حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها)
1 ـ قالَتْ فاطِمَهُ الزَّهْراء ( سلام الله عليها) : نَحْنُ وَسيلَتُهُ فى
خَلْقِهِ، وَ نَحْنُ خاصَّتُهُ وَ مَحَلُّ قُدْسِهِ، وَ نَحْنُ حُجَّتُهُ فى
غَيْبِهِ، وَ نَحْنُ وَرَثَهُ أنْبيائِهِ.(1)
حضرت فاطمه زهرا (سلام الله
عليها) فرمود: ما أهل بيت پيامبر، وسيله ارتباط خداوند با خلق او هستيم، ما
برگزيدگان پاك و مقدّس پروردگار مى باشيم، ما حجّت و راهنما خواهيم بود; و ما
وارثان پيامبران الهى هستيم.
2 ـ عَبْدُ اللّهِ بْنِ مَسْعُود، فالَ: أتَيْتُ فاطِمَهَ صَلَواتُ اللّهِ
عَلَيْها، فَقُلْتُ: أيْنَ بَعْلُكِ؟ فَقالَتْ(عليها السلام): عَرَجَ بِهِ
جِبْرئيلُ إلَى السَّماءِ، فَقُلْتُ: فيما ذا؟ فَقالَتْ: إنَّ نَفَراً مِنَ
الْمَلائِكَهِ تَشاجَرُوا فى شَيْىء، فَسَألُوا حَكَماً مِنَ الاْدَمِيّينَ،
فَأَوْحىَ اللّهُ إلَيْهِمْ أنْ تَتَخَيَّرُوا، فَاخْتارُوا عَليِّ بْنِ أبي طالِب
(عليه السلام).(2)
عبد اللّه بن مسعود گويد: روزى بر فاطمه زهراء(عليها
السلام)وارد شدم و عرضه داشتم: همسرت كجا است؟ فرمود: همراه جبرائيل به آسمان عروج
نموده است، گفتم: براى چه موضوعى؟! فرمود: بين عدّه اى از ملائكه الهى مشاجره اى
شده است; و تقاضا كرده اند يك نفر از آدم ها بين ايشان حكم و قضاوت نمايد; و خداوند
به ملائكه وحى فرستاد: خودتان يك نفر را انتخاب نمائيد; و آن ها هم حضرت علىّ بن
ابى طالب (عليه السلام) را برگزيدند.
3 ـ قالَتْ(عليها السلام): وَهُوَ الإمامُ الرَبّانى، وَالْهَيْكَلُ النُّورانى،
قُطْبُ الأقْطابِ، وَسُلالَهُ الاْطْيابِ، النّاطِقُ بِالصَّوابِ، نُقْطَهُ
دائِرَهِ الإمامَهِ.(3)
حضرت فاطمه زهرا (سلام الله عليها) در تعريف امام علىّ
(عليه السلام) فرمود : او پيشوائى الهى و ربّانى است، تجسّم نور و روشنائى است،
مركز توجّه تمامى موجودات و عارفان است، فرزندى پاك از خانواده پاكان مى باشد،
گوينده اى حقّ گو و هدايتگر است، او مركز و محور امامت و رهبريّت است.
4 ـ قالَتْ(عليها السلام): أبَوا هِذِهِ الاْمَّهِ مُحَمَّدٌ وَ عَلىٌّ، يُقْيمانِ
أَودَّهُمْ، وَ يُنْقِذانِ مِنَ الْعَذابِ الدّائِمِ إنْ أطاعُوهُما، وَ
يُبيحانِهِمُ النَّعيمَ الدّائم إنْ واقَفُوهُما.(4)
فرمود: حضرت محمّد (صلى
الله عليه وآله) و علىّ (عليه السلام)، والِدَين اين امّت هستند، چنانچه از آن دو
پيروى كنند آن ها را از انحرافات دنيوى و عذاب هميشگى آخرت نجات مى دهند; و از نعمت
هاى متنوّع و وافر بهشتى بهره مندشان مى سازند.
5 ـ قالَتْ (عليها السلام): مَنْ أصْعَدَ إلىَ اللّهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، أهْبَطَ
اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ أفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ.(5)
فرمود: هركس عبادات و
كارهاى خود را خالصانه براى خدا انجام دهد، خداوند بهترين مصلحت ها و بركات خود را
براى او تقدير مى نمايد.
6 ـ قالَتْ (عليها السلام): إنَّ السَّعيدَ كُلَّ السَّعيدِ، حَقَّ السَّعيدِ مَنْ
أحَبَّ عَليّاً فى حَياتِهِ وَ بَعْدَ مَوْتِهِ.(6)
فرمود: همانا حقيقت و
واقعيّت تمام سعادت ها و رستگارى ها در دوستى علىّ (عليه السلام) در زمان حيات و پس
از رحلتش خواهدبود.
7 ـ قالَتْ (عليها السلام): إلهى وَ سَيِّدى، أسْئَلُكَ بِالَّذينَ
اصْطَفَيْتَهُمْ، وَ بِبُكاءِ وَلَدَيَّ فى مُفارِقَتى أَنْ تَغْفِرَ لِعُصاهِ
شيعَتى، وَشيعَهِ ذُرّيتَى.(7)
فرمود: خداوندا، به حقّ اولياء و مقرّبانى كه آن
ها را برگزيده اى، و به گريه فرزندانم پس از مرگ و جدائى من با ايشان، از تو مى
خواهم گناه خطاكاران شيعيان و پيروان ما را ببخشى.
8 ـ قالَتْ (عليها السلام): شيعَتُنا مِنْ خِيارِ أهْلِ الْجَنَّهِ وَكُلُّ
مُحِبّينا وَ مَوالى اَوْليائِنا وَ مُعادى أعْدائِنا وَ الْمُسْلِمُ بِقَلْبِهِ وَ
لِسانِهِ لَنا.(8)
فرمود: شيعيان و پيروان ما، و همچنين دوستداران اولياء ما و
آنان كه دشمن دشمنان ما باشند، نيز آن هائى كه با قلب و زبان تسليم ما هستند بهترين
افراد بهشتيان خواهند بود.
9 ـ قالَتْ (عليها السلام): وَاللّهِ يَابْنَ الْخَطّابِ لَوْلا أنّى أكْرَهُ أنْ
يُصيبَ الْبَلاءُ مَنْ لا ذَنْبَ لَهُ، لَعَلِمْتَ أنّى سَأُقْسِمُ عَلَى اللّهِ
ثُمَّ أجِدُهُ سَريعَ الاْجابَهِ.(9)
حضرت به عمر بن خطّاب فرمود: سوگند به
خداوند، اگر نمى ترسيدم كه عذاب الهى بر بى گناهى، نازل گردد; متوجّه مى شدى كه خدا
را قسم مى دادم و نفرين مى كردم. و مى ديدى چگونه دعايم سريع مستجاب مى گرديد.
10 ـ قالَتْ (عليها السلام): وَاللّهِ! لا كَلَّمْتُكَ أبَداً، وَاللّهِ!
لاَدْعُوَنَّ اللّهَ عَلَيْكَ فى كُلِّ صَلوه.(10)
پس از ماجراى هجوم به خانه
حضرت، خطاب به ابوبكر كرد و فرمود: به خدا سوگند، ديگر با تو سخن نخواهم گفت، سوگند
به خدا، در هر نمازى تو را نفرين خواهم كرد.
11 ـ قالَتْ (عليها السلام): إنّى أُشْهِدُ اللّهَ وَ مَلائِكَتَهُ، أنَّكُما
اَسْخَطْتُمانى، وَ ما رَضيتُمانى، وَ لَئِنْ لَقيتُ النَبِيَّ لأشْكُوَنَّكُما
إلَيْهِ.(11)
هنگامى كه ابوبكر و عمر به ملاقات حضرت آمدند فرمود: خدا و ملائكه
را گواه مى گيرم كه شما مرا خشمناك كرده و آزرده ايد، و مرا راضى نكرديد، و چنانچه
رسول خدا را ملاقات كنم شكايت شما دو نفر را خواهم كرد.
12 ـ قالَتْ (عليها السلام): لا تُصَلّى عَلَيَّ اُمَّهٌ نَقَضَتْ عَهْدَ اللّهِ وَ
عَهْدَ أبى رَسُولِ اللّهِ فى أمير الْمُؤمنينَ عَليّ، وَ ظَلَمُوا لى حَقىّ، وَ
أخَذُوا إرْثى، وَ خَرقُوا صَحيفَتى اللّتى كَتَبها لى أبى بِمُلْكِ فَدَك.(12)
فرمود: افرادى كه عهد خدا و پيامبر خدا را درباره اميرالمؤمنين علىّ (عليه السلام)
شكستند، و در حقّ من ظلم كرده و ارثيّه ام را گرفتند و نامه پدرم را نسبت به فدك
پاره كردند، نبايد بر جنازه من نماز بگذارند.
13 ـ قالَتْ (عليها السلام): إلَيْكُمْ عَنّي، فَلا عُذْرَ بَعْدَ غَديرِكُمْ، وَ
الاَْمْرُ بعد تقْصيركُمْ، هَلْ تَرَكَ أبى يَوْمَ غَديرِ خُمّ لاِحَد عُذْوٌ.(13)
خطاب به مهاجرين و انصار كرد و فرمود: از من دور شويد و مرا به حال خود رها كنيد،
با آن همه بى تفاوتى و سهل انگارى هايتان، عذرى براى شما باقى نمانده است. آيا پدرم
در روز غدير خم براى كسى جاى عذرى باقى گذاشت؟
14 ـ قالَتْ (عليها السلام): جَعَلَ اللّهُ الاْيمانَ تَطْهيراً لَكُمْ مِنَ
الشّـِرْكِ، وَ الصَّلاهَ تَنْزيهاً لَكُمْ مِنَ الْكِبْرِ، وَ الزَّكاهَ
تَزْكِيَهً لِلنَّفْسِ، وَ نِماءً فِى الرِّزقِ، وَ الصِّيامَ تَثْبيتاً
لِلاْخْلاصِ، وَ الْحَّجَ تَشْييداً لِلدّينِ(14)
فرمود: خداوند سبحان، ايمان و
اعتقاد را براى طهارت از شرك و نجات از گمراهى ها و شقاوت ها قرار داد. و نماز را
براى خضوع و فروتنى و پاكى از هر نوع تكّبر، مقرّر نمود. و زكات (و خمس) را براى
تزكيه نفس و توسعه روزى تعيين نمود. و روزه را براى استقامت و اخلاص در اراده، لازم
دانست. و حجّ را براى استحكام أساس شريعت و بناء دين اسلام واجب نمود.
15 ـ قالَتْ (عليها السلام): يا أبَا الْحَسَنِ! إنَّ رَسُولَ اللّهِ (صلى الله
عليه وآله وسلم) عَهِدَ إلَىَّ وَ حَدَّثَنى أنّى اَوَّلُ أهْلِهِ لُحُوقاً بِهِ وَ
لا بُدَّ مِنْهُ، فَاصْبِرْ لاِمْرِاللّهِ تَعالى وَ ارْضَ بِقَضائِهِ.(15)
فرمود: اى ابا الحسن! ـ همسرم ـ ، همانا رسول خدا با من عهد بست و اظهار نمود: من
اوّل كسى هستم از اهل بيتش كه به او ملحق مى شوم و چاره اى از آن نيست، پس تو صبر
نما و به قضا و مقدّرات الهى خوشنود باش.
16 ـ قالَتْ (عليها السلام): مَنْ سَلَّمَ عَلَيْهِ اَوْ عَلَيَّ ثَلاثَهَ أيّام
أوْجَبَ اللّهُ لَهُ الجَنَّهَ، قُلْتُ لَها: فى حَياتِهِ وَ حَياتِكِ؟ قالَتْ:
نعَمْ وَ بَعْدَ مَوْتِنا.(16)
فرمود: هر كه بر پدرم ـ رسول خدا ـ و بر من به
مدّت سه روز سلام كند خداوند بهشت را براى او واجب مى گرداند. راوى گويد: عرضه
داشتم: آيا در زمان حيات و زنده بودن؟ فرمود: چه در زمان حيات ما باشد; و يا پس از
مرگ.
17 ـ قالَتْ (عليها السلام): ما صَنَعَ أبُو الْحَسَنِ إلاّ ما كانَ يَنْبَغى لَهُ،
وَ لَقَدْ صَنَعُوا ما اللّهُ حَسيبُهُمْ وَ طالِب2ُهُمْ.(17)
فرمود: آنچه را
امام علىّ (عليه السلام) ـ نسبت به دفن رسول خدا و جريان بيعت ـ انجام داد، وظيفه
الهى او بوده است، و آنچه را ديگران انجام دادند خداوند آن ها را محاسبه و مجازات
مى نمايد.
18 ـ قالَتْ (عليه السلام): خَيْرٌ لِلِنّساءِ أنْ لا يَرَيْنَ الرِّجالَ وَ لا
يَراهُنَّ الرِّجالُ.(18)
فرمود: بهترين چيز براى حفظ شخصيت زن آن است كه مردى
را نبيند و نيز مورد مشاهده مردان قرار نگيرد.
19 ـ قالَتْ (عليها السلام): أوُصيكَ يا أبَا الْحَسنِ أنْ لا تَنْسانى، وَ
تَزُورَنى بَعْدَ مَماتى.(19)
ضمن وصيّتى به همسرش اظهار داشت: مرا پس از مرگم
فراموش نكن; و به زيارت و ديدار من ـ بر سر قبرم ـ بيا.
20 ـ قالَتْ (عليها السلام): إنّى قَدِاسْتَقْبَحْتُ ما يُصْنَعُ بِالنِّساءِ،
إنّهُ يُطْرَحُ عَلىَ الْمَرْئَهِ الثَّوبَ فَيَصِفُها لِمَنْ رَأى، فَلا
تَحْمِلينى عَلى سَرير ظاهِر، اُسْتُرينى، سَتَرَكِ اللّهُ مِنَ النّارِ.(20
در
آخرين روزهاى عمر پر بركتش ضمن وصيّتى به اسماء فرمود: من بسيار زشت و زننده مى
دانم كه جنازه زنان را پس از مرگ با انداختن پارچه اى روى بدنش تشييع مى كنند. و
افرادى اندام و حجم بدن او را مشاهده كرده و براى ديگران تعريف مى نمايند. مرا بر
تخت ـ و بلانكاردى ـ كه اطرافش پوشيده نيست و مانع مشاهده ديگران نباشد قرار مده ـ
بلكه مرا با پوشش كامل تشييع كن ـ ، خداوند تو را از آتش جهنّم مستور و محفوظ
نمايد.
21 ـ قالَتْ (عليها السلام): ... إنْ لَمْ يَكُنْ يَرانى فَإنّى أراهُ، وَ هُوَ
يَشُمُّ الريح.(21)
مرد نابينائى وارد منزل شد و حضرت زهراء (عليها
السلام)پنهان گشت، وقتى رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) علّت آن را جويا شدي در
پاسخ پدر اظهار داشت: اگر آن نابينا مرا نمى بيند، من او را مى بينم، ديگر آن كه
مرد، حسّاس است و بوى زن را استشمام مى كند.
22 ـ قالَتْ (عليها السلام): أصْبَحْتُ وَ اللهِ! عاتِقَهً لِدُنْياكُمْ، قالِيَهً
لِرِجالِكُمْ.(22)
بعد از جريان غصب فدك و احتجاج حضرت، بعضى از زنان مهاجر و
انصار به منزل حضرت آمدند و احوال وى را جويا شدند، حضرت در پاسخ فرمود: به خداوند
سوگند، دنيا را آزاد كردم و هيچ علاقه اى به آن ندارم، همچنين دشمن و مخالف مردان
شما خواهم بود.
23 ـ قالَتْ (عليها السلام): إنْ كُنْتَ تَعْمَلُ بِما أمَرْناكَ وَ تَنْتَهى عَمّا
زَجَرْناكَ عَنْهُ، قَأنْتَ مِنْ شيعَتِنا، وَ إلاّ فَلا.(23)
فرمود: اگر آنچه
را كه ما ـ اهل بيت عصمت و طهارت ـ دستور داده ايم عمل كنى و از آنچه نهى كرده ايم
خوددارى نمائى، تو از شيعيان ما هستى وگرنه، خير.
24 ـ قالَتْ (عليها السلام): حُبِّبَ إلَيَّ مِنْ دُنْياكُمْ ثَلاثٌ: تِلاوَهُ
كِتابِ اللّهِ، وَالنَّظَرُ فى وَجْهِ رَسُولِ اللّهِ، وَالاْنْفاقُ فى سَبيلِ
اللّهِ.(24)
فرمود: سه چيز از دنيا براى من دوست داشتنى است: تلاوت قرآن، نگاه
به صورت رسول خدا; و انفاق و كمك ـ به نيازمندان ـ در راه خداوند متعال.
25 ـ قالَتْ (عليها السلام): أُوصيكَ اَوّلاً أنْ تَتَزَوَّجَ بَعْدى بِإبْنَهِ
اُخْتى أمامَهَ، فَإنَّها تَكُونُ لِوُلْدى مِثْلى، فَإنَّ الرِّجالَ لابُدَّ
لَهُمْ مِنَ النِّساءِ.(25)
در آخرين لحظات عمرش به همسر خود چنين سفارش نمود:
پس از من با دختر خواهرم أمامه ازدواج نما، چون كه او نسبت به فرزندانم مانند خودم
دلسوز و متديّن است. همانا مردان در هر حال، نيازمند به زن مى باشند.
26 ـ قالَتْ (عليها السلام): الْزَمْ رِجْلَها، فَإنَّ الْجَنَّهَ تَحْتَ
أقْدامِها، و الْزَمْ رِجْلَها فَثَمَّ الْجَنَّهَ.(26)
فرمود: هميشه در خدمت
مادر و پاى بند او باش، چون بهشت زير پاى مادران است; و نتيجه آن نعمت هاى بهشتى
خواهد بود.
27 ـ قالَتْ (عليها السلام): ما يَصَنَعُ الصّائِمُ بِصِيامِهِ إذا لَمْ يَصُنْ
لِسانَهُ وَ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوارِحَهُ.(27)
فرمود: روزه دارى كه زبان
و گوش و چشم و ديگر اعضاء و جوارح خود را كنترل ننمايد هيچ سودى از روزه خود نمى
برد.
28 ـ قالَتْ (عليها السلام): اَلْبُشْرى فى وَجْهِ الْمُؤْمِنِ يُوجِبُ لِصاحِبهِ
الْجَنَّهَ، وَ بُشْرى فى وَجْهِ الْمُعانِدِ يَقى صاحِبَهُ عَذابَ النّارِ.(28)
فرمود: تبسّم و شادمانى در برابر مؤمن موجب دخول در بهشت خواهد گشت، و نتيجه تبسّم
در مقابل دشمنان و مخالفان سبب ايمنى از عذاب خواهد بود.
29 ـ قالَتْ (عليها السلام): لا يَلُومَنَّ امْرُءٌ إلاّ نَفْسَهُ، يَبيتُ وَ فى
يَدِهِ ريحُ غَمَر.(29)
فرمود: كسى كه بعد از خوردن غذا، دست هاى خود را نشويد
دست هايش آلوده باشد، ـ چنانچه ناراحتى برايش بوجود آيد ـ كسى جز خودش را سرزنش
نكند.
30 ـ قالَتْ (عليها السلام): اصْعَدْ عَلَى السَّطْحِ، فَإنْ رَأيْتَ نِصْفَ عَيْنِ
الشَّمْسِ قَدْ تَدَلّى لِلْغُرُوبِ فَأعْلِمْنى حَتّى أدْعُو.(30)
روز جمعه
نزديك غروب آفتاب به غلام خود مى فرمود: بالاى پشت بام برو، هر موقع نصف خورشيد
غروب كرد مرا خبر كن تا براى خود ـ و ديگران ـ دعا كنم.
31 ـ قالَتْ (عليها السلام): إنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً
وَلايُبالى.(31)
فرمود: همانا خداوند متعال تمامى گناهان بندگانش را مى آمرزد و
از كسى باكى نخواهد داشت.
32 ـ قالَتْ (عليها السلام): الرَّجُلُ اُحَقُّ بِصَدْرِ دابَّتِهِ، وَ صَدْرِ
فِراشِهِ، وَالصَّلاهِ فى مَنْزِلِهِ إلاَّ الاْمامَ يَجْتَمِعُ النّاسُ
عَلَيْهِ.(32)
فرمود: هر شخصى نسبت به مركب سوارى، و فرش منزل خود و برگزارى
نماز در آن از ديگرى در أُلويّت است، مگر آن كه ديگرى امام جماعت باشد و مردم
بخواهند با او نماز جماعت را إقامه نمايند.
33 ـ قالَتْ (عليها السلام): يا أبَه، ذَكَرْتُ الْمَحْشَرَ وَوُقُوفَ النّاسِ
عُراهً يَوْمَ الْقيامَهِ، وا سَوْأتاهُ يَوْمَئِذ مِنَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ.(33)
اظهار داشت: اى پدر، من به ياد روز قيامت افتادم كه مردم چگونه در پيشگاه خداوند با
حالت برهنه خواهند ايستاد ـ و فرياد رسى ندارد، جز اعمال و علاقه نسبت به اهل بيت
(عليهم السلام) ـ.
34 ـ قالَتْ (عليها السلام): إذا حُشِرْتُ يَوْمَ الْقِيامَهِ، أشْفَعُ عُصاهَ
أُمَّهِ النَّبىَّ.(34)
فرمود: هنگامى كه در روز قيامت برانگيخته و محشور شوم،
خطاكاران امّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، را شفاعت مى نمايم.
35 ـ قالَتْ (عليها السلام): فَأكْثِرْ مِنْ تِلاوَهِ الْقُرآنِ، وَالدُّعاءِ،
فَإنَّها ساعَهٌ يَحْتاجُ الْمَيِّتُ فيها إلى أُنْسِ الاْحْياءِ.(35)
ضمن
وصيّتى به امام علىّ (عليه السلام) اظهار نمود: پس از آن كه مرا دفن كردى، برايم
قرآن را بسيار تلاوت نما، و برايم دعا كن، چون كه ميّت در چنان موقعيّتى بيش از هر
چيز نيازمند به اُنس با زندگان مى باشد.
36 ـ قالَتْ (عليها السلام): يا أبَا الحَسَن، إنّى لأسْتَحى مِنْ إلهى أنْ
أكَلِّفَ نَفْسَكَ ما لا تَقْدِرُ عَلَيْهِ.(36)
خطاب به همسرش اميرالمؤمنين
علىّ (عليه السلام) كرد و اظهار نمود: من از خداى خود شرم دارم كه از تو چيزى را در
خواست نمايم و تو توان تهيه آنرا نداشته باشى.
37 ـ قالَتْ (عليها السلام): خابَتْ أُمَّهٌ قَتَلَتْ إبْنَ بِنْتِ نَبِيِّها.(37)
فرمود: رستگار و سعادتمند نخواهند شد آن گروهى كه فرزند پيامبر خود را به قتل
رسانند.
38 ـ قالَتْ (عليها السلام): ... وَ النَّهْىَ عَنْ شُرْبِ الْخَمْرِ تَنْزيهاً
عَنِ الرِّجْسِ، وَاجْتِنابَ الْقَذْفِ حِجاباً عَنِ اللَّعْنَهِ، وَ تَرْكَ
السِّرْقَهِ ايجاباً لِلْعِّفَهِ.(38)
فرمود: خداوند متعال منع و نهى از
شرابخوارى را جهت پاكى جامعه از زشتى ها و جنايت ها; و دورى از تهمت ها و نسبت هاى
ناروا را مانع از غضب و نفرين قرار داد; و دزدى نكردن، موجب پاكى جامعه و پاكدامنى
افراد مى گردد.
39 ـ قالَتْ(عليها السلام): وَ حَرَّمَ - اللّه - الشِّرْكَ إخْلاصاً لَهُ
بِالرُّبُوبِيَّهِ، فَاتَّقُوا اللّه حَقَّ تُقاتِهِ، وَ لا تَمُوتُّنَ إلاّ وَ
أنْتُمْ مُسْلِمُونَ، وَ أطيعُوا اللّه فيما أمَرَكُمْ بِهِ، وَ نَهاكُمْ عَنْهُ،
فَاِنّهُ، إنَّما يَخْشَى اللّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءِ.(39)
فرمود: خداوند
سبحان شرك را (در امور مختلف) حرام گرداند تا آن كه همگان تن به ربوبيّت او در دهند
و به سعادت نائل آيند; پس آن طورى كه شايسته است بايد تقواى الهى داشته باشيد و
كارى كنيد تا با اعتقاد به دين اسلام از دنيا برويد. بنابر اين بايد اطاعت و پيروى
كنيد از خداوند متعال در آنچه شما را به آن دستور داده يا از آن نهى كرده است، زيرا
كه تنها علماء و دانشمندان (اهل معرفت) از خداى سبحان خوف و وحشت خواهند داشت.
40 ـ قالَتْ (عليها السلام): أمّا وَاللّهِ، لَوْ تَرَكُوا الْحَقَّ عَلى أهْلِهِ
وَ اتَّبَعُوا عِتْرَهَ نَبيّه، لَمّا اخْتَلَفَ فِى اللّهِ اثْنانِ، وَ لَوَرِثَها
سَلَفٌ عَنْ سَلَف، وَ خَلْفٌ بَعْدَ خَلَف، حَتّى يَقُومَ قائِمُنا، التّاسِعُ
مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ(عليه السلام).(40)
فرمود: به خدا سوگند، اگر حقّ ـ
يعنى خلافت و امامت ـ را به اهلش سپرده بودند; و از عترت و اهل بيت پيامبر صلوات
اللّه عليهم پيروى و متابعت كرده بودند حتّى دو نفر هم با يكديگر درباره خدا ـ و
دين ـ اختلاف نمى كردند. و مقام خلافت و امامت توسط افراد شايسته يكى پس از ديگرى
منتقل مى گرديد و در نهايت تحويل قائم آل محمّد ( عجّل اللّه فرجه الشّريف ، و
صلوات اللّه عليهم اجمعين) مى گرديد كه او نهمين فرزند از حسين (عليه السلام) مى
باشد.
پاورقى:
1 ـ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 16، ص 211.
2 - اختصاص شيخ مفيد: ص 213، س 7، بحارالأنوار: ج 37، ص 150، ح 15.
3 ـ رياحين الشّريعه: ج 1، ص 93.
4 ـ تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 330، ح 191، بحارالأنوار: ج 23، ص 259،
ح 8.
5 ـ تنبيه الخواطر معروف به مجموعه ورّام: ص 108 و 437، بحار: ج 67، ص 249، ح 25.
6 ـ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 2، ص 449 مجمع الزّوائد: ج 9، ص 132.
7 ـ كوكب الدّرىّ: ج 1، ص 254.
8 ـ بحارالأنوار: ج 68، ص 155، س 20، ضمن ح 11.
9 ـ اصول كافى: ج 1، ص 460، بيت الأحزان: ص 104، بحارالأنوار: ج 28، ص 250، ح 30.
10 ـ صحيح مسلم: ج 2، ص 72، صحيح بخارى: ج 6، ص 176.
11 ـ بحارالأنوار: ج 28، ص 303، صحيح مسلم: ج 2، ص 72، بخارى: ج 5، ص 5.
12 ـ بيت الأحزان: ص 113، كشف الغمّه: ج 2، ص 494.
13 ـ خصال: ج 1، ص 173، احتجاج: ج 1، ص 146.
14 ـ رياحين الشّريعه: ج 1، ص 312، فاطمه الزّهراء (عليها السلام): ص 360، قطعه اى
از خطبه طولانى و معروف آن مظلومه در جمع مهاجرين و انصار.
15 ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 200، ح 30.
16 ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 185، ح 17.
17 ـ الإمامه والسّياسه: ص 30، بحارالأنوار: ج 28، ص 355، ح 69.
18 ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 54، ح 48.
19 ـ زهره الرّياض ـ كوكب الدّرى: ج 1، ص 253.
20 ـ تهذيب الأحكام: ج1، ص 429، كشف الغمّه: ج 2، ص 67، بحار:ج 43، ص 189،ح 19.
21 ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 91، ح 16، إحقاق الحقّ: ج 10، ص 258.
22 ـ دلائل الإمامه: ص 128، ح 38، معانى الأخبار: ص 355، ح 2.
23 ـ تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 320، ح 191.
24 -
25 ـ بحارالأنوار: ج 43، ص 192، ح 20، أعيان الشّيعه: ج 1، ص 321.
26 ـ كنزل العمّال: ج 16، ص 462، ح 45443.
27 ـ مستدرك الوسائل: ج 7، ص 336، ح 2، بحارالأنوار: ج 93، ص 294، ح 25.
28 ـ تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 354، ح 243، مستدرك الوسائل: ج 12، ص
262، بحارالأنوار: ج 72، ص 401، ح 43.
29 ـ كنزل العمّال: ج 15، ص 242، ح 40759.
30 ـ دلائل الإمامه: ص 71، س 16، معانى الأخبار: ص 399، ضمن ح 9.
31 ـ تفسير التّبيان: ج 9، ص 37، س 16.
32 ـ مجمع الزّوائد: ج 8 ، ص 108 ، مسند فاطمه: ص 33 و 52.
33 ـ كشف الغمّه: ج 2، ص 57، بحار الأنوار: ج 8 ، ص 53، ح 62.
34 ـ إحقاق الحقّ: ج 19، ص 129.
35 - بحارالأنوار: ج 79، ص 27، ضمن ح 13.
36 ـ أمالى شيخ طوسى : ج 2، ص 228.
37 ـ مدينه المعاجز: ج 3، ص 430.
38 ـ رياحين الشّريعه: ج 1، ص 312، فاطمه الزهراء (عليها السلام): ص 360، قطعه اى
از خطبه طولانى و معروف آن مظلومه.
39 - همان مدرك قبل.
40 ـ الإمامه والتبصره: ص 1، بحارالأنوار: ج 36، ص 352، ح 224.
