بيان الهي درباره مهدي موعود

از مُفضّل بن عمر، از (امام) صادق جعفر بن محمّد، از پدرش، از پدرانش عليهم السلام، به نقل از امير مؤمنان عليه السلام است که فرمود: پيامبر خداصلي الله عليه وآله فرمود: لَمَّا أُسْرِيَ بي إِلَي السَّماءِ أَوْحي إِليَّ رَبّي - جَلَّ جَلالُهُ - فَقالَ: يا مُحَمَّدُ! إِنِّي اطَّلَعْتُ عَلَي الْأَرْضِ اطِّلاعَةً، فَاخْتَرْتُکَ مِنْها، فَجَعَلْتُکَ نَبِيّاً، وشَقَقْتُ لَکَ مِنِ اسْمي اسْماً، فَأَنَا الْمَحْمُودُ وأَنْتَ مُحَمَّدٌ.

ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثَّانِيَةَ، فَاخْتَرْتُ مِنْها عَلِيّاً، وجَعَلْتُهُ وَصِيَّکَ وخَليفَتَکَ، وزَوْجَ ابْنَتِکَ وأَبا ذُرِّيَّتِکَ، وشَقَقْتُ لَهُ اسْماً مِنْ أَسْمائي، فَأَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلي وهُوَ عَلِيٌّ؛ وخَلَقْتُ فاطِمَةَ والْحَسَنَ والْحُسَيْنَ مِنْ نُورِکُما؛ ثُمَّ عَرَضْتُ وِلايَتَهُمْ عَلَي الْمَلائِکَةِ، فَمَنْ قَبِلَها کانَ عِنْدي مِنَ الْمُقَرَّبينَ.

يا مُحَمَّدُ! لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَني، حَتّي يَنْقَطِعَ ويَصيرَ کَالشَّنِّ(164) البالي، ثُمَّ أَتاني جاحِداً لِوِلايَتِهِمْ، فَما أَسْکَنْتُهُ جَنَّتي، ولا أَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشي.

يا مُحَمَّدُ! تُحِبُّ أَنْ تَراهُمْ؟

قُلْتُ: (نَعَمْ يا رَبِّ!).

فَقالَ - عَزَّ وجَلَّ -: (اِرْفَعْ رَأْسَکَ).

فَرَفَعْتُ رَأْسي وإِذا أَنَا بِأَنْوارِ عَلِيٍّ وفاطِمَةَ والْحَسَنِ والْحُسَيْنِ، وعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ومُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ، وجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، ومُوسَي بْنِ جَعْفَرٍ، وعَلِيِّ بْنِ مُوسي، ومُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وعَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ، والْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ، وم ح م د بْنِ الْحَسَنِ الْقائِمِ في وَسَطِهِمْ کَأَنَّهُ کَوْکَبٌ دُرِّيٌّ.

قُلْتُ: (يا رَبِّ ومَنْ هؤُلاءِ؟).

قالَ: (هؤُلاءِ الْأَئِمَّةُ، وهذَا الْقائِمُ الَّذي يُحَلِّلُ حَلالي، ويُحَرِّمُ حَرامي، وبِهِ أَنْتَقِمُ مِنْ أَعْدائي، وهُوَ راحَةٌ لِأَوْلِيائي، وهُوَ الَّذي يَشْفي قُلُوبَ شيعَتِکَ مِنَ الظَّالِمينَ والْجاحِدينَ والْکافِرينَ، فَيُخْرِجُ اللّاتَ والْعُزّي طَرِيَيْنِ فَيُحْرِقُهُما، فَلْفِتْنَةُ النَّاسِ يَوْمَئِذٍ بِهِما أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعِجْلِ والسَّامِرِيِّ).(165)

چون مرا در آسمان بگرداندند، پروردگارم به من وحي فرمود: (محمّد! من نگاهي بر زمين کردم، واز آن ميان، تو را برگزيدم، ونبيّ قرار دادم. براي تو، نامي از نام خود بازگرفتم؛ من محمودم، وتو محمّد.

باري ديگر در زمين نظاره کردم، وعلي را برگزيدم. او را وصيّ وخليفه تو، همسر دخترت، وپدر خاندانت کردم. براي او، نامي از نام خود بازگرفتم؛ من عليّ اعلايم، واو علي.

فاطمه، حسن وحسين را از نور شما دو تن بيافريدم، وولايت آنان را بر فرشتگان عرضه ساختم، وآن که پذيرفت، مقرّب درگاهم شد. محمّد! اگر بنده اي، آن چنان عبادتم کند که ببُرد، وهمچون مَشک پوسيده اي گردد، سپس با انکار ولايتِ اينان، به نزدم آيد، در بهشتم جايش ندهم، وبه زير سايه عرشم نگنجانمش.

محمّد! خواهي که ايشان را ببيني؟).

گفتم: (آري، پروردگارا!).

پس فرمود: (سرت را بلند کن).

سرم را بالا گرفتم، وناگاه، انوارِ علي، فاطمه، حسن، حسين، عليّ بن حسين، محمّد بن علي، جعفر بن محمّد، موسي بن جعفر، عليّ بن موسي، محمّد بن علي، عليّ بن محمّد، حسن بن علي وم ح م د بن حسن قائم را چون ستاره درخشنده اي در ميان ايشان ديدم.

گفتم: (پروردگارا! اينان کيستند؟).

فرمود: (اينان ائمّه اند، واين قائم است که حلالم را حلال، وحرامم را حرام گرداند. توسّط او از دشمنانم انتقام کشم. او مايه آسايش اولياي من است. او است که قلب شيعيانت را از ستم کاران ومنکران وکافران شفا دهد. لات وعزّي را - تر وتازه - بيرون کشد، وبسوزاند. در آن زمان، فريفتگي مردم بدان ها دشوارتر از فتنه گوساله وسامري است).

بيان پيامبر

از جعفر بن محمّد صادق، از پدرش، به نقل از پدرانش عليهم السلام است که فرمود: پيامبر خداصلي الله عليه وآله فرمود: جبراييل از پروردگار - جلّ جلاله - روايتم کرد که او فرمود: (مَنْ عَلِمَ أَنْ لا إِلهَ إِلّا أَنَا وَحْدي، وأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدي ورَسُولي، وأَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبي طالِبٍ خَليفَتي، وأَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجي، أُدْخِلْهُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتي، ونَجَّيْتُهُ مِنَ النَّارِ بِعَفْوي، وأَبَحْتُ لَهُ جِواري، وأَوْجَبْتُ لَهُ کَرامَتي، وأَتْمَمْتُ عَلَيْهِ نِعْمَتي، وجَعَلْتُهُ مِنْ خاصَّتي وخالِصَتي. إِنْ ناداني لَبَّيْتُهُ، وإِنْ دَعاني أَجَبْتُهُ، وإِنْ سَأَلَني أَعْطَيْتُهُ، وإِنْ سَکَتَ ابْتَدَأْتُهُ، وإِنْ أَساءَ رَحِمْتُهُ، وإِنْ فَرَّ مِنّي دَعَوْتُهُ، وإِنْ رَجَعَ إِلَيَّ قَبِلْتُهُ، وإِنْ قَرَعَ بابي فَتَحْتُهُ.

وَ مَنْ لَمْ يَشْهَدْ أَنْ لا إِلهَ إِلّا أَنَا وَحْدي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ ولَمْ يَشْهَدْ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدي ورَسُولي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ ولَمْ يَشْهَدْ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبي طالِبٍ خَليفَتي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ ولَمْ يَشْهَدْ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجي، فَقَدْ جَحَدَ نِعْمَتي، وصَغَّرَ عَظَمَتي، وکَفَرَ بِآياتي وکُتُبي. إِنْ قَصَدَني حَجَبْتُهُ، وإِنْ سَأَلَني حَرَمْتُهُ، وإِنْ ناداني لَمْ أَسْمَعْ نِدائَهُ، وإِنْ دَعاني لَمْ أَسْتَجِبْ دُعائَهُ، وإِنْ رَجاني خَيَّبْتُهُ، وذلِکَ جَزاؤُهُ مِنّي، وما أَنَا بِظَلّامٍ لِلْعَبيدِ).

فَقامَ جابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصارِيُّ، فَقالَ: (يا رَسُولَ اللَّهِ! ومَنِ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ عَلِيِّ بْنِ أَبي طالِبٍ؟).

قالَ: (الْحَسَنُ والْحُسَيْنُ - سَيِّدا شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ -؛ ثُمَّ سَيِّدُ الْعابِدينَ في زَمانِهِ، عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ؛ ثُمَّ الْباقِرُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ - وسَتُدْرِکُهُ يا جابِرُ!، فَإِذا أَدْرَکْتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلامَ -.

ثُمَّ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ؛ ثُمَّ الْکاظِمُ مُوسَي بْنُ جَعْفَرٍ، ثُمَّ الرِّضا عَلِيُّ بْنُ مُوسي؛ ثُمَّ التَّقِيُّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ؛ ثُمَّ النَّقِيُّ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ؛ ثُمَّ الزَّکِيُّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ؛ ثُمَّ ابْنُهُ الْقائِمُ بِالْحَقِّ مَهْدِيُّ أُمَّتي، الَّذي يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وعَدْلاً کَما مُلِئَتْ جَوْراً وظُلْماً.

هؤُلاءِ - يا جابِرُ - خُلَفائي وأَوْصِيائي، وأَوْلادي وعِتْرَتي؛ مَنْ أَطاعَهُمْ فَقَدْ أَطاعَني، ومَنْ عَصاهُمْ فَقَدْ عَصاني، ومَنْ أَنْکَرَهُمْ، أَوْ أَنْکَرَ واحِداً مِنْهُمْ، فَقَدْ أَنْکَرَني، بِهِمْ يُمْسِکُ اللَّهُ - عَزَّ وجَلَّ - السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَي الْأَرْضِ، إِلّا بِإِذْنِهِ؛ وبِهِمْ يَحْفَظُ اللَّهُ الْأَرْضَ أَنْ تَميدَ بِأَهْلِها).(166)

هرکس که بداند - جز من که يکتايم - خدايي نيست؛ محمّد بنده وپيغامبر من است؛ عليّ بن ابي طالب خليفه من است؛ وامامان که در شمار فرزندان اويند، حجّت هاي من اند؛ او را به رحمت خويش به بهشت برَم؛ به عفو خويش از دوزخ باز دارم، همجواري ام را بر او تمام سازم، کرامتم را بر او واجب گردانم؛ نعمتم را بر او تمام سازم، واو را در گروه خاصان وبرگزيدگانم داخل کنم.

گر صدايم زند، پاسخش گويم؛ گر بخوانَدم، اجابت گردانم؛ خواهشي گر کند، برآورم؛ اگر چيزي بخواهد، به او بدهم؛ گر خاموشي گزيند، بر او ابتداي سخن کنم؛ گر بدي کند، ببخشايمش؛ گر بگريزد، بخوانمش؛ اگر بازگردد، بپذيرمش، واگر خانه ام را در بکوبد، بگشايمش.

وهرکس که گواهي ندهد - جز من که يکتايم - خدايي نيست؛ ويا بدان شهادت دهد، ولي گواهي ندهد که محمّد، بنده وپيغامبر من است؛ يا بدان شهادت دهد، ولي گواهي ندهد که عليّ بن ابي طالب خليفه من است؛ يا بدان شهادت دهد، ولي گواهي ندهد که امامان از فرزندان او حجّت هاي من اند؛ نعمتم را انکار داشته، عظمتم را اندک انگاشته، وآيات وکتاب هايم را کافر گشته است.

گر آهنگ من کند، در حجابش کنم؛ خواهشي گر کند، محرومش دارم؛ اگر صدايم زند، آوايش نشنوم؛ گر بخواندم، اجابت نگردانم؛ واگر اميدم بندد، نا اميدش سازم. اين است سزاي او از سوي من، مني که بر هيچ بنده اي ستم کار نبوده ام.(167)

پس جابر بن عبداللّه انصاري برخاست، وگفت: (اي رسول خدا! کيستند اماماني که در شمار فرزندان عليّ بن ابي طالب اند؟).

فرمود: (حسن وحسين سرور جوانان اهل بهشت؛ سپس سرور عابدان زمان خويش، عليّ بن حسين؛ سپس باقر، محمّد بن علي، که تو - اي جابر! - او را درک خواهي کرد؛ پس چون وي را ديدي، سلام مرا به او برسان.

سپس صادق، جعفر بن محمّد؛ سپس کاظم، موسي بن جعفر؛ سپس رضا، عليّ بن موسي؛ سپس تقي، محمّد بن علي؛ سپس نقي، عليّ بن محمّد؛ سپس زکي، حسن بن علي، سپس فرزندش قائم به حقّ، مهدي امّتم، آن که زمين را پُر از عدل وداد کند، همان گونه که لبريز از ظلم وستم گشته است.

جابر! اينان خلفا، اوصيا، فرزندان وعترت من اند؛ هر آن که فرمانشان برَد، مرا فرمان برده، وهرکس سرپيچي شان کند مرا سرپيچي کرده، وهر آن که انکارشان کند، يا منکرِ يکي از آنان گردد، مرا انکار کرده است.

خداوند عزّ وجلّ بدان ها آسمان را نگاه داشته، تا بر زمين فرو نيايد - مگر به اذن او -؛ وبدان ها زمين را نگاه داشته، تا ساکنانش را نلرزاند).

بيان اميرمؤمنان

از عليّ بن موسي الرّضا، از پدرش موسي بن جعفر، از پدرش جعفر بن محمّد، از پدرش محمّد بن علي، از پدرش عليّ بن حسين، از پدرش حسين بن علي، به نقل از پدرش امير مؤمنان عليّ بن ابي طالب عليهم السلام است که فرمود: (اَلتَّاسِعُ مِنْ وُلْدِکَ يا حُسَيْنُ، هُوَ الْقائِمُ بِالْحَقِّ، الْمُظْهِرُ لِلدّينِ، والْباسِطُ لِلْعَدْلِ).

قالَ الْحُسَيْنُ: فَقُلْتُ لَهُ: (يا أَميرَ الْمُؤْمِنينَ! وإِنَّ ذلِکَ لَکائِنٌ؟).

فَقالَ عليه السلام: (إي والَّذي بَعَثَ مُحَمَّداًصلي الله عليه وآله بِالنُّبُوَّةِ واصْطَفاهُ عَلي جَميعِ الْبَرِيَّةِ، ولکِنْ بَعْدَ غَيْبَةٍ وحَيْرَةٍ؛ فَلا يَثْبُتُ فيها عَلي دينِهِ، إِلَّا الْمُخْلِصُونَ الْمُباشِرُونَ لِرُوحِ الْيَقينِ؛ الَّذينَ أَخَذَ اللَّهُ - عَزَّ وجَلَّ - ميثاقَهُمْ بِوِلايَتِنا، وکَتَبَ في قُلُوبِهِمُ الْإيمانَ، وأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ).(168)

(حسين! نهمين نفر از فرزندان تو، همان قائم بر حقّ، آشکار کننده دين، وگستراننده عدالت است).

(امام) حسين فرمودند: به او گفتم: (اي امير مؤمنان! آيا اين گونه واقع خواهد شد؟).

فرمود: (آري، سوگند به او که محمّد صلي الله عليه وآله را به نبوّت برانگيخت، ووي را بر تمامي خلق برگزيد، چنين مي شود؛ امّا پس از غيبتي وحيرتي که در آن هيچ کس - جز مُخلصان، وبشارت داده شدگان به روح يقين - بر دين خويش، ثابت نمانَد.

همانان که خداوند عزّ وجلّ بر ولايت ما از ايشان ميثاق ستانده، ودر دل هايشان ايمان را نگاشته، وبه روحي از جانب خويش، تأييدشان کرده است).(169)

بيان امام حسن

به نقل از ابو سعيد عَقيصا است که مي گفت: چون (امام) حسن بن علي عليهما السلام با معاوية بن ابي سفيان مصالحه کرد، مردم به نزدش آمدند، آن گاه برخي از آنان به ملامت حضرت براي بيعتش (با معاويه)پرداختند. حضرت عليه السلام فرمودند: (وَيْحَکُمْ ما تَدْرُونَ ما عَمِلْتُ، واللَّهِ الَّذي عَمِلْتُ خَيْرٌ لِشيعَتي مِمَّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ أَوْ غَرُبَتْ؛

أَ لا تَعْلَمُونَ أَنَّني إِمامُکُمْ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ عَلَيْکُمْ، وأَحَدُ سَيِّدَيْ شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ، بِنَصٍّ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله عَلَيَّ؟).

قالُوا: (بَلي).

قالَ: (أَ ما عَلِمْتُمْ أَنَّ الْخِضْرعليه السلام لَمَّا خَرَقَ السَّفينَةَ، وأَقامَ الْجِدارَ، وقَتَلَ الْغُلامَ کانَ ذلِکَ سَخَطاً لِمُوسَي بْنِ عِمْرانِ، إِذْ خَفِيَ عَلَيْهِ وَجْهُ الْحِکْمَةِ في ذلِکَ، وکانَ ذلِکَ عِنْدَ اللَّهِ - تَعالي ذِکْرُهُ - حِکْمَةً وصَواباً؛ أَ ما عَلِمْتُمْ أَنَّهُ ما مِنَّا أَحَدٌ إِلّا ويَقَعُ في عُنُقِهِ بَيْعَةٌ لِطاغِيَةِ زَمانِهِ، إِلَّا الْقائِمِ الَّذي يُصَلّي رُوحُ اللَّهِ عيسَي بْنُ مَرْيَمَ عليه السلام خَلْفَهُ، فَإِنَّ اللَّهَ - عَزَّ وجَلَّ - يُخْفي وِلادَتَهُ، ويُغَيِّبُ شَخْصُهُ، لِئَلّا يَکُونَ لِأَحَدٍ في عُنُقِهِ بَيْعَةٌ إِذا خَرَجَ، ذلِکَ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِ أَخِي الْحُسَيْنِ، ابْنُ سَيِّدَةِ الْإِماءِ، يُطيلُ اللَّه عُمْرَهُ في غَيْبَتِهِ، ثُمَّ يُظْهِرُهُ بِقُدْرَتِهِ في صُورَةِ شابٍّ دُونَ أَرْبَعينَ سَنَةً، ذلِکَ لِيُعْلَمَ أَنَّ اللَّهَ عَلي کُلِّ شَيْءٍ قَديرٌ).(170)

(واي بر شما، نمي دانيد من چه کردم؟، - به خدا سوگند - آن چه کردم، براي شيعيانم بهتر است از آن چه خورشيد بر آن طلوع، يا غروب کند.(171) آيا نمي دانيد که من پيشواي شمايم که طاعتم بر شما واجب است، وبنا به گفته پيغامبر خدا يکي از دو سرور جوانان اهل بهشتم؟).

گفتند: (آري).

فرمود: (نمي دانيد که چون خضرعليه السلام کشتي را سوراخ کرد، به بناي ديوار پرداخت، وپسربچّه را کُشت، موسي بن عمران به خشم آمد؛ چراکه از حکمت اين کارها بي خبر بود، حال آن که همگي آن اعمال، حکيمانه ومقبول درگاه الهي بود؟

نمي دانيد که کسي از ما نيست، مگر آن که بيعتي از طاغوت زمانه خويش بر گردن دارد، مگر قائم که روح خدا عيسي بن مريم در پشت سر او نماز مي گزارد. (اين، از آن جهت است که) خداوند عزّ وجلّ ولادتش را پنهان دارد، وحضرتش را از ديده ها غايب سازد، تا به هنگام ظهور، بيعت کسي بر گردنش نباشد. او نهمين تن از نسل برادرم حسين، ومادرش سرور زنان(172) است.

خداوند عمرش را در هنگام غيبت، دراز کند، وسپس به قدرت خويش، ودر سيماي جواني، کم تر از چهل سال، آشکارش کند، تا بدانند که خدا را بر هر کاري توان است.

بيان امام حسين

(امام) حسين بن عليّ بن ابي طالب عليهما السلام فرمودند: (مِنَّا اثْنا عَشَرَ مَهْدِيّاً: أَوَّلُهُمْ أَميرُ الْمُؤْمِنينَ عَلِيُّ بْنُ أَبي طالِبٍ، وآخِرُهُمْ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدي، وهُوَ الْإِمامُ الْقائِمُ بِالْحَقِّ. يُحْيِي اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها، ويُظْهِرُ بِهِ دينَ الْحَقِّ عَلَي الدّينِ کُلِّهِ، ولَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ.

لَهُ غَيْبَةٌ يَرْتَدُّ فيها أَقْوامٌ، ويَثْبُتُ فيها عَلَي الدّينِ آخَرُونَ، فَيُؤذَوْنَ ويُقالُ لَهُمْ: (مَتي هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقينَ).

أَمَّا إِنَّ الصَّابِرَ في غَيْبَتِهِ عَلَي الْأَذي والتَّکْذيبِ، بِمَنْزِلَةِ الْمُجاهِدِ بِالسَّيْفِ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله).(173)

(از ما هستند دوازده امام هدايت شده: نخستينشان امير مؤمنان عليّ بن ابي طالب، وآخرينشان نهمين نفر از فرزندان من است. او امام قائم به حقّ است. خداوند زمين را - پس از مردنش - به توسّط او حيات بخشد(174)، ودين حقّ را به دست او بر تمامي اديان، چيرگي دهد؛ هرچند که مشرکان را خوش نيايد.(175)

او را غيبتي است که عدّه اي (از مسلمانان) در آن زمان، مرتدّ شوند، ودسته اي در دينشان ثابت قدم بمانند.

آنان را مورد آزار قرار داده، وبه آنان مي گويند: اگر راست مي گوييد؛ پس اين وعده، چه زماني واقع خواهد شد؟.(176)

بدانيد کسي که در زمان غيبتِ او، در برابر آزار وتکذيب آنان استقامت ورزد، هم پايه مجاهدي است که در برابر پيامبر خدا صلي الله عليه وآله شمشير مي زند).

بيان امام سجاد

به نقل از ابوخالد کابُلي است که مي گفت: دَخَلْتُ عَلي سَيِّدي عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ زَيْنُ الْعابِدينَ عليهما السلام، فَقُلْتُ لَهُ: (يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ! أَخْبِرْني بِالَّذينَ فَرَضَ اللَّهُ - عَزَّ وجَلَّ - طاعَتَهُمْ ومَوَدَّتَهُمْ، وأَوْجَبَ عَلي عِبادِهِ الْإِقْتِداءَ بِهِمْ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله).

فَقالَ لي: (يا کَنْکَرُ!(177) إِنَّ أُولِي الْأَمْرِ الَّذينَ جَعَلَهُمُ اللَّهُ - عَزَّ وجَلَّ - أَئِمَّةً لِلنَّاسِ، وأَوْجَبَ عَلَيْهِمْ طاعَتَهُمْ: أَميرُ الْمُؤْمِنينَ عَلِيٌّ بْنُ أَبي طالِبٍ عليه السلام؛ ثُمَّ الْحَسَنُ؛ ثُمَّ الْحُسَيْنُ - ابْنا عَلِيِّ بْنِ أَبي طالِبٍ -؛ ثُمَّ انْتَهَي الْأَمْرُ إِلَيْنا). ثُمَّ سَکَتَ.

فَقُلْتُ لَهُ: (يا سَيِّدي! رُوِيَ لَنا، عَنْ أَميرِ الْمُؤْمِنينَ (عَلِيٍّ)عليه السلام، أَنَّ الْأَرْضَ لا تَخْلُو مِنْ حُجَّةٍ لِلَّهِ - جَلَّ وعَزَّ - عَلي عِبادِهِ، فَمَنِ الْحُجَّةُ والْإِمامُ بَعْدَکَ؟).

قالَ: (ابْني مُحَمَّدٌ، واسْمُهُ فِي التَّوْراةِ باقِرٌ، يَبْقَرُ الْعِلْمَ بَقْراً. هُوَ الْحُجَّةُ والْإِمامُ بَعْدي؛ ومِنْ بَعْدِ مُحَمَّدٍ ابْنُهُ جَعْفَرٌ، واسْمُهُ عِنْدَ أَهْلِ السَّماءِ: الصَّادِقُ).

فَقُلْتُ لَهُ: (يا سَيِّدي! فَکَيْفَ صارَ اسْمُهُ الصَّادِقُ، وکُلُّکُمْ صادِقُونَ؟).

قالَ: (حَدَّثَني أَبي، عَنْ أَبيهِ عليهما السلام أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلي الله عليه وآله قالَ: إِذا وُلِدَ ابْني جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبي طالِبٍ عليهم السلام، فَسُمُّوهُ الصَّادِقَ، فَإِنَّ لِلْخامِسِ مِنْ وُلْدِهِ وَلَداً اسْمُهُ جَعْفَرٌ، يَدَّعِي الْإِمامَةَ، اجْتِراءً عَلَي اللَّهِ وکِذْباً عَلَيْهِ، فَهُوَ عِنْدَ اللَّهِ جَعْفَرٌ الْکَذَّابُ، الْمُفْتَري عَلَي اللَّهِ - عَزَّ وجَلَّ -، والْمُدَّعي لِما لَيْسَ لَهُ بِأَهْلٍ، الْمُخالِفُ عَلي أَبيهِ، والْحاسِدُ لِأَخيهِ، ذلِکَ الَّذي يَرُومُ کَشْفَ سَتْرِ اللَّهِ عِنْدَ غَيْبَةِ وَلِيِّ اللَّهِ - عَزَّ وجَلَّ -).

ثُمَّ بَکي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليهما السلام بُکاءً شَديداً؛ ثُمَّ قالَ: (کَأَنّي بِجَعْفَرٍ الْکَذَّابِ، وقَدْ حَمَلَ طاغِيَةَ زَمانِهِ عَلي تَفْتيشِ أَمْرِ وَليِّ اللَّهِ، والْمُغَيَّبِ في حِفْظِ اللَّهِ، والتَّوْکيلِ بِحَرَمِ أَبيهِ جَهْلاً مِنْهُ بِوِلادَتِهِ، وحِرْصاً مِنْهُ عَلي قَتْلِهِ إِنْ ظَفَرَ بِهِ، (وَ)طَمَعاً في ميراثِهِ حَتّي يَأْخُذَهُ بِغَيْرِ حَقِّهِ.

قالَ أَبُو خالِدٍ: فَقُلْتُ لَهُ: (يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ! وإِنَّ ذلِکَ لَکائِنٌ؟).

فَقالَ: (إي ورَبّي! إِنَّ ذلِکَ لَمَکْتُوبٌ عِنْدَنا فِي الصَّحيفَةِ الَّتي فيها ذِکْرُ الْمِحَنِ الَّتي تَجْري عَلَيْنا بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله).

قالَ أَبُو خالِدٍ: فَقُلْتُ: (يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ! ثُمَّ يَکُونُ ما ذا؟).

قالَ: (ثُمَّ تَمْتَدُّ(178) الْغَيْبَةُ بِوَلِيِّ اللَّهِ - عَزَّ وجَلَّ -، الثَّاني عَشَرَ مِنْ أَوْصِياءِ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله والْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ.

يا أَبا خالِدٍ! إِنَّ أَهْلَ زَمانِ غَيْبَتِهِ، الْقائِلينَ بِإِمامَتِهِ والْمُنْتَظِرينَ لِظُهُورِهِ، أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ کُلِّ زَمانٍ؛ لِأَنَّ اللَّهَ - تَبارَکَ وتَعالي - أَعْطاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ، والْأَفهامِ، والْمَعْرِفَةِ ما صارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشاهَدَةِ؛ وجَعَلَهُمْ في ذلِکَ الزَّمانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجاهِدينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله بِالسّيْفِ. أُولئِکَ الْمُخْلِصُونَ حَقّاً وشيعَتُنا صِدْقاً، والدُّعاةُ إِلي دينِ اللَّهِ - عَزَّ وجَلَّ - سِرّاً وجَهْراً).

به حضور سرورم عليّ بن حسين زين العابدين عليهما السلام وارد شدم، وگفتم: (اي پسر رسول خدا! آگاهم کن از آنان که خداوند عزّ وجلّ فرمان بُرداري ودوستيشان را واجب کرده، وپيروي از آنان را - پس از پيامبر خدا - بر بندگانش لازم دانسته است).

به من فرمود: (اي کنکر! اولوالامري که خداوند، آنان را پيشوايان مردم قرار داده، وفرمان بُرداريشان را بر آنان واجب دانسته است، اينان اند: امير مؤمنان عليّ بن ابي طالب، سپس حسن، سپس حسين - فرزندان عليّ بن ابي طالب -؛ پس از آن، امر امامت به ما رسيده است). آن گاه سکوت فرمود.

به او گفتم: (سرورم! براي ما از امير مؤمنان روايت کرده اند که زمين از حجّت الهي، خالي نخواهد ماند؛ امام وحجّت پس از تو کيست؟).

فرمود: (پسرم محمّد، نام او در تورات، باقر است، دانش را بشکافد، شکافتني، او است امام وحجّت پس از من؛ پس از محمّد، فرزندش جعفر است، نامش در نزد آسمانيان، صادق است).

به او گفتم: (سرورم! همگي شما راست گوييد، چگونه نام او (به خصوص)، صادق است؟).

فرمود: (پدرم، از پدرش عليهما السلام براي من روايت کرد که رسول خداصلي الله عليه وآله مي فرمود: هنگامي که فرزندم جعفر بن محمّد بن عليّ بن حسين بن عليّ بن ابي طالب عليهم السلام پا به جهان نهاد، نامش را صادق گذاريد؛ چراکه پنجمين نفر از فرزندان او - از روي گستاخي بر خدا، ودروغ بستن بر او - ادّعاي امامت کند؛ پس او نزد خداوند، جعفر کذّاب در شمار آيد. تهمت زننده بر خداي عزّ وجلّ، مدّعي مقامي که اهليّت آن ندارد، مخالف پدرش، وحسد بَرنده بر برادرش است. او است که راز خدا را در هنگامه غيبت وليّ خدا عيان کند).

سپس عليّ بن حسين عليهما السلام به شدّت گريست، وآن گاه فرمود: (گوييا جعفر کذّاب را مي بينم که طاغوت زمان را به تفتيش امر وليّ خدا، وغايب شده در پرده حفظ الهي، وزير نظر گرفتن حرَم پدر خويش وادارد. اين همه، از روي جهالت به ولادتش، وحرص بر قتل وي - در صورت پيروزي بر او - وطمع در ارث او است، تا آن که به ناحقّ آن را در اختيار گيرد).

ابوخالد گفت: به ايشان گفتم: (اي پسر رسول خدا! آيا چنين وقايعي رخ خواهد داد؟).

فرمود: (سوگند به پروردگارم (که چنين خواهد شد). اين، در صحيفه ذکر رنج هايي که پس از پيامبر خدا بر ما مي رود، ثبت شده است).

ابوخالد گفت: به او گفتم: (اي پسر رسول خدا! پس از آن، چه روي خواهد داد؟).

فرمود: (پس از آن، غيبت وليّ خدا، که دوازدهمين تن از اوصياي پيامبر خداصلي الله عليه وآله وپيشوايان پس از او است، طولاني گردد.

اي ابوخالد! در زمانه غيبتش، مردمان معتقد به امامتش، وچشم انتظاران آمدنش، برترين مردمان در طول تاريخ اند؛ زيراکه خداوند تبارک وتعالي آن چنان عقل وفهم ومعرفتي بديشان داده است که در نزدشان غيبت، همچون مشاهده است. در آن زمان اينان به منزله مجاهداني درشمارند که در رکاب پيغامبر خداصلي الله عليه وآله شمشير مي زنند. آنان اند مخلصان حقيقي وشيعيان ما به درستي، ودعوت کنندگان به دين خداوند عزّ وجل در نهان وعيان.

و(امام) عليّ بن حسين عليهما السلام فرمودند:

(إِنْتِظارُ الْفَرَجِ مِنْ أَعْظَمِ الْفَرَجِ).

(انتظار فرج، از بزرگ ترين گشايش ها است).

صدوق قدس سره مي گويد: اين حديث را عليّ بن احمد بن موسي، محمّد بن احمد شيباني(179) وعليّ بن عبداللّه ورّاق، از محمّد بن ابو عبداللّه کوفي، از سهل بن زياد آدمي از عبدالعظيم بن عبداللّه حسني رضي الله عنه، از صفوان، از ابراهيم ابو زياد، از ابوحمزه ثمالي، از ابوخالد کابلي، از امام عليّ بن حسين عليهما السلام براي ما روايت کرده اند.

هم چنين صدوق در ذيل اين حديث مي نويسد: در مطالبي که امام زين العابدين عليه السلام (درباره) جعفر کذّاب فرموده، ودر آگاهي دادن از کارهاي آينده او، دلالتي (بر امامت او)وجود دارد.

هم چنين مانند اين روايت، از امام ابوالحسن عليّ بن محمّد عسکري عليهما السلام(180) نقل شده است که آن حضرت به ولادت او خشنود نشد، وفرمود که به زودي، خلق بسياري را گمراه کند. تمامي اين اخبار، دلالت بر امامت او است؛ زيرا براي امامت، برهاني بزرگ تر از اين نيست که امام، درباره آن چه در آينده رخ خواهد داد، پيش از اين که آن مطلب به وقوع بپيوندد، آگاهي درستي، ارائه دهد. اين، همانند برهان نبوّت عيسي بن مريم عليه السلام است آن گاه که مردمان را از آن چه مي خوردند، ودر خانه هايشان مي انباشتند، خبر مي داد. همان گونه که پيامبرصلي الله عليه وآله هنگامي که ابوسفيان تسليم مي شد، وبا خود مي گفت:

(مَنْ فَعَلَ مِثْلَ ما فَعَلْتُ؟، جِئْتُ، فَدَفَعْتُ يَدي في يَدِهِ، أَلا کُنْتُ أجْمَعُ عَلَيْهِ الْجُمُوعَ(181) مِنَ الْأَحابيشِ وکِنانَةَ، فَکُنْتُ أَلْقاهُ بِهِمْ(182) فَلَعَلَيَّ کُنْتُ أَدْفَعُهُ)؛

(چه کسي مانند من چنين کرد؛ به پاي خود آمدم، دست در دست وي گذاردم. من نبودم که سپاهي از احابيش وکنانه، براي نبرد با او گرد مي آوردم، وبا وي پيکار مي کردم، تا شايد که از ميان بردارمش؟).

پس پيامبرصلي الله عليه وآله از خيمه خود ندا کرد:

(إِذاً کانَ اللَّهُ يُجْزيکَ يا أَبا سُفْيانَ!)؛

(اي ابوسفيان! خدا در آن هنگام، خوارت مي کرد).

اين، همانند برهان عيسي بن مريم عليه السلام، دلالت بر نبوّت آن حضرت عليه السلام دارد. هريک از امامان عليهم السلام که چنين اخباري ارائه کند، نشان از آن دارد که خداوند تبارک وتعالي، فرمان بُرداري او را واجب ساخته است.(183)

محمّد بن حسن بن احمد بن وليدرضي الله عنه براي ما روايت کرد وگفت: سعد بن عبداللّه براي ما روايت کرد وگفت: جعفر بن محمّد بن حسن بن فرات براي ما روايت کرد وگفت: صالح بن محمّد بن عبداللّه بن محمّد بن زياد روايت کرد براي ما به نقل از مادرش فاطمه دختر محمّد بن هيثم - مشهور به ابن سيابة-(184) که مي گفت: من در آن گاه که جعفر پا به جهان نهاد، در خانه ابوالحسن عليّ بن محمّد عسکري عليهما السلام بودم؛ اهل خانه، شادي مي کردند، ومن به نزد ابوالحسن عليه السلام شدم.

وي را خشنود نديدم، به او گفتم: (سرورم! شما چرا به ولادتش شادي نمي کنيد؟).

حضرت عليه السلام فرمود:

(يَهُونُ عَلَيْکَ أَمْرُهُ، فَإِنَّهُ سَيُضِلُّ خَلْقاً کَثيراً)؛(185)

(کار او را سهل بگير، به زودي است که مردمان بسياري را گمراه کند).(186)