دو رسالت اصلی پيامبران
در رسالت پيامبران دو چيز ، اصل اصل همه چيز ديگر است . يكی مساله توحيد و اقسام توحيد است و از آن جمله توحيد در عبادت ( غير خدا را پرستش نكردن ) و دوم مساله معاد يعنی بازگشت همه مردم به سوی خداوند و به يك اعتبار بازگشت همه مردم به سوی اعمال و رفتار و كردار خودشان است . اگر بخواهيم از ديد ديگری به اين مطلب نظر كنيم اينطور بايد بگوييم كه همه رسالت انبيا در دو چيز خلاصه میشود كه يكی مربوط به خداست و ديگری مربوط به انسان است و هر دو هم به يك اصل برمیگردد . آنچه كه مربوط به خداست ، يگانگی حق است از هر جهت ، كه انسان بايد اين يگانگی را درك كند و بر اساس اين يگانگی حق عمل كند . آنچه مربوط به انسان است اين است كه انسان يك موجود فانی نيست ، موجودی باقی است و سعادت و شقاوت جاويدان او را اعمال و رفتار او در اين دنيا باعث میشود ، هر گونه در اين دنيا عمل كند در آنجا نتيجهاش را خواهد گرفت . معمولا اين دعوت پيامبران در هر دو جبهه با يك نوع مقاومتی روبرو میشد ، هم در جبهه توحيد و هم در جبهه معاد و در هر كدام به يك شكل خاص . در جبهه معاد اغلب به صورت يك استبعاد بود : مگر چنين چيزی ممكن است ؟ انسان بعد از اينكه مرد ، ديگر مرد و تمام شد ، فانی و نيست شد . خيال میكردند مردن برای انسان فنا و نيستی است . وقتی كه انسان مرد و نيست شد و اعضای بدنش متفرق گرديد و هر جزئی به جايی پراكنده شد ، مگر میتوان باور كرد كه باز همين انسان مبعوث و محشور