بيان علی عليه‏السلام

اميرالمؤمنين درنهج البلاغه می‏فرمايد : يك پيوستگی ميان همه انبياء
بوده است كه انبياء سابق بايد مبشر انبياء لاحق باشند بالخصوص نبی ختمی‏
، و انبياء لاحق بايد از معرفيهای انبياء سابق استفاده می‏كردند و موظف‏
بودند كه مردم را دعوت كنند به اينكه به آنها هم ايمان بياوريد . شما
می‏بينيد كه يكی از اصول قرآن كريم اينست كه به ما می‏گويد شما بايد به‏
كتب و پيغمبران گذشته هم ايمان بياوريد ، به نبوت عامه ايمان داشته‏
باشيد : « و المؤمنون كل آمن بالله و ملائكته و كتبه و رسله »( 1 ) .
اساسا اين پيوستگی بوده است ، پيغمبران سابق در مردم ايمان به پيغمبران‏
لاحق و مخصوصا ايمان به نبوت ختميه را ايجاد می‏كردند ، و پيغمبران لاحق‏
تصديق و تأييد می‏كردند نبوت پيغمبران سابق را . عبارتی كه در نهج البلاغه‏
است اينست :
« و لم يخل سبحانه خلقه من نبی مرسل او كتاب منزل او حجة لازمه او محجة
قائمة ، رسل لا تقصر بهم قلة عددهم و لا كثرش المكذبين لهم ، من سابق سمی‏
له من بعده او غابر عرفه من قبله ، علی ذلك نسلت القرون و مضت الدهور
و سلفت الاباء و خلقت الابناء . . . » ( 2 ) .
می‏فرمايد خدای تبارك و تعالی هيچگاه مخلوقات و زمين و بشر را خالی‏
نگذاشته است ، يا يك پيغمبر مرسل در ميان آنها بوده است يا يك كتاب‏
آسمانی بدون تحريف در ميان آنها بوده است ( اينها به قول

پاورقی :
. 1 سوره بقره ، آيه . 285
. 2 نهج البلاغه ، خطبه اول