پس غايات و اهداف انحرافی داشتن يكی از عواملی است كه انسان ، غير
خود را بجای خود می‏گيرد و در نتيجه خود واقعی را فراموش می‏كند و از دست‏
می‏دهد و می‏بازد .
هدف و غايت انحرافی داشتن تنها موجب اين نيست كه انسان به بيماری‏
" خود گم كردن " مبتلا شود ، كار به جائی می‏رسد كه ماهيت و واقعيت‏
انسان مسخ می‏گردد و مبدل به آن چيز می‏شود : در معارف اسلامی باب وسيعی‏
هست در اين زمينه كه انسان هر چيز را كه دوست داشته باشد و به او عشق‏
بورزد با او محشور می‏شود . در احاديث ما وارد شده است كه : « من احب‏
حجرا حشره الله معه » ( 1 ) . هر كس هر چه را دوست داشته باشد و اگر چه‏
سنگی را دوست داشته باشد ، با آن سنگ محشور می‏گردد .
با توجه به آنچه از قطعيات و مسلمات معارف اسلامی است كه آنچه در
قيامت ظهور و بروز می‏كند تجسم آن چيزها است كه انسان در اين جهان كسب‏
كرده ، روشن می‏شود كه علت اينكه انسان همواره با آن چيزهائی محشور
می‏گردد كه به آنها عشق می‏ورزد و علاقه‏مند است ، اين است كه عشق و علاقه و
طلب يك چيز ، آنرا در مرحله غايت و هدف انسان قرار می‏دهد و در حقيقت‏
آن چيز در مسير " صيرورت " و " شدن " آدمی واقع می‏شود ، آن غايت هر
چند انحرافی باشد سبب می‏گردد كه

پاورقی :
1 - سفينه البحار ماده حبب .