قرآن می‏گويد: " « وقودها الناس و الحجاره »" انسانها و سنگها مايه‏های‏
احتراق هستند ، اين سنگها يعنی انسانها ، آنجا كه می‏گويد انسانها ، يعنی‏
انسانها با آن جسمشان ، انسانها با آن اعمال تجسم‏يافته‏شان ، ولی آن آتش‏
منحصر به آتش جسمانی نيست : " والحجاره " و دلهای سنگشان .
" « يا ايها الذين امنوا قوا انفسكم و اهليكم نارا وقودها الناس و
الحجاره عليها ملائكه غلاظ شداد » " بر آن آتش از فرشتگان خشن و قوی‏
مسلطاند " « لايعصون الله ما امرهم »" سنت الهی و امر الهی و جريان‏
كار الهی را يك ذره تخطی نمی‏كنند ، آن ناموس الهی كه بايد اجرا شود
بدون تخطی به وسيله آنها اجرا می‏شود ، و هر چه كه در دستور خلقت و قضا و
قدر الهی به آنها امر شود كه اجرا شود آنها فقط مامور اجرا هستند و جز
اين چيزی نيست .
پس اين آيه به تناسبی كه در آيه پيش سخنی از زنان پيغمبر بود يكمرتبه‏
خطاب به عموم مومنين كرد و آن مساله مسووليت نهايی‏ای كه انسانها در
برابر خودشان و در برابر خاندانشان دارند [ مطرح كرد كه ] خود را نگه‏
داريد ، خود را آنچنان بسازيد كه چنين عاقبتی نداشته باشيد ، و خاندانتان‏
را آنچنان بسازيد كه [ كار آنها ] به چنين عواقبی منتهی نشود .
حال ، اينكه " خاندانتان را اينچنين بسازيد " اين مسووليت در چه حد
است ؟ می‏گويند وقتی كه اين آيه نازل شد يكی از اصحاب پيغمبر را ديدند
كه در كنار خانه پيغمبر سخت می‏گريد . حضرت سوال كردند چرا می‏گريی ؟
گفت : يا رسول‏الله ! من تا حالا درباره خودم فكر می‏كردم ، حالا می‏بينم يك‏
مسووليت بزرگتری دارم ، من چطور می‏توانم آنها را حفظ كنم ؟ فرمود :
مسووليت تو يك حدی دارد ، كه