باشد يا عمل به احتياط بكند و يا تقليد بكند و میگوئيم قطعا تقليد كار
درستی است . اخباريگری نقطهای را كه بمباردمان میكرد اجتهاد و تقليد بود
. میگفتند اجتهاد و تقليد بدعت است . میگفتيم پس مردم چه بايد بكنند ؟
میگفتند بايد مستقيما به اخباری كه داريم مراجعه كرد و دستور دين را از
آنها گرفت . مجتهدين نقطه مقابل اخباريين بودند و حرف منطقی داشتند ،
میگفتند اظهار نظر كردن در مسائل دينی تخصص میخواهد ، انسان بايد درس
خوانده باشد تا بتواند در مسائل دينی نظر بدهد ، همانطوری كه طبابت علم
میخواهد ، فتوا دادن هم علم میخواهد . اخباريها میگفتند نه ، هيچ درس
خواندن نمیخواهد و اجتهاد از اهل تسنن پيدا شده است .
در همين تهران در زمان فتحعليشاه مردی بود به نام " ميرزا محمد اخباری
" و چه جار و جنجالی سر اين مرد پيدا شده است ! اصلش هندی است ، مدتی
در نيشابور بود و بعد هم به تهران آمد . اواخر عمرش سفری به عتبات كرد
ودر آنجا او را كشتند .
اخباريگری از كجا و كی پيدا شد ؟ اخباريگری سه چهارقرن بيشتر از عمرش
نمیگذرد . اين نغمه را اولين بار مردی به نام " ملا امين استر آبادی "
كه سالها در مكه و مدينه مجاور بود ( البته تاريخ اين آدم روشن نيست كه
در آن مدت با چه كسانی ارتباط داشته است ) بلند كرد و با وجودی كه
خودش شيعه بود ، به علمای بزرگ شيعه مانند شيخ طوسی و علامه حلی و محقق
حلی و مخصوصا به علامه حلی شديدا حمله كرد چون علامه میگفت اخباری كه ما
الان داريم همه معتبر نيست و اخبار را از نظر سند
|