همه مطالب و مسائل ديگر در اين فلسفه در حكم مقدمه اين دو مطلب و يا در
حاشيه اين دو مطلب است . علی هذا بيت اول منظومه اشاره است به لب‏
لباب حكمت الهی .
يا من هو اختفی لفرط نوره
الظاهر الباطن فی ظهوره
ای آنكه از بسياری نورانيتش پنهان است
ای پيدايی كه به سبب پيدائيش ناپيداست
شرح اين بيت را از الهيات بالمعنی الاخص بايد جست ( 1 ) .

پاورقی :
1 - توضيح مختصر اينكه : در الهيات ثابت شده كه : ذات پاك باری‏
تعالی از شدت ظهور در خفاست . برای اينكه اندكی با اين مطلب آشنا شويم‏
بايد سه مقدمه ذكر بكنيم :
الف - همانطور كه وجود بر دو قسم است - وجود اشياء برای خود ( وجود
عينی ) و وجود اشياء برای ما ( وجود ذهنی ) - ظهور نيز بر دو قسم است .
ظهور اشياء برای خود و ظهور اشياء برای ما . پس وقتی كه از ظهور و
پيدايی يا از بطون و ناپيدايی يك چيز سخن می‏گوييم ، گاهی بحث در ظهور
آن شی‏ء برای خود است و گاهی بحث در ظهور آن شی‏ء برای ما است .
ب - در حكمت الهی ثابت شده كه " وجود " مساوی با " ظهور " است‏
و خفا از " عدم " ناشی می‏شود . هر موجودی به هر اندازه و هر درجه از
وجود بهره‏مند است از ظهور نيز بهره‏مند است و به هر اندازه عدم و نيستی‏
با وجودش توأم و در وجودش متخلل است از ظهور بی بهره است . پس‏
موجودی كه در حد اعلی و درجه اكمل از وجود است ، در حد اعلی و درجه اكمل‏
از ظهور است .
ج - هيچگونه ملازمه‏ای نيست ، ميان دو نحو از ظهور ، يعنی چنين نيست كه‏
هر چيزی كه خود برای خود در حد اعلی از ظهور است ، لزوما ظهور آن شی‏ء
برای ما >