((مطرف مى گويد: پدرم شبى با معاويه در خلوت ، سخن مى گفت و من هم به انتظار نشسته بودم . موقعى كه پدرم آمد ديدم بسيار ناراحت و پريشان است . پرسيدم چه شده است ؟ گفت پسرم ! من از نزد كافرترين و خبيث ترين مردم مى آيم ؛ چون من به معاويه نصيحت مى كردم اكنون كه مسلط شده است با بنى هاشم كمى مدارا كند تا نامش در تاريخ به نيكى برده شود. معاويه گفت : چه مى گويى ؟ مگر عمر و ابوبكر به عدالت رفتار نكردند؟ ولى امروز نامى از آنها باقى نمانده است ؛ اما فقط نام محمد [صلى الله عليه و آله ] است كه هر روز پنج بار در اذان برده مى شود و با صداى بلند مى گويند: اءشهد ان محمدا رسول الله ، نه ، قسم به خدا من از پاى نمى نشينم مگر اين كه اين نام در دفن كنم !))⁽⁴⁷³⁾
تعبير اين است ((لا والله الا دفنا دفنا))؛ يعنى تصميم دارم اين نام را كاملاً دفن كنم و از صفحه گيتى براندازم ! از اين سخنان معلوم مى شود كه اينها اصلاً اعتقاد نداشتند و رسول خدا صلى الله عليه و آله را با خودشان و ابوبكر و عمر مقايسه مى كردند و آرزوى دفن نام پيامبر صلى الله عليه و آله را داشتند.
نمونه هاى متعددى وجود دارد كه حكايت از بى ايمانى و بلكه دشمنى اينها با پيامبر و اهل بيت عليهم السلام مى كند كه به همين مقدار اكتفا مى كنيم و به بيان ساير شواهد مربوط به تبرك جستن به آثار پيامبر صلى الله عليه و آله بعد از وفات آن حضرت مى پردازيم .
5. ابن منكدر از تابعين اصحاب است كه در سال 130 وفات يافته و به نوشته اهل سنت از اعلام و ائمه اهل سنت است . علامه امينى قدس سره ماجرايى را از او نقل كرده و چند منبع براى آن ذكر مى نمايد:
((ابن منكدر پيوسته با اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله همنشينى داشت . او مى گويد: مرض ناشنوايى عارضش شد تا اين كه مرتب سر قبر پيامبر صلى الله عليه و آله رفته و گوش خود را بر آن مى نهاد و برمى گشت . او را در اين كار عتاب و سرزنش كردند. در جواب گفت : بر من مريضى عارض شد و به اين خاطر از قبر پيامبر صلى الله عليه و آله شفا طلب كردم )).⁽⁴⁷⁴⁾
6. عبدالله بن عمر در مورد پدرش عمر چنين نقل مى كند:
((پدرم به قصد حج با چندتن از يارانش در حركت بود، در يكى از منازل ، پيرمردى به پدرم متوسل شد و استغاثه نمود. هنگامى كه عمر از حج بازمى گشت و در آن منزل وارد شد و از حال آن پيرمرد سؤ ال كرد فهميد كه او از دنيا رفته است . ناگهان ديدم كه عمر از جا كنده شد و با سرعت و گام هاى بلند، خود را به قبر آن پيرمرد رسانيد و بر آن قبر نماز خواند و سپس ‍ قبر را در برگرفت و گريه كرد)).⁽⁴⁷⁵⁾
زيارت و تبرك به قبور در فتاوا
علاوه بر روايات و شواهدى كه نقل شد علماى اهل سنت در پاسخ كسانى كه از زيارت قبور و تبرك جستن به قبر و منبر پيامبر صلى الله عليه و آله سؤ ال مى كردند پاسخ ‌هايى داده اند. كه نه تنها دلالت بر حرمت نمى كند بلكه معلوم مى شود به نظر آنها با شرايط خودش داراى ثواب و اجر نيز مى باشد؛ از جمله عبدالله ؛ پسر احمد بن حنبل مى گويد:
((از پدرم احمد بن حنبل پرسيدم : اگر كسى منبر رسول خدا صلى الله عليه و آله را به قصد تبرك لمس كند يا ببوسد، يا با قبر آن حضرت چنين كارى كند و اميد ثواب الهى را داشته باشد چه حكمى دارد؟ پدرم پاسخ داد: اشكالى ندارد)).⁽⁴⁷⁶⁾
علامه امينى قدس سره پس از نقل اين فتوا، جريانى را از يكى از علماى مالكى مذهب نقل مى كند و مى گويد: ((علامه احمد بن محمد المقرى مالكى (متوفى 1041) به نقل از يكى از راويان گفته است : من اين فتواى امام احمد بن حنبل را به صورت مكتوب ديدم و نوشته او را به ابن تيميه نشان دادم . ابن تيميه تعجب كرد و گفت : از احمد تعحب مى كنم ! او نزد من انسان بزرگى بود؛ اما تعجب مى كنم كه چرا در اين فتوا گفته است : اشكالى ندارد)).
راوى فوق سپس اضافه مى كند: ((اين كه تعجبى ندارد، زيرا از امام احمد بن حنبل براى ما روايت شده است كه او پيراهن شافعى را كه به دستش رسيده بود در آبى شست و همان آب را نوشيد)).
بعد مى گويد: وقتى احمد بن حنبل در برابر اهل علم چنين تكريم و تعظيمى روا مى دارد، چه مانعى دارد و مورد قبور صحابه همين گونه رفتار شود. تا چه رسد به آثار پيامبران الهى عليهم الصلوة و السلام )).
 

امر على الديار ديار ليلى		اقبل ذا الجدار وذا الجدارا
و ما حب الديار شغفن قلبى		ولكن حب من سكن الديارا(477)