فصل دهم در آستانه دوزخ

پايان برزخ

ثواب و عذاب قبر -چنانكه بيان شد- همچنان ادامه دارد تا اينكه مدتى پيش از برپايى قيامت بزرگ، حادثه شگفتى عالم را فرامى‏گيرد؛ زمين و آسمان را به لرزه در مى‏آورد؛ موجودات را دستخوش مرگ مى‏نمايد و نظام هستى را دگرگون مى‏سازد.
پس از مدتى، در آغاز برپايى قيامت، انقلابى شگفت‏تر از انقلاب پيشين صورت مى‏پذيرد و تمام موجودات را در پيشگاه خدا حاضر مى‏كند!
اين دو حادثه بزرگ به امر خدا، توسط «اِسرافيل» فرشته مأمور برپايى قيامت انجام مى‏گيرد. مرحله نخست كه سبب فناى جهان هستى مى‏شود «نفخه اماته» و مرحله دوم كه سبب زنده شدن موجودات و برانگيختن انسانها از قبر مى‏شود «نفخه احياء» ناميده‏مى‏شود.

نشانه‏هاى قيامت

بر اثر دو بار دميدن «اسرافيل» در صور، زمين، كوهها، آسمان و ستارگان، متلاشى و كلّ نظام هستى از هم پاشيده مى‏شود.
قرآن از اين علائم، به عنوان نشانه‏هاى فرا رسيدن قيامت ياد مى‏كند:
«روزى كه از زلزله پى‏درپى، زمين به كلى خرد و متلاشى شود».(12)
«زمين، در آن روز، سخت به حركت و لرزه درآيد و كوهها به سختى متلاشى گردند و مانند ذرات گرد در هوا پراكنده شوند».(13)
«روزى كه زمين به سرعت شكافته شود و جمع‏آورى خلق بر ما سهل و آسان باشد».(14)
«روزى كه زمين فعلى به زمين ديگرى تبديل شود و تمام خلق در پيشگاه خداى يگانه توانا، حاضر شوند».(15)
«روزى كه زمين و كوهها به لرزه درآيد و تل ريگى شده و همچون موج روان گردد».(16)
«به ياد آر! چون بار نخست در صور دمند، زمين و كوهها همه خرد و متلاشى شوند».(17)
«در آن روز، كوهها همچون سراب گردند».(18)
«در آن روزِ ترس و هراس، مردم همچون ملخ به هر سوى پراكنده شوند و كوهها مانند پشمِ زده شده، متلاشى گردند.(19)
«روزى كه آسمان، سخت به جنبش درآيد و كوهها تند به‏گردش‏آيد».(20)
«هنگامى كه آفتاب تابان، تاريك شود و ستارگان آسمان تيره گردند و كوهها در برخورد با هم قطعه قطعه شوند».(21)
«وقتى كه ستارگان همه خاموش، آسمان از هم شكافته و كوهها پراكنده شوند».(22)
«هنگامى كه آسمان شكافته شود و ستارگان فروريزد و آب درياها روان گردد و مردم از قبرها برانگيخته شوند».(23)
«آنگاه، روز حادثه شگفت فرا رسد و بناى مستحكم آسمان سست گردد و سخت درهم شكافد».(24)
«روزى كه چشمهاى خلق از وحشت و هول خيره بماند؛ ماه تاريك شود و ميان خورشيد و ماه جمع گردد. در آن روز انسان گويد: به كجا پناهنده شوم!؟ هرگز، پناهگاهى براى فرار نيست».(25)
«هنگامى كه درياها شعله‏ور گردند».(26)
«اى مردم! خدا ترس و پرهيزكار باشيد كه زلزله روز قيامت، بسيار حادثه بزرگ و سختى است».(27)
«هنگامى كه زمين به سخت‏ترين زلزله خود به لرزه درآيد و همه بارهاى سنگين درون خود را از دل خاك بيرون افكند».(28)
«در هنگام آن روز بزرگ، خواهى ديد كه هر زن شيرده، طفل خود را از شدت ترس به فراموشى سپرد و هر زن آبستن بار رحم را بيفكند و مردم را از وحشت آن روز، بدون مستى، مست و مدهوش بنگرى و عذاب خدا سخت است».(29)
«در آن روز سخت، دلها هراسان شود و (مردم از ترس) چشمها به زير افكنند».(30)
«در آن روز، مردم از قبرها پراكنده بيرون آيند تا (نتيجه كردار) خود را ببينند».(31)

ورود به قيامت

پس از پايان پذيرفتن دوران سكوت و خاموشى، اسرافيل به امر خدا براى انجام مرحله دوم مأموريت خود زنده مى‏شود. وقتى او شيپور آماده باش را به صدا درآورد، تمام انسانها از قبرهايشان برانگيخته شده و به پيشگاه پروردگار هستى بخش فراخوانده مى‏شوند.
خروج از قبر، يكى از هولناك‏ترين ساعات آدمى است؛ زيرا شديدترين لحظات عمر انسان سه هنگام است:
1 - هنگام تولد.
2 - حين مرگ.
3 - موقع برپايى قيامت.

پى‏نوشتها:‌