75 مسلمان ملعون !

ابو حمزه مى گويد: از امام باقر (ع ) پرسيدم : چه مى گوئى درباره مسلمانى كه در خانه خود بسر مى برد، و مسلمان ديگرى به در خانه او مى آيد، و اجازه ورود مى طلبد، ولى آن مسلمان ، اجازه به او نمى دهد، و به استقبال او نمى رود؟!.
فرمود: اى ابوحمزه ! هر مسلمانى كه براى ديدار از مسلمانى ، به خانه او مى رود، و يا براى نيازى به او مراجعه مى كند، و او با اينكه در خانه اش ‍ مى باشد، اجازه ورود به آن مسلمان ، نمى دهد، و از خانه به سوى او بيرون نمى آيد، چنين مسلمانى كه در خانه مى ماند، مشمول لعنت خدا است ، و اين لعنت ، ادامه دارد تا هنگامى كه با آن مسلمان مراجعه كننده ، ملاقات كند.
ابوحمزه مى گويد: (با تعجب ) گفتم : فدايت شوم ، آيا آن مسلمانى كه اجازه نداد، در لعنت خدا است ؟! براستى چنين است ؟.
فرمود: آرى چنين است .

76 در انتظار بلال حبشى

پيامبر (ص ) با مسلمانان در مسجد بودند، هنگام نماز بود، ولى آن روز بلال حبشى در مسجد ديده نمى شد، تا اذان بگويد، همه در انتظار آمدن او بودند، سرانجام بلال با مقدارى تأ خير به مسجد آمد.
پيامبر (ص ) به او فرمود: چرا دير آمدى ؟!.
بلال گفت : به سوى مسجد مى آمدم ، از كنار در خانه حضرت زهرا (ع ) عبور كردم ، ديدم فاطمه زهرا (ع ) پسرش حسن (ع ) را (كه كودك بود) به زمين گذاشته ، و كودك گريه مى كرد، و خود حضرت زهرا (ع ) مشغول دستاس ‍ (آسيا كردن گندم يا جو) بود.
به آن حضرت عرض كردم : يكى از اين دو كار را به عهده من بگذار، هر كدام را كه دوست دارى ، يا نگهدارى كودك را يا دستاس را؟
فرمود: من نسبت به پسرم ، مهربانتر هستم .
او به نگهدارى كودك پرداخت و من به دستاس و آسيا كردن مشغول شدم ، و همين باعث دير آمدن من به مسجد شد.
رسول اكرم (ص ) براى بلال دعل كرد و فرمود: رحمتها رحمك اللّه : نسبت به فاطمه (ع ) مهربانى كردى ، خداوند به تو مهربانى كند.

77 پندى از پيامبر (ص )

انس بن مالك مى گويد، رسول خدا (ص ) شترى بنام عضباء داشت ، كه در راه رفتن از همه شترها، سبقت مى گرفت ، و هيچ شترى به آن نمى رسيد.
روزى يك نفر باديه نشين با شتر خود (به مدينه ) آمد، ولى در راه رفتن ، شتر او بر شتر پيامبر (ص ) پيشى گرفت .
اين حادثه بر مسلمانان ، سخت آمد و از اينكه شتر يك بيابان نشين بر شتر پيامبر (ص ) پيشى گرفته است ، دلتنگ شدند.
پيامبر (ص ) فرمود: انه حق على اللّه ان لا يرفع شيئاً الا وضعه : براستى ، بر خدا سزاوار است كه به هر چه مقام ارجمند داد، مقام او را پائين آورد.
به اين ترتيب ، موعظه آن حضرت ، هم مسلمانان را رام كرد، و هم اين درس را آموخت ، كه نبايد افراد را تحقير كرد، و نبايد به چيزى مغرور شد، چرا كه هميشه ، موقعيت انسان در رابطه با امور، يك سان نيست ، بلكه همواره دنيا در حال دگرگونى است .

78 اولين فتح بدست امام حسين (ع )

جنگ صفين از جنگهاى بزرگى است كه در زمان خلافت على (ع )، در سال 36 تا 38 هجرى بين سپاه على (ع ) با سپاه معاويه ، در سرزمين صفين (نواحى شام ) واقع شد.
نخستين كارى كه معاويه انجام داد اين بود كه گفت : چون عثمان را تشنه كشتند، آب را بروى سپاه على (ع ) ببنديد، همين دستور انجام شد، و سپاه معاويه مركز آب را گرفتند.
فرمانده اين كار، ابوايوب اعورسلمى بود كه قرارگاه خود را در كنار مركز آب قرار داده بود.
اين موضوع باعث شد كه آب به سپاه على (ع ) نرسيد و تمام شد، و تشنگى بر سپاهيان چيره گشت .
مى نويسند: چندين گردان سواره نظام ، از سوى على (ع ) به سوى آن مركز رفتند تا آبراه را بگشايند، ولى موفق نشدند و باز گشتند.
در اين وقت امام حسين (ع ) (كه 33 سال داشت ) پدر را اندوهگين يافت و نزد پدر رفت و اجازه خواست كه خود همراه جمعى به ميدان بروند، امام على (ع ) اجازه داد.
آن بزرگوار همراه جمعى از سواران بسوى قرارگاه ابوايوب روانه شدند، آنچنان عرصه را بر او تنگ كردند، كه ابوايوب و همراهانش ، ناگزير گريختند و شريعه آب بدست امام حسين (ع ) و همراهانش افتاد، و سپس آن حضرت نزد پدر آمد و جريان را به عرض رساند. و اين نخستين فتحى بود كه در جنگ صفين انجام گرفت .

79 اثر منفى دلبستگى به دنيا

روزى حضرت موسى (ع ) در محلى عبور مى كرد، ديد: مردى گريه مى كند و در درگاه خدا مى نالد.
از آنجا گذشت ، و هنگام مراجعت نيز گذارش به همانجا افتاد، و ديد آن مرد، همچنان در درگاه خدا مى نالد و مى گريد، متوجه خدا شد و عرض ‍ كرد:
يا رب عبدك يبكى من مخافتك
: پروردگارا بنده تو از خوف تو مى گريد (به او توجه فرما).
خداوند به موسى (ع ) وحى كرد و فرمود:
اى پسر عمران ، اگر او آنقدر بگريد كه مغزش همراه اشكهاى چشمش ، به زمين بريزد، و دستش را آنقدر به سوى آسمان بلند كند كه ساقط شود، او را نمى آمرزم و هو يحب الدنيا: چرا كه او دنيا را دوست دارد (به دنيا دلبسته است ، و دوستى دنيا را بر دوستى آخرت ترجيح مى دهد).

80 حق كشى علمى

سيبويه و كسائى ، دو نفر از دانشمندان بزرگ قرن هشتم هجرى هستند، كه در علم نحو (دستور و قواعد زبان عرب ) سرآمد علماى زمان خود بودند.
سيبويه (عمروبن عثمان ) در بيضاء نزديك شيراز متولد شد و همانجا از دنيا
رفت ، و بنابراين ايرانى بود، ولى كسائى (على بن حمزه ) در كوفه متولد شد و درحدود سال 85 هجرى در نزديك رى از دنيا رفت .
اين دو دانشمند بزرگ ، هردو در بصره نزد استاد بزرگ ادب ، معروف به خليل ، درس خواندند.
در تاريخ آمده : هارون الرشيد (پنجمين خليفه عباسى ) كسائى را طلبيد و به او دستور داد كه به دو فرزندش مأمون و امين درس بدهد و آنها را به دستور
زبان و قوائد عربى ، آشنا كند، از اين رو كسائى از بصره به بغداد آمد و معلم
فرزندان هارون شد.
در همان روزها، سيبويه ، از بصره به بغداد آمده بود، امين پسر هارون ، انجمنى از دانشمندان تشكيل داد، و كسائى و سيبويه را به آن انجمن دعوت كرد، و آنها در بعضى از مسائل علمى با هم اختلاف نظر داشتند، ولى امين ، مى خواست ، معلمش (كسائى ) برنده شود.
از جمله مسأ له زنبور بود، كه كسائى مثلى از زبان عرب به اين گونه گفت : كنت اظن الزنبور اشد لسعا من النحلة فاذا هو اياها: گمان مى كردم كه نيش
زنبور از نيش مگس تيزتر است ، ولى اين درست همان بود.
سيبويه گفت : مثل را اشتباه گفتى ، چرا كه آخرش چنين است : فاذا هوهى ، كسائى اصرار داشت كه همان گفته او درست است ، و سرانجام با هم موافقت كردند كه گفته يك عرب صحرانشين رابپذيرند، و آنچه او بگويد قبول كنند.
امين پسر هارون اصرار داشت كه معلمش (كسائى ) پيروز گردد، لذا فرمان داد عربى بيابانگرد را آوردند، مسأ له را از وى پرسيد، عرب ، حق را به سيبويه داد،
امين به عرب گفت : ميل دارم گفته كسائى را تصديق كنى ، عرب گفته امين را
نپذيرفت و گفت زبانم را ياراى دروغ نيست ، ولى امين با تزوير خاصى ، عرب را حاضر كرد كه به نفع كسائى سخن گفت ، از آن پس سيبويه از بغداد خارج شد.
خلفاى جور، از اين گونه حق كشى ها نيز داشتند، كه بدترين حق كشى است .

81 مستى غرور!

متوكل (دهمين خليفه عباسى ) بسيار شهوت پرست ، و متكبر بود، نقل مى كنند او قبل از آنكه بر مسند خلافت تكيه زند، يكى از گردانندگان رقص ‍ و دانس ، كنيزان زيبا روى خود را نزد متوكل مى فرستاد، تا براى او ترانه سرائى كنند، و شعله هاى شهوت پرستى او را شعله ورتر سازند.
وقتى متوكل به خلافت رسيد، روزى براى آن گرداننده ، پيام فرستاد كه يكى از كنيزان دلرباى خود را براى آوازه خوانى نزد من بفرست .
به متوكل خبر دادند كه او به سفر رفته است .
او پس از مراجعت از سفر، يكى از كنيزان خود را نزد متوكل فرستاد، متوكل از او پرسيد، در اين ايام كجا رفته بوديد؟ او گفت : با خانم خود به سفر حج رفته بودم ، متوكل گفت : اكنون ماه شعبان است ، در ماه شعبان كه به حج نمى روند، كنيز گفت : به زيارت قبر حسين مظلوم (ع ) رفته بودم .
متوكل از شنيدن اين سخن ، ناراحت و خشمگين شد و گفت : كار حسين عليه السّلام به جايى رسيده است كه زيارت او را حج گويند، فرمان داد، خانم كنيزها را گرفتند و زندانى كردند، و تمام اموالش را مصادره نمودند، سپس به يك نفر يهودى بنام ديزج دستور داد كه قبر امام حسين (ع ) را خراب و محو كند، و زائران قبر آن حضرت را مجازات نمايند، او هم ، فرمان متوكل را اجرا نمود.

82 گربه و طوطى

از قصه هاى گذشتگان است : تاجرى يك طوطى و يك گربه داشت ، و هر دو را خيلى دوست داشت ، ولى دلش مى خواست ، اين دو نيز با هم دوست باشند و به همديگر آسيب نرسانند، ولى نمى دانست كه دوستى بين اين دو، ممكن نيست .
او روزى از منزل خارج شد، ديد جمعى دور شخصى را گرفته اند، نزديك آنها رفت ، ديد شخصى مى گويد: من جادوگر و فال گير هستم ، رمال مى باشم و چه و چه مى كنم ؟ و كارهاى به ظاهر عجيبى را انجام مى داد.
تاجر نزد او رفت و گفت : من مشكلى دارم ، مشكلش را كه ايجاد دوستى بين گربه و طوطى باشد بيان كرد.
رمال گفت : اين كار از دست من ساخته است ، ولى خيلى خرج دارد، تاجر گفت : هرچه بخواهى ، مى دهم .
رمال گفت : برو گربه و طوطى را به اينجا بياور.
تاجر رفت و گربه و طوطى را آورد، و به رمال داد.
رمال گربه و طوطى را به داخل منزل برد و تاجر را ساعتها پشت در انتظار گذاشت ، و بعد گربه و طوطى را آورد، و كنار هم نهاد، تاجر ديد هر دو آرام هستند و مثل دو دوست صميى كنار هم هستند و هيچ گونه آسيبى به همديگر نمى رسانند، بسيار خوشحال شد و مزد هنگفتى به رمال داد و طوطى و گربه را به منزل آورد، و آنها را در اطاقى گذاشت ، و به بازار به مغازه اش رفت .
هنگام غروب وقتى به منزل آمد و به اطاق رفت ، ناگهان با منظره بدى روبرو شد، ديد كه گربه ، طوطى را خورده است .
بسيار ناراحت شد، در جستجوى رمال بود، پس از چند روز، رمال را ديد و پس از گفتگو، گفت : هر چه بود گذشته ، هر چه پول به تو دادم نوش جانت ، فقط به من بگو كه تو چه كردى كه در آن ساعت كه طوطى و گربه را به من دادى ، كنار هم بودند و آرام بنظر مى رسيدند، و گربه آسيبى به طوطى نمى رساند؟!.
رمال گفت : از ابلهى تو استفاده كردم ، گربه و طوطى را به منزل برده ، آنها را درميان گونى گذاردم ، آنقدر آن گونى را به گردش درآوردم كه گربه و طوطى ، گيچ شدند، و چون گيچ بودند، نمى توانستند كارى كنند، و پس از آنكه به خانه ات بردى ، و از گيجى بيرون آمدند، گربه ، طوطى را خورد.
اين مثال را آورده اند، كه از گيجى بيرون آئيم .

83 پاداش صفات نيك ، از كافر

به نقل على بن يقطين ، امام موسى بن جعفر (ع ) فرمود: در بنى اسرائيل مرد با ايمانى بود، كه همسايه كافر داشت ، ولى آن همسايه كافر، نسبت به همسايگان خود نيك رفتارى مى كرد، تا اينكه آن مرد كافر از دنيا رفت .
خداوند براى آن كافر، خانه اى از نوع گل بنا كرد، تا آن خانه مانع از حرارت آتش جهنم گردد.
به آن كافر گفته شد، اين (دورى از آتش ) بخاطر نيك رفتارى تو نسبت به
همسايه مؤمن خود مى باشد.
در نقل ديگر آمده : عبداللّه بن جدعان كه يكى از كفار معروف و از سران قريش بود، در حال كفر از دنيا رفت ، رسول اكرم (صلى اللّه عليه و آله ) فرمود:
سبك عذابترين اهل دوزخ ، ابن جدعان است .
شخصى پرسيد: چرا؟
فرمود: انه يطعم الطعام : او به گرسنگان غذا مى رساند.

84 اولين ميزبان پيامبر (صلى اللّه عليه و آله )

قبل از آنكه پيامبر (ص ) از مكه به سوى مدينه هجرت كند، مدينه توسط مبلّغين و عده اى از مسلمين ، آماده استقبال گرم از پيامبر (ص ) گرديد هنگامى كه رسول اكرم (صلى اللّه عليه و آله ) سوار بر شتر وارد مدينه شد، قبائل و گروههاى مختلف از هر سو، آن حضرت را به خانه خود دعوت مى نمودند، و مهار شتر آن حضرت را مى گرفتند و ملتمسانه آن حضرت را به خانه خود مى خواندند، قبيله بنى عمروبن عوف ، قبيله اوس و خزرج ، قبيله بنى سالم و... هريك با زبانى آن حضرت را به سوى خود دعوت مى كردند، مثلاً مى گفتند: ما داراى جمعيت و شوكت و ثروت هستيم ، و همه امكانات خود را در اختيار شما مى گذاريم ، لطف كنيد به خانه ما بيائيد:

رواق منظر چشم من آشيانه تو است

كرم نما و فرود آى ، كه خانه ، خانه تو است

رسول اكرم (صلى اللّه عليه و آله ) مهار شتر را بر گردن شتر انداخت ، و فرمود: اين شتر، خودش مأ مور است كه در كجا مرا پياده كند.
شتر همچنان در ميان انبوه استقبال كنندگان حركت مى كرد تا اينكه ديدند شتر در كنار خانه ابوايوب انصارى كه فقيرترين افراد مردم مدينه بود، نشست .
پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) پياده شد، جمعيت بسيار، اطراف آن حضرت را گرفته و هر كدام با اصرار، آن حضرت را به خانه خود دعوت مى نمود، در اين ميان مادر ابوايوب انصارى ، وسائل سفر پيامبر را به خانه خود برد، پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) همچنان در محاصره جمعيت بود، تا اينكه فرمود: وسائل سفر من چه شد؟ عرض كردند: مادر ايوب ، آنرا به خانه اش ‍ برد، فرمود: المرء مع رحله : انسان همراه وسائل سفرش خواهد بود.
به اين ترتيب ، آن حضرت وارد منزل ابوايوب انصارى گرديد، و ابوايوب ، نخستين فردى بود كه به افتخار بزرگ اولين ميزبان پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) در مدينه قرار گرفت .
قبيله بنى النجار در همسايگى ابوايوب انصارى بودند، از اينكه به افتخار بزرگ همسايگى با پيامبر (ص ) رسيده اند، مباهات مى كردند، كنيزان آنها طبل كوبان از خانه بيرون آمده و سرود مى خواندند كه يكى از اشعار آنها اين بود:
نحن جوار من بنى النجار *** يا حبذا محمد من جار
ترجمه :
ما كنيزان قبيله بنى نجار هستيم ، به به چه سعادت بزرگى كه به افتخار همسايگى محمد (صلى اللّه عليه و آله ) رسيده ايم .

85 مهماندار مهربان

خانه ابوايوب انصارى كه پيامبر (ص ) در مدينه وارد منزل او شد (چنانكه در داستان قبل ذكر شد) يك خانه ساده خشت و گلى بود، ولى دو طبقه داشت ، ابوايوب به پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) عرض كرد: پدر و مادرم به فدايت من دوست دارم كه شما در اطاق طبقه بالا باشيد، و من نمى پسندم كه در بالا سكونت كنم ، اينك اختيار انتخاب با شما است .
پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) فرمود: براى رفت و آمد افراد، طبقه پائين ، مناسبتر است .
به اين ترتيب ، رسول اكرم (ص ) در طبقه پائين سكونت نمودند، ابوايوب مى گويد من و مادرم ، در طبقه بالا بوديم ، وقتى به وسيله دلو و طناب ، از چاه آب مى كشيديم ، مراقب بوديم مبادا قطره اى آب به رسول اكرم (صلى اللّه عليه و آله ) پاشيده شود، و كاملاً مخفى بودم و آهسته حرف مى زديم ، و رعايت احترام آن حضرت را مى كرديم ، و وقتى كه پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) در بستر خواب مى آرميد، حركت نمى كرديم (تا صداى پاى ما باعث رفع آسايش آن حضرت نشود) و وقتى كه غذائى مى پختيم ، در اطاق را مى بستيم ، كه دود آتش به سوى رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) نرود.
روزى ظرف آب افتاد و آب آن ريخت ، و ما جز يك پارچه نداشتيم ، مادرم آن را روى آب افكند و كم كم آب را جمع كرد كه مبادا قطره اى از آن ، به طبقه پائين ، به پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) برسد.
و مسلمانان از مهاجر و انصار، به حضور آن حضرت مى رسيدند، و اسعدبن زرارة هر روز، صبح و شام ، يك ظرف آبگوشت مى فرستاد، و هر كسى بر آن حضرت وارد مى شد، با هم از آن غذا مى خوردند.
روزى اسيدبن حضير ديگى پر از غذا، درست كرد، ولى كسى نبود آن را به خانه بياورد، خودش آن را برداشت و به خانه رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) آورد، او مرد شريف و بزرگوارى بود، و در مورد رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) ايثارگرى كرد، رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) پس از نماز، او را ديد، فرمود: خودت غذا را حمل مى كنى ؟ عرض كرد: آرى ، كسى را نيافتم ، خودم آوردم .
پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) به او فرمود: بارك اللّه عليكم من اهل بيت : خداوند به شما و خانواده شما، بركت بدهد.

86 ورود حضرت رضا (ع ) به قم

نظير داستان قبل ، در مورد امام هشتم حضرت رضا (ع ) در قم رخ داد، آن هنگام كه با دعوت اجبارى مأمون (پنجمين خليفه عباسى ) آن حضرت در سال 200 هجرى از مدينه به سوى خراسان حركت كرد، مسير راه آن بزرگوار، از مدينه به عراق و از آنجا به بصره و سپس به بغداد و سپس به قم بود.
وقتى كه امام هشتم (ع ) به قم آمد، مردم قم استقبال گرم و پرشورى از آن بزرگوار نمودند (با توجه به اينكه هنوز حضرت معصومه عليه السلام به قم نيامده بود زيرا حضرت معصومه (ع ) در سال 201 به قم آمد).
هرگروه و جمعى ، آن حضرت را به خانه خود، دعوت مى نمود، و مايل بود كه اين افتخار نصيبش گردد، سرانجام حضرت رضا (ع ) فرمود: ناقه (شتر) من خود مأ مور است ، هر جا كه توقف كند، من همانجا پياده مى شوم !.
ديدند شتر، راه پيمود، تا به در خانه اى رسيد، كه صاحب آن خانه در خواب ديده بود كه مهمان حضرت رضا (ع ) است ، امام در همانجا پياده شد و به خانه او وارد شد و مهمان او گرديد.
و پس از آنكه امام هشتم (ع ) به خراسان رفت ، مردم قم در همان مكان ، مسجد و مدرسه ساختند، و امروز اين مدرسه بنام مدرسه رضويه ، معروف است و در خيابان آذر قم قرار دارد.

87 نمونه اى از اخلاق امام سجاد (ع )

شخصى به حضور امام سجاد (ع ) آمد، و نسبت به آن حضرت جسارت كرده و سخنان درشت و ناسزا گفت .
امام سجاد (ع ) سكوت كرد، و هيچ سخنى به او نگفت ، او رفت (با توجه به اينكه آن شخص در يك جريان شخصى نسبت به امام ناراحت شده بود، و مربوط به كيان دين نبود).
امام به همراهانش فرمود: شنيديد كه اين مرد، با من چگونه برخورد كرد؟ اينك دوست دارم ، با من نزد او برويم تا بنگريد جواب او را چگونه خواهم داد؟.
همراهان با امام حركت كردند، شنيدند كه آن حضرت در مسير راه ، مكرر اين آيه را مى خواند: والكاظمين الغيظ: از ويژگى هاى پرهيزكاران اين است كه ، خشم خود را فرو مى برند (آل عمران - 134).
همراهان دريافتند كه امام با او برخورد شديد نخواهد كرد.
وقتى امام سجاد (ع ) به در خانه او رسيد، او را صدا زد، او از خانه بيرون آمد، در حالى كه تصور مى كرد با برخورد شديد امام ، روبرو خواهد شد، برخلاف انتظار شنيدند امام (ع ) به او فرمود:
برادرم ! اگر آنچه به من گفتى ، در من وجود دارد، از درگاه خدا، طلب آمرزش مى كنم ، و اگر در من وجود ندارد، از خدا مى خواهم كه تو را بيامرزد.
آن مرد بين دو چشم امام را بوسيد و عرض كرد: آنچه گفتم در وجود تو نيست بلكه من به آن سزاوارترم .

88 گره گشائى

ابان بن تغلب ، از ياران نزديك امام صادق (ع ) است ، مى گويد: با امام صادق (ع ) در مكّه بودم ، همراه آن حضرت ، مشغول طواف كعبه شديم ، در اين وقت يكى از شيعيان ، از من تقاضا كرد كه همراه او براى برآوردن حاجتى كه داشت ، برويم .
من به طواف ، ادامه دادم ، او اشاره كرد، ولى من به او توجه نكردم زيرا دوست داشتم امام صادق (ع ) را تنها نگذارم .
او بار ديگر اشاره كرد، امام متوجه اشاره او گرديد، به من فرمود: او با تو كارى دارد؟
گفتم : آرى ، فرمود او كيست ؟
گفتم : از دوستان ما است ، شيعه است .
امام كه متوجه شده بود، او كار لازمى دارد، فرمود: نزد او برو.
عرض كردم : طواف را قطع كنم .
فرمود: آرى .
عرض كردم : گر چه طواف واجب باشد؟
فرمود: آرى برو، گر چه طواف واجب باشد.
و از سخنان امام صادق (ع ) است كه فرمود:
مشى المسلم فى حاجة المسلم خير من سبعين طوافاً بالبيت الحرام .
ترجمه :
سعى و گام برداشتن مسلمان براى برآوردن نيازهاى مسلمان ، بهتر از هفتاد بار طواف ، به دور كعبه است .

89 پاداش مصافحه

امام صادق (ع ) فرمود:
پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) در جائى عبور مى كرد، با حذيفه (يكى از مسلمين ) ملاقات نمود، دست به طرف حذيفه دراز كرد تا با او مصافحه كند (يعنى دست به دست او بدهد).
حذيفه ، دست خود را كشيد.
پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) به او فرمود: من دستم را به سوى تو گشودم ، تو دستت را كشيدى و از من بازداشتى ؟!.
حذيفه عرض كرد: اى رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله )! مردم مشتاقند و افتخار مى كنند كه دست به دست تو دهند و مصافحه كنند، ولى من (عذر داشتم عذرم اين است كه ) جنب هستم ، نخواستم در اين حال ، دستم با دست شما تماس پيدا كند.
پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) فرمود:
اما تعلم ان المسلمين اذا التقيا فتصافحا تحاتت ذنوبهما كما يتحات ورق الشجر.
ترجمه :
آيا نمى دانى كه وقتى مسلمانان با هم ملاقات كنند و دست به دست هم بدهند، گناهانشان مى ريزد، همانگونه كه برگهاى درخت مى ريزد؟.

90 محو، نه نحو!