 |
|
سيما و سيره ريحانه پيامبر (صلى الله عليه و آله ) على كرمى فريدنى - ۵۰ -
السلام عليك يا رسول الله عنى و عن ابنتك النازلة فى جوارك والسريعة
اللحاق بك ! السلام عليك عن ابنتك وزائرتك ... جان على ! پس از تو در اين زندگى ، ديگر نه خيرى است و نه روح و معنا و مفهومى ، و من از اين گريانم كه مباد زندگى به طول انجامد و عمرم ادامه يابد. فاطمه جان ! اينك مى نگرم كه فشار غم و اندوه و مشكلات زندگى پس از تو بر من بسيار است و كسى كه اين گونه آماج ناراحتى و رنج قرار گيرد، تا فرا رسيدن مرگ آرامش نمى يابد. فاطمه جان ! من چسان تو را كه خداوندگار مهر و كانون محبت و شالوده و اساس عشق مقدس ما بودى به خاطر نياورم ؟! من به ياد تو شب تيره را به سحر مى برم ؛ گويى كه بايد همه غم هاى گذشته ام را مرور و تجديد كنم . و با همه وجود سرود كه : از اين كه من هر روز دوست و يارى را از دست مى دهم ، و پس از مرگ محمد (صلى الله عليه و آله ) اينك به غم و اندوه تو گرفتار شده ام ، خود دليل گويايى است كه دوستى هاى دنيا زودگذر و كم دوام است .))(752) و اين گونه شعله ها و شراره هاى دل شوريده و شعله كشيده را به آسمان فرستاد: فاطمه جان ! از اين پس كار ((على )) در غم تو گريه خواهد بود و شيون حزن انگيز؛ گريه و نوحه سرايى بر دوست پرمهر و والايى كه مرا تنها نهاد و خود به بهترين سفر و راه گام سپرد.)) و خطاب به ديدگانش از ژرفاى جان چنين سرود: و شايد همين جا بود كه چهره بر تربت عطرآگين و پاك او نهاد و در تاريكى آن شب تيره و آن خلوت عاشق و معشوق ، اين گونه گداخت و دل را تسلى بخشيد. كسى چه مى داند ديگر چه گفت ؟ شايد اين گونه زمزمه كرد: گرامى همسرم ! مادر فرزندان ارجمندم ، شمع شب افروزم ، چراغ زندگى ام ، فاطمه جان ! خود بگو، بگو در رساى تو چه گويم ؟ چگونه به خود بباورانم كه خورشيد جهان افروز وجودت از آسمان زندگى على فرو غلتيده است ؟ چگونه بپذيرم كه درياى متلاطم وجودت از خروش و جزر و مد، ساكن و آرام شده است ؟ چگونه به خود بقبولانم كه آن كوه شكيبايى و پايدارى ، اينك از هم پاشيده است ؟ چگونه به دل راه دهم كه آن ابر باران خير رحمت و بركت وجودت ، اينك خشكيده است ؟ چگونه بگويم كه آسمان زندگى ما با شهادت تو خورشيد جهان افروز، تيره و تار شده است ؟ چگونه به زبان آورم كه ماه نورافشانم رخ بر نقاب خاك كشيده و با رخ بر نقاب كشيدنش ، افق خانه ما را مه غليظى از غم و اندوه و سوگ و مصيبت و اشك و آه فرا گرفته و اينك بامداد غمبار و اندوه زده ، سر از بستر برداشته است . آخر، اى مام فضيلت و سرفرازى ! چگونه به فرزندانت بباورانم كه ديده پرمهر و حق بين و نافذت به هم آمده ، قلب نازنينت از حركت باز ايستاده و تو اى جان جانان ، اى عزيز عزيزان ، اى گرامى تر از همگان و اى يار مهربان ، وضوى پرواز گرفته ، غسل شهادت نموده و رخت شكوهبار سفر ابدى بر قامت زيبا و رساى خويش كرده و بى ما به ديدار پدر شتافته اى ؟ اما...اما ديدگان عصرها و نسل ها را كه الگو و سمبلى ، قهرمان و متفكرى ، شهامت مند و پاكدامنى ، شايسته كردار و ژرف نگرى ، خداى جوى و يكتاپرستى ، حريت طلب و ستم ستيزى ، بشردوست و نستوهى ، چون تو را مى جويند و مى خواهند، گشوده و در انتظار نهاده و خود رفته اى ؟ فاطمه جان ! چگونه بگويم كه با رفتن تو، سيلاب اشك ها جارى شد، خون ها در درون رگ ها يخ زد، كوه هاى اندوه ، سايه سنگين خويش را بر بستر دل ها گسترد، و ماتم و عزا كران تا كران تاريخ را تا دامنه رستاخيز پوشاند! فاطمه جان ! اى جلوه نور، اى يادگار پيامبر، اى نزديك ترين بازمانده رسالت ، اى بى واسطه ترين حلقه مهبط وحى ، اى پرورده دامان كرامت ، اى محبوب دل پيامبر، اى حبيبه خدا، اى شيفته و شيداى حق ، اى عاشق بى قرار نماز، اى آموزگار بلند آوازه عفاف ، اى قامت بلند فرهنگ و انديشه ، اى راز آفرينش زن ، اى رمز پيدايش انسان ! اى برترين و پرمهرترين مادر، خودت بگو، چگونه به فرزندانت بگويم كه با مادر از خانه رفته ام و اينك بى او بر مى گردم و ديگر او نمى آيد؟ فاطمه جان ! آخر به حسين ، به حسن ، به زينب و دخت خردسالت ، خود بگو وقتى سراغ تو را بگيرند چه پاسخ گويم ؟ خود بگو، ديگر انتظارت را نكشند، ديگر تكيه بر دروازه نيم سوخته خانه ات ، به اميد و آمدنت از مسجد، از رزمگاه نور و ظلمت ، راستى و فريب ، داد و بيداد، آزادگى و برده صفتى ، درايت و كودنى ، و توحيد و شرك و... و به اميد بازگشت تو بزرگ آموزگار والايى ها از روضه پدر و بيت الاحزان تفكرانگيزت ننشينند، خود بگو، ديگر چشم به كوچه ندوزند و تو را، اى ماه رخ بر نقاب خاك كشيده ، نجويند، و ديگر به خود نويد ندهند كه اينك سخنرانى پرشور مادر در پيكار با جهل و ستم در مسجد پيامبر نه پايان مى رسد و باز مى گردد. هان اى فرشته آسمان ها! اى دختر بهشت ! اى والاتر از مريم ! اى گل زيباى بوستان محمد! اى ريحانه سرفراز پيامبر! اى امانت خدا در خانه على ! اى همراز و همسنگر و همراه بى نظير من كه پس از رحلت پيامبر، خود را به تو يادگار گران مايه او، تسلى مى بخشيدم .خود بگو پس از اين به چه كسى تسلى دهم . عزيز من ! نمى خواهم واژه ها و جملات و اشعارى را كه در سوگ پيامبر خواندى و سرودى بخوانم ؛ نمى خواهم زمزمه كنم كه : اندوه من بر تو اندوهى جديد و تازه است و خداى را سوگند كه قلب من در تب و تاب سوگى سهمگين است . هر روز غم و اندوه من فزونى مى يابد. اما فاطمه جان ! اما گريه ام هرگز پايان پذير نخواهد بود. جوهره شايستگى ها بودى ، چكيده خوبى ها بودى ، مجموعه ارزش ها بودى ، تبلور مهر و صفا بودى ، تجسم عشق به خدا بودى ، و اسطوره درايت ها و شجاعت ها. خدا را! كه چه سخت و شكننده است از دست دادن دوست و همسرى چون تو.(753) فاطمه جان ! زندگى پس از تو چه سخت و غمبار است و درنگ در دنيا بدون نورافشانى خورشيد وجود تو چقدر تلخ و دشوار! فاطمه جان ! آخر، شهادت تو، تنها شهادت يك بانوى برين نيست كه دخت فرزانه پيامبر است و برترين بانوى هستى و مام پرفضيلت حسن و حسين و آموزگار تاريخساز زينب و...بلكه شهادت تو و مرگ تو، مرگ انسانيت است ؛ شهادت عدالت و آزادى است ؛ به خاك رفتن قامت رساى فرهنگ عفاف و نجابت و درايت و شرافت است ؛ پرپر شدن گل عطرآگين مادرى است ؛ مرگ جهان و جهانيان و مرگ ارزش هاست . و زندگى بى تو و راه و رسم تو، يعنى زندگى بى روح و سرد و بى معنا و بيهوده و تلخ و بى محتوا. فاطمه جان ! نمى دانم چرا آسمان ويران نمى شود و از هم فرو نمى پاشد؟ نمى دانم زمين چگونه توان در ميان گرفتن تو را در خود مى نگرد و با زلزله اى ويرانگر متلاشى نمى شود؟ چگونه ستارگان ، شاهد اين غم گرانند و باز هم در مدار خويش در گردش ؛ و خورشيد و ماه با غروب خورشيد غمبار وجود تو، كم رنگ و غمزده به حيات خويش ادامه مى دهند؟ از اين پس ، واى بر بامدادى كه خورشيد در آن طلوع كند. عزيز دل على ! پس از رحلت پيامبر، هيچ كس تو را خندان و شادمان نديد؛ و گريه جان سوزت همه را گرياند و بيت الاحزان تو گواه ابدى توست . اينك گواه باش كه پس از تو كسى خنده بر چهره غمزده على نخواهد ديد؛ و اگر نبود كه ما براى خداييم و به سوى خدا بازمى گرديم و بايد شكيبايى پيشه سازيم ، تحمل مرگ تو براى من ممكن نبود.
فانا
لله وانا اليه راجعون
|
