700- نوعى پاافزار كه تا ساق پا و زير زانو را فرا گيرد، چكمه
(فرهنگ معين )
701- الكافى : ج 6 ص 466 ح 2.
702- الكافى : ج 6 ص 466 ح 3.
703- مؤ لفان ملحق لسان العرب ، واژه ((قاقلى
)) را چنين تعريف كرده اند: گياهى است يك ساله
كه در شنزارهاى ساحل ، بسيار مى رويد (الملحق بلسان العرب : ج 3 ص 3.
اما ظاهرا از ديدگاه ابوالقاسم پرتو، ((قاقله
)) و ((قاقلى
)) دو چيز جداى از هم اند. وى در توضيح قاقله مى
آورد: قاقله در فارسى ، لاچى آلاچى ، سايه پرورد. در برخى واژه نامه
ها، قاقله را هل يت هيل دانسته اند. در برهان آمده دانه گياهى همگون با
هل است ، ولى بزرگ تر از آن .
مؤ لف واژه ياب ؛ درباره قاقلى نيز آورده كه واژه اى قبطى تازى شده و
به معناى ((شور گياه ))
است (واژه ياب : ج 2 ص 1372). م .
704- آككرا: گياهى از جنس بابونه و از تيره مركبان كه گرد گل هاى
خشك شده آن ، كشنده حشرات است . عاقر قرحا، عقار كوهان ، فورسين ، كج
طرفون ... (نام هاى ديگر آن است ) (فرهنگ معين ).
705- بنج ، گروهى از گياهان طبى مخدر از رسته گياهان بادمجانى را
در بر مى گيرد (المعجم الوسيط): ج 1 ص 71.
706- خربق : گياهى است با برگ هاى سبز شبيه برگ خيار (از نوع زينتى
آن ) و البته كوچك تر از آن . اين برگ ها مقدارى زبر است و گياه نيز
ساقه اى خشن و گل هايى سفيد دارد. در اين گياه ، رنگ خرفه نيز ديده مى
شود و شكل كلى گياه ، همانند گل سرخ است (القانون فى الطب : ص 311.
707- ابرفيون ، معرب فربيون است و گاه ، فرفيون هم گفته مى شود.
گفته اند: مقصود از آن ، صمغ مازربون (هفت برگ ) است . گياهى است گرم
كه در سال چهارم ، خشك مى شود. گفته شده در سال سوم ، خشك مى شود. با
يك قيراط تا يك دانگ از آن ، شربت مى سازند. بلغم را از كفل ، پشت و
روده ها بيرون مى برد و براى سياتيك و قولنج ، خوب است (بحار الانوار:
ج 62ص 181.
در واژه ياب نيز در اين باره ، چنين آمده است : فرفيون : لاتين تازه
گشته ، شير گياه ، گاوكشك ، از گياهان (واژه ياب : ج 2ص 1308). م .
708- طب الائمه (عليهم السلام ): ص 85.
709- گفتنى است در متن عربى واژه ((ربو))
و ((ابتهار)) و در بحار
الانوار ((انبهار)) آمده
است . علامه مجلسى مى گويد: ربو، عبارت از مطلق نفس تنگى است و بهر نيز
خود، نوعى از آن است . در قاموس آمده : آن عبارت است از بريدن نفس كه
از خستگى حاصل آيد، مطاوع آن ، انبهار است . ممكن است ميان
((ربو)) و
((انبهار))، اين گونه تفاوت گذارده شود
كه ربو، از پرى عروق ريه حاصل مى آيد و ديگرى از پر شرگى شريان ها
(بحار الانوار: ج 62 ص 347).
710- طب الامام الرضا (عليه السلام ): ص 28، بحار الانوار: ج 62 ص
321.
711- طب الائمه (عليهم السلام ) : ص 103.
712- عود هندى : گفته اند همان بستك دريايى است . همچنين گفته اند:
عودى است كه براى خوش بو كردن ، دود مى كنند (النهايه : ج 3 ص 317).
713- ذات الجنب : درد پهلو، برسام ، نوعى بيمارى پهلو، درد و آماس
پهلو، ورم حاد مولم در نواحى صدر، ورم حجاب مستبطن ، دردى است به دنده
ها به سرفه و تب ، سينه پهلو، ورم حاد مولم كه در نواحى سينه پيدا شود
كه قسمتى از آن را ((شوصه ))،
قسمتى را ((برساما)) و
قسمتى را ((ذات الجنب ساده ))
گويند (لغت نامه دهخدا: ج 7 ص 10085).
714- صحيح البخارى : ج 5 ص 2159 ح 5383.
715- سنن الترمذى : ج 4 ص 407 ح 2079.
716- معناى سداب در ص 145 آمد.
717- طب النبى (صلى الله عليه و آله و سلم ): ص 11.
718- الخصال : ص 513 ح 3.
719- بحار الانوار: ج 3 ص 76.
720- الكافى : ج 6 ص 376 ح 1.
721- المعجم الاوسط: ج 2 ص 159 ح 1573.
722- الفردوس : ج 2 ص 262 ح 3220.
723- المحاسن : ج 2 ص 377 ح 2322.
724- الفردوس : ج 5 ص 300 ح 8248.
725- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 322 ح 1066.
726- جامع الاحاديث ، قمى : ص 65.
727- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 330 ح 1054.
728- المحاسن : ج 2 ص 376 ح 2319
729- الكافى : ج 6 ص 376 ح 2 .
730- المحاسن : ج 2 ص 385 ح 2359
731- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 330 ح 1059.
732- المعجم الاوسط: ج 7 ص 215 ح 7311.
733- در مكارم الاخلاق ، به جاى ((سلامت
دندان هاى نيش )) عبارت ((سلامت
دهان )) آمده است .
734- مقصود از نواجد، همان ضواحك است ؛ يعنى دندان هايى كه هنگام
خنديدن ، نمايان مى شوند (النهايه : ج 5 ص 20).
735- الجعفريات : ص 28، مكارم الاخلاق : ج 1 ص 331 ح 1061.
736- الفردوس : ج 2 ص 54 ح 2307.
737- الكافى : ج 6 ص 376 ح 5.
738- المحاسن : ج 2 ص 378 ح 2327.
739- تحف العقول : ص 14.
740- الكافى : ج 6 ص 376 ح 4.
741- الكافى : ج 6 ص 376 ح 3.
742- احقاق الحق : ج 12 ص 283.
743- المحاسن : ج 2 ص 378 ح 2328.
744- شكم كلن (دبيله )، جوش يا دمل بزرگى است كه در شكم ، رخ مى
نمايد و غالبا شخص را مى كشد (النهايه : ج 2 ص 99).
745- الكافى : ج 6 ص 378 ح 4.
746- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 3 ص 357 ح 4262.
747- المحاسن : ج 2 ص 239 ح 4262.
748- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 312 ح 993.
749- مقصود، موادى است كه بلعيدن آن ، غير بهداشتى نيست .
750- الكافى : ج 6 ص 377 ح 3.
751- المحاسن : ج 2 ص 238 ح 1735.
752- صحيفه الامام الرضا (عليه السلام ): ص 271 ح 4.
753- مقصود خلال هاى غير استاندارد آن عصر است .
754- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 329 ح 1052.
755- الكافى : ج 6 ص 377 ح ))
756- الكافى : ج 6 ص 377 ح 11.
757- الكافى : ج 6 ص 377 ح 10.
758- الكافى : ج 6 ص 377 ح 7.
759- سنن ابن ماجه : ج 1 ص 107 ح 294.
760- الخصال : ص 611 ح 10.
761- الخصال : ص 271 ح 11.
762- ثواب الاعمال : ص 35 ح 1.
763- المعجم الكبير، ج 7 ص 37 ح 6307.
764- صحيح مسلم : ج 1 ص 212 ح 21.
765- سنن ابن ماجه : ج 1 ص 143 ح 408.
766- الكافى : ج 6 ص 495 ح 1.
767- سنن ابن ماجه : ج 1 ص 107 ح 294.
768- الكافى : ج 6 ص 495 ح 3.
769- كتاب من لا يحضر الفقيه : ج 6 ص 13 ح 4968.
770- الكافى : ج 6 ص 496 ح 8.
771- سنن ابن ماجه : ج 1 ص 106 ح 289.
772- الكافى : ج 3 ص 23 ح 2.
773- علل الشرايع : ص 294 ح 1.
774- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 54 ح 118.
775- ثواب الاعمال : ص 34 ح 2
776- الكافى : ج 6 ص 496ح 9.
777- الجعفريات : ص 15
778- الخصال : ص 409 ح 9
779- در المعجم الكبير، به جاى ((مايه
پاكيزگى )) عبارت ((خوش
بو كننده )) آمده است .
780- سنن ابن ماجه : ج 1 ص 106 ح 289، المعجم الكبير: ج 8 ص 220 ح
7876.
781- الفردوس : ج 3 ص 311 ح 4937.
782- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 114 ح 259.
783- اتحاف الساده المتقين : ج 2 ص 350.
784- ثواب الاعمال : ص 34 ح 3.
785- المحاسن : ج 2 ص 383 ح 2350
786- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 53 ح 116.
787- الامالى طوسى : ص 667 ح 1396.
788- المحاسن : ج 2 ص 384 ح 2354.
789- الكافى : ج 6 ص 496 ح 7.
790- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 118 ح 279.
791- جامع الاخبار: ص 151 ح 340.
792- الخصال : ص 480 ح 52
793- الاحكام النبويه فى الصناعه الطبيه : ج 2 ص 116.
794- الكافى : ج 6 ص 496 ح 6.
795- مسند الشاميين : ج 3 ص 264 ح 796.
796- تهذيب الاحكام : ج 4 ص 191 ح 545.
797- در السرائر به جاى ((حافظه به بار مى
آورد))، عبارت ((فكر را
تيز مى كند)) آمده است .
798- دعائم الاسلام : ج 2 ص 137 ح 481، السرائر: ج 3 ص 143.
799- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 54 ح 120.
800- الجعفريات : ص 161.
801- مسند ابن حنبل : ج 7 ص 173 ح 19758.
802- السنن الكبرى : ج 1 ص 66 ح 174.
803- الكافى : ج 6 ص 297 ح 5.
804- المحاسن : ج 2 ص 385 ح 2356.
805- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 95 ح 182.
806- المعجم الكبير: ج 22 ص 368 ح 923.
807- المعجم الاوسط: ج 1 ص 210 ح 678.
808- گزمازك : بار و ميوه درخت گز را گويند و معرب آن
((جزمازج )) است و به
عربى ((ثمرة الطرفا))
خوانند و ((حب الاثل ))،
همان است (لغت نامه دهخدا: ج 11 ص 16892).
809- معناى مشكك (سعد) در ص 537 خواهد آمد.
810- سنبل : دواست ، هندى و رومى (دارد)، هندى را
((سنبل الطيب )) و ((سنبل
عصافر)) گويند و رومى را ((ناردين
)) گويند (لغت نامه دهخدا: ج 8 ص 12145).
811- نمك اندرانى (و درآنى )، نمكى است كه چنان كه در كتاب قانون
آمده ، به بلور مى ماند و در فارسى ، آن را ((نمك
تركى )) گويند. ((نمك
اندرانى ))، خطاست و صحيح آن ،
((درآنى )) است ، به معناى بسيار سفيد
(القاموس المحيط: ج 2 ص 140).
812- بحارالانوار: ج 62 ص 317.
813- دعائم الاسلام : ج 1 ص 119.
814- المعجم الكبير: ج 5 ص 254 ح 5261.
815- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 95 ح 182.
816- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 504 ح 1451.
817- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 54 ح 121.
818- المعجم الاوسط: ج 6 ص 288 ح 6437.
819- السنن الكبرى : ج 1 ص 67 ح 176.
820- الكافى : ج 3 ص 23 ح 5.
821- الاختصا ص : ص 124.
822- الدروع الواقية : ص 42.
823- الكافى : ج 6 ص 374 ح 1.
824- براى ديدن متن كامل روايت ، ر. ك : بادرنگبويه : ص 454 ح
1513.
825- الكافى : ج 6 ص 364 ح 4.
826- براى ديدن متن كامل روايت ، ر. ك : بادرنگبويه : ص 454 ح
1514.
827- الكافى : ج 6 ص 364 ح 3.
828- براى ديدن متن كامل روايت ، ر. ك : ص 589 ح 1928.
829- الكافى : ج 6 ص 365 ح 4.
830- الكافى : ج 6 ص 379 ح 4.
831- الخصال : ص 612 ح 10.
832- براى ديدن كامل روايت ، ر. ك : ص 533 ح 1756.
833- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 416 ح 1410.
834- الكافى : ج 6 ص 494 ح 5.
835- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 109 ح 239.
836- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 111 ح 246.
837- الكافى : ج 6 ص 494 ح 10.
838- الكافى : ج 6 ص 494 ح 4.
839- علامه مجلسى مى گويد: در بعضى از نسخه هاى خطى الكافى عبارت
((الغثيان )) آمده ، و در
برخى واژه ((الغشيان ))
به معناى بدنهادى آمده . در برخى از نسخه هاى خطى كتاب من لا يحضره
الفقيه ((بالصنان )) آمده
كه به معناى ((بوى بد زير بغل ))
و سرانجام در برخى از نسخ همين كتاب نيز ((بالضنى
)) آمده كه به معناى ((ضعف
و سستى )) است (مرآة العقول : ج 22 ص 375).
840- الكافى : ج 6 ص 482 ح 12، كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 6 ص
482 ح 12.
841- الكافى : ج 6 ص 484 ح 5.
842- براى ديدن كامل روايت ، ر. ك : ص 243 ح 764.
843- الكافى : ج 4 ص 153 ح 4.
844- الكافى : ج 6 ص 330 ح 8.
845- الكافى : ج 6 ص 330 ح 9.
846- طب الائمه (عليهم السلام ): ص 24.
847- الكافى : ج 6 ص 374 ح 3.
848- وسمه : گياهى است برگش شبيه برگ مورد و ساقش غير مجوف و ثمرش
به قدر فلفلى و بعد از رسيدن ، سياه گردد و بدان ، ابرو و موى را خضاب
كنند و در آن ، قوه محلله باشد يا آن برگ نيل است . گياهى كه آن را رنگ
و بشكول و خطر و كتم (و حناى مجنون ) نيز مى گويند (لغت نامه دهخدا: ج
14 ص 20499).
849- الكافى : ج 6 ص 482 ح 3.
850- الخصال : ص 612 ح 10.
851- الكافى : ج 6 ص 448 ح 1.
852- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 167 ح 480.
853- معناى خردل در ص 149 آمد.
854- معناى آن در ص 194 آمد.
855- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 19.
856- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 4 ص 4 ح 4967.
857- علل الشرائع : ص 292 ح 1.
858- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 52 ح 110.
859- در بحارالانوار، به جاى عبارت پايانى حديث ، اين عبارت آمده
است : ((شيرينى نخور، مگر پس از خوردن يك قطعه
نان )).
860- طب الامام الرضا (عليه السلام ): ص 29 و ص 40، بحارالانوار: ج
62 ص 321 و 325.
861- الكافى : ج 8 ص 195 ح 232.
862- عيون اءخبار الرضا (عليه السلام ): ح 2 ص 211 ح 16.
863- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 138.
864- الكافى : ج 8 ص 194 ح 231.
865- مصطبه اى را گويند كه ديوارى بر آن محيط است و آن ، دو در
دارد به دو ركن عراقى و شامى . آن مقدار زمين كه حطيم بدو محيط است و
قبر هاجر، مادر اسماعيل ، در آن است (ر. ك : لغت نامه دهخدا: ج 5 ص
7682).
866- الكافى : ج 6 ص 379 ح 6.
867- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 24.
868- الخصال : ص 385 ح 68.
869- كتاب من لا يحضره الفيه : ج 1 ص 128 ح 312.
870- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 108 ح 230.
871- المحاسن : ج 2 ص 343 ح 2183.
872- الكافى : ج 6 ص 358 ح 1.
873- الخصال : ص 514 ح 3.
874- طريحى در مجمع البحرين (ج 4 ص 190) ((مره
)) را يكى از اخلاط بدن ، غير از خون ، معرفى مى
كند. شايد همان ، زرداب يا تلخه باشد. م .
875- بحارالانوار: ج 3 ص 67 تا ص 112.
876- الاختصا ص : ص 109.
877- الكافى : ج 8 ص 230 ح 297.
878- طب النبى (صلى الله عليه و آله و سلم ): ص 2.
879- الخصال : ص 512 ح 3.
880- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 396 ح 1344.
881- برايد ديدن متنكامل حديث ، ر. ك : ص 480 ح 1604.
882- الخصال : ص 416 ح 8.
883- الكافى : ج 6 ص 345 ح 5.
884- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 411 ح 1390.
885- معناى سويق در ص 555 خواهد آمد.
886- الكافى : ج 6 ص 306 ح 10.
887- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 354 ح 1154.
888- جامع الاخبار: ص 151 ح 340.
889- الدعوات : ص 80 ح 200.
890- مستدرك الوسائل : ج 16 ص 327 ج 20047.
891- الكافى : ج 6 ص 357 ح 11.
892- در الخصال و تحف العقول ، حديث به صورت ((خوردن
سيب ...)) آمده است .
893- الكافى : ح 6 ص 335 ح 1، الخصال : ص 370 ح 2295، تحف العقول :
ص 101.
894- الخصال : ص 636 ح 10.
895- الكافى : ج 6 ص 354 ح 13.
896- علامه مجلسى مى گويد: احتمالا تسبيح گفتن انار در درون بدن ،
كنايه اى از سودمندى فراوان آن است و از اين جهت كه بر قدرت و حكمت
آفريدگار دلالت دارد، گويى هماره در حال تسبيح گفتن خداوند است
(بحارالانوار: ج 66 ص 165).
897- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 134، بحار الانوار: ج 66 ص 164
ح 49.
898- الكافى : ج 6 ص 358 ح 2.
899- الكافى : ج 6 ص 357 ح 1.
900- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 136.
901- مجلسى در ذيل اين حديث گفته است : در بيشتر نسخه ها همين
عبارت ((يفرج المعدة ))
آمده است ، اما اين تعبير داراى معنايى كه با اين موضع سازگار باشد
نيست ، مگر آن كه گفته شود ((يفرج
)) (از ريشه فرج ) به معناى شكافتن و گشودن است
و خود كنايه از وسعت دادن به معده و به وجود آمدن اشتها به غذاست . در
برخى از نسخه ها نيز ((يصوح ))
آمده كه به معناى ((خشك مى كند))
است . در برخى ديگر هم ((نضوح ))
(يعنى پاك كننده ) آمده كه از ساير ضبطها معناى روشن ترى دارد.
902- المحاسن : ج 2 ص 367 ح 2283، بحارالانوار: ج 2 ص 171 ح 20.
903- در متن حديث ، ((اشنان
)) آمده و آن ، نام گياهى است كه به عنوان ماده كمكى در شست و
شو از آن استفاده مى شده است . اين واژه ، اساسا پارسى است كه به زبان
عربى در آمده و شكل و تلفظ پيشين خود را نيز حفظ كرده است . م .
904- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 8.
905- الكافى : ج 6 ص 344 ح 3.
906- حزا، گياهى است شبيه كرفس ، ولى با برگ هايى پهن تر، در فارسى
آن را ((دينارويه )) مى
گويند:. بويى تلخ دارد و داراى دو نوع صحرايى باغى است . نوع صحرايى را
به شيرازى ((برگ كازرونى ))
و نوع باغى را ((آهودوستك ))
مى نامند (لغت نامه دهخدا: ج 6 ص 8905). م .
907- المحاسن : ج 2 ص 323 ح 2090.
908- تلبينه ، نوعى آش است كه از سبوس ، شير و عسل درست مى شود.
براى توضيح بيشتر ر. ك : ص 477 (تلبينه ).
909- مسند ابن حنبل : ج )) ص 359 ح 24554.
910- الكافى : ج 6 ص 269 ح 8.
911- برده ، همان بدگوارى يا سنگينى غذاها بر معده است . از آن رو،
اين بيمارى چنين نام گرفته كه معده را سرد مى كند و سبب مى شود شخص
نتواند غذا را گوارا حس كند (النهاية : ج 1 ص 115).
912- كنز العمال : ج 10 ص 4 ح 28075.
913- تحف العقول : ص 172.
914- طب الامام الرضا (عليه السلام ): ص 35.
915- الكافى : ج 6 ص 381 ح 1.
916- مراد از فقاع در حديث ، نوع حلال آب جوست - كه امروزه به نام
((ماء الشعير)) شناخته مى
شود - نه آب جو كه نوشيدن آن حرام است ، مگر گفته شود نوشيدن آن در
حمام ، علاوه بر حرمت و ايجاد مستى ، معده را بيش از پيش از بين مى
برد.
917- كتاب من لا يحضره الفقيه : ج 1 ص 113 ح 232.
918- الكافى : ج 6 ص 314 ح 4.
919- طب امام الرضا (عليه السلام ): ص 28.
920- طب الامام رضا (عليه السلام ): ص 28.
921- الكافى : ج 6 ص 358 ح 1.
922- الكفاى : ج 6 ص 342 ح 7.
923- معناى آويشن در صفحه 533 خواهد آمد.
924- الكافى : ج 6 ص 375 ح 1.
925- صحيح مسلم : ج 4 ص 1736 ح 91.
926- دعائم الاسلام : ج 2 ص 135 ح 476.
927- در بحارالانوار، عبارت چنين است : ((...
و آتش آن را ديگرگون كرده باشد، آن را پوست بكن و بخور كه در دم ، درد
را آرام مى كند)).
928- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 101، بحارالانوار: ج 62 ص 176 ح
12.
929- الخصال : ص 637 ح 10.
930- دعائم الاسلام : ج 2 ص 145 ح 510.
931- طب الائمة (عليهم السلام ): ص 54.
932- المحاسن : ج 2 ص 304 ح 2012.
933- اوقيه ، واحد وزن با مقادير متفاوت در زمان ها و مكان هاى
مختلف بوده و در اصل آن را برابر يك دوازدهم رطل دانسته اند. اوقيه
شرعى در قرون نخستين اسلامى در مكه معادل چهل درهم برابر با 124 گرم
بوده است (ر. ك : اوزان و مقياس ها در اسلام : ص 54 به بعد). م .
934- الكافى : ج 6 ص 342 ح 6.
935- المحاسن : ج 2 ص 304 ح 2011.
936- الكافى : ج 6 ص 305 ح 2.
937- الكافى ج 6 ص 345 ح 2.
938- المصنف ، عبدالرزاق : ج 9 ص 259 ح 17135.
939- مسند ابن حنبل : ج 1 ص 629 ح 2677.
940- كتاب من لايحضره الفقيه : ج 1 ص 28 ح 56.
941- در بحارالانوار به جاى ((الداء الدفين
(درد نهفته در داخل انسان ))) عبارت
((داء الفيل (پاخره و پافيلى )))
آمده است . علامه مجلسى ، در توضيح روايت مى گويد: به وجود آمدن پاخره
در اثر زياد نشستن در آبريزگاه ، شايد به خاطر موادى باشد كه از قسمت
هاى بالاى بدن به طرف پاها سرازير شده و موجب ضعف و سستى آنها مى شود.
942- طب الامام رضا (عليه السلام ): ص 49، بحارالانوار: ج 62 ص
317.
943- مجمع البيان : ج 7 ص 495.
944- كنز العمال : ج 16 ص 355 ح 44902.
945- طب الامام رضا (عليه السلام ): ص 63.
946- مكارم الاخلاق : ج 1 ص 377 ص 1254.
947- الكافى : ج 6 ص 365 ح 4.
948- الكافى : ج 6 ص 372 ح 2.
949- الكافى : ج 6 ص 341 ح 2.
