مى‏فرمايد:

«هماز مشاء بنميم مناع للخير معتد اثيم عتل بعد ذلك زنيم‏». ⁽⁶⁾

و مى‏فرمايد:

«ويل لكل همزة لمزة‏».

يعنى: «واى از براى هر سخن چينى غيبت كننده‏» . ⁽⁷⁾

و حضرت پيغمبر - صلى الله عليه و آله - فرمود كه: «هيچ سخن چينى داخل بهشت نمى‏شود» . ⁽⁸⁾

و فرمود كه: «دشمن‏ترين شما در نزد خدا كسانى هستند كه از پى سخن چينى ميان‏دوستان مى‏روند، و برادران را از هم جدا مى‏كنند.و طلب عيب پاكان را مى‏نمايند» . ⁽⁹⁾

و در حديث ديگر از آن سرور مروى است كه: «چنين اشخاص، شرار مردم‏اند» . ⁽¹⁰⁾

و نيز از آن بزرگوار مروى است كه: «حق - سبحانه و تعالى - بهشت را آفريد، و به‏آن فرمود كه: سخن بگو.بهشت گفت: به سعادت رسيد، هر كه داخل من شد.خداوندجبار - جل جلاله - فرمود: قسم به عزت و جلال خودم كه ماوا نمى‏كند در تو هشت‏گروه: مداومت كننده بر شرب خمر، و اصرار كننده بر زنا، و سخن چين، و ديوث، ولشكر پادشاه ظالم، و مخنث، و كسى كه قطع رحم كند، و آنكه با خدا عهدى نمايد و به‏آن وفا نكند» . ⁽¹¹⁾

آورده‏اند كه: «در زمان حضرت موسى - على نبينا و آله و عليه السلام - در بنى اسرائيل‏قحط و خشك سالى شد.موسى - عليه السلام - چندين دفعه به دعاى باران بيرون رفت واثرى نبخشيد.حضرت كليم الله در اين باب مناجات كرد.و حى به او رسيد كه: در ميان‏شما سخن چينى هست، و من به شومى او دعاى شما را مستجاب نمى‏كنم‏» . ⁽¹²⁾

و از مضمون اين خبر مى‏توان دانست كه: صاحب اين صفت، چقدر از رحمت الهى‏دور است، كه از شئامت همراهى او، دست رد بر سينه مدعاى حضرت كليم نهاده، و دررحمت و فيض بر روى امتى نگشاده.

و مروى است كه: «ثلث عذاب قبر، به واسطه سخن چينى است‏» . ⁽¹³⁾

و هر كه حقيقت اين صفت‏خبيثه را بشناسد، مى‏داند كه: سخن‏چين، بدترين مردمان‏و خبيث‏ترين ايشان است، زيرا صاحب اين صفت، منفك نمى‏شود از دروغ و غيبت ومكر و خيانت و كينه و حسد و نفاق و افساد ميان بندگان خدا، و خدعه.و همه اين‏صفات، باعث هلاكت ابدى و شقاوت سرمدى است.

و خداى - تعالى - در قرآن مجيد لعن فرموده است كسى را كه: «قطع كند آنچه راكه خدا امر به وصل آن نموده و فساد در زمين كند» . ⁽¹⁴⁾

و سخن چين، اين هر دو عمل را مرتكب شده.

و حضرت پيغمبر - صلى الله عليه و آله - فرمود كه: «داخل بهشت نمى‏شود كسى كه‏ميان مردم، جدايى افكند» . ⁽¹⁵⁾

و سخن چين مفرق دوستان است.

و نيز، آن حضرت فرمودند كه: «بدترين مردم كسى است كه مردم از شرارت او احتراز كنند» . ⁽¹⁶⁾

و شكى نيست كه: سخن چين، اين چنين است.

مجمل كلام اينكه: بدى سخن چين، از همه كس بيشتر است.

آورده‏اند كه: «مردى بنده‏اى فروخت، به خريدار گفت: اين بنده هيچ عيبى ندارد جزسخن چينى.خريدار گفت: راضى شدم.پس آن را خريد و برد.چند روزى كه از اين‏گذشت.روزى آن غلام به زن آقاى خود گفت: من يافته‏ام كه آقاى من تو را دوست‏ندارد! و مى‏خواهد زنى ديگر بگيرد.زن گفت: چاره چيست؟ گفت: قدرى از موى زيرزنخ او را به من ده تا به آن افسونى خوانم و او را مسخر تو گردانم.زن گفت: چگونه‏موى زير زنخ او را به دست آورم؟ گفت: چون بخوابد، تيغى بردار و چند موى از آنجابتراش و به من رسان.بعد از آن به نزد آقا رفت.و گفت: زن تو با مرد بيگانه طرح دوستى‏افكنده، و اراده كشتن تو كرده است.چنانچه خواهى صدق من بر تو روشن شود، خود رابه خواب وانماى، و ملاحظه كن.مرد به خانه رفته چنين كرد.زن را ديد با تيغ بر بالين اوآمد.يقين به صدق غلام كرده، بى‏محابا از جا برخاست و زن را به قتل رسانيد.در ساعت،غلام خود را به خويشان زن رسانيده، ايشان را از قتل زن اخبار نمود.ايشان آمده شوهررا كشتند.و شمشيرها در ميان قبيله زن و شوهر كشيده شد و جمعى كثير به قتل‏رسيدند» . ⁽¹⁷⁾

و علاوه بر همه اين مفاسد، سخن چين بيچاره اكثر اوقات در بيم و اضطراب اين‏است كه مبادا رسوا شود.بيشتر وقتها خجل و شرمسار، و با وجود اينها در نزد آنها كه‏سخن چينى كرده خفيف و بى وقع و دو به هم زن و خبيث‏شناخته شده است، گو به روى‏او اظهار نكنند.

ميان دو كس جنگ چون آتش است سخن چين بدبخت هيزم كش است

كنند اين و آن خوش دگر باره دل وى اندر ميان، كوربخت و خجل

ميان دو تن آتش افروختن نه عقل است‏خود را در آن سوختن

اعتنا نكردن به سخن نمام

و چون بدى سخن چينى و خباثت آن دانسته شد، پس بر هر عاقلى لازم است كه: