خدا شما را در روز جمع گرد می‏آورد و آن روز تغابن است . اين كه معنای‏
تغابن چيست هنگامی كه به آن آيه رسيديم ان‏شاالله عرض می‏كنيم .
در قسمتهای اول اين سوره ، تكيه آيات بر مساله بازگشت به خداوند يعنی‏
مساله معاد و همچنين نبوت است و در آخر ، آيات مربوط به انفاق و صبر و
برخی امور ديگر خواهد آمد ، ولی ظاهرا بيشتر تكيه آيات اين سوره بر
مساله معاد است به طوری كه مسائلی هم كه در ابتدا ذكر می‏فرمايد به منزله‏
تمهيد و مقدمه‏چينی يعنی ذكر مقدمات استدلال برای مساله معاد است .
شروع سوره با اين آيه است: " « يسبح لله ما فی‏السموات و ما فی‏الارض‏
" هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است ذات الله را تسبيح و تنزيه‏
می‏كنند . هر اسمی از اسما الهی اسم يك صفت خاص است ، مثل " عليم "
كه خدا را به صفت خاص علم ياد می‏كنيم ، يا " رحيم " كه خدا را به‏
صفت خاص رحمت ياد می‏كنيم ، يا " قدير " كه خدا را به صفت خاص‏
قدرت ياد می‏كنيم . ولی كلمه " الله " اسم يك صفت خاص نيست ، بلكه‏
" الله " يعنی آن ذاتی كه هر صفتی كه صفت كمال است و هر اسمی كه "
اسم حسنی " شمرده شود [ در بر دارد ] . درواقع " الله " اسم جامع است‏
، اسمی است كه اجمال همه آن اسمهاست و آن اسمهای ديگر همه تفصيل اين‏
يك اسم هستند .

معنای تسبيح موجودات

همه ماسوا ، همه مخلوقات ، تسبيح‏گو و تنزيه گوی او هستند . راجع به‏
اين مطلب مكرر در اوائل سوره‏های ديگر بحث كرده‏ايم كه آيا مقصود از
تسبيح ، آن چيزی است كه فلاسفه آن را " تسبيح تكوينی " می‏نامند و به‏
اصطلاح " زبان حال " مقصود است و نه زبان واقعی ، و يا قرآن امر بالاتری‏