قرار می‏دهد و آثار آفرينش يعنی دخالت تدبير و توجه به هدف را در خلقت‏
اين موجودات ارائه می‏دهد . ما برای اينكه نمونه‏ای از اين قسمت به دست‏
داده باشيم بيان آن حضرت را در مورد " مورچه " نقل و ترجمه می‏كنيم :
در خطبه 177 چنين آمده است :
« الا ينظرون الی صغير ما خلق كيف احكم خلقه و اتقن تركيبه و فلق ، له‏
السمع والبصر ، و سوی له العظم و البشر ، انظروا الی النمله فی صغر جثتها
و لطافه هيئتها لا تكاد تنال بلحظ البصر ، و لا بمستدرك الفكر كيف دبت‏
علی ارضها و صبت علی رزقها ، تنقل الحبه الی جحرها و تعدها فی مستقرها ،
تجمع فی حرها لبردها و فی وردها لصدرها مكفوله برزقها ، مرزوقه بوفقها ،
لا يغفلها المنان ، و لا يحرمها الديان ، و لو فی الصفا اليابس و الحجر
الجامس ، و لو فكرت فی مجاری اكلها فی علوها و سفلها ، و ما فی الجوف‏
من شراسيف بطنها ، و ما فی الراس من عينها و اذنها لقضيت من خلقها
عجبا » . . .
يعنی آيا در مخلوق كوچك او دقت نمی‏كنند ؟ چگونه به خلقتش استحكام‏
بخشيده و تركيبش را استوار ساخته ، به او دستگاه شنوائی و بينائی عنايت‏
كرده و استخوان و پوست كامل داده است ؟ . . .
در مورچه با اين جثه كوچك و اندام لطيف بينديشيد ، آنچنان كوچك است‏
كه نزديك است با چشم ديده نشود ، و از انديشه غائب گردد ، چگونه با
اين جثه كوچك روی زمين می‏جنبد و بر جمع روزی ، عشق می‏ورزد ، و دانه را
به لانه خود حمل می‏كند ، و در انبار نگهداری می‏نمايد ، در تابستانش برای‏
زمستانش گرد می‏آورد ، و هنگام ورود اقامت