((در پى كسب معالى از وطن دور شو و به سفر پرداز كه در سفر پنج فايده نهفته است . زدوده شدن اندوه ، كسب معيشت ، به دست آوردن علم و آداب ، و همنشينى با مردان بزرگ .))
اين تفاءل دقيقا مطابق با هدف بود، زيرا ((صحبت ماجد)) اشاره داشت به عالم بزرگوار سيد ماجد بحرانى . بنابراين در شيراز در محضر آن فقيه عصر كه متبحر در علم حديث بود به فراگيرى آن علم پرداخت ، تا آنكه بصيرتى در علم حلال و حرام و ساير مسائل فقه حاصل نمود و به درجه اجتهاد نائل گشت .
سپس به اصفهان بازگشت و به خدمت شيخ بهاءالدين عاملى رسيد و از ايشان اجازه روايت حديث گرفت . آنگاه به سفر حج رفت و در آن سفر از محضر شيخ محمد بن شيخ حسن نوه شهيد ثانى نيز به دريافت اجازه روايت نائل گشت .
پس از بازگشت از سفر حج نيز پيوسته در طلب علم بود و هر جا نامى از عالمى مى شنيد كه بهره اى از علم و كمال داشت به محضر او مى رفت و بهره اى مى برد، اما روز به روز بر عطش علمى او افزوده مى گشت ، تا آنكه - بنابر اظهار خود - در شهر مقدس قم به خدمت صدرالمتالهين شيرازى رسيد كه در فنون علم باطن و حكمت نظرى و علمى يگانه دهر و سرآمد عصر بود. مدت 8 سال در محضر آن حكيم به تعلم و رياضت پرداخت تا بصيرتى در علم باطن پيدا نمود، و سرانجام به شرف دامادى ايشان سرافراز گرديد. پس از رفتن ملاصدرا به شيراز، فيض نيز به شيراز رفت و دو سال ديگر در خدمت او زانو زد و معارف بسيارى را تحصيل نمود و از سوى آن عالم بزرگ به لقب ((فيض )) مشرف گشت .
داماد ديگر ملاصدرا مرحوم ملا عبدالرزاق لاهيجى صاحب كتاب شوارق الالهام در شرح تجريد الكلام خواجه نصير طوسى و گوهر مراد و كتابهاى ديگر است كه از سوى پدر همسر خويش به لقب ((فياض )) فائز آمد. گويند: روزى همسر فيض (صدريه ) به پدر گفت : چرا همسر مرا فيض ‍ ناميديد و همسر خواهرم (بدريه ) را فياض كه بر مبالغه و افزونى دلالت دارد؟ پدر پاسخ داد: فيض مصدر است و هيچ قيدى در آن نيست ، لذا بر مبالغه بيشترى دلالت مى كند!
اساتيد
1 و 2) پدر بزرگوار و دايى گرانقدر و دانشمند خويش 3) صدر المتالهين شيرازى 4) سيد ماجد بن على بحرانى 5) شيخ محمد نوع شهيد ثانى 6) شيخ بهاءالدين عاملى 7) مولى محمد طاهر قمى 8) مولى خليل قزوينى (شارح اصول كافى ) 9) مولى صالح مازندرانى (شارح كافى )
شاگردان  
معروفترين شاگردان فيض عبارتند از: 1) علامه مجلسى رحمة الله كه از او اجازه حديث داشته است 2) سيد نعمة الله جزائرى شوشترى 3) قاضى سعيد قمى (حكيم معروف ) 4) فرزند بزرگوارش علم الهدى .
تاءليفات  
فيض رحمة الله از پركارترين عالمان شيعه است . دقيقه اى از عمر عزيز خويش را به بطالت سپرى نكرده و حدود دويست اثرى كه از او بجاى مانده دليل اين مدعاست ، آثارى كه برخى از آنها خود بالغ بر دهها مجلد است . فيض رحمة الله در همه رشته هاى علوم اسلامى دست به قلم برده و اثرى از خود به يادگار نهاده است . آثار علمى او را به شكل زير دسته بندى نموده و به ذكر اهم آن ها مى پردازيم :
1) عقايد و معارف (كلام و حكمت )
حق اليقين ، عين اليقين ، علم اليقين ، اصول المعارف ، بشارة الشيعة ، اللب ، اللباب ، قرة العين ، كلمات مكنونه ، ميزان القيامة ، مرآة الآخرة ، راه صواب .
2) حديث
الوافى ، الشافى ، نوادر الاخبار
3) ادعيه
شرح مختصر صحيفه ، منتخب الاوراد، خلاصة الاذكار
4) فقه
مفاتيح الشرايع ، معتصم الشيعة ، ابواب الجنان ، الشهاب الثاقب ، اسرار الصلاة ، النخبة
5) اصول فقه
الحق المبين ، سفينة النجاة ، نقد الاصول الفقهيه ، الاصول الاصيلة (كه همه بر مذاق اخباريگرى است )
6) تفسير
صافى ، اصفى ، مصفى ، تنوير المواهب (حاشيه بر تفسير كاشفى )
7) اخلاق
المحجة البيضاء، الحقايق ، الفت نامه ، زادالسالك
8) عرفان
منتخب ابواب الفتوحات المكية ، مشواق ، تهييج الشوق
9) طبيعيات و نجوم
تشريح العالم
10) ادبيات و شعر
گلزار قدس ، ديوان ، شوق المهدى عليه السلام ، مثنويات كه سلسبيل نام دارد و هر كدام را نامى است
11) كليات و متفرقات
انصاف ، اربعين ، فهرست العلوم ، شرح صدر، منهاج النجاة ، محاكمه ⁽³⁾
افكار، عقايد و روشها 
فيض رحمة الله يك عالم دينى به تمام معنى بوده است ، عالمى ذوفنون و متخصص و آگاه در همه علوم اسلامى ، وى بر اساس تقسيمى كه خود به عمل آورده (عالم به علم ظاهر، عالم به علم باطن ، عالم به هر دو) عالمى جامع علوم ظاهرى و باطنى ، و جامع ميان قال و حال و عقل و عشق بوده است . آثار متنوعى كه از او در همه زمينه ها به ظهور پيوسته ، هر يك نمايانگر گوشه اى از شخصيت فكرى و علمى و حالى اوست . او در عصرى مى زيسته كه هم محدثان ضد فلسفه و عرفان فراوان بوده اند و هم حكيمان عرفان گرا و هم صوفيان باز مشرب و اهل تسامح ، اما در هيچ يك از اين گروهها محصور نگشته بلكه از هر رشته بهره اى وافر از مسائل حقه آن برده است .
در سالهاى آغازين بيشتر در پى آثار فقهى بود، سپس به علوم عقلى و حكمى و عرفانى تمايل پيدا نمود و اين علوم را در نهايت دقت و فهم فرا گرفت و آثارى نيز در اين زمينه ها پرداخت . و پس از طى اين مراحل گرايش ‍ بيشترى به حديث پيدا كرد و در اثر همين گرايش تا حدودى از تصوف و باطن گرايى دور شد و بر ضد اجتهاد و دانش اصول شوريد. البته روحيه اخباريگرى از پيش در وى وجود داشته . رساله شرح صدر و انصاف وى روشنگر اين تحولات و بيان اين ادوار است . تفصيل اين دوره ها و ذكر شواهد از آثار او تاليفى جداگانه مى طلبد، و در اين زمينه آثارى موجود است (ده رساله ، مقدمه حجة الاسلام رسول جعفريان ).
وى با آنكه افكار اجتماعى بلندى داشت و از جمله شركت در نماز جمعه را واحب عينى مى دانست و در مساءله امر به معروف و نهى از منكر بسيار جدى بود، ولى عليرغم دعوتهاى مكررى كه از سوى شاهان صفوى مبنى بر قبول برخى مناصب دينى - اجتماعى از وى به عمل مى آمد، به جهت زمان شناسى و آگاهى از احوال عالم نمايان عصر خود كه پيوسته براى او پاپوش مى دوختند، از قبول اين مناسب پرهيز داشت و سرگرم تاليف و تبليغ بود و كمتر با خلق مى آميخت .
در يكى از اشعار مى گويد: