1- يعقوب ليث ، باستانى پاريزى به نقل از كتاب سمك عيار ج 1 ص 307 و تاريخ سيستان ص ‍ 160.
2- يعقوب ليث - به نقل از كتاب (النجوم الزاهره ) ج 4 ص 108.
3- وفيات الاعيان - ج 1 ص 255.
4- البته وظيفه اسلامى است كه در بالا بردن سطح فهم و سواد و معلومات افراد جامعه بكوشيم ، ولى در برخورد با افراد بايد با احتياط رفتار كرد.
5- بغية الوعاة - سيوطى ، جلد 1 - ص 606.
6- آيه 34 سوره نمل .
7- سوره نمل آيه 52.
8- به اصطلاح اهل نجوم ، يك بيست و چهارم از شبانه روز است (منتخب ).
9- لطائف الطوانف ، فخرالدين على صفى ، ص 136.
10- درويش در زبان فارسى به معنى تهى دست وارسته بى قيد بوده نه اين كه اسم گروهى خاص و اهل خرقه و خانقاه و تن پرور به دور از مسجد و مدرسه و عالم و دين باشد.
11- گلستان سعدى - باب اول .
12- روضات الجنات شرح حال بهمنيار صفحه 140. خوشبختانه در سنوات اخير كتاب (التحصيل ) بهمنيار پس از هزار سال به وسيله دانشگاه تهران چاپ و منتشر شده است .
13- كشكول شيخ بهائى - ج 1 ص 193.
14- زهر الربيع ، سيد نعمت الله جزائرى دانشمند فقيه و محدث عاليمقام .
15- مهلبى - محمد بن حسن مهلبى وزير معزالدوله ديلمى بود و در بغداد به سال 352 هجرى درگذشت .
16- زهرالربيع - ص 270.
17- كشكول شيخ بهائى ج 2 ص 444.
18- شريكم .
19- ضامن .
20- غور، قلمروى واقع در بين سيستان تا غزنين بوده ، و ملوك غور مشهورند.
21- گلستان سعدى - باب سوم .
22- زينت المجالس - ص 128.
23- قورباغه .
24- گلستان سعدى - باب دوم .
25- زينت المجالس مجدالدين حسينى ، معاصر شاه طهماسب صفوى . صفحه 293.
26- المنجد - فوائد الادب فى الامثال و الاقوال السائره عند العرب - چاپ 18 ص 971.
27- شعر فارسى زير در همين معنى از جلاالدين دوانى فيلسوف شهير قرن نهم هجرى نيز معروف است . دور نيست مضمون آن را از شعر ابن ميثم كه سالهاى پيش از وى بوده گرفته شده است . آن شعر اين است .

مرا به تجربه معلوم گشت در آخر حال

كه قدر مرد بعلم است و قدر علم بمال

28- مجالس المؤ منين قاضى نورالله شوشترى چاپ اسلاميه جلد دوم صحفه 210.
29- پس مانده آب يا غذا.
30- گلستان سعدى - باب دوم .
31- لطائف الطوائف - ص 258.
32- سوره بقره آيه 151 و 152.
33- مجالس المؤ منين ، لولوة البحرين ، روضات الجنات همگى در شرح حال علامه حلى .
34- حاجيان و زوارخانه خدا.
35- داد و فرياد و بگو و مگوى بى جا.
36- كجاوه يا پالكى ، دو سوى داشته كه دو نفر در آن مى نشسته اند، و آن را عديل يا همپالكى مى ناميدند.
37- گلستان سعدى - باب هفتم .
38- تاريخ مغول تاءليف مرحوم عباس اقبال آشتيانى ص 230 - 231 - 250 - 255 - 256 - 258.
39- روضات الجنات ص 175 شرح حال علامه حلى - به نقل از (شرح من لايحضره الفقيه ) دانشمند نامى ملا محمد تقى مجلسى .
40- رقص و سماع در ميان بعضى از صوفيان جايز بوده و برخى ديگر نه ، مولوى و سعدى از طرفداران آن بوده اند.
41- مثنوى مولوى - جلد دوم .
42- كافى جلد 1 صفحه 169 - رجال كشى چاپ نجف صفحه 232.
43- يعنى : آيا مردم را به كار نيك فرمان مى دهيد، ولى خود را فراموش مى كنيد؟ - آيه 44 سوره بقره .
44- گلستان سعدى - باب دوم .
45- حافظ در علم درايه و حديث و رجال معنى ديگرى دارد، و به كسى مى گويند كه يكصد هزار حديث با سلسله سند، يا سيصد هزار حديث بدون سند از برداشته باشد.
46- بهارستان جامى - روضه ششم ص 65.
47- زهر الربيع عربى - چاپ نجف ص 49.
48-كتاب مربوطه .
49- گلستان سعدى - باب هشتم .
50- كشكول شيخ بهائى - ج 2 ص 527.
51- عالم آرى عباسى ، ج 1، ص 213، با منحصر تغييرى در عبارت .
52- يعنى ارث عموها.
53- مبذر، يعنى ولخرج خداود در قرآن مجيد مى فرمايد: (ان المبذرين كانوا اخوان الشياطين ) يعنى : افرد ولخرج برادران شيطانند.
54- هم اكنون . آينده .
55- تيره و كدر.
56- يعنى آنچه وظيفه دارى برسان ، اگر نپذيرفتند ايرادى بر تو نيست .
57- گلستان سعدى باب هفتم .
58- كشكول شيخ بهائى ، ج 2 ص 558.
59- عالم آراى عباسى - چاپ امير كبير ج 1 - صفحه 515 - با مختصر تغييرى در عبارت .
60- روضات الجنات - ج 6 ص 101.
61- مرآت الاحوال - تاءليف آقا احمد كرمانشاهى نوه وحيد بهبهانى (خطى ) رياض العلماء، ميرزا عبدالله افندى ، رياض الجنه (نسخه خطى ) سيد محمد حسن زنوزى .
62- الروضة البهيه - تاءليف حاج سيد شفيع جاپلقى ، و قصص العلماء، شرح زندگانى وحيد بهبهانى تاءليف نويسنده ص 251 ذيل ، شرح حال ميرزاى قمى .
63- البته چهار تومان 138 سال پيش .
64- زندگانى امير كبير - تاءليف حسين مكى - ص 213.
65- زندگانى ميرزا تقى خان اميركبير -- تاءليف حسن مكى چاپ دوم ص 47 -- به نقل از مرحوم سر تيپ عبدالرزاق مهندسى بغايرى با جزئى تغيير در عبارت .
66- سپهر مؤ لف ناسخ التواريح .
67-ظناسخ التواريخ -- شرح حال سلاطين قاجار چاپ قم جلد اول صفحات 124-- 145 با تلخيص و تغيير عبارت .
68-مرآت البلدان - المآثر و الآثار- محمد حسن خان اعتماد السلطنه ، شرح زندگانى وحيد بهبهانى ، تاءليف تاءليف نويسنده ، چاپ دوم ص 117.