مريم دوران
اى دختــــر ديــن و خواهر ايمان
اى مهـــر سپــــهر دانش و عرفان
اى اســوة شــرم و عفت و عصمت
الـــگوىِ وقــار و حشمـتِ نسوان
اى بنـــت امام هفتميــن، مــوسی
آن معـــدن صبر و حجّت يــزدان
در چـــرخ وفا، تو مهرِ رخشنــده
در بـــرج حيـا، تو اخـ‌ــــر تابان
اى رونــــق ديــــن احمـد مرسل
اى پايـــــة رفعتـت بر از كيـوان
بر اوج شــرف، مثـــالی از زهـرا
در قـــدس مقـــام، مــريم دوران
در بــاغ كمــال، نوگــــل ياسين
واز بَحـــر كرم، تو لؤلؤ و مرجان
فيــض تو رســد به كهتـر و مهتـر
كان جلـــوه بود ز رحمت رحمان
آباء تــو جمــله رَهبــران خلــق
عاليقـــدَر و جـــلال و عاليشــان
مهــر تو به زخـم‌ها همــه مرهم
لطــف تو به دردها همـــه درمان
دشـــوارى كـــارها و سخـــتي‌ها
از فيــض عنايتـــت شـــود آسـان
در وصــف تو منطـقــم بـود الكن
در قــدر تــو عقــل واله و حيران
قــم از تو شــده اســت قبّةالاسلام
فخـــرش بـه تو پايدار و جاويدان
ميعـــاد تـــقرّب اسـت و عشّ آل
كانون علــــوم بى حــــدّ قــرآن
اى گوهــر بحــر رأفت و رحمت
اى عنصر جــود، معـــدن احسـان
بين «لطفى صافى» پــريشان حــال
سرگشته به تيه حسـرت و خسران
طى كرده بهـــار عمـر در غفلــت
كرده اســـت سياه نامـه از عصيان
از خــوف گنـاه و هول روز حشر
چون بيد، تنــش همــى بود لرزان
در خجلـت از آن بـود كه در فردا
ظاهر شــود آنچه كرده در پنهـان
با ايـن همه خواهد از شما كاحوال
گــردد به شفــاعت شمــا جبران
با حــــبّ محمّــــــد و ولاى آل
امّيـــد نجـــات دارد و غفــــران
بر احمــد و آل، بــى حد و بسيار
تسليم و تحيّات قـــادر سبــــحان
اسوه عفاف
زهى حرم كه بــــود قبّـــه‌اش سـراج امم
زهى حرم كه بر افلاك بـر زده است
علَم
رواق آن به شــرافت نــمودِ بيـت و مقـام
زمين آن به فضيــلت مثـال حـجـر و حرم
نسيم آن هــمه جـان پرور و نشـاط انگيز
هــواى آن همــه آرام‌بـــخش درد و الـم
زهـى حرم كه بـــود مرقـــد حبيبـة حق
كريـــمة دو ســــرا بـــانوى فرشته خدم
جنــاب فاطمــــه دخـــت فواطم عظمى
مــلاذ عالميـــان و مطــاف عُرْب و عجم
زنـــى چــگونه زنى فخــر بانـوان جهان
زنـــى چـــگونه زنى كــز خدا بود ملهم
زنـــى چـــگونه زنى پــرتو جلال رسول
زنـــى چــگونه زنى معـــدن سخا و كرم
زنـــى چــگونه زنى سرو بـــوستان بتول
زنـــى چــگونه زنى شبــه‌هاجر و مـريم
زنـــى چــگونه زنى اســوة حيـا و عفاف
سر ســـران و اكـابر به پيشگــاهش خـم
اَيا كــــريمة آل نبـــىّ و بيــــت ولـــىّ
اَيا اميــنة پــــروردگار و غـــــوث امـم
اَيا نـــهال بــــرومند دوحـــة ياسيــــن
نبـــى خصــال و على فطرت و ستوده شيَم
تو را به اسم اعظم حق مصطفى رسول خدا
تـــو را بــه حــق على شاه دين پناه، قسم
تـــو را بـه عصـمت زهرا و عزّت حسنين
تـــو را بـه حضــرت سجّـــاد، نيّر اعظم
تـــو را بــه باقر و صــادق امام دين پرور
تـــو را بــه بـــاب گــراميت ملجأ عالم
به حـــق رهبــر هشتــم، پناه خلق جهان
بــزرگ حجــت گيتــى مـــدار نور اتم
به نــور ديـــدة او حضــرت جواد و نقى
به حــق عســكرى و حــق رهبــر خاتم
امام مهــــدى مـــوعود منـــجى گيـــتى
يــــگانه نخبــــة اولاد حضـــــرت آدم
همان كه پر كنـد از عدل و داد روى زمين
ز بعــد آنـكه شود پر زظلم و جور و ستم
به حال «لطفى صافى» نظر كنيد كه هست
ز هـــول روز قيـامت اسيــــر غصه و غم
به مسلميــن گرفـــتار در حجـاز و عراق
كه از جفـــاى عــــدو روزشان بود مُظلم
عنايـــتى بنمــاييد و قـــاهرانه كنيـــــد
زكعبـــه و ز حـــرم، قطـع دست نامحرم
زنيد ريشــة صداميــــان كافــــر كيـش
تمامشـــان بفـــرستيد در ديـــار عــــدم
درود مـا بــه رسـول و به اهل بيت رسول
كه هسـت منــطق ما در مديحــشان ابكم
نصيب دشـــمن اسلام ضعف و سســتى باد
نصيب لشـــكر ديــن خـــدا ثبــات قـدم
جمادى الاولى 1410
طور حضور
اين بارگه كه خاك درش مُشكِ اذفر است
بويش چو بوى خلد برين روح پرور است
دارالشّفا و عـقده گشـــا و فـرح فزاست
باب امان ز محنـت فرداى محــشر است
طور حضـور و مطلـع نور و مطاف حور
آرامـگاه دختــر موســى بن جعفر است
خاتون ديــن پنــاه كه برهـان عزتـــش
هر صبح و شــام، صيحة الله اكبــر است
هر كس درى و خانه و راهى گزيده است
چشم اميد لطفى صـافى بر ايــن در است
10 جمادى الاولى 1410 هـ . ق، قم
