س 1 ـ اگر تشخيص بيمارى به درستى صورت گيرد ولى داروى مؤثر در دسترس نباشد ويا بسيار گران باشد و بيمار قادر به تهيه آن نباشد ، آيا پزشك معالج ملزم به تهيه آن دارو به هر طريق ممكن براى بيمار مى باشد ؟

ج 1 ـ اگر جان بيمار در معرض تلف باشد بر هر كس متمكّن باشد بطور واجب كفائى تهيّه دارو براى او واجب است . والله العالم

س 2 ـ اگر پزشك بنابه اصرار بيمار ، دارويى تجويز نمايد و يا ساير اقدامات درمانى كه مضر است انجام دهد ، در صورت ايجاد عارضه ، مسئول كيست ؟

ج 2 ـ با علم باينكه مضرّ است و مفيد فائده اهمى نيست جائز نمى باشد . والله العالم

س 3 ـ با توجه به اينكه ممكن است جان بيمار به طور اورژانس (فورى) در خطر

باشد و زمانى جهت تعيين حساسيت فرد به دارويى خاص وجود نداشته باشد ، اگر با تجويز دارو ، بيمار به آن حساسيت پيدا كرده دچار عوارض شديد و يا مرگ شود ، آيا پزشك معالج در قبال اين عوارض مسئوليتى خواهد داشت ؟

ج 3 ـ اگر جان بيمار در معرض خطر و دادن دارو هر چند موجب عوارض شديد است لكن موجب نجات جان بيمار باشد تجويز دارو جايز است و عرفاً معالجه بيمار شمرده مى شود ، ولى اگر در تجويز دارو نيز احتمال خطر جانى وجود دارد در صورتى كه احتمال آن عقلائى و مورد اعتناء و بهبود بيمار بدون آن دارو محتمل باشد تجويز دارو جائز نيست ولى اگر خطر جانى براى بيمار در صورت ترك تجويز دارو قطعى و فورى و خطر ناشى از تجويز دارو مثل مفيد واقع شدن آن محتمل است در اين صورت خوردن دارو بقصد معالجه عقلائى جائز است ولى پزشك بايد به بيمار يا اولياى آنها بگويد . والله العالم

س 4 ـ اگر با توجه به علوم امروزى ، امكان تعيين حساسيت يك دارو وجود نداشته باشد ، آيا پزشك ، در صورت ايجاد عارضه مسئول است ؟

ج 4 ـ اگر مرض خطر جانى نداشته باشد و تجويز دارو احتمالاً خطر جانى داشته باشد تجويز آن جائز نيست و اگر پزشك به بيمار جريان را بگويد و بيمار خودش از داروها در اين صورت استفاده كند پزشك مسئول نيست هر چند خود بيمار مسئول است و اگر بيمارى خطر جانى يقينى فورى داشته باشد و خطر آن در دارو احتمالى باشد با وجود اينكه احتمال تأثير دارو در علاج معتنى به باشد و دارو منحصر بآن باشد ظاهراً عقلا اقدام ميكنند و از مصاديق القاء در تهلكه شمرده نميشود ولى پزشك بايد به بيمار بگويد كه خودش اقدام كند . والله العالم

همچنين خواهشمند است بفرماييد :

س 5 ـ بطور كلى ـ با توجه به علوم امروزى ـ اگر بدانيم يا احتمال بدهيم كه نجات جان بيمار وابسته به مصرف داروهاى خاصى مى باشد كه مضرّند ـ و اين مضرّات به احتمال قوى براى همگان رخ خواهد داد ـ و با تجويز پزشك ، شخص دچار يك يا چند مورد از اين عوارض شود ، آيا پزشك مسئول است ؟¹

ج 5 ـ اگر بيمار هم آگاه از اين جريان و راضى به اقدام باشد و در معالجه بيمار الاهم فالاهمّ و دفع افسد به فاسد رعايت شود ظاهراً اشكالى نيست . والله العالم

س 6 ـ اگر پزشك به خاطر فراموشى انواع وعلائم بيمارى ها ـ به خاطر گستردگى موضوع ، بيمارى شخص را تشخيص ندهد ولذا نداند داروى مناسب چيست ودر نتيجه اصلاً دارويى تجويز نكند در صورتى كه بيمارى تشديد ويامنجر به مرگ گردد ، اين پزشك در چه حدى مسئول است ؟ (درصورتى كه امكان از ارجاع به متخصص ديگرى هم نباشد) .

ج 6 ـ در فرض سئوال كه پزشك بيمارى را تشخيص نمى دهد تكليفى نسبت به تجويز دارو ندارد هر چند منجر بمرگ بيمار گردد بلى چنانچه احتمال تأثير داروئى را بدهد ويقين بعدم ضرر آن داشته باشد اقدام لازم است . والله العالم

س 7 ـ اگر فرصت و امكان آزمايش ، وجود داشته باشد اما به دلايل ديگرى همانند: هزينه اى كه به بيمار تحميل مى شود (و احياناً وى حاضر نيست) امكاناتى كه براى ما وجود ندارد و يا وقتى كه از بيمار مى گيرد ، آزمايشات لازم صورت نگيرد و شخص دچار عارضه نيز بگردد ، در اين صورت آيا پزشك مسئول است ؟

ج 7 ـ با وجود فرصت و امكان آزمايش لازم بدون آن اقدام به معالجه و نوشتن نسخه جايز نيست . والله العالم

س 8 ـ اگر داروئى يا داروهائى ، نه براى نجات جان بيمار بلكه جهت تسكين و مداواى درد كه باعث آزار بيمار مى شوند همانند تب ، خارش ، درد ، زخم و . . . مصرف شوند و بدانيم يا احتمال دهيم كه اين داروها مؤثّرند و با توجه به اينكه اكثر داروهاى مؤثّر ، در كوتاه يا دراز مدت داراى عوارض زيادى مى باشند ، در صورت تجويز پزشك و ايجاد عارضه كه گاهى بدتر از بيمارى اوليه مى باشد ، آيا پزشك مسئوليتى به عهده خواهد داشت ؟ (لازم به ذكر است شايع ترين و بيشترين تجويز دارو در چنين مواردى صورت مى گيرد و لذا اهميّت فراوانى دارد) .²

ج 8 ـ اگر معالجه بر آن صدق كند و ضرر أهم و بيشتر به ضرر مهم و كمتر دفع شود جائز است ولى بايد بيمار از اين وضعيت يا سابقه قبلى داشته باشد يا به او اعلام شود و اگر درمان بوسيله خود پزشك انجام ميگيرد بايد از بيمار نسبت به عوارض احتمالى يا يقينى برائت بگيرد . والله العالم

س 9 ـ در صورتى كه داروهاى كاملاً مؤثر به هر علتى در دسترس نباشند ، آيا پزشك مى تواند داروهايى را كه احتمال مى دهد مؤثر باشند تجويز كند ؟ در صورت عدم موفقيت ، آيا پزشك در قبال عوارض احتمالى اين داروها و يا هزينه بيهوده اى كه بر بيمار تحميل شده مسئول و مديون است ؟

ج 9 ـ با اعلام به بيمار پزشك مسئوليتى ندارد . والله العالم

س 10 ـ با توجه به گستردگى بسيار زياد علوم پزشكى كه واقعاً امكان فراگيرى و همراه با آن به خاطر سپردن تمامى بيماريها و تمامى داروهايى كه بر همه بيماريها مؤثرند و نيز عوارض آنها ، وجود ندارد ، اگر پزشك به خاطر فراموشى ، بنابه حدس خود ، چه در موارد اورژانس ، جهت نجات جان و يا تسكين آلام بيمار ، سهواً اقدام به تجويز دارويى غير مؤثر بر بيمارى كند كه بيمار را متحمّل هزينه بيهوده و يا عوارض جانبى كند ، در اين صورت آيا پزشك مسئول و مديون است ؟ (در صورتى كه امكان ارجاع به متخصص ديگرى هم نباشد) .

ج 10 ـ در اين صورت پزشك مسؤول است مگر اينكه قبلاً از بيمار نسبت به عـوارض غيـر مستنـد بتقصيـر برائـت گرفتـه باشـد ولى با احتمال تأثير دارو اگر احتمال خطر جانى در
استفاده از آن نيست در صورتى كه به پزشك ديگرهم دسترسى نداشته باشد تجويز دارو و نيز عمل بدستور پزشك لازم است . والله العالم

س 11 ـ اگر بدانيم يا احتمال بدهيم يك بيمار در اثر بيمارى مثل برخى سرطانها به زودى خواهد مُرد ، آيا مجازيم فقط براى افزايش طول عمر وى هر چند به مدت كوتاه روشهاى درمانى خطرناك و بسيار پر عارضه مثل شيمى درمانى كه گاهى عوارض آن شديدتر از بيمارى اوليه است را براى وى تجويز كنيم ؟

ج 11 ـ اگر با وجود عوارض شديدتر موجب نجات او از مرگ سريعتر ميشود معالجه لازم است و ظاهراً معالجه عرفى او همين روش است . والله العالم

س 12 ـ اگر به خاطر كمبود امكانات تشخيصى كافى ، تشخيص ممكن نگردد و مداواى لازم صورت نگيرد وبيمارى تشديد يا منجر به مرگ شود ، آيا پزشك معالج مسئول است؟

ج 12 ـ با فرض اينكه پزشك عاجز از تشخيص مرض و علاج لازم است مانند ديگران مسئوليتى ندارد بلى اگر احتمال ميدهد درمانى مفيد باشد و يقين به عدم ضرر آن داشته باشد جائز است و در اين صورت صورت بخود بيمار اعلام كند كه مغرور نشود . والله العالم

س 13 ـ گاهى اوقات مثل برخى عفونت هاى نه چندان مهم پزشك جهت تسريع بهبودى بيمارى يا اطمينان از اين كه داروى تجويزى وى بسيار قوى است و در مورد خيلى از عفونت ها مى تواند مؤثر باشد و يا به خاطر اين كه از هزينه درمان بيمار و مراجعات مكرر وى بكاهد ، اقدام به تجويز داروهايى مى كند كه ضررهاى آنها كاملاً شديد بوده و به اثبات رسيده است و اين در حالى است كه شايد بتوان از طريق داروهاى ديگرى كه ضرر بسيار كمترى دارند ـ ولى ممكن است با عدم اطمينان كامل و هزينه زيادتر همراه باشند ـ بيمار را معالجه نمود ، با چنين فرضى ، بهترين كار چيست؟ انتخاب راه سريع و پر خطر يا راه كم خطر و احيانًا نامؤثر .

ج 13 ـ در فرض سئوال جهت انتخاب يكى از دو راه ، بايد با خود بيمار مشورت نمايد و طبق نظر بيمار ، عمل نمايد و همانطور كه مكررّ بيان شد در هر كجا كه بايد شخصاً اقدام كند از بيمار برائت از مسئوليت بگيرد . والله العالم

س 14 ـ در برخى بيمارى ها همانند فشارخون بالا ، به علت عوامل ناشناخته ايجاد كننده آن ، طبق روش معمول كه اجراى آن طبق علوم روز ضرورى است ، يك يا چند دارو بكار برده مى شود و در صورت عدم تأثير ، داروهاى ديگرى بكار برده مى شود ، الى آخر .

باتوجه به اينكه اين داروها از يك طرف در افراد مختلف همگى مؤثر نيستند و ممكن است در شخصى ، درمانهاى اوليه و در شخص ديگرى درمانهاى آخر مؤثر باشند و از طرف ديگر ، هريك از داروها داراى عوارض خاصى هستند ، آيا پزشك معالج ـ كه در حقيقت داروهاى مختلف را به ترتيب در مورد بيمار آزمايش مى كند ـ در قبال هزينه اضافه يا عوارض داروها مسئول است ؟

ج 14 ـ اگر معالجه به غير اينصورت امكان پذير نيست و علاج علمى و عرفى آن همين روش است پزشك مسئول نيست بشرط اينكه چگونگى را به خود بيمار اعلام كند تا خود او باعلم و اطّلاع از داروى تجويز شده استفاده كند . والله العالم

س 15 ـ اگر پزشك دارو يا روش تشخيصى را كه در حال حاضر كاملاً غير مضر شناخته شده به خانم بار دارى توصيه كند ، اما بعداً مشخص گردد اين اعمال براى مادريا جنين كاملاً مضر بوده اند همانطور كه اين مورد در تاريخ پزشكى رخ داده است، آيا پزشك در قبال عوارض حاصله از اين موارد ، مسئوليتى بعهده خواهد داشت؟

ج 15 ـ مسئوليّت تكليفى ندارد وبا اعلام نظر خود به بيمار وعدم مباشرت ، ضمانى هم بر عهده او نيست . والله العالم

س 16 ـ اگر پزشك با توجه به گستردگى موضوع نداند و يا فراموش كرده باشد كه دارو ويا روش تشخيصى وى براى خانم هاى باردار يا شيرده مضر است ، مسئوليت پزشك در صورت ايجاد عارضه در جنين يا مادر در چه حدّ است ؟

ج 16 ـ نسبت به عوارضى كه براى بيمار بدون تقصير پزشك پيش مى آيد گرفتن برائت از بيمار يا ولى او كافى است ولى نسبت به عوارضى كه ممكن است براى جنين پيش بيايد قبول ضمان آن از طرف ولى محلّ تأمل است . والله العالم

س 17 ـ به طور كلّى آيا جواب منفى خانم بيمار در مورد پرسش پزشك از حاملگى وى چه خود بداند باردار است و به هر علتى نگويد و چه نداند كه باردار است از پزشك معالج در قبال عوارض احتمالى ، رفع مسئوليت مى كند ؟

ج 17 ـ ظاهراً جواب منفى او كافيست اگر سؤال هم نكند وبه بيمار اعلام كند كه دارو براى باردارى مضرّ است كافى است . والله العالم

س 18 ـ اگر پزشك از باردارى بيمار سئوال نكند و وى هم متذكر نشود ، مسئوليت عوارض احتمالى به عهده كيست ؟

ج 18 ـ اگر معمول است كه دكتر سؤال كند وغفلت كرده ظاهراً ديه بر عهده پزشك است . والله العالم

س 19 ـ گاهى اوقات مطمئن هستيم كه يك بيمارى ، بيمار را نهايتاً بزودى خواهد كُشت ، از طرفى مى دانيم كه با يك عمل درمانى مثل جراحى ممكن است يا بيمار بهبودى نسبى و احتمالى پيدا كند و يا حتى زودتر از موعد از دنيا برود ، وظيفه ما در چنين حالتى چيست ؟ اگر با اين كار به تسريع مرگ بيمار كمك كنيم ، آيا مديون نيستيم ؟ همچنين اگر اقدام به درمان نكنيم ، مسئول نيستيم ؟ با توجه به اينكه گاهى نتيجه كار كاملاً نامشخص است .

ج 19 ـ اگر احتمال خطر ان معتنى به نباشد و عرفاً روشى كه بكار گرفته مى شود معالجه شمرده شود و بيمار با سلب مسئوليّت از پزشك موافقت كند در صورت عمل جرّاحى و وقوع هر گونه عارضه پزشك مسئوليّتى
نخواهد داشت و در صورتيكه بيمار با جرّاحى موافقت كرده است و برائت داده خوددارى از معالجه جائز نيست . والله العالم

س 20 ـ گاهى اوقات ، پزشك تنها جهت احتياط ومطمئن شدن در جهت تشخيص ويا ردّ يك بيمارى احتمالى مثل سل در هر بيمار مشكوكى ـ باهر علامت غير اختصاصى ـ دستور راديو گرافى مى دهد ، تا يك بيمارى مخفى احتمالى را كشف كند ، در صورت وجود يا عدم وجود هر گونه بيمارى (كه احتياج به راديوگرافى دارد) ، آيا پزشك در ايجاد عوارض احتمالى وهزينه بيهوده درمان مسئول است ؟

ج 20 ـ اگر روش درمان معالجه منحصر به اين كيفيت باشد باقيودى كه در جواب قبلى ذكر شد اشكالى ندارد . الله العالم

س 21 ـ با توجه به اينكه تشخيص بسيارى بيمارى ها يا اختلالات به وسيله آزمايش امكان پذير است واز طرفى امكان اشتباه در آزمايشگاه وتفسير آزمايش ها ، هميشه وجود دارد ، در صورت اشتباه آزمايشگاه ودر نتيجه معالجه اشتباه پزشك ، مسئول خسارات وعوارض احتمالى كيست ؟

ج 21 ـ اين مسئله دو فرض دارد يكى بر اساس اينكه آزمايشگاهها چنان كامل نيستند كه هميشه نتيجه واقعى را بدهند بلكه گاه در اثر بعض عوامل واختلالات غير قابل كنترل وبعبارة اخرى بجهت كامل نبودن اين صنعت نتيجه صحيح از آنها گرفته نميشود در اين صورت چون در عرف پزشكى ومعالجه برآن اعتماد ميشود وپزشك راه مطمئن تر در اختيار ندارد دادن نسخه به بيمار با اعلام اين روش درمانى خالى از اشكال
است ولى اگر پزشك شخصاً درمان را انجام ميدهد از بيمار برائت از مسئوليت بگيرد وفرض دوّم بر اساس اشتباه مسؤول آزمايشگاه ياپزشك معالج است كه در اين فرض مسؤول آزمايشگاه اگر اشتباه مستند به اوباشد والاّ پزشك ضامن خواهد بود مگر اينكه از بيمار نسبت به عوارض غير مستند به مسامحه وتقصير برائت گرفته باشند . والله العالم

س 22 ـ با توجه به اين كه باردارى ، در هفته هاى اول ، از روى ظواهر وگاه با روشهاى ساده چندان قابل تشخيص نيست و از طرفى بيشترين عوارض خطرناك روشهاى درمانى ـ تشخيص مضر ، در همين زمان آن هم به صورت اختلالات شديد در جنين رخ مى دهد وبدين ترتيب چون يا به خاطر كمبود امكانات ياعدم فرصت كافى يا عدم تمايل بيمار به صرف هزينه هاى تشخيص باردارى ، يا عدم اطلاع وى از باردارى خود ودر نتيجه جواب منفى دادن وى در مورد پرسش پزشك از باردارى وى وحتّى گاهى عدم امكان تشخيص به وسيله روش هاى مدرن به خاطر جواب هاى منفى كاذب آزمايشات ، پزشك نمى تواند تشخيص دهد ويا نمى داند كه بيمار بادار است ، روشهاى تشخيصى درمانى مختلف را براى وى به كار مى گيرد حال در صورت ايجاد عارضه در مادر يا جنين ، آيا پزشك معالج مسئول است ؟

ج 22 ـ بايد پزشك در موارد احتمال باردارى احتياط كند و داروهاى مضر را تجويز نكند ويا اينكه بيمار را از عوارض سوء آن براى خودش يا جنين مطلّع سازد و در اين صورت وظيفه بيمار است كه با احتمال عقلائى باردارى رعايت احتياط نمايد و از آن دارو استفاده ننمايد و اگر استفاده كرد خودش ضامن ديه است . والله العالم

س 23 ـ اگر پزشك روش يا دارويى را تعريف كند وبگويد اين دارو براى فلان بيمارى مفيد است ويا بگويد درمان ، مترتّب به فلان دارو است بدون آن كه بيمار را وادار به مصرف آن دارو كند ، در اين حالت آيا در صورت عدم تأثير يا عوارض دارو ، پزشك مسئول يامديون است؟

ج 23 ـ پزشك در اين صورت مسئولومديون نيست .والله العالم

س 24 ـ در بسيارى بيمارى ها واختلالات جسمانى ، پزشك دستور انجام راديو گرافى ، سى تى اسكن و . . . مى دهد كه مطمئنًا به خصوص براى برخى افراد مضر مى باشند ، ضمناً در خيلى از موارد ، گرچه گاهى ممكن است اين آزمايشات باعث تشخيص قطعى نشوند اما مى توانند هميشه كمك كننده باشند ، به هر حال در فرض فوق ، مسئوليت پزشك در صورت ايجاد عوارض آزمايشها تاچه حدّى است ؟

ج 24 ـ در صورتيكه روش معالجه بيمارى به غير از اين طريق نباشد وبيمار هم آگاه از اين وضع باشد وخود را براى راديوگرافى وسى تى اسكن در اختيار پزشك قرار ميدهد ودر معالجه روش الاهم فالاهم ودفع افسد به فاسد ملاحظه ميشود اشكال ندارد . والله العالم

س 25 ـ يك سؤال مهم و اساسى مطرح است كه :

بطور كلى ودرتمامى روش هاى تشخيصى ودرمانى ، اگر پزشك قبل از انجام هر عملى ، به بيمار خود ويا ولى او ـ اگر بيمار بالغ يا عاقل نباشد ـ متذكر شود كه اين روش ها از يك طرف ممكن است بى فايده باشند ـ و وقت و مال او را به هدر دهند ـ و از طرف ديگر ممكن است عوارض متفاوتى براى او داشته باشند ، و بدين ترتيب با ذكر اين مطلب پزشك ، قبل از هر گونه معاينه ودستور روش هاى تشخيصى و درمانى وتجويز دارو از خود كاملاً در قبال خسارات وعوارض احتمالى سلب مسئوليت كند وبيمار چه از روى ناچارى وچه از روى تمايل ويا به ظاهر از روى تمايل ، اين شرط را قبول نمايد ، آنگاه در صورت اشتباه سهوى پزشك ، هزينه هاى بيهوده ، بى فايده بودن ويا عوارض ناشى از روش هاى تشخيصى و درمانى، آيا پزشك مسئول است ؟ در صورتى كه وى حداكثر تلاش خود را نيز بكند.

ج 25 ـ اگر بى فائده شدن درمانها مستند به روش درمان معمول باشد وهمچنين عوارضى كه پيدا شده است مستند بآن باشد كه على الفرض پزشك احتمال آن را به بيمار تذكّر داده است پزشك مسئوليتى ندارد ولى اگر در اثر اشتباه پزشك عوارضى ناشى شده باشد پزشك طبق ضوابط شرعى مسئول است مثلا اگر نسخه را عوضى نوشته باشد مسئول خسارت بيمار است مگر آنكه پزشك قبلاً برائت خود را از عوارضى كه مستند به تقصير نيست گرفته باشد . والله العالم

س 26 ـ در فرض مسأله فوق (25) آيا بايد با تك تك بيماران شرط نمود و با امضاى پرسشنامه مربوطه و يا گذاشتن اطلاعيه در مراكز درمانى مبنى بر اين كه مراجعه بيماران نشانگر قبول اين شرايط است ويا به اطلاع رساندن حتى از طريق رسانه هاى گروهى كه ـ مراجعه شما نزد پزشك به اين شرايط ، مترتّب است ، از پزشك رفع مسئوليت شرعى مى نمايد ؟ به طور مثال اگر قبل از عمل جراحى ، بيمار مجبور به امضاى شرايطى باشد كه در صورت هر گونه ناموفق بودن جراحى ، وى هيچ گونه حق و حقوقى بر جراح و بيمارستان ندارد ، آيا در صورت هر گونه اختلال در جراحى ، مى توان مدعى شد با توجه به امضاء قبلى بيمار ، كادر درمانى هيچ مسئوليت شرعى بر عهده ندارند ؟

ج 26 ـ معيار در انجام اين برنامه اطلاع هر يك از بيماران است به هر كيفيت كه مطلع شوند . والله العالم

س 27 ـ در فرض مسأله (25) اگر بيمار ، كاملاً بيهوش باشد و در حال حاضر هيچ شخص بالغ يا نابالغ كه خويشاوند وى باشد نيز در دسترس نباشد و از طرفى جان بيمار در خطر فورى باشد ، جهت اجازه و شرط چه بايد كرد ؟ آيا مى توان طبق وظيفه پزشكى هر گونه اقدام ممكن را بدون اجازه انجام داد ؟ اگر سهواً با اقدامات غير مؤثر به مرگ بيمار تسريع بخشيده شود مسئوليتى بر گردن پزشك معالج خواهد بود ؟ و اگر به خاطر خوف از عدم تأثير درمان و كمك به تسريع مرگ و مديون شدن ، پزشك هيچ كارى انجام ندهد آيا در اين صورت پزشك مسئول خواهد بود ؟ زيرا مشاهده شده است گاهى اجل شخصى فرا رسيده ولى علت مرگ را به غلط به پزشك معالج وى نسبت مى دهند؟

ج 27 ـ در اين صورت پزشك بايد آنچه در توان دارد براى نجات جان بيمار انجام دهد واگر بدون تقصير پزشك عارضه اى براى بيمار پيش آمد بحكم قاعده احسان ضمانى بر پزشك نيست و بطور كلّى در هر مورد استناد
عارضه يا مرگ بيمار به پزشك مشكوك باشد واثبات نشود حكم بضمان پزشك نميشود . والله العالم

س 28 ـ در فرض مسأله (24 و 25) اگر بيمار يا ولىّ او ، شرط را قبول نكردند ، آيا پزشك مى تواند بيمار را رها نمايد ؟

ج 28 ـ پزشك غير از اعلام نظر خود وبيان راه درمان كه در اين دو فرض انجام داده وظيفه اى ندارد . والله العالم

س 29 ـ در فرض مسأله (24 و 25) اگر بيمار ، كاملاً بيهوش باشد آيا مى توان از خويشان بالغ وى اجازه گرفته ويا با آنها شروط فوق را انعقاد نمود؟

ج 29 ـ احتياط اين استكه مدير داخلى بيمارستانها از حاكم شرع اجازه داشته باشند كه در مورد اين بيمارها بمصلحت آنها عمل كنند و بهتر اينستكه از خويشاوندان همراه بيمار هم اذن بگيرند علاوه بر اين خود پزشك هم ممكن است بطور كلى از حاكم شرع براى اين موارد اذن بگيرد . والله العالم

س 30 ـ يك نكته و سؤال مهم در مورد كشفيات جديد علوم پزشكى مى باشد . هر سال ، ماه ويا حتى هر روزه ، كشفيات ويا نتايج تحقيقات جديدى در مورد جنبه هاى مختلف علوم پزشكى اعلام مى شود كه روش هاى تشخيصى يا درمانى جديد ، داروهاى متفاوت و جديد يا مواد غذايى مؤثر جديد براى انواع بيمارى ها پيشنهاد مى شود و بر عكس ، برخى روش ها يا داروها يا مواد قبلى كاملاً غير مؤثر ، مضر و بى فايده معرفى مى شوند . آيا پزشك در قبال عوارض يا هزينه هاى بيهوده ناشى از روش هايى كه در گذشته مطرح بوده اند ، اما كسى نمى دانسته كه آنها مضر يا بى فايده اند ولى همين روش ها امروزه بى فايده يا مضر شناخته شده اند مسئول مى باشد؟

ج 30 ـ ظاهرًا مسئوليتى ندارد چون بيمار به او مراجعه كرده كه با روش متداول او را درمان نمايد ولى اگر پزشك شخصا وبالمباشره عمل ميكند مثـل اينكـه بيمـار را تحـت عمـل
جراحى قرار ميدهد بايد برائت خود را از هـر عارضـه كـه مستند به تقصيـر او نباشد از بيمار يا ولى او بگيرد . والله العالم

س 31 ـ اگر اين كشفيات جديد خيلى ديرتراز زمان كشف به اطلاع پزشك برسند و قبل از اطلاع ، طبيعتاً به همان روش هاى قبلى عمل شود آنگاه آيا پزشك در قبال عوارض يا هزينه هاى بيهوده روش هاى بى فايده مسئول است ؟

ج 31 ـ ظاهراً پزشك مسئول نيست مگر اينكه در كسب اطلاع لازم از كشفيات جديد مسامحه كرده باشد . والله العالم

س 32 ـ نظر به اين كه ، به خاطر سپردن كامل همان روش هاى قبلى نيز در دوران دانشجويى امكان پذير نيست ، چه برسد به روش هاى جديد ، آيا پزشك مى تواند به همان روش هاى قبلى اكتفا نمايد و يا فقط در حدى كه وقت محدودش اجازه مى دهد به فراگيرى آنها بپردازد ؟ در اين صورت اگر متوجه مسائل مهم جديد نشود آيا مسئوليتى برعهده اوست ؟

ج 32 ـ پزشك بايد بطور متعارف و معمول بين اطبّا در جريان تحوّلات علمى و درمانى قرار داشته باشد . والله العالم

س 33 ـ اگر به خاطر عدم وجود امكانات كافى اطلاع رسانى ، اطلاعات جديد به پزشك نرسد و وى هيچگاه مطلع نگردد آنگاه مسئوليت بى فايده بودن روش هاى قبلى برعهده كيست ؟

ج 33 ـ همين قدر كه پزشك طبق روشهاى درمانى رايج و رسمى عمل كند ظاهراً مسئوليتى ندارد . والله العالم

س 34 ـ با توجه به اين كه گروه هاى بسيار زيادى در جهان مشغول تحقيق هستند و نتايج كار خودرا دائماً اعلام مى نمايند و از طرفى افراد اين گروه ها ممكن است برخى از لحاظ علمى ، برخى از لحاظ اخلاقى و صداقت و برخى از لحاظ هر دو مورد كاملاً قابل تأييد نباشند به عبارت بهتر هيچ تضمينى نيست كه نتيجه اعلام شده تحقيق با واقعيات كاملاً منطبق باشد و از طرف ديگر هيچ مرجع واحدى در مورد تأييد يا ردّ تحقيقات وجود ندارد و يا اگر موجود هم باشد ، مدت زيادى طول مى كشد كه نتيجه صحيح كار ارائه شود ، در چنين شرايطى اگر نتيجه تحقيقاتى كه در رسانه ها و مجلات حتى معتبر اعلام مى شود با روش هاى قبلى ما ـ كه به فايده كامل و قطعى آنها اطمينان نداريم ـ مغاير باشد و يا مكمّل آنها باشد در اين صورت وظيفه ما چيست ؟ عمل به روش هاى قبلى يا جديد ؟

ج 34 ـ به هركدام كه عرف پزشكى بيشتر اعتماد مى نمايد ظاهراً بايد بآن عمل كرد . والله العالم

س 35 ـ با توجه به اينكه اگر بخواهيم طبابت پزشك را با توجه به مشكلات فوق و در صورت مواجهه با اين مشكلات ، تنها در صورتى مجاز بدانيم كه وى در اين زمينه ها داراى تخصص و تجربه كافى باشد عملاً مسائل درمان با اختلال كامل روبرو خواهد شد زيرا اولاً هر پزشكى تا رسيدن به اين تخصص و تجربه كافى بايد همان مراحل اوليه را طى كند ـ كه همان دوران بدون تجربه و تخصص است ـ و ثانياً به علت جمعيت زياد ، امكانات كم ، فرصت هاى ناكافى و دهها علل ديگر ـ حد اقل در كشور ايران ـ نمى توان انتظار داشت پزشكانى كه از ابتدا كاملاً مسلط باشند به طبابت بپردازند .

با توجه به مقدمه فوق و موضوعات مطرح شده در كليه سؤالهاى فوق ، مسائل مهمى مطرح مى شود كه :

الف ـ در مواردى كه پزشكى داروى مؤثر بر بيمارى يا عوارض خطرناك آن را فراموش نموده و فرصت و امكانات كافى جهت دسترسى به اطلاعات كافى يا پزشك متخصص ديگرى نيز ندارد .

ب ـ مطمئن است كه داروى خاصى براى بيمارى مفيد است اما همچنين مطمئن است و يا احتمال مى دهد كه در صورت تجويز آن دارو عوارضى خفيف و يا شديدتر از خود بيمارى و حتى مرگ در اثر اين دارو ، گريبان گير اين بيمار خواهد شد . ـ كه البته موارد الف و ب شامل مسائل تشخيصى نيز مى باشد ، آيا پزشك در اين حالات مى تواند مريض را به حال خود بگذارد و چنين فرض كند كه : گويا پزشكى موجود نبوده و قضا و قدر الهى هر چه باشد بر او جارى خواهد شد و بدين ترتيب خود را در معرض خطر مؤاخذه مادى و معنوى حاصل از عوارض احتمالى و هزينه هاى نابجاى آن قرار ندهد و كار وى را به خداوند واگذارد كه يا خود بهبودى نسبى يابد و فرصت تحقيقات بعدى فراهم گردد و يا به تدريج دچار عوارض شديد و مرگ گردد .

اصولاً در چنين مواردى كه پزشك واقعاً نمى داند كه براى نجات جان يا رفع و تسكين آلام يك بيمار چه كارى انجام دهد وظيفه او چيست ؟ درمانهاى بدون اطمينان و غير قابل اعتماد كه ممكن است خود آنها باعث مرگ يا عوارض شديدتر شوند ؟ و يا عدم هر گونه اقدام درمانى ؟ آيا اگر پزشك با اقدام به درمان نامطمئن ، موجب خسارت و مرگ مريض گردد مسئول است ؟ آيا اگر اقدام به هيچ درمانى نكند با توجه به علل و توضيحات فوق ، مسئوليتى متوجه اوست ؟

اين موضوع با توجه به اين نكته بايد در نظر گرفته شود كه گاهى ، فرصت هيچ مشورت و ارجاع بيمار به پزشكان متخصص و آگاه ديگرى وجود ندارد .

در خاتمه جهت روشن شدن موضوع مثالى ذكر مى شود : گاهى پزشكى كه داراى تجربه كافى نباشد با بيمارى در حالت بيهوشى مواجه مى شود كه نمى داند به طور مثال اين بيمار در اثر كمبود يا ازدياد قند بدنش دچار بيهوشى شده و در حالت ، طبيعى است كه درمان كاملاً متناقض است و باعث اشتباه پزشك مى شود .

ج 35 ـ اگر پزشك واقعاً از تشخيص بيمارى بيمار و شناختن راه درمان آن عاجز است و نميتواند طبق اصول فنى داروئى را تجويز نمايد وظيفه اى ندارد ولى اگر راههائى براى درمان بنظر او ميرسد كه ميداند مضرّ نيست و احتمال مفيد بودن ميدهد بايد از آن راهها به درمان بيمار اقدام كند و او را بحال خود وانگذارد والاّ او و ديگران در تكليف على السواء هستند . والله العالم

1 با توجه به اينكه اگر بخواهيم درمان ما هيچ ضررى نداشته باشد گاهى اصلاً هيچ درمانى نبايد انجام دهيم .

2 با توجه به اينكه اگر بخواهيم درمان ما هيچ ضررى نداشته باشد گاهى اصلاً هيچ درمانى نبايد انجام دهيم .