برای تذكر ، برای تنبه ، آيا هست متنبهی ؟ راجع به مضمون اين آيه و
معنای اينكه ما قرآن را ساده كرديم برای ذكر و تذكر و تنبه ، مفسرين در
دو كلمهاش بحث كردهاند . يكی اينكه ما قرآن را ساده كردهايم ، ميسر
كردهايم ، آسان كردهايم ، مقصود از " آسان كردهايم " چيست ؟ بعضی
میگويند مقصود اين است كه چون خود قرآن حقيقتی است مافوق عالم مادی ،
ما آن را به صورت لفظ و عبارت نازل كردهايم . البته اين فی حد ذاته
درست است و مانعی ندارد كه اين آيه لااقل شامل اين هم باشد . برخی ديگر
میگويند نه ، خيلی كتابهای آسمانی ديگر هم به صورت لفظ درآمدهاند ولی
قرآن به لسان عربی مبين ( نازل شده است ) كه حتی " عربی " هم يعنی
واضح و روشن ، يعنی به بيانی بسيار ساده و روشن ( روشن به معنای فصيح و
بليغ و جذاب ) . ما قرآن را مخصوصا با عباراتی اينچنين زيبا و لطيف
برای مردم فرود آوردهايم زيرا مردم به اين وسيله بهتر متذكر میشوند ، چون
شك ندارد كه يك مطلب اگر با بيان فصيح و بليغ گفته بشود اثرش خيلی
بيشتر است تا با بيان الكن . هر دو ، مقصود را میفهمانند ولی آن نفوذ
میدهد در قلب در صورتی كه بيان غيرفصيح نمیتواند نفوذ بدهد . كما اينكه
خود با آهنگ متناسب بيان كردن ، باز اثری فوق اثر دارد و اگر يك مطلب
با زبان فصيح باشد و با آهنگ متناسب با خودش هم قرائت بشود اثرش
مضاعف میشود . حال اگر خود مطلب هم با قلب انسان پيوند و اتصالی داشته
باشد يعنی زبان فطرت انسان باشد اين ديگر نور علی نور علی نور خواهد شد
. قرآن چنين است . اصلا قرآن بقای خودش را مديون همين سه جهت است :
مطلبش زبان فطرت بشر است ، با عباراتی در نهايت فصاحت و بلاغت بيان
شده ، و دستور اكيد صادر شده كه قرآن را با قرائت و آهنگ
|