چون شد ويرانه ، ماءواى اسيران |
|
فزون گرديد، غمهاى اسيران |
سه ساله دخترى از شاه مظلوم |
|
در آن بيت الحزن مهموم و مغموم |
زبيده نام آن برگشته اقبال |
|
تنش ، بهر پدر، از ناله چون نال |
شبى در خواب ديد آن طفل معصوم |
|
كه آمد در برش ، سلطان مظلوم |
به بالينش ، پدر از لطف بنشست |
|
ز رحمت ، نبض او، بگرفت در دست |
كه اى بيمار هجر باب چونى ؟ |
|
چو بخت خويشتن در خواب چونى ؟ |
ز قيد صحبت دنيا بپرهيز |
|
پدر، مشتاق روى تست ، برخيز |
بكن جهد، اى فدايت جان بابت |
|
كه ، فردا شب ، شوى مهمان بابت |