انتخاب كرده است : " باب حسن الصحابة و حق الصاحب فی السفر " .
پس معلوم می‏شود دوستيها و رفاقتها و معاشرتها حق ايجاد كن است . اين‏
است كه امام عليه‏السلام فرمود : يك روز دوستی فقط يك تمايل است ، اما
اگر رسيد به يك ماه دوستی ، اين خويشاوندی می‏شود و اگر به يك سال دوستی‏
رسيد اين ديگر در حد رحم ماسه است يعنی رحمی كه با همديگر تماس دارد ،
يعنی مثل دو تا برادر كه از يك رحم به دنيا آمده‏اند ، اين حكم را دارد و
قطع او حكم قطع رحم را پيدا می‏كند. اين آيه "« الا خلاء يومئذ بعضهم لبعض‏
عدو الا المتقين »" ضمن اينكه اشاره است به اخوتها و خلتهای دنيايی و
آنها را در مستثنی منه می‏گويد، در مستثنی تشويقی است به دوستيهايی كه بر
اساس پاكی و تقواست .
" « يا عباد لا خوف عليكم اليوم و لا انتم تحزنون »" در قيامت از
طرف خداوند به متقين خطاب می‏شود : " يا عباد " ای بندگان من . وقتی‏
اتقيا با يكديگر دوست باشند ملاكش خدا و عبوديت خداوند است نه مطامع‏
كه عبد آن مطامع باشند . به آنها از ناحيه ذات حق خطاب می‏رسد به عنوان‏
" يا عباد " ای بندگان من . اين خودش يك پيام دوستی و يك پيام‏
دوستانه از خدا به اين دوستان در راه خداست . می‏بينيد اينجا كه صحبت‏
خلت و دوستی در راه خداست صحبت پيام دوستانه‏ای است كه از طرف خدا
می‏رسد ، از طرف آن ملاك دوستی می‏رسد ، به آنها پيام فرستاده می‏شود كه :
" « لا خوف عليكم اليوم و لا انتم تحزنون »" ديگر نه بر شما خوفی مسلط
خواهد شد و نه هرگز غمناك خواهيد بود .
" خوف " و " حزن " با يكديگر فرق دارند . خوف در مورد نگرانيها و
شك و ترديدهاست . در مورد بدی احتمالی در آينده خوف گفته می‏شود و در
مورد بدی قطعی اعم از اينكه در حال حاضر باشد يا در آينده قطعی باشد
انسان دچار حزن می‏شود . بنابراين انسان دو حالت