 |
|
داستانهاى صاحبدلان محمد محمدى اشتهاردى - ۲ -
19 - تابوت جالب و نيك
سوگند به جانم تا آخرين درجه امكان خود بيارى محمد (صلى الله عليه وآله ) شتافتم ، و در راه اطاعت خداى آگاه به بندگان ، گام برداشتم . خون دشمن را از اين شمشير پاك كن ، شمشيرى كه به دودمان عبدالدار (پرچمدار دشمن ) جام حميم (آب سوزان دوزخ ) آشاماند. پيامبر (صلى الله عليه وآله ) در اين هنگام فرمود: خذيه يا فاطمه فقد ادى بعلك ما عليه و قد قتل الله بسيفه صناديد قريش . اى فاطمه ! اين شمشير را بگير كه شوهرت آنچه سزاوارش بود، ادا كرد و با آن شمشير گردنكشان قريش را به خاك هلاكت افكند. (45) از گفتار على (عليه السلام ) است : من عظم صغار المصائب ابتلاه الله بكبار المصائب : كسى كه مصائب كوچك را بزرگ شمارد، خداوند او را به مصيبتهاى بزرگ مبتلا سازد. (46) معصوم چهارم - امام دوم : نام : امام حسن (عليه السلام ) القاب معروف : مجتبى ، سبط اكبر. پدر و مادر: على (عليه السلام ) - فاطمه زهرا (سلام الله عليها) وقت و محل تولد: نيمه رمضان سال سوم هجرت در مدينه . دوران امامت : ده سال (از سال چهل تا 50 هجرى قمرى ). طاغوت زمان امامت : معاويه بن ابى سفيان (لعنه الله عليهما). وقت و محل شهادت : 28 صفر سال 50 هجرى در سن حدود 47 سالگى ، به دستور معاويه توسط جعده در مدينه مسموم و به شهادت رسيد. مرقد شريفش : در قبرستان بقيع ، واقع در مدينه است . دوران زندگى او را مى توان در سه بخش مشخص كرد: 1 - دوران كودكى و عصر پيامبر (صلى الله عليه وآله ) (حدود هشت سال ). 2 - دوران ملازمت با پدر (حدود 37). 3 - دوران امامت : ده سال . 31 - گل رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) حافظ ابونعيم اصفهانى از ابوبكر روايت مى كند كه گفت : پيامبر (صلى الله عليه وآله ) در نماز بود، وقتى كه به سجده رفت ، امام حسن (عليه السلام ) كه كودك بود آمد و بر پشت جدش رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) نشست ، رسول خدا آنقدر سجده را طول داد تا امام حسن (عليه السلام ) پائين آمد، بعد از نماز ابوبكر به رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) عرض كرد: اى رسول خدا چطور در نماز اين چنين به اين كودك مدارا مى كنى پيامبر (صلى الله عليه وآله ) فرمود: ان هذا ريحانتى و ان ابنى هذا سيد: اين كودك گل من است ، و اين پسرم آقا است . (47) 32 - به به چه نيكو مركب و سوارش ! ابن عباس گويد: ديدم رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) حسن را بر دوش گرفته است ، مردى رسيد و گفت : اى كودك ! خوب مركبى دارى ! نعم المركب ركبت . پيامبر (صلى الله عليه وآله ) فرمود: و نعم الراكب : و اين كودك خوب سواره اى است . (48) 33 - دعاى امام حسن (عليه السلام ) درباره روغن فروش امام حسن (عليه السلام ) چندين بار از مدينه پياده به مكه براى انجام حج رفت در يكى از اين سفرها كه از مدينه به سوى مكه راه افتاد، پاهايش بر اثر پياده روى روى ريگهاى خشك و سوزان ، ورم كرد. شخصى به آن حضرت عرض كرد: آقا اگر كمى سوار مى شديد، پاهايتان بهتر مى شد. امام فرمود: خير وقتى به منزلگاه بعدى رسيديم ، مرد سياه چهره روغن فروشى پيدا مى شود كه فلان روغن را دارد آن را برايم بخر، به پاهايم مى مالم خوب مى شود. عده اى عرض كردند: پدران و مادرانمان بفدايت در پيش منزلى سراغ نداريم كه در آنجا روغن بفروشند. امام به راه خود ادامه داد، چند ساعتى نگذشته بود كه همان مرد روغن فروش پيدا شد، امام فرمود: نزد او برويد و روغن را خريدارى كنيد نزد او رفتند و روغن خواستند، او گفت : براى چه كسى مى خواهيد؟ گفتند براى امام حسن (عليه السلام ). روغن فروش گفت : مرا نزد آن حضرت ببريد وقتى كه او را به حضور امام حسن (عليه السلام ) بردند به امام عرض كرد: من نمى دانستم روغن را براى شما مى خواهند و من حاجتى به تو دارم و آن اينكه دعا كن خداوند فرزند نيكوكار و پرهيزكارى به من بدهد، من وقتى از وطن بيرون آمدم همسرم نزديك زايمانش بود. امام حسن (عليه السلام ) فرمود: خداوند پسر سالمى كه پيرو ما است به تو خواهد داد. وقتى روغن فروش به منزلش رفت ، ديد خداوند پسر سالمى به او داده است . (49) همان پسر وقتى بزرگ شد به سيد حميرى معروف گرديده و از شيعيان راستين و شاعران آزاده بود كه در هر فرصتى از امامان اهلبيت (عليهم السلام دفاع و حمايت مى نمود، و فضائل على (عليه السلام ) را به قصيده در آورده بود و مى خواند و هنگام مرگ على (عليه السلام ) ببالينش آمد. نام او اسماعيل بن محمد بود امام صادق (عليه السلام ) به او فرمود: مادرت تو را سيد ناميد و اين نام زيبنده تو است زيرا تو سيد شاعران هستى . روزى اشعارى درباره مصائب امام حسين (عليه السلام ) در حضور امام صادق (عليه السلام ) خواند، قطرات اشك از ديدگان امام سرازير شد و صداى گريه از منزل آن حضرت برخاست ، سرانجام امام (عليه السلام ) امر به خوددارى كرد. (50) 34 - پاسخ به سوال يهودى امام حسن (عليه السلام ) در عين اينكه پارسا و عابد بود و بيست بار پياده از مدينه به مكه براى انجام مناسك حج رفت ، و سه بار همه اموال خود را صدقه داد، خوشپوش و با وقار و آراسته بود. روزى با لباس خوب و تميز سوار بر قاطر زيبا از منزل بيرون آمد، و با شكوه و نورانيت خاصى در كوچه هاى مدينه مى گذشت و به بيرون شهر مى رفت . يك نفر يهودى نزديك آمد و عرض كرد: سوالى دارم ، امام فرمود: بپرس . او گفت : جدت رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) فرمود: الدنيا سجن المومن و جنه الكافر: دنيا براى مؤ من ، زندان است و براى كافر بهشت . ولى اينك مى بينم تو از مواهب دنيا بهره مندى ولى من در سختى هستم ! امام حسن (عليه السلام ) فرمود: اين تصور تو غلط است كه مؤ من بايد از همه چيز محروم باشد، و اگر تو مقام ارجمند مؤ من را در بهشت با جايگاه پست جهنم براى كافر را مقايسه كنى ، و با دنياى مؤ من و كافر بسنجى بخوبى درميابى كه سخن رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) دست كه دنيا براى مؤ من زندان است و براى كافر بهشت مى باشد. (51) 35 - گرويدن مردم ، معيار ارزش نيست روزى معاويه به امام حسن (عليه السلام ) گفت : من از تو بهترم امام فرمود: چرا؟ او گفت : بخاطر اينكه مردم دور من اجتماع كرده اند. امام فرمود: هيهات ، هيهات (چقدر اين سخن تو دور از حقيقت است ) اى فرزند جگر خوار! آنان كه به دور تو جمع شده اند دو دسته اند: 1 - از روى زور و اجبار، در دور تواند 2 - از روى آزادى و اختيار، دسته اول بر اساس فرموده خداوند در قرآن معذورند. اما دسته دوم ، گنهكارند و از فرمان خدا نافرمانى كرده اند. حاشا كه من به تو بگويم : من بهتر از تو هستم زيرا در تو خوبى نيست تا من خوب تر از تو باشم ، ولى بدان كه خداوند مرا از صفات پست دور ساخته و تو را از صفات نيك انسانى دور است . (52) 36 - افشاگرى امام حسن بر ضد طاغوت معاويه براى جذب مردم به حكومت طاغوتى خود مى گفت : بنى هاشم ، به سخاوت معروفند وقتى كه دست از سخاوت و بخشش بردارند شباهت خود را به قوم خويش از دست مى دهند زبيرى ها به شجاعت معروفند، وقتى كه دست از شجاعت بكشند، شباهت خود به قوم خويش را از دست مى دهند. قبيله مخزومى به تكبر معروفند، وقتى كه دست از اين صفت بردارند به قومشان شباهت ندارند. و بنى اميه به حلم و بردبارى معروف است ، اگر از آن دست بكشند از شباهت به قوم خود، دست كشيده است . امام حسن (عليه السلام ) وقتى اين گفتار را (توسط افرادى ) شنيد فرمود: معاويه چه زيركانه سخن گفته است ؟ (و چه نيرنگى به كار برده ) خواسته با اين بيان ، بنى هاشم همه اموال خود را به ديگران ببشخند و در نتيجه تهيدست شوند و همين فقر باعث فلاكت آنها گردد. و زبيرى ها، دست به شمشير ببرند و همديگر را بكشند و سرگرم آن شوند و مخزومى ها نيز با تكبر خود مردم را از خود برانند، در نتيجه همگى مورد خشم مردم شوند، ولى بنى اميه محبوب مردم گردند. (53) به اين ترتيب امام (عليه السلام ) با افشاگرى نقشه معاويه را نقش بر آب كرد. 37 - طاغوت شكنى امام حسن (عليه السلام ) پس از شهادت امام على (عليه السلام ) معاويه كم كم بر همه جهان اسلام مسلط شد، روزى با دارو دسته خود به كوفه آمد، طرفدارانش به او گفتند: حسن بن على (عليه السلام ) در نظر مردم كوفه بسيار محترم و محبوب است ، خوب است شما به منبر بروى و در و خطبه خود كارى كنى كه آن حضرت از چشم مردم بيفتد. امام حسن (عليه السلام ) از جريان آگاه شد، در مسجد پيش دستى كرد و قبل از سخنرانى معاويه برخاست و خطاب به مردم كرد و فرمود: اى مردم آيا اگر شما همه جهان را بگرديد كسى را غير از من و برادرم حسين (عليه السلام ) مى يابيد كه جدش رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) باشد؟ ما براى حفظ خونهاى مردم دست از جنگ كشيديم (54)و حكومت در دست اين طاغوت - اشاره به معاويه - قرار گرفت و اين جز فتنه اى تا وقتش نمى يابم . معاويه گفت : منظورت چيست ؟ امام حسن (عليه السلام ) فرمود: منظورم همان است كه خدا خواسته است . معاويه به خشم آمد و بالاى منبر رفت و در خطبه خود از على (عليه السلام ) و آل على (عليه السلام ) بدگويى كرد. امام حسن (عليه السلام ) از پاى منبر برخاست و خطاب به معاويه فرمود: اى فرزند زن جگر خواره آيا اميرمؤ منان (عليه السلام ) را سبب مى كنى به او ناسزا مى گويى با اينكه پيامبر (صلى الله عليه وآله ) فرمود: كسى كه به على (عليه السلام ) ناسزا بگويد به خدا ناسزا گفته و خداوند چنين فردى را تا ابد وارد دوزخ مى كند. آنگاه امام از روى بى اعتنايى به معاويه پشت كرد و به طرف منزل آمد و ديگر به آنجا برنگشت (55) 38 - قطع سخنرانى طاغوت معاويه و طرفدارانش و ندانم كارى و بى وفايى مردم كوفه باعث شد كه امام حسن (عليه السلام ) از كوفه به مدينه برگردد، و به عنوان اعتراض از حكومت غاصب معاويه در گوشه انزوا قرار گيرد (و راهى جز اين نبود) در اين ايام تسلط بنى اميه ، معاويه به مدينه آمد، مردم را در مسجد جمع كرد (و امام حسن (عليه السلام ) نيز در مسجد بود) معاويه بالاى منبر رفت و پس از گفتارى به بدگويى از حضرت اميرمؤ منان على (عليه السلام ) پرداخت ، هنوز خطبه معاويه تمام نشده بود كه امام حسن (عليه السلام ) از مجلس برخاست و پس از حمد و ثناء فرمود: اى مردم ! هيچ پيامبرى نيست كه وصى نداشته باشد، و نيز هيچ پيامبرى نيست كه دشمن نداشته باشد، در برابر پيامبران دشمنانى از مجرمين بودند، على (عليه السلام ) وصى پيامبر اسلام رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) است ، و بعد از على (عليه السلام ) من پسر او وصى رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) هستم سپس به معاويه رو كرد و فرمود: اى معاويه ! تو پس صخر هستى و نام جدت حرب است ولى جد من رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) است . مادر تو هند جگر خواره است و جده تو نثيله است ، ولى مادر من فاطمه زهرا (عليهاالسلام ) و جده من خديجه كبرى (عليهاالسلام ) است خداوند در ميان من و تو آنكه از نظر نسب پست است و به كفر نزديك مى باشد لعنت كند و همچنين كسى را كه از ما در مورد ياد خدا كاهل است و منافق مى باشد نيز لعنت نمايد. همه حاضران گفتند آمين . معاويه سخت ناراحت شده بود و ديگر ياراى ادامه خطبه نداشت ، خطبه اش را قطع كرد و از بالاى منبر به پايين آمد. (56) 39 - اعدام دو جاسوس وقتى كه خبر شهادت حضرت على (عليه السلام ) و خبر بيعت مردم با امام حسن (عليه السلام ) به معاويه رسيد، دو نفر جاسوسان يكى از طايفه حمير و ديگرى از طايفه بنى قين را به كوفه و بصره فرستاد، تا اوضاع عراق را به معاويه اطلاع دهند، امام حسن (عليه السلام ) آن دو جاسوس را شناخت ، دستور دستگيرى آنها را داد و سپس فرمان اعدام آنها را صادر نمود و پس از آن امام حسن نامه تندى به معاويه نوشت و در آن نامه بعضى از كارهاى خلاف او را تذكر داد. (57) 40 - آزادى كنيز انس بن مالك گويد: كنيزى از امام حسن (عليه السلام ) شاخه گلى را به حضور آن حضرت آورد و اهداء نمود، امام حسن (عليه السلام ) آن شاخه گل را گرفت و به او فرمود: تو را در راه خدا آزاد كردم من به حضرت عرض كردم ، با اهداء يك شاخه گل ناچيز او را آزاد كردى ؟ امام در پاسخ فرمود: خداوند ما را (در قرآن ) چنين ادب كرده و فرموده : اذا حييتم بتحية فحيوا باحسن منها هر گاه كسى به شما تحيت گويد پاسخ آن را بطور بهتر بدهيد (58) سپس فرمود: تحيت بهتر همان آزاد كردن او است . (59) از گفتار امام حسن مجتبى (عليه السلام ) است : من بدء بالكلام قبل السلام فلاه تجيبوه : كسى كه قبل از سلام ، سخن گفت ، جواب او را ندهيد (60) معصوم پنجم - امام سوم : نام : امام حسين (عليه السلام ). القاب معروف : سيد الشهداء اباعبدالله . پدر و مادر: على (عليه السلام ) - فاطمه زهرا (سلام الله عليها) وقت و محل تولد: سوم شعبان سال چهارم هجرت در مدينه . دوران امامت : يازده سال (از سال 50 تا 61 ه.ق ). طاغوت زمان امامت : 9 سال و چهار ماه معاويه و تقريبا شش ماه آخر يزيد (لعنة الله عليهما) بود. وقت و محل شهادت : روز عاشوراى سال 61 هجرى در كربلا در سن 57 سالگى به شهادت رسيد. مرقد شريفش : در شهر كربلا در كشور عراق واقع است . دوران زندگى آن حضرت را مى توان در چهار بخش زير مشخص كرد: 1 - دوران عصر پيامبر (صلى الله عليه وآله ) (حدود شش سال ). 2 - دوران ملازمت با پدر و برادرش امام حسن (عليه السلام ) (حدود 46 سال ). 3 - دوران امامت (ده سال ) 4 - نهضت جاودانى و عظيم امام حسين (عليه السلام ) در كربلا (در 70 كيلومترى كوفه ) كه از مهمترين حادثه تاريخ است . 41 - دلبستگى امام حسين (عليه السلام ) به خدا امام حسين (عليه السلام ) با ياران خود به سوى كربلا مى آمد در منزلگاه شقوق (چند فرسخى كوفه ) مردى را ديد كه از كوفه مى آيد، از او پرسيد: از مردم كوفه و عراق چه خبر؟ او در پاسخ گفت : مردم بر ضد شما اجتماع كرده اند. امام حسين (عليه السلام ) فرمود: ان الامر لله مايشاء و ربنا تبارك هو كل يوم فى شان فرمان از سوى خداوند است كه هر چه بخواهد و پروردگار بزرگ ما، در هر روزى داراى شانى است . سپس اين اشعار را خواند:
يعنى اگر دنيا (هر چند) خانه عالى به شمار آيد ولى خانه پاداش خدا (قيامت ) بالاتر و برتر است . و اگر رزق و روزيها بر اساس مقدرات الهى تقسيم مى شود پس حرص كم مرد براى كسب آن نيكوتر است . و اگر بدنها براى مرگ ايجاد شده اند پس كشته با شمشير در راه خدا بهتر است (61) 42 - درگيرى شديد با مروان روزى مروان ناپاك كه در دشمنى با اهلبيت پيامبر (صلى الله عليه وآله ) معروف بود، به امام حسين (عليه السلام ) رسيد و گفت : اگر براى شما افتخار به وجود مادرى چون فاطمه (عليه السلام ) نبود، ديگر چيزى نداشتيد كه بر ما افتخار نماييد. امام (عليه السلام ) برخاست و گلوى مروان را گرفت و فشار داد و دستارش را به گردنش پيچيد، بطورى كه بيهوش شد، آنگاه او را واگذاشت ، سپس به مروان فرمود: سوگند به خدا در همه جهان كسى پيدا نمى شود كه مثل تو (مروان ) و پدرت با خدا و رسولش دشمنى نمايد، نشانه صدق گفتارم اين است كه وقتى خشمگين مى شوى ، عبايت از شانه ات مى افتد (اراده و تسلط بر نفس ندارى ). روايت كننده گويد: سوگند به خدا مروان از آنجا برنخاست مگر اينكه به گونه اى خشمگين شد كه عبايش از شانه اش افتاد. (62) 43 - دشمنى و عدم سازش براى خدا نه دنيا معاويه براى فرماندار خود در مدينه يعنى مروان نامه نوشت كه از ام كلثوم دختر عبدالله بن جعفر (عليه السلام ) براى پسرم يزيد خوستگارى كن . مروان نزد عبدالله رفت و جريان را گفت ، عبدالله در پاسخ گفت : اختيار اين دختر با دائيش مولاى ما حسين (عليه السلام ) است . بعد عبدالله جريان را به عرض امام حسين (عليه السلام ) رساند، امام فرمود: از درگاه خداوند خشنودى خدا را خواستارم . تا اينكه مردم در مسجد، اجتماع نمودند، مروان همراه عده اى از بزرگان قوم خود به حضور حسين (عليه السلام ) آمد و جريان دستور معاويه را به عرض رساند و اضافه كرد، مهريه اش به حكم پدرش معاويه هر چه باشد مى پردازيم و قرضهاى پدرش را ادا مى كنيم و به اضافه اينكه اين وصلت باعث صلح بين دو طايفه بنى هاشم و بنى اميه مى شود. امام حسين (عليه السلام ): پس از حمد ثناى الهى فرمود: اى مروان ! آنچه گفتى شنيدم ، اما در مورد، مهريه سوگند به خدا ما از سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله ) تجاوز نمى كنيم كه دوازده وقيه معادل 480 درهم بود. اما در مورد اداى قرض پدرش ، دختران ما هر جا باشند قرضهاى دنيوى ما را ادا مى كنند. اما صلح و آشتى بين ما و طايفه شما، اين را بدان كه ما براى رضاى خدا و در راه خدا با شما دشمنى داريم ، بنابراين براى دنيا با شما سازش نمى كنيم ، سوگند به جانم ، خويشاوند نسبى (بخاطر خدا) بهم زده شد (63)تا چه رسد به خويشاوندى سببى (يعنى خويشى از ناحيه داماد). مروان و همراهانش مايوس شده برخاستند و رفتند (64) 44 - حل مشكل صفوان گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: دو نفر مرد، همراه يك زن و يك نوزاد نزاعى داشتند، بحضور امام حسين (عليه السلام ) آمدند. مرد اول گفت : زن مال من است (در نتيجه بچه نيز مال من است ). مرد دوم گفت : اين فرزند مال من است . امام حسين (عليه السلام ) به مرد اول فرمود: بنشين ، او نشست . آنگاه امام رو به زن كرد و فرمود: راست بگو قبل از آنكه پرده ها بالا رود. زن گفت : اين مرد كه نشسته همسر من است و فرزند مال او است اما اين مرد ايستاده را نمى شناسم . امام (عليه السلام ) به بچه شيرخوار رو كرد و فرمود: به اذن خدا سخن بگو و خود را معرفى كن . نوزاد با زبان گويا گفت : پدر من نه اين مرد است نه آن مرد، بلكه پدر من چوپان فلان طايفه مى باشد. به اين ترتيب روشن شد كه آن دو مرد هر دو در ادعاى خود در مورد اينكه بچه مال آن ها است دروغ مى گفتند. (65) 45 - ابراهيم خليل (عليه السلام ) در سرزمين كربلا روزى حضرت ابراهيم خليل (عليه السلام ) سوار بر است ، از سرزمين كربلا عبور مى كرد، ناگهان پاى اسبش لغزيد، و ابراهيم (عليه السلام ) با اسب به زمين افتاد و سر ابراهيم شكست ، و از آن خون جارى گشت . ابراهيم (عليه السلام ) استغفار كرد، و تصور نمود شايد گناهى از او سر زده است اين سقوط، كيفر آنست ، از اين رو عرض كرد: خدايا چه گناهى از من سر زده ؟. جبرئيل بر او نازل شد و عرض كرد: خداوند مى فرمايد: از تو خطايى سر نزده است ولى سبط خاتم پيامبران و فرزند خاتم اوصياء (يعنى حسين (عليه السلام )) را در اين مكان به شهادت مى رسانند، خون تو براى اينكه با خون او آميخته شود، اين حادثه به تو رخ داد. حضرت ابراهيم (عليه السلام ) گفت اى جبرئيل ! قاتل او (حسين (عليه السلام )) كيست ؟ جبرئيل عرض كرد: قاتل او، ملعون شده اهل آسمانها و زمين است ، و قلم بر لوح محفوظ به لعن او به جريان درآمده ، بى آنكه پرودگارش اذن داده باشد، خداوند به قلم وحى فرستاد: تو شايسته مدح هستى بخاطر لعن بر قاتل حسين (عليه السلام ). ابراهيم (عليه السلام ) بسيار بر قاتل امام حسين (عليه السلام ) لعن كرد، اسب ابراهيم كه به زمين سقوط كرده بود خوب شد و از لغزش و وحشت بيرون آمد، ابراهيم به اسب خود گفت : چه شد و چه را شناختى كه از وحشت بيرون آمدى ؟ اسب با نطق گويا عرض كرد: من افتخار مى كنم كه تو بر من سوار هستى ، وقتى از پشتم به زمين افتادى ، بسيار شرمنده شدم ، و يزيد ملعون باعث اين كار شد (66) 46 - توجه به مستضعفان شعيب بن عبدالرحمن گويد: در روز عاشورا وقتى كه حسين (عليه السلام ) را به شهادت رساندند، و بدنش را عريان گشت ، آثار خراشيدگى در پشت حضرت ديده شد، از امام سجاد (عليه السلام ) علت آن را پرسيدند. امام سجاد (عليه السلام ) فرمود: اين خراشيدگيها، اثر انبانها و ظرفهاى پر از طعام است كه پدرم ، آن ها را به پشت مى گرفت و به منزلهاى يتيمان و بيوه زنان و مستمندان مى برد. (67) 47 - جايزه به معلم نقل شده : عبدالرحمن سلمى ، سوره حمد به فرزند امام حسين (عليه السلام ) آموخت ، وقتى كه آن فرزند سوره حمد را نزد امام حسين (عليه السلام ) به خوبى خواند. امام (عليه السلام ) هزار دينار و هزار حله به معلم او جايزه و انعام داد، و دهان او را پر از در كرد. بعضى از اين موضوع تعجب كردند، امام (عليه السلام ) دو شعر زير را خواند:
و بدان كه وجود و بخشش موجب تهيدستى نمى شود. اگر دنيا به انسان روى آورد، و همينطور بخل موجب بقاى (ثروت ) دنيا نمى شود، اگر دنيا از انسان روى گرداند (68) به اين ترتيب از امام حسين (عليه السلام ) درس فضائل اخلاقى و ارزشهاى انسانى مى آموزيم ، و در مى يابيم كه امام (عليه السلام ) چقدر به تعليم و تعلم ارزش مى داد، كه آنهمه به معلم احترام كرد و جايزه داد. 48 - گريه امام حسين (عليه السلام ) و دعاى او براى يك رزمنده پير انس بن حارث كاهلى در كربلا در روز عاشورا پيرمرد سالخورده اى بود، او از اصحاب پيامبر (صلى الله عليه وآله ) بود و در جنگ بدر و حنين شركت داشت ، در روز عاشورا از امام حسين (عليه السلام ) اجازه رفتن به ميدان گرفت ، امام اجازه داد، او با شور و شوق فراوان عمامه اش را از سرش گرفت و به كمر بست ، ابروانش را كه بر اثر پيرى روى چشمش افتاده بود نيز با دستمالى بالا آورد و بست تا مانع ديدنش نگردد. وقتى امام اين حال را از او ديد منقلب شد و بى اختيار قطرات اشك ديدگانش بر گونه هايش سرازير شد و خطاب به او فرمود: شكر الله لك يا شيخ : خداوند عمل تو را بهترين وجه قبول و تقدير كند اى شيخ . او با پيرى به ميدان رزم رفت ، و با دشمنان جنگيد و پس از كشتن هيجده نفر از دشمن ، شربت شيرين شهادت را نوشيد. (69) 49 - نمونه اى از شجاعت و وفاى حسين (عليه السلام ) امام حسين (عليه السلام ) در كربلا، يكه و تنها سوار بر اسب شد و روانه شريعه فرات گشت تا آب بياورد، اعور اسلمى و عمرو بن حجاج دو فرمانده با چهار هزار نفر در آنجا بودند و از شريعه فرات نگهبانى مى نمودند. امام (عليه السلام ) به آن ها حمله كرد، آن ها از هم پاشيدند، و امام خود را به آب فرات رساند. اسب (ذوالجناح )امام تشنه بود، امام به او فرمود: تو تشنه اى و من نيز تشنه ام ، سوگند به خدا از آب نمى چشم تا تو نخست آب بياشامى . گويى اسب سخن امام را فهميد، سرش را بلند كرد، يعنى تا تو آب نياشامى من نمى آشامم . امام فرمود: بياشام ، من هم مى آشامم ، در اين وقت حسين (عليه السلام ) دست دراز كرد و آب در دست گرفت ، در اين هنگام يكى از سربازان دشمن گفت : اى حسين تو آب مى آشامى در حالى كه اهل خيمه گاه را مورد حمله قرار دادند با شنيدن اين سخن ، آب از دستش ريخت ، و بر سپاه دشمن حمله كرد و خود را سريع به خيمه گاه رساند، ديد خيمه گاه سالم است ، و سرباز دشمن دروغ گفته است . (70) 50 - اسلام راهب مسيحى يكى از علماى مسيحى در صومعه اى در بيابان عبادت مى كرد، ديد در راه دو دسته مى آيند، يكدسته سوار بر مركبها و اسلحه بدست و خوشحال اما دسته اى ديگر اندوهگين و همچون اسير، خوب نگاه كرد ناگهان ديد سرهايى سر نيزها كرده اند سخت حيران شد كه اين سرها چيست ؟ وقتى نزديك شدند، چشمش به سرى (سر امام حسين (عليه السلام ) افتاد)، ديد خونها در لبهاى او خشكيده اما چشمها پر فروغ ، در فكر فرو رفت ، گويى با آن سر سخن گفت ، از آنها سؤ ال كرد آنها صاحب سر را معرفى كردند. از رئيس كاروان پرسيد، عمر سعد را به او نشان دادند، به او گفت : آيا ممكن است امشب تا فردا صبح اين سر را به من بدهيد گفتند با سر چكار دارى ؟ گفت : مطلبى دارم ، هر چه بخواهيد به شما مى دهم ، سرانجام آنها كه دنيا پرست بودند، ده هزار درهم گرفتند و سر را تحويل راهب دادند. راهب سر را به صومعه خود برد و شست و خوشبو كرد و روى زانويش گذاشت و تا صبح گريه كرد. صبح كه شد، ماءمورين نزد او آمدند تا سر را بگيرند، او خطاب به سر مقدس كرد و گفت : سوگند به خدا جز مالك خودم نيستم ، (يعنى نمى توانم كارى بكنم ) وقتى روز قيامت شد، نزد جدت محمد (صلى الله عليه وآله ) گواهى بده كه من گواهى به يكتايى خدا دادم و گواهى ميدهم كه محمد (صلى الله عليه وآله ) عبد و رسول خداست ، بدست تو اسلام آوردم و من خادم تو هستم (71)آرى حسين (عليه السلام ) چراغ هدايت است .
|
