اكابر شعرای اماميه در قرن چهارم هجری است ، در اشعار ذيل به اين معنی‏
اشاره می‏كند :
قرن الاله ولائه بولائه
مما تزكی و هو حان يركع
سماه رب العرش نفس محمد
يوم البهال و ذاك ما لا يدفع ( 1 )
خداوند ولاء علی را با ولاء خودش ، در اثر اينكه علی در حال ركوع زكات‏
بخشيد ، مقرون بخشيد ، مقرون ساخت پروردگار عرش ، علی را در روز مباهله‏
" جان محمد " خواند ، و اين حقيقتی غير قابل انكار است .
همچنانكه قبلا گفتيم ، در اسلام به نوعی ولاء توصيه شده است كه اثباتی و
عام است و آيه كريمه " « المؤمنون و المؤمنات بعضهم اولياء بعض » "
ناظر به آن نوع از ولاء است .
اكنون می‏گوييم آيه كريمه " « انما وليكم الله »" مطلب را به شكلی‏
بيان می‏كند كه عموميت بردار نيست و به هيچ وجه نمی‏توان احتمال داد كه‏
اين آيه نيز درصدد بيان ولاء اثباتی عام است ، زيرا قرآن در اينجا درصدد
بيان يك قانون كلی نيست ، نمی‏خواهد استحباب يا وجوب ادای زكات در
حال ركوع را بيان كند و به عنوان تشريع يك مندوب يا يك فريضه اسلامی ،
جعل قانون كند ، بلكه اشاره است به عمل واقع شده ای كه فردی در خارج‏
انجام داده و

پاورقی :
. 1 ريحانه الادب ، ج / 5 ص . 311