اينكه كسی حرفی می‏زند ، بعد سخنی می‏گويد كه ديگر در می‏ماند جواب بدهد و
خجل و شرمنده می‏شود ، می‏گوييم فلانی بور شد . دو ريشه برای اين كلمه ذكر
كرده‏اند كه هر دو به يك ريشه بر می‏گردد . يك ريشه‏اش هلاكت است . "
بورا " در لغت عربی يعنی هلاكت . ريشه ديگر آن اين است كه عرب به‏
زمين به تعبير خودش ميته جرداء ، يعنی زمين مرده لخت و عور كلمه " بور
" اطلاق می‏كند ( باير هم كه می‏گويند همين است ) ، زمين مرده ، زمينی كه‏
حيات ندارد ، زمينی كه هيچ گياهی ندارد ، زمين شوره‏زار يا شنزاری كه هيچ‏
اثری از آثار حيات در آن وجود ندارد . هر دو را مفسرين گفته‏اند . به نظر
من اين دومی ( مناسبتر است ) . " « و كنتم قوما بورا »" حقيقت اين‏
است كه اين دلهای شما سرزمينهای مرده بی‏حيات بی‏روحی بود . " « و من لم‏
يؤمن بالله و رسوله فانا اعتدنا للكافرين سعيرا »" ( اول گفت : " ²
لتؤمنوا بالله و رسوله »" وای به حال كسی كه به خدا و رسول خدا ايمان‏
پيدا نكند و كافر بشود ، بايد بداند كه برای كافران سعيری ( آتشها و
لهيبهای افروخته و گداخته‏ای ) است. و صلی الله علی محمد و آله الطاهرين.