شح نفس
" « و من يوق شح نفسه فاولئك هم المفلحون »" . اين مضمون در آيات پيش هم آمده بود ، در سوره حشر هم اين مضمون را خوانديم . " شح " عبارت است از بخل توام با طمع و حرص . بخل يعنی امساك ، در مقابل جود كه بخشندگی است . در قرآن ، هم كلمه " بخل " و هم كلمه " شح " آمده است . آنطور كه بعضی گفتهاند بخل عبارت است از همان حالت امساك . در فارسی هم میگوييم فلانكس آدم بخيلی است ، يعنی آدم ممسكی است ، جود و بخشش ندارد . شح ، بخل است بهعلاوه حرص . حال ممكن است كسی بخيل باشد يعنی نسبت به آنچه دارد خيلی ممسك باشد اما حرص اينكه باز بيشتر به دست آورد نداشته باشد . حريص نيست اما آنچه را كه دارد با گاز انبر هم نمیتوان از دستش بيرون آورد . بعضی ديگر حريص هستند ، آزمند هستند و دائما میخواهند جمع كنند اما متقابلا بخشنده هم هستند . ولی " شحيح " به آدمی میگويند كه هر دو را با هم جمع كرده باشد ، همپاورقی : . 1 حشر / . 18 . 2 كهف / 57، نبا / . 40 . 3 بقره / 95، نسا / 62، قصص / 47، روم / 36، شوری / 48، جمعه / 7.