شنيدم رهروی در سرزمينی |
همی گفت اين معما با قرينی |
كه ای صوفی شراب آنگه شود صاف |
كه در شيشه بماند اربعينی |
پاورقی : 1 - ج2 ، ص . 16
برای خدا قرار دهد چشمههای حكمت از زمين دلش به مجرای زبانش جاری
میشود .
ولی عينا همين مضمون ، هر چند با عين اين الفاظ نيست در اصول كافی ،
باب اخلاص ( 1 ) ، از امام باقر ( ع ) نقل شده : " « ما اخلص العبد
الايمان بالله عزو جل اربعين يوما - او قال ما اجمل عبد ذكر الله عز و جل
اربعين يوما - الا زهده الله عز و جل فی الدنيا ، و بصره داءها و دواءها ،
فاثبت الحكمة فی قلبه ، و انطق بها لسانه » " يعنی بندهای چهل روز
ايمان خودش را خالص نكرده است ، يا گفت بندهای چهل روز خدا را خوب
ياد نكرده است ( اين ترديد از راوی حديث است ) مگر آنكه خداوند به او
زهد عنايت كرده و او را نسبت به دردها و دواهای اين دنيا بصيرت داده و
حكمت را در دل او قرار داده و به زبان او جاری ساخته است .
حافظ در اين دو بيت نظر به همين حديث معروف دارد كه میگويد :
پاورقی : 1 - ج2 ، ص . 16 |