نوع خود شاهكار است . مانند اشعار معروفی كه در مقدمه گلستان آورده و با
اين بيت آغاز میشود :
هر دم از عمر میرود نفسی
|
چون نگه میكنم نمانده بسی
|
و يا در قصائد آنجا كه میگويد :
ايها الناس جهان جای تن آسانی نيست مرد دانا به جهان داشتن ارزانی
نيست
يا آنجا كه میگويد :
جهان بر آب نهاده است ، و زندگی بر باد غلام همت آنم كه دل بر او
ننهاد
يا آنجا كه میگويد :
بس بگرديد و بگردد روزگار
|
دل به دنيا در نبندد هوشيار
|
بوستان سعدی پر است از موعظههای آبدار جاندار و شايد باب نهم كه در
توبه و راه صواب است از همه عاليتر باشد .
همچنين است پارهای از مواعظ مولوی در مثنوی و ساير شعرای فارسی زبان
كه فعلا مجال ذكر نمونه از آنها نيست .
در ادبيات اسلامی ، اعم از عربی يا فارسی مواعظ و حكم بسيار عالی وجود
دارد ، منحصر به اين دو زبان نيست در زبان تركی و اردو و بعضی از
زبانهای ديگر نيز اين بخش از ادبيات اسلامی جلوه خويش را نموده