فصل سيزدهم: برخى از دعاهاى پيامبر براى امام

1. خدايا! براى من ياورى از خاندانم قرار ده؛ على، برادرم را

257.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خدايا! همان گونه كه برادرم موسى گفت، مى‏گويم: خدايا! براى من ياورى از خاندانم قرار ده؛ على برادرم را. پشتم را با او محكم بدار و او را در كارم شريك گردان تا فراوان تسبيحت كنيم و به ذكرت بپردازيم كه تو به ما بينايى. (1)

258.امام باقرعليه السلام: چون آيه‏هاى «وَاجْعَل لِّى وَزِيرًا مِّنْ أَهْلِى* هَارُونَ أَخِى* اشْدُدْ بِهِ‏ى أَزْرِى ؛ (2) و براى من ياورى از خاندانم قرار ده* هارون، برادرم را * پشتم را با او محكم بدار» نازل شد، پيامبر خدا روى كوهى بود. پس پروردگارش را خواند و فرمود: «خدايا! پشتم را با برادرم على محكم بدار» و خداوند، دعايش را اجابت كرد. (3)

259.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: اى سرور و خداى من! از تو مى‏خواهم كه برايم ياورى از خاندانم قرار دهى كه بازويم را بدان قوى كنى. پس على را ياور و برادر من قرار ده و شجاعت را در دل او بنِه و هيبتش را در دل دشمن بيفكن. (4)

2. خدايا! قلبش را از علم و فهم و حكمت و نور، آكَنده ساز

260.امام على‏عليه السلام: من شب و روز بر پيامبر خدا وارد مى‏شدم و چون مى‏پرسيدم، پاسخم مى‏داد، و اگر ساكت مى‏ماندم، او آغاز [به سخن] مى‏كرد، و آيه‏اى بر او نازل نشد، جز آن كه قرائتش كردم و تفسير و تأويل آن را دانستم.
و او از خدا خواست كه هيچ يك از آموخته‏هايش را در حلال و حرام و امر و نهى و طاعت و معصيت، فراموش نكنم و نكردم.
او دستش را بر سينه‏ام نهاد و فرمود: «خدايا! قلبش را از علم و فهم و حكمت و نور، آكَنده ساز». سپس به من فرمود: «پروردگار به من خبر داد كه دعايم را در حقّ تو اجابت كرد». (5)

261.امام على‏عليه السلام: پيامبر خدا... دستش را بر سينه‏ام مى‏نهاد و سپس مى‏فرمود: «خدايا! قلبش را از علم و فهم و نور و حلم و حكمت و ايمان، آكَنده ساز و دانايش كن و نادانش مساز و او را حفظ كن و از يادش مبر». (6)

262.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خداوند متعال با من درباره على پيمانى بست. پس گفتم: «اى پروردگار! آن را براى من روشن كن». گفت: بشنو. گفتم: «شنيدم». گفت: بى‏گمان، على، پرچم هدايت است....
گفتم: «خدايا! دلش را روشنى بخش و بهارش را ايمان قرار ده». پس خداوند گفت: اين را براى او انجام دادم. (7)

3. خدايا! قلبش را هدايت كن و زبانش را استوار بدار

263.امام على‏عليه السلام: پيامبر خدا مرا به يمن فرستاد. گفتم: اى پيامبر خدا! مرا در حالى كه جوانم، براى قضاوت در ميان آنان مى‏فرستى و من نمى‏دانم قضاوت چيست؟ با دستش بر سينه‏ام زد و سپس فرمود:«خدايا! قلبش را هدايت كن و زبانش را استوار بدار» و پس از آن، هيچ‏گاه در قضاوت ميان دو نفر به ترديد نيفتادم. (8)

264.تاريخ بغداد - به نقل از عمر بن على از پدرش على بن ابى طالب‏عليه السلام - : پيامبرصلى الله عليه وآله مرا براى گماردن بر يمن فرا خواند. به او گفتم: اى پيامبر خدا! من جوانى كم سن و سال هستم و از قضاوت آگاهى ندارم.
پيامبر خدا، دو - يا سه - مرتبه بر سينه‏ام زد و هر بار مى‏فرمود: «خدايا! قلبش را هدايت كن و زبانش را استوار بدار». پس گويى كه همه علم نزد من است و قلبم از علم و فقه آكنده شد و در قضاوت ميان دو نفر، ترديد نكردم. (9)

265.المستدرك على الصحيحين - به نقل از ابن عبّاس - : پيامبرصلى الله عليه وآله، على‏عليه السلام را به يمن فرستاد و فرمود: «احكام و شرايع دين را به آنها بياموز و ميانشان قضاوت كن». على‏عليه السلام گفت: من از قضاوت آگاهى ندارم. پس به سينه‏اش زد و فرمود: «خدايا! او را در قضاوت، هدايت كن». (10)

266.امام على‏عليه السلام: پيامبرصلى الله عليه وآله برايم دعا كرد و فرمود: «خدايا! قلبش را هدايت نما و سينه‏اش را گشاده كن و زبانش را استوار بدار و او را از گرما و سرما محافظت فرما». (11)

4. خدايا! حق را داير مدار او قرار بده

267.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خداوند، على را بيامرزد! خدايا! حق را بر مدار او بچرخان، هر جا كه بگردد. (12)

268.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خدايا! حق را بر مدار على بچرخان، هر جا كه بگردد. (13)

5. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار، و هر كس دشمنش مى‏دارد، دشمن بدار

269.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: هر كه من مولاى اويم، على مولاى اوست. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوست و هر كس او را دشمن مى‏دارد، دشمن بدار. (14)

270.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: اين [على]، ولىّ هر كس است كه من مولاى اويم. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار. خدايا! هر كس او را دشمن مى‏دارد، دشمنش بدار. (15)

271.پيامبر خداصلى الله عليه وآله - روز غدير خم -: خدايا! هر كس من مولاى اويم، على مولاى اوست. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار و هر كس او را دشمن مى‏دارد، دشمنش بدار و هر كس وى را يارى مى‏كند، يارى‏اش كن و هر كس او را كمك مى‏كند، كمكش كن. (16)

272.پيامبر خداصلى الله عليه وآله - در حَجّة الوداع -: هر كس كه خدا و پيامبرش مولاى اويند، اين [على] مولاى اوست. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار و هر كس وى را دشمن مى‏دارد، دشمنش بدار. خدايا! با هر كس از مردم كه به او محبت دارد، دوست و با هر كس كه وى را دشمن مى‏دارد، دشمن باش. (17)

273.تاريخ دمشق - به نقل از عمرو ذو مر و سعيد بن وهب و زيد بن يثيع - : شنيديم كه على‏عليه السلام در رُحْبه (18)مى‏فرمايد: «شما را به خدا سوگند مى‏دهم، هر كس كه شنيده پيامبرصلى الله عليه وآله در روز غدير خم چه گفته است، برخيزد».
پس سيزده نفر برخاستند و گواهى دادند كه پيامبر خدا فرمود: «آيا من به مؤمنان از خود آنها سزاوارتر نيستم؟». گفتند: آرى، اى پيامبر خدا! پس دست على‏عليه السلام را گرفت و گفت: «هر كس من مولاى اويم، اين، مولاى اوست. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار و هر كس با وى دشمنى مى‏كند، با او دشمنى كن، و هر كس كه او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار و هر كس از او نفرت دارد، از او نفرت داشته باش. و هر كس او را يارى مى‏كند، يارى‏اش كن، و هر كس او را وا مى‏گذارد، وا بگذارش». (19)

274.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خداوند، دشمن كسى است كه با على دشمنى ورزد. (20)

275.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: هر كس من مولاى او هستم، على مولاى اوست. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار، و هر كس دشمنش مى‏دارد، او را دشمن بدار، و به هر كسْ او را كمك مى‏كند، كمك كن، و هر كس را كه يارى‏اش مى‏كند، يارى ده و هر كس را كه او را وا مى‏نهد، وا بنه، و دشمنش را وا گذار.
[خدايا!] تو خود براى او و فرزندانش باش، و به نيكى جانشين او در ميانشان شو، و در آنچه به آنان مى‏دهى بركت ده، و آنان را با روح القدس تأييد فرما، و در زمين به هر سو رو كردند، حفظشان كن، و امامت را در ميان آنان قرار ده، و از هر كه اطاعتشان كرد، سپاسگزارى كن، و هر كس را كه نافرمانى‏شان كرد، هلاك گردان كه تو نزديك و اجابت كننده‏اى. (21)

6. خدايا! هر كس او را يارى مى‏كند، يارى‏اش ده

276.پيامبر خداصلى الله عليه وآله - درباره على‏عليه السلام - : خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار، و هر كس او را دشمن مى‏دارد، دشمنش بدار، و هر كس او را يارى مى‏كند، يارى‏اش ده، و هر كس او را وا مى‏نهد، وى را وا بنه. (22)

277.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خدايا! هر كس على را يارى مى‏كند، يارى‏اش ده. خدايا! هر كس على را گرامى مى‏دارد، گرامى‏اش بدار. خدايا! هركس على را وا مى‏نهد، او را وا بنه. (23)

278.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: خدايا! على را يارى كن. خدايا! گرامى بدار آن را كه على را گرامى مى‏دارد. خدايا! هر كس على را وا مى‏نهد، او را وا بنه. (24)

279.پيامبر خداصلى الله عليه وآله: هر كس من مولاى اويم، على مولاى اوست. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار، و هر كس او را دشمن مى‏دارد، دشمنش بدار، و هر كس او را يارى مى‏كند، يارى‏اش ده، و هر كس او را وا مى‏نهد، وى را وا بنه و به هر كس او را كمك مى‏كند، كمك كن. (25)

7. خدايا! او را نصرت ده و با او نصرت بخش

280.المعجم الكبير - به نقل از ابن عبّاس - : چون پيامبر خدا پرچم را در جنگ خيبر به على‏عليه السلام داد، اندكى برايش دعا كرد و فرمود: «خدايا! او را يارى كن و با او عزّت بخش، و بر او مهر بورز، و با او مهر آور، و او را نصرت ده، و با او نصرت بخش. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوستش بدار، و هر كس با او دشمنى مى‏كند، دشمنش بدار». (26)

281.پيامبر خداصلى الله عليه وآله - درباره على‏عليه السلام در روز غدير خم - : خدايا! يارى‏اش كن، و با او يارى ده، و بر او مهر بورز، و با او مهر آور، و او را نصرت ده، و با او نصرت بخش. خدايا! هر كس او را دوست مى‏دارد، دوست بدار، و هر كس او را دشمن مى‏دارد، دشمن بدار. (27)

282.تاريخ دمشق - به نقل از ابوذر - : از پيامبر خدا درباره على بن ابى طالب‏عليه السلام سخنانى شنيدم كه اگر يكى از آنها درباره من بود، برايم از دنيا و همه آنچه در آن است، محبوب‏تر بود. شنيدم پيامبر خدا مى‏فرمايد: «خدايا! او را يارى كن و با او يارى ده. خدايا! او را نصرت ده و برايش نصرت آور كه او بنده تو و برادرِ پيامبر توست». (28)

283.پيامبر خداصلى الله عليه وآله - درباره على‏عليه السلام - : خدايا! با او مهربان باش، و بر او رحمت فرست، و نصرتش بخش، و با او نصرت ده، و يارى‏اش برسان، و با او يارى ده كه او بنده تو و سپاهى پيامبر توست. (29)

8. خدايا! گرما و سرما را از او دور كن

284.امام على‏عليه السلام: پيامبرصلى الله عليه وآله براى من دعا كرد تا خداى مرا از گرما و سرما حفظ كند. (30)

285.سنن ابن ماجة - به نقل از عبدالرحمان بن ابى ليلى - : ابوليلى، هميشه با على‏عليه السلام به سر مى‏برد و على‏عليه السلام، لباس تابستان را در زمستان، و لباس زمستان را در تابستان مى‏پوشيد. به ابوليلى گفتيم: كاش رازش را از على‏عليه السلام مى‏پرسيدى!
پس على‏عليه السلام فرمود: پيامبر خدا در جنگ خيبر در پى‏ام فرستاد و من، چشمْ درد داشتم. گفتم: اى پيامبر خدا! من چشمْ درد دارم. پس، از آب دهان مباركش بر چشمم نهاد و سپس فرمود: «خدايا! گرما و سرما را از او دور كن». پس از آن روز، ديگر گرما و سرمايى احساس نكردم.
و پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «مردى را روانه مى‏كنم كه خدا و پيامبرش او را دوست دارند و او نيز خدا و پيامبرش را دوست دارد و نمى‏گريزد». پس مردم، گردن كشيدند و پيامبرصلى الله عليه وآله به سوى على‏عليه السلام فرستاد و پرچم را به او داد. (31)

286.مسند البزّار - به نقل از ابو ليلى كه شب و روز با على‏عليه السلام به سر مى‏برد - : به على‏عليه السلام گفتم: مردم در نمى‏يابند كه چرا در گرما با لباس سنگين و كلفت بيرون مى‏آيى و در زمستان با دو تكه پارچه! على‏عليه السلام فرمود: «مگر با ما نبوده‏اى؟». گفتم: چرا. فرمود: «پيامبر خدا، ابو بكر را فرا خواند و برايش پرچم فرماندهى بست و سپس او را روانه كرد. او مردم را حركت داد و شكست خورد و عقب نشست.
پيامبرصلى الله عليه وآله پس از وى، عمر را فرا خواند و پرچم برايش بست و او نيز حركت كرد و شكست خورد و بازگشت. پس پيامبر خدا فرمود: "پرچم را به مردى مى‏سپارم كه خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند. خدا پيروزش مى‏كند و گريزنده نيست". پس به سوى من فرستاد و مرا فرا خواند.
نزد او رفتم، در حالى كه چشم درد داشتم و جايى را نمى‏ديدم. پس، آب دهان مباركش را بر چشمم نهاد و فرمود: "خدايا! او را از گرما و سرما حفظ كن" و پس از آن، گرما و سرما مرا آزار نداد». (32)

287.الغارات - به نقل از ابواسحاق سبيعى - : من روز جمعه‏اى بر دوش پدرم بودم و امير مؤمنان على بن ابى طالب‏عليه السلام خطبه مى‏خواند و در همان حال با آستينش خود را باد مى‏زد. پس گفتم: اى پدر! امير مؤمنان احساس گرما مى‏كند؟ پدرم گفت: «او احساس گرما و سرما نمى‏كند؛ اما پيراهنش را شسته و هنوز نم دارد و چون پيراهن ديگرى ندارد، آن را تكان مى‏دهد [تا خشك شود]». (33)

9. خدايا! او را شفا بده

288.امام على‏عليه السلام: بيمار شدم و پيامبرصلى الله عليه وآله بر من وارد شد، در حالى كه مى‏گفتم: خدايا! اگر مرگم در رسيده، راحتم كن، و اگر نرسيده، مرا از جا بلند كن و اگر [اين بيمارى]، بلا و امتحان است، شكيبايى‏ام ده.
پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «چه گفتى؟». تكرار كردم. پيامبر خدا فرمود: «خدايا! او را شفا بده. او را عافيت بخش!». سپس فرمود: «برخيز!». پس برخاستم و آن بيمارى ديگر به سراغ من نيامد. (34)

289.امام على‏عليه السلام: بيمار شدم و پيامبرصلى الله عليه وآله بر من وارد شد، در حالى كه مى‏گفتم: خدايا! اگر اجلم سر رسيده، راحتم كن، و اگر هنوز مانده، مرا شفا بده يا عافيت بخش و اگر بلاست، شكيبايى‏ام ده.
پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «چه گفتى؟». برايش تكرار كردم. پس با دستش [بر جاى درد] كشيد و سپس فرمود: «خدايا! او را شفا بده يا عافيت بخش!». پس از آن ديگر به آن درد مبتلا نشدم. (35)

290.سنن الترمذى - به نقل از شُعبة بن عمرو بن مُرّه، از عبد اللَّه بن سلمه، از امام على‏عليه السلام - : بيمار بودم. پيامبر خدا بر من گذشت، در حالى كه مى‏گفتم: خدايا! اگر اجلم سر رسيده، راحتم كن، و اگر هنوز نرسيده، مرا از جا بلند كن، و اگر بلاست، شكيبايى‏ام ده.
پيامبر خدا فرمود: «چه گفتى؟». گفته‏ام را تكرار كردم. پيامبرصلى الله عليه وآله پايش را به من زد و فرمود: «خدايا! او را عافيت - يا شفا (36) - ده». پس ديگر به آن بيمارى مبتلا نشدم. (37)

291.امام على‏عليه السلام: شبى تب كردم و تا صبح نخوابيدم. پس پيامبر خدا نيز بيدار مانْد و آن شب را در ميان من و مصلّايش گذراند. مقدارى نماز مى‏خوانْد و سپس نزد من مى‏آمد و از احوالم جويا مى‏شد و مرا مى‏نگريست و كارش اين بود تا صبح شد. پس چون نماز صبح را با اصحابش خواند، فرمود: «خدايا! على را شفا ده و عافيت بخش كه شب را به خاطر بيمارى او بيدار ماندم». (38)

292.اُسد الغابة - به نقل از ابورافع، درباره هجرت پيامبرصلى الله عليه وآله - : پيامبرصلى الله عليه وآله به على‏عليه السلام فرمان داد كه در مدينه به او برسد. پس على‏عليه السلام پس از آن‏كه خانواده پيامبرصلى الله عليه وآله را بيرون آورد، به دنبال او روان شد. شب‏ها راه مى‏رفت و روزها پنهان مى‏شد تا به مدينه رسيد.
چون خبر ورودش به پيامبرصلى الله عليه وآله رسيد، فرمود: «على را برايم فرا بخوانيد». گفته شد: اى پيامبر خدا! نمى‏تواند راه برود. پس پيامبرصلى الله عليه وآله نزد او آمد و چون وى را ديد، دست در گردنش كرد و بر پاهاى وَرَم كرده و خون چكان او گريست. سپس آب دهان مباركش را در دستانش ريخت و با آن بر دو پاى على‏عليه السلام كشيد و برايش عافيت خواست. پس على‏عليه السلام تا پايان عمر از دردِ پا نناليد. (39)

10. پروردگارا! مرا تنها مگذار

293.پيامبر خداصلى الله عليه وآله - در جنگ احزاب - : «خدايا! در جنگ بدر، عبيدة بن حارث را از من گرفتى و در جنگ احد، حمزة بن عبد المطّلب را و [امروز] اين برادر من على بن ابى طالب است. "رَبِ‏ّ لَاتَذَرْنِى فَرْدًا وَأَنتَ خَيْرُ الْوَرِثِينَ ؛ (40) پروردگارا! مرا تنها مگذار و تو بهترين بازمانده‏اى"». (41)

294.شرح نهج البلاغة: چون على‏عليه السلام با عمرو به مبارزه پرداخت، پيامبر خدا، پيوسته دستانش بالا بود و با چشمانى فرو هشته، سر به آسمان داشت و پروردگارش را مى‏خواند و چنين مى‏فرمود: «خدايا! در جنگ بدر عبيده را از من گرفتى و در جنگ احد، حمزه را. پس امروز على را برايم حفظ فرما. "پروردگارا! مرا تنها مگذار، هر چند كه تو بهترين بازمانده‏اى"» (42). (43)

295.سنن الترمذى - به نقل از اُمّ عطيّه - : پيامبرصلى الله عليه وآله، سپاهى فرستاد كه على‏عليه السلام هم در ميان آن بود. شنيدم پيامبرصلى الله عليه وآله در حالى كه دستانش را بلند كرده، مى‏فرمايد: «خدايا! مرا از دنيا مبر تا آن كه على را نشانم دهى». (44)

296.مروج الذهب: پيامبر خدا پس از آن كه جعفر بن ابى طالب طيّار در مؤته (45) شام شهيد شد، على‏عليه السلام را هيچ كجا نمى‏فرستاد، مگر آن كه مى‏گفت: «پروردگارا! مرا تنها مگذار و تو بهترين بازمانده‏اى». (46)

11. خدايا! به حقّ على، على را بيامرز

297.امام على‏عليه السلام: چيزى را مى‏گويم كه پيش از اين به كسى نگفته‏ام. روزى از پيامبرصلى الله عليه وآله خواستم كه براى من آمرزش بخواهد. فرمود: «مى‏كنم». پس برخاست و نماز گزارد و چون دستانش را به دعا بلند كرد، گوش فرا دادم، شنيدم كه مى‏فرمايد: «خدايا، به حقّ على نزد تو، على را بيامرز!».
گفتم: اى پيامبر خدا! يعنى چه؟ فرمود: «آيا نزد خدا كسى گرامى‏تر از تو هست كه با او به خدا شفاعت جويم؟!». (47)

12. دعاهاى جامع پيامبر براى امام

298.امام على‏عليه السلام: يك بار بيمار شدم. پس پيامبر خدا از من عيادت كرد و در حالى كه بر پهلو خوابيده بودم، بر من وارد شد و كنارم نشست و مرا با لباسش پوشانيد و چون ضعفم را ديد، برخاست و به مسجد رفت و نماز گزارد و چون نمازش پايان يافت، آمد و لباسش را از روى من برداشت و فرمود: «اى على! برخيز كه بهبود يافتى».
پس برخاستم، گويى كه پيش از اين دردى نداشته‏ام؛ و پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «از پروردگارم چيزى نخواستم، جز آن كه به من داد و هيچ چيز براى خود نخواستم، مگر آن كه مانندش را براى تو خواستم». (48)

299.امام على‏عليه السلام: به دردى دچار شدم. نزد پيامبرصلى الله عليه وآله آمدم و او مرا در جاى خود نشاند و به نماز ايستاد و گوشه لباسش را رويم انداخت و سپس فرمود: «اى پسر ابوطالب! بهبود يافتى، و هيچ ناراحتى‏اى ندارى. چيزى از خدا نخواستم، مگر آن كه مانند آن را براى تو خواستم، و چيزى از خدا نخواستم، مگر آن كه به من عطا كرد، جز آن كه به من گفته شد: پس از تو پيامبرى نيست». (49)

300.امام على‏عليه السلام: در مسجد بر پيامبرصلى الله عليه وآله وارد شدم و او در مصلّاى خود در يكى از اتاق‏هايش بود. پس فرمود: «اى على! امشب را در همين جا كه مى‏بينى به صبح آوردم. نماز مى‏خواندم و از خدايم درخواست مى‏كردم. چيزى از او نخواستم، جز آن كه مانندش را براى تو خواستم و چيزى از خدا نخواستم، مگر كه به من عطا كرد، جز آن كه به من گفته شد: پيامبرى پس از من نيست». (50)

301.تاريخ دمشق - به نقل از عبد اللَّه بن حارث - : به على بن ابى طالب‏عليه السلام گفتم: مرا از بالاترين منزلتت نزد پيامبرصلى الله عليه وآله آگاه كن. گفت: باشد. روزى خوابيده بودم و پيامبرصلى الله عليه وآله نماز مى‏خواند. چون از نمازش فارغ شد، گفت: «اى على! هيچ خيرى از خداى‏نخواستم، مگر آن كه مانندش را براى تو خواستم، و از هيچ شرّى به خدا پناه نبردم، جز آن كه براى تو نيز از آن پناه خواستم». (51)

302.كتاب سليم بن قيس - به نقل از مقداد - : پيامبر خدا به على‏عليه السلام فرمود: «مژده‏ات باد اى برادر من!». كلام پيامبرصلى الله عليه وآله در حالى بود كه اصحاب پيرامون پيامبرصلى الله عليه وآله، آن را مى‏شنيدند.
على‏عليه السلام گفت: خدا به تو بشارت خير دهد، اى پيامبر خدا و مرا فداى تو كند! پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «چيزى از خدا نخواستم، مگر آن كه عطايم كرد، و چيزى براى خود نخواستم، جز آن كه مانندش را براى تو خواستم. من از خدا خواستم كه بين من و تو برادرى قرار دهد، پس قرار داد، و از او خواستم كه تو را پس از من ولىّ هر مؤمنى كند، پس كرد، و از او خواستم چون به من لباس نبوّت و رسالت پوشانده، به تو لباس وصايت و شجاعت بپوشاند. پس پوشانْد، و از او خواستم كه تو را وصىّ و وارث و گنجينه علم من قرار دهد، پس قرار داد». (52)

303.امام على‏عليه السلام: چون ابوطالب درگذشت، نزد پيامبرصلى الله عليه وآله آمدم و گفتم: عموى پيرت درگذشت. فرمود: «برو و او را [با كفن] بپوشان و كارهاى ديگرش را مكن تا نزد من آيى». پس او را پوشاندم و به نزد پيامبرصلى الله عليه وآله رفتم. فرمود: «برو و خود را شستشو ده و كار ديگرى مكن تا نزد من آيى». پس خود را شستم و نزد پيامبرصلى الله عليه وآله رفتم. برايم دعاهايى كرد كه در برابر آنها، شتران سرخ مو و سياه مو خوشحالم نمى‏كند. (53)

304.امام صادق‏عليه السلام: پيامبر خدا چون در قُدَيْد (54) فرود آمد، به على‏عليه السلام فرمود: «اى على! من از پروردگارم خواستم كه ميان من و تو پيوند ولايت ايجاد كند، كه چنين كرد؛ و از پروردگارم خواستم كه ميان من و تو برادرى قرار دهد، كه قرار داد؛ و از پروردگارم خواستم كه تو را وصىّ من قرار دهد، كه قرار داد».
دو مرد قريشى گفتند: به خدا سوگند، نزد ما يك من خرما در مشكى كهنه، محبوب‏تر از چيزى است كه محمّد از پروردگارش خواست! چرا از پروردگارش فرشته‏اى نخواست تا او را بر دشمنش يارى دهد يا گنجى كه از فقرش رهايى دهد؟ به خدا سوگند، او از خدا هيچ حق و باطلى نخواسته، مگر آن كه اجابتش كرده است.
پس خداوندِ منزّهِ والا نازل كرد: «فَلَعَلَّكَ تَارِكُ‏م بَعْضَ مَا يُوحَى‏ إِلَيْكَ وَضَآئِقُ‏م بِهِ‏ى صَدْرُكَ ؛ (55) نكند برخى از آنچه را به تو وحى مى‏شود، واگذارى و بدان دل تنگ دارى». (56)

305.تاريخ دمشق - به نقل از ابن عبّاس - : اسماء بنت عميس به من خبر داد كه مدّت زيادى به پيامبرصلى الله عليه وآله چشم دوخته و ديده كه او پيوسته و تنها براى على و فاطمه‏عليهما السلام دعا مى‏كند و كس ديگرى را در دعايش شريك آن دو نمى‏كند. (57)

پى‏نوشتها:‌