حديث نقل شده و جزء وصايای حضرت امام مجتبی ( ع ) در مرض وفات نيز
آمده است به اين مضمون :
"« كن لدنياك كانك تعيش ابدا و كن لاخرتك كانك تموت غدا »" (1).
برای دنيايت چنان باش كه گوئی جاويدان خواهی ماند و برای آخرت چنان‏
باش كه گوئی فردا می‏ميری .
اين حديث معركه آراء و عقائد ضد و نقيض شده است . برخی می‏گويند
مقصود اينست كه در كار دنيا سهل انگاری كن ، شتاب به خرج نده ، هر وقت‏
كاری مربوط به زندگی دنيا پيش آمد بگو " دير نمی‏شود " وقت باقی است‏
. ولی نسبت به كار آخرت هميشه چنين فكر كن كه بيش از يك روز فرصت‏
نداری ، هر وقت كار مربوط به آخرت پيش آمد بگو وقت بسيار تنگ است و
" دير می‏شود " .
بعضی ديگر به حكم اينكه ديده‏اند باوری نيست كه اسلام دستور سهل انگاری‏
بدهد ، روش و سيرت اولياء دين هرگز چنين نبوده است گفته‏اند مقصود
اينست كه در كار دنيا همواره فكر كن كه جاويدان خواهی ماند ، پس به‏
هيچوجه كوچك مشمار و كارها را به صورت موقت و به بهانه اينكه عمر
اعتبار ندارد سرسری انجام نده ، بلكه آن چنان اساسی و با آينده نگری‏
انجام بده كه گوئی تا آخر دنيا زنده هستی ، زيرا فرضا خودت زنده نمانی‏
ديگران از محصول كار تو بهره

پاورقی :
1 - وسائل جلد 2 صفحه 535 چاپ امير بهادر ( حديث 2 از باب 82 از
ابواب مقدمات تجارت ) .