" احكام و نواميس دينی كه يك دسته از آنها همان مقررات اجتماعی‏
می‏باشند ، در ظاهر يك سلسله افكار اجتماعی می‏باشند ، ارتباط آنها با
سعادت و شقاوت اخروی ، و به عبارت ساده دينی با نعمتهای بهشتی و
نقمتهای دوزخی ، منوط به واقعيتهايی است كه به واسطه عمل به آن نواميس‏
و مقررات يا ترك آنها در انسان به وجود آمده و در پس پرده حس ذخيره‏
شده و پس از انتقال وی به نشئه آخرت و پاره شدن پرده غفلت و حجاب‏
انيت برای انسان ظاهر و مكشوف افتد پس در زير لفافه زندگی اجتماعی كه‏
انسان با رعايت نواميس دينی بسر می‏برد ، واقعيتی است زنده و حياتی‏
است معنوی كه نعمتهای اخروی و خوشبختيهای هميشگی از آن سرچشمه گرفته و
به عبارت ديگر مظاهر وی می‏باشند اين حقيقت و واقعيت است كه به نام "
ولايت " ناميده می‏شود " نبوت " واقعيتی است كه احكام دينی و نواميس‏
خدايی مربوط به زندگی را به دست آورده و به مردم می‏رساند و " ولايت "
واقعيتی است كه در نتيجه عمل به فرآورده های نبوت و نواميس خدايی در
انسان به وجود می‏آيد " .

امام ، حامل ولايت

حضرت معظم له درباره ثبوت ولايت و حامل آن " امام " ، و اينكه جهان‏
انسانی همواره از انسانی كه حامل ولايت باشد ( انسان كامل ) خالی نيست ،
می‏فرمايند :
" در ثبوت و تحقق صراط ولايت كه در وی انسان مراتب كمال باطنی خود
را طی كرده و در موقف قرب الهی جايگزين می‏شود ، ترديدی نيست ، زيرا
ظواهر دينی بدون يك واقعيت