و رشته تسلط دنيا را به گردن خود بيندازد طبعا آخرت را و آنچه مربوط به‏
آخرت است دشمن می‏دارد . دنيا و آخرت به منزله مشرق و مغربند كه نزديكی‏
به هر يك از اينها عين دوری از ديگری است اين دو در حكم دو هو و
می‏باشند ( 1 ) .
علی عليه السلام در يكی از نامه‏هايش می‏نويسد : ( 2 )
" « و ايم الله يمينا استثنی فيها بمشيه الله لاروضن نفسی رياضه تهش‏
معها الی القرص اذا قدرت عليه مطعوما و تقنع بالملح مادوما و لادعن‏
مقلتی كعين ماء نضب معينها مستفرغه دموعها ا تمتلی السائمه من رعيها
فتبرك . . . و ياكل علی من زاده فيهجع ؟ ! قرت اذا عينه ، اذا اقتدی‏
بعد السنين المتطاوله بالبهيمه الهامله و السائمه المرعيه » " .
" سوگند ياد می‏كنم به ذات خدا كه به خواست خدا نفس خويش را چنان‏
ورزيده سازم و گرسنگی بدهم كه به قرص نانی و اندكی نمك قناعت بورزد و
آنرا مغتنم بشمارد همانا آنقدر ( در خلوتهای شب ) بگريم كه آب چشمه‏
چشمم خشك شود ، شگفتا آيا اين درست است كه شتران در چراگاهها شكم‏
خويش را انباشته كنند و در خوابگاه خويش را انباشته كنند و در خوابگاه‏
خويش بخسبند ، و گوسفندان در صحراها خود را سير كنند و در جايگاه خويش‏
آرام گيرند ، علی نيز شكم خويش را سير كند و در بستر خود استراحت كند ؟
چشم علی روشن ! پس از ساليان دراز به چهار پايان اقتدا كرده است "
آنگاه می‏فرمايد :

پاورقی :
1 - نهج البلاغه ، حكمت . 103
2 - نهج البلاغه ، نامه . 45