بگيريد ، می‏گويند استيفا كرد . " استيفا " هم از اين لغت است . اگر
تمام طلبتان را بگيريد نه اينكه نيمی از آن را بگيريد و نيمی را نگيريد ،
می‏گويند توفی كرد يعنی استيفا كرد . پس " توفی " و " استيفا " به‏
معنی از دست رفتن نيست ، برعكس ، چيزی را به تمام و كمال تحويل گرفتن‏
است . قرآن هميشه " مردن " را " كامل تحويل گرفتن " تعبير می‏كند .
لهذا می‏فرمايد : « الله يتوفی الانفس حين موتها »خدا نفوس را در وقت‏
مردن به تمام و كمال تحويل می‏گيرد . آيه‏ای هست در سوره سجده :
²و قالواء اذا ظللنا فی الارض »آيا آن وقتی كه ما گم شديم در زمين ( فقط
همان بدنش را می‏بيند ) پراكنده شديم ، هر ذره‏مان به جايی رفت كه پيدا
شدنی نبود « اننا لفی خلق جديد »بار ديگر خلق می‏شويم ، زنده می‏شويم ،
محشور می‏شويم ؟ قرآن می‏گويد : بل هم بلقاء ربهم كافرون بلی اينها لقاء
پروردگار را كه قيامت است منكرند . به اينان جواب بده : « قل يتوفيكم‏
ملك الموت الذی وكل بكم ثم الی ربكم ترجعون »( 1 ) بگو اشتباه كردی كه‏
آن پراكنده شده را خودت دانستی . تو آن نيستی . آنچه كه تو ، تو هستی به‏
آن ، چيزی است كه فرشته ما او را تحويل گرفته و با خودش برده است . از
اين آيه و آياتی نظير آن ، كاملا فهميده می‏شود كه در قرآن ، مردن ، وفات‏
است نه فوت ، از وفات هم كمی بالاتر ، " توفی " است . يعنی " مردن‏
" از دست رفتن نيست ، نسبت به ما از دست رفتن است اما از نظر شخص‏
متوفی تحويل داده شدن است ، تحويل گرفته شدن است از يك عالم ديگر .
فرشتگان الهی می‏آيند او را تحويل می‏گيرند و می‏برند .

پاورقی :
1 - آيات 10 و 11 سوره سجده .