـْدَ حـِيـنٍ وَ دَعـْوَةُ الْوَلَدِ الصَّالِحِ لِوَالِدَيْهِ وَ دَعْوَةُ الْوَالِدِ الصَّالِحِ لِوَلَدِهِ وَ دَعْوَةُ الْمُؤْمِنِ لِأَخِيهِ بِظَهْرِ الْغَيْبِ فَيَقُولُ وَ لَكَ مِثْلُهُ اصول كافى جلد 4 صفحه : 272 رواية : 2

ترجمه : 2- و نـيـز حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: پـدرم مـى فـرمـود: پـنـج دعـا است كه از درگاه پـروردگـار تبارك و تعالى محجوب نگردد (و پرده حائلى نيست كه جلويش را بگيرد) 1 دعـاى امـام عادل 2 دعاى ستمديده كه خداى عزوجل فرمايد: هر آينه بطور مسلم انتقام تو را (از سـتـمـكـارت ) بـگـيرم گرچه پس از زمانى باشد 3 دعاى فرزند صالح (و نيكوكار) بـراى پـدر و مـادر 4ـ دعاى پدر صالح براى فرزندش 5 دعاى مؤ من براى برادرش در پشت سر او كه خدا فرمايد: براى تو باد مانند آن .

3- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِيَّاكُمْ وَ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِ فَإِنَّهَا تُرْفَعُ فَوْقَ السَّحَابِ حَتَّى يَنْظُرَ اللَّهُ عـَزَّ وَ جـَلَّ إِلَيـْهـَا فَيَقُولَ ارْفَعُوهَا حَتَّى أَسْتَجِيبَ لَهُ وَ إِيَّاكُمْ وَ دَعْوَةَ الْوَالِدِ فَإِنَّهَا أَحَدُّ مِنَ السَّيْفِ اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 3

ترجمه : 3- حضرت صادق (ع ) فرمود: رسول خدا (ص ) فرمود: بترسيد از دعاى ستمديده و مظلوم زيـرا كـه آن از ابـرهـا (و پـرده هـاى مـانـع از دعـا) بـالا رود تـا خـداى عـزوجـل در آن بـنـگرد و فرمايد: آن را بالا بريد تا براى او اجابت كنم ، و بپرهيزيد از نفرين پدر كه آن از شمشير برنده تر است .

شــرح :
مـجلسى (ره ) گويد: (((سحاب ))) يعنى ابرها در اين حديث كنايه از موانع اجابت دعا است يـا مـقـصـود حـجـابـهـاى مـعـنـويـه اى اسـت كـه مـيـانـه او و پـروردگـارش حائل است يا كنايه از پرده هاى بالاى عرش يا زير آن بنا بر اختلاف اخبار ميباشد و ممكن اسـت حـمـل آن بـر ابـرهـاى مـعـروف بـنـا بـر اسـتـعـاره تـمـثـيـليـه بـراى بـيـان كمال اجابت ، و مقصود از نظر كردن خداوند نظر رحمت و عنايت و اراده پذيرفتن است .

4- مـُحـَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَخِيهِ الْحَسَنِ عَنْ زُرْعَةَ عـَنْ سـَمـَاعـَةَ عـَنْ أَبـِي عـَبـْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ أَبِي يَقُولُ اتَّقُوا الظُّلْمَ فَإِنَّ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِ تَصْعَدُ إِلَى السَّمَاءِ اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 4

ترجمه : 4- حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: پدرم مى فرمود: از ستم بپرهيزيد زيرا دعاى ستمديده بآسمان بالا رود.

5- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ قَدَّمَ أَرْبَعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ثُمَّ دَعَا اسْتُجِيبَ لَهُ اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 5

ترجمه : 5- و نـيـز امـام صـادق عـليـه السـلام فـرمـود: هـر كـه چـهـل مـؤ مـن را (در دعا) جلو اندازد (و بآنها دعا كند) سپس (براى خود) دعا كند دعايش اجابت شود.

6- مـُحـَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ طَلْحَةَ النَّهـْدِيِّ عـَنْ أَبـِي عـَبـْدِ اللَّهِ ع قـَالَ قـَالَ رَسـُولُ اللَّهِ ص أَرْبـَعَةٌ لَا تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ حَتَّى تُفَتَّحَ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ تَصِيرَ إِلَى الْعَرْشِ الْوَالِدُ لِوَلَدِهِ وَ الْمَظْلُومُ عَلَى مَنْ ظَلَمَهُ وَ الْمُعْتَمِرُ حَتَّى يَرْجِعَ وَ الصَّائِمُ حَتَّى يُفْطِرَ اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 6

ترجمه : 6- و نيز حضرت صادق (ع ) فرمود: چهار كسى هستند كه دعاشان باز نگردد درهاى آسمان بـراى آنـهـا باز شود و بعرش ‍ رسند: دعاى پدر براى فرزندش ، دعاى مظلوم بر آنكه باو ستم كرده ، دعاى عمره كننده تا بوطن باز گردد، دعاى روزه دار تا وقتى افطار كند.

7- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ النَّبِيُّ ص لَيْسَ شَيْءٌ أَسْرَعَ إِجَابَةً مِنْ دَعْوَةِ غَائِبٍ لِغَائِبٍ اصول كافى جلد 4 صفحه : 274 رواية : 7

ترجمه : 7- و نـيـز حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: رسـول خـدا (ص ) فـرمـوده : هـيچ دعايى زودتر باجابت نرسد از دعاى شخص غائب كه براى غائب ديگرى كند.

8- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص دَعَا مُوسَى ع وَ أَمَّنَ هَارُونُ ع وَ أَمَّنَتِ الْمَلَائِكَةُ ع فَقَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تـَعـَالَى قـَدْ أُجـِيـبـَتْ دَعـْوَتُكُم ا فَاسْتَقِيم ا وَ مَنْ غَزَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اسْتُجِيبَ لَهُ كَمَا اسْتُجِيبَ لَكُمَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ اصول كافى جلد 4 صفحه : 274 رواية : 8

ترجمه : 8- و نـيـز آن حـضـرت (ع ) فـرمود: رسول خدا (ص ) فرمود: حضرت موسى دعائى كرد و هارون آمين گفت ، و فرشتگان نيز آمين گفتند، پس خداى تبارك و تعالى فرمود: (((هر آينه دعاى شما مستجاب شد پس بايد استقامت (و پايدارى ) كنيد))) (سوره يونس آيه 89) و هر كه در راه خدا جهاد كند دعايش مستجاب شود چنانچه دعاى شما باجابت رسيدتا روز قيامت .

*باب كسيكه دعايش باجابت نرسد* بَابُ مَنْ لَا تُسْتَجَابُ دَعْوَتُهُ

1- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ حُسَيْنِ بْنِ مُخْتَارٍ عَنِ الْوَلِيدِ بْنِ صـَبـِيـحٍ عـَنْ أَبـِي عـَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ صَحِبْتُهُ بَيْنَ مَكَّةَ وَ الْمَدِينَةِ فَجَاءَ سَائِلٌ فَأَمَرَ أَنْ يُعْطَى ثُمَّ جَاءَ آخَرُ فَأَمَرَ أَنْ يُعْطَى ثُمَّ جَاءَ آخَرُ فَأَمَرَ أَنْ يُعْطَى ثُمَّ جَاءَ الرَّابِعُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع يُشْبِعُكَ اللَّهُ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَيْنَا فَقَالَ أَمَا إِنَّ عِنْدَنَا مَا نُعْطِيهِ وَ لَكِنْ أَخْشَى أَنْ نـَكـُونَ كـَأَحَدِ الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ لَا يُسْتَجَابُ لَهُمْ دَعْوَةٌ رَجُلٌ أَعْطَاهُ اللَّهُ مَالًا فَأَنْفَقَهُ فِي غـَيـْرِ حـَقِّهِ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فَلَا يُسْتَجَابُ لَهُ وَ رَجُلٌ يَدْعُو عَلَى امْرَأَتِهِ أَنْ يُرِيحَهُ مـِنـْهـَا وَ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَمْرَهَا إِلَيْهِ وَ رَجُلٌ يَدْعُو عَلَى جَارِهِ وَ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ السَّبِيلَ إِلَى أَنْ يَتَحَوَّلَ عَنْ جِوَارِهِ وَ يَبِيعَ دَارَهُ اصول كافى جلد 4 صفحه : 274 رواية : 1

ترجمه : 1ـ وليد بن صبيح گويد: ميان راه مكه و مدينه همراه حضرت صادق (ع ) بودم پس سائلى آمـد (و چـيـزى درخـواسـت كـرد حـضـرت دسـتـور داد بـاو چـيـزى بـدهـنـد، سـائل ديـگرى آمد آنحضرت دستور دادند چيزى باو نيز داده شود، سپس ديگرى آمد دستور فـرمـود بـاو هـم داده شـود، تـا ايـنـكـه سـائل چهار مى آمد حضرت صادق (ع ) فرمود: خدا سـيرت كند (و براى او دستورى نفرمود) سپس رو بما كرد و فرمود: آگاه باشيد هر آينه نزد ما هست چيزى كه باو بدهيم ولى مى ترسيم مانند يكى از آن سه كس شويم كه دعايشان مستجاب نشود: (يكى ) آن مردى است كه خداوند مالى بـاو بـدهـد و آنـرا در غـيـر مورد شايسته اش خرج كند، سپس بگويد: خدا يا بمن بده (كه چـنـيـن كـسى ) دعايش مستجاب نشود، و (ديگر) مردى كه درباره زن خود دعا كند كه خدا خود دعـا كـنـد كـه خـدا او را از آن زن راحـت كـنـد بـا ايـنـكـه خـداى عـزوجـل كـار طـلاق آن زن را بـاو واگـذار كـرده (و مى تواند او را طلاق دهد و بدين وسيله راحـت شـود)، (سـوم ) مـردى كـه بـر هـمـسـايـه خود نفرين كند (و از همسايه آزادى او بخدا شـكـايـت كـنـد) با اينكه خداى عزوجل براى او راهى قرار داده ، و آن اينست كه خانه خود را بفروشد و از همسايگى او بجاى ديگر رود.

شــرح :
مجلسى (ره ) گويد: ظاهر آنست كه سائلين از مخالفين و مستضعفين بوده اند و از اين روى آنـحـضرت بسه نفرشان اكتفا فرمود (و بچهارمى چيزى نداد) و گرنه آنها كسانى هستند كـه شـيـعـيـانـشان را بر خود مقدم مى داشتند، يا اينكه اين كردار حضرت براى ياد دادن و آمـوخـتـن حـكم اتفاق بوده و فهماندن اينكه بيش از اين مقدار براى توسعه بر مؤ منين لازم نيست .

2- أَبـُو عـَلِيٍّ الْأَشـْعـَرِيُّ عـَنْ مـُحـَمَّدِ بـْنِ عـَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ إِبـْرَاهِيمَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَرْبَعَةٌ لَا تُسْتَجَابُ لَهُمْ دَعْوَةٌ رَجُلٌ جَالِسٌ فِي بَيْتِهِ يَقُولُ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالطَّلَبِ وَ رَجُلٌ كَانَتْ لَهُ امْرَأَةٌ فَدَعَا عَلَيْهَا فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ أَمْرَهَا إِلَيْكَ وَ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَفْسَدَهُ فَيَقُولُ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالِاقْتِصَادِ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالْإِصْلَاحِ ثُمَّ قَالَ وَ الَّذِينَ إِذ ا أَنـْفـَقـُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ ك انَ بَيْنَ ذ لِكَ قَو اماً وَ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَدَانَهُ بِغَيْرِ بَيِّنَةٍ فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالشَّهَادَةِ مـُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ عِمْرَانَ بْنِ أَبِي عَاصِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع مِثْلَهُ اصول كافى جلد 4 صفحه : 275 رواية : 2

ترجمه : 2- حضرت صادق (ع ) فرمود: چهار كس هستند كه دعايشان باجابت نرسد: (1) مردى كه در خـانـه خـود نـشـسـتـه و مـى گـويد: خدايا بمن روزى بده ، پس بوى گفته شود: آيا بتو دسـتـور نـدادم كـه بـجستجوى روزى برو؟ (2) مردى كه زنى دارد و بر او نفرين كند كه بـاو گـفـته شود: آيا كار او را بتو واگذار نكردم ؟ (اختيار طلاق و رها كردنش بدست تو اسـت ) (3) مـردى كـه مالى دارد و ان را از بين برده و فاسد كرده و مى گويد: خدايا بمن روزى بـده ، پـس بـوى گـفـتـه شـود: آيـا بـتو دستور ميانه روى ندادم ؟ آيا بتو دستور اصلاح مالت را ندادم ؟ سپس (باين آيه استشهاد كرده ) فرمود: (((و كسانيكه هرگاه اتفاق كنند نه اصراف كنند و نه بر خود تنگ گيرند و باشند ميان ايندو))) (سوره فرقان آيه 67) (4) مـردى كـه مـالى را بـدون شـاهـد و گواه بديگرى وام دهد (و سپس بانكار مديون بـرخـورد كـنـد، و بـراى دريـافـت طـلبـش از مـديـون مـنـكـر بـدرگـاه خـداونـد متعال رو آورد و از او استمداد جويد) كه باو گفته شود: آيا بتو دستور ندادم (كه هنگام وام دادن ) گواه بگيرى ؟ و مانند اين حديث بسند ديگر نيز از آنحضرت روايت شده .

3- الْحـُسـَيـْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عـَنِ الْوَلِيـدِ بْنِ صَبِيحٍ قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ ثَلَاثَةٌ تُرَدُّ عَلَيْهِمْ دَعَوْتُهُمْ رَجُلٌ رَزَقَهُ اللَّهُ مـَالًا فـَأَنـْفـَقـَهُ فِي غَيْرِ وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ يَا رَبِّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَرْزُقْكَ وَ رَجُلٌ دَعَا عـَلَى امـْرَأَتـِهِ وَ هـُوَ لَهَا ظَالِمٌ فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ أَمْرَهَا بِيَدِكَ وَ رَجُلٌ جَلَسَ فِي بَيْتِهِ وَ قَالَ يَا رَبِّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ لَكَ السَّبِيلَ إِلَى طَلَبِ الرِّزْقِ اصول كافى جلد 4 صفحه : 276 رواية : 3

ترجمه : 3- وليد بن صبيح گويد: از آنحضرت عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: سه كس هستند كـه دعـاى آنـهـا بـخـودشـان بـرگـردد و بـاجـابت نرسد: (1) مردى كه خداوند باو مالى ارزانـى داشـتـه و او بـيجا و بى مورد خرج كرده و سپس بگويد: خدايا بمن روزى ده ، كه بـاو گـفـتـه شـود: آيـا بـتـو روزى نـدادم ؟ (2) مردى كه بر همسر خود باينكه باو ستم نفرين كند كه باو گفته شود: آيا كار (جدائى و طلاق ) او را بدست تو ندادم ؟ (3) مردى كـه در خـانـه اش بـنـشيند و بگويد: پروردگارا بمن روزى بده كه باو گفته شود: آيا براى تو راه پيدا كردن روزى را قرار ندادم ؟

شــرح :
مجلسى (ره ) در جمله (((و هو لها ظالم ))) گويد: يعنى آن مرد بسبب آن نفرين نسبت بآن زن ستمكار است ، زيرا نفرين او بر آن زن با اينكه قدرت بر خلاصى از او از راه ديگر دارد و ظلم و ستم است .

*باب نفرين بر دشمن* بَابُ الدُّعَاءِ عَلَى الْعَدُوِّ

1- عـِدَّةٌ مـِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عـَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ شَكَوْتُ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع جَاراً لِي وَ مَا أَلْقَى مِنْهُ قَالَ فَقَالَ لِيَ ادْعُ عـَلَيـْهِ قـَالَ فـَفـَعـَلْتُ فـَلَمْ أَرَ شَيْئاً فَعُدْتُ إِلَيْهِ فَشَكَوْتُ إِلَيْهِ فَقَالَ لِيَ ادْعُ عـَلَيـْهِ قـَالَ فـَقـُلْتُ جـُعـِلْتُ فـِدَاكَ قـَدْ فـَعـَلْتُ فَلَمْ أَرَ شَيْئاً فَقَالَ كَيْفَ دَعَوْتَ عَلَيْهِ فَقُلْتُ إِذَا لَقِيتُهُ دَعَوْتُ عَلَيْهِ قَالَ فَقَالَ ادْعُ عَلَيْهِ إِذَا أَدْبَرَ وَ إِذَا اسْتَدْبَرَ فَفَعَلْتُ فَلَمْ أَلْبَثْ حَتَّى أَرَاحَ اللَّهُ مِنْهُ اصول كافى جلد 4 صفحه : 276 رواية : 1

ترجمه : 1- اسـحـاق بـن عمار گويد: به حضرت صادق (ع ) از دست همسايه اى كه داشتم و آزارى كه او از بمن مى رسيد شكايت كردم ؟ گويد: بمن فرمود: بر او نفرين كن ، پس من نفرين كردم ولى نتيجه اى نديدم ، پس دوباره خدمتش رفتم و شكايت كردم ؟ فرمود: بر او نفرين كـن گـويـد: عـرضـكردم : فدايت گردم من نفرين كردم و نتيجه اى نديدم ، فرمود: چگونه نفرين كردى ؟ عرضكردم : هرگاه باو برخوردم نفرينش كردم ، گويد: فرمود: چون بتو پـشـت كند و رو گرداند نفرينش كن ، پس ‍ من اينكار را كردم و زمانى نگذشت كه خدا مرا از شر او آسوده كرد.

شــرح :
ظاهر اين خبر با ذيل حديث اول از باب قبل كمى منافات دارد زيرا در آنجا فرمود نفرين در حـق هـمـسايه صحيح نيست و مستجاب نشود چون انسان مى تواند خانه خود را بفروشد و از وى خـلاص شـود و در ايـنـجـا فـرمـود نـفـريـن بـا چـنـين شرطى (يعنى هنگام پشت كردن و روگـردانـدنش ) پذيرفته گردد و رفع و تنافى به قرينه عنوان باب بدين است كه در حـديث قبل مراد نفرين در حق همسايه ايست كه صدمه اش به انسان تنها از جهت همسايگى نه از راه دشمنى . و در اين خبر مراد نفرين بد دشمنى است كه در همسايگى انسان است نه همسايه فقط.

2- وَ رُوِيَ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ ع قَالَ إِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ عَلَى أَحَدٍ قَالَ اللَّهُمَّ اطْرُقْهُ بِبَلِيَّةٍ لَا أُخْتَ لَهَا وَ أَبِحْ حَرِيمَهُ اصول كافى جلد 4 صفحه : 277 رواية : 2

ترجمه : 2- و از حضرت ابى الحسن عليه السلام روايت شده كه فرمود: هرگاه يكى از شماها بر دشـمـن نـفـرين كند بگويد: (((اللهم اطرقه ببلية لا اخت لها و ابح حريمه ))) (يعنى بار خدايا او را ببلاى شبانه كه مانند ندارد دچار كن ، و دشمن را بر او چيره ساز).

3- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مَالِكِ بْنِ عَطِيَّةَ عـَنْ يـُونـُسَ بـْنِ عَمَّارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ لِي جَاراً مِنْ قُرَيْشٍ مِنْ آلِ مُحْرِزٍ قَدْ نـَوَّهَ بـِاسـْمِي وَ شَهَرَنِي كُلَّمَا مَرَرْتُ بِهِ قَالَ هَذَا الرَّافِضِيُّ يَحْمِلُ الْأَمْوَالَ إِلَى جَعْفَرِ بْنِ مـُحـَمَّدٍ قـَالَ فـَقـَالَ لِي فـَادْعُ اللَّهَ عـَلَيـْهِ إِذَا كـُنـْتَ فـِي صـَلَاةِ اللَّيْلِ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ فِي السَّجـْدَةِ الْأَخـِيـرَةِ مـِنَ الرَّكـْعـَتَيْنِ الْأُولَيَيْنِ فَاحْمَدِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَجِّدْهُ وَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنَّ فـُلَانَ بـْنَ فـُلَانٍ قـَدْ شـَهـَرَنـِي وَ نـَوَّهَ بِي وَ غَاظَنِي وَ عَرَضَنِي لِلْمَكَارِهِ اللَّهُمَّ اضْرِبْهُ بِسَهْمٍ عَاجِلٍ تَشْغَلْهُ بِهِ عَنِّي اللَّهُمَّ وَ قَرِّبْ أَجَلَهُ وَ اقْطَعْ أَثَرَهُ وَ عَجِّلْ ذَلِكَ يَا رَبِّ السَّاعَةَ السَّاعـَةَ قـَالَ فـَلَمَّا قـَدِمـْنـَا الْكـُوفَةَ قَدِمْنَا لَيْلًا فَسَأَلْتُ أَهْلَنَا عَنْهُ قُلْتُ مَا فَعَلَ فُلَانٌ فـَقـَالُوا هـُوَ مَرِيضٌ فَمَا انْقَضَى آخِرُ كَلَامِي حَتَّى سَمِعْتُ الصِّيَاحَ مِنْ مَنْزِلِهِ وَ قَالُوا قَدْ مَاتَ اصول كافى جلد 4 صفحه : 277 رواية : 3

ترجمه : 3- يونس بن عمار گويد: به حضرت صادق (ع ) عرض كردم : من گرفتار همسايه اى از قـريـش از آل مـحـرز شـده ام كـه نـام مـرا فـاش كـرده و مرا شهره مردم ساخته (كه همه مرا بشناسند) هرگاه به او بگذرم گويد: اين را فضى است و مالها را به نزد جعفر بن محمد مـى بـرد؟ گويد: حضرت به من فرمود: در نماز شب به او نفرين كن آنگاه كه به سجده روى در سـجـده آخـر از ركـعـت اول ، پـس خداى عزوجل را حمد كن و تمجيد نما و بگو: (آنچه ترجمه اش اينست :) بار خدايا فلان پسر فلان مرا شهره مردم كرده ، و نام مرا فاش كرده و مرا بخشم آورده و در معرض خطرها قرار داده بار خدايا او را با تير شتابانى بزن كه او را از مـن بـاز دارى ، بـار خـدايـا مـرگـش را نـزديـك كـن و اثـرش را از مـيـان بـردار، و پـروردگـارا در آن شـتـاب كـن ، السـاعـة . السـاعـة (يعنى هم اكنون )، گويد: همينكه به كـوفـه آمـديـم شـبـانـه وارد شـديـم ، و از خـانـواده خـود از حـال آن مـرد پرسيدم و گفتم : فلانى چه كرد؟ گفتند: مريض و بيمار است ، و هنوز سخنم را به پايان نرسانده بودم كه صداى شيون از خانه اش ‍ بلند شد و گفتند: مرد.

4- أَحـْمـَدُ بـْنُ مـُحـَمَّدٍ الْكـُوفـِيُّ عـَنْ عـَلِيِّ بـْنِ الْحـَسـَنِ التَّيْمِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ يـَعـْقُوبَ بْنِ سَالِمٍ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لَهُ الْعَلَاءُ بْنُ كَامِلٍ إِنَّ فُلَاناً يـَفـْعَلُ بِي وَ يَفْعَلُ فَإِنْ رَأَيْتَ أَنْ تَدْعُوَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ هَذَا ضَعْفٌ بِكَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنَّكَ تـَكْفِي مِنْ كُلِّ شَيْءٍ وَ لَا يَكْفِي مِنْكَ شَيْءٌ فَاكْفِنِي أَمْرَ فُلَانٍ بِمَ شِئْتَ وَ كَيْفَ شِئْتَ وَ مِنْ حَيْثُ شِئْتَ وَ أَنَّى شِئْتَ اصول كافى جلد 4 صفحه : 278 رواية : 4

ترجمه : 4- يـعـقـوب بـن سـالم گـويـد: خـدمـت حـضـرت صـادق (ع ) بـودم پـس عـلاء بـن كـامـل بـه آن حـضـرت عرض كرد: همانا فلان كس به من (آزار) مى كند (و هر چه خواهد) مى كند؟ اگر صلاح مى دانيد بدرگاه خداى عزوجل بر او نفرين كنيد؟ فرمود: اين از ضعف (و ناتوانى ) تو است بگو: (((بار خدايا تو از هر چيز كفايت كنى و چيزى از تو كفايت نكند كار فلان كس را درباره من كفايت فرما بدانچه خواهى و هر گونه خواهى و از هر راهى كه و از آنجا كه خواهى ))).

شــرح :
مـجـلسـى (ره ) گـويـد: ايـنـكه امام (عليه السلام ) فرمود: (((اين از ضعف تو است ))) چند احـتـمـال دارد (1) اشـاره بـه ايـنـسـت كـه ضرر زدن به دشمن بسبب نفرين بواسطه ضعف تـقـوى و ورع و ضـعـف دعـا و تـوكل بر خدا است . (2) اينكه مقصود ضعف يقين تو است كه بخدا پناه نبردى و بدرگاه او نرفته و به نزد من آمده اى و از من در خواست دعا كنى . (3) مقصود ضعف در تقيه و كيفيت معاشرت است كه نتوانسته اى دشمن را راضى نگهدارى . (4) اشاره به چيزى كه از سخنان آن حضرت در ضمن معلوم مى شود، كه چنين استفاده شود كه دعـا كـرده و چـون دعـايـش مـسـتـجـاب نـشـده ايـنـك بـدان حـضـرت تـوسـل جـسـته ، و معناى فرمايش حضرت بنابراين چنين است : كه مستجاب نشدن دعاى تو بخاطر ضعف (و كمى ) دانش تو درباره دعا و آداب و شرائط آنست ، سپس اين دعا را به او آموخت .

5- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مـُحـَمَّدٍ عـَنِ ابـْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْمـِسـْمـَعِيِّ قَالَ لَمَّا قَتَلَ دَاوُدُ بْنُ عَلِيٍّ الْمُعَلَّى بْنَ خُنَيْسٍ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لَأَدْعُوَنَّ اللَّهَ عَلَى مَنْ قَتَلَ مَوْلَايَ وَ أَخَذَ مَالِي فَقَالَ لَهُ دَاوُدُ بْنُ عَلِيٍّ إِنَّكَ لَتُهَدِّدُنِي بِدُعَائِكَ قَالَ حـَمَّادٌ قـَالَ الْمـِسْمَعِيُّ فَحَدَّثَنِي مُعَتِّبٌ أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع لَمْ يَزَلْ لَيْلَتَهُ رَاكِعاً وَ سَاجِداً فـَلَمَّا كـَانَ فـِي السَّحـَرِ سـَمِعْتُهُ يَقُولُ وَ هُوَ سَاجِدٌ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِقُوَّتِكَ الْقَوِيَّةِ وَ بِجَلَالِكَ الشَّدِيدِ الَّذِي كُلُّ خَلْقِكَ لَهُ ذَلِيلٌ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ أَنْ تَأْخُذَهُ السَّاعَةَ السَّاعَةَ فَمَا رَفَعَ رَأْسَهُ حَتَّى سَمِعْنَا الصَّيْحَةَ فِي دَارِ دَاوُدَ بْنِ عَلِيٍّ فَرَفَعَ أَبُو عـَبْدِ اللَّهِ ع رَأْسَهُ وَ قَالَ إِنِّي دَعَوْتُ اللَّهَ بِدَعْوَةٍ بَعَثَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ مَلَكاً فَضَرَبَ رَأْسَهُ بِمِرْزَبَةٍ مِنْ حَدِيدٍ انْشَقَّتْ مِنْهَا مَثَانَتُهُ فَمَاتَ اصول كافى جلد 4 صفحه : 278 رواية : 5

ترجمه : 5- مـسـمـعى گويد: همينكه داود بن على (كه از جانب خلفاى عباسى حاكم مدينه بود) معلى بـن خـنيس را (كه آزاد كرده امام صادق عليه السلام و از نزديكان آن حضرت بود) كشت ، و آن حضرت عليه السلام فرمود: هر آينه نفرين كنم بدرگاه خدا كسيكه آزاد شده من (معلى ) را كشته ، و مال مرا ربوده است ؟ داود بن على گفت : آيا مرا به نفرين خود تهديد مى كنى ؟ حماد (كه راوى حديث است ) گويد: مـسـمـعـى گـفـت : مـعـتـب (خادم امام صادق عليه السلام ) براى من حديث كرد امام صادق عليه السلام در آن شب پيوسته در ركوع و سجود بود، پس همينكه سحر شد شنيدم كه در سجده مـى فـرمـود: (((بـار خـدايا از تو به نيروى نيرومندت و بجلالت سختت كه همه آفريده هـايـت در بـرابر آن خوراند درخواست كنم كه بر محمد و خاندانش رحمت فرستى و او را هم اكـنـون السـاعـه بـگـيـرى ))) (معتب گويد:) آن حضرت سر از سجده بر نداشته بود كه فـريـاد شـيـون از خـانـه داود بـن عـلى شـنيديم ، پس حضرت صادق (ع ) سر (از سجده ) بـرداشـت و فـرمـود: مـن خـدا را بـه دعـائى خـوانـدم و خـداى عزوجل فرشته اى فرستاد كه با ميلى آهنين چنان بر سر او زد كه مثانه اش از آن ضربت شكافت و مرد.