است ، پرواز روح است به سوی كانون نامرئی هستی ، پرورش استعدادهای‏
روحی و ورزش نيروهای ملكوتی انسانی است ، پيروزی روح بر بدن است ،
عاليترين عكس العمل سپاسگزارانه انسان است از پديد آورنده خلقت ،
اظهار شيفتگی و عشق انسان است به كامل مطلق و جميل علی الاطلاق ، و بالاخره‏
سلوك و سير الی الله است .
برحسب اين تلقی ، عبادت پيكری دارد و روحی ، ظاهری دارد و معينی ،
آنچه بوسيله زبان و ساير اعضاء بدن انجام می‏شود پيكره و قالب و ظاهر
عبادت است ، روح و معنی عبادت چيز ديگر است ، روح عبادت وابستگی‏
كامل دارد به مفهومی كه عابد از عبادت دارد و به نوع تلقی او از عبادت‏
و به انگيزه‏ای كه او را به عبادت برانگيخته است و به بهره و حظی كه از
عبادت عملا می‏برد و اينكه عبادت تا چه اندازه سلوك الی الله و گام‏
برداشتن در بساط قرب باشد .

تلقی نهج البلاغه از عبادت

تلقی نهج البلاغه از عبادت چگونه است ؟ تلقی نهج البلاغه از عبادت ،
تلقی عارفانه است ، بلكه سرچشمه و الهام بخش تلقی‏های عارفانه از
عبادتها در جهان اسلام ، پس از قرآن مجيد و سنت رسول اكرم ، كلمات علی‏
و عبادتهای عارفانه علی است .
چنانكه می‏دانيم ، يكی از وجهه‏های عالی و دور پرواز ادبيات اسلامی ، چه‏
در عربی و چه در فارسی ، وجهه