كه طلحه و زبير نقض بيعت كردند و فتنه داخلی ايجاد نمودند ، علی مكرر
وضع خود را بعد از پيغمبر با اينها مقايسه می‏كند و می‏گويد من به خاطر
پرهيز از تفرق كلمه مسلمين از حق مسلم خودم چشم می‏پوشيدم و اينان با
اينكه به طوع و رغبت بيعت كردند بيعت خويش را نقض كردند ، و پروای‏
ايجاد اختلاف در ميان مسلمين را نداشتند .
ابن ابی الحديد در شرح خطبه 119 از عبدالله بن جناده نقل می‏كند كه گفت‏
:
" روزهای اول خلافت علی در حجاز بودم و آهنگ عراق داشتم ، در مكه‏
عمره بجا آوردم و به مدينه آمدم ، داخل مسجد پيغمبر شدم ، مردم برای نماز
اجتماع كردند ، علی در حاليكه شمشير خويش را حمايل كرده بود بيرون آمد و
خطابه‏ای ايراد كرد . در آن خطابه پس از حمد و ثنای الهی و درود بر
پيامبر خدا چنين فرمود : پس از وفات رسول خدا ما خاندان باور نمی‏كرديم‏
كه امت در حق ما طمع كند اما آنچه انتظار نمی رفت واقع شد ، حق ما را
غصب كردند و ما در رديف توده بازاری قرار گرفتيم ، چشمهايی از ما
گريست و ناراحتی‏ها به وجود آمد « و ايم الله لولا مخافه الفرقه بين‏
المسلمين و ان يعود الكفر و يبور الدين لكنا علی غير ما كنا لهم عليه » .